Είναι «τρελό» αν το σκεφτείτε, αλλά το ελληνικό μπάσκετ ετοιμάζεται σε λίγες ώρες για το 10 τρόπαιο σε 15 τελικούς (1994, 95, 96, 97, 98, 00, 01, 02, 07, 09, 10, 11, 12, 13, 15) μέσα σε 22 σεζόν, ενώ από το 2006 και μετά, όταν ο Παπαλουκάς έκανε την «αρχή», 6 βραβεία MVP (Τεό: 2006, 3D: 07, 11, V-Span: 09, 12, 13) έχουν καταλήξει σε ελληνικά χέρια και πάμε για το... 7ο! Ξέρω ότι συχνά οι αριθμοί είναι «κουραστικοί», αλλά πιστεύω ότι βοηθούν για να καταλάβει ο κόσμος τι είναι αυτή η «παρατεταμένη» άνοιξη που ζει το ελληνικό μπάσκετ εδώ και 20 χρόνια.
Αυτή η «άνοιξη», αυτό το «όχι πάλι αυτοί», που έβλεπες στα μάτια των παικτών της ΤΣΣΚΑ, όταν ο Σπανούλης «έσπασε το ρόδι» μετά από 11 συνεχόμενα άστοχα σουτ και μείωσε στους 6 πόντους τον ημιτελικό, αυτό το δέος που έχουν οι Ρώσοι κάθε φορά που βλέπουν τον Παπαλουκά στο ξενοδοχείο των ομάδων και του ζητούν να... «κάνει κάτι», γιατί είναι ο τελευταίος που κατάφερε να τους οδηγήσει στον «θρόνο» το 2008, παρά τα περίπου 200 εκατομμύρια ευρώ που ξόδεψαν έκτοτε και αυτό το ύφος υπεροψίας που παραδοσιακά έχουν οι Ισπανοί όταν φορούν το εθνόσημο, αλλά πάει περίπατο στα Final 4, με τη Ρεάλ να ψάχνει εδώ και 20 χρόνια έναν τίτλο και την Μπαρτσελόνα να έχει μόλις 2 κούπες σε 12 παρουσίες.
Εμείς λοιπόν, με την κρίση, με τη μιζέρια, με τα «τσεκουρωμένα» μπάτζετ, με το μη ανταγωνιστικό πρωτάθλημα, με την πρωτοφανή έλλειψη οργάνωσης που μας διακρίνει στους περισσότερους τομείς, με τον παραδοσιακό «ωχαδελφισμό» μας και το εξοργιστικό «να πεθάνει η κατσίκα του γείτονα» που έχουμε στην ψυχοσύνθεσή μας, είμαστε και πάλι εδώ και είμαστε με μια ομάδα που χαίρεσαι να τη βλέπεις.
Ο Ολυμπιακός του 2015 δεν είναι ο «Άρης όλης της Ελλάδας» των 80s, η μοναδική ομάδα - κοινωνικό φαινόμενο στην ιστορία του ελληνικού αθλητισμού.
Ο Ολυμπιακός του 2015 δεν είναι ο Παναθηναϊκός που έμοιαζε με Dream Team και σάρωσε τα πάντα από το 2000 ως το 2002 και από 2007 ως το 2011.
Ο Ολυμπιακός του 2015 είναι η ομάδα του «σήμερα» και του «αύριο», η ομάδα των Ελλήνων - πρωταγωνιστών, η ομάδα που έκανε ουσιαστική «ελληνοποίηση», αρχικά με τον Παπανικολάου, τον Μάντζαρη, τον Σλούκα και τον Κατσιβέλη και στη συνέχεια με τον Παπαπέτρου και τον Αγραβάνη, η ομάδα ενός Έλληνα προπονητή, που μετράει 42 νίκες και μόλις 7 ήττες από τη στιγμή που ανέλαβε, η ομάδα που (όπως και ο Άρης των 80s και ο Παναθηναϊκός των 00s) κάνει τους ουδέτερους να τη σέβονται και να την παραδέχονται, αλλά και για να τα λέμε όλα, παραμένει αδικημένη από τους οπαδούς της (και όχι από τους φιλάθλους του, τους οποίους αυξάνει διαρκώς), η ομάδα του "refuse to lose", που θυμίζει την Εθνική του Γιαννάκη, η ομάδα του Πρίντεζη που κάνει ονειρεμένη σεζόν και κυρίως η ομάδα του Σπανούλη, για τον οποίο μετά από τον ημιτελικό, αρνούμαι να γράψω νέους χαρακτηρισμούς.
«Ο άνθρωπος είναι αστείος», όπως είπε γελώντας και ο Νίκος Ζήσης μετά την ήττα από τη Ρεάλ, στεναχωρημένος για τον αποκλεισμό της Φενέρ, αλλά περήφανος για όσα έκανε -ξανά- ο κουμπάρος του, κόντρα στην ΤΣΣΚΑ.
Παρένθεση επί προσωπικού: Εγώ δηλώνω «Διαμαντιδικός»! Τον Γκάλη, προφανώς, δεν τον βάζω στη σύγκριση, γιατί θεωρώ κωμικό να συγκρίνουμε τον Νικ με οποιονδήποτε άλλον, καθώς αν δεν υπήρχε ο "Gangster", το πιθανότερο είναι ότι όλοι αυτοί οι παικταράδες, αλλά και όλοι εμείς οι δημοσιογράφοι, θα κάναμε άλλη δουλειά. Το "Top 10" μου λοιπόν, για τους κορυφαίους Έλληνες από το 1980 και μετά είναι ως εξής: Γκάλης, Διαμαντίδης, Σπανούλης, Παπαλουκάς, Γιαννάκης, Φάνης, Φασούλας, Αλβέρτης, Φώτσης, Ζήσης και από -πολύ- κοντά Τσαρτσαρής και Κακιούζης. Πού θέλω να καταλήξω με όλα αυτά; Αν ο Σπανούλης το πάρει φέτος -και με βάση ότι δεν θα καταφέρω να... πείσω τον Διαμαντίδη να επιστρέψει στην Εθνική το καλοκαίρι μετά την τελευταία του σεζόν για ένα τελευταίο "ovation"- πιστεύω ότι θα βρεθεί πάνω από τον Μήτσο, όσο κι αν δυσκολεύομαι να πιστέψω ότι γράφω τη συγκεκριμένη φράση. Όρεξη να έχουμε εμείς και υγεία να έχουν οι δυο τους και να μας κάνουν να «μαλώνουμε» απαριθμώντας τα «θαύματά» τους..
Επανέρχομαι -και επιτέλους τελειώνω- στα του Final 4 και εξηγώ τον τίτλο περί «Σαϊτάμα». Ο Ολυμπιακός αυτός μου θυμίζει όσο λίγες ομάδες την Επίσημη Αγαπημένη της περιόδου 2004-2009. Οι «ερυθρόλευκοι» δεν έχουν τόσο ταλέντο, αλλά παίζουν αμυνάρα, βουτάνε για κάθε μπάλα, τρέχουν όλοι μαζί, σηκώνονται όλοι μαζί και έχουν το ίδιο "refuse to lose" πνεύμα. Έχουν και πολλές διαφορές, αλλά η ουσία δεν είναι εκεί! Το 2006 η Ελλάδα πήγε στον τελικό, «μεθυσμένη» από τη νίκη επί των ΗΠΑ και έχασε τον τελικό από τους Ισπανούς πριν καν το καταλάβει.
Ο Ολυμπιακός πετάει στα ουράνια και -θεωρητικά- δεν έχει να χάσει τίποτα, σε αντίθεση με τη Ρεάλ, που θέλει επιτέλους να «ξορκίσει» του φάντασμα του Σαμπόνις, μετά από 20 χρόνια. Δεν λέω σε καμία περίπτωση ότι ο Γιάννης Σφαιρόπουλος δεν έχει προσγειώσει την ομάδα του, αλλά φοβάμαι την ψυχολογία του παίκτη -που είναι... άτιμο πράγμα- και λειτουργεί περίεργα υπό τις συνθήκες τόσο μεγάλης πίεσης και χαράς.
Είτε έτσι είτε αλλιώς, ο Σπανούλης θα έχει τη χρυσή ευκαιρία να σβήσει από τον υπολογιστή του αυτήν την -εκπληκτική, αλλά στενάχωρη- στοιχειωμένη φωτογραφία από το 2006, όταν αγκαλιά με τον Ζήση έβλεπαν του Ισπανούς να πανηγυρίζουν στη Σαϊτάμα. O Ρέγιες, ο Ρούντι και ο Σέρχι ήταν στη δεξιά πλευρά της φωτογραφίας το 2006. Θα αλλάξουν «ρόλους» μετά από 9 χρόνια; Ειλικρινά δεν το ξέρω, αλλά όπως έγραφα την Τρίτη έχω κάνει ήδη 7+1 λάθη με τον Ολυμπιακό από το Final 4 του 2012 και μετά. Πέφτω διαρκώς και πανηγυρικά έξω, και το «+1» είναι η τρομερή «μαντεψιά» μου για τον ημιτελικό με την ΤΣΣΚΑ. Πάω με τρέλα για το 0/9, καθώς δεν βλέπω πώς θα χάσει η Ρεάλ μέσα στην έδρα της και ελπίζω στο μεγαλύτερο -περήφανο- σερί αποτυχημένων προβλέψεων στη ιστορία του internet!
Υγ1: Στα 3:13 του ημιτελικού, με την ΤΣΣΚΑ μπροστά με 6 και τον Σλούκα να ετοιμάζεται για βολές, έγραψα το εξής στο Twitter:
Το βλέμμα στα πρόσωπα των παικτών της ΤΣΣΚΑ αποτελούσαν σαφή ένδειξη ότι θα την «πατήσουν» ξανά, όπως το 2012 και το 2013. Το ποτάμι είχε γυρίσει και χρειάστηκε το πρώτο εύστοχο σουτ του Σπανούλη μετά από 11 άστοχα για να ξυπνήσουν τα... φαντάσματα, απόδειξη ότι στις προβλέψεις μου πριν τους αγώνες είμαι για τα πανηγύρια, αλλά μέσα στο ματς καταλαβαίνω «που πάει το πράγμα».
Υγ2: Ένα είναι το κλειδί του αγώνα σήμερα. Να μπει από την αρχή ζεστός ο Βαγγέλης. Ο Μάντζαρής, αλλά κυρίως ο Ιωάννου, η... Σοφία Βέμπο των «ερυθρόλευκων», που δίνει ρυθμό στην ομάδα!
Υγ3: Ήταν 2010, οι παίκτες του Ολυμπιακού έβγαλαν ωραίο ένα βιντεάκι με ευχές στον Ράσο Νεστέροβιτς και ο φακός «εντόπισε» τα ταμπελάκια με τα «κατορθώματα» της ομάδας στα αποδυτήρια. Μετά τα θρυλικά 90s, ακολούθησε μια άγονη περίοδος 11 ετών, με τον Ολυμπιακό να μετράει μόλις ένα κύπελλο και καμία παρουσία σε Final 4. Για... άγνωστους λόγους, κάποιος είχε τη φαεινή ιδέα, για να γεμίσουν οι τοίχοι στο ΣΕΦ, να μπουν λαβαράκια ακόμα και από τις σεζόν στις οποίες ο Ολυμπιακός δεν είχε κατακτήσει τίποτα. Nothing, που λένε και στην πατρίδα του Πέτγουεϊ.
Το συγκεκριμένο περιστατικό είχε γίνει -δικαιολογημένη- αφορμή για καζούρα στους φιλάθλους του Ολυμπιακού. 6 χρόνια μετά, 6 χρόνια γεμάτα κούπες, τελικούς και Final 4, ο Ολυμπιακός από τα "Nothing" έχει εξελιχθεί στην «Πιο επιτυχημένη ομάδα των 10s» στο ευρωπαϊκό μπάσκετ! Με δουλειά, με υπομονή, με τύχη, με σωστούς Έλληνες στη σωστή στιγμή και με την... έλευση του Σπανούλη, που άλλαξε τη ροή της ιστορίας και το "mentality" της ομάδας του! Μένει να «ξορκίσει» και το φάντασμα του Παναθηναϊκού, αλλά με αυτό θα ασχοληθούμε από Δευτέρα.
Υγ4: Περαστικά, υπομονή, κουράγιο, επιμονή και γαϊδουρινό πείσμα στον Νίκο Παππά! Θα ιδρώσει πολύ και θα εκνευριστεί ακόμα περισσότερο στο επόμενο εξάμηνο, αλλά θα επιστρέψει πιο... Παππάς από ποτέ!
Υγ5: Βλέπω τον Παπαπέτρου και λέω... «ρε τι έχουμε να δούμε με αυτόν τον Αντετοκούνμπο» τα επόμενα χρόνια. Τρομερό step-up, παρά τις ατυχίες, αλλά και τρομερή δουλειά σε παρκέ και γυμναστήριο. Χαίρεσαι να τον βλέπεις!
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου