«Πράσινο» φως για τη δίκη Ψωμιάδη!

Κανονικά –πλέον- μπορεί να αρχίσει η δίκη Ψωμιάδη καθώς ξεπεράσθηκε και το τελευταίο εμπόδιο!

Κανονικά –πλέον- μπορεί να αρχίσει η δίκη Ψωμιάδη καθώς ξεπεράσθηκε και το τελευταίο εμπόδιο!

Σύμφωνα με σχετικό δημοσίευμα της «Ελευθεροτυπίας» βρέθηκε λύση και σύντομα θα είναι στα χέρια των Αρχών το συμπληρωματικό αίτημα έκδοσης του Μάκη Ψωμιάδη από την ΠΓΔΜ στη χώρα μας για την υπόθεση των στημένων παιχνιδιών.

Πρόκειται για το έγγραφο το οποίο δεν είχαν στα χέρια τους οι δικαστικές αρχές για να αρχίσει η δίκη για την υπόθεση υπεξαίρεσης 21.195.174 ευρώ από τα ταμεία της ΠΑΕ ΑΕΚ.


Ακολουθεί μέρος του δημοσιεύματος της Ελευθεροτυπίας:

Μια τηλεφωνική επικοινωνία μεταξύ των εισαγγελικών αρχών Ελλάδας και Σκοπίων άνοιξε το δρόμο για την έκδοση στη χώρα μας του προφυλακισμένου Μάκη Ψωμιάδη και για την υπόθεση υπεξαίρεσης 21.195.174 ευρώ από τα ταμεία της ΠΑΕ ΑΕΚ.

Επειτα από κωλυσιεργία ενός και πλέον χρόνου και ενώ οι ελληνικές αρχές έστειλαν τρεις φορές, μέσω υπουργείου Εξωτερικών, τα έγγραφα που ζητούσε η ΠΓΔΜ, καθοριστικό ρόλο για την ικανοποίηση του ελληνικού αιτήματος έπαιξε, σύμφωνα με τις σκοπιανές αρχές, η τηλεφωνική επικοινωνία που πραγματοποιήθηκε στις 6 Μαρτίου 2013 μεταξύ της εισαγγελέως Εφετών Αννας Ζαΐρη και της δημοσίας κατηγόρου Maja Koneska, αρμόδιας για τη δίωξη του οργανωμένου εγκλήματος και της διαφθοράς, για το θέμα της έκδοσης του κατηγορουμένου.

Οπως είναι γνωστό, ο Μ. Ψωμιάδης παραμένει έγκλειστος στις Φυλακές Κορυδαλλού από τις 2 Μαΐου του 2012, καθώς εκδόθηκε από την ΠΓΔΜ για την υπόθεση των στημένων παιχνιδιών. Το συμπληρωματικό αίτημα έκδοσης για την υπόθεση της υπεξαίρεσης εκατομμυρίων ευρώ από τα ταμεία της ΠΑΕ ΑΕΚ εκκρεμούσε όλο αυτό το διάστημα, με αποτέλεσμα η δίκη του να αναβληθεί τις τρεις τελευταίες φορές γι' αυτόν ακριβώς το λόγο.

Συμφώνησε με Κάρολ!

Σε συμφωνία με τον Κάρολ για ανανέωση του συμβολαίου του ήρθε ο Ολυμπιακός όπως υποστηρίζει η εφημερίδα Goal σε σημερινό της δημοσίευμα.

Σε συμφωνία με τον Κάρολ για ανανέωση του συμβολαίου του ήρθε ο Ολυμπιακός όπως υποστηρίζει η εφημερίδα Goal σε σημερινό της δημοσίευμα.

Αυτό αναφέρει ότι ο εκπρόσωπος του παίκτη βρέθηκε στη χώρα μας συναντήθηκε με εκπροσώπους της διοίκησης της ομάδας του Πειραιά και ήρθε σε προφορική συμφωνία.

Αυτό που πρέπει να επισημανθεί όμως είναι πως ο Ολυμπιακός αναζητά και άλλον έναν τερματοφύλακα με τον Μίτσελ να κοιτά στην ισπανική αγορά.


πηγή: sport-fm.gr
 

Θα σηκωθεί η Μίλαν!

Οι Ροσονέρι υπέφεραν στο «Καμπ Νόου» και ο Ball Boy Γιώργος Κοντογεώργης γράφει για τα θετικά της επόμενης μέρας της Μίλαν η οποία τη νέα χρονιά θα... σηκωθεί.

Σίγουρα δεν είναι το καλύτερο για μια ιταλική ομάδα να δέχεται ανατροπή. Αν και από τη μέρα που έγινε η κλήρωση άπαντες είχαν την Μπαρτσελόνα περασμένη στους «8», ο τρόπος με τον οποίο η Μίλαν είπε «αντίο» στο Champions League δεν μπορεί παρά να ξενερώνει τους τιφόζι των Ροσονέρι, που μετά το 2-0 είχαν πιστέψει σε αυτό το μικρό θαύμα. Οπως το είχε πιστέψει και ο Μασιμιλιάνο Αλέγκρι, που αναγκάστηκε να παραδεχθεί τη δίκαιη ήττα στην Βαρκελώνη από την «καλύτερη ομάδα του κόσμου».

Την ίδια ομάδα που πριν 15 βράδια υπέφερε στο «Σαν Σίρο» και έχασε 2-0 χωρίς να κάνει φάση. Και μπορεί αυτό από μόνο του στην πράξη να μην σημαίνει τίποτα περισσότερο από μερικούς πόντους στη βαθμολογία της Ιταλίας στην UEFA, όμως είναι αυτό που (πρέπει να) δίνει θάρρος και δίψα για την επόμενη μέρα. Γιατί ήρθε από μία ομάδα που γκρεμίστηκε το καλοκαίρι και πραγματοποίησε απότομα το πέρασμα από το χθες στο σήμερα.

Και παρόλα αυτά και παρά το βαρύ για τη φανέλα της 4-0 από την Μπαρτσελόνα «έχασε στις λεπτομέρειες» την πρόκριση όπως είπε και ο Αλέγκρι. Γιατί λεπτομέρειες είναι ότι στο τέλος του πρώτου μέρους έχεις δοκάρι και λίγα δευτερόλεπτα μετά δέχεσαι γκολ από οφσάιντ. Η Μπαρτσελόνα είναι σαφώς η καλύτερη ομάδα, όμως θα μπορούσε να έχει μείνει έξω.

Δεν χρειαζόταν να είναι ο Πίπο Ιντζάγκι στο τετ α τετ με τον Βαλδές για να παγώσει τους 90.000 θεατές, αρκούσε να είναι εκεί ο Μάριο Μπαλοτέλι, που δεν έχει δικαίωμα συμμετοχής. Με το υπάρχον ρόστερ η Μίλαν μπορεί να κάνει πολύ καλύτερα πράγματα, αφού για τον έναν ή τον άλλο λόγο, ούτε ο Super Mario, ούτε ο Ντε Γιονγκ, ούτε ο Πατσίνι μπορούσαν να πάρουν φανέλα βασικού στο «Καμπ Νόου».

Εκ του αποτελέσματος πολλοί θα μπορούσαν να πουν ότι ο Αλέγκρι έκανε λάθος προτιμώντας τον Κονστάντ από τον Ντε Σίλιο για το αριστερό άκρο της άμυνας και τον Φλαμινί από τον Μουντάρι, ο οποίος πέτυχε το δεύτερο γκολ στο πρώτο ματς και είναι γενικά πολύ πιο επικίνδυνος επιθετικά από τον Γάλλο.

Οι Ροσονέρι τέθηκαν αντιμέτωποι με την για πολλούς κορυφαία ομάδα που έχει δει ποτέ ο πλανήτης, κόντρα στα προγνωστικά την υπέταξαν στο πρώτο ματς και κέρδισαν το δικαίωμα να ονειρεύονται. Η απειρία και η έλλειψη παραστάσεων έπαιξε σημαντικό ρόλο στο ότι τελικά αποκλείστηκαν, όμως οι εμπειρίες που πήραν από υψηλό επίπεδο αξίζουν χρυσάφι.

Πλέον, με επενδύσεις στα νιάτα αλλά και στροφή στα ντόπια «προϊόντα», οι Μιλανέζοι προσπαθούν να φτιάξουν κάτι καλό τα επόμενα χρόνια και διαθέτουν ήδη Ιταλούς παίκτες με εξαιρετικά χαρακτηριστικά για την ηλικία τους όπως οι Μπαλοτέλι, Ελ Σαραουί και Ντε Σίλιο.

Η Μίλαν βρίσκεται σε καλό δρόμο μετά το ξήλωμα της ομάδας του καλοκαίρι και απόδειξη γι' αυτό είναι η ίδια η πραγματικότητα, αφού ο στόχος που είχε τεθεί νωρίτερα μέσα στην σεζόν ήταν «η 3η θέση στο πρωτάθλημα και πρόκριση στους '16' του Champions League». Μερικούς μήνες μετά, οι Ροσονέρι βρίσκονται ήδη στο Νο3 της Serie A και απέχουν 2 βαθμούς από την Νάπολι, ενώ στο CL, όχι μόνο πέρασαν τον όμιλο, αλλά βρέθηκαν 90 λεπτά από το να αποκλείσουν την Μπαρτσελόνα...


πηγή: gazzetta.gr
 

Καμία Μπαρτσελόνα δεν ξόφλησε...!

Ο Αλέξης Σπυρόπουλος γράφει στο gazzetta.gr για τη μεγάλη νίκη της Μπαρτσελόνα επί της Μίλαν που την έστειλε στα προημιτελικά του Champions League.

Θυμήθηκα το 4-0 της Αθήνας. Τότε, τελικός Τσάμπιονς Λιγκ 1994, η ξεγραμμένη στο pregame σενάριο της βραδιάς ήταν η Μίλαν. Με τιμωρημένους τον Μπαρέζι και τον Κοστακούρτα, ο Στοίτσκοφ κι ο Ρομάριο θα έμπαιναν για την πλάκα τους, άκουγες δεξιά κι αριστερά, με τη μπάλα μες στα δίχτυα. Ο Κρόιφ έφτασε λέγοντας «ο Θεός είναι φίλος μου» (για το πώς είχε πάρει το ισπανικό πρωτάθλημα μόλις τρεις ημέρες πριν…) κι έκανε μπροστά στους φωτογράφους πρόβα άρσης του τροπαίου. Να μη τα πολυλογούμε, τέσσερα-μηδέν. Η Μίλαν!

Τώρα η ξεγραμμένη, άντε η σχεδόν ξεγραμμένη, ήταν η Μπαρτσελόνα. Το «τέλος του κύκλου», άκουγες δεξιά κι αριστερά, νούμερο-ένα στη μακρά λίστα των ανοησιών. Πάλι, τέσσερα-μηδέν. Διότι όλα, στον υψηλό πρωταθλητισμό, είναι φάσεις. Περίοδοι. ‘Η και λεπτομέρειες. Δεν υπάρχει μονιμότητα, στις καταστάσεις. Δυο-τρεις ήττες δεν αρκούν για να κλείνουν κύκλους. Καμία Μπαρτσελόνα δεν ξόφλησε, ούτε πέρυσι τον Απρίλιο ούτε εφέτος τον Φεβρουάριο. Επανήλθε. Καμία Ρεάλ δεν έσβησε απ’ τον χάρτη, παρ’ όλες τις ήττες απ’ τη Μπάρτσα. Και καμία Μπάγερν δεν θάφτηκε μες στο χώμα, επειδή στο φινάλε της προηγούμενης περιόδου έγινε…Λέβερκουζεν. ‘Η Νέβερ-κουζεν.


Παρατηρούσα όλον αυτόν τον καιρό της «κρίσης», μετά το 2-0 στο Σαν Σίρο και (πολύ περισσότερο) μετά τις δύο σφαλιάρες με τη Ρεάλ, την επικοινωνιακή τακτική της Μπαρτσελόνα. Αποφάσισαν να βγάλουν μπροστά, αναφανδόν, τον Μέσι. Από χρυσό αγόρι που ήταν λίγο-πολύ στη γυάλα του, στη στοργή και στο Προδέρμ, από προστατευόμενος των παλαιών που όποτε υπήρχε θέμα το έπαιρναν επάνω τους και μιλούσαν εκείνοι, από παιδί που λίγο ήξερε ο κόσμος τη φωνή του, τον ανέβασαν στον ρόλο του ηγέτη. Τον έδωσαν (επιλεγμένα και στοχευμένα, εννοείται) στα ισπανικά και στα διεθνή media, όσο ποτέ πριν.

Του ανέθεσαν την ευθύνη, δηλαδή. Την ευθύνη, έναντι του καταλανισμού αλλά και των απανταχού θαυμαστών. Όλοι αυτοί, κάποιον είχαν ανάγκη ν’ ακούσουν. Έβαλαν, για πρώτη φορά, τον Μέσι να τους τα πει. Τον ενηλικίωσαν, τρόπον τινά. Οι…ευκαιρίες της κρίσης, που λένε. Τι πήραν πίσω, στον αγωνιστικό χώρο, απ’ αυτό; Ενα Μέσι, μαινόμενο. Υπερφυσικό. Η Μπαρτσελόνα έβγαλε εκείνη την «ιερή» ένταση του 5-0 με τη Ρεάλ τον Νοέμβριο του 2010. ‘Η την οργή της Εθνικής Ισπανίας, προσβεβλημένη μετά από τόσες επικρίσεις εις βάρος του τίκι-τάκα, στον τελικό του EURO 2012.

Το συσσωρευμένο εντός, ήταν πολύ. Το ανακάτεμα, στα έγκατα του ηφαιστείου. Πάρα πολύ. Το αντιλαμβανόταν κανείς, εάν πρόσεχε τον πανηγυρισμό του Πίντο στο 2-0 με τη Ντεπορτίβο το Σαββατόβραδο. Αντιστοιχούσε, η έκρηξη, σε νικητήριο γκολ τελικού Τσάμπιονς Λιγκ! Αυτή η ρεβάνς ήταν πόλεμος υπέρ βωμών και εστιών. Ενώ το πρώτο ματς, στο Σαν Σίρο, έμοιαζε κάπως σαν Χάρλεμς σε ταξίδι δημοσίων σχέσεων. Ο Πουγιόλ τότε, την παραμονή στη συνέντευξη Τύπου, χαριεντιζόταν ότι η Μίλαν είναι η αγαπημένη ομάδα του. Εδώ, δεν είχε τέτοια. Εδώ είχε…έως τραυματισμούς (Βίγια, Μασεράνο) απ’ την υπερένταση. Αφησαν μέσα ό,τι είχαν και δεν είχαν.

Εδώ, επίσης, είχε και κάτι άλλο που θα ‘ταν ενδιαφέρον να μαθαίναμε κάποτε, όπως μαθαίνουμε απ’ τα ιστορικά ντοκιμαντέρ άγνωστες πτυχές στρατηγικών επιλογών, πώς έγινε. Την έστειλε με ηλεκτρονικό ραβασάκι απ’ τη Νέα Υόρκη ο Τίτο; Την επινόησαν, ο Βιλανόβα μαζί με τον Θουμπιθαρέτα; Εβαλε άλλος, κάποιος παλιόφιλος ονόματι Πεπ ίσως, το καλό χέρι του; Όπως κι αν έγινε, ήταν μια καθαρή τακτική προσαρμογή. Υψηλού ρίσκου μεν, αναγκαία δε. Μια προσαρμογή που δημιούργησε, επί της ουσίας, το αυτονόητο. Δημιούργησε χώρο στην ενδεκάδα για τον κίλερ, τον μεγαλύτερο σκόρερ στα χρονικά της Εθνικής Ισπανίας αν το ξεχνάμε, Βίγια. Θεραπεύτηκε ένας κυλιόμενος, σχεδόν χρόνιος, ποδοσφαιρικός παραλογισμός (ο Βίγια να μαραζώνει στον πάγκο). Έτσι, βέβαια, εξοβελίστηκαν ο Πέδρο στη γραμμή κι ο Σεσκ στο ψυγείο. Αλλ’ αν δεν σπάσουν αυγά…

Ο δε ζωτικός χώρος που δημιουργήθηκε για τον Βίγια, επιπλέον, δεν ήταν εκείνη η στενωσιά στο πλάι…μη τυχόν και φύγει κάνας πόντος απ’ το 4-3-3 ή το 3-4-3. Ηταν επιτέλους, εξ ου και το αυτονόητο, στην αιχμή. Η Μπαρτσελόνα έπαιξε 3-5-Μέσι-1. Οι τρεις λογικοί χαφ του άξονα μαζί, Μπουσκέτς-Τσάβι-Ινιέστα (…και τι δώρο Αλέγκρι ήταν αυτό, ότι χάλασε τους τρεις δικούς του χαφ, με τον Φλαμινί αντί του Μουντάρι!), ακραίοι Ντάνι Αλβες και Πέδρο, και άμυνα τριών. Τριών, όσο γίνεται πιο γρήγορων, για τις αντεπιθέσεις της Μίλαν με Ελ Σααραουί-Νιάνγκ-Μπόατενγκ. Εξ ου και Μασεράνο, αντί Πουγιόλ. Αφού, μάλιστα, έκαναν που έκαναν την επανάσταση της μιας νύχτας, εκ των υστέρων σκέφτομαι μήπως (με το κριτήριο της ταχύτητας) να ‘παιζε κι ο Αντριάνο στους τρεις στόπερ, αντί του Πικέ. Ο Αντριάνο, πιθανότατα, δεν θα έτρωγε τα ρήγματα που έφαγε ο Πικέ απ’ τον Ελ Σααραουί και, προς το τέλος, απ’ τον Κρκιτς. Αλλά, πάλι, κατανοείς πως χρειάζεται και το αμυντικό ένστικτο, που το ‘χει ο Πικέ και δεν το ‘χει ο Αντριάνο. Συν τοις άλλοις, το κριτήριο της ταχύτητας ήταν σκόπιμο να εξισορροπηθεί με το κριτήριο του όγκου. Δεν γίνεται, με εννέα κοντούς και τον Μπουσκέτς…

Μ’ αυτό το κριτήριο άλλωστε, του όγκου, ο Μασεράνο εκτέθηκε κραυγαλέα στην ευκαιρία-δοκάρι του Νιάνγκ. Απ’ τον Πουγιόλ, λες, τέτοια μπάλα δεν περνούσε. Η μία στιγμή της τύχης, που την θέλεις δική σου εάν πρόκειται ν’ ανατρέψεις τέτοιο χάντικαπ. Η Μπάρτσα την είχε. Όλη, δική της. Η ατυχία της Μίλαν ήταν ο τραυματισμός, την Παρασκευή στο Μαράσι, του Πατσίνι. Τον αντικατέστησε ένα 19χρονο παιδαρέλι, ακριβώς ο Νιάνγκ. Ότι ο επόμενος πίσω απ’ τον Πατσίνι ήταν ο Νιάνγκ, αυτό κάνει τη Μίλαν «άξια» της ατυχίας της. Άξια, επειδή χειμωνιάτικα πήγε κι έδωσε ένα σάκκο λεφτά για σέντερ-φορ που δεν παίζει, εφέτος, Τσάμπιονς Λιγκ. Αφού δεν τους ένοιαξε, καλώς το Τσάμπιονς Λιγκ τους…το ανταπέδωσε. Με τον αποκλεισμό.

Μπορούν, οπωσδήποτε, να τον έχουν και να τον καμαρώνουν. Τον ίδιον τον Μπαλοτέλι, ένα μαύρο Κασάνο πάνω που ξεφορτώθηκαν τον λευκό Κασάνο, πακέτο με την καινούργια κοπέλα του και με τους φίλους του. Να πουλάνε τις φανέλες του. Ο Καβαλιέρε, να τονώνει τα ποσοστά του. Αλλά τον Μπαλοτέλι στο Καμπ Νόου, το ήξεραν, δεν μπορούσαν ούτε να τον έχουν ούτε να τον καμαρώσουν. Ας πρόσεχαν!


πηγή: gazzetta.gr
 

Τρομερός ο Μέσι, αλλά εγώ γουστάρω Ρονάλντο!!

Απολαυστικός ο Νίκος Αλέφαντος στον sportdog, αναλύει το Μπαρτσελόνα - Μίλαν! "Ας έπαιζε ο Ρονάλντο στην Μπαρτσελόνα και ο Μέσι στη Ρεάλ, και θα βλέπαμε ποιος είναι ο καλύτερος"!
Παρακολούθησα κάτι γνωστούς δημοσιογράφους που μίλησαν και έγραψαν για το ματς, πού τα είδανε αυτά τα σχήματα που είπαν, έχουνε ιδέα από ποδόσφαιρο; Η Μπαρτσελόνα έκανε την επιτυχία αυτή διότι ακολούθησε το ορθολογικό γι΄ αυτήν 4-3-3. Πρέπει να μεσολάβησε ο Βιλανόβα από τη Νέα Υόρκη. Τι Βίγια λένε σέντερ φορ και τι Μέσι σαν χαφ, πού τους είδανε τους 3 πίσω, εγώ δεν είδα κανέναν Άλβες να είναι εξτρέμ.

Τα πράγματα είναι όπως θα τα πω: Ήταν το ορθολογικό για την Μπαρτσελόνα 4-3-3. Με τους Μπούσκετς, Τσάβι, Ινιέστα στα χαφ, τον Μέσι κυνηγό, και στα άκρα Βίγια και Πέδρο. Η επιτυχία ήταν ότι δεν έβαλε τον Ινιέστα έξω αριστερά, άφησε εκτός 11άδας τον Φάμπρεγκας, τα είχε κάνει αυτά τα λάθη στο Μιλάνο και ήταν δραματική η Μπαρτσελόνα. Έξω αριστερά ο Ινιέστα δεν αποδίδει και με τον Φάμπρεγκας γίνεται αργή η ομάδα.

Η Μίλαν ήταν αποκαρδιωτική. Από το πρώτο λεπτό μπήκε μέσα να παίξει σε αργό στιλ, έκανε και λάθος επιλογές, τι Φλαμινί, γιατί άφησε έξω τον Μουντάρι, και ποιος Νιανγκ, ο δε Μπόατενγκ ήταν ανύπαρκτος. Το θέμα όμως είναι ότι έγιναν λάθη τακτικής. Μπαίνεις σε αυτό το κολαστήριο και παίζεις από το πρώτο λεπτό παθητικά πίσω με μικρές πάσες; Πού είναι η μεγάλη σου η πάσα για να χτυπήσεις στην αντεπίθεση την Μπαρτσελόνα, να βρεις χώρους; Μια φορά το έκανες με τον μικρό Γάλλο που έφυγε μπροστά παίρνοντας τη μεγάλη πάσα, και είχες δοκάρι. Μικρές πάσες στα 5 μέτρα, σου έπαιρναν συνέχεια την μπάλα, πώς θα ξέφευγες από την πίεση έτσι;
Από τα πρώτα λεπτά τρώει το γκολ από τον Μέσι, και όμως συνεχίζει στο ίδιο μοτίβο! Όλος ο πλανήτης έβλεπε ότι είναι θέμα χρόνου το 2-0. Γίνεται το 2-0 και συνεχίζει η Μίλαν στο ίδιο μοτίβο! Όταν έφαγε το 3-0, ξαμοληθήκαν όλοι μπροστά για να κάνουν το 3-1, γελούσε όποιος ξέρει μπάλα, με τον παλαιστή τον Μεξές να μένει πίσω, τον βαρύ, ήταν θέμα χρόνου να φάει και τέταρτο γκολ από την Μπαρτσελόνα στη μεγάλη πάσα.

Πέρασε δίκαια η καλύτερη ομάδα και ευτυχώς γιατί θέλω να δούμε ένα μεγάλο τελικό Μπαρτσελόνα - Ρεάλ στο Ουέμπλεϊ, να είναι 90.000 κόσμος μέσα και 50.000 έξω!

Να αφήσει ο Πλατινί να δούμε αυτόν τον τελικό, μην δούμε κανέναν γέρο Ντρογκμπά στον τελικό, ή καμία Γιουβέντους, ή καμιά Παρί Σεν Ζερμέν με τα λεφτά των Αράβων.

Πρέπει επιτέλους να τον δούμε αυτόν τον τελικό, να λύσουν τους λογαριασμούς τους και να δούμε ποιος έχει τον καλύτερο προπονητή, ποιος έχει την καλύτερη ομάδα για να πάρει το μεγάλο τρόπαιο, και ποιος έχει τον καλύτερο παίκτη.

Τρομερός παίκτης ο Μέσι, αλλά εγώ γουστάρω ακόμα περισσότερο τον Ρονάλντο. Έχει καλύτερα σωματικά προσόντα, καλύτερη ταχύτητα, είναι πιο αθληταράς, σκοράρει και με το κεφάλι, και το κυριότερο, δεν έχει δίπλα του Τσάβι και Ινιέστα, έχει την Τιτίκα τον Ντι Μαρία και την Τιτίκα τον Χιγκουαίν!

Ας έπαιζε ο Ρονάλντο στην Μπαρτσελόνα και ο Μέσι στη Ρεάλ, και θα βλέπαμε ποιος είναι ο καλύτερος… Βλέπουμε τη διαφορά άλλωστε που έχει ο Μέσι όταν παίζει στην Εθνική Αργεντινής, η απόδοσή του δεν έχει σχέση με την απόδοση που έχει στην Μπαρτσελόνα.


πηγή: sportdog.gr
 

Έβαλε δερβίσηδες εκεί που δεν πιάνει μελάνι;

Ο Δημοσθένης Καρμοίρης γράφει στον sportdog για τον αδικαιολόγητο ντόρο περί "γενιτσαρισμού" και το ΑΕΚτζήδικο μένος εναντίον του "ερυθρόλευκου" Κώστα Μανωλά.
Γιατί ακριβώς "κατηγορείται" ο Μανωλάς δεν έχω καταλάβει, μα την Παναγία! Γιατί έγιναν πυρ και μανία τα αποδυτήρια της ΑΕΚ μαζί του στο Καραϊσκάκη, ιδέα δεν έχω! Τόση χολή από τον "κίτρινο" Τύπο στον απόγονο του Στέλιου, τη βρίσκω τουλάχιστον υπερβολική, για να μην πω επιεικώς απαράδεκτη! Ή και …παρανοϊκή.
Το πρόβλημα των ΑΕΚτζήδων με τον Μανωλά ποιο είναι, για να ‘χουμε καλό ρώτημα; Ότι έπαιξε στην Ένωση και …απαγορεύεται που πήγε στον Ολυμπιακό; Μήπως την "πούλησε" την ομάδα που (όντως) τον ανέδειξε, αφήνοντάς την στα κρύα του λουτρού; Μεταβλήθηκε σε «προδότη συναισθημάτων» κατά τον οπαδικό συλλογισμό; Έκανε καμία "ανίερη συμφωνία" στα μάτια όσων φοράνε "κιτρινόμαυρα γυαλιά";
Ή επειδή τέλος πάντων, ο θείος του αναδείχθηκε, μεσουράνησε και συνταξιοδοτήθηκε ποδοσφαιρικά με το «δικέφαλο» στο στήθος, θα έπρεπε …150 χρόνια μετά, σε άλλες εποχές, με άλλα πρόσωπα και καταστάσεις, υπό εντελώς διαφορετικές συνθήκες, να είχε ακολουθήσει τον ίδιο δρόμο, την ίδια πρακτική καριέρας και το ανιψούδι;
Αφήνω στην άκρη το γεγονός ότι και ο σπουδαίος Στέλιος, μπορεί εγκεφαλικά και ψυχικά να μην αποκόπηκε ποτέ από την ΑΕΚ, ωστόσο μια οικονομική λεπτομέρεια δεν τον έντυσε (κι αυτόν) στα "ερυθρόλευκα", όταν ο Ντούσαν Μπάγεβιτς καθόταν – στην πρώτη θητεία του – στον πειραιώτικο πάγκο. Αφού δεν έγινε το ιστορικό άλμα στην άλλη όχθη του Ρουβίκωνα, ο Στέλιος Μανωλάς τι είναι δηλαδή; Παρ΄ ολίγον …"γενίτσαρος" κι ο Κωστάκης …original "γενίτσαρος";

Για την οποιαδήποτε αντικειμενική κρίση, ο Κώστας Μανωλάς δεν προέβη στην παραμικρή εκδήλωση που να στηρίζεται κάπου, κάπως – πέραν της επίθεσης τυφλού οπαδισμού και, προφανώς και έκρηξης ζηλοτυπίας – αυτό το μένος της περιρρέουσας ατμόσφαιρας προς το πρόσωπο του από τους άλλοτε χειροκροτητές του.
Δεν …ασχολήθηκε μαζί τους
Ούτε τα …πόδια στο χέρι έδωσε στο Φούντα, τον παίκτη που κατά βάση απασχόλησε τους κεντρικούς αμυντικούς του Ολυμπιακού στην ελάχιστη επιθετική δραστηριότητα της ΑΕΚ στο ματς, ούτε βρώμικα έπαιξε κανέναν συνάδελφο του από την πρώην ομάδα του, ούτε έβρισε, ούτε χειρονομία έκανε, ούτε ασχολήθηκε επί προσωπικού, με τον οποιονδήποτε "κιτρινόμαυρο" της αποστολής στο Καραϊσκάκη.
Το "κατηγορητήριο" που συστάθηκε από τους Ενωσίτες εναντίον του, βασίζεται στο …πάθος με το οποίο έπαιξε - το αγωνιστικό και καθαρό μιλάμε, έτσι; - στην επιδίωξή του να σκοράρει, στην κλασική αντίδραση που έχει, σηκώνοντας το κεφάλι ψηλά στον ουρανό όποτε η μπάλα δεν καταλήγει στα δίχτυα σε κάποια από τις κεφαλιές του (που είναι αρκετές σε σχεδόν κάθε αγώνα) σε προωθήσεις σε στατικές φάσεις, βάζοντάς τα με την τύχη του και …το Θεό! Τέτοια πράγματα, τέτοιες στιγμές, για τέτοιες εκδηλώσεις μιλάμε.
Φυσιολογικές 100% δηλαδή για έναν επαγγελματία αθλητή που έχει αλλάξει φανέλα και κοπιάζει για το καλό και τα συμφέροντα της ομάδας που πλέον υπηρετεί. Και που υποχρεούται να το κάνει άλλωστε!
Όσο για το δώρισμα της φανέλας του στον Τάκη Τσουκαλά, αυτό είναι ένα αποκλειστικά δικό του θέμα. Γούστο του και καπέλο του, πού θα χαρίσει τη φανέλα το σορτσάκι, τις κάλτσες, τη φόρμα, το …μπρελόκ του. Κι ο Μανωλάς και ο καθένας. Δερβίσηδες στα …αχαμνά του θα βάλει;
Ή θα έπρεπε να τη στείλει πακέτο στη διοίκηση της ΑΕΚ, που αδυνατούσε να εκπληρώσει τις οικονομικές υποχρεώσεις που υπαγόρευε το συμβόλαιο του και έμεινε ελεύθερος το περασμένο καλοκαίρι κι έτσι να "γίνει" Ολυμπιακός;
Αν το έκανε όμως, θα ήταν …δύο φορές "γενίτσαρος";
Υ.Γ. Στα αγωνιστικά και τα του Ολυμπιακού τώρα για τον Κώστα Μανωλά: Ο νεαρός στόπερ από την πρώτη μέρα που τον υποδέχτηκαν στο Ρέντη, δεν έκρυψε ότι έχει "εικόνισμα" στο προσκεφάλι του τον Αβραάμ Παπαδόπουλο. Είχε πάει και του είχε ζητήσει τη φανέλα του, λέγοντάς του στα ίσια ότι "θέλω να σου μοιάσω". Με την εντυπωσιακή πρόοδο και την αλματώδη εξέλιξη που έχει σε αυτούς τους μήνες που παίζει στους πρωταθλητές, είναι ευχής έργο γι’ αυτόν που ο μεγάλος αρχηγός γύρισε σιδερένιος και ακμαίος στα γήπεδα. Και τον έχει πλάι του, τη συγκεκριμένη χρονική στιγμή που ο Κώστας διαγράφει μια (απίστευτα τρελή) ανοδική πορεία. Θα μάθει πολλά ακόμα με τον Αβράμη ταίρι του. Γιατί ασφαλώς και έχει πολλά ακόμα να διδαχθεί και να διορθώσει στο παιχνίδι του. Ιδίως από πλευράς τακτικής. Το σημείο που παραμένει η αχίλλειος πτέρνα του. Όπως και ότι κάποιες φορές παρασύρεται – προφανώς από το παθιασμένο στυλ του και τη νεανική βιασύνη του σε περιττές κινήσεις. Έχω γράψει από καιρό με πάσα βεβαιότητα, ότι με την επάνοδο του Παπαδόπουλου, το "ερυθρόλευκο" κέντρο άμυνας θα καλυφθεί από το συγκεκριμένο ντουέτο με τον Μανωλά. Κι αυτό θα επαληθευθεί και στο απώτερο μέλλον.


πηγή: sportdog.gr