Ο Γιάννης Φυσέκης δεν είναι ένας κλασικός ποδοσφαιριστής. Στα
17 του, πέρασε στη Σχολή Μοριακής Βιολογίας και Γενετικής στην
Αλεξανδρούπολη και σήμερα ολοκληρώνει το Διδακτορικό του.
Ο Γιάννης Φυσέκης δεν είναι ένας κλασικός ποδοσφαιριστής. Στα
17 του, πέρασε στη Σχολή Μοριακής Βιολογίας και Γενετικής στην
Αλεξανδρούπολη και σήμερα ολοκληρώνει το Διδακτορικό του.
Πριν λίγες εβδομάδες, ανακοίνωσε την απόφασή του να εγκαταλείψει
οριστικά το ποδόσφαιρο, κρεμώντας τα παπούτσια του ως τερματοφύλακας του
Άρη και μας εξηγεί τους λόγους που τον κέρδισε η επιστήμη.
Όταν έδινες πανελλαδικές, στόχευες σε αυτή τη σχολή συγκεκριμένα;
Δεν είναι εύκολο στα 17, σε αυτή τη χώρα με αυτό το εκπαιδευτικό
σύστημα να ξέρεις τι θέλεις να κάνεις σε όλη σου τη ζωή. Ήξερα ότι μου
άρεσαν οι θετικές επιστήμες, οπότε έκλινα προς τα εκεί. Δεν μπορούσα τα
θεωρητικά. Γενικά ήμουν καλός μαθητής και η μοριακή βιολογία δηλώθηκε ως
πέμπτη επιλογή στο μηχανογραφικό μου. Δεν έκανα μεταπτυχιακό γιατί
ήμουν «φυτό» και μπήκα κατ’ εξαίρεση με υποτροφία για διδακτορικό. Το
εργαστήριο στο οποίο κάνω το διδακτορικό μου ασχολείται με κυρίως με
εμβρυολογία και νευροβιολογία. Εδώ και πολλά χρόνια όλοι ασχολούνται με
τον καρκίνο, αλλά εμείς έχουμε μια εντελώς καινούρια προσέγγιση, γιατί
έχει γίνει μια ανακάλυψη. Αποδείχτηκε ότι υπάρχουν κάποια τμήματα RNA
και θέλουμε ακριβώς να δούμε τo ρόλο αυτών των μικρών τμημάτων RNA στην
ανάπτυξη του καρκίνου.
Το ποδόσφαιρο πώς συνδυάστηκε με τις σπουδές σου;
Ποδόσφαιρο έπαιζα από τα 15 στη Θεσσαλονίκη, όπου και μεγάλωσα. Όσο
ήμουν μαθητής πήγαινα μετά τα διαβάσματα και τα φροντιστήρια στις
προπονήσεις. Βέβαια με κορόιδευαν οι καθηγητές και μου έλεγαν ότι αν δεν
είχα και αυτό θα περνούσα όπου ήθελα. Όταν πέρασα στη σχολή, ως
φοιτητής τον πρώτο χρόνο πηγαινοερχόμουν στην Αλεξανδρούπολη. Ερχόμουν
πίσω κάθε Πέμπτη ή Παρασκευή, έπαιζα την Κυριακή, ξανάφευγα για
Αλεξανδρούπολη, έκανα προπονήσεις εκεί. Τη δεύτερη χρονιά ως φοιτητής
είδα πως κουραζόμουν πολύ και πήγα στην ομάδα του Εθνικού
Αλεξανδρούπολης στη Δ’ Εθνική. Η Αλεξανδρούπολη είναι γενέτειρα του
Ντέμη Νικολαΐδη. Ο Νικολαΐδης ήταν τότε πρόεδρος της ΑΕΚ. Μου
τηλεφώνησαν, πήγα στην Αθήνα, και έτσι υπέγραψα με την ομάδα. Για την
ηλικία μου, μου έδιναν ένα ικανοποιητικό ποσό. Το 2006, μάλιστα, η ΑΕΚ
διεκδίκησε πρωτάθλημα. Η ομάδα είχε πραγματικά πολύ καλούς παίκτες.
Έπαιζε επίπεδο Champions League. Συμπαίκτες μου ήταν ο Λυμπερόπουλος, ο
Δέλλας, ο Αλεξόπουλος, ο Emerson, o Ιβιτς, ο Κονέ, ο Λαγός, ο Λάκης, ο
Χιώτης, ο Μόρας, ο Παπασταθόπουλος, ο Πλιάτσικας. Όταν το 2009 έμεινα
ελεύθερος από την ΑΕΚ, πήγα σε μια ομάδα Γ’ Εθνική στη Θεσσαλονίκη, μετά
στον Πανσερραΐκό και ξαναγύρισα στην Αλεξανδρούπολη για να τελειώσω τη
σχολή.
Όλα αυτά τα χρόνια που έπαιζες επαγγελματικά σε μεγάλες ομάδες, διάβαζες ταυτόχρονα για τη σχολή σου;
Διάβαζα αλλά προλάβαινα μόνο μια εξεταστική αναγκαστικά, του
Ιουνίου, είναι ένας μήνας που σταματάνε τα Πρωταθλήματα και οι
ποδοσφαιριστές παίρνουν μια μικρή άδεια, που εξαρτάται από τις
υποχρεώσεις της ομάδας. Εγώ ποτέ δεν έκανα διακοπές, φυσικά, έτσι όπως
ήταν το πρόγραμμά μου πήγαινα στην Αλεξανδρούπολη και έδινα μαθήματα στη
σχολή. Ήταν δύσκολο.
Και τώρα γιατί εγκαταλείπεις το ποδόσφαιρο γενικώς;
Είμαι στην τελική ευθεία του διδακτορικού και οι υποχρεώσεις είναι
ιδιαίτερα αυξημένες. Φτάνει σε ένα σημείο και λες «Πρέπει να διαλέξω».
Δεν μπορώ να κάνω μέτρια πράγματα στη ζωή μου. Η ομάδα είναι πάρα πολύ
δυνατή φέτος και θα ήθελα στην προπόνηση να είμαι όσο πιο τυπικός
γίνεται, οπότε δεν θα μπορώ. Το μυαλό έστω και λίγο θα είναι κάπου
αλλού. Από την άλλη στο Πανεπιστήμιο είμαι σε ένα επίπεδο που θα πρέπει
να παρακολουθώ συνέδρια. Ως επιστήμονας πρέπει να παρουσιάζεις τη
δουλειά σου, να συγκεντρώνεσαι σε αυτή. Οπότε από το να είμαι μέτριος σε
δύο πράγματα, θέλω να προσπαθήσω να είμαι όσο καλύτερος μπορώ σε ένα.
Νιώθω ότι ήταν η κατάλληλη στιγμή γιατί και η ομάδα πλέον ενισχύθηκε
αρκετά οπότε δεν νιώθω ότι την «κρεμάω» ή της δημιουργώ πρόβλημα γιατί
θα πάει έτσι κι αλλιώς καλά. Έτσι το ένιωσα, έτσι έκατσε μέσα μου, θεωρώ
ότι πλέον είναι κατάλληλη στιγμή. Βέβαια τις πρώτες μέρες που το είχα
αποφασίσει, ήμουν συνέχεια με δάκρυα στα μάτια. Δεν ήταν ένα εύκολο
αντίο.
Ποιος ήταν ο πρώτος άνθρωπος στον οποίον είπες ότι θα σταματήσεις το ποδόσφαιρο;
Οι γονείς μου. Μετά το είπα σε φίλους, οι οποίοι στην αρχή δεν με
πίστευαν. Οι πολύ κοντινοί μου χρειάστηκαν δύο φορές για να το
καταλάβουν.
Η ομάδα το δέχτηκε εύκολα;
Κοίταξε, αν έλεγα ότι φεύγω για να πάω σε μια άλλη ομάδα, ή ότι θέλω
περισσότερα λεφτά, θα ήταν αλλιώς. Αλλά όταν τους λες κάτι τέτοιο, ότι
θα αφιερωθείς στην επιστήμη σου, δεν νομίζω ότι μπορούν να σου πουν
κάτι, παρά μόνο να το σεβαστούν. Στάθηκαν όλοι κοντά μου, κύριοι και
όπως έπρεπε. Και στο γήπεδο θα πηγαίνω, αλλά πλέον είναι αλλιώς. Θα
πονάει λίγο…
Δεν θα παίζεις ποδόσφαιρο πια ούτε με φίλους σου;
Ερασιτεχνικά, σε ομάδα, σαν σύλλογος, δεν θα ξανασχοληθώ. Γιατί μετά
θα μου είναι πάλι δύσκολο να σταματήσω. Δεν θα μπορώ να το ξαναπεράσω
αυτό. Το να πάω όμως με μια παρέα να παίξω μια στο τόσο, φυσικά.
Επαγγελματικά από εδώ και πέρα, ιδανικά με τι θα ήθελες να ασχοληθείς;
Δεν είναι εύκολο να ξέρεις τι θα προκύψει. Σίγουρα θα ήθελα να
ασχοληθώ με αυτό το οποίο τελειώνω με την ολοκλήρωση του μεταπτυχιακού
μου, ποιος θα ήθελε να αφιερώσει δέκα χρόνια σε μια σχολή, και να μην
ασχοληθεί με αυτό;
Διαβάστε περισσότερα στο PEOPLE που κυκλοφορεί μαζί με το ΘΕΜΑ
Πολύ καλές σχέσεις διατηρούν Μασιμιλιάνο Αλέγκρι και Αντόνιο
Κασάνο. Οι δυο τους αγκαλιάστηκαν λίγο πριν την είσοδο τους στον
αγωνιστικό χώρο του «Luigi Ferraris», στο πλαίσιο του
Σαμπντόρια-Γιουβέντους.
