Καμία Μπαρτσελόνα δεν ξόφλησε...!

Ο Αλέξης Σπυρόπουλος γράφει στο gazzetta.gr για τη μεγάλη νίκη της Μπαρτσελόνα επί της Μίλαν που την έστειλε στα προημιτελικά του Champions League.

Θυμήθηκα το 4-0 της Αθήνας. Τότε, τελικός Τσάμπιονς Λιγκ 1994, η ξεγραμμένη στο pregame σενάριο της βραδιάς ήταν η Μίλαν. Με τιμωρημένους τον Μπαρέζι και τον Κοστακούρτα, ο Στοίτσκοφ κι ο Ρομάριο θα έμπαιναν για την πλάκα τους, άκουγες δεξιά κι αριστερά, με τη μπάλα μες στα δίχτυα. Ο Κρόιφ έφτασε λέγοντας «ο Θεός είναι φίλος μου» (για το πώς είχε πάρει το ισπανικό πρωτάθλημα μόλις τρεις ημέρες πριν…) κι έκανε μπροστά στους φωτογράφους πρόβα άρσης του τροπαίου. Να μη τα πολυλογούμε, τέσσερα-μηδέν. Η Μίλαν!

Τώρα η ξεγραμμένη, άντε η σχεδόν ξεγραμμένη, ήταν η Μπαρτσελόνα. Το «τέλος του κύκλου», άκουγες δεξιά κι αριστερά, νούμερο-ένα στη μακρά λίστα των ανοησιών. Πάλι, τέσσερα-μηδέν. Διότι όλα, στον υψηλό πρωταθλητισμό, είναι φάσεις. Περίοδοι. ‘Η και λεπτομέρειες. Δεν υπάρχει μονιμότητα, στις καταστάσεις. Δυο-τρεις ήττες δεν αρκούν για να κλείνουν κύκλους. Καμία Μπαρτσελόνα δεν ξόφλησε, ούτε πέρυσι τον Απρίλιο ούτε εφέτος τον Φεβρουάριο. Επανήλθε. Καμία Ρεάλ δεν έσβησε απ’ τον χάρτη, παρ’ όλες τις ήττες απ’ τη Μπάρτσα. Και καμία Μπάγερν δεν θάφτηκε μες στο χώμα, επειδή στο φινάλε της προηγούμενης περιόδου έγινε…Λέβερκουζεν. ‘Η Νέβερ-κουζεν.


Παρατηρούσα όλον αυτόν τον καιρό της «κρίσης», μετά το 2-0 στο Σαν Σίρο και (πολύ περισσότερο) μετά τις δύο σφαλιάρες με τη Ρεάλ, την επικοινωνιακή τακτική της Μπαρτσελόνα. Αποφάσισαν να βγάλουν μπροστά, αναφανδόν, τον Μέσι. Από χρυσό αγόρι που ήταν λίγο-πολύ στη γυάλα του, στη στοργή και στο Προδέρμ, από προστατευόμενος των παλαιών που όποτε υπήρχε θέμα το έπαιρναν επάνω τους και μιλούσαν εκείνοι, από παιδί που λίγο ήξερε ο κόσμος τη φωνή του, τον ανέβασαν στον ρόλο του ηγέτη. Τον έδωσαν (επιλεγμένα και στοχευμένα, εννοείται) στα ισπανικά και στα διεθνή media, όσο ποτέ πριν.

Του ανέθεσαν την ευθύνη, δηλαδή. Την ευθύνη, έναντι του καταλανισμού αλλά και των απανταχού θαυμαστών. Όλοι αυτοί, κάποιον είχαν ανάγκη ν’ ακούσουν. Έβαλαν, για πρώτη φορά, τον Μέσι να τους τα πει. Τον ενηλικίωσαν, τρόπον τινά. Οι…ευκαιρίες της κρίσης, που λένε. Τι πήραν πίσω, στον αγωνιστικό χώρο, απ’ αυτό; Ενα Μέσι, μαινόμενο. Υπερφυσικό. Η Μπαρτσελόνα έβγαλε εκείνη την «ιερή» ένταση του 5-0 με τη Ρεάλ τον Νοέμβριο του 2010. ‘Η την οργή της Εθνικής Ισπανίας, προσβεβλημένη μετά από τόσες επικρίσεις εις βάρος του τίκι-τάκα, στον τελικό του EURO 2012.

Το συσσωρευμένο εντός, ήταν πολύ. Το ανακάτεμα, στα έγκατα του ηφαιστείου. Πάρα πολύ. Το αντιλαμβανόταν κανείς, εάν πρόσεχε τον πανηγυρισμό του Πίντο στο 2-0 με τη Ντεπορτίβο το Σαββατόβραδο. Αντιστοιχούσε, η έκρηξη, σε νικητήριο γκολ τελικού Τσάμπιονς Λιγκ! Αυτή η ρεβάνς ήταν πόλεμος υπέρ βωμών και εστιών. Ενώ το πρώτο ματς, στο Σαν Σίρο, έμοιαζε κάπως σαν Χάρλεμς σε ταξίδι δημοσίων σχέσεων. Ο Πουγιόλ τότε, την παραμονή στη συνέντευξη Τύπου, χαριεντιζόταν ότι η Μίλαν είναι η αγαπημένη ομάδα του. Εδώ, δεν είχε τέτοια. Εδώ είχε…έως τραυματισμούς (Βίγια, Μασεράνο) απ’ την υπερένταση. Αφησαν μέσα ό,τι είχαν και δεν είχαν.

Εδώ, επίσης, είχε και κάτι άλλο που θα ‘ταν ενδιαφέρον να μαθαίναμε κάποτε, όπως μαθαίνουμε απ’ τα ιστορικά ντοκιμαντέρ άγνωστες πτυχές στρατηγικών επιλογών, πώς έγινε. Την έστειλε με ηλεκτρονικό ραβασάκι απ’ τη Νέα Υόρκη ο Τίτο; Την επινόησαν, ο Βιλανόβα μαζί με τον Θουμπιθαρέτα; Εβαλε άλλος, κάποιος παλιόφιλος ονόματι Πεπ ίσως, το καλό χέρι του; Όπως κι αν έγινε, ήταν μια καθαρή τακτική προσαρμογή. Υψηλού ρίσκου μεν, αναγκαία δε. Μια προσαρμογή που δημιούργησε, επί της ουσίας, το αυτονόητο. Δημιούργησε χώρο στην ενδεκάδα για τον κίλερ, τον μεγαλύτερο σκόρερ στα χρονικά της Εθνικής Ισπανίας αν το ξεχνάμε, Βίγια. Θεραπεύτηκε ένας κυλιόμενος, σχεδόν χρόνιος, ποδοσφαιρικός παραλογισμός (ο Βίγια να μαραζώνει στον πάγκο). Έτσι, βέβαια, εξοβελίστηκαν ο Πέδρο στη γραμμή κι ο Σεσκ στο ψυγείο. Αλλ’ αν δεν σπάσουν αυγά…

Ο δε ζωτικός χώρος που δημιουργήθηκε για τον Βίγια, επιπλέον, δεν ήταν εκείνη η στενωσιά στο πλάι…μη τυχόν και φύγει κάνας πόντος απ’ το 4-3-3 ή το 3-4-3. Ηταν επιτέλους, εξ ου και το αυτονόητο, στην αιχμή. Η Μπαρτσελόνα έπαιξε 3-5-Μέσι-1. Οι τρεις λογικοί χαφ του άξονα μαζί, Μπουσκέτς-Τσάβι-Ινιέστα (…και τι δώρο Αλέγκρι ήταν αυτό, ότι χάλασε τους τρεις δικούς του χαφ, με τον Φλαμινί αντί του Μουντάρι!), ακραίοι Ντάνι Αλβες και Πέδρο, και άμυνα τριών. Τριών, όσο γίνεται πιο γρήγορων, για τις αντεπιθέσεις της Μίλαν με Ελ Σααραουί-Νιάνγκ-Μπόατενγκ. Εξ ου και Μασεράνο, αντί Πουγιόλ. Αφού, μάλιστα, έκαναν που έκαναν την επανάσταση της μιας νύχτας, εκ των υστέρων σκέφτομαι μήπως (με το κριτήριο της ταχύτητας) να ‘παιζε κι ο Αντριάνο στους τρεις στόπερ, αντί του Πικέ. Ο Αντριάνο, πιθανότατα, δεν θα έτρωγε τα ρήγματα που έφαγε ο Πικέ απ’ τον Ελ Σααραουί και, προς το τέλος, απ’ τον Κρκιτς. Αλλά, πάλι, κατανοείς πως χρειάζεται και το αμυντικό ένστικτο, που το ‘χει ο Πικέ και δεν το ‘χει ο Αντριάνο. Συν τοις άλλοις, το κριτήριο της ταχύτητας ήταν σκόπιμο να εξισορροπηθεί με το κριτήριο του όγκου. Δεν γίνεται, με εννέα κοντούς και τον Μπουσκέτς…

Μ’ αυτό το κριτήριο άλλωστε, του όγκου, ο Μασεράνο εκτέθηκε κραυγαλέα στην ευκαιρία-δοκάρι του Νιάνγκ. Απ’ τον Πουγιόλ, λες, τέτοια μπάλα δεν περνούσε. Η μία στιγμή της τύχης, που την θέλεις δική σου εάν πρόκειται ν’ ανατρέψεις τέτοιο χάντικαπ. Η Μπάρτσα την είχε. Όλη, δική της. Η ατυχία της Μίλαν ήταν ο τραυματισμός, την Παρασκευή στο Μαράσι, του Πατσίνι. Τον αντικατέστησε ένα 19χρονο παιδαρέλι, ακριβώς ο Νιάνγκ. Ότι ο επόμενος πίσω απ’ τον Πατσίνι ήταν ο Νιάνγκ, αυτό κάνει τη Μίλαν «άξια» της ατυχίας της. Άξια, επειδή χειμωνιάτικα πήγε κι έδωσε ένα σάκκο λεφτά για σέντερ-φορ που δεν παίζει, εφέτος, Τσάμπιονς Λιγκ. Αφού δεν τους ένοιαξε, καλώς το Τσάμπιονς Λιγκ τους…το ανταπέδωσε. Με τον αποκλεισμό.

Μπορούν, οπωσδήποτε, να τον έχουν και να τον καμαρώνουν. Τον ίδιον τον Μπαλοτέλι, ένα μαύρο Κασάνο πάνω που ξεφορτώθηκαν τον λευκό Κασάνο, πακέτο με την καινούργια κοπέλα του και με τους φίλους του. Να πουλάνε τις φανέλες του. Ο Καβαλιέρε, να τονώνει τα ποσοστά του. Αλλά τον Μπαλοτέλι στο Καμπ Νόου, το ήξεραν, δεν μπορούσαν ούτε να τον έχουν ούτε να τον καμαρώσουν. Ας πρόσεχαν!


πηγή: gazzetta.gr