Oι Αγγλοι έχουν μία
καταπληκτική έκφραση για την περίοδο των μετεγγραφών: «Silly season». Η
εποχή της ανοησίας και της ασυναρτησίας. Εάν ζούσαν στην Ελλάδα, όπου
κάθε πρόταση και εικασία των μάνατζερ (ιδίως στο ποδόσφαιρο) γίνεται
πρωτοσέλιδο, θα το έγραφαν με κεφαλαία γράμματα.
Δεν αποτελεί όμως ελληνική αποκλειστικότητα η μετεγγραφική
μπουρδολογία. Εάν παρακολουθήσετε προσεκτικά τα δημοσιεύματα των
ιταλικών, ισπανικών και αγγλικών ΜΜΕ, όπως κάνω εγώ ένεκα επαγγελματικής
υποχρέωσης, θα ανατριχιάσετε.
Η διαφορά με την Ελλάδα εδράζεται στα μεγέθη. Οι Ισπανοί
ενδιαφέρονται στ’αλήθεια για αθλητές επιπέδου Νεϊμάρ και Μπέιλ, ενώ
εμείς βαφτίζουμε τους Τσόρηδες και τους Τοτσέδες παιχταράδες, για να
βοσκήσουν κουτόχορτο τα προβατάκια.
Στο μπάσκετ μας, τουλάχιστον, έρχονται πραγματικοί παιχταράδες.
Παράγουμε και εμείς τέτοιους και τους προσφέρουμε βορά στη «silly
season» της υπόλοιπης Ευρώπης…
Ακούγονται και γράφονται απίθανα σενάρια αυτές τις μέρες, όπως κάθε
καλοκαίρι. Ότι ο Ομπράντοβιτς θα επέστρεφε στον Παναθηναϊκό, ότι ο
Καλάθης είναι στο αεροπλάνο κι έρχεται, ότι ο Λάσμε βάδιζε προς το
λιμάνι, τέρατα και δράκοι. Στις περισσότερες περιπτώσεις, οι φήμες
εκπορεύονται από τα γραφεία των μάνατζερ, οι οποίοι παίζουν το
παιχνιδάκι τους και χρησιμοποιούν ως πιόνια δημοσιογράφους και
εφημερίδες, ώστε να πολλαπλασιάσουν το δικό τους μερίδιο.
Πολλές φορές, αυτή η τακτική γίνεται μπούμερανγκ και οι ατζέντηδες
βρίσκονται αντιμέτωποι με κλειστές πόρτες ή απολύονται από τους πελάτες
τους. Αλλοτε, το κόλπο πιάνει. Στην Ελλάδα των οπαδικών εφημερίδων και
των εύπιστων οπαδών, το κόλπι πιάνει ακόμα συχνότερα. Και στην Τουρκία,
επίσης.
Πώς μου ήρθε τώρα αυτό το τελευταίο;
Θα φταίνε κάτι περίεργες φήμες που άκουσα το τελευταίο διήμερο…
Η πρώτη φήμη έχει να κάνει με τον Ζέλικο
Ομπράντοβιτς και με τα σχέδιά του στη Φενέρμπαχτσε. Ο Σέρβος ξέρει ότι
θα χρειαστεί έναν «σκληρό πυρήνα» παικτών που εμπιστεύεται για να χτίσει
γύρω από αυτόν το επόμενο θαύμα του.
Δεν υπάρχουν πολλοί τέτοιοι στο ευρωπαϊκό μπάσκετ. Η ίδια η Φενέρ
έχει ισχνό υλικό και ελάχιστους «παίκτες Ομπράντοβιτς» (π.χ. Πρέλτζιτς)
στη σύνθεσή της.
Ποιος θα κληρονομήσει τα κλειδιά της ομάδας; Δυσκολεύομαι να πιστέψω
ότι ο Σέρβος θα χρησιμοποιήσει ως ακρογωνιαίο λίθο τον ΜακΚάλεμπ. Ο
Σπανούλης θα ήταν μία θαυμάσια λύση, αλλά οι προσωπικές του σχέσεις με
τον «Ζοτς» βρίσκονται στο ναδίρ.
Προσπαθήστε να πατήσετε στα ακριβά παπούτσια του Ζέλικο Ομπράντοβιτς.
Από ποιον μπασκετμπολίστα θα ξεκινούσατε τον σχεδιασμό μιας νέας
ομάδας;
Ακριβώς.
Εάν ο Διαμαντίδης δεν ήταν ο Διαμαντίδης, ο Παναθηναϊκός θα είχε
–σύσσωμος- τρελαθεί από την αγωνία. Αλλά ο Διαμαντίδης είναι ο
Διαμαντίδης. «Δεν μας ενδιαφέρουν οι προτάσεις άλλων ομάδων», έγραφε το
μπιλιέτο που έδωσε στον μάνατζέρ του. Ούτε το εξωτερικό τον ενδιαφέρει
ούτε ο πακτωλός που θα πέσει στο τραπέζι του εάν βγει στην αγορά.
Ωστόσο, η απόσταση από το «δεν ακούω άλλες προτάσεις» μέχρι το
«κλείνω το τηλέφωνο στον Ομπράντοβιτς» είναι μεγάλη. Το ξέρει ο
Διαμαντίδης, το ξέρει και ο ίδιος ο Ομπράντοβιτς.
Η Φενέρ είναι η μοναδική ομάδα –πλην ΤΣΣΚΑ- που μπορεί να προσφέρει
συμβόλαια 3 εκατομμυρίων ετησίως, αλλά ο αρχηγός του Παναθηναϊκού μιλάει
διαφορετική γλώσσα. Ευτυχώς για τον πρωταθλητή Ελλάδας (που προσφέρει
περίπου τα μισά), δυστυχώς για τους νεόπλουτους Τούρκους.
Φαίνεται, πάντως, ότι ο γάμος του Ομπράντοβιτς με τη Φενέρ επέσπευσε
το ραντεβού του Διαμαντίδη με τη διοίκηση του Παναθηναϊκού. Το κείμενο
της επίσημης ανακοίνωσης ήταν έτοιμο, αλλά αντικαταστάθηκε με μικρούς
χρησμούς.
«Είναι θέμα χρόνου», γράφει η εφημερίδα του Δ.Γιαννακόπουλου. «Από
μέρα σε μέρα», συμπληρώνει η ιστοσελίδα του: «Απομένουν ορισμένες
διαδικαστικές λεπτομέρειες προς τακτοποίηση». Τι λεπτομέρειες, αλήθεια;
Η δεύτερη φήμη αφορά τον Βασίλη Σπανούλη και «τον
χορό εκατομμυρίων που στήθηκε στα πόδια του». Ανθρωπος που γνωρίζει την
αγορά μου επιβεβαίωσε αυτό που εξαρχής υποψιαζόμουν. Οι προτάσεις των
2,5 και 3 εκατομμυρίων από Ρωσία και Ισπανία είναι αποκυήματα της
φαντασίας του μάνατζερ που ανέλαβε να ανεβάσει το κασέ του Σπανούλη στο
ύψος που απαιτείται ώστε να εξασφαλίσει γενναιόδωρο νέο συμβόλαιο με τον
Ολυμπιακό.
Δεν είναι κακό: έτσι παίζεται το παιχνίδι. Με ξεδιαντροπιά. Αλλά οι Αγγελόπουλοι δεν είναι πια πρωτόπειροι.
Μου φαίνεται απίθανο να σκάσει η Μπαρτσελόνα 2,5 εκατομμύρια ευρώ
(ετησίως) για τον θαυματουργό «γριέγο». Τέτοια λεφτά οι Ισπανοί δίνουν
μόνο για «δικά τους παιδιά»: Ναβάρο, Ρούντι, Καλδερόν, Ρούμπιο και σία.
Ούτε χρειάζονται έναν δεύτερο Ναβάρο στην ομάδα τους. Δεν είναι δα τόσο
παχιές οι αγελάδες στην Ισπανία. Το μπάσκετ μπορεί να ευημερεί, αλλά δεν
μπορεί ν’αγγίξει τα μεγέθη του ποδοσφαίρου.
Η ΤΣΣΚΑ; Ναι, αυτή έχει λεφτά για ξόδεμα και δεν φοβάται να τα
ξοδέψει. Ομως, η προσοχή της είναι στραμμένη αλλού. Στην περιφερειακή
γραμμή συνωστίζονται ήδη δύο ακριβοπληρωμένοι «μπαλαδόροι» κλάσης ΝΒΑ, ο
Τεόντοσιτς και ο νεοσύλλεκτος Τζέρεμι Πάργκο.
Όταν γραφω «μπαλαδόροι» εννοώ ball-hogs, παίκτες που θέλουν και
χρειάζονται τη μπάλα στα χέρια τους. Η ΤΣΣΚΑ έχει και τον Ουίμς, τον
κορυφαίο ίσως σκόρερ των ευρωπαϊκών γηπέδων. Πόσες μπάλες χωράνε σε μία
ομάδα;
Αν αποφασίσουν οι Ρώσοι να τινάξουν –ξανά- τη μπάνκα, θα σπρώξουν τα
ρούβλια τους όχι στον Σπανούλη, αλλά σε κάποιον Κιριλένκο. Αυτό είναι
που τους λείπει: ένας Χριάπα των πλουσίων.
Ο Σπανούλης μπορεί να είναι ο καλύτερος παίκτης της Ευρώπης και ο
ηγέτης του δις πρωταθλητή, αλλά δύσκολα μπορεί να βρει στα 31 του
συμβόλαιο σαν αυτά που ονειρεύεται ο πολύς Ραζνάτοβιτς.
Διαβάζω τα χείλη του Σέρβου, εξ αποστάσεως: «Εάν φύγουμε από την
Ελλάδα, έχετε τον πρώτο λόγο». «Και εσείς». «Και εσείς επίσης». Αυτό το
τανγκό χορεύεται με περισσότερους από δύο. Με ή χωρίς τις ευλογίες του
ίδιου του παίκτη. Αλλά μέχρι εκεί. Ολοι θέλουν τον Σπανούλη, αλλά με
συμβόλαιο που υπακούει στους κανόνες της λογικής.
Η Φενέρμπαχτσε είναι, μάλλον, η μοναδική ομάδα που αντέχει να σπρώξει
γρόσια αξίας 2,5 εκατομμυρίων και πάνω. Η άφιξη του Ομπράντοβιτς την
άφησε εκτός νυμφώνος (εξ ου και η ξαφνική ανάμιξη της …Γαλατασαράι),
εκτός πια κι αν προκύψει καμιά ιστορική συμφιλίωση! Εχω δει και
χειρότερα.
Ο Ολυμπιακός ξέρει ότι βρίσκεται σε θέση ισχύος, αλλά δεν σουτάρει σε
άδειο τέρμα. Ο Σπανούλης θέλει να πληρωθεί σύμφωνα με την αξία και με
τα κατορθώματά του – και δικαίως. Είναι, άλλωστε, το τελευταίο βαρύ
συμβόλαιο της καριέρας του, το εφ'άπαξ του (όπως και το αντίστοιχο του
Διαμαντίδη).
Θα προτιμούσε προφανώς να φύγει μακριά από το πρωτάθλημα των
χουλιγκάνων και των κακοποιών και από τη χώρα της παρακμής, όπως κάθε
λογικός άνθρωπος, αλλά δεν είναι πια ο αλαφροϊσκιωτος κοσμοπολίτης
εργένης των 25 ετών.
Μία οικογένεια με τρία μωρά παιδιά δεν ξεσπιτώνεται εύκολα. Ούτε
όμως συμβιβάζεται εύκολα με την εικόνα του πάτερ φαμίλια που διακυβεύει
τη σωματική του ακεραιότητα σε κάθε ντέρμπι…
Ηθικόν δίδαγμα: να πιστεύετε τα μισά απ’όσα βλέπετε και τίποτε απ’όσα
ακούτε. Ο Ομπράντοβιτς μπορεί να πήγε στην Πόλη, αλλά ο Σπανούλης και ο
Διαμαντίδης μάλλον θα μείνουν εδώ.
