Ο Δημοσθένης Καρμοίρης γράφει για το φιλικό με την Λίβερπουλ και αναλύει
το ρόλο του Μίτσελ και των ποιοτικών μεταγραφών για τις προφανείς
διαφορές του «καλοκαιρινού» Ολυμπιακού από το 2013 στο ’14
Τι σχέση μπορεί να έχει τούτος ο Ολυμπιακός με τον αντίστοιχο περυσινό,
που μόνο προβληματισμούς είχε γεννήσει η εμφάνισή του στο «Άνφιλντ»,
κόντρα στον ίδιο τεράστιο αγγλικό σύλλογο, ο οποίος προαλειφόταν, σαν
και τώρα, να πρωταγωνιστήσει στην Premier, φθάνοντας μάλιστα μια ανάσα
από το νήμα τίτλου;
Τέτοια πάνω κάτω εποχή, κατά δύο εβδομάδες πιο προχωρημένη η
προετοιμασία - αφού το φιλικό είχε γίνει στην καρδιά του Αυγούστου -
οπότε μιλάμε για σημαντικό και ουσιαστικό διάστημα συμπερασμάτων, οι
Ερυθρόλευκοι είχε φανεί πως είχαν μπόλικα καρβέλια ακόμα στο τραπέζι
ώστε να φτάσουν στο επιθυμητό επίπεδο.
Και αναφέρομαι στο ικανοποιητικό για την περίοδο στα μάτια κάθε
προπονητή. Όχι για αυτές τις δυνατότητες που παρουσιάζουν και
μαγνητίζουν οι πρωταθλητές στο κορυφαίο διεθνές τουρνουά του καλοκαιριού
μετά το Παγκόσμιο Κύπελλο!
Για… διάβασμα βασκανίας είναι αυτός ο Ολυμπιακός που βλέπουμε. Με τις
ατέλειες και τις ελλείψεις του βεβαίως – αλίμονο κιόλας! – αλλά σίγουρα
ενθουσιώδης για τέλη Ιουλίου. Θα έλεγα… - φτου! – απροσδόκητα καλός.
Και κόντρα σε ποδοσφαιρικά μεγαθήρια του Champions League, σε μια
ποδοσφαιρική «μάζωξη», η οποία έχει ακριβώς αυτής της διάστασης την
αίγλη!
Υπολογίστε ότι με αλλαγμένα κατά 9/11 τα πρόσωπα του βασικού σχήματος
εν συγκρίσει με την 3άρα στην Μίλαν, ο Ολυμπιακός έπαιξε συνολικά
εναντίον της Λίβερπουλ με 21 ποδοσφαιριστές και με εξαίρεση τις
απροσεξίες και τη χαλαρότητα με την οποία πάτησε γήπεδο στο πρώτο
10άλεπτο (και του στοίχισε αυτή την άνευ σημασίας όσο και 100% άδικη
πάντως ήττα) «έσβησε» τα φώτα των δευτεραθλητών Αγγλίας και μάζεψε
(πάλι) πάνω του τους προβολείς.
Η διαφορά του «καλοκαιρινού» Ολυμπιακού του ’13 με αυτόν του ’14 είναι
δισυπόστατη. Το ένα σκέλος αφορά στον Μίτσελ και το άλλο στις
μεταγραφές.
Για μένα αυτός ο προπονητής, ο οποίος έχει όνειρα και ικανότητες για
πολύ ψηλά (ναι, ναι και Ρεάλ και Εθνική Ισπανίας κάποτε θα τα δούμε…)
έχει βαλθεί να ξεπεράσει τα έργα και τις ημέρες του καλού του φίλου
Ερνέστο Βαλβέρδε.
Η δουλειά του Μίτσελ ύστερα από ενάμιση χρόνο στον σύλλογο, στη
διαδρομή της δεύτερης καλοκαιρινής προετοιμασίας αποτυπώνει ευδιάκριτα
το ελκυστικό ποδοσφαιρικό στυλ και τη φιλοσοφία που εμπεδώνει στα χέρια
του η ομάδα.
Ο Ισπανός έχει πια και τον «αέρα» του… λάθους που θα συγχωρεθεί από
όλους και πιο πολύ από το δύσπιστο κόσμο που προτού δει τα «σημάδια» του
στο γήπεδο, τον αμφισβήτησε (κι αυτόν) έντονα, αλλά πλέον τον
παραδέχεται. Τον πιστεύει, έχοντας χειροπιαστά αποτελέσματα.
Η δεύτερη «εξήγηση» για τη θετικότατη Ερυθρόλευκη εικόνα στο “ICC”
είναι τα «εργαλεία» που παρέχει φέτος η διοίκηση στην τεχνική ηγεσία.
Ο πρόεδρος αγοράζει ότι κορυφαίο υπάρχει για ελληνικά «ψώνια» και ό,τι
ενδιαφέρον και χρήσιμο κινείται στα διεθνή «χρηματιστήρια». Βάζοντας
ποιότητα και πλεόνασμα επιλογών στον σχεδιασμό του προπονητή.
Οι ωραίοι
Κάπως έτσι μπαίνω στην ατομική ανάλυση από το φιλικό στο Σικάγο, καθότι
δεν είναι μία και δύο οι μεταγραφές που ήδη έχουν αφήσει υποσχέσεις.
Δικαιωματικά θα ξεκινήσω από το
Ντοσεβί ο οποίος
έκλεψε τις περισσότερες εντυπώσεις από τα νέα πρόσωπα, γιατί είναι και
ένα μεγάλο ζητούμενο της χρονιάς η θέση του από τη στιγμή που κλήθηκε να
καλύψει το σημαντικό κενό του Τζόελ Κάμπελ.
Ο Κοσταρικανός χρειάστηκε κάπου ένα φουλ αγωνιστικό δίμηνο επίσημων
αγώνων για να αρχίσει να ελκύει τα πλήθη. Στα αρχικά πατήματά του στην
Ελλάδα δεν ήταν τουλάχιστον κάτι το ιδιαίτερο. Από Νοέμβρη και μετά,
θυμάστε, έδειξε τις αρετές του.
Ο Γάλλος είναι περισσότερο πειστικός εξ αρχής. Πολύ γρήγορος με την
μπάλα, διεμβολιστής, πόδι με σέντρες-«ξουραφιές» από τα πλάγια,
φαλτσάκια στα αγγίγματα που φανερώνουν τεχνική, παίκτης με
αυτοπεποίθηση, πανέτοιμος για το μεγάλο άλμα στην κατάλληλη ηλικία.
Ο Κασάμι «γεμίζει» επιβλητικά την μεσαία γραμμή. Και
με την ογκώδη παρουσία του, αλλά και με τις απλωμένες ματιές του στο
γήπεδο. Βλέπει και βρίσκει χώρους, ξεμαρκάρεται με άνεση,
χρησιμοποιώντας τεχνική και σωματικές τοποθετήσεις (α-λά Στολτίδη που
λένε πράγματι).
Ο Γκαζαριάν δεν είναι εντυπωσιακός. Δεν ήρθε ως
«παιχτούρα» και φαίνεται ότι μπορεί να παίξει αυτό ακριβώς για το οποίο
αποκτήθηκε: την πρώτη επιλογή πάγκου για τα φτερά (κυρίως το αριστερό).
Στη φάση του δοκαριού δείτε τον ξανά πώς σημαδεύει, με εξαιρετική
κίνηση απελευθέρωσης, το «παράθυρο» της εστίας της Λίβερπουλ, αλλά δεν
είναι η τύχη με το μέρος του.
Για τον Μπουχαλάκη «φαγώθηκε» ο Μίτσελ τον χειμώνα και
να που δικαιώνεται. Λέγεται ότι αυτόν ήθελε τον Ιανουάριο από τον
Εργοτέλη και όχι τον Πελέ, αλλά προτιμήθηκε να μείνει ο Ανδρέας στο
Ηράκλειο λίγο καιρό ακόμα για να «ψηθεί» πιο πολύ.
Πεισματάρης, μαχητικός, όμορφο αριστερό πόδι, εγωιστάκος ο νεαρός, με
προϋποθέσεις για να κάνει την έκπληξη και να πλασαριστεί στο τελικό
ρόστερ. Δείχνει πως έχει τα φόντα.
Καλός ο Σαλίνο, αλλά θα…φτύσει αίμα για να μη χάσει τη θέση του από τον
Ομάρ. Ο Ελαμπντελαουί έδειξε και πάλι πολύ καλά στοιχεία. Αμυντικά και επιθετικά.
Ο Μαζουακού δεν ήταν καταπληκτικός όπως με τη Μίλαν.
Μου θυμίζει στις ενέργειες και τα τρεξίματά του, εκείνη την απαράμιλλη
πλαστικότητα των μαύρων στο ΝΒΑ χωρίς υπερβολή.
Προβλέπονται γερές «μάχες» με Χολέβα (αν μείνει) για την κάλυψη της θέσης του αριστερού μπακ.
Άφησα τελευταίο έναν παλιό, τον παλαιότερο, που επιτέλους με χαρά τον
είδαμε πάλι να θυμίζει τον απροσπέλαστο στόπερ του παρελθόντος.
Ο Αβραάμ είχε πάλι τις γρήγορες προνοητικές και
αποτελεσματικές τοποθετήσεις, έβαλε υποψηφιότητα βασικού (και ας
υπάρχουν τόσοι άλλοι) και μπράβο στον Μίτσελ που μετέφερε τον Αμπιντάλ
στο άκρο, επιμένοντας να δει όσα πιστεύει ότι μπορεί να δώσει ακόμα
φυσικά ο Παπαδόπουλος. Στον ίδιο και την ομάδα…
Και οι ελλείψεις
Η έλλειψη γκολτζή πάντως ήταν ολοφάνερη. Εν αναμονή του φορ που θα
σπρώχνει την μπάλα στα δίχτυα, ειδάλλως είναι κρίμα να μην μετουσιώνεται
αυτό το πλουραλιστικό, κινητικό παιχνίδι της ομάδας.
Ο Ολυμπιακός επιτίθεται, πατάει περιοχή με πολλούς τρόπους, δημιουργεί και απομένει να εκτελεί με επιτυχία…
Όσο εξάλλου ο Ντοσεβί παίζει έτσι από δεξιά, θα «γέρνει» πλευρά η ομάδα. Αριστερά χρειάζεται κάτι εφάμιλλο.
Εντοπισμένες οι ελλείψεις. Γνωστές και δρομολογημένη η απαλοιφή τους.
Οι δύο τελευταίες μεταγραφές για να κλείσει το πολυτελέστατο ρόστερ.
- Κάτι που θα είχε συμβεί κιόλας, αν δεν «στράβωνε» η δουλειά με
Μπόγιαν και Ντουρμάζ. Είπαμε: Μέσα στον μεταγραφικό τζόγο είναι ΟΛΑ.
Πηγή: sportdog.gr
