Το μοιραίο λάθος του Μανωλά!! (video)

Σε εξέλιξη είναι η αναμέτρηση της Ρόμα με την Ουντινέζε και οι φιλοξενούμενοι πήραν προβάδισμα 1-0 στο σκορ χάρη σε ένα γκολ που προήλθε από μεγάλο λάθος του Κώστα Μανωλά.

Προσπάθησε για το καλύτερο, αλλά έκανε το χειρότερο δυνατό ο Κώστας Μανωλάς στο παιχνίδι της Ρόμα με την Ουντινέζε.

Ο Έλληνας αμυντικός δεν ήθελε να παραχωρήσει κόρνερ και δοκίμασε να πετάξει την μπάλα στα πόδια του αντιπάλου του ή έστω να διώξει μακριά.

Η απόπειρά του αυτή όμως κατέληξε να γίνει πάσα στον Τερο που έφτασε απέναντι στον Ντε Σάνκτις και τελικά, μετά την πρώτη απόκρουση του Ιταλού τερματοφύλακα, μετατράπηκε σε γκολ από τον Πέριτσα.




*Πηγή: sport-fm.gr*

Ξύλο και δακρυγόνα στο ματς του Άρη!

Άγρια συμπλοκή ανάμεσα στους οπαδούς του Άρη και τις δυνάμεις της αστυνομίας εκτυλίχθηκε για λίγα λεπτά κατά τη διάρκεια του ματς με τον Ορφέα Ελευεθρούπολης.

Επεισόδια μικρής διάρκειας, αλλά μεγάλης έντασης δημιουργήθηκαν στην Ελευθερούπολη, ανάμεσα στους οπαδούς του Άρη και αστυνομικές δυνάμεις βρισκόταν στο γήπεδο.

Η κακή αγωνιστική εικόνα του Άρη -αλλά και το προβάδισμα που είχε πάρει ο Πανσερραϊκός φαίνεται πως άναψε τη σπίθα στο γήπεδο της Ελευθερούπολης, με την ένταση να ξεκινάει με άγνωστη, μέχρι στιγμής, αφορμή.

Οι οπαδοί των «κιτρινόμαυρων» εκτόξευσαν αντικείμενα προς τις αστυνομικές δυνάμεις, ενώ τα ΜΑΤ απάντησαν με χρήση χημικών. Τα πνεύματα ηρέμησαν μετά από λίγα λεπτά και το παιχνίδι συνεχίστηκε κανονικά.




*Πηγή: sport-fm.gr*

Δεν έπαθε… Ολυμπιακό η ΤΣΣΚΑ!!

Πήγε να πάθει νέο ασύλληπτο «κάζο», πετώντας στα σκουπίδια διαφορά 28(!) πόντων, ωστόσο αυτή τη φορά η ΤΣΣΚΑ Μόσχας τα κατάφερε στο τέλος και επικράτησε 86-80 της Φενέρμπαχτσε στον μικρό τελικό.

Παιχνίδι της… παρηγοριάς όμως τα είδαμε όλα ξανά!

Η ΤΣΣΚΑ Μόσχας έφτασε να προηγείται ακόμα και με 28 πόντους (54-26) απέναντι στην τραγική Φενέρμπαχτσε, ωστόσο η «αρμάδα» του Ζοτς έκανε τρελή αντεπίθεση, ισοφάρισε στα τελευταία λεπτά, αλλά τελικά γνώρισε την ήττα με 86-80, όπου έφερε την ομάδα του Ιτούδη στην τρίτη θέση της Ευρωλίγκας.

Για τους νικητές -που παραλίγο να βάλουν ακόμα μια επική αυτοκτονία στο… βιογραφικό τους- 17 πόντους είχε ο Ντε Κολό, 14 ο Νίκολς (που ήταν… λίρα εκατό) και 12 ο Τζάκσον, ενώ ο Τεόντοσιτς δεν έπαιξε λόγω τραυματισμού.

Από πλευράς Τούρκων που μέχρι το 25’… δεν υπήρχαν στο παρκέ της Μαδρίτης, ο Γκάουντλοκ σταμάτησε στους 24 , ο Μπιέλιτσα είχε 18, ο Ζήσης είχε 12 και 6 ασίστ, ενώ ο Ερντέν θα μπορούσε να γίνει ο άνθρωπος του ματς, καθώς ήρθε απ’ τον πάγκο και έκανε μεγάλη ζημιά.


Το ματς

Δεν είναι υπερβολή να πεις πως η Φενέρμπαχτσε… δεν μπήκε καν στο παρκέ. Εκτός τόπου και χρόνου στις δύο άκρες του παρκέ και η ΤΣΣΚΑ που έτρεχε… ασταμάτητα προηγήθηκε 12-0 και δέχθηκε το πρώτο καλάθι μετά από 4’ κι αφού ο Ομπράντοβιτς αναγκάστηκε να ρίξει τους «βασικούς» στον αγώνα. Οι Τούρκοι δεν μπορούσαν να κάνουν το παραμικρό, είχαν με το… καλημέρα 5 λάθη, είχαν λάθος επιλογές, είχαν 2/8 σουτ και μοιραία η ομάδα του Ιτούδη έφτασε στο 18-4. Ο Χάινς πέρασε στο ματς και έκανε μεγάλη «ζημιά» με συνεχόμενα καλάθια και ριμπάουντ, στέλνοντας τη διαφορά στο 26-7! Κι αν δεν ήταν το ξέσπασμα του Γκάουντλοκ (με τρία σερί τρίποντα) το 27-13 στο 10’ θα ‘χε πάρει μεγαλύτερες διαστάσεις.



Η ομάδα του Ζοτς ήταν… αλλού ντ’ αλλού! Δεν μπορούσε να παίξει στην επίθεση, δεν μπορούσε να παίξει στην άμυνα και ο Ιτούδης είχε πλέον την… άνεση να χρησιμοποιήσει ακόμα και τον Νίκολς (που στον ημιτελικό μπήκε και… βγήκε), με τη ρωσική αρκούδα να προηγείται άνετα 41-18. Ο Φριτζόν με τρίποντο έστειλε τη διαφορά στην ύψιστη μέχρι τότε τιμή της για το 45-18, με την εικόνα της Φενέρμπαχτσε να είναι παρατημένη, εξ’ ου και το -27! Κάπως έτσι, οδηγηθήκαμε στην ανάπαυλα, με την ΤΣΣΚΑ να έχει double score (48-24) και να… ψάχνεις να βρεις πού είναι οι Τούρκοι.



Ο Γουίμς νωρίς-νωρίς στο δεύτερο μέρος έστειλε το ματς στο +28(!) για την ομάδα του Ιτούδη, διαμορφώνοντας το 54-26 και μην μπορεί κάποιος να προβλέψει την ανατρεπτική πορεία που θα ακολουθούσε. Ο Μπιέλιτσα άρχισε να παίζει σαν πραγματικός MVP της φετινής Ευρώπης, σήκωσε -κυρίως- την Φενέρ στις πλάτες του και σιγά-σιγά ροκάνισε τη διαφορά για το 56-37, με το σερί των Τούρκων να φτάνει στο 11-2. Ο Σέρβος δεν θα μπορούσε μόνος του να γυρίσει το ματς. Ήθελε βοήθειες και τις βρήκε αρχικά απ’ τον συμπατριώτη του Μπογκντάνοβιτς που έγραψε το 60-45 μειώνοντας ακόμα περισσότερο απέναντι σε μια ΤΣΣΚΑ που είχε πάθει ασύλληπτη καθίζηση σε άμυνα και επίθεση. Ο Ζήσης πήρε πρωτοβουλίες, σε οργάνωση και εκτέλεση και βοήθησε τα μέγιστα, προκειμένου να «σφίξει» ακόμα περισσότερο τον κλοιό γύρω απ’ την ΤΣΣΚΑ, με το 66-55 στο 30’, όπου η Φενέρ είχε επιμέρους σκορ 31-18.



Ο Γκάουντλοκ (22π.) είχε σεληνιαστεί. Ο Ερντέν αποδεικνυόταν λίρα εκατό, κάνοντας θραύση κάτω απ’ τη ρακέτα. Και η Φενέρ δεν ήταν απλά πλέον στο… κόλπο, αλλά έφτασε να ‘χει ανατρέψει κανονικά τη διαφορά 28 πόντων και να ισοφαρίζει σε 70-70, χάρη σε τρίποντο του πολύ καλού Ζήση στο 35’! Τα χέρια των παικτών της ΤΣΣΚΑ έτρεμαν, τα ‘χαν χαμένα. Αλλωστε έχουν γνωρίσει στο παρελθόν παρόμοιες… πανωλεθρίες. Όσο κι αν κρατούσαν -χάρη σε Ντε Κολό- το προβάδισμα, ο Μπιέλιτσα ισοφάριζε εκ νέου σε 77-77 (37’). Στο κρίσιμο σημείο, όμως, δύο λάθη στην επίθεση για την Φενέρ και η ψυχραιμία της ΤΣΣΚΑ στις βολές έφερε το 81-77 υπέρ των Ρώσων. Το τρίποντο του Νίκολς ήταν… μαχαιριά στο τελευταίο λεπτό, καθώς έγραψε το 84-78 υπέρ της ρωσικής αρκούδας και πλέον δεν υπήρχε χρόνος για ολική επαναφορά, με τον ίδιο παίκτη να γράφει και το τελικό 86-80 που έδωσε την τρίτη θέση της… παρηγοριάς στην ΤΣΣΚΑ.

Τα δεκάλεπτα: 27-13, 48-24, 66-55, 86-80

ΤΣΣΚΑ Μόσχας: Ντε Κολό 17, Φριτζόν 9, Νίκολς 14, Τζάκσον 12, Μαρκοϊσβίλι 1, Κορόμπκοφ, Γουίμς 6, Βοροντσέβιτς 3, Κάουν 9, Χριάπα 2, Χάινς 8, Κιριλένκο 5

Φενέρμπαχτσε: Γκάουντλοκ 24, Ζήσης 12, Μπιέλιτσα 18 (10 ριμπάουντ), Ερντέν 8, Μαχμούτογλου, Μπογκντάνοβιτς 5, Τσετίν, Σαβάς, Ζόριτς 8, Βέσελι 5 *Πηγή: sport-fm.gr*

«Παίκτης της Γιούβε ο Ντιμπάλα»

Την μεταγραφή του Πάολο Ντιμπάλα στη Γιουβέντους επιβεβαίωσε ο προπονητής της Παλέρμο, Τζουζέπε Ιατσίνι, ύστερα από το ματς της ομάδας του με την Κάλιαρι, στο οποίο ο 21χρονος δεν αγωνίστηκε καθόλου.

Παίκτης της Γιουβέντους είναι πλέον ο Πάολο Ντιμπάλα, όπως επιβεβαίωσε ο Τζουζέπε Ιατσίνι.

Ο προπονητής της Παλέρμο, άφησε τον Αργεντινό στον πάγκο σε όλη τη διάρκεια της αναμέτρησης με την Κάλιαρι και όταν ρωτήθηκε μετά τον αγώνα γιατί το έκανε αυτό, απάντησε ότι πλέον ανήκει στους «μπιανκονέρι» ο νεαρός ποδοσφαιριστής.

«Ο Ντιμπάλα είναι πλέον παίκτης της Γιουβέντους και αυτός ο σύλλογος πλέον δουλεύει για το μέλλον», ήταν τα λόγια του.

Επίσημη ανακοίνωση δεν έχει βγει ακόμα, ούτε έχει γίνει γνωστό το πόσα χρήματα θα κοστίσει η μεταγραφή στην «Γηραιά Κυρία», όμως, πρόσφατα, ο πρόεδρος της Παλέρμο είχε δηλώσει ότι δεν τον δίνει με λιγότερα από 40 εκατ. ευρώ. *Πηγή: sport-fm.gr*

Έντονες αποδοκιμασίες σε Καλαϊτζίδη!

Ο κόσμος του Άρη έκανε τρομερή υπομονή. Όλη τη διάρκεια της χρονιάς στήριξε την ομάδα στα εύκολα και στα δύσκολα και περίμενε να ανταμειφθεί με την άνοδο. Δυστυχώς, όμως και πάλι δεν του έγινε ούτε το μικρό αυτό χατίρι...

Η απογοήτευση των οπαδών, πάντως, έφεραν και έντονες αποδοκιμασίες με κύριο αποδέκτη τους τον Δημήτρη καλαϊτζίδη. Ο προπονητής δέχτηκε σκληρή κριτική για τις επιλογές του και είναι σίγουρο πως το γιουχάισμα στην Ελευθερούπολη θα έχει και συνέχεια στη Θεσσαλονίκη. Ο κόσμος είναι πικραμένος και το τέλος του πρωταθλήματος δίνει την ευκαιρία για να γίνει ο απολογισμός και ο καταμερισμός ευθυνών.
*Πηγή: metrosport.gr*

«Να τελειώνουμε την Τρίτη»

Για το τρίτο παιχνίδι της σειράς κόντρα στο Ρέθυμνο, μίλησε ο παίκτης του ΠΑΟΚ, Τζούλιαν Βον.
Συγκεκριμένα είπε:
«Χάσαμε κάποια σουτ, δε μας βγήκαν κάποια πράγματα αλλά δεν πειράζει. Από τη στιγμή που υπάρχει και τρίτο παιχνίδι. Θα δούμε τι δεν έγινε καλά σήμερα και πιστεύω ότι θα το διορθώσουμε. Εχουμε το τρίτο παιχνίδι και πιστεύω ότι σε αυτό θα τελειώσουμε την δουλειά».
*Πηγή: arenafm.gr*

Μαζί Αντωνέλης-Παπαθανασάκης – Κακαγιάννης!!

Πέρα  από τον Σπύρο Παπαθανασάκη, στην Θεσσαλονίκη βρίσκεται και ο Χρήστος Αντωνέλης , αλλά έρχεται και ο Γιάννης Κακαγιάννης. Για πρώτη φορά βρίσκονται όλοι μαζί στην Ελλάδα και αυτό ίσως στο κρισιμότερο σημείο , καθώς υπάρχει το θέμα της ανόδου, αλλά και του προγραμματισμού για την νέα σεζόν. Όλοι τους θα είναι παρόντες στον αγώνα με την Λάρισα, την προσεχή Τετάρτη!*Πηγή: arenafm.gr*

Τίμησαν τη μνήμη του Παναγιώτη Ποικιλίδη!

Τελέστηκε το πρωί της Κυριακής (17/5) το μνημόσυνο του αείμνηστου Ολυμπιονίκη, Παναγιώτη Ποικιλίδη, που έφυγε ξαφνικά από την ζωή πριν από ένα χρόνο.
Το παρών έδωσαν ο πρόεδρος της ΠΑΕ ΠΑΟΚ, Ιάκωβος Αγγελίδης, το μέλος της διοίκησης, Δημοκράτης Παπαδόπουλος, ο νομικός, Αχιλλέας Μαυρομάτης, ο προπονητής της ομάδας, Γιώργος Γεωργιάδης, ο γενικός αρχηγός, Κώστας Ιωσηφίδης, ενώ την ΚΑΕ ΠΑΟΚ εκπροσώπησαν οι, Μπάνε Πρέλεβιτς, Βαγγέλης Γαλατσόπουλος, Χρήστος Καραμπέρης και το ΤΑΠ ΠΑΟΚ ο αντιπρόεδρος, Κώστας Παϊσιάδης. Από πλευράς παικτών στον χώρο βρέθηκαν οι Πόζογλου, Κουλούρης, Σαββίδης, Δεληγιαννίδης, Τζαβέλλας, Κίτσιου, Κάτσε, Κλάους και Γλύκος.
Την μνήμη του Παναγιώτη Ποικιλίδη επίσης τίμησαν με την παρουσία τους ο πρώην προπονητής τερματοφυλάκων του ΠΑΟΚ, Στέφανος Αϊβαλιώτης, οι παλαίμαχοι καλαθοσφαιριστές του Δικεφάλου Χρήστος Κωνσταντινίδης και Γιάννης Γιαννούλης, ο πρώην γενικός αρχηγός του ΠΑΟΚ, Κώστας Λαγωνίδης, ο πρώην Υφυπουργός Αθλητισμού, Γιάννης Ιωαννίδης, οι βετεράνοι ποδοσφαιριστές των «ασπρόμαυρων», Κυριάκος Αλεξανδρίδης, Κώστας Μαλιούφας και Διονύσης Χασιώτης, αλλά και οι πρώην συνεργάτες του Παναγιώτη Ποικιλίδη στην διοίκηση της ΠΑΕ ΠΑΟΚ, Θανάσης Χατζόπουλος, Γιώργος Φαρλαλής, Σπύρος Μηλιωρίδης και Ανδρέας Μανδρίνος.
*Πηγή: arenafm.gr*

Το τσαντισμένο βλέμμα του Ρονάλντο στον Μπέιλ!! (vid)

Ο Μπέιλ δεν διανύει και τις καλύτερες μέρες του στη Μαδρίτη και μάλιστα ο Κριστιάνο Ρονάλντο φρόντισε να δείξει χαρακτηριστικά.

Ό,τι κι αν κάνει ο Γκάρεθ Μπέιλ αποτελεί τον εύκολο στόχο για τον κόσμο.
Οκ, όχι μόνο για τους οπαδούς αλλά και για τους ίδιους τους συμπαίκτες του. Όταν, μάλιστα, αυτός είναι ο Κριστιάνο Ρονάλντο τότε εύκολα αντιλαμβάνεται κάποιος ότι ο Ουαλός πρέπει να σιγά-σιγά να αρχίζει να κοιτάζει για τον επόμενο σταθμό της καριέρας του.
Σε μια φάση στην προπόνηση, το παιδί που κόστισε πάνω-κάτω 100.000.000 ευρώ, φρόντισε να... τσαντίσει τον Πορτογάλο σούπερ σταρ.

*Πηγή: gazzetta.gr*

Τάσεις φυγής από Μπέιλ!!

Ο Γκάρεθ Μπέιλ φέρεται να πιέζει την Ρεάλ να δεχθεί προτάσεις για την πώλησή του το καλοκαίρι.

Ο Πέρεθ έμοιαζε αποφασισμένος να κρατήσει τον Ουαλό στην Μαδρίτη, όμως φαίνεται ότι ίσως αναγκαστεί να αλλάξει στάση. Σύμφωνα με τους Times ο Μπέιλ έχει ζητήσει από την διοίκηση της Ρεάλ να δεχθεί προτάσεις για την πώλησή του το καλοκαίρι, καθώς θέλει να αλλάξει περιβάλλον. Ήδη Μάντσεστερ Γιουνάιτεντ, Σίτι και Τσέλσι τον έχουν ψηλά στη λίστα τους και μένει να δούμε αν κάποια προχωρήσει σε πρόταση για την απόκτησή του.

*Πηγή: gazzetta.gr*

Η Μπόκα ζήτησε συγγνώμη!! (pic)

Η Μπόκα Τζούνιορς αλλάζει σελίδα και ζητά επίσημα συγγνώμη στη Ρίβερ Πλέιτ για τις αθλιότητες στο «Μπομπονέρα».

H Μπόκα Τζούνιορς αποκλείστηκε για τα όσα συνέβησαν στο Κόπα Λιμπεραδόρες, θα δει το «Μπομπονέρα» κλειστό για τέσσερα ματς, ωστόσο κανείς δεν μπορεί να ξεχάσει τι συνέβη στο ματς με τη Ρίβερ. Σε μια εξαιρετική κίνηση, η διοίκηση της Μπόκα Τζούνιορς αποφάσισε να αλλάξει... σελίδα και ζήτησε επίσημα συγγνώμη από την αιώνια αντίπαλό της. «Συγγνώμη Ρίβερ. 14 Μαΐου 2015. Ήμασταν διεθνής ντροπή. Όχι άλλη βία», ήταν το μήνυμα της Μπόκα Τζούνιορς.  

*Πηγή: gazzetta.gr*

Στην Bundesliga η Ίνγκολσταντ!!

Η Ίνγκολσταντ επιβλήθηκε 2-1 της Λειψίας και μία αγωνιστική πριν το τέλος εξασφάλισε για πρώτη φορά την άνοδό της στην Bundesliga.

Την άνοδό της στην Bundesliga για πρώτη φορά πανηγυρίζει η Ίνγκολσταντ! Οι Schanzer επιβλήθηκαν με ανατροπή 2-1 της Λειψίας στο κατάμεστο Audi-Sportpark και μία αγωνιστική πριν το τέλος κατέκτησε το πρωτάθλημα της δεύτερης κατηγορίας. Χρυσοί σκόρερ για την ομάδα του Χάζενχουλτ ήταν οι Λέκι με πέναλτι στις καθυστερήσεις του πρώτου μέρους και Λεξ στο 76’, με τους Ταύρους να παίρνουν το προβάδισμα στο 4’ με τον Κάιζερ.

*Πηγή: gazzetta.gr*

TOP-10: Ισπανοί πλάγιοι μπακ!!

Το «FFT» του gazzetta.gr φτιάχνει τη λίστα με τους κορυφαίους πλάγιους αμυντικούς όλων των εποχών της Primera. Το countdown στήνει ο Γιώργος Καραμάνος.

Συμβαίνει κάθε Κυριακή και μέχρι να ολοκληρωθούν οι θέσεις (τέρμα, άμυνα, κέντρο, επίθεση). Πρόκειται για τη δική μας λίστα με τους κορυφαίους στα μεγάλα πρωταθλήματα. Ποιοι, πως, γιατί; Τα κριτήρια είναι οι τίτλοι, η διάρκεια καριέρας, η προσφορά, οι μαρτυρίες (για τους πιο παλιούς), η δική μας αίσθηση (για όσους έχουμε δει). Η αντίστροφη μέτρηση είναι φυσικά υποκειμενική, μιας και ο κάθε ένας από εμάς θα μπορούσε να έχει τη δική του διαφορετική άποψη. Διαβάστε, συμφωνείστε και πάνω απ' όλα διαφωνήστε: καταγράψτε τις επιλογές σας με επιχειρήματα, έτσι για να περάσουμε όμορφα και ποδοσφαιρικά...
Μετά το αφιέρωμα στη Μπουντεσλίγκα και το Καμπιονάτο, σειρά παίρνει η Λα Λίγκα. Ξεκινήσαμε λοιπόν με τους τερματοφύλακες, τους κεντρικούς αμυντικούς και τώρα μετράμε αντίστροφα τους πλάγιους μπακ του ισπανικού ποδοσφαίρου...
* Οι νεότεροι δεν γνωρίζουν ίσως πολλούς από αυτή τη λίστα. Υπήρξαν ωστόσο, εξαιρετικοί παίκτες με ευρωπαϊκά επιτεύγματα. Είναι όμως αλήθεια ότι η λίστα επιβεβαιώνει πως οι Ισπανοί έχουν σταματήσει να βγάζουν πλάγιους αμυντικούς στη σύγχρονη εποχή τους!
10. Φελιθιάνο Ριβίγια (1952-'68)
Υπήρξε μέλος σε μία από τις καλύτερες ομάδες που είχε ποτέ η Ατλέτικο Μαδρίτης. Αριστερός αρκετά επιθετικός μπακ που μπορούσε όμως να αγωνιστεί και ως αριστερός σέντερ μπακ σε άμυνα τριών, ήταν τεχνίτης και εκτελούσε πολύ καλά φάουλ. Με τους Ροχιμπλάνκος πήρε ένα πρωτάθλημα (1966), τρία Κύπελλα, αλλά και το Κυπελλούχων του 1962. Ωστόσο, την κορυφαία στιγμή του την έζησε ως βασικός με την Εθνική (26), με την οποία έφτασε στην κορυφή της Ευρώπης (1964).

9. Γιοάν Καπδεβίλα (1998-... )
Εγκεφαλικός, τεχνίτης, πολύ επιθετικός αριστερός μπακ, με έφεση στο σκοράρισμα (44 γκολ με τις ομάδες του). Εζησε σημαντικότερα πράγματα με την Εθνική (60/ 4) παρά σε συλλογικό επίπεδο. Υπήρξε βασικός στέλεχος των Φούριας Ρόχας στην κατάκτηση του EURO 2008 και του Μουντιάλ δύο χρόνια αργότερα. Μοίρασε κυρίως την καριέρα του σε Λα Κορούνια και Βιγιαρεάλ, σε δύο εκπληκτικές περιόδους και για τις δύο ομάδες, που έπαιξαν φανταστικό ποδόσφαιρο. Με τη Ντέπορ μάλιστα πήρε το Κύπελλο (2002) μέσα στο «Σαντιάγο Μπερναμπέου», χαλώντας το πάρτι για τα 100 χρόνια της Ρεάλ. Επίσης πήρε δύο Σούπερ Καπ, ενώ το 2004 έφτασε στα ημιτελικά του Champions League. Το 2012 πήρε και το Λιγκ Καπ με τη Μπενφίκα, ενώ στους Ολυμπιακούς Αγώνες του 2000 είχε πάρει το ασημένιο μετάλλιο με την Ισπανία.



8. Σέρχι Μπαρχουάν (1993-'05)
Κοντός, δαιμόνιος, επιθετικογενής αριστερός μπακ που έμοιαζε πολύ στο στιλ του Ζορντί Αλμπα, αλλά στο πιο δυνατό του. Είχε την ατυχία να πάει στη Μπαρτσελόνα μετά το τέλος της «Dream team» του Γιόχαν Κρόιφ. Και έτσι όμως έβαλε στην τροπαιοθήκη του τρία πρωταθλήματα και από δύο Κύπελλα και Σούπερ Καπ. Πρόσθεσε επίσης το UEFA και το Σούπερ Καπ Ευρώπης το 1997. Με την Ισπανία (56/ 1) έπαιξε σε δύο Μουντιάλ και άλλα τόσα EURO.



7. Χούλιο Αλμπέρτο Μορένο (1977-'81)
Δυνατός, σταθερός, σκληρός και επιθετικός αριστερός μπακ, έκανε σπουδαία καριέρα σε Ατλέτικο και κυρίως Μπαρτσελόνα. Μαζί της πανηγύρισε δύο φορές στη Λίγκα, τρεις στο Κύπελλο, μία στο Σούπερ Καπ, αλλά και το Κυπελλούχων του 1989. Ωστόσο, βρέθηκε σε δύο τεράστιους χαμένους τελικούς. Ο ένας ήταν από την Στεάουα Βουκουρεστίου στο Πρωταθλητριών (1986) και ο άλλος με την Εθνική (34) στο EURO του 1984.



Στο 2:40 η γκολάρα του κόντρα στη Γιουβέντους
6. Μίτσελ Σαλγάδο (1995-'12)
Δυνατός, σκληρός, μαχητικός και αρκετά προσηλωμένος αμυντικά δεξιός μπακ, έκανε μεγάλη καριέρα με τη Ρεάλ των Γκαλάκτικος. Με τους Μαδριλένους σήκωσε τέσσερα πρωταθλήματα και τρία Σούπερ Καπ, μα σημαντικότερα ήταν τα δύο Champions League (2000, 2002) Που πήρε ως βασικός, αλλά και το Διηπειρωτικό και το Σούπερ Καπ Ευρώπης το 2002. Με το εθνόσημο ξεκίνησε παίρνοντας το EURO U-21 το 1998, ενώ με τους Αντρες αγωνίστηκε 53 φορές.



5. Τζουάν Σεγάρα Ιρατσέτα (1949-'64)
Ηταν ένας απόλυτα ολοκληρωμένος παίκτης για την εποχή του. Υπηρέτησε τη Μπαρτσελόνα για 16 σεζόν και είναι 9ος σε συμμετοχές στην ιστορία του συλλόγου (δεν έπαιξε σε άλλη ομάδα). Επιθετικός αριστερός αμυντικός, ντριμπλαδόρος, ήταν ο αρχηγός της θρυλικής ομάδας των πέντε τροπαίων σε μία σεζόν. Με τους Μπλαουγκράνα συνολικά πήρε τέσσερα πρωταθλήματα, 6 Κύπελλα και δύο Εκθέσεων (1958, 1960), τον πρόγονο δηλαδή του UEFA. Φόρεσε το εθνόσημο 25 φορές.


4. Αλμπέρτ Φερέρ (1990-'03)
Παιδί των ακαδημιών της Μπαρτσελόνα, μεγαλούργησε εκεί για οκτώ χρόνια, ζώντας μεταξύ άλλων ως βασικός το μεγαλείο της «Dream team» του Γιόχαν Κρόιφ. Εργατικός, γρήγορος και δυνατός παρά το ότι ήταν μόλις 1,70 εκ. Περισσότερο ξεχώρισε για τα αμυντικά καθήκοντα του στα δεξιά. Πήρε πέντε πρωταθλήματα (4 σερί 1991-'94), δύο Κύπελλα και τέσσερα Σούπερ Καπ, αλλά και τέσσερις ευρωπαϊκές κούπες. Το πρώτο Champions League (1992), το UEFA (1997) και τα αντίστοιχα Σούπερ Καπ. Δεν του έφταναν όμως μόνο αυτά. Μετακόμισε στην Τσέλσι και με την προ-Αμπράμοβιτς ομάδα των Μπλε πανηγύρισε το Σούπερ Καπ Ευρώπης (1998), το Κύπελλο (2000) και το Σούπερ Καπ Αγγλίας (2000). Με την Εθνική Ελπίδων στέφθηκε Ολυμπιονίκης (2000) και με τους Αντρες έπαιξε 36 φορές.

3. Τσέντο (1982-'98)
Ταχύτητα και ασταμάτητο τρέξιμο στα δεξιά της άμυνας, ξεχώρισε για το physical και έξυπνο παιχνίδι του και έμεινε σε όλη του την καριέρα μόνο στη Ρεάλ. Ως μέλος της εκπληκτικής «Quinta del Buitre» πήρε επτά πρωταθλήματα, τα πέντε εξ αυτών στη σειρά (1986-'90), δύο Κύπελλα, πέντε Σούπερ Καπ και ένα Λιγκ Καπ. Μεγαλύτερες στιγμές του όμως ήταν τα δύο διαδοχικά UEFA (1985, 1986) και φυσικά το Champions League του 1998, στο οποίο όμως δεν ήταν πλέον βασικός στην τελευταία σεζόν του. Με την Εθνική (26) πήγε σε δύο Μουντιάλ και ένα EURO.



2. Ράφαελ Γκορδίγιο (1976-'96)
Οι παλιότεροι σίγουρα θα τον θυμούνται με τις κάλτσες πάντα κάτω να καλπάζει στα αριστερά. Επαιζε όλη την πλευρά και ήταν τόσο επιθετικογενής που συχνότερα βρισκόταν ως καθαρός εξτρέμ. Φανταστικός ντριμπλέρ, γρήγορος, με τρομερές σέντρες, ήξερε φοβερή μπάλα. Μοίρασε την καριέρα του σε Μπέτις και φυσικά Ρεάλ. Με την πρώτη μάλιστα πήρε και Κύπελλο (1977), για να συνεχίσει στη Μαδρίτη ως μέλος της εκπληκτικής «Quinta del Buitre», αρχικά με το UEFA (1986) και έπειτα με πέντε σερί πρωταθλήματα (1986-'90), ένα Κύπελλο και τρία Σούπερ Καπ. Μεγάλη καριέρα έκανε και με την Εθνική (75/ 3), με την οποία έπαιξε στον χαμένο τελικό του EURO (1984). Συνολικά βρέθηκε σε δύο Μουντιάλ και τρία EURO, ενώ το 1980, παίζοντας με τη Μπέτις, ψηφίστηκε κορυφαίος Ισπανός ποδοσφαιριστής.




1. Χοσέ Αντόνιο Καμάτσο (1974-'89)
Οι τίτλοι του ζαλίζουν. Είναι από τους θρύλους της Βασίλισσας πιο πολύ για την προσπάθεια και την επιμονή του. Αναμφίβολα δεν είχε το επιθετικό ταλέντο του Ράφαελ Γκορδίγιο, αλλά ήταν πιο σταθερός και καλύτερος αμυντικός. Το φοβερό με την περίπτωση του είναι όλα αυτά που έζησε, παίζοντας μόνο για τη Ρεάλ για πάνω από 600 παιχνίδια. Σε αυτό το διάστημα στέφθηκε πρωταθλητής εννέα φορές! Επίσης πήρε έξι Κύπελλα, δύο Σούπερ Καπ και ένα Λιγκ Καπ. Στην Ευρώπη μπορεί στην τροπαιοθήκη του να έχει μόνο τα δύο σερί UEFA (1985, 1986), αλλά στο Πρωταθλητριών έφτασε στον χαμένο τελικό του 1981 και συνολικά έξι φορές στα ημιτελικά! Φόρεσε 81 φορές τη φανέλα της Εθνικής, με την οποία πήγε σε δύο Μουντιάλ και άλλα τόσα EURO, παίζοντας και στον χαμένο τελικό του 1984.



* Επιλαχόντες οι... Αγουστίν Αρανθάμπαλ, Σεβερίνο Ρέιχα, Χουάν Κρουθ Σολ, Τομάς, Σαντιάγο Ουρκιάγα!

*Πηγή: gazzetta.gr*

Τι έχει κάνει ο Γιάννης Μπουρούσης απέναντι στον Ολυμπιακό!! (vids+pics)

Ο Ολυμπιακός για ακόμη μια φορά στο δρόμο του Γιάννη Μπουρούση και το gazzetta.gr θυμάται τι έχει κάνει ο διεθνής σέντερ απέναντι στους «ερυθρόλευκους» από τη μέρα που έφυγε από το Λιμάνι!

Στην χθεσινή (16/5) προπόνηση του Ολυμπιακού και της Ρεάλ Μαδρίτης, ο Γιάννης Μπουρούσης μίλησε για πρώτη φορά στους Αγγελόπουλους, ύστερα από τα γνωστά περιστατικά που οδήγησαν, όπως ήταν φυσικό επακόλουθο, τις δυο πλευρές στην ολική ρήξη.
Μάλιστα, ο 31χρονος άσος της «βασίλισσας» ευχήθηκε «καλή επιτυχία» στην πρώην ομάδα του. Το gazzetta.gr γυρίζει τον χρόνο λίγο πιο πίσω και θυμίζει τι έχει κάνει όταν συναντά στο δρόμο του τους «ερυθρόλευκους».

- 2012-2013 (φάση: κανονική περίοδος)

8/11 του 2012: Για πρώτη φορά αντιμετωπίζει ο Μπουρούσης τον Ολυμπιακό, ύστερα από τις συνομιλίες που βγήκαν στη φόρα και στις οποίες αναφερόταν με διόλου κολακευτικά λόγια στους διοικητικούς ηγέτες του Ολυμπιακού.
Ο Ολυμπιακός γυρίζει από την πόλη της μόδας έχοντας ράψει... ακριβό κουστουμάκι στην Εμπόριο, την οποία και νίκησε με 71-84. Ο Μπουρούσης σημείωσε 16 πόντους σε 22:23 με 5/8 δίποντα και 6/9 βολές. Η ομάδα του όμως... δεν.



14/12 του 2012: Η Εμπόριο Αρμάνι φιλοξενείται στο ΣΕΦ κι ο Γιάννης Μπουρούσης επιστρέφει στο Λιμάνι. Αυτή τη φορά ο κόσμος δεν θα τον χειροκροτούσε. Και πως να το κάνει άλλωστε;
Σ' αυτό το ματς οι «ερυθρόλευκοι» νίκησαν με 82-81 κι ο Μπουρούσης σημείωσε 13 πόντους (3/7 δίποντα, 1/3 τρίποντα, 4/7 βολές) σε 33:17 χρόνο συμμετοχής, όντας ο παίκτης με τα περισσότερα λεπτά στο παρκέ του ΣΕΦ.

- Σεζόν 2013-2014 (φάση: play off), Ομάδα: Ρεάλ Μαδρίτης

Game 1
Ο Ολυμπιακός ηττήθηκε με 88-71 σε ένα ματς όπου ο διεθνής σέντερ σημείωσε 6 πόντους (2/5 δίποντα και 2/2 βολές) σε 20:56
​
Game 2
Στο δεύτερο ματς της σειράς, οι «ερυθρόλευκοι» ήταν πιο σοβαροί αλλά η «βασίλισσα» δεν είχε ξεχάσει τι της είχε κάνει η ομάδα του Πειραιά στον τελικό του Λονδίνου.
Το τελικό 82-77 στέλνει τη σειρά στο Λιμάνι με τον Ολυμπιακό να είναι με την πλάτη στον τοίχο. ο Γιάννης Μπουρούσης ήταν... διαστημικό σ' αυτό το ματς όπου σε 28:07 πέτυχε 19 πόντους με 7/10 δίποντα, 1/3 τρίποντα και 2/3 βολές.



Game 3
Ο Ολυμπιακός στην έδρα του, μειώνει τη σειρά σε 2-1 (78-76) με τον Γιάννη Μπουρούση να... μένει στη Μαδρίτη. Σε 16:53 συνολικού χρόνου συμμετοχής δεν βάζει ούτε ένα πόντο. Μαζεύει 5 ριμπάουντ (4 αμυντικά, 1 επιθετικό) και μοιράζει δύο ασίστ.



Game 4
Το 4ο παιχνίδι είναι αυτό που επιστρέφει τη σειρά στη Μαδρίτη. Σπανούλης, Ντάνστον, Μάντζαρης, Πρίντεζης και Λοτζέσκι αρνούνται να παραδοθούν μέσα στην έδρα τους. Το 71-62 κάνει το 2-2. Ούτε ο Μπουρούσης μπόρεσε να βοηθήσει την ομάδα του, μιας κι οι 8 του πόντοι σε 22:20 δεν αρκούν (4/9 δίποντα).



Game 5
Στο «Palacio de Deportes» σταματά το ευρωπαϊκό ταξίδι του Ολυμπιακού ύστερα από δύο σερί τίτλους. Η Ρεάλ δεν ήθελε να μην βρεθεί στο Final-4 και με χαρακτηριστική άνεση νίκησε τον τότε πρωταθλητή Ευρώπης 82-69. Σ' αυτό το ματς ο Γιάννης Μπουρούσης σημείωσε 8 πόντους με 3/7 δίποντα και 2/2 βολές σε 27:31

*Πηγή: gazzetta.gr*

Αρνήθηκε αυτόγραφο σε ηλικιωμένο ο Μέσι!! (vid)

Ούτε χρόνο θα του έτρωγε, ούτε θα τον κούραζε. Κι όμως, ο Λιονέλ Μέσι αρνήθηκε να υπογράψει το χαρτάκι που του έδωσε ένας ηλικιωμένος που του ζήτησε ένα μικρό αυτόγραφο... Ενώ ο Νεϊμάρ που ήταν ακριβώς μπροστά από τον Αργεντινό σταμάτησε κανονικά βλέποντας την ευγενική φυσιογνωμία του κυρίου, ο Λιονέλ Μέσι αρνήθηκε να το κάνει και συνέχισε το δρόμο του στο αεροδρόμιο της Μαδρίτης, όπου απόψε οι «μπλαουγκράνα» αντιμετωπίζουν την Ατλέτικο...




 
*Πηγή: gazzetta.gr*

Οι γόβες, τα στιλέτα και το «Podemos»!

Σε λίγη ώρα ο Ολυμπιακός αντιμετωπίζει τη Ρεάλ στον τρίτο μεταξύ τους τελικό στην Ευρωλίγκα και ο Βασίλης Σκουντής βάζει μερικές επί πλέον πινελιές στην προθέρμανση του... 

Τώρα που αρχίζω να γράφω αυτό το κείμενο, μόλις άρχισε ο μικρός τελικός και απομένουν τρεις ώρες για την μεγαλύτερη πρόκληση στην ιστορία του μπασκετικού Ολυμπιακού!
Ναι, το εννοώ αυτό και δεν μου κατέβηκε ξαφνικά, άλλωστε ο εκ πρώτης όψεως υπερβολικός χαρακτηρισμός θα ίσχυε για οποιαδήποτε ομάδα βρισκόταν απέναντι στην οικοδέσποινα ενός Φάιναλ Φορ, που μάλιστα τυγχάνει να λαχταράει αυτό το στέμμα εδώ και είκοσι χρόνια, να έχει ηττηθεί σε δυο απανωτούς τελικούς και συν τοις άλλοις να θέλει να ρεφάρει και την αποτυχία της ποδοσφαιρικής αδερφής της, η οποία μετά το «porca miseria» της Τετάρτης (κόντρα στη Γιουβέντους) δεν θα ήθελε να πει και «γαμώ το κέρατο μου» απόψε!
Χθες το πρωί στη «Fan Zone» της Ευρωλίγκας στην Plaza Oriente, ο Βαγγέλης Μάντζαρης είχε αριστερά του τον Νεμάνια Μπιέλιτσα, πιο πέρα τον Αντρέι Κιριλένκο, στην άκρη τον Φακούντο Καμπιάτσο και ακριβώς δίπλα του από τη δεξιά πλευρά το τρόπαιο που θα απονεμηθεί απόψε!
Οποία και πόσο ευχάριστη σύμπτωσις!
Με την άκρη του ματιού του ο πόιντ γκαρντ του Ολυμπιακού είδε τον Αλέξανδρο Μποντικούλη (ο οποίος ασχολείται χρόνια με το sports marketing και παρευρισκόταν στην εκδήλωση) και του ζήτησε να τον τραβήξει μια κοντινή φωτογραφία για να την ανεβάσει στο Facebook , οπότε αισθάνθηκα ότι έπρεπε να παρέμβω...
Οχι για να τον βγάλω εγώ τη φωτογραφία, αλλά για να του πω «κάνε λίγη υπομονή και αύριο το βράδυ μπορείς να κοιμάσαι αγκαλιά με αυτό»!
Χθες ο Μάντζαρης χαλβάδιαζε το ιερό δισκοπότηρο, αλλά είναι (και) στο χέρι του σε λίγες ώρες από τώρα να το σηκώσει και να το χαϊδέψει για τρίτη φορά στη ζωή του: καθόλου άσχημα για έναν 25άχρονο ο οποίος ρουφάει το νέκταρ που κοτζάμ Γκάλης το είδε τέσσερις φορές να χύνεται από την καρδάρα του.
Οι Ισπανοί έχουν τις βουλευτικές εκλογές τους στις 20 Νοεμβρίου, αλλά ο Σπανούλης και οι συν αυτώ ψηφίζουν από σήμερα και μάλιστα το ρίχνουν δαγκωτό στο «Podemos», το οποίο στα ελληνικά σημαίνει αυτό που ο Ολυμπιακός απέδειξε περίτρανα στους τελευταίους πέντε αγώνες του στα Φάιναλ Φορ.
Μπορούμε!
Για τον Σπανούλη δεν το συζητώ: το δικό του σερί πάει έξι χρόνια και επτά αγώνες πίσω και ο μπαρουτοκαπνισμένος αρχηγός του Ολυμπιακού ξέρει αυτό που ούτως ή άλλως είναι γραμμένο με κεφαλαία γράμματα στον θυρεό της ομάδας του..  Καμιά συναυλία δεν τελειώνει, εάν δεν βγει να τραγουδήσει η χοντρή!
Α, για να μην το ξεχάσω: η ελληνική εκδοχή αυτής  της (αμερικανική) θυμοσοφίας είναι γραμμένη αλλά στα αγγλικά και στα παπούτσια της Adidas, που φοράει ο Γιώργος Πρίντεζης...
Τill the last second 4 Greece!
Μιας και το 'φερε η κουβέντα στον λεγάμενο, νομίζω  πως ο ρόλος του Πρίντεζη θα είναι πολύ καθοριστικός και στον τελικό: την Παρασκευή ο Γιώργος κράτησε όρθια την ομάδα του σημαδεύοντας και κτυπώντας σε όλα τα close out της άμυνας της ΤΣΣΚΑ (ειδικότερα όταν είχε απέναντι του τον Χριάπα), αλλά θεωρώ ότι και απόψε η παρουσία του θα είναι καταλυτική...
Το γεγονός ότι ο Πρίντεζης είναι ψύχραιμος σε εκνευριστικό βαθμό, προφανώς τον βοηθάει να διατηρεί τον αυτοέλεγχό του, ακόμη κι όταν ένα γήπεδο κοχλάζει! Η ακόμη κι όταν η δική του ομάδα παίζει με το στιλέτο στα δόντια, ενώ οι αντίπαλοι φορούν τις γόβες τους!
Αυτό παρεμπιπτόντως μου το είπε χθες το απόγευμα ένας φίλος μου, που ξέρει κιόλας πόσο μου αρέσουν οι αλληγορίες, για να αναδείξει με γλαφυρό τρόπο την υπεροχή του Ολυμπιακού στον ψυχολογικό και στον συναισθηματικό τομέα...
Για να τεκμηριώσω αυτό που έγραψα προηγουμένως για τον ρόλο του Πρίντεζη στον επικείμενο τελικό, η συλλογιστική μου έχει ως εξής: από τη στιγμή που ο συνωστισμός στη θέση «5» μετέθεσε τον Αλφόνσο Ρέγες στο «4» (όπου μάλιστα διαπρέπει), προφανώς ο φόργουορντ του Ολυμπιακού  θα επιδιώξει να τραβήξει έξω τον πιο δυσκίνητο και αργό αρχηγό της Ρεάλ για να παίξει ένας εναντίον ενός.
Ολα αυτά βεβαίως είναι εικασίες που σιγά σιγά θα δώσουν τη θέση τους στην πραγματικότητα, άλλωστε εδώ ισχύει στην κυριολεξία το «Κυριακή κοντή γιορτή»!

*Πηγή: gazzetta.gr*

Η λίστα με τους MVP σε Final 4!! (pics)

Ποιος θα διαδεχθεί τον Ταϊρίς Ράις; Θα πετύχει το ρεκόρ ο Βασίλης Σπανούλης; Το gazzetta.gr σας παρουσιάζει τη λίστα με τους MVP σε Final 4!

Ολυμπιακός και Ρεάλ Μαδρίτης είναι οι ομάδες που έφτασαν στο τέλος του δρόμου. ΤΣΣΚΑ Μόσχας και Φενέρμπαχτσε/Ούλκερ δεν αποδείχθηκαν ικανές να τους σταματήσουν και πλέον ο τίτλος της Ευρωλίγκας θα κριθεί σ’ ένα σπουδαίο ματς... repeat του τελικού του 2013 στο Λονδίνο.
Ωστόσο, μεγάλο ενδιαφέρον παρουσιάζει κι η… μάχη του MVP στο Final 4!
Βλέπετε, ο Βασίλης Σπανούλης κυνηγάει ένα μοναδικό ρεκόρ, αφού αν πάρει τον τίτλο του πολυτιμότερου παίκτη, τότε θα φτάσει στη συγκεκριμένη διάκριση για 4η φορά στην καριέρα του, κάτι που κανένας στο παρελθόν δεν έχει πετύχει! Αυτή τη στιγμή ο αρχηγός του Ολυμπιακού βρίσκεται στην πρώτη θέση με τον τεράστιο Τόνι Κούκοτς.
Από εκεί και πέρα, στη λίστα που ακολουθεί βλέπουμε πως ο πρώτος Έλληνας MVP ήταν ο Θοδωρής Παπαλουκάς το 2006 με τη φανέλα της ΤΣΣΚΑ Μόσχας, ενώ ο Δημήτρης Διαμαντίδης έχει αναδειχθεί πολυτιμότερος παίκτης δύο φορές. Μία το 2007 στην Αθήνα και μία το 2011 στη Βαρκελώνη.
Δύο φορές MVP έχει αναδειχθεί κι ο Ντέγιαν Μποντιρόγκα, που μετά τη Μπολόνια το 2002, οδήγησε τη Μπαρτσελόνα στην κορυφή το 2003!

Η λίστα με τους MVP
 

1988 Μπομπ ΜακΑντού (Τρέιζερ Μιλάνο)
1989 Ντίνο Ράντζα (Γιουγκοπλάστικα)
1990 Τόνι Κούκοτς (Γιουγκοπλάστικα)
1991 Τόνι Κούκοτς (Ποπ 84)
1992 Πρέντραγκ Ντανίλοβιτς (Παρτιζάν)
1993 Τόνι Κούκοτς (Μπενετόν)
1994 Ζάρκο Πάσπαλι (Ολυμπιακός)
1995 Άρβιντας Σαμπόνις (Ρεάλ Μαδρίτης)
1996 Ντομινίκ Γουίλκινς (Παναθηναϊκός)
1997 Ντέιβιντ Ρίβερς (Ολυμπιακός)
1998 Ζόραν Σάβιτς (Κίντερ Μπολόνια)
1999 Τάιους Έντνι (Ζαλγκίρις Κάουνας)
2000 Ζέλικο Ρέμπρατσα (Παναθηναϊκός)
2001 Μάνου Τζινόμπιλι (Κίντερ Μπολόνια)
2002 Ντέγιαν Μποντιρόγκα (Παναθηναϊκός)
2003 Ντέγιαν Μποντιρόγκα (Μπαρτσελόνα)
2004 Άντονι Πάρκερ (Μακάμπι Τελ Αβίβ)
2005 Σαρούνας Γιασικεβίτσιους (Μακάμπι Τελ Αβίβ)
2006 Θοδωρής Παπαλουκάς (ΤΣΣΚΑ Μόσχας)
2007 Δημήτρης Διαμαντίδης (Παναθηναϊκός)



2008 Τράιαν Λάνγκτον (ΤΣΣΚΑ Μόσχας)
2009 Βασίλης Σπανούλης (Παναθηναϊκός)



2010 Χουάν Κάρλος Ναβάρο (Μπαρτσελόνα)
2011 Δημήτρης Διαμαντίδης (Παναθηναϊκός)



2012 Βασίλης Σπανούλης (Ολυμπιακός)



2013 Βασίλης Σπανούλης (Ολυμπιακός)



2014 Ταϊρίς Ράις (Μακάμπι Τελ Αβίβ)

O MVP του 2006: Θοδωρής Παπαλουκάς!

Ο MVP του 2011: Δημήτρης Διαμαντίδης!

O MVP του 2012: Βασίλης Σπανούλης!

O MVP του 2013: Βασίλης Σπανούλης!

*Πηγή: gazzetta.gr*

Μικρό ειν' το μάτι σας!!

O Νίκος Παπαδογιάννης ξορκίζει την κατάρα των μικρών τελικών και ετοιμάζει χώρα για την "decima" (δεκάτη) του ελληνικού μπάσκετ.

H καλύτερη ώρα σε ένα φάιναλ-φορ είναι το τρίωρο της διεξαγωγής του μικρού τελικού. Αλλά μόνο όταν παίζεις εσύ στον μεγάλο…
Είναι τότε που οι απογοητευμένοι οπαδοί των ηττημένων της Παρασκευής σέρνουν το σαρκίο τους προς το γήπεδο, συζητώντας τι πήγε στραβά και πώς βρέθηκε στο καναβάτσο η ομαδάρα τους.
Πολλοί μάλιστα αδιαφορούν για το ματς της (ανύπαρκτης) παρηγοριάς και ανοίγουν δίαυλο επικοινωνίας με το διψασμένο για εισιτήρια κοινό του τελικού. Δεν τους αδικώ. Εάν πουλήσει κάποιος 600 ευρώ ένα εισιτήριο που στον ίδιο κόστισε 60, βγάζει με μία κίνηση τα έξοδα του ταξιδιού.
Ή καταλήγει σε κελί ισπανικής φυλακής.
Έξω από το «Παλάθιο ντε Ντεπόρτες», οπαδοί του Ολυμπιακού άνοιγαν πηγαδάκια με τους Τούρκους και προσπαθούσαν να τους πείσουν ότι ο Ομπράντοβιτς είναι άχρηστος, υπερτιμημένος και χαραμοφάης. «Two years, no cups for Fener! And he spends so much money! Malakas, we tell you»!
Ο Τούρκος το ζύμωσε λίγο μέσα στο μυαλό του, ώσπου γύρισε στον φίλο του με το ύφος του Κύρου Γρανάζη όταν ανάβει πάνω απ’το κεφάλι του το λαμπάκι: «He is right!»
Tην ίδια στιγμή, η Φενέρμπαχτσε έχανε από την ΤΣΣΚΑ με 24-4 στον μικρό τελικό. Πολλοί από τους οπαδούς της προτίμησαν τη λιακάδα στον πεζόδρομο της οδού Γκόγια, έξω ακριβώς από το γήπεδο.
Η Φενέρ θύμισε στις αντιδράσεις της τον Άρη του 1988, αλλά το κοινό του Άρη ουδέποτε γύρισε την πλάτη του στην ομάδα. Το «Φλάντερς Εξπο» της Γάνδης γέμισε με απέραντο κίτρινο και στον μικρό τελικό.
Η Φενέρ που έφαγε σχεδόν 100 πόντους από τη Ρεάλ εισέπραξε άλλους 27 από την ΤΣΣΚΑ στην πρώτη περίοδο. Την απογοήτευση την έχει ζωγραφισμένη στις φανέλες της. Σαν Άρης της Γάνδης. Αλλού πατούσε, αλλού βρισκόταν, αλλού σούταρε.
Του χρόνου, βέβαια, θα έχει μετατρέψει τα παθήματα σε μαθήματα. Ο Ομπραντοβιτς θα επιστρέψει δριμύτερος, αλλά όχι με τον Σαβάς και με τον Ζόριτς και με τον Μελίχ Μαχμούτογλου.
Για την ΤΣΣΚΑ, δεν βάζω πια το χέρι μου στη φωτιά. Ο Τεοντόσιτς, πάντως, κάθεται στον πάγκο με πολιτικά. Προχθές κυκλοφόρησε ράδιο αρβύλα ότι οι συμπαίκτες του τον πλάκωσαν στο ξύλο μέσα στα αποδυτήρια: παραμύθι της Χαλιμάς, αλλά βγαλμένο από τη ζωή!
Έτσι όπως πάει ο Μίλος, θα καταντήσει στα 30 του κάτοικος Κατάρ για το εφ’άπαξ.
Σε δυόμισυ ώρες αρχίζει ο τελικός, αλλά οι φίλοι του Ολυμπιακού λιάζονται στην πόλη και ψωνίζουν στα καταστήματα, που (και) τις Κυριακές είναι ανοιχτά μέχρι το βράδυ.
Στο γήπεδο ήρθαν νωρίς μόνο όσοι φανατικοί ήρθαν στη Μαδρίτη για να βρίσουν τον Ομπράντοβιτς και τον Ιτούδη. Δεν είναι λίγοι, ούτε όμως πολλοί. Μέσα στην αραιοκατοικημένη κερκίδα της Φενέρ, είμαι βέβαιος ότι αργότερα θα εμφανιστούν κόκκινα κασκόλ.
Εσύ, στο μεταξύ, ο δημοσιογράφος, είσαι καβάλα στο άλογο. Η χειρότερη κατάρα σ’ένα φάιναλ-φορ είναι να ασχολείσαι υποχρεωτικά τον μικρό τελικό και να κάνεις ερωτήσεις σχετικές με συλλογή συντριμμιών. «Πώς θα μαζέψετε τα κομμάτια σας μετά το προχθεσινό;»
Επειτα, καλύπτεις δύο ξένες ομάδες στο ματς του τίτλου και αδιαφορείς πλήρως για την έκβασή του. Πίκρα.
Μου έχει τύχει αρκετές φορές σε φάιναλ-φορ, αλλά οι περισσότερες ήταν στην αρχαιότητα. Στα τρία φάιναλ-φορ του Άρη. Το 1993, με τον ΠΑΟΚ, όπου τουλάχιστον κοιμόμουν στο σπίτι μου. Το 1999, με τον Ολυμπιακό στο Μόναχο. Και το 2005, με τον Παναθηναϊκό στη Μόσχα.
Σε όλες τις υπόλοιπες περιπτώσεις, η μία τουλάχιστον ελληνική ομάδα κέρδιζε την πρόκριση στον τελικό. Δεκαπέντε στις 21! Δεκαπέντε από τις τελευταίες δεκαεπτά. Τι δουλειά έχουμε εμείς στον μικρό τελικό; Μικρό είναι το μάτι σας!
Ολα αυτά σημαίνουν, ότι η αφεντομουτσουνάρα μας πήγαινε και πηγαίνει στο γήπεδο κατά τις 7μμ, φορτωμένη με ψώνια, με ήλιο και με αλκοόλ στα όρια της νηφαλιότητας.
Α, και με 9 κύπελλα, που περιμένουν – απόψε ελπίζω, τη δεκάτη, την «decima» όπως λένε εδώ. Η Ρεάλ έχει 8 και απειλεί να μας ισοφαρίσει. Μήπως πρέπει να τη βάλουμε στη θέση της;
Στο μπάσκετ τουλάχιστον, εμείς οι τυχεροί Έλληνες είμαστε οι ευλογημένοι της Ευρώπης.

*Πηγή: gazzetta.gr*

Βασίλη, θυμήσου τη... Σαϊτάμα!! (pics)

Ο Ολυμπιακός ετοιμάζεται τον 4ο τελικό από το 2010 και ο Βασίλης Παπανδρέου γράφει για μια ομάδα που από τα... ταμπελάκια του "nothing", μέσα σε 6 χρόνια ετοιμάζεται να σηκώσει το banner της «δυναστείας».

Tα Final 4 είναι χωρισμένα σε δύο μεγάλες περιόδους. Αυτή των «Γιούγκων», από το 1989 ως το 1997, με 9 στις 9 κούπες σε -πρώην- Γιουγκοσλάβους προπονητές (Μάλκοβιτς - 1989, 90, 93, 96, Παβλίσεβις - 1991, Ομπράντοβιτς - 1992, 94, 95, Ίβκοβιτς - 1997) και αυτή των «Ελλήνων», με Μποντιρόγκα (2000, 02, 03), Γιασικεβίτσιους (2003, 04, 05, 09), Παπαλουκά (2006, 08), Διαμαντίδη (2007, 09, 11) και Σπανούλη (2009, 12, 13) να έχουν κατακτήσει όλες τις κούπες από το 2000 και μετά, με εξαίρεση το 2001 της Μακάμπι 2010 της Μπαρτσελόνα!
Είναι «τρελό» αν το σκεφτείτε, αλλά το ελληνικό μπάσκετ ετοιμάζεται σε λίγες ώρες για το 10 τρόπαιο σε 15 τελικούς (1994, 95, 96, 97, 98, 00, 01, 02, 07, 09, 10, 11, 12, 13, 15) μέσα σε 22 σεζόν, ενώ από το 2006 και μετά, όταν ο Παπαλουκάς έκανε την «αρχή», 6 βραβεία MVP (Τεό: 2006, 3D: 07, 11, V-Span: 09, 12, 13) έχουν καταλήξει σε ελληνικά χέρια και πάμε για το... 7ο! Ξέρω ότι συχνά οι αριθμοί είναι «κουραστικοί», αλλά πιστεύω ότι βοηθούν για να καταλάβει ο κόσμος τι είναι αυτή η «παρατεταμένη» άνοιξη που ζει το ελληνικό μπάσκετ εδώ και 20 χρόνια.
Αυτή η «άνοιξη», αυτό το «όχι πάλι αυτοί», που έβλεπες στα μάτια των παικτών της ΤΣΣΚΑ, όταν ο Σπανούλης «έσπασε το ρόδι» μετά από 11 συνεχόμενα άστοχα σουτ και μείωσε στους 6 πόντους τον ημιτελικό, αυτό το δέος που έχουν οι Ρώσοι κάθε φορά που βλέπουν τον Παπαλουκά στο ξενοδοχείο των ομάδων και του ζητούν να... «κάνει κάτι», γιατί είναι ο τελευταίος που κατάφερε να τους οδηγήσει στον «θρόνο» το 2008, παρά τα περίπου 200 εκατομμύρια ευρώ που ξόδεψαν έκτοτε και αυτό το ύφος υπεροψίας που παραδοσιακά έχουν οι Ισπανοί όταν φορούν το εθνόσημο, αλλά πάει περίπατο στα Final 4, με τη Ρεάλ να ψάχνει εδώ και 20 χρόνια έναν τίτλο και την Μπαρτσελόνα να έχει μόλις 2 κούπες σε 12 παρουσίες.
Εμείς λοιπόν, με την κρίση, με τη μιζέρια, με τα «τσεκουρωμένα» μπάτζετ, με το μη ανταγωνιστικό πρωτάθλημα, με την πρωτοφανή έλλειψη οργάνωσης που μας διακρίνει στους περισσότερους τομείς, με τον παραδοσιακό «ωχαδελφισμό» μας και το εξοργιστικό «να πεθάνει η κατσίκα του γείτονα» που έχουμε στην ψυχοσύνθεσή μας, είμαστε και πάλι εδώ και είμαστε με μια ομάδα που χαίρεσαι να τη βλέπεις.
Ο Ολυμπιακός του 2015 δεν είναι ο «Άρης όλης της Ελλάδας» των 80s, η μοναδική ομάδα - κοινωνικό φαινόμενο στην ιστορία του ελληνικού αθλητισμού.
Ο Ολυμπιακός του 2015 δεν είναι ο Παναθηναϊκός που έμοιαζε με Dream Team και σάρωσε τα πάντα από το 2000 ως το 2002 και από 2007 ως το 2011. 
Ο Ολυμπιακός του 2015 είναι η ομάδα του «σήμερα» και του «αύριο», η ομάδα των Ελλήνων - πρωταγωνιστών, η ομάδα που έκανε ουσιαστική «ελληνοποίηση», αρχικά με τον Παπανικολάου, τον Μάντζαρη, τον Σλούκα και τον Κατσιβέλη και στη συνέχεια με τον Παπαπέτρου και τον Αγραβάνη, η ομάδα ενός Έλληνα προπονητή, που μετράει 42 νίκες και μόλις 7 ήττες από τη στιγμή που ανέλαβε, η ομάδα που (όπως και ο Άρης των 80s και ο Παναθηναϊκός των 00s) κάνει τους ουδέτερους να τη σέβονται και να την παραδέχονται, αλλά και για να τα λέμε όλα, παραμένει αδικημένη από τους οπαδούς της (και όχι από τους φιλάθλους του, τους οποίους αυξάνει διαρκώς), η ομάδα του "refuse to lose", που θυμίζει την Εθνική του Γιαννάκη, η ομάδα του Πρίντεζη που κάνει ονειρεμένη σεζόν και κυρίως η ομάδα του Σπανούλη, για τον οποίο μετά από τον ημιτελικό, αρνούμαι να γράψω νέους χαρακτηρισμούς.
«Ο άνθρωπος είναι αστείος», όπως είπε γελώντας και ο Νίκος Ζήσης μετά την ήττα από τη Ρεάλ,  στεναχωρημένος για τον αποκλεισμό της Φενέρ, αλλά περήφανος για όσα έκανε -ξανά- ο κουμπάρος του, κόντρα στην ΤΣΣΚΑ.
Παρένθεση επί προσωπικού: Εγώ δηλώνω «Διαμαντιδικός»! Τον Γκάλη, προφανώς, δεν τον βάζω στη σύγκριση, γιατί θεωρώ κωμικό να συγκρίνουμε τον Νικ με οποιονδήποτε άλλον, καθώς αν δεν υπήρχε ο "Gangster", το πιθανότερο είναι ότι όλοι αυτοί οι παικταράδες, αλλά και όλοι εμείς οι δημοσιογράφοι, θα κάναμε άλλη δουλειά. Το "Top 10" μου λοιπόν, για τους κορυφαίους Έλληνες από το 1980 και μετά είναι ως εξής: Γκάλης, Διαμαντίδης, Σπανούλης, Παπαλουκάς, Γιαννάκης, Φάνης, Φασούλας, Αλβέρτης, Φώτσης, Ζήσης και από -πολύ- κοντά Τσαρτσαρής και Κακιούζης. Πού θέλω να καταλήξω με όλα αυτά; Αν ο Σπανούλης το πάρει φέτος -και με βάση ότι δεν θα καταφέρω να... πείσω τον Διαμαντίδη να επιστρέψει στην Εθνική το καλοκαίρι μετά την τελευταία του σεζόν για ένα τελευταίο "ovation"- πιστεύω ότι θα βρεθεί πάνω από τον Μήτσο, όσο κι αν δυσκολεύομαι να πιστέψω ότι γράφω τη συγκεκριμένη φράση. Όρεξη να έχουμε εμείς και υγεία να έχουν οι δυο τους και να μας κάνουν να «μαλώνουμε» απαριθμώντας τα «θαύματά» τους..
Επανέρχομαι -και επιτέλους τελειώνω- στα του Final 4 και εξηγώ τον τίτλο περί «Σαϊτάμα». Ο Ολυμπιακός αυτός μου θυμίζει όσο λίγες ομάδες την Επίσημη Αγαπημένη της περιόδου 2004-2009. Οι «ερυθρόλευκοι» δεν έχουν τόσο ταλέντο, αλλά παίζουν αμυνάρα, βουτάνε για κάθε μπάλα, τρέχουν όλοι μαζί, σηκώνονται όλοι μαζί και έχουν το ίδιο "refuse to lose" πνεύμα. Έχουν και πολλές διαφορές, αλλά η ουσία δεν είναι εκεί! Το 2006 η Ελλάδα πήγε στον τελικό, «μεθυσμένη» από τη νίκη επί των ΗΠΑ και έχασε τον τελικό από τους Ισπανούς πριν καν το καταλάβει.
Ο Ολυμπιακός πετάει στα ουράνια και -θεωρητικά- δεν έχει να χάσει τίποτα, σε αντίθεση με τη Ρεάλ, που θέλει επιτέλους να «ξορκίσει» του φάντασμα του Σαμπόνις, μετά από 20 χρόνια. Δεν λέω σε καμία περίπτωση ότι ο Γιάννης Σφαιρόπουλος δεν έχει προσγειώσει την ομάδα του, αλλά φοβάμαι την ψυχολογία του παίκτη -που είναι... άτιμο πράγμα- και λειτουργεί περίεργα υπό τις συνθήκες τόσο μεγάλης πίεσης και χαράς.
Είτε έτσι είτε αλλιώς, ο Σπανούλης θα έχει τη χρυσή ευκαιρία να σβήσει από τον υπολογιστή του αυτήν την -εκπληκτική, αλλά στενάχωρη- στοιχειωμένη φωτογραφία από το 2006, όταν αγκαλιά με τον Ζήση έβλεπαν του Ισπανούς να πανηγυρίζουν στη Σαϊτάμα. O Ρέγιες, ο Ρούντι και ο Σέρχι ήταν στη δεξιά πλευρά της φωτογραφίας το 2006. Θα αλλάξουν «ρόλους» μετά από 9 χρόνια; Ειλικρινά δεν το ξέρω, αλλά όπως έγραφα την Τρίτη έχω κάνει ήδη 7+1 λάθη με τον Ολυμπιακό από το Final 4 του 2012 και μετά. Πέφτω διαρκώς και πανηγυρικά έξω, και το «+1» είναι η τρομερή «μαντεψιά» μου για τον ημιτελικό με την ΤΣΣΚΑ. Πάω με τρέλα για το 0/9, καθώς δεν βλέπω πώς θα χάσει η Ρεάλ μέσα στην έδρα της και ελπίζω στο μεγαλύτερο -περήφανο- σερί αποτυχημένων προβλέψεων στη ιστορία του internet!
Υγ1: Στα 3:13 του ημιτελικού, με την ΤΣΣΚΑ μπροστά με 6 και τον Σλούκα να ετοιμάζεται για βολές, έγραψα το εξής στο Twitter:

Το βλέμμα στα πρόσωπα των παικτών της ΤΣΣΚΑ αποτελούσαν σαφή ένδειξη ότι θα την «πατήσουν» ξανά, όπως το 2012 και το 2013. Το ποτάμι είχε γυρίσει και χρειάστηκε το πρώτο εύστοχο σουτ του Σπανούλη μετά από 11 άστοχα για να ξυπνήσουν τα... φαντάσματα, απόδειξη ότι στις προβλέψεις μου πριν τους αγώνες είμαι για τα πανηγύρια, αλλά μέσα στο ματς καταλαβαίνω «που πάει το πράγμα».

Υγ2: Ένα είναι το κλειδί του αγώνα σήμερα. Να μπει από την αρχή ζεστός ο Βαγγέλης. Ο Μάντζαρής, αλλά κυρίως ο Ιωάννου, η... Σοφία Βέμπο των «ερυθρόλευκων», που δίνει ρυθμό στην ομάδα!
Υγ3: Ήταν 2010, οι παίκτες του Ολυμπιακού έβγαλαν ωραίο ένα βιντεάκι με ευχές στον Ράσο Νεστέροβιτς και ο φακός «εντόπισε» τα ταμπελάκια με τα «κατορθώματα» της ομάδας στα αποδυτήρια. Μετά τα θρυλικά 90s, ακολούθησε μια άγονη περίοδος 11 ετών, με τον Ολυμπιακό να μετράει μόλις ένα κύπελλο και καμία παρουσία σε Final 4. Για... άγνωστους λόγους, κάποιος είχε τη φαεινή ιδέα, για να γεμίσουν οι τοίχοι στο ΣΕΦ, να μπουν λαβαράκια ακόμα και από τις σεζόν στις οποίες ο Ολυμπιακός δεν είχε κατακτήσει τίποτα. Nothing, που λένε και στην πατρίδα του Πέτγουεϊ.
Το συγκεκριμένο περιστατικό είχε γίνει -δικαιολογημένη- αφορμή για καζούρα στους φιλάθλους του Ολυμπιακού. 6 χρόνια μετά, 6 χρόνια γεμάτα κούπες, τελικούς και Final 4, ο Ολυμπιακός από τα "Nothing" έχει εξελιχθεί στην «Πιο επιτυχημένη ομάδα των 10s» στο ευρωπαϊκό μπάσκετ! Με δουλειά, με υπομονή, με τύχη, με σωστούς Έλληνες στη σωστή στιγμή και με την... έλευση του Σπανούλη, που άλλαξε τη ροή της ιστορίας και το  "mentality" της ομάδας του! Μένει να «ξορκίσει» και το φάντασμα του Παναθηναϊκού, αλλά με αυτό θα ασχοληθούμε από Δευτέρα.

Υγ4: Περαστικά, υπομονή, κουράγιο, επιμονή και γαϊδουρινό πείσμα στον Νίκο Παππά! Θα ιδρώσει πολύ και θα εκνευριστεί ακόμα περισσότερο στο επόμενο εξάμηνο, αλλά θα επιστρέψει πιο... Παππάς από ποτέ!
Υγ5: Βλέπω τον Παπαπέτρου και λέω... «ρε τι έχουμε να δούμε με αυτόν τον Αντετοκούνμπο» τα επόμενα χρόνια. Τρομερό step-up, παρά τις ατυχίες, αλλά και τρομερή δουλειά σε παρκέ και γυμναστήριο. Χαίρεσαι να τον βλέπεις!

*Πηγή: gazzetta.gr*

Μπασκετικά…!!

Ο Δημήτρης Τσορμπατζόγλου αφήνει στην άκρη το ποδόσφαιρο και γράφει για τις μάχες στα πλέι οφ του μπάσκετ, τον Ολυμπιακό και τον κορυφαίο Σπανούλη. 

Λίγο πριν ξεκινήσουν τα ποδοσφαιρικά πλέι οφ, μπορούμε να ασχοληθούμε και με τα μπασκετικά που απ’ ότι φαίνεται θα έχουν ιδιαίτερο ενδιαφέρον. Τώρα στην πρώτη φάση και στα ημιτελικά και στην τελική φάση.

Ο ΠΑΟΚ έδειχνε να είναι φορμαρισμένος το περασμένο διάστημα, ενισχύθηκε με τον Μπρέμερ, επεδίωκε να «πιάσει» την κορύφωση της φόρμας του αυτή την εποχή, αλλά κάτι τέτοιο δεν επιβεβαιώθηκε και στα δύο ματς με το Ρέθυμνο. Αν μάλιστα το πίστευαν λίγο παραπάνω οι Κρητικοί στο πρώτο ματς, η σειρά θα είχε ήδη τελειώσει υπέρ τους.
Και τώρα μπορεί να προκριθεί το Ρέθυμνο, ειδικά αν παίξει στο τρίτο ματς σε ένα «κοιμισμένο» όπως συνήθως παλατάκι, απέναντι σε ομάδα που εδώ και μέρες σκέφτεται πώς θα αντιμετωπίσει τον Παναθηναϊκό στα ημιτελικά και όχι πώς θα περάσει την παράξενη ομάδα του Ρεθύμνου.
Από εκεί και πέρα το Άρης-ΑΕΚ έχει επίσης τεράστιο ενδιαφέρον. Οι Θεσσαλονικείς έχουν πιο δεμένη ομάδα, οι Ενωσίτες έχουν καλύτερες μονάδες και λίγο παραπάνω βοήθεια απέξω… Μεγάλο ματς θα γίνει στο Αλεξάνδρειο.

Για τα ημιτελικά ή την τελική φάση, φυσικά θα τα ξαναπούμε…

Από εκεί και πέρα και στα μπασκετικά…

Πολλές φορές οι φίλοι του Ολυμπιακού αναρωτιούνται για το μίσος που βγάζουν άλλοι φίλαθλοι, για την ποδοσφαιρική ομάδα τους. Πρόκειται για μίσος και κακία που προκύπτει ακόμη και όταν ο ποδοσφαιρικός Ολυμπιακός παίζει στην Ευρώπη.
Φυσικά και δεν είναι μένος για τον σύλλογο. Όλα προκύπτουν από τα πεπραγμένα των τελευταίων ετών και όχι από το σήμα, το χρώμα ή οτιδήποτε άλλο.

Πώς δηλαδή ο Έλληνας φίλαθλος δεν βγάζει μίσος για τον Ολυμπιακό στο μπάσκετ; Πώς υπάρχει συμπάθεια για την προσπάθειά του να κερδίσει το κατεστημένο του Παναθηναϊκού, αλλά και ζήλεια (με την καλή έννοια) ή θαυμασμός για τις Ευρωπαϊκές του επιτυχίες;
Είναι ξεκάθαρα τα πράγματα…

Ο μπασκετικός Ολυμπιακός και η προσπάθεια των Αγγελόπουλων, είναι καθαρή, μπασκετική, πανέξυπνη, βασίζεται σε γνώση και όχι στο βρώμικο παρασκήνιο.
Ο μπασκετικός Ολυμπιακός κέρδισε γι’ ακόμη μία φορά την πιο λούζερ ομάδα μπάσκετ που έχει γεννήσει η Ευρώπη, αφού όμως επικράτησε και τρεις φορές (αυτό ήταν ακόμη πιο δύσκολο) της Μπαρτσελόνα και πανάξια διεκδικεί άλλο ένα Ευρωπαϊκό τρόπαιο.

Και ο Σπανούλης αποθεώνεται βέβαια, έστω κι’ αν οι επιλογές του στο τέλος ήταν από τραβηγμένες έως κακές! Αλλά ποιος ασχολείται σήμερα με το ότι ο κορυφαίος καλαθοσφαιριστής, πήρε στις τρεις-τέσσερις τελευταίες επιθέσεις μόνος την μπάλα και χωρίς σύστημα, χωρίς να αλλάξει πάσα, εκτέλεσε από μακριά με τον εκάστοτε αντίπαλό του να κρέμεται από τα χέρια του;  
Όπως πάντα (κυρίως εδώ στην Ελλάδα) το αποτέλεσμα μετράει...

*Πηγή: gazzetta.gr*

Από το “βατερλό” της Πόλης στην επιτυχία της Μαδρίτης!!

O Αντώνης Καλκαβούρας γράφει για την απόλυτη δικαίωση του Γιάννη Σφαιρόπουλου, που διήνυσε τον πιο δύσβατη διαδρομή, άρπαξε από τα “μαλλιά” την μεγαλύτερη ευκαιρία που του δόθηκε και οδήγησε τον Ολυμπιακό σε έναν ακόμη ευρωπαϊκό τελικό.

Η καριέρα του στους πάγκους άρχισε αμέσως μόλις τελείωσε το σχολείο. Σπούδασε γυμναστής με ειδικότητα στο μπάσκετ και ταυτόχρονα, στα 18 του χρόνια (1986), ανέλαβε τα τμήματα υποδομής του Απόλλωνα Καλαμαριάς. Το 1995 ήρθε η πρώτη επιτυχία. Με παίκτη τον σημερινό εμπορικό διευθυντή της ΚΑΕ Ολυμπιακός, Νίκο Λεπενιώτη, ο Γιάννης Σφαιρόπουλος οδηγεί την ανδρική ομάδα στην άνοδο στη Β’ Εθνική Κατηγορία, ενώ δύο χρόνια αργότερα (1997), εντάσσεται στο τεχνικό επιτελείο του ΠΑΟΚ, στον οποίο θα παραμείνει μέχρι το 2005. Παράλληλα στην διάρκεια της τριετίας 2001-2004, “χρημάτισε” συνεργάτης του Κώστα Πετρόπουλου, του Γιάννη Ιωαννίδη και του Παναγιώτη Γιαννάκη στην Εθνική ανδρών.
Ο πρώτος κύκλος στον Ολυμπιακό
Το καλοκαίρι του 2005, η συμφωνία του Γιόνας Καζλάουσκας με τον Ολυμπιακό, άνοιξε τον δρόμο για τον πρώτο κύκλο της συνεργασίας του με τους “ερυθρόλευκους”, ως assistant του Λιθουανού τεχνικού. Στον Πειραιά, ο Θεσσαλονικιός προπονητής γνωρίζεται με τους αδελφούς Αγγελόπουλους, που τότε έκαναν τα πρώτα τους διοικητικά βήματα. Ακόμη δεν είχαν πάρει τις μετοχές και δεν ήταν ιδιοκτήτες της ομάδας, αλλά στο πρόσωπο του, έβλεπαν έναν πολύ μεθοδικό κι εργατικό προπονητή, που ζούσε κι ανέπνεε για κάθε λεπτομέρεια που μπορεί να παίξει ρόλο και μελλοντικά, θα μπορούσε να αποτελέσει μία πολύ καλή λύση για το πόστο του head-coach... Η εκτίμηση του Παναγιώτη και του Γιώργου Αγγελόπουλου, μάλιστα, συνετέλεσε στην παραμονή του στο τεχνικό τιμ της ομάδας, στον ενάμιση χρόνο του Πίνι Γκέρσον και τη μισή σεζόν, που τον αντικατέστησε ο Παναγιώτης Γιαννάκης.
Η αποχώρηση από τον Πειραιά
Το καλοκαίρι του 2008, ο Γιάννης Σφαιρόπουλος αποφασίζει ότι έφτασε η ώρα να “πετάξει με τα δικά του φτερά” ως head coach, γι’ αυτό και αποδέχεται την πρόταση του Κολοσσού Ρόδου. Η πορεία του στην ομάδα του “σμαραγδένιου νησιού”, είναι κάτι περισσότερο απο εξαιρετική και στις μέρες του, οι “θαλασσί” συμμετέχουν για πρώτη φορά στην ιστορία τους στα πλέϊ-οφ της Α1 Κατηγορίας. Παράλληλα, ο έμπειρος τεχνικός “πλαισιώνει” και πάλι, για δύο καλοκαίρια (2009-2010) τον Γιόνας Καζλάουσκας στην Εθνική ανδρών και ως συνεργάτης του, πανηγυρίζει την κατάκτηση του χάλκινου μεταλλίου στο Ευρωμπάσκετ του 2009 στην Πολωνία, με ηγέτη τον Σπανούλη.
H πρόκληση της ΤΣΣΚΑ Μόσχας
Μετά το φιάσκο με τον Σέρβο, Ντούσκο Βουγιόσεβιτς, το καλοκαίρι του 2011, η διοίκηση του ρωσικού κολοσσού αποφασίζει να πάει σε δοκιμασμένη λύση προπονητή και γι’ αυτό δίνει τα “κλειδιά” της ομάδας στον Γιόνας Καζλάουσκας. Ο Λιθουανός, που τον εμπιστεύεται με κλειστά μάτια τον παίρνει μαζί του στη Μόσχα και του δίνει αυξημένες αρμοδιότητες (μοντέλο Ομπράντοβιτς-Ιτούδη) στο “χτίσιμο” και την αγωνιστική λειτουργία της ΤΣΣΚΑ. Η “ρωσική αρκούδα” φτάνει “τρένο” στο φάϊναλ-φορ του 2012, στον ημιτελικό αποκλείει τον πρωταθλητή Ευρώπης, Παναθηναϊκό και στον τελικό, η μορφή του αγώνα, δείχνει ότι θα κατακτήσει ξεκούραστα μία ακόμη Ευρωλίγκα...
Ο εφιάλτης της Πόλης και ο “πάγος” που προκάλεσε!
Καλά πληροφορημένες πηγές, ανέφεραν τότε, ότι η διαφαινόμενη επικράτηση της ΤΣΣΚΑ Μόσχας, στον τελικό της Ευρωλίγκα και η ενδεχόμενη κατάκτηση ενός 7^ου ευρωπαϊκού τροπαίου, θα άνοιγε τον δρόμο για την προαγωγή του Έλληνα προπονητή στην θέση του head, κάτι που αν γινόταν, θα συνέβαινε και με τις ευλογίες του Γιόνας Καζλάουσκας. Όλα όμως, πήγαν ανάποδα για την ρωσική ομάδα, ο Ολυμπιακός ανέτρεψε μία διαφορά 19 πόντων στα τελευταία 13 λεπτά και το ιστορικό “πεταχτάρι” του Πρίντεζη στην εκπνοή, έβαλε “ταφόπετρα” στα όνειρα των Ρώσων αλλά και σε ένα ενδεχόμενο επαγγελματικό άλμα στην καριέρα του Μακεδόνα τεχνικού. Στην αναμπουμπούλα που ακολούθησε, ο Σφαιρόπουλος ακολούθησε τον σοκαρισμένο Καζλάουσκας στ’ αποδυτήρια και στη συνέχεια, εν μέσω έξαλλων πανηγυρισμών, κάποιοι καλοθελητές παρουσίασαν στους αδελφούς Αγγελόπουλους, την συγκεριμένη αντίδραση ως unfair!
Η περίοδος ψυχρότητας
Έκτοτε οι σχέσεις του Γιάννη Σφαιρόπουλου με τους διοικητικούς ηγέτες του Ολυμπιακού, πέρασαν μία περίοδο ψυχρότητας, γι’ αυτό και ενδεχομένως, το όνομα του εμπειρου τεχνικού δεν συμπεριελήφθηκε στη λίστα για τον διάδοχο του Ντούσαν Ίβκοβιτς (Μπαρτζώκας), ούτε στις πρώτες επιλογές (Βενσάν Κολέ και Σούλης Μαρκόπουλος) για τον προπονητή που θα αναλάμβανε την ομάδα, μετά τον αποκλεισμό-σοκ των “ερυθρολεύκων” από τον Παναθηναϊκό στο Κύπελλο και την παραίτηση του Γιώργου Μπαρτζώκα.   
Η ξαφνική αλλαγή των Αγγελόπουλων
Οι μέτριες εμφανίσεις που ακολούθησαν και ειδικότερα η αγχωτική νίκη (στην παράταση με 85-81) του Ολυμπιακού στην Κλαϊπέντα επί της νεοφώτιστης στην Ευρωλίγκα, Νεπτούνας και μάλιστα με ρεκόρ καριέρας του Σπανούλη (34π.), έκαναν κλικ στο μυαλό των Αγγελόπουλων. Χωρίς να το σκεφτούν πολύ, συμφώνησαν ότι έφτασε η κατάλληλη στιγμή και έχοντας αποφασίσει να αναθέσουν την τεχνική ηγεσία σε Έλληνα τεχνικό, που θα μπορούσε να επιβληθεί (με την καλή έννοια) στους παίκτες, ειδοποίησαν τον ατζέντη του Γιάννη Σφαιρόπουλου, Κώστα Παπαδάκη. Την επομένη το πρωί, Σάββατο 1 Νοεμβρίου, που ο 48χρονος προπονητής κατέβηκε οδικώς στην Αθήνα, συναντήθηκαν μαζί του, έδωσαν τα χέρια και δύο μέρες αργότερα, ο Γιάννης Σφαιρόπουλος, έκανε το ντεμπούτο στον πάγκο του Ολυμπιακού, στην εκτός έδρας νίκη (81-62) επί της ΑΕΚ.
Η αμυντική φιλοσοφία, η πειθαρχία και η μεθοδικότητα
Με τον Θεσσαλονικιό coach στον πάγκο, τα πάντα στην αγωνιστική εικόνα του Ολυμπιακού άρχιζαν και τελείωναν από την άμυνα. Ως λάτρης της πειθαρχίας, πέρασε τις αρχές του στην ομάδα και σε συνεργασία με τους συνεργάτες του, έδωσε μεγάλη βάση σε όλες τις λεπτομέρειες και εφοδίαζε τους παίκτες με όλες τις αναγκαίες πληροφορίες για τον εκάστοτε αντίπαλο. Υπό τις οδηγίες του, οι “ερυθρόλευκοι” είναι πιο αποτελεσματικοί από ποτέ, παίζουν την καλύτερη άμυνα στην Ελλάδα (μ.ο. παθητικού στους 65,2 πόντους) και την Ευρωλίγκα (μ.ο. 71,3 πόντους), είναι αήττητοι στην Α1 Κατηγορία (23-0), ενώ συνολικά, έχουν 42 νίκες σε 49 αγώνες (ρεκόρ 42-7) στην εφετινή χρονιά.
Η δικαίωση της “τυφλής” εμπιστοσύνης στον Σπανούλη   
Ανεξάρτητα από τι θα γίνει στον αποψινό (21.00) τελικό της Ευρωλίγκα, η συνολική διαχείριση της ομάδας στη σειρά των πλέϊ-οφ με την Μπαρτσελόνα, στο ντέρμπι του ΟΑΚΑ με τον Παναθηναϊκό και στον “σκόπελο” του ημιτελικού του φάϊναλ-φορ με την ΤΣΣΚΑ, έδειξαν ότι ο Σφαιρόπουλος δεν έχει περάσει απλά τις πιο δύσκολες “εξετάσεις” της καριέρας του και ανήκει στο ψηλότερο ράφι των προπονητών! Έπεισε τους υπόλοιπους παίκτες του να “απελευθερωθούν” και να παίξουν καλύτερα σε όλο το διάστημα της απουσίας του Σπανούλη. Προσάρμοσε διαφορετικά τον τρόπο παιχνιδιού κι έδειξε σε όλους τους αντιπάλους, πόσο καλή μπορεί να είναι η ομάδα του, χωρίς τον “Kill-Bill”! Χειρίστηκε με τον καλύτερο τρόπο τον κορυφαίο παίκτη της Ευρώπης σε ειδικές στιγμές, του έδειξε πόσο πολύ τον πιστεύει και βασίζει το παιχνίδι του Ολυμπιακού πάνω του, με αποκορύφωμα τον τρόπο με τον οποίο τον αντιμετώπισε στη διάρκεια του ημιτελικού με τους Ρώσους, που ο 32χρονος Λαρισινός, για σχεδόν 35 λεπτα βρέθηκε σε πολύ κακή βραδιά και είχε 0/11 σουτ! Τον έβγαλε, του μίλησε, τον χαλάρωσε, δεν τον άφησε να “κρυώσει”, δεν του χάλασε την αυτοπεποίθηση και τον ξανάριξε στη φωτιά, δίνοντας του το ελεύθερο να πάρει τις κρίσιμες αποφάσεις κι ας τις χάσει. Για όσους γνωρίζουν τον Βασίλη, αυτό ισοδυναμεί με συναισθηματική “σκλαβιά”... Μια νέα εποχή για έναν ακόμη αξιοπρόσεκτα σπουδαίο Έλληνα προπονητή, μόλις άρχισε...

*Πηγή: gazzetta.gr*

Η μεγάλη αγάπη του Μονάχου!!

Η Μόναχο 1860 έχει γενέθλια και ο Λευτέρης Ντανοβασίλης γράφει για τους Sechzger, που συμπληρώνουν 1860 μήνες ζωής.

Η ιστορία της Μόναχο 1860 είναι γεμάτη ίντριγκες, μάχες εξουσίας, ανατροπές, χρυσές σελίδες, σκοτεινές εποχές, σκάνδαλα. Ό,τι πρέπει για να σου κεντρίζει το ενδιαφέρον, ειδικά αν αναλογιστείς ότι ζει στη σκιά της Μπάγερν.
Μετά από 1.860 μήνες ζωής, οι «60άρηδες» βρίσκονται για ακόμη μία φορά στο χείλος της καταστροφής. Η πτώση από τις επαγγελματικές κατηγορίες μετά από 32 ολόκληρα χρόνια είναι και πάλι υπαρκτός κίνδυνος. Τότε, μόνο για οικονομικούς λόγους. Τώρα λίγο… απ’ όλα.

Η γνωριμία μου με τα ματς της Παρασκευής στην Bundesliga έγινε με τον Ντανιέλ Μπιρόφκα να οργώνει την αριστερή πλευρά με τη γαλάζια φανέλα. Τώρα, αφού έκλεισε την καριέρα του στα Λιοντάρια, είναι βοηθός προπονητή στην U16. Αν και ξεκίνησε από τις ακαδημίες της Μπάγερν, ο 36χρονος Γερμανός αποτελεί τυπικό παράδειγμα για την 1860. Ο πατέρας του, Βίλι, ήταν παίκτης και στη συνέχεια προπονητής της ομάδας του Μονάχου (ξεκίνησε επίσης από τις ακαδημίες της Μπάγερν). «Μία φορά Λιοντάρι, για πάντα Λιοντάρι», όπως είναι και το μότο του συλλόγου, με τον… τελευταίο Μπιρόφκα, τον 7χρονο Νταβίντ, να συνεχίζει την παράδοση.
Ανήμερα του κρίσιμου εντός έδρας ματς με τη Νυρεμβέργη (βαυαρικό ντέρμπι) τα Λιοντάρια κλείνουν 155 χρόνια από τη στιγμή που επανιδρύθηκαν το 1860. Διότι η ιστορία τους ξεκινάει αρκετά χρόνια νωρίτερα. Στις 15 Ιουλίου του 1848 σε μία ταραχώδη εποχή για την Βαυαρία. Τότε, ο Βασιλιάς Μαξιμίλιαν ΙΙ απαγόρευσε τη λειτουργία του γυμναστικού συλλόγου «Turn- und Sportverein München von 1860 e. V» το 1849 για πολιτικούς λόγους.
Εκείνοι, όμως, συνέχισαν να γυμνάζονται κρυφά, πριν η αστυνομία εντοπίσει τον εξοπλισμό, τον κατασχέσει και τον κάψει μπροστά τους. Οι πρώτοι αθλητές ήταν ηττημένοι και ταπεινωμένοι. Δύο έννοιες που στον 21ο αιώνα έχουν γίνει – δυστυχώς – σήμα κατατεθέν. Στις 17 Μαΐου του 1860 οι συνθήκες το επέτρεψαν και ο σύλλογος πήρε ξανά ζωή, με το ποδοσφαιρικό τμήμα να παίρνει σάρκα και οστά τον Απρίλιο του 1899.

Από τα πρώτα τους χρόνια τα Λιοντάρια αυτοπροσδιορίστηκαν ως «Münchens Große Liebe», «η μεγάλη αγάπη του Μονάχου». Για να φτάσουμε στο σήμερα της αβεβαιότητας και κατά κάποιον τρόπο της διχόνοιας (θα εξηγήσω παρακάτω), έγιναν πάρα πολλά. Από τις ιστορίες που θέλουν τους Φραντς Μπέκενμπαουερ και Γκερντ Μίλερ να καταλήγουν την τελευταία στιγμή στην Μπάγερν αντί για την Μόναχο 1860, στο πρώτο Κύπελλο το 1942, στο πρώτο (και μοναδικό πρωτάθλημα) το 1966, στον τελικό του Κυπέλλου Κυπελλούχων το 1965, στον υποβιβασμό στην Bayernliga το 1982, όταν λόγω οικονομικών προβλημάτων οι Sechzger δεν κατάφεραν να λάβουν άδεια συμμετοχής, στην 4η θέση στην Bundesliga το 2000, στον τελευταίο υποβιβασμό το 2004 και το σκάνδαλο με τον πρόεδρο Βίλντμοζερ μέχρι το σήμερα.
Στο τεύχος Μαρτίου το 11Freunde φιλοξένησε μεγάλο αφιέρωμα για την Μόναχο 1860. Ο κεντρικός τίτλος ήταν «Η ζωή στην εξορία». Αυτό, διότι, μέσα σε όλα τα προβλήματα του συλλόγου είναι και η Allianz Arena. Ένα στάδιο, που έχει ταλαιπωρήσει αφάνταστα τα Λιοντάρια. Το 2004 ο πρόεδρος Καρλ-Χάιντς Βίλντμοζερ παραιτήθηκε στη σκιά του σκανδάλου με κεντρικό πρόσωπο τον γιο του, που τελικά εξέτισε ποινή φυλάκισης 4,5 ετών, καθώς αποδείχθηκε ότι η κατασκευαστική εταιρεία Alpine τους είχε δώσει μίζες ύψους 2,8 εκατ. ευρώ. Αυτή φαίνεται ότι ήταν και η αρχή του τέλους.

Οι μετοχές αρχικά ήταν στο 50-50 για τις ομάδες του Μονάχου, όμως το 2006 η ταλαιπωρημένη από οικονομικά προβλήματα 1860 αναγκάστηκε να πουλήσει το ποσοστό της στην Μπάγερν για 11 εκατ. ευρώ. Η συμφωνία ήταν καταστροφική, καθώς το ενοίκιο για όλες τις χρήσεις ανέρχεται πλέον περίπου στα 5 εκατ. ευρώ ετησίως (2 για το στάδιο και 3 για τις εμπορικές χρήσεις), με το συμβόλαιο να έχει ισχύ μέχρι το 2025…
Έτσι, με την 1860 να βρίσκεται αυτή τη στιγμή στην προτελευταία θέση της δεύτερης κατηγορίας, όλοι είναι διχασμένοι. Διότι, εδώ και καιρό υπάρχει ένα μεγάλο όνειρο. Αυτό της επιστροφής στο ιστορικό (και ανακαινισμένο πρόσφατα) Grünwalder και στις ρίζες του συλλόγου. Οι οπαδοί θέλουν να ζήσουν ξανά το ποδόσφαιρο στην αυθεντική του μορφή, να λυτρωθούν και να σχεδιάσουν από το μηδέν την επόμενη μέρα. Κανένας, φυσικά, δε λέει ότι αυτό είναι εύκολο.

Το 2011 ο Χασάν Ισμαϊκ αποφάσισε να σώσει την ομάδα από την οικονομική καταστροφή, με τους οπαδούς, που αντέδρασαν, να αναγκάζονται να κάνουν «συμφωνία με τον διάβολο». Ο Ιορδανός πλήρωσε περίπου 18 εκατ. ευρώ για το 60% των μετοχών, όμως με το 50+1 σε ισχύ δεν μπορούσε να ασκήσει διοίκηση. Από τις πρώτες ημέρες άρχισε να κάνει απίστευτα όνειρα και δηλώσεις μεγαλομανίας τύπου Μπαρτσελόνα και Παρί, πριν στη συνέχεια πει ότι εξαπατήθηκε, καθώς δεν γνώριζε για τον παραπάνω κανονισμό…

Όπως και να έχει, μέχρι σήμερα η επένδυσή του αγγίζει τα 40 εκατ. ευρώ, όμως προκοπή ο σύλλογος δεν έχει δει. Και οι οπαδοί – δικαιολογημένα – πιστεύουν ότι θα καταφέρουν να απαλλαγούν από την παρουσία του σε περίπτωση που έρθει ο υποβιβασμός. Μαζί με την επιλογή να φύγει από την Allianz Arena η 1860 ίσως ξαναπάρει πίσω την ψυχή της, που αναγκάστηκε να πουλήσει…
«Με πληγώνει να βλέπω τα ματς», είπε ο Hans Vonavka, ένας από τους γηραιότερους οπαδούς της 1860, στο 11Freunde. «Η πτώση είναι η μοναδική ευκαιρία για νέο ξεκίνημα». Τα χρέη που θα μείνουν υπολογίζονται περίπου στα 10 εκατ. ευρώ, όμως ό,τι και να συμβεί η κατάσταση είναι ούτως ή άλλως μη αναστρέψιμη… Οι  Sechzger κινούνται στη μετριότητα και στα όρια του λήθαργου.
Από τον Ιανουάριο του 2014 διευθύνων σύμβουλος είναι ο Μάρκους Ρέγιεκ, ο οποίος δούλεψε για χρόνια στην Μπορούσια Ντόρτμουντ ως υπεύθυνος του τμήματος μάρκετινγκ και βρίσκεται πίσω από την επιτυχία της «Αληθινής Αγάπης» των Βεστφαλών. «Το όνειρο της ανόδου θα πρέπει να περιμένει. Πρέπει πρώτα να αρχίσουμε να λύνουμε τα προβλήματα του τώρα», τόνισε, καθώς κάθε σεζόν ξεκινάει με το απατηλό όνειρο της επιστροφής στην Bundesliga. Ο ίδιος αποκάλυψε ότι εντόπισε πολλές ατασθαλίες στα οικονομικά του συλλόγου, που έλαβαν χώρα τα τελευταία χρόνια και δίνει μάχη για ένα καλύτερο αύριο. «Χρειαζόμαστε μία ομάδα με την οποία μπορείς να ταυτιστείς», ήταν το σημαντικότερο που είπε.

Διότι από το 2005 και μετά η προσέλευση του κόσμου ακολουθεί πτωτική πορεία. Από τον μέσο όρο των 41.371 θεατών το 2005, φτάσαμε στους 19.312 κατά τη διάρκεια της περσινής σεζόν. Και να σκεφτεί κανείς ότι το 1970 μετά τον υποβιβασμό στη δεύτερη κατηγορία στο ματς με την Άουγκσμπουργκ στο Ολυμπιακό Στάδιο το παρών είχαν δώσει 90.000 οπαδοί. Για τέτοιο μέγεθος μιλάμε. Το χειρότερο, λοιπόν, είναι ότι σιγά-σιγά τα Λιοντάρια βυθίζονται στην αδιαφορία. Κάτι που δεν τους αξίζει. Ίσως η κρυφή επιθυμία του υποβιβασμού να υπάρχει και για λόγους συσπείρωσης, με την TZ να θέτει το μεγαλύτερο ερώτημα: «Καταστροφή ή ευκαιρία για νέο ξεκίνημα;».

Τα τελευταία χρόνια ο πιο συνηθισμένος χαρακτηρισμός στον γερμανικό τύπο για την 1860 είναι «Chaos-Klub». Φέτος, έχουν γίνει ήδη 3 αλλαγές στην τεχνική ηγεσία, με τον Μάρκους φον Άλεν να αντικαθιστά τον Μονίς και στη συνέχεια να αντικαθιστάται από τον Τόρστεν Φρέλινγκ. Ειδικά για τον τελευταίο, που ήταν στην U21, η απόφαση του τεχνικού διευθυντή Γκέρχαρντ Πόσνερ ήταν άκρως τολμηρή.
Η 1860 έχει τον μικρότερο μέσο όρο ηλικίας στην κατηγορία (23) και αυτό έχει τις επιπτώσεις του. «Ένας χρόνος δουλειάς εδώ είναι σαν 10 σε άλλο σύλλογο», όπως λέει ο Πόσνερ. Διότι και αυτό έχει τη γοητεία του. Οι παλαιότεροι οπαδοί ζουν φέτος ένα Déjà vu. Την πρώτη φορά που τα Λιοντάρια υποβιβάστηκαν χρειάστηκαν 7 χρόνια για να επιστρέψουν, τη δεύτερη 9 και τώρα έχουμε ήδη φτάσει στα 11. Παίκτες όπως ο Ρούντι Φέλερ, τα αδέρφια Μπέντερ και ο Κέβιν Φόλαντ, που θα μπορούσαν να γράψουν ιστορία με τα Λιοντάρια, βρέθηκαν σε άλλους συλλόγους, καθώς η 1860 απλά δεν μπορούσε να τους κρατήσει.

To 2004 μετά το ματς με την Γκλάντμπαχ την τελευταία αγωνιστική, που έφερε και το μοιραίο, η κάμερα ήταν στραμμένη στον πρόεδρο Καρλ Άουερ, που δεν μπορούσε να κρατήσει τα δάκρυά του. «Είναι η πιο πικρή μου στιγμή», μονολογούσε και από τότε η 1860 δεν έχει καταφέρει να ξανασηκώσει κεφάλι. «Μία σαπουνόπερα χωρίς τέλος», όπως έχει χαρακτηρίσει αυτή τη διαδρομή η Süddeutsche.
Το 2013 κυκλοφόρησε το βιβλίο του Κλάους Μέλχιορ «111 λόγοι να αγαπήσεις την Μόναχο 1860». Ανάμεσά τους και το «γιατί μέχρι και ο ουρανός είναι γαλάζιος». Τα Λιοντάρια βρίσκονται μόνιμα σε μάχη με τα φαντάσματα του παρελθόντος. Με την ίδια τους την παράδοση, με τον ίδιο τους τον εαυτό. Ο δικός τους ουρανός είναι σκοτεινός, συννεφιασμένος. Και για να γίνει ξανά γαλάζιος χρειάζεται ολικό restart. Δύο φορές η 1860 κατάφερε να αναγεννηθεί από τις στάχτες της και η διχόνοια, που χαρακτηρίζει το σήμερα, μπορεί να γίνει η επλίδα του αύριο...

*Πηγή: gazzetta.gr*