Σχολιάζει ο Κώστας Βαϊμάκης για το Fight Club.
Συμφωνώ απόλυτα ότι όλο το ζουμί του ποδοσφαίρου, είναι το γκολ και τα πολλά γκολ, είναι και περισσότερο ζουμί. Αλλά υπάρχει και ο σεβασμός στον αντίπαλο, το fair-play, το να μην κλωτσάς αυτόν που είναι πεσμένος κάτω. Η Ιταλία φάνηκε κατώτερη της Ισπανίας στον τελικό, δεν είχε τρόπο να αντιμετωπίσει τους αντιπάλους, πιάστηκε αδιάβαστη, δεν βγήκαν τα πράγματα στον Πραντέλι όπως τα είχε σχεδιάσει στο μυαλό του, ό,τι θέλει ο καθένας απ’ αυτά ας το πει. Βρέθηκε να χάνει 2-0 στο ημίχρονο και στο δεύτερο ημίχρονο, ο Κασίγιας της στέρησε την ευκαιρία να μειώσει και να ξαναμπεί στο ματς. Και κάπου εκεί, είχε την ατυχία να μείνει με 10 παίκτες, επειδή ο Μότα που μόλις είχε περάσει στο γήπεδο σαν τρίτη και τελευταία αλλαγή, απλά έχει γεννηθεί «σάπιος» - δεν φταίει ο ίδιος, ούτε ο Πραντέλι γι’ αυτό. Κάπου εκεί, τη στιγμή που έμειναν με 10 οι Ιταλοί, τελείωσε και ο τελικός. Διότι είναι άλλο πράγμα να είσαι η Ελλάδα και να πιστεύεις ότι και 10 παίκτες θα γυρίσεις ένα ματς που χάνεις από τους Πολωνούς με 1-0 κι ένα άλλο πράγμα να φαντασιώνεσαι ότι με 10 παίκτες θα επιστρέψεις από το 2-0 κόντρα στους υπερ-πρωταθλητές Ισπανούς.
Μόνο που ο τελικός δεν είχε τελειώσει για όλους: οι Ισπανοί έδειξαν διάθεση να ξεβρακώσουν τους αντιπάλους τους και να τους βάλουν όσα περισσότερα γκολ μπορούσαν, ειδικά από τη στιγμή που πέρασε στο ματς ο Τόρες και μετά και ο Μάτα, στην παρθενική του συμμετοχή στο Euro. Το κοντέρ σταμάτησε στο 4-0, η ιστορία έγραψε έναν ισπανικό θρίαμβο, αλλά για μένα τουλάχιστον, έγραψε και μια ψιλο-ξεφτίλα: δεν ήταν ανάγκη να το κάνουν αυτό οι Σπανιόλοι απέναντι σε μια αντίπαλο αξιοπρεπή, που δεν τους έπαιξε ταμπούρι ή κατενάτσιο, που δεν πήγε το ματς στην κλωτσιά, που δεν έκανε καθυστερήσεις, που δεν έκανε μανούρες και κοκκορομαχίες, που αποδέχθηκε την ήττα της και απλά περίμενε τον χρόνο να κυλήσει.
Κι αν ο Φερνάντο Τόρες προσπαθεί να χρυσώσει το προσωπικό του χάπι και να αποδείξει ότι υπάρχει ακόμα ποδοσφαιρικά, ότι είναι εδώ, ότι έχει ακόμα πολλά να δώσει και να κάνει, ας το δοκιμάσει απέναντι σε έναν αντίπαλο που στέκεται όρθιος και παλεύει, ακόμα κι αν είναι υποδεέστερος της δικής του ομάδας. Κι αν δεν είναι σε θέση να το καταλάβει ο ίδιος, μεθυσμένος από την ηδονή του να σκοράρεις σε έναν τελικό Euro, υπάρχουν οι συμπαίκτες και ο πάγκος να του πουν «ήρεμα Νάντο, οκ, φτάνει τόσο». Κάτι που δεν έγινε και κάτι που - να είστε σίγουροι - οι Ιταλοί δεν θα ξεχάσουν. Κι επειδή η ζωή κάνει κύκλους και μπορεί κάποια στιγμή να τα φέρει έτσι η ρημάδα η στιγμή κι από εκεί που είσαι στην κορυφή να βρεθείς στο τρίτο υπόγειο, τότε μπορεί να υποστούν όλα αυτά που έκαναν - ίσως και με τον νόμιμο τόκο...
πηγή: sport-fm.gr
