Διαμαντίδης, Τσαρτσαρής, Παπαλουκάς, οι... έγκαιροι. Μαυροκεφαλίδης, Σχορτσιανίτης, οι... εκπρόθεσμοι. Περπέρογλου, Σπανούλης, οι άτυχοι. Κοντά σε αυτούς και ο Βασιλόπουλος για να μην τον ξεχνάμε. Σύνολο, οκτώ.
Γράφει ο Μενέλαος Σεβαστιάδης...
Αντε να αφαιρέσουμε τον Μαυροκεφαλίδη, ο οποίος ουδέποτε επιλέχτηκε για την τελική φάση μεγάλης διοργάνωσης, αλλά η ουσία δεν αλλάζει.
Μέσα από μια παράξενη, σπονδυλωτή και συζητήσιμη διαδικασία, η Εθνική μπάσκετ που θα ταξιδέψει στη Λιθουανία για το φετινό Ευρωμπάσκετ, είναι μια «άλλη Εθνική». Ο κύκλος που θα έκλεινε, με το καλό, στους Ολυμπιακούς Αγώνες του Λονδίνου, έκλεισε νωρίτερα. Εκλεισε βίαια και εν μέρει εκβιαστικά. Εκλεισε χωρίς προγραμματισμό.
Οι παραπάνω παίκτες είναι διαφορετικές περιπτώσεις. Εχουν όμως τον κοινό παρονομαστή ότι θα λείψουν μαζεμένοι από μια διοργάνωση με αρκετά μεγαλύτερη αίγλη, με την έννοια ότι αυτή θα κρίνει και την πρόκριση για τους Ολυμπιακούς Αγώνες του 2012, έστω και για το προολυμπιακό τουρνουά.
Είναι αναπόφευκτο να δημιουργούνται πολλές σκέψεις στον κόσμο που παρακολουθεί αυτό το κύμα μαζικών αποχωρήσεων. Είναι αναπόφευκτο να υπάρχει και δυσπιστία απέναντι σε κάποια πρόσωπα. Είναι υποχρέωση της ΕΟΚ να μελετάει την κάθε περίπτωση και δικαίωμά της να πράττει ανάλογα με τα συμπεράσματα που βγάζει.
Προφανώς και δεν μπορούν όλοι να μπουν στο ίδιο τσουβάλι, προφανώς και δεν μπορούν όλοι να κάνουν αυτό που θέλουν χωρίς επιπτώσεις, προφανώς και κάπου μπορεί να υπήρχε διαφορετική αντιμετώπιση. Μα και στην ομοσπονδία, όσο προετοιμασμένοι και να ήταν για κάποια ενδεχόμενα, αυτό το... τσουνάμι δεν μπορεί παρά να τους αποσυντόνισε, να τους εκνεύρισε και να τους έκανε καχύποπτους.
Από μία πλευρά καλά κάνουν και οι παίκτες που φεύγουν επειδή έτσι νιώθουν. Αν το δούμε ψύχραιμα, μπορεί να είναι και μεγαλύτερη η ζημιά που θα προκαλούσαν αν έμεναν με το ζόρι, έχοντας αλλού το μυαλό τους και με σοβαρή πιθανότητα να χαλούσαν το κλίμα μέσα στην ομάδα με τα «μούτρα» τους, συμμετέχοντας χωρίς κέφι και μεράκι σε μια διαδικασία που απαιτεί προσήλωση και πλήρη αυτοσυγκέντρωση.
Τα «αν», τα «ίσως» και τα «γιατί» δεν μπορούν να προσφέρουν τίποτα ουσιαστικό στην Εθνική εν μέσω προετοιμασίας. Αυτό που απαιτείται στην παρούσα φάση, είναι η άμεση αναδιοργάνωση και η συνέχεια της σκληρής δουλειάς από τους παρόντες. Η Εθνική είχε κάνει την προηγούμενη ριζική της ανανέωση το 2004. Τότε, όμως, ο Παναγιώτης Γιαννάκης είχε σχεδιάσει λεπτομερώς την ομάδα που θα παρουσίαζε στους Ολυμπιακούς Αγώνες της Αθήνας και, για παράδειγμα, οι κλήσεις των νεαρών Νίκου Ζήση και Βασίλη Σπανούλη ήταν γνωστό ότι θα τους έφερναν μέχρι και τη 12άδα.
Τώρα, ο Ηλίας Ζούρος με τελείως διαφορετικό σχεδιασμό άρχιζε τη θητεία του στην ομάδα και με τελείως διαφορετικό αναγκάζεται να συνεχίσει εν όψει της πρώτης του διοργάνωσης. Τα πράγματα είναι δύσκολα και δεν έχει νόημα να επιχειρεί κάποιος να «απαλύνει» τις απουσίες. Ειδικά του Σπανούλη και του Σοφοκλή αφήνουν μεγάλα κενά στη δυναμική της ομάδας. Δεν έχει όμως νόημα και να σταυρώσει κάποιος τα χέρια με απελπισία.
Πολύ απλά, επειδή και οι παραμένοντες κάθε άλλο παρά για να απελπίζεσαι είναι. Το ορατό μειονέκτημα είναι η αφαίρεση εμπειρίας, αφού πλέον σε αυτόν τον τομέα θα έχουν να προσφέρουν πολλά μόνο ο Φώτσης, ο Ζήσης και ο Μπουρούσης. Σε ποιότητα, ταλέντο και επιθυμία όμως δεν υστερούν και οι άλλοι εννέα που θα επιλέξει ο Ζούρος για το ταξίδι. Και επειδή αυτό που λένε για το πληγωμένο θηρίο, το είδαμε με χαρά πριν από δύο χρόνια και στην Πολωνία, δεν είναι κακό να υπάρχει θετική σκέψη γι' αυτή την ομάδα.
Πηγή: Εξέδρα
Αντε να αφαιρέσουμε τον Μαυροκεφαλίδη, ο οποίος ουδέποτε επιλέχτηκε για την τελική φάση μεγάλης διοργάνωσης, αλλά η ουσία δεν αλλάζει.
Μέσα από μια παράξενη, σπονδυλωτή και συζητήσιμη διαδικασία, η Εθνική μπάσκετ που θα ταξιδέψει στη Λιθουανία για το φετινό Ευρωμπάσκετ, είναι μια «άλλη Εθνική». Ο κύκλος που θα έκλεινε, με το καλό, στους Ολυμπιακούς Αγώνες του Λονδίνου, έκλεισε νωρίτερα. Εκλεισε βίαια και εν μέρει εκβιαστικά. Εκλεισε χωρίς προγραμματισμό.
Οι παραπάνω παίκτες είναι διαφορετικές περιπτώσεις. Εχουν όμως τον κοινό παρονομαστή ότι θα λείψουν μαζεμένοι από μια διοργάνωση με αρκετά μεγαλύτερη αίγλη, με την έννοια ότι αυτή θα κρίνει και την πρόκριση για τους Ολυμπιακούς Αγώνες του 2012, έστω και για το προολυμπιακό τουρνουά.
Είναι αναπόφευκτο να δημιουργούνται πολλές σκέψεις στον κόσμο που παρακολουθεί αυτό το κύμα μαζικών αποχωρήσεων. Είναι αναπόφευκτο να υπάρχει και δυσπιστία απέναντι σε κάποια πρόσωπα. Είναι υποχρέωση της ΕΟΚ να μελετάει την κάθε περίπτωση και δικαίωμά της να πράττει ανάλογα με τα συμπεράσματα που βγάζει.
Προφανώς και δεν μπορούν όλοι να μπουν στο ίδιο τσουβάλι, προφανώς και δεν μπορούν όλοι να κάνουν αυτό που θέλουν χωρίς επιπτώσεις, προφανώς και κάπου μπορεί να υπήρχε διαφορετική αντιμετώπιση. Μα και στην ομοσπονδία, όσο προετοιμασμένοι και να ήταν για κάποια ενδεχόμενα, αυτό το... τσουνάμι δεν μπορεί παρά να τους αποσυντόνισε, να τους εκνεύρισε και να τους έκανε καχύποπτους.
Από μία πλευρά καλά κάνουν και οι παίκτες που φεύγουν επειδή έτσι νιώθουν. Αν το δούμε ψύχραιμα, μπορεί να είναι και μεγαλύτερη η ζημιά που θα προκαλούσαν αν έμεναν με το ζόρι, έχοντας αλλού το μυαλό τους και με σοβαρή πιθανότητα να χαλούσαν το κλίμα μέσα στην ομάδα με τα «μούτρα» τους, συμμετέχοντας χωρίς κέφι και μεράκι σε μια διαδικασία που απαιτεί προσήλωση και πλήρη αυτοσυγκέντρωση.
Τα «αν», τα «ίσως» και τα «γιατί» δεν μπορούν να προσφέρουν τίποτα ουσιαστικό στην Εθνική εν μέσω προετοιμασίας. Αυτό που απαιτείται στην παρούσα φάση, είναι η άμεση αναδιοργάνωση και η συνέχεια της σκληρής δουλειάς από τους παρόντες. Η Εθνική είχε κάνει την προηγούμενη ριζική της ανανέωση το 2004. Τότε, όμως, ο Παναγιώτης Γιαννάκης είχε σχεδιάσει λεπτομερώς την ομάδα που θα παρουσίαζε στους Ολυμπιακούς Αγώνες της Αθήνας και, για παράδειγμα, οι κλήσεις των νεαρών Νίκου Ζήση και Βασίλη Σπανούλη ήταν γνωστό ότι θα τους έφερναν μέχρι και τη 12άδα.
Τώρα, ο Ηλίας Ζούρος με τελείως διαφορετικό σχεδιασμό άρχιζε τη θητεία του στην ομάδα και με τελείως διαφορετικό αναγκάζεται να συνεχίσει εν όψει της πρώτης του διοργάνωσης. Τα πράγματα είναι δύσκολα και δεν έχει νόημα να επιχειρεί κάποιος να «απαλύνει» τις απουσίες. Ειδικά του Σπανούλη και του Σοφοκλή αφήνουν μεγάλα κενά στη δυναμική της ομάδας. Δεν έχει όμως νόημα και να σταυρώσει κάποιος τα χέρια με απελπισία.
Πολύ απλά, επειδή και οι παραμένοντες κάθε άλλο παρά για να απελπίζεσαι είναι. Το ορατό μειονέκτημα είναι η αφαίρεση εμπειρίας, αφού πλέον σε αυτόν τον τομέα θα έχουν να προσφέρουν πολλά μόνο ο Φώτσης, ο Ζήσης και ο Μπουρούσης. Σε ποιότητα, ταλέντο και επιθυμία όμως δεν υστερούν και οι άλλοι εννέα που θα επιλέξει ο Ζούρος για το ταξίδι. Και επειδή αυτό που λένε για το πληγωμένο θηρίο, το είδαμε με χαρά πριν από δύο χρόνια και στην Πολωνία, δεν είναι κακό να υπάρχει θετική σκέψη γι' αυτή την ομάδα.
Πηγή: Εξέδρα
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου