Ίδρωσε, έσπασε τα δοκάρια (δύο ο Κουλούρης, ένα ο Μακ) αλλά η
Τούμπα δεν σηκώθηκε για να πανηγυρίσει. Ο ΠΑΟΚ «κόλλησε» κόντρα στον
Αστέρα 0-0 και κινδυνεύει να εκτροχιαστεί απ’ τον στόχο της 1ης θέσης
Δεν έμπαινε με τίποτα! Ο ΠΑΟΚ είχε τρία δοκάρια και πολλές
ευκαιρίες κόντρα στον Αστέρα, όμως η Τούμπα δεν πανηγύρισε και το 0-0
δεν άλλαξε.
Ο «δικέφαλος του Βορρά» πραγματοποίησε σχετικά καλή εμφάνιση αλλά
όποτε πλησίαζε το γκολ, είτε τα δοκάρια της εστίας του Θεοδωρόπουλου (2
Κουλούρης, ένα ο Μακ), είτε τα απρόσεκτα τελειώματα του το στερούσαν.
Από την άλλη, οι Αρκάδες μπορεί να μην απείλησαν ιδιαίτερα με τις
αντεπιθέσεις, όμως ο βαθμός τους τόνωσε ψυχολογικά και τους βοηθάει
σημαντικά για την συνέχεια. Αντίθετα, η ομάδα του Γεωργιάδη κινδυνεύει
σοβαρά πλέον να χάσει την επαφή με τον πρωτοπόρο Παναθηναϊκό, που αν
νικήσει τον Ατρόμητο θα ξεφύγει στο +4.
Κατά την διάρκεια του ημιχρόνου τιμήθηκε από την ΠΑΕ ΠΑΟΚ για την
προσφορά του στην ομάδα ο Λίνο. Ο Βραζιλιάνος παρακολούθησε το παιχνίδι
από τα επίσημα μαζί με τον Πάμπλο Γκαρσία, που ανέλαβε συντονιστικό ρόλο
στο αγωνιστικό τμήμα.
Το ματς:
Αρκετά δραστήριος εμφανίστηκε ο ΠΑΟΚ από τα πρώτα λεπτά του
παιχνιδιού. Οι παίκτες του Γεωργιάδη, έκαναν σαφή την πρόθεσή τους για
γρήγορο γκολ, το οποίο κυνήγησαν κυρίως με επιθέσεις από τα αριστερά.
Μάλιστα, στάθηκαν άτυχοι στο 5ο λεπτό, όταν το σουτ του Μακ, βρήκε στο
δοκάρι. Ο Αστέρας, ξεπέρασε το «μούδιασμα» του πρώτου δεκάλεπτου,
ανέβασε κάπως τις γραμμές όμως η άμυνά του ταλαιπωρήθηκε αρκετά από τον
Σλοβάκο και τον Περέιρα, που έδειξαν αρκετά κεφάτοι.
Οι επιθετικές «εκλάμψεις» των Αρκάδων δεν ανησύχησαν σχεδόν καθόλου
τον Ιτάνζ και τους αμυντικούς του, που δεν αντιμετώπισαν προβλήματα στο
ανασταλτικό κομμάτι. Αντίθετα, μετά την μεγάλη ευκαιρία του Μακ (26’),
έχασαν την επιθετική τους φρεσκάδα και δεν μπορούσαν να μπουν στην
αντίπαλη περιοχή, με αποτέλεσμα οι φιλοξενούμενοι να πάρουν σημαντικές
ανάσες. Οι παίκτες του Βεργέτη ευνοήθηκαν και από τις δυνατές μονομαχίες
στην μεσαία γραμμή, οι οποίες δεν επέτρεπαν στον «δικέφαλο του Βορρά»
να ανεβάσει τον ρυθμό κι έτσι το 0-0 δεν άλλαξε στα πρώτα 45 λεπτά.
Άλλο ματς στο ξεκίνημα του δευτέρου ημιχρόνου στην Τούμπα. Η άμεση
ανάγκη του ΠΑΟΚ για γκολ έδωσε την ευκαιρία στον Αστέρα να βρει χώρους
και να αξιοποιήσει για πρώτη φορά –ουσιαστικά- τις αντεπιθέσεις του. Το
άγχος και η πίεση μεγάλωναν για τους γηπεδούχους με το πέρασμα των
λεπτών, γεγονός που κόστισε στην συνοχή της ομάδας, δημιουργώντας σοβαρά
προβλήματα σε όλες τις γραμμές. Σταδιακά, το πρόβλημα στην δημιουργία
διορθώθηκε με τον Κουλούρη να στέκεται κι αυτός άτυχος (στην πρώτη φάση
του στο ματς), όταν είδε την κεφαλιά του (65’) να γλύφει το δοκάρι του
Θεοδωρόπουλου.
Η γκίνια του «δικέφαλου του Βορρά», αλλά και του νεαρού
μεσοεπιθετικού δεν έσπασε, αφού με την συμπλήρωση 70λεπτών, η μπάλα
-έπειτα από κοντινή προβολή- σταμάτησε ξανά στο δοκάρι. Όσο πλησίαζε το
φινάλε το παιχνίδι άνοιγε επικίνδυνα, αφού και ο Αστέρας συνέχιζε να
καιροφυλακτεί στις επιθέσεις στην κόντρα, ενώ η ομάδα του Γεωργιάδη
ρίσκαρε ολοένα και περισσότερο. Η πίεση του ΠΑΟΚ έγινε ασφυκτική στο
φινάλε, έπειτα και από την ανόητη αποβολή του Φερνάντες (δύο κίτρινες σε
πέντε λεπτά). Οι Αρκάδες δεν «λύγισαν» ούτε εκεί και το τελευταίο
σφύριγμα του Μάνταλου βρήκε τις δύο ομάδες
Θέμα χρόνου είναι -σύμφωνα με τους Γερμανούς- η ανακοίνωση της
λύσης της συνεργασίας του Ρομπέρτο Ντι Ματέο με τη Σάλκε καθώς του
χρεώνεται η μη έξοδος της ομάδας στο Champions League.
Παρελθόν αναμένεται να αποτελέσει από τη Σάλκε ο Ρομπέρτο Ντι Ματέο.
Όπως αναφέρει το «sportsbild» επικαλούμενο δικές του πληροφορίες, ο
Ιταλός τεχνικός και η γερμανική ομάδα αποφάσισαν τη λύση της συνεργασίας
τους λίγες ώρες μετά το τέλος της Bundesliga.
Η Σάλκε ολοκλήρωσε τις υποχρεώσεις της με ήττα 2-0 στο Αμβούργο,
αποτέλεσμα που την έφερε τελικά στην 6η θέση του πρωταθλήματος και κατά
συνέπεια στο Europa League της επόμενης σεζόν. Όμως, οι άνθρωποι του
συλλόγου περίμεναν περισσότερα πράγματα από τον 45χρονο προπονητή
θεωρώντας πως η ομάδα θα ήταν ικανή να πάρει ένα εισιτήρια για το
Champions League.
Για την ώρα δεν έχει υπάρξει κάποια επίσημη ανακοίνωση (κάτι που
σύμφωνα με το γερμανικό Μέσο θα συμβεί σχετικά γρήγορα), ωστόσο ο
Γενικός Διευθυντής της Σάλκε, Χορστ Χελντ όταν ρωτήθηκε σχετικά,
αρκέστηκε να απαντήσει: «Όλοι κρίνονται. Γυμναστές, παίκτες, προπονητής, διοίκηση. Τα πάντα είναι στο… τραπέζι και θα πάρουμε σύντομα τις αποφάσεις μας».
*Πηγή: sport-fm.gr*
Με μια αλλαγή σε σχέση με την ενδεκάδα της Τρίπολης,
παρατάσσεται απόψε ο Παναθηναϊκός στη Λεωφόρο, όπου υποδέχεται τον
Ατρόμητο. Δείτε τις ενδεκάδες των δύο ομάδων.
Το 2x2 θέλει να κάνει στη Λεωφόρο ο Παναθηναϊκός, υποδεχόμενος
στις 20:30 τον Ατρόμητο (ΣΠΟΡ FM 94,6 και sport-fm.gr). Ο Γιάννης
Αναστασίου κάνει μόνο μια αλλαγή σε σχέση με τους 11 που ξεκίνησαν στην
Τρίπολη και θριάμβευσαν απέναντι στον Αστέρα.
Κάτω απ' την εστία θα είναι ο Στιλ, δεξιά στην άμυνα ο Μπούρμπος,
αριστερά ο Νάνο και δίδυμο στο κέντρο αυτής οι Σίλντενφελντ, Ταυλαρίδης.
Στον άξονα θα βρεθούν οι Ζέκα, Κουτρουμπής, Ατζαγκούν (αντί του
Λαγού), πιο δεξιά θα κινείται στο... φτερό ο Νίνης, στην άλλη άκρη ο
Κλωναρίδης και μοναδικός προωθημένος ο Καρέλης (ο Μπεργκ στον πάγκο
διότι ακόμα δεν είναι 100% έτοιμος).
H ισοπαλία που πήραν Καλλιθέα και Ηρακλής Ψαχνών κόντρα σε
Ερμιονίδα και Αχαρναϊκό δεν τους έβγαλε απ’ τα ζόρια, μετά τη νίκη (1-0)
του Παναιγιάλειου επί της Επισκοπής στην 6η αγωνιστική των πλέι άουτ
Σημαντικό βαθμό -αλλά, προς το παρών τουλάχιστον, όχι σωτήριο-
πήραν Καλλιθέα και Ηρακλής Ψαχνών κόντρα σε Ερμιονίδα και Αχαρναϊκό
αντίστοιχα στην έκτη αγωνιστική των πλέι άουτ.
Η ομάδα των Ψαχνών -που ήδη βρισκόταν σε δεινή θέση- έμεινε στο 1-1
με τον Αχαρναϊκό, γνωρίζοντας μάλιστα… πικρή ισοφάριση στο δεύτερο λεπτό
των καθυστερήσεων, όταν ο Ιωάννου έστειλε τη μπάλα στα δίχτυα.
Με αντίστοιχο τρόπο έμεινε στο 1-1 και η Καλλιθέα με την Ερμιονίδα,
αφού η ομάδα του Παντέλη προηγήθηκε με το γκολ του Ντουρμισάι στο 50’,
όμως 13 περίπου λεπτά αργότερα ο Παβίσεβιτς ισοφάρισε με εύστοχη
εκτέλεση πέναλτι.
Έτσι, μεγάλος κερδισμένος της αγωνιστικής ήταν ο Παναιγιάλειος, ο
οποίος επικράτησε 1-0 της Επισκοπής, που αποχαιρέτησε και τυπικά την
κατηγορία. Η εύστοχη εκτέλεση πέναλτι του Φουρτάδο -μετά από ανατροπή
του Παπαδήμα στον Ουρτάδο- κράτησε την ομάδα του Αιγίου τρεις βαθμούς
πάνω απ’ την Καλλιθέα και στο +8 απ’ τον Ηρακλή Ψαχνών, με τέσσερις
αγωνιστικές να απομένουν μέχρι το φινάλε.
Αναλυτικά η έκτη αγωνιστική των πλέι άουτ στον Βόρειο όμιλο: Κυριακή 24/5 Αιγινιακός-Τύρναβος (18.00)
Αγροτικός Αστέρας-Ζάκυνθος (18.00)
«Αθάνατη» αποδείχθηκε ξανά η Νιούκαστλ! Έστω και στο παρά 5, οι
«καρακάξες» λύγισαν 2-0 τη Γουέστ Χαμ κι έμειναν στην Premier League.
Ντροπή για Λίβερπουλ, Ευρώπη η Τότεναμ, ζεστή για τελικό η Άρσεναλ
Μπορεί να τρόμαξε, μπορεί να βύθισε στο άγχος τους φίλους της, αλλά η Νιούκαστλ κατάφερε και πάλι να «τη βγάλει καθαρή»!
Έστω κι αν έπρεπε να έρθουν αντιμέτωποι με το μοιραίο, οι παίκτες
του Τζον Κάρβερ ξήλωσαν τα… σωληνάκια της εντατικής και λυγίζοντας 2-0 τη Γουέστ Χαμ, κράτησαν ζωντανό τον σύλλογο στην Premier League.
Έτσι, αδιαφόρησαν για το 0-0 που έφερνε την ίδια
ώρα η Χαλ με τη Μάντσεστερ Γιουνάιτεντ, η οποία δεν έδειξε τίποτα
σπουδαίο, αλλά τουλάχιστον προστάτευσε την τιμή της απέναντι σ’ έναν
αντίπαλο που καιγόταν για τη νίκη, ώστε ν’ αποφύγει τον υποβιβασμό (κάτι
που τελικά δεν κατάφερε).
Κατά τ’ άλλα, προφανώς η τελευταία αγωνιστική -αλλά και η ιστορία
του συλλόγου- σημαδεύτηκε από τον ταπεινωτικό διασυρμό της Λίβερπουλ απ’
τη Στόουκ. Δεχόμενοι πέντε γκολ σ’ ένα ημίχρονο και χάνοντας με το
εξευτελιστικό 6-1, οι «κόκκινοι» έσπασαν αρνητικά ρεκόρ και αποχαιρέτησαν με το χειρότερο τρόπο τον Στίβεν Τζέραρντ (που πέτυχε το «γκολ της τιμής»).
Αντίθετα, ιδανικό ήταν το φινάλε του Ντιντιέ Ντρογκμπά στην Τσέλσι. Με την αποθέωση
στον Ιβοριανό να επισκιάζει τη φιέστα για την κατάκτηση του τίτλου, οι
πρωταθλητές φρόντισαν να μη χαλάσει το κλίμα, επικρατώντας 3-1 (με δυο γκολ του Ρεμί) της Σάντερλαντ.
Επίσης όμορφα όμως έκλεισε τη σεζόν και η Μάντσεστερ Σίτι. Το
αποχαιρετιστήριο γκολ του Φρανκ Λάμπαρντ στο αγγλικό πρωτάθλημα και το
26ο του πρώτου σκόρερ Κουν Αγουέρο υπέγραψαν το 2-0 επί
της Σαουθάμπτον, που αφήνει τους «αγίους» να περιμένουν κατάκτηση του
Κυπέλλου από την Άρσεναλ για να βγουν στην Ευρώπη μέσω της έβδομης
θέσης.
Κι αυτό διότι την έκτη την εξασφάλισε κι επίσημα η Τότεναμ, η οποία
χάρη στο 21ο τέρμα του Κέιν (που τερμάτισε στη δεύτερη θέση των σκόρερ)
έφυγε απ’ το «Γκούντισον Παρκ» με το 1-0 επί της Έβερτον και σφράγισε το ευρωπαϊκό εισιτήριο.
Όσο για την Άρσεναλ, έκανε ιδανικό ζέσταμα για τον τελικό του
Κυπέλλου, διαλύοντας (με χατ-τρικ του Γουόλκοτ από το πρώτο ημίχρονο) 4-1
τη Γουέστ Μπρομ. Αντίθετα η αντίπαλός της στο «Γουέμπλεϊ», Άστον Βίλα,
δεν έδειξε ακριβώς φορμαρισμένη, χάνοντας στην έδρα της (1-0) από την υποβιβασμένη Μπέρνλι.
Τέλος, με πανηγυρικό τρόπο έκλεισε τη χρονιά η Λέστερ (σκορπίζοντας 5-1 την ΚΠΡ), ενώ νικηφόρο φινάλε έκανε και η Κρίσταλ Πάλας, που λύγισε 1-0 τη Σουόνσι.
Μετά από 33 χρόνια, ο σύλλογος από το Έσεν, θα παίξει και πάλι
στην μεγάλη κατηγορία, αφού την τελευταία αγωνιστική επικράτησε 1-0 της
Σεντ Πάουλι .Η Καρλσρούη σε μπαράζ κόντρα στο Αμβούργο.
Η ομάδα με ένα από τα μικρότερα μπάτζετ στην κατηγορία, κατόρθωσε
να πάρει δεύτερη συνεχόμενη άνοδο και να παίζει από τη νέα σεζόν, στα
μεγάλα σαλόνια της Μπουντεσλίγκα. Ένα απευθείας χτύπημα φάουλ από τον
Τόμπιας Κέμπε, στο 71ο λεπτό της αναμέτρησης, χάρισε στην ομάδα του
Έσεν, την άνοδο μετά από 33 χρόνια στην μεγάλη κατηγορία, μιας και η
τελευταία φορά που έπαιξε εκεί, ήταν την περίοδο 1981-82.
Η Καϊζερσλάουτερν θα παίζει σίγουρα και τη νέα σεζόν στην Τσβάιτε
Λίγκα, μιας και έφερε ισοπαλία στην έδρα της, 1-1 απέναντι στην
Ίνγκολσταντ που έχει εξασφαλίσει εδώ και καιρό την άνοδο. Στον αγώνα
μπαράζ απέναντι στο Αμβούργο (16ο στην μεγάλη κατηγορία) για το ποιος θα
πάρει το τελευταίο εισιτήριο για την Μπουντεσλίγκα, θα παίξει η
Καρλσρούη που επικράτησε 2-0 της Μόναχο 1860.
Οι «λέοντες» του Mονάχου θα παίξουν αγώνα επιβίωσης με την Χόλσταϊν
Κίελ που τερμάτισε 3η, στην 3η κατηγορία. Η Μόναχο 1860, παρά την ήττα
της, έμεινε στην κατηγορία από τη στιγμή που η Άουε, παρά την ισοπαλία
με την Χάιντενχαϊμ, υστερούσε στην ισοβαθμία. Η άλλη ομάδα που έπεσε
αυτόματα ήταν η Άαλεν.
*Πηγή: sport-fm.gr*
Ο Δημήτρης Τομαράς «υποκλίνεται» στην αξία του Τσόρι Ντομίνγκες με την
επισήμανση όμως πως ο φετινός Ολυμπιακός του νταμπλ χρειάζεται αρκετούς
ακόμα σαν και αυτόν...
Η
κατάκτηση του νταμπλ για πρώτη φορά μετά το 2013 είναι αναμφίβολα ένα
πολύ σημαντικό επίτευγμα για τον Ολυμπιακό. Κάτι στο οποίο μπορεί και
πρέπει να σταθεί κανείς.Η
χρονιά έκλεισε ιδανικά το βράδυ του Σαββάτου. Το πολύ δύσκολο Α' μέρος
του τελικού του ΟΑΚΑ με την Ξάνθη «καθορίστηκε» με το λάθος του Μπέρτου
και το γκολ του Χάρα. Από εκεί ξεκίνησαν όλα για να έρθουν οι γκολάρες
των Τσόρι και Φορτούνη και να κλείσει το σκορ στο 3-1. Ο
Ολυμπιακός είναι δικαίως νταμπλούχος, καθώς αποδείχθηκε ανώτερος των
αντιπάλων του, όμως το ποδόσφαιρο που απέδωσε φέτος δεν ήταν
ελκυστικό... Αυτό ήταν το μόνο σίγουρο. Οι
ερυθρόλευκοι δεν άρεσαν και επί Μίτσελ από ένα σημείο και έπειτα αλλά
δεν άρεσαν και επί Περέιρα. Παρόλα αυτά και παρά την σχετική... γκρίνια
που υπήρξε για τον Πορτογάλο ο στόχος εκπληρώθηκε. Αυτό
βέβαια δεν σημαίνει πως πίσω από την κατάκτηση του πρωταθλήματος και
του Κυπέλλου μπορούν να κρυφτούν οι όποιες ανορθογραφίες της σεζόν. Τα
γνωστά σε όλους κακώς κείμενα στον αγωνιστικό αλλά και η έλλειψη παικτών
με μεγάλη προσωπικότητα και ποιότητα. Ποδοσφαιριστές σαν τον Τσόρι. Στον οποίο αξίζει μία μεγάλη... υπόκλιση και ένα... standing ovation από όλους... Που αν και είναι σε προχωρημένη
ηλικία έδειξε τον δρόμο για όλους τους υπόλοιπους, κάνοντας μία σούπερ
σεζόν με διψήφιο αριθμό γκολ και ασίστ. Ο Ολυμπιακός θέλει αρκετούς
Τσόρι ακόμα... Ο Αργεντίνος άσος αποτελεί πρότυπο για όλους στην ομάδα
και έβαλε ένα γκολ - ποίημα. Σήκωσε το ΟΑΚΑ στο... πόδι και έδειξε σε
αρκετές περιπτώσεις το πόσο απλό είναι να είσαι τόσο υψηλού επιπέδου
παίκτης. Δεν είναι βέβαια η πρώτη φορά που το κάνει. Ο Τσόρι με την
φανέλα του Ολυμπιακού έχει βάλει και άλλες γκολάρες σε Ελλάδα και Ευρώπη
πιστοποιώντας πως είναι ο κορυφαίος ξένος του ελληνικού πρωταθλήματος.
Με διαφορά...
Ο Τσόρι όπως και να έχει δικαιωματικά φέτος είναι ο τοπ και πιο
πολύτιμος παίκτης του Ολυμπιακού, στον οποίο κατά ένα μεγάλο μέρος
πιστώνονται η κατάκτηση του πρωταθλήματος και του Κυπέλλου. Εξαιτίας του
Αργεντίνου άσου (σ.σ. σε μεγάλο βαθμό) ήρθαν αυτοί οι δύο τίτλοι στο
Λιμάνι. Οι αλλαγές που θα γίνουν στο ρόστερ θα είναι αρκετές και σημαντικές. Θα
πρέπει να έχουν όμως μία βασική παράμετρο: την ποιότητα και την αξία,
ανεξάρτητα από την εμπειρία ή μη. Να έρθουν και άλλοι... Τσόρι και όχι
άλλοι Αφελάι... Ο Τσόρι με τον Φορτούνη είναι το παλιό με το νέο που
μπορούν να δέσουν με τον πλέον αρμονικό τρόπο. Αλλά δεν αρκεί μόνο
αυτό...
Και από την άλλη υπάρχει ο Βίτορ Περέιρα που κλήθηκε να περάσει
πολλές εξετάσεις φέτος και ο οποίος αντιμετώπισε τα «ζητήματά» του ως
προς την διαχείριση του έμψυχου δυναμικού το «διάβασμα» αγώνων, όπως για
παράδειγμα το πρώτο ματς Κυπέλλου με την ΑΕΚ. Στο τέλος όμως ο Ίβηρας
τα κατάφερε και εκείνος στους στόχους που του τέθηκαν. Βέβαια
ο Πορτογάλος προπονητής και οι συνεργάτες του έχουν σίγουρα ακόμα να
αποδείξουν πράγματα και από την στιγμή που θα πορευθούν με την διοίκηση
Μαρινάκη και τη νέα σεζόν τα δεδομένα θα είναι άλλα. Και οι απαιτήσεις
-ειδικά για την Ευρώπη- ακόμα πιο αυξημένες...
Ο Παναγιώτης Δαλαταριώφ γράφει για το φαινόμενο Τσόρι, που έχει τη
δύναμη, ίσως, να μας βγάλει έστω και για λίγο τα οπαδικά γυαλιά.
Το
ποιος είναι ο ποδοσφαιριστής Τσόρι το έχει δει όλη η Ελλάδα. Το ποιος
είναι ο άνθρωπος Αλεχάντρο Ντομίνγκες το μαθαίνουν όλοι.
Μιλάμε για μια προσωπικότητα που στη διετή παραμονή της στην χώρα μας
το μόνο που καταφέρνει είναι να μοιράζει χαμόγελα σε όσους αγαπούν
πραγματικά το ποδόσφαιρο. Οκ. στους φιλάθλους του Ολυμπιακού
περισσότερο, αλλά το θέμα δεν είναι οπαδικό εδώ.
Μιλάμε για μια ποδοσφαιρική οντότητα που έχει το εκτόπισμα να... παρασύρει κάθε σκέψη μιζέριας - έστω και για μια στιγμή.
Μιλάμε για έναν χαμογελαστό άνθρωπο, σεμνό, οικογενειάρχη και πιστό
σ' αυτό που υπηρετεί: Το ποδόσφαιρο. Θυμάστε κάποια στιγμή που να έχετε
πει: "τι χαρακτήρας είναι αυτός;". Αντιθέτως, πόσες φορές πιάσατε τον
εαυτό σας να λέει, έστω και από μέσα σας, "τι έκανε πάλι; Μπράβο του!";
Σε μια χώρα, που τα πάντα γύρω μας φαίνονται μουντά - ακόμη κι ο
ήλιος μας (ίσως και με κάποιο τρόπο υπερβολής) ο ηγέτης των νταμπλούχων
Ελλάδας μας... αναγκάζει με τις πινελιές που βάζει στο πολύ... λευκό του
ελληνικού ποδοσφαιρικού καμβά να θέλουμε κι άλλους "Τσόρι" στην ζωή
μας. Δηλαδή, ανθρώπους ή κινήσεις ή ειδήσεις που θα μας φέρνουν
χαμόγελο, αισιοδοξία. Δεν είναι κακό να λέμε "μπράβο" σε κάποιον ακόμη
κι αν είναι 'αντίπαλος".
Ακόμη κι οι φίλοι της Ξάνθης χθες, παρά την πίκρα που δέχτηκαν το
γκολ, βλέποντας ξανά και ξανά αυτό το γκολ θα λένε "πως το έκανε αυτό!".
Θα θαυμάζουν, όπως και θα πρέπει όλοι μας να θαυμάζουμε. Εχουμε ανάγκη.
Και μην βιαστείτε να πείτε "φίλε, εσύ γεμίζεις την κενή ζωή σου με
Τσόρι, εγώ μια χαρά είμαι". Σαφώς κι ο καθένας μας είναι μια χαρά για
τον εαυτό του, αλλά γιατί να μην γίνει ακόμη καλύτερα; Φαινόμενα τύπου
Τσόρι μόνο καλό μας κάνουν, εξάλλου.
Ο Βίτορ Περέιρα σήκωσε νταμπλ με τον Ολυμπιακό αλλά δεν... έπεισε και
έτσι τίποτα δεν αποκλείεται από εδώ και πέρα.
Η...
επόμενη μέρα του Βίτορ Περέιρα και του team του στον Ολυμπιακό δεν
είναι τωρινό θέμα συζήτησης. Αποτελεί αντικείμενο... διαμάχης εδώ και
αρκετά μεγάλο χρονικό διάστημα. Ο Πορτογάλος τεχνικός ανέλαβε μία ομάδα
που δεν ήταν δική του αλλά η δουλειά του δεν ήταν η αναμενόμενη. Από το Gazzetta.gr έχετε ενημερωθεί εδώ και καιρό για τις... σκιές πάνω από τον Πορτογάλο. Ο στόχος του νταμπλ επετεύχθη, ο Σάββας Θεοδωρίδης ύψωσε ασπίδα προστασίας στον Περέιρα, όμως το θέμα παραμένει ανοιχτό. Όπως
είχαμε σημειώσει ξανά ως προς την εικόνα του Ολυμπιακού όσο περνούσε ο
καιρός οι ερυθρόλευκοι αντί να βελτιώνονται έδειχναν πως η απόδοσή τους
έπεφτε σταδιακά. Επί εποχής Περέιρα οι Πειραιώτες σίγουρα δεν ήταν στο
επίπεδο που περίμενε και ήθελε ο κόσμος αλλά και οι ιθύνοντες της
ομάδας. Αυτό είναι φανερό από όποια σκοπιά και εάν το δει κανείς.
Αν και αρχικά η ομάδα φάνηκε να... δένει για τα καλά αμυντικά και να
εμφανίζει ένα πιο καλό πρόσωπο, λίγο μετά φανέρωσε τα ίδια προβλήματα
που είχε και με τον Μίτσελ. Είχε... ζητήματα στο θέμα της κάλυψης χώρων,
στον τρόπο που έπαιζε άμυνα βέβαια μεγάλα προβλήματα στις αντεπιθέσεις
των αντιπάλων αλλά και στο ότι ακόμα και σε ματς που έβγαιναν πολλές
φάσεις υπήρχε η δυσκολία στην τελική προσπάθεια και το σκοράρισμα.
Στον Ίβηρα τεχνικό πιστώνονται επιλογές σε θέματα προσώπων στην
ενδεκάδα, οι... δοκιμές σε θέσεις, η διάταξη που επέλεγε καθώς και η
διαχείριση του ρόστερ. Όπως επίσης είναι εμφανές ότι κανένας παίκτης του
Ολυμπιακού δεν παρουσίασε καλύτερη εικόνα σε σχέση με αυτό που ήταν
πριν. Ή θα ήταν σταθερός στην απόδοση που είχε ή χειρότερος...
Ως προς τον τελικό του Κυπέλλου με την Ξάνθη στο ΟΑΚΑ η εικόνα του Α'
μέρους για τον Ολυμπιακό μόνο θετική δεν ήταν. Στο Β' ημίχρονο όμως τα
πράγματα άλλαξαν. Οι Πειραιώτες βελτιώθηκαν αισθητά, ήταν πιο
ουσιαστικοί δημιουργικά και επιθετικά και πέτυχαν εν τέλει μία άνετη και
δίκαιη νίκη με τους Ακρίτες (σ.σ. 3-1 στον τελικό του Κυπέλλου του
ΟΑΚΑ). Στην περίπτωση που ο Ολυμπιακός αποτύγχανε να πάρει το Κύπελλο ο Περέιρα θα είχε ήδη αποχωρήσει μαζί με το επιτελείο του. Τώρα έχοντας κερδίσει νταμπλ με τον
σύλλογο τα δεδομένα διαφοροποιούνται. Δεν είναι τόσο εύκολο να δείξεις
την έξοδο σε έναν τεχνικό που έχει πάρει δύο τίτλους. Ωστόσο
ακόμα και με το νταμπλ ο Περέιρα δεν μπορεί να νιώθει και τόσο σίγουρος
για την θέση του. Δεν πρόκειται για απόφαση Δ.Σ. αλλά για προσωπική
απόφαση του Βαγγέλη Μαρινάκη. Εκείνος το... πήρε πάνω του για την αλλαγή σκυτάλης στον πάγκο με την αποχώρηση του Μίτσελ και την έλευση του Βίτορ Περέιρα. Εκ του αποτελέσματος δικαιώθηκε. Όμως
μία αλλαγή τεχνικής ηγεσίας αυτήν την ώρα δεν βγάζει και την ανάλογη
εικόνα για τον Ολυμπιακό. Καθώς δεν θα φανεί και ότι πιο φυσιολογικό το
να αποδεσμευτεί ένας προπονητής που έχει πάρει νταμπλ. Και σίγουρα θα
λειτουργήσει αποτρεπτικά για το μέλλον για τον οποιονδήποτε πολύ σοβαρό
υποψήφιο για τον πάγκο της ομάδας... Ο ισχυρός άνδρας των νταμπλούχων θα
είναι ο άνθρωπος που έχει τον πρώτο και τον τελευταίο λόγο στο θέμα του
Περέιρα. Αυτός είναι εξάλλου ο άνθρωπος για τις εύκολες και τις
δύσκολες και σκληρές αποφάσεις. Το γεγονός πάντως πως ο Πορτογάλος
έκανε... νύξη για το ύψος του μπάτζετ και τις επιλογές παικτών δείχνει
πως έχει γίνει αποδέκτης ορισμένων αρνητικών μηνυμάτων, ειδικά από την
στιγμή που δεν έπεισε και τόσο για το έργο του...
Ο Αλεσάντρο Ντελ Πιέρο θυμάται στο FourFourTwo το εκπληκτικό του γκολ στην αναμέτρηση της Γιουβέντους με την Φιορεντίνα το 1994.
Στις 4
Δεκεμβρίου του 1994 η Γιουβέντους υποδέχθηκε την Φιορεντίνα στο «Ντέλε
Άλπι». Οι Βιόλα είχαν πάρει το προβάδισμα με 2-0 στο ημίχρονο χάρη στα
γκολ των Μπαϊάνο και Καρμπόνε και όλα έδειχναν άσχημα για τους
μπιανκονέρι.
Στο δεύτερο ημίχρονο, όμως, τα πάντα άλλαξαν, ειδικά μετά την απόφαση
του Λίπι να βάλει τον 19χρονο Τακινάρντι στη θέση του Μαρόκι. Μέσα σε
3' η Γιουβέντους είχε φέρει το ματς στα ίσα με δύο γκολ του Βιάλι (73',
76') και στο τέλος είδαμε μία στιγμή απόλυτης μαγείας. Μία επίδειξη
υψηλής τεχνικής από έναν 20χρονο που έμελλε να αφήσει εποχή με τη φανέλα
της Γιουβέντους. Μία βαθιά μπαλιά και ένα τελείωμα εντυπωσιακής
τεχνικής στην κίνηση από τον Ντελ Πιέρο, που έκανε το τελικό 3-2 στη
χρονιά που οι Μεγάλη Κυρία επέστρεψε στην κορυφή του πρωταθλήματος μετά
από 8 χρόνια!
«Όταν μπήκε ήταν σαν να είχε έρθει το τέλος του κόσμου. Ήταν
εκπληκτική στιγμή και για μένα και για την ομάδα. Εκείνο που το έκανε
αξέχαστο ήταν ότι είναι μοναδικό. Όπως και το γεγονός ότι είχε έρθει σε
ένα πολύ σημαντικό ματς για την Γιουβέντους», μας είπε αρχικά ο Ιταλός.
«Εκείνο το γκολ είναι ανάμεσα στα δύο πιο αγαπημένα μου. Ήταν απλά
πανέμορφο και το πέτυχα σε μία μέρα που θα μείνει αξέχαστη. Η ανατροπή
από 0-2 σε 3-2 είχε έρθει χάρη στα γκολ του Βιάλι και στο δικό μου.
Είχαμε δείξει χαρακτήρα και από εκείνο το ματς είχε ξεκινήσει και το
εκπληκτικό μας σερί. Δεν ξέρω αν ήταν το πιο σημαντικό μου γκολ ή το
πιο ωραίο. Στο τέλος, έμαθα ότι αυτό που μετράει είναι εκείνο που μένει
στις καρδιές των οπαδών. Και εκείνο έμεινε».
Ο Δημοσθένης Γεωργακόπουλος γράφει για αυτά που έγιναν το περασμένο
καλοκαίρι, όσα ακολούθησαν μέσα στη σεζόν και τι χρειάζεται πλέον η Ρεάλ
Μαδρίτης για να επανέλθει στο δρόμο των επιτυχιών.
Ο
αγώνας κόντρα στη Χετάφε ήταν ο τελευταίος της Ρεάλ για φέτος, με τη
«βασίλισσα» να ολοκληρώνει μια καταστροφική σεζόν, που στο ξεκίνημά της
φαινόταν ονειρεμένη. Το... ταμείο, όμως, γίνεται πάντα στο τέλος και οι
Μαδριλένοι έμειναν χωρίς τίτλο μέσα στο 2015. Το Ευρωπαϊκό Σούπερ-καπ
τον περασμένο Αύγουστο και το Παγκόσμιο Κύπελλο Συλλόγων τον Δεκέμβριο
ήταν τα δύο τρόπαια που κατέκτησε η Ρεάλ μέσα στη σεζόν, όμως και τα δύο
ήταν απόρροια... της προηγούμενης.
Τι ήταν όμως αυτό που πήγε λάθος, αν και οι «μερένγκες» είχαν όλα τα
απαραίτητα εχέγγυα για να παραμείνουν στην κορυφή και φέτος; Το
FourFourTwo του gazzetta.gr κάνει έναν απολογισμό από το περασμένο
καλοκαίρι έως σήμερα και παρουσιάζει τις κινήσεις που είναι απαραίτητες
να γίνουν, ώστε η Ρεάλ να αφήσει πίσω της το καταστροφικό 2014-15. Το πάρε-δώσε του 2014
Αμέσως μετά την ολοκλήρωση του Παγκοσμίου Κυπέλλου, η Ρεάλ Μαδρίτης
έκανε δικούς της δύο ποδοσφαιριστές, που «έλαμψαν» στα γήπεδα της
Βραζιλίας. Τον Χάμες Ροντρίγκες και τον Τόνι Κρόος. Με την άφιξη των δύο
νέων galacticos, δεν έμενε χώρος στη μεσαία γραμμή για ποδοσφαιριστές,
όπως ο Άνχελ Ντι Μαρία και ο Τσάμπι Αλόνσο, που αποχώρησαν. Για τους
παίκτες που αποτέλεσαν τα 2/3 του κέντρου στην πετυχημένη σεζόν 2013-14,
τη ραχοκοκαλιά της ομάδας δηλαδή.
Στις 30 Αυγούστου 2014 γράφαμε πως ο Φλορεντίνο Πέρεθ κάνει το ίδιο λάθος με αυτό του 2003,
όταν έδιωξε τον Μακελελέ για χάρη των galacticos και τα αποτελέσματα
στο τέλος της σεζόν μας επιβεβαιώνουν. Κι αν αντι-Ντι Μαρία ήταν ο
Χάμες, σε καμία περίπτωση αντι-Τσάμπι Αλόνσο δεν ήταν ο Κρόος. Κλασικό
αμυντικό χαφ ο ένας, οκτάρι ο άλλος. Και στο σύγχρονο ποδόσφαιρο ο
αμυντικός μέσος είναι απαραίτητος, ειδικά στα κρίσιμα παιχνίδια.
Η απώλεια του Μόντριτς
Η Ρεάλ Μαδρίτης έδειχνε μια καλοκουρδισμένη μηχανή στο πρώτο κομμάτι
της σεζόν. Το απόλυτο ρεκόρ με τις 22 συνεχόμενες νίκες σε όλες τις
διοργανώσεις προκαλούσε τρόμο σε κάθε αντίπαλο, ωστόσο μέσα σε αυτό το
διάστημα ήρθε ο τραυματισμός του Λούκα Μόντριτς σε έναν αγώνα της
Κροατίας με την Ιταλία, που τον άφησε εκτός δράσης για τέσσερις μήνες.
Η απώλειά του αποδείχθηκε καθοριστική, αφού μέσα σε αυτό το διάστημα η
Ρεάλ αποκλείστηκε από το Κύπελλο Ισπανίας και έχασε το προβάδισμα στην
Πριμέρα Ντιβιζιόν. Με την επιστροφή του, η «βασίλισσα» άρχισε να βρίσκει
ξανά ισορροπία στη μεσαία γραμμή, όμως ένας νέος τραυματισμός του στο
παιχνίδι κόντρα στη Μάλαγα για το πρωτάθλημα, τον άφησε στα «πιτς» για
όλη την υπόλοιπη σεζόν. Η απουσία του ήταν αισθητή στα ημιτελικά του
Τσάμπιονς Λιγκ κόντρα στη Γιουβέντους.
Οι απαραίτητες 2+1 μεταγραφές
Η φετινή σεζόν ανήκει στο παρελθόν και πλέον στη Ρεάλ είναι
υποχρεωμένοι να κοιτάξουν την επόμενη μέρα. Ανεξάρτητα με την απόφαση
του Φλορεντίνο Πέρεθ για παραμονή ή όχι του Κάρλο Αντσελότι στον πάγκο
της ομάδας, ο πρόεδρος της «βασίλισσας» οφείλει να σκεφτεί...
μπασκετικά, ώστε να επιστρέψει η ομάδα του στις επιτυχίες. Όπως το
περσινό καλοκαίρι, η Ρεάλ στο μπάσκετ «διάβασε» τις αδυναμίες της,
αποκτώντας παίκτες-σκυλιά (αντί για επιπλέον αστέρες) και έφτασε στην
κορυφή της Ευρώπης, έτσι πρέπει να κάνει και η ποδοσφαιρική Ρεάλ.
Όχι ξανά galacticos. Η ομάδα «πονάει» σε δύο θέσεις και θέλει δύο
ενδεκαδάτους παίκτες. Έναν τερματοφύλακα και έναν αμυντικό μέσο. Όσο
μένει κάτω από τα δοκάρια ο Ίκερ Κασίγιας, το κακό είναι διπλό. Τόσο για
το δικό του «μύθο», όσο και για την ομάδα. Ο διακαής πόθος είναι ο
Νταβίντ Ντε Χέα της Μάντσεστερ Γιουνάιτεντ, όμως ίσως αξίζει μια
παραπάνω ευκαιρία ο Κέιλορ Νάβας. Όσο για τη θέση του αμυντικού μέσου,
εκεί πρέπει ο Φλορεντίνο Πέρεθ να βάλει βαθιά το χέρι στην τσέπη. Με τον
Κεντίρα στην εξέδρα (και πλέον εκτός Μπερναμπέου) και τον Ιγιαραμέντι
στον πάγκο, η Ρεάλ αναγκάστηκε να παίξει μέχρι και με τον Σέρχιο Ράμος
6αρι. Ο παίκτης σε αυτή τη θέση είναι το «κλειδί», όσο κι αν ούτε πολλά
γκολ θα βάζει, ούτε εντυπωσιακές ντρίμπλες θα κάνει. Το... +1 της
υπόθεσης είναι ένα αξιόπιστο back up του Καρίμ Μπενζεμά. Ο Τσιτσαρίτο
μπορεί να έδωσε την πρόκριση κόντρα στην Ατλέτικο στο Τσάμπιονς Λιγκ,
όμως ποτέ δεν κέρδισε την εμπιστοσύνη του Κάρλο Αντσελότι. Κάρλο
Αντσελότι είπαμε; Τι καλύτερο μπορεί να κάνει ο Ράφα Μπενίτεθ;
Άγχος και νευρικότητα ήταν τα συναισθήματα που κατέκλυσαν τον Μάρτιν
Όντεγκααρντ στην πρώτη του συμμετοχή με την ανδρική ομάδα της Ρεάλ
Μαδρίτης στο χθεσινοβραδινό παιχνίδι με τη Χετάφε.
Ο
Νορβηγός άσος σε ηλικία 16 ετών και 157 ημερών έγινε ο νεότερος παίκτης
της «βασίλισσας» που παίζει σε ματς πρωταθλήματος, πήρε τη θέση του
Κριστιάνο Ρονάλντο στη νίκη (7-3) στο φινάλε του φετινού πρωταθλήματος
και ανέφερε για το ντεμπούτο του: «Είχα πολύ άγχος και ήμουν αρκετά νευρικός. Μπροστά σε τόσο κόσμο
για πρώτη φορά ήταν δύσκολο, αλλά προσπάθησα ν' απολαύσω κάθε λεπτό της
συμμετοχής μου. Ήταν μια πολύ σημαντική μέρα και στιγμή για εμένα και
είμαι περήφανος γι' αυτό που κατάφερα».
Την ενόχληση μέχρι και των συμπαικτών του, προκάλεσε ο Γκονζάλο Ιγκουαΐν
στο ημίχρονο του αγώνα της Νάπολι με τη Γιουβέντους, όταν και
αντικαταστάθηκε από τον Ράφα Μπενίτεθ.
Ο
Αργεντινός επιθετικός έγινε αλλαγή κι όταν η ομάδα πήγε στ' αποδυτήρια
για την 15λεπτη ανάπαυλα, ήταν έξαλλος και θεωρούσε άδικη τη μεταχείρηση
από τον κόουτς της ομάδας.
Γι' αυτό και δεν βγήκε καθόλου στο δεύτερο ημίχρονο για να δει το
ματς με τους «μπιανκονέρι», ενώ δεν κατευθύνθηκε ούτε προς τα επίσημα!
Αυτό, προκάλεσε και την ενόχληση των συμπαικτών του που σκέφτηκαν ότι
είναι ασέβεια και προς εκείνους, με τη Νάπολι να βλέπει τις ελπίδες για
συμμετοχή στο επόμενο Τσάμπιονς Λιγκ να εκμηδενίζονται με το 3-1 από τη
Γιουβέντους.
Το «FFT» του gazzetta.gr φτιάχνει τη λίστα με τους κορυφαίους κεντρικούς
χαφ όλων των εποχών της Primera. Το countdown στήνει ο Γιώργος
Καραμάνος.
Συμβαίνει κάθε Κυριακή και
μέχρι να ολοκληρωθούν οι θέσεις (τέρμα, άμυνα, κέντρο, επίθεση).
Πρόκειται για τη δική μας λίστα με τους κορυφαίους στα μεγάλα
πρωταθλήματα. Ποιοι, πως, γιατί; Τα κριτήρια είναι οι τίτλοι, η διάρκεια
καριέρας, η προσφορά, οι μαρτυρίες (για τους πιο παλιούς), η δική μας
αίσθηση (για όσους έχουμε δει). Η αντίστροφη μέτρηση είναι φυσικά
υποκειμενική, μιας και ο κάθε ένας από εμάς θα μπορούσε να έχει τη δική
του διαφορετική άποψη. Διαβάστε, συμφωνείστε και πάνω απ' όλα
διαφωνήστε: καταγράψτε τις επιλογές σας με επιχειρήματα, έτσι για να
περάσουμε όμορφα και ποδοσφαιρικά... Μετά το αφιέρωμα στη Μπουντεσλίγκα και το Καμπιονάτο, σειρά παίρνει η Λα Λίγκα. Ξεκινήσαμε λοιπόν με τους τερματοφύλακες, τους κεντρικούς αμυντικούς, τους πλάγιους μπακ και τώρα μετράμε αντίστροφα τους κεντρικούς μέσους (6άρια, box to box 8άρια, deep-lying playmakers και επιτελικούς) του ισπανικού ποδοσφαίρου... * Αυτή η λίστα είναι εκπληκτικά τιμητική για το σύγχρονο και όχι μόνο ισπανικό ποδόσφαιρο! 10. Χουάν Κάρλος Βαλερόν (1995-...)
Υπήρχαν στιγμές που έκανε μαγικές ενέργειες. Εξαιρετικά εγκεφαλικός με
σούπερ κάθετη και μακρινά σουτ υπήρξε πολύ ντελικάτο καθαρό 10άρι.
Κάποιοι τόλμησαν να τον αποκαλέσουν μικρό Ζιντάν για τον τρόπο
παιχνιδιού του. Εγινε γνωστός με την κατάκτηση του EURO U-21 και πήγε
στην Ατλέτικο, που όμως υποβιβάστηκε. Ετσι βρέθηκε το 2000 στην
φανταστική Super Depor, με την οποία έπαιξε μπαλάρα. Το 2002 πήρε το
Κύπελλο μέσα στο «Μπερναμπέου», χαλώντας τη φιέστα των 100 χρόνων της
Ρεάλ, ενώ σήκωσε και δύο Σούπερ Καπ. Και στην Ευρώπη όμως άφησε πολύ
όμορφες εικόνες, με αποκορύφωμα την πορεία μέχρι τα ημιτελικά του
Champions League (2004) και ειδικά εκείνη την μυθική ανατροπή που είχε
προηγηθεί επί της Μίλαν (ήττα 4-1 στην Ιταλία και νίκη 4-0 στην
Ισπανία). Με την Εθνική (46/ 5) έχει πάει σε δύο Μουντιάλ και άλλα τόσα
EURO.
9. Λουίς Αραγονές (1957-'74)
Αν και τον γνωρίσαμε σαν φοβερό προπονητή, ο θρύλος της Ατλέτικο την
υπηρέτησε για μία 10αετία ως ποδοσφαιριστής. Και μάλιστα την απογείωσε.
Επιθετικός μέσος που ενίοτε γινόταν και δεύτερος επιθετικός, είχε
εκπληκτική έφεση στο σκοράρισμα, βάζοντας μόνο στο πρωτάθλημα με τους
Ροχιμπλάνκος 172 γκολ (σ.σ.: γενικότερα 1ος σκόρερ στην ιστορία τους και
7ος σε συμμετοχές). Εχοντας από πίσω του να κόβει τον άλλον μετέπειτα
διάσημο κόουτς, Χαβιέρ Ιρουρέτα, ο Αραγονές οδήγησε την ομάδα της
καρδιάς του σε τρία πρωταθλήματα (1966, 1970, 1973) και δύο ακόμα
Κύπελλα. Το σπουδαιότερο όμως ήταν ότι άγγιξε την κορυφή της Ευρώπης,
αλλά ηττήθηκε. Ηταν στον τελικό του Πρωταθλητριών του 1974, όταν εκείνος
σκόραρε στην παράταση, αλλά ισοφάρισε η Μπάγερν. Μετά το 1-1 ο τελικός
οδηγήθηκε σε επαναληπτικό, όπου η Ατλέτικο υπέκυψε στην ανωτερότητα των
Βαυαρών (4-0). Με την Εθνική (11/ 3) αντιθέτως, δεν έκανε σημαντική
πορεία. 8. Χοσέ Μαρία Θάραγα (1948-'62)
Ολη τη δόξα μπορεί να την πήραν οι Ντι Στέφανο, Χέντο, Πούσκας
(αργότερα), αλλά χρειαζόταν εκείνος για να τους καλύπτει, ενώ αυτοί
σκόραραν. Μηχανάκι, αμυντικός μέσος που έτρεχε για όλους, μάλιστα όχι
απλά έπαιξε στους πέντε διαδοχικούς νικηφόρους τελικούς του
Πρωταθλητριών (1956-'60), αλλά στους δύο τελευταίους ήταν και αρχηγός,
όπως και στον χαμένο του 1962. Σε αυτό το διάστημα κατέκτησε και έξι
πρωταθλήματα και από ένα Κύπελλο και Διηπειρωτικό. Με την Εθνική όμως
δεν έπαιξε πολύ (8). 7. Χοσέ Μαρία Μπακέρο (1980-'97)
Καθώς ξεκίνησε την καριέρα του ως σέντερ φορ, στη συνέχεια
οπισθοχωρώντας σε ρόλο επιθετικού μέσου, είχε εύκολο το γκολ. Μπορούσε
να παίξει δεύτερος επιθετικός ή και εξτρέμ. Διέθετε σούπερ ντρίμπλα και
ήταν γρήγορος σε σκέψη-εκτέλεση, ενώ διέθετε ξεκάθαρα ηγετικά χαρίσματα.
Μπορεί λοιπόν οι περισσότεροι να γνωρίζουν όσα σπουδαία πέτυχε με την
«Dream team» του Γιόχαν Κρόιφ, αλλά αγνοούν τα απίθανα που έκανε στο
ξεκίνημα της καριέρας του. Οταν δηλαδή πήρε δύο σερί πρωταθλήματα (1981,
1982) με τη Ρεάλ Σοσιεδάδ, το Σούπερ Καπ (1982) και ένα Κύπελλο (1987).
Μετά τους Βάσκους πήρε με μία από τις καλύτερες ομάδες ever για τη
Μπαρτσελόνα τέσσερα διαδοχικά πρωταθλήματα (1991-'94), άλλα τόσα Σούπερ
Καπ και δύο Κύπελλα. Στην Ευρώπη όμως επίσης μεγαλούργησε. Το πρώτο
Champions League (1992), ο χαμένος τελικός του 1994 και εκείνος του
Κυπελλούχων (1991). Ωστόσο, νωρίτερα σήκωσε δύο UEFA (1989, 1997). Με
την Εθνική (30/ 7) πήρε μέρος σε ένα EURO και δύο Μουντιάλ.
6. Χοσέ Πίρι (1963-'82)
Υπήρξε αναμφίβολα ο κορυφαίος του ισπανικού ποδοσφαίρου από τα μισά των
60ς και για μία 10ετία. Ηταν εκπληκτικά ολοκληρωμένος και βρισκόταν
παντού στο γήπεδο. Το φοβερό με την περίπτωση του ήταν μπορούσε να κόψει
τη μπάλα ως αμυντικός μέσος και την ίδια στιγμή να σκοράρει. Εβαλε 152
γκολ σε αγώνες πρωταθλήματος, νούμερο απίστευτο για box to box παίκτη.
Υπηρέτησε τη Ρεάλ για 16 χρόνια και μαζί της πήρε 10 πρωταθλήματα,
τέσσερα Κύπελλα και πάνω απ' όλα το Πρωταθλητριών του 1966, όπου έπαιξε
βασικός, έχοντας το προηγούμενο βράδυ 40 πυρετό. Ηττήθηκε όμως στον
τελικό του Κυπελλούχων του 1971. Και με την Εθνική έπαιξε αρκετά,
σκοράροντας πολλές φορές για την θέση του (41/ 16). Στο φινάλε της
σπουδαίας καριέρας του αγωνίστηκε ως sweeper.
5. Πεπ Γκουαρδιόλα (1990-'06)
Αμυντικός μέσος με οργανωτικές ικανότητες επιτελικού, πανέξυπνος,
εργατικός αποτέλεσε τον εγκέφαλο της λειτουργίας της σπουδαίας «Dream
team» του Γιόχαν Κρόιφ. Γενικότερα ήταν εκπληκτικός deep-lying playmaker
με τέλειες κάθετες πάσες και πολλά χιλιόμετρα, δίχως ποτέ να είναι
σκληρός. Με τη Μπαρτσελόνα πήρε έξι πρωταθλήματα, με τα τέσσερα εξ αυτών
διαδοχικά (1991-'94), τέσσερα Σούπερ Καπ και δύο Κύπελλα. Στην Ευρώπη
όμως επίσης μεγαλούργησε. Σήκωσε το πρώτο Champions League (1992) και
ακολούθησαν ο χαμένος τελικός του 1994 και εκείνος του Κυπελλούχων
(1991). Ωστόσο, αργότερα πήρε το UEFA (1997), αλλά και δύο Σούπερ Καπ
Ευρώπης. Με το εθνόσημο (47/ 5) αφού κατέκτησε με την Ελπίδων το χρυσό
μετάλλιο στους Ολυμπιακούς Αγώνες του 1992 (κορυφαίος του τουρνουά),
πήγε σε δύο Μουντιάλ και άλλα τόσα EURO (στην MVP 11άδα το 2000).
4. Τσάμπι Αλόνσο (2000-...)
Ισως ο Γκουαρδιόλα να ήταν οριακά καλύτερος του, αλλά ο Βάσκος τον
κερδίζει από άποψη τίτλων. Ο Τσάμπι έχει προσθέσει απίθανα πράγματα στην
τροπαιοθήκη του. Απλός, οργανωτικός, άκρως εγκεφαλικός deep-lying
playmaker με υπέροχη μακρινή μπαλιά και εξαιρετική αίσθηση του χώρου και
του χρόνου. Διαθέτει τρομερό σουτ και είναι ακούραστα εργατικός
ανασταλτικά, δίχως να λυπάται να κάνει ένα σκληρό τάκλιν, όποτε είναι
απαραίτητο. Η τρομερή καριέρα του ξεκίνησε με τη Σοσιεδάδ να τερματίζει
2η στο -2 από την κορυφή (2003) και να βγαίνει στο Champions League.
Ακολούθησε η καταξίωση στη Λίβερπουλ με το Champions League του 2005,
όπου σκόραρε στην επική ανατροπή κόντρα στη Μίλαν (από 3-0 σε 3-3) και ο
χαμένος τελικός του 2007. Πήρε επίσης το Σούπερ Καπ Ευρώπης, αλλά και
Αγγλίας μαζί με το Κύπελλο το 2006. Σειρά πήρε η Ρεάλ με επίσης την
κατάκτηση του σεντονιού (2014) και Σούπερ Καπ Ευρώπης, αλλά το πρώτο του
πρωτάθλημα (2012), μαζί με δύο Κύπελλα και ένα Σούπερ Καπ. Η μετακόμιση
στη Μπάγερν μεγάλωσε ακόμα περισσότερο τον μύθο του, καθώς πήρε και τη
Μπουντεσλίγκα (2014). Τα πιο ιστορικά όμως τα έκανε με την Εθνική,
ζώντας τον απόλυτο μύθο των τριών τεράστιων τίτλων στη σειρά (EURO 2008,
Μουντιάλ 2010, EURO 2012). Στο τελευταίο βρέθηκε στην MVP 11άδα, ενώ το
2003 ψηφίστηκε κορυφαίος Ισπανός γενικότερα.
3. Αντρές Ινιέστα (2002-…)
Αντικειμενικά δεν είναι ο κορυφαίος Ισπανός μέσος, αλλά εμένα είναι ο δικός μου αγαπημένος, όπως θα διαβάσετε σε ΑΥΤΟ το
αφιέρωμα. Προικισμένος με μία μοναδική ισορροπία μεταξύ φυσικής
κατάστασης, τεχνικής, εξυπνάδας, εργατικότητας και εκλεπτυσμένων,
ντελικάτων, λεπτεπίλεπτων κινήσεων. Ειδικά αυτές οι περιστροφές γύρω από
τον άξονα του, με τις οποίος ξερμαρκάρεται και ελίσσεται, είναι
ανεπανάληπτες. Παίζοντας μόνο για τη Μπάρτσα και τι δεν έχει σηκώσει.
Επτά πρωταθλήματα, δύο Κύπελλα, έξι Σούπερ Καπ, τρία Champions League
(2006, 2009, 2011), δύο Σούπερ Καπ Ευρώπης και άλλα τόσα Μουντιάλ
Συλλόγων. Με το εθνόσημο (7ος σε συμμετοχές με 102/ 12 γκολ) όμως
ανέβηκε σε άλλο επίπεδο χάρη στις τρεις διαδοχικές κορυφές (EURO 2008,
2012, Μουντιάλ 2010), όπου βρέθηκε σε όλες στην MVP 11άδα. Και σε
προσωπικό επίπεδο βέβαια εκτοξεύτηκε: Δεύτερος στην «Χρυσή Μπάλα» (2010)
3ος (2012) και 4ος (2011), δεύτερος καλύτερος παίκτης του Μουντιάλ
2010, όπου έβαλε το σημαντικότερο γκολ στην ιστορία του ισπανικού
ποδοσφαίρου, αυτού στην παράταση του τελικού. Βρέθηκε τέσσερις φορές
στην καλύτερη 11άδα του Champions League και κορυφαίος Ισπανός δύο
φορές.
2. Λουίς Σουάρεθ (1953-'73)
Για τον τρόπο που έστηνε το παιχνίδι, τον αποκάλεσαν «Αρχιτέκτονα».
Μπορούσε να παίξει παντού από τη μέση και μπροστά, αλλά στην
πραγματικότητα ήταν ένα ντελικάτο 10άρι. Ντριμπλέρ με υπέροχο άνετο στιλ
και σημαντικός σκόρερ (115 γκολ σε πρωτάθλημα) ήταν ο σπουδαιότερος
μέσος στην Ευρώπη στο πρώτο μισό των 60ς. Ξεκίνησε με τη Μπαρτσελόνα των
Κουμπάλα, Κόκσιτς, Μπασόρα και με αυτήν πήρε δύο πρωταθλήματα (1959,
1960), δύο κύπελλα και άλλα τόσα Εκθέσεων (1958, 1960), που ήταν ο
πρόγονος του UEFA. Ηττήθηκε όμως στο τελευταίο του ματς με τους
Μπλαουγκράνα, τον τελικό του Πρωταθλητριών το 1961. Εναν χρόνο νωρίτερα,
ωστόσο, έγινε ο μοναδικός κανονικός Ισπανός (υπάρχει και ο Ντι Στέφανο)
που του δόθηκε η «Χρυσή Μπάλα», στην οποία βγήκε δύο φορές 2ος (1961,
1964) και μία 3ος (1965). Οταν το 1961 ο Ελένιο Ερέρα τον πήρε μαζί του
στην Ιντερ, έγινε η ακριβότερη μεταγραφή όλων των εποχών. Με τους
Νερατζούρι έκανε επικά πράγματα. Η Grande Inter του κατέκτησε τρία
πρωταθλήματα (1963, 1965, 1966), μα πάνω απ' όλα τα δύο Πρωταθλητριών
(1964, 1965) και τα ίδια Διηπειρωτικά, ενώ έχασε τον τελικό του 1967.
Και με την Εθνική (32/ 14) όμως δεν πήγε πίσω, καθώς σήκωσε το EURO του
1964.
1. Τσάβι (1998... )
Από που να το πιάσεις και πως να τελειώσεις το γράψιμο για αυτόν τον
τόσο σπουδαίο ποδοσφαιριστή. Ισως τον κορυφαίο Ισπανό όλων των εποχών
και ίσως τον πιο έξυπνο καθαρό οργανωτή μέσο στην ιστορία του αθλήματος.
Ηξερε που θα δώσει τη μπάλα πριν την πάρει και κινήθηκε στους κενούς
χώρους καλύτερα από κάθε άλλον. Υπήρξε ο βασικός κρίκος στην αλυσίδα του
tiki taka, μέσω του οποίου δημιουργήθηκε η σπουδαιότερη Μπαρτσελόνα και
εκτοξεύτηκε στην κορυφή η Εθνική Ισπανίας. Ας αφήσουμε λοιπόν ΑΥΤΟ και ΑΥΤΟ το
αφιέρωμα που κάναμε πρόσφατα στο gazzetta.gr να τα εξηγήσουν καλύτερα.
Τα περισσότερα άλλωστε για τα επιτεύγματα του τα γνωρίζετε άπαντες... Εζησε 17 χρόνια στη Μπάρτσα,
παίρνοντας οκτώ πρωταθλήματα, δύο Κύπελλα, έξι Σούπερ Καπ, τρία
Champions League (2006, 2009, 2011), δύο Σούπερ Καπ Ευρώπης και άλλα
τόσα Μουντιάλ Συλλόγων. Με το εθνόσημο (2ος σε συμμετοχές με 133/ 12
γκολ) όμως ανέβηκε σε άλλο επίπεδο χάρη στις τρεις διαδοχικές κορυφές
(EURO 2008, 2012, Μουντιάλ 2010), όπου βρέθηκε σε όλες στην MVP 11άδα.
Και σε προσωπικό επίπεδο βέβαια δεν τα πήγε άσχημα: Τρεις φορές 3ος στην
«Χρυσή Μπάλα» (2009, 2010, 2011), MVP του EURO 2008, του τελικού του
Champions League το 2009, πέντε φορές στην καλύτερη 11άδα της
διοργάνωσης και κορυφαίος Ισπανός τρεις φορές. Και άλλα τόσα μικρότερα
βραβεία...
Ο Κ. Νικολακόπουλος αναδεικνύει στο blog του στο gazzetta την επιβεβαίωση μίας αλήθειας που έβγαλε ο χθεσινός τελικός.
Ένα από τα συμπεράσματα που μας έδωσε ο χθεσινός τελικός;
ADVERTISEMENT
Μα πολύ απλά ότι ο Ολυμπιακός δεν έχει ανάγκη τη
διαιτησία για να κερδίζει τους αντιπάλους του στην Ελλάδα. Όπως δεν είχε
καμία ανάγκη τη διαιτησία για να πάρει (και) το φετινό πρωτάθλημα, έτσι
δεν είχε καμία ανάγκη τη διαιτησία για να πάρει το Κύπελλο. Ο Κουκουλάκης σύμφωνα με τους «αντικειμενικούς»
έπαιξε 50-50. Εγώ είδα στο α΄ ημίχρονο μία διαιτησία σχεδόν «κουτί» για
την Ξάνθη, που ενώ έπαιζε πάρα πολύ αποφασιστικά και δυναμικά ,
καταλογίζονταν εις βάρος της ένα φάουλ ανά…7,5 λεπτά!!! Τρία φάουλ έγιναν υπέρ του Ολυμπιακού στο ένα με
τρία μέτρα έξω από την περιοχή της Ξάνθης. Ένα στον Ντοσεβί, που (θα)
ήταν φάουλ σαν…πέναλτι. Ένα στον Τσόρι, στην καλύτερη θέση για να
απειλήσεις με σέντρα. Κι ένα στο Φουστέρ. Δόθηκε το τρίτο, στο 36’… Στο β΄ ημίχρονο είναι αλήθεια ότι το…ηρέμησε το
πράγμα ο διεθνής ρέφερι, καθώς ο Ολυμπιακός ήταν ξεκάθαρα καλύτερος και
δεν άφηνε περιθώρια. Μόνο που άφησε ατιμώρητο το εν ψυχρώ κτύπημα του
Καπετάνου στο Σιόβα, που έφερε στη συνέχεια την κίτρινη στον Μποτία και
το φάουλ στην Ξάνθη, από καλή θέση. Αλλά εμένα δεν με πειράζει. Έτσι θέλω να κερδίζει ο
Ολυμπιακός. Άσε που σας είχα…προϊδεάσει από χθες. Δεν δίνει ούτε τον
πυρετό του στον Ολυμπιακό, είχα γράψει για τον «μη συμπαθώντα τον
Ολυμπιακό» Κουκουλάκη-αλλά τον θεωρούσα γουρλή! Γιατί ο Ολυμπιακός πάντα
κερδίζει μαζί του! Όπως είχα γράψει για τον Αλεξέα, που στο
ΑΕΚ-Ολυμπιακός 0-1 έδειχνε όλα τα οριακά υπέρ της ΑΕΚ. Χθες, δεν είδε το
τουλάχιστον ένα μέτρο οφσάϊντ γκολ της Ξάνθης (στο ξεκίνημά του, δηλαδή
στην πάσα στον Σολτάνι), όπως μπορείτε να το δείτε στη ΦΩΤΟ-«περιέργως»
δεν το…εντόπισε κανείς… Θα μου πείτε, μα στο 3-0 τι σε πείραξε ένα γκολ
οφσάϊντ. Πρώτον, γιατί ξεκίνησε από θέση οφσάϊντ! Και καθαρά, όχι
οριακά. Δεύτερον, γιατί αν έσπαγε ο διάολος το ποδάρι του και μείωνε η
Ξάνθη σε 3-2, με τον Μποτία να έχει αποβληθεί στο 91’ και με καθυστέρηση
πέντε λεπτών, θα γίνονταν θρίλερ ο τελικός, από το πουθενά. Τέλος πάντων, να μη χάσουμε την ουσία: αποδείχθηκε
για άλλη μία φορά, σε ένα σημαντικό παιχνίδι, ότι ο Ολυμπιακός δεν έχει
καμία ανάγκη τη διαιτησία, όπως…διαφημίζουν-προπαγανδίζουν-καταγγέλλουν
οι αντίπαλοί του. Ο Ολυμπιακός πήγε στην Τούμπα για να κλειδώσει το
πρωτάθλημα και με διαιτησία 52-48 υπέρ του ΠΑΟΚ, έφερε ισοπαλία κι
εύκολα μπορούσε και να κερδίσει. Ο Ολυμπιακός πήγε στο ΟΑΚΑ με 65.000 ΑΕΚτζήδες και
με διαιτησία αυστηρά 50-50 τους τελείωσε με το γκολ στο 90’. Τώρα αν
κάποιοι φαντασιώνονται χέρι του Χάρα, πρόβλημά τους. Ο Ολυμπιακός έκανε φέτος 24 νίκες στις 34
αγωνιστικές και πήρε το πρωτάθλημα χωρίς καμία από τις 24 νίκες να
προέρχεται από γκολ οφσάϊντ η, από ανύπαρκτο πέναλτι, χωρίς κανείς
αντίπαλός του να στερήθηκε ενός κανονικού γκολ η, πέναλτι, χωρίς δηλαδή
να υπάρξει ποτέ αλλοίωση αποτελέσματος. Επειδή έγινε μία «τρελή» (ναι, υπέρ του) διαιτησία
σε ένα 0-0 στην Τρίπολη, βρήκαν άλλοθι κάποιοι για την μόνιμη αποτυχία
τους να τον ρίξουν από την κορυφή-την οποία παρεμπιπτόντως είναι φανερό
πως δεν αντέχουν οι ίδιοι… Εδώ ακόμη και στο Βέροια-Ολυμπιακός 0-2, που εγώ δεν
γούσταρα να αποβληθεί ο Μπαλάφας από το 10’ για μία βρισιά, είχαμε στο
0-0 την πιο κλασική περίπτωση πέναλτι που δεν δόθηκε στο φετινό
πρωτάθλημα, στην πεντακάθαρη ανατροπή του Ομάρ-άραγε ο ανακριτής να
ρώτησε τον διαιτητή Ιωαννίδη, γιατί δεν το έδωσε;… Κι ο Ολυμπιακός όχι δεν είχε φέτος ανάγκη τη
διαιτησία. Δεν την είχε ποτέ σε αυτά τα 19 χρόνια. Πολύ απλά γιατί είχε
καλύτερη ομάδα. Ο Ολυμπιακός το 1999 έπαιξε τελικό Κυπέλλου με τον
Παναθηναϊκό, με δέκα παίκτες από το 33’, με το αποτέλεσμα στο 0-0. Και
τσάκισε τον Παναθηναϊκό 2-0. Στην πιο μάγκικη επικράτηση όλων των
εποχών. Τι να μας πείτε τώρα!
Ο Ηρακλής Αντύπας... μαγεμένος από την κατάκτηση του Κυπέλλου από τον
Ολυμπιακό γράφει για τον «ζωγράφο» Τσόρι Ντομίνγκες, αλλά... αφήνει κι
ένα ΥΓ με νόημα!
Την
πρώτη φορά που άκουσα σε γήπεδο την έκφραση «άρχισε να ζωγραφίζει», ήταν
πιτσιρικάς, μετά από μια μαγική ενέργεια του Μίλος Σέστιτς. Από τότε,
έχουν περάσει πολλά χρόνια και ουκ ολίγοι… ζωγράφοι από το λιμάνι.
Βραζιλιάνοι, Αργεντινοί, Σέρβοι, Έλληνες, μπορεί να ξεχνάμε και κάποια
εθνικότητα… Τη δεδομένη χρονική στιγμή, ο «ζωγράφος» του Θρύλου είναι ο
Τσόρι.
Για μία και μοναδική ενέργειά του, αξίζει κάποιος να πάει στο γήπεδο.
Να καθίσει στη θέση του και να περιμένει τη στιγμή που θα πεταχτεί και
θα αρχίσει να χειροκροτεί, εκστασιασμένος. Αν μη τι άλλο, στη φετινή
σεζόν ο Ντομίνγκες, προσέφερε στους φίλους του Ολυμπιακού και του
ποδοσφαίρου αρκετές μαγικές στιγμές. Και την τελευταία… πινελιά, ο
μεγάλος αυτός καλλιτέχνης, αποφάσισε να την βάλει στον τελικό του
Κυπέλλου, στο τελευταίο ματς της σεζόν. Η ατομική του προσπάθεια και η
άψογη εκτέλεση με τα φάλτσα στο σουτ, θα μείνουν στην ιστορία. Ποιος δεν
θα θυμάται την γκολάρα του Τσόρι σε αυτόν τον τελικό;
Ο Ολυμπιακός έκανε αυτό που έπρεπε και μετά το πρωτάθλημα, κατέκτησε
και το Κύπελλο. Αυτό είναι σωστό, όπως τραγουδούν και οι φίλοι του και
πλέον άπαντες σηκώνουν τα μανίκια για την δημιουργία του Θρύλου της
επόμενης περιόδου. Για τον τελικό, πρέπει φυσικά να αναφέρουμε το πολύ
καλό διάστημα της Ξάνθης στο πρώτο ημίχρονο.
Που δεν κλείστηκε πίσω, που πίεσε ψηλά, που έβαλε δύσκολα στο μεγάλο
φαβορί, που κέρδισε – άκουσον άκουσον – εννέα κόρνερ! Οι Ακρίτες ωστόσο,
όχι μόνο δεν εκμεταλλεύθηκαν το δικό τους καλό… φεγγάρι στο ματς, αλλά…
έδωσαν, μέσω του Μπέρτου και το πρώτο γκολ. Και εκεί τελείωσαν όλα για
την Ξάνθη. Ο Ολυμπιακός διαχειρίστηκε εξαιρετικά το ματς στο δεύτερο
ημίχρονο και έφτασε πέρα για πέρα δίκαια στη κατάκτηση του νταμπλ. Η
Ξάνθη, δεν γινόταν να αντιδράσει και μόλις ο Τσόρι πήρε το… πινέλο, η
σεμνή τελετή έλαβε τέλος.
Υ.Γ. Κι επειδή ο Ολυμπιακός, ήταν είναι και θα είναι οικογένεια,
τεράστια η κίνηση να σηκώσει την κούπα ο Κούλης Δουρέκας. ΤΕΡΑΣΤΙΑ και
ΘΡΥΛΙΚΗ…
Η παρουσία και η συμπεριφορά του Μελισσανίδη δείχνει πως το ποδόσφαιρό
μας θα συνεχίσει να είναι για πολύ καιρό ακόμη, προεδροκεντρικό. Γράφει ο
Χρίστος Χαραλαμπόπουλος.
H πρόσφατη παρουσία του Δημήτρη Μελισσανίδη στις προπονητικές
εγκαταστάσεις της ΑΕΚ έγινε διότι με αυτό τον τρόπο ήθελε να
προειδοποιήσει τους παίκτες της ΑΕΚ για τις μέτριες έως κακές τους
εμφανίσεις στα πλέι οφ. Απόδοση που πιθανόν έχει την ίδια εξήγηση με
αυτή της απουσίας των φίλων της «Ενωσης» από το γήπεδο, όπως καταγράφηκε
στο φετινό αρνητικό ρεκόρ εισιτηρίων, στο παιχνίδι με τον Βόλο. Και η
εξήγηση είναι η αίσθηση ότι «η αποστολή εξετελέσθη». Η άνοδος στη μεγάλη
κατηγορία.
Ο τρόπος, πάντως, που προβλήθηκε εκείνη η παρουσία από τα αθλητικά Μέσα
επιβεβαιώνει το προσωνύμιο «τίγρης», που τα ίδια τα Μέσα του έχουν
αποδώσει. Ενα προσωνύμιο που κέρδισε από την πρώτη του προεδρική θητεία
στην «Ενωση» και περιγράφει την εικόνα της συμπεριφοράς του στο χώρο και
του χαρακτήρα του να υπερασπίζεται τα συμφέροντα της ομάδας του. Ομως,
περισσότερο από οτιδήποτε άλλο, αυτή η συμπεριφορά δείχνει πως το
ποδόσφαιρο στην Ελλάδα ήταν, είναι και φοβάμαι ότι θα συνεχίσει να είναι
για πολύ καιρό ακόμη, προεδροκεντρικό.
Ο πρόεδρος-πατερούλης που για όλα φροντίζει, πληρώνει τους πάντες
-πράγμα που σε πολλές ομάδες συμβαίνει συχνά με καθυστέρηση ή δεν
συμβαίνει και τρέχουν οι ποδοσφαιριστές στην ΟΥΕΦΑ- στέκεται ψηλά, ο
λόγος του είναι η τελευταία καταφυγή των πιστών οπαδών που τους έχει σαν
παιδιά του, είναι οπαδός -ή λέει ότι είναι- της ομάδας της οποίας
κατέχει την πλειοψηφία των μετοχών ή την εκπροσωπεί. Τη διοικεί πολλές
φορές μέσω ανθρώπων που εμπιστεύεται απόλυτα, οι προσωπικές του
παρεμβάσεις εκδηλώνονται μόνο όταν υπάρχουν κρίσεις, τα εύσημα των
επιτυχιών πηγαίνουν πάντα σε αυτόν, για τις αποτυχίες η ευθύνη ανήκει σε
άλλους, ακούει -όσο αυτό συμβαίνει- μόνο όσους βρίσκονται γύρω του,
ανεξαρτήτως του γεγονότος ότι «οι σύμβουλοι» μπορεί να μη γνωρίζουν το
θέμα για το οποίο εκφέρουν άποψη, είναι θιασώτης της αρχής «ο σκοπός
αγιάζει τα μέσα», προσπαθεί να κάνει παιχνίδι με τα media -και αν έχει
δυνατότητα τα χειραγωγεί- δεν διστάζει -«κωλώνει» το λένε- ποτέ,
επιδιώκει τη μετωπική αντιπαράθεση και την πόλωση όταν τον συμφέρει,
μιλά στη γλώσσα του μέσου οπαδού, αν είναι μεγάλος επιχειρηματίας και
πρόεδρος μεγάλης ομάδας έχει καλές σχέσεις με την κυβέρνηση (ή μάλλον η
κυβέρνηση επιδιώκει να έχει καλές σχέσεις μαζί του), είναι αλαζόνας και
δεν έχει συνηθίσει να ακούει το «όχι».
Η βασική ιδιότητα που θα πρέπει να έχει ο πρόεδρος-πατερούλης έχει να
κάνει με τον τρόπο που ορίζει τις σχέσεις του με το περίφημο παρασκήνιο.
Αν μπορεί να προστατεύσει τα συμφέροντα της ομάδας ή και να τα
επιβάλει. Εκεί, τελειώνουν όλα.
Ο Τσάβι με δικά του λόγια
Η αποχώρηση του Τσάβι από την Μπάρτσα ύστερα από 25 χρόνια, αν
υπολογίσουμε και τα χρόνια παρουσίας του στα τμήματα υποδομής, συνιστούν
το τέλος μίας εποχής. Ο Τσάβι ήταν ο κεντρικός άξονας του τρόπου
παιχνιδιού που έφερε στο παγκόσμιο ποδόσφαιρο η Μπαρτσελόνα. Πριν από
χρόνια, σε μια συνέντευξή του στην «Guardian», όταν είχε ερωτηθεί πώς
αντιμετωπίζει μία άμυνα, είχε πει: «Είμαι αναγκασμένος να σκέφτομαι
γρήγορα και να ψάχνω να βρω κενούς χώρους. Αυτό σκέπτομαι, αυτό κάνω,
όλη μέρα. Ψάχνω χώρους. Οσοι δεν έχουν παίξει ποδόσφαιρο, δεν μπορούν να
καταλάβουν πόσο δύσκολο είναι να βρεις, πια, κενούς χώρους στο σύγχρονο
ποδόσφαιρο. Είναι όπως με το playstation. Πας να πασάρεις κάπου και,
ουπς! Υπάρχει αμυντικός, αμέσως πρέπει να κοιτάξεις και να πασάρεις
αλλού». Ο συμπαίκτης του, Ντάνι Αλβες, είχε πει γι' αυτόν: «Ο Τσάβι
παίζει στο μέλλον και βλέπει τον κενό χώρο πριν δημιουργηθεί».
Με τη φόρα που έχει πάρει η Ζωή Κωνσταντοπούλου, δεν αποκλείω να δώσει χαρτάκι με την ενδεκάδα στον Περέιρα.
Μιλάμε για τον τελικό του κυπέλλου. Και τι είναι αυτό που πρώτα θα πεις.
Ότι στο ποδόσφαιρο δεν είσαι σίγουρος ποτέ και για τίποτα.
Και δεν μπορείς να προβλέψεις τι θα συμβεί, και όσο παίζεται το
παιχνίδι πώς θα εξελιχθεί. Να, γιατί έρχεται με τη μία στο στόμα η
γνωστή και χιλιοειπωμένη σλογκανίστικη ατάκα «Πουτάνα μπάλλα!».
Με την ευκαιρία να σου πω ότι αυτή την αναφώνηση, αυτή την αγανάκτηση
την βγάζουν και οι παίκτες, οι άνθρωποι της δουλειάς, όχι μόνον από τους
οπαδούς θα την ακούσεις. Χάνουν το γκολ και λένε «Πουτάνα μπάλλα!».
Βάζει ο αντίπαλός τους ένα τσαμπατζήδικο γκολ και λένε «Πουτάνα
μπάλλα!».
Απ' όλα τα σημεία του γηπέδου η Ξάνθη πίεζε τον Ολυμπιακό που είχε
χάσει τα αυγά και τα πασχάλια στο πρώτο ημίχρονο. Πουτάνα μπάλλα! Τρώει
το γκολ η Ξάνθη από γκάφα δική της. Από πάσα-προσφορά δικού της παίκτη
στον σκόρερ του Ολυμπιακού. Πουτάνα μπάλλα!
Ποιος παικτης ήταν ο γκαφατζής; Ο Μπέρτος που πριν από 25 ημέρες είχε
πει στο ραδιόφωνο: «Αν ο διαιτητής αρχίσει τα φρρρρ..., φρρρρ..., από το
πρώτο λεπτό υπέρ του Ολυμπιακού, τότε γαμησέ τα!». Της πουτάνας είχε
γίνει. Πουτάνα μπάλλα, ξαναλεω εγώ! Και τελειώνει το ημίχρονο με 1-0 του
Ολυμπιακού, ενώ θα μπορούσε να ήταν τουλάχιστον 1-0 υπέρ της Ξάνθης.
ΣΤΡΗΠΤΗΖ ΤΟΥ ΟΛΥΜΠΙΑΚΟΥ στον τελικό του κυπέλλου Ελλάδας, γράφει ο apodytiriakias.gr
Για μια φορά ακόμα, μάλιστα και στον τελικό του κυπέλλου Ελλάδος,
επιβεβαιώθηκε πανηγυρικά και κραυγαλέα ότι ο Ολυμπιακός δεν έχει ομάδα.
Το χειρώτερο είναι ότι έχει παίκτες. Πολύ καλούς παίκτες. Ουδείς μπορεί
να ισχυριστεί ότι ο πρωταθλητής στερείται από ρόστερ ποιοτικό, σύμφωνα
με τα χαμηλά στάνταρ του ντόπιου πρωταθλήματος. Όπως επίσης ότι ο
Ολυμπιακός έχει έλλειμμα υλικού, ότι δεν έχει πλήρες ρόστερ.
Ομάδα δεν έχει ο πρωταθλητής. Μπάλλα δεν μπορεί να παίξει. Να
ικανοποιήσει. Αυτό είναι το πρόβλημά του. Να μην έχει αντίπαλο στο
πρωτάθλημα και κάποια στιγμή να απειληθεί τόσο από τον ΠΑΟΚ όσο και τον
Παναθηναϊκό. Και από την Ξάνθη στον τελικό.
Με λίγη τύχη η Ξάνθη θα μπορούσε να σκοράρει στο ημίχρονο. Να φύγει
στα αποδυτήρια με ένα-δυο γκολ. Δεν έγιναν κλασικές ευκαιρίες από την
Σκόντα, με την έννοια ότι προήλθαν φάσεις για γκολ μετά από ανάπτυξη
παιχνιδιού. Να, όμως, που έφυγαν σουτ από τα πόδια των αντιπάλων του
Ολυμπιακού που θα μπορούσαν να φθάσουν μέχρι τα δίχτυα του Ρομπέρτο.
Κέρδισε στον τελικό ο Ολυμπιακός. Έκανε το νταμπλ, γλύτωσε την μεγάλη
αποτυχία, διότι θα πάθαινε πανωλεθρία να έχανε τίτλο από την Ξάνθη στην
Αθήνα. Το παρακάτω; Υπάρχει και το παρακάτω. Δεν τελείωσε εδώ το έργο. Ο
Ολυμπιακός με το στρηπτήζ στον τελικό του κυπέλλου που έκανε έδειξε ότι
χρειάζεται «επιδιορθωτικές» κινήσεις το νταμπλ δεν σκεπάζει τις φανερές
αγωνιστικές αδυναμίες του.
Έξω φρενών ο Αλέφαντος στον SportDog με τις γελοιότητες της Ξάνθης. Τι
"εγκλήματα" έκαναν και ποιος τους ξεφτίλισε; "Στημένος και ο Μέσι;
Αφήστε ήσυχο τον Ολυμπιακό"!
Πριν πιάσω τον τελικό του Κυπέλλου, να πω κάτι άλλο. Θυμάστε που έλεγα
πριν λίγο καιρό ότι μόνο οι άσχετοι από ποδόσφαιρο βλέπουνε παντού
στημένα και βρομιές, και ότι δεν κοιτάνε τι γίνεται στο εξωτερικό, ότι
είναι νόμος του ποδοσφαίρου η αδιάφορη ομάδα να μην έχει κίνητρα,
αντίθετα όποια ομάδα καίγεται έχει κίνητρα και τα καταφέρνει ακόμα κι αν
είναι ομαδίτσα.
Είδαμε λοιπόν τώρα την Μπαρτσελόνα, νίκαγε 2-0 τη Λα Κορούνια, με Μέσι
μέσα, και στο άψε σβήσε έγινε 2-2. Μέσα στην έδρα της Μπαρτσελόνα. Και
σώθηκε η Λα Κορούνια! Δηλαδή τι πρέπει τώρα, να βοά όλη η Ισπανία και να
κατηγορεί την Μπαρτσελόνα για στημένη; Στημένος ο Μέσι; Αφήστε ήσυχο
τον Ολυμπιακό, άξια και δίκαια πήρε το νταμπλ.
Και έκανε πολύ καλά ο Κοντονής και πήγε στον τελικό να δει από κοντά
πώς πανηγυρίζει ο κόσμος του Ολυμπιακού τα τρόπαια. Δηλαδή ποια άλλη
ελληνική ομάδα άξιζε το πρωτάθλημα, ποια άλλη ελληνική ομάδα άξιζε το
κύπελλο;
Ποδόσφαιρο αντάξιο δεν έπαιξε φέτος ο Ολυμπιακός, δεν μας ευχαρίστησε, αλλά πήρε το νταμπλ και το πήρε άξια και δίκαια.
Ας πρόσεχε η Ξάνθη. Άκουγα κάτι γελοιότητες στις δηλώσεις "δεν πειράζει, θα μάθουμε από τα λάθη μας"
και άλλα τέτοια. Τι δεν πειράζει ρε! Πρώτη φορά πήγατε σε τελικό και θα
κάνετε άλλα 20 χρόνια να ξαναπάτε σε τελικό! Χάσατε την ευκαιρία του
αιώνα. Πού θα ξαναβρείτε τόσο κακό Ολυμπιακό όπως ήταν στο α΄ ημίχρονο;
Δεν είστε καλύτερη ομάδα ούτε από τον Παναθηναϊκό, ούτε από τον ΠΑΟΚ,
ούτε από τον Ατρόμητο, ούτε από τον Αστέρα Τρίπολης. Τελικό θα ξαναδείτε
σε 10 χρόνια και αν.
Έγιναν εγκλήματα από την Ξάνθη σε αυτόν τον αγώνα. Και δεν φταίει μόνο ο
Μπέρτος για το λάθος που έκανε. Δίπλα στον Χάρα ήταν ο Καρυπίδης και ο
Γούτας, τι έκαναν, κοιμήθηκαν. Επίσης στο γκολ του Τσόρι, τι κάνατε,
κοιμηθήκατε ξανά. Σας ξεφτίλισε ο Τσόρι. Όχι μόνο τέχνη αλλά και
νταηλίκι, ούτε φάουλ δεν μπορέσατε να του κάνετε, δεν έπεφτε κάτω.
Άδειασε τον Μπέρτο και τον Παπαστεργιανό, μετά ο Γούτας φοβήθηκε το
πέναλτι, πάρε το εξαιρετικό πλασέ, τελείωσε το ματς. ΕΒΓΑΛΕ ΜΕΤΑΓΡΑΦΙΚΗ ΕΙΔΗΣΗ ο Βαγγέλης Μαρινάκης στον τελικό του Κυπέλλου! Διαβάστε ΕΔΩ
Το έγκλημα στην Ξάνθη άρχισε από τη σύνθεση. Κατέβηκε χωρίς σέντερ φορ,
ψόφιος ήταν σε αυτή τη θέση ο Κλέιτον. Πάρτι έκαναν οι αμυντικοί του
Ολυμπιακού. Αντίθετα όταν μπήκε ο Καπετάνος μέσα, έφερε ανακατωσούρα.
Όπως ήτανε η αρχική σύνθεση της Ξάνθης, πέντε ώρες να έπαιζε με τον
Ολυμπιακό γκολ δεν θα έβαζε. Και το γκολ το έβαλε μόλις έγινε η αλλαγή.
Αργή η Ξάνθη μπροστά, πώς να πιεστούν έτσι ο Σιόβας με τον Μποτία.
Αργός ο Κλέιτον, σιγά τα ωά ο Βασιλακάκης από πίσω του, αναιμικός.
Δεν θες τον Καπετάνο μέσα; Βάλε τον Σολτάνι φορ που είναι γρήγορος και
πίσω του τον Κλέιτον. Δεν τράβηξε και ο Λουσέρο, με τέτοια σύνθεση και
με χαφ Παπαστεργιανό, Ομποντό πώς να πάρεις Κύπελλο;
Το β΄ ημίχρονο ήταν ένας μονόλογος του Ολυμπιακού. Δεν φαινόταν γενικώς
σε όλο το ματς ότι η Ξάνθη μπορούσε να απειλήσει τον Ολυμπιακό. Ακόμα
και στο α΄ ημίχρονο που ο Ολυμπιακός δεν ήταν καλός.
Πολύ καλύτεροι αντίπαλοι ήταν στους τελικούς ο Αστέρας Τρίπολης του
Τσιώλη και ο Ατρόμητος. Αυτόν τον τελικό θα τον ξεχάσουμε εύκολα, το
μόνο που θα θυμόμαστε είναι η γκολάρα του Τσόρι.
Ο Ολυμπιακός οπωσδήποτε χρειάζεται σέντερ μπακ καλό και χάφαρο και
γκολτζή γρήγορο που να σκοράρει. Ο Χάρα εμφανίζεται βελτιωμένος αλλά με
αντίπαλα καλά στόπερ θα δεινοπαθεί. Πιστεύω ότι ο Μαρινάκης με την
αύξηση μετοχικού κεφαλαίου που είπε ότι θα κάνει, θα ρίξει λεφτά στην
ομάδα και θα καλύψει τα αγωνιστικά κενά που υπάρχουν. Συντάκτης: Θέμης Σινάνογλου *Πηγή: sportdog.gr*
Γράφει ο
Δημήτρης Καλαϊτζής Μέχρι πρότινος, ο Πύργος της Βαβέλ του ευρωπαϊκού
ποδοσφαίρου είχε κυρίως να παρουσιάσει Αμερικανούς, Ρώσους και Άραβες
επενδυτές. Στη... χαρούμενη αυτή παρέα προστέθηκαν τα τελευταία χρόνια
και εκπρόσωποι άλλων πιο εξωτικών χωρών, όπως της Ινδονησίας (Ιντερ),
της Σιγκαπούρης (Βαλένθια) και της Κίνας (Ατλέτικο Μαδρίτης).
Δεν είναι πολλά τα παραδείγματα που έχουμε από την είσοδο των
Αράβων στο ευρωπαϊκό ποδόσφαιρο. Είναι όμως ιδιαίτερα χαρακτηριστικά
για τον τρόπο που λειτουργεί αυτή η νέα γενιά παραγόντων
Το χρήμα ρέει άφθονο και γι' αυτό δεν αμφιβάλλει κανείς, αν
κρίνουμε από τον τρόπο που έγιναν οι αγορές των μετοχών και οι
μεταγραφές ποδοσφαιριστών μέχρι τις υπόλοιπες επενδύσεις στους συλλόγους
και όχι μόνο.
Οι ακριβοπληρωμένοι παίκτες της Παρί
Τα συμβόλαια των παικτών της Παρί Σεν Ζερμέν είναι τα υψηλότερα στον κόσμο σε όλα τα ομαδικά αθλήματα
Η Παρί Σεν Ζερμέν είναι η ομάδα με τα υψηλότερα συμβόλαια σε όλα τα
ομαδικά αθλήματα στον κόσμο για το 2015. Σύμφωνα με την GSSS (Global
Sports Salaries Survey), οι παίκτες της γαλλικής ομάδας έχουν μέσο όρο
κέρδη 7.4 εκατ. ευρώ το χρόνο ή αλλιώς 142 χιλιάδες ευρώ την εβδομάδα!
Στη 2η θέση βρίσκεται η Ρεάλ Μαδρίτης. Οι παίκτες της "βασίλισσας"
κερδίζουν μ.ο 7.04 εκατ. ευρώ (135.000 ευρώ την εβδομάδα) Στην 3η θέση,
από την πρώτη που ήταν την περασμένη σεζόν, είναι η Μάντσεστερ Σίτι με
6.9 εκατ. ευρώ μ.ο (134.000 ευρώ την εβδομάδα).
Τέταρτη στη λίστα είναι η Μπαρτσελόνα με 6.58 εκατ. ευρώ μ.ο αποδοχών
των παικτών της (126.000 ευρώ την εβδομάδα). Στην 5η θέση βρίσκεται η
ομάδα μπέιζμπολ LA Dodgers 6.52 εκατ. ευρώ (125.000 ευρώ την εβδομάδα).
Στην πρώτη δωδεκάδα βρίσκονται 8 ποδοσφαιρικές ομάδες, τρεις από το
μπέιζμπολ και μία από το μπάσκετ. Τέσσερις ομάδες είναι από τις ΗΠΑ,
τέσσερις από την Αγγλία, δύο από την Ισπανία και μία από την Γαλλία και
την Γερμανία.
Στην εικοσάδα, πέντε ομάδες είναι από την Πρέμιερ Λιγκ (Σίτι(3),
Γιουνάιτεντ(6), Τσέλσι(8), Άρσεναλ(10), Λίβερπουλ(14) και έξι ομάδες από
το μπέιζμπολ (Dodgers, NewYorkYankees, DetroitTigers,
SanFranciscoGiants, WashingtonNationalsandBostonRedSox).
Οι Brooklyn Nets είναιπιοκαλοπληρωμένοιπαίκτεςστο NBA (11ηστηνλίστα)
καιακολουθούνοι New York Knicks, LA Clippers, Sacramento Kings, Denver
Nuggets.
Η Παρί Σεν Ζερμέν θα μπορούσε να χαρακτηριστεί και ως η…
«Εθνική» ομάδα του Κατάρ καθώς η εταιρεία στην οποία ανήκει έχει ιδρυθεί
από τον σημερινό Εμίρη Tamim bin Hamad Al Thani, που ανέλαβε καθήκοντα
το καλοκαίρι του 2013, διαδεχόμενος τον πατέρα του. Βεβαίως, η Qatar
Sports Investments συστήνεται ως μία 100% ιδιωτική εταιρεία «που
επενδύει στον διεθνή αθλητισμό και τα κέρδη χρησιμοποιούνται για την
ανάπτυξη του αθλητισμού στο Κατάρ» όπως περιγράφεται στην ιστοσελίδα
της. Ωστόσο, είναι συνδεδεμένη με την Qatar Investment Authority που
ανήκει στο Εμιράτο.
Πρόεδρος της QSi είναι ο στενός φίλος του Εμίρη,
Nasser Ghanim Al-Khelaifi, πρόεδρος και της Παρί Σεν Ζερμέν από το 2011
όταν ο Όμιλος αγόρασε το 70% των μετοχών του γαλλικού συλλόγου (τον
επόμενο χρόνο πήρε και το υπόλοιπο 30%). Ο 40χρονος Al-Khelaifi υπήρξε
επαγγελματίας τενίστας στα νιάτα του (έφτασε στο Νο995 της παγκόσμιας
κατάταξης), ενώ μεταξύ άλλων είναι μέλος και της Οργανωτικής Επιτροπής
του Μουντιάλ του 2022 που θα γίνει στο Κατάρ. Η QSi είναι συνδεδεμένη
και με την Μπαρτσελόνα, η οποία διαφημίζει στη φανέλα της το Qatar
Foundation που ελέγχεται από την QSi. Πέρα από την QSi και την Παρί Σεν
Ζερμέν, ο Al-Khelaifi ελέγχει το μιντιακό συγκρότημα beIN Media, στο
οποίο ανήκει το Al Jazeera Sports, είναι πρόεδρος της Ομοσπονδίας Τένις
του Κατάρ και αντιπρόεδρος της Ασιατικής Ομοσπονδίας Τένις.
Στα χρόνια της θητείας του Al-Khelaifi, η Παρί έχει
ξοδέψει για μεταγραφές περισσότερα από 432 εκατ. ευρώ, παραβιάζοντας
κατά συρροή τους όρους του Financial Fair Play της UEFA, κάτι που
οδήγησε σε οικονομικές και άλλες κυρώσεις τον σύλλογο, το περασμένο
καλοκαίρι. Πέραν των 60 εκατ. ευρώ ως πρόστιμο που θα πληρώσει, η Παρί
του χρόνου θα μπορεί να δηλώσεις μόλις 21 αντί 25 ποδοσφαιριστές στο
Τσάμπιονς Λιγκ, οκτώ εκ των οποίων επιβάλλεται να είναι γηγενείς.
Η καχυποψία είναι κακός σύμβουλος και τα γεγονότα
αποδεικνύουν ότι τα πετροδολάρια ρέουν άφθονα όχι μόνο για την αγορά
ενός κλαμπ, αλλά για μεγαλύτερη οικονομική εισβολή σε κάθε χώρα.
Ο
Μάρκος Παδγατής μπορεί να δέχτηκε 21 άσους από τον Ιβο Κάρλοβιτς
(Νο25), να έχει έξι λιγότερους winners από τον Κροάτη, αλλά ο 30άχρονος
Κύπριος ήταν αυτός που στο τέλος πανηγύρισε τη νίκη με 7-6(5)μ, 6-4, 6-4
προκρίθηκε στο 2ο γύρο του απλού ανδρών στο Roland Garros, στο οποίο
μετέχει για 10η φορά.
O Παγδατής έχοντας ποσοστό 89% κερδισμένων πόντων από τον 1ο σερβίς
(32/36) και εκμεταλλευόμενος τα 47 λάθη του αντίπαλου του -ο ίδιος
υπέπεσε σε 20- έφθασε στη νίκη.
Ο Παγδατής, που απουσίασε από την περσινή διοργάνωση στη γαλλική
πρωτεύουσα, περνά για έκτη φορά στην καριέρα του στο 2ο γύρο του
γαλλικού Όπεν, στο οποίο έχει φθάσει μέχρι τον 4ο γύρο το 2007.
Επόμενος αντίπαλός του θα είναι ο Νταμίρ Ντζουμούρ από τη
Βοσνία/Ερζεγοβίνη. Ο 23χρονος παίκτης,που εμφανίστηκε πέρυσι για πρώτη
φορά στο Roland Garros, έχοντας αποκλειστεί από τον 1ο γύρο, τώρα δεν
χρειάστηκε καν να ολοκληρώσει τον αγώνα του απέναντι στον Μίχαϊλ
Γιούζνι.
Ο Ρώσος, που χτυπούσε συνεχώς το κεφάλι του με τη ρακέτα, αποχώρησε όταν ο Ντζουμούρ προηγήθηκε με 6-2, 6-1.
Σχεδόν την ίδια ώρα ο Στάνισλας Βαβρίνκα ξεπέρασε επίσης εύκολα το
εμπόδιο του Τούρκου Μαρσέλ Ιλχάν με νίκη 6-3, 6-2, 6-3 επί του Τούρκου. *Πηγή: metrosport.gr*
Υπάρχει
μια γενικότερη αίσθηση ότι η βούληση Κοντονή να εφαρμόσει άμεσα τον
αθλητικό νόμο που δημοσιεύτηκε στις 13 Μαϊου, θα λύσει και το πρόβλημα
της ποδοσφαιρικής δικαιοσύνης. Δυστυχώς, δεν είναι έτσι. Το άρθρο 5 του
σχετικού νόμου φέρνει μια μεγάλη αλλαγή με τους τακτικούς δικαστές και
τους εν ενεργεία εισαγγελείς στα πειθαρχικά ποδοσφαιρικά όργανα, αλλά η
δικαιοσύνη στο ποδόσφαιρο θα αποδοθεί μόνο αν ξεπεραστούν συγκεκριμένοι
σκόπελοι.
Ας αρχίσουμε με τα μικρά και απλούστερα:
1)Υπάρχουν ζητήματα συνταγματικότητας (έτσι
εξηγείται η μη υπερψήφιση από την πρόεδρο της Βουλής), καθώς αποκλείεται
η Ένωση Δικαστών και η Ένωση Εισαγγελέων να συναινέσουν ώστε η ΕΠΟ να
ορίζει από έναν κατάλογο που θα στέλνει είτε το Πρωτοδικείο, είτε η
Εισαγγελία.
2) Δεν έχει ξεκαθαριστεί ο αριθμός των αθλητικών
δικαστών, καθώς στο νόμο δεν γίνεται ειδική αναφορά στη Super League και
στη Football League. Ούτε καν στις επιτροπές επίλυσης οικονομικών
διαφορών και στο Τακτικό Διαιτητικό Δικαστήριο.
3) Δεν καθορίζεται ο χώρος στην οποίο θα
συνεδριάζουν τα δικαιοδοτικά αθλητικά όργανα. Μέχρι τώρα αποδείχθηκε ότι
η παρουσία των αθλητικών δικαστών και των ποδοσφαιρικών εισαγγελέων
στην ΕΠΟ και σε άλλες διοργανώτριες αρχές είχαν προβληματικό χαρακτήρα.
4) Ο νόμος δεν αναφέρεται στον τρόπο πληρωμής των
αθλητικών δικαστών, καθώς η μέχρι τώρα επιλογή να αμείβονται από την ΕΠΟ
τους καθιστούσε ουσιαστικά υπαλλήλους της.
Ας πάμε τώρα στο μεγάλο διακύβευμα:
Ακόμη και αν υποθέσουμε ότι ξεπερνιούνται οι 4 μικροί σκόπελοι,
οιοσδήποτε αθλητικός δικαστής ή ποδοσφαιρικός εισαγγελέας και να
επιλεγεί, όσο ευσυνείδητος και να αποδειχθεί, είναι καταδικασμένος να
αποτύχει. Και αυτό γιατί είναι αναγκασμένος να εφαρμόσει τον διαβόητο
πειθαρχικό κώδικα της ΕΠΟ, τον οποίο συνέταξε ο πρώην νομικός σύμβουλος
της ομοσπονδίας Θεόδωρος Κουρίδης που κατηγορείται σήμερα ως ένας εκ των
διευθυντών της εγκληματικής οργάνωσης του ελληνικού ποδοσφαίρου.
Πέρα από τις σκοπιμότητες που μετατρέπουν τις επιτροπές εφέσεων σε...
αφέσεων, ο κώδικας αυτός είναι κυριολεκτικά γραμμένος στο πόδι, έχει
διαρκείς αντιφάσεις και κατά κοινή ομολογία πρόκειται για νομικό
εξάμβλωμα. Ποιος σοβαρός δικαστής θα πειστεί να ακολουθήσει αυτό το
τεφτέρι που ονομάζεται ελληνικό ποδοσφαιρικό δίκαιο;
Δεν
ήταν και η πιο ευχάριστες δηλώσεις για τους οπαδούς της Ντόρμουντ,
ωστόσο ο Γιούργεν Κλοπ ήταν για ακόμη μία φορά ειλικρινής.
Ο Γερμανός τεχνικός δήλωσε πως η Μπάγερν είναι η μεγαλύτερη ομάδα της
Γερμανίας και πως δεν θα μπορούσε να αρνηθεί την προοπτική να αναλάβει
τους «Βαυαρούς»
«Είμαι προπονητής. Και το να προπονώ ομάδες είναι η δουλειά μου.
Ξεκίνησα από τη Μάιντς και μέχρι πριν λίγο καιρό στην Μπορούσια
Ντόρτμουντ. Θα έλεγα ψέματα αν έλεγα πως η Μπάγερν Μονάχου δεν είναι η
καλύτερη ομάδα της Γερμανίας και μία από τις καλύτερες του κόσμου. Όταν η
Μπάγερν Μονάχου σε καλεί κανείς προπονητής δεν μπορεί να πει όχι». *Πηγή: metrosport.gr*
Όσοι ζήσαμε (ευλογημένοι ήμασταν…) εκείνον τον πρωταθλητή
ΠΑΟΚ, εκείνο το γκολ του Νέτο Γκουερίνο - σαν χθες, ήταν η Κυριακή 23
Μαΐου του 1976 στην Τούμπα – και απολαύσαμε (είπαμε: Ευλογημένοι
ήμασταν…) εκείνη την Τούμπα… Όλοι εμείς δεν συμβιβάζουμε εύκολα το τότε
με το τώρα. Και δεν αποδεχόμαστε τη μοιρολατρία του «περασμένα μεγαλεία
και διηγώντας τα, να κλαίς»! Αντίθετα. Την απορρίπτουμε και δη, μετά
βδελυγμίας.
Εδώ καλά καλά δε συμφωνούμε με τον συγκεκριμένο στίχο του μεγάλου
εθνικού δημιουργού Διονυσίου Σολωμού. Θα συμφωνήσουμε με οτιδήποτε άλλο
γεγονός του ταιριάζει; Ουδέποτε! Τέλος πάντων…
Βέβαια, και να θέλαμε να τα συμβιβάσουμε, αυτά καθ’ αυτά - ήτοι χθες και σήμερα - στον ΠΑΟΚ και στην Τούμπα, δεν συμβιβάζονται
Ναι, αλλά άλλα χρόνια εκείνα. Άλλα αυτά..Δε λέμε. Η ιδέα του ΠΑΟΚ
όμως, κι ο προσανατολισμός του δεν αλλάζουν. Παραμένουν αναλλοίωτα
δεδομένα του. Για την ταπεινότητα μας μάλιστα, παραμένει αναλλοίωτη κι η
σχετική αναφορά του αρχιτέκτονα του Πρωταθλήματος του 1976, του Γκιούλα
Λόραντ. Έβλεπε μπροστά. Πολύ μπροστά έβλεπε ο Μαγυάρος προπονητής.
Την επομένη λοιπόν – για να φθάσουμε στην αναφορά - της ουσιαστικής
κατάκτησης του τίτλου ο μέγας Δημήτρης Μπούζας (ευλογημένοι ήμασταν,
όσοι υπηρετήσαμε υπό τας διαταγάς του την δημοσιογραφία) μας ανέθεσε το
πλατύ και συνάμα βαθύ ρεπορτάζ για την προηγούμενη στην Τούμπα. Στην
Τούμπα κατά την απογευματινή προπόνηση – ανάμεσα σε όλα τα άλλα θέματα –
μιλήσαμε με τον σκόρερ Νέτο Γκουερίνο, τον Μλάντεν Φόρτουλα και τον
Γκιούλα Λόραντ. Κάπου στα σεντούκια (δεν ζούμε σήμερα με το χθες,
βλέπετε…) στο πατρικό μας υπάρχουν οι φωτό του αλησμόνητου Γιώργου
Φουρκαλά.
Και μας είπε ο Γκιούλα Λόραντ: «Όταν κάθε παίκτης του ΠΑΟΚ κατανοεί
σε ποια ομάδα παίζει και ποιον κόσμο εκφράζει, όλα τα αλλάζει»! Ο
Δημήτρης Μπούζας έβαλε τίτλο: «Ο ΠΑΟΚ κι ο κόσμος του εμπνέουν». Κι
εμείς γράψαμε: «… Όσοι δεν εμπνέονται… Όσοι δεν φωτίζονται από το φως
του ΠΑΟΚ… Όσοι δεν αντιλαμβάνονται την έμπνευση… Στο καλά και να μας
γράφουν»!
Δεν νομίζουμε, να θέλετε περισσότερα, για να κατανοήσετε την
αμετάβλητή από τότε θέση μας. Τα λόγια εκείνα – αλλά και πολλά άλλα -
του Γκιούλα Λόραντ καθίστανται ακόμη και σήμερα οδηγός σκέψεων μας σε
ότι αφορά τον ΠΑΟΚ.
Η έννοια εκείνων των λόγων του Μαγυάρου προπονητή εκφράστηκε κι από
άλλους στη συνέχεια. Είναι εξάλλου κι η σταθερή επωδός βετεράνων κλάσης
του ΠΑΟΚ. Σαράφης, Κούδας, Αποστολίδης, Ιωσηφίδης, Παρίδης κι ο
αλησμόνητος Αρίσταρχος Φουντουκίδης αυτή την έννοια προτάσσουν κάθε φορά
κατά την οποία συζητούνται προβλήματα.
Ο ΠΑΟΚ κι ο κόσμος του εμπνέουν. Όσοι δεν εμπνέονται δεν έχουν θέση στον ΠΑΟΚ. Ταλαιπωρούν και ταλαιπωρούνται συνάμα…
Η αναφορά μας αυτή μόνον τυχαία δεν είναι. Κάθε ομοιότητα και κάθε
σύγκριση αλλά και κάθε αντίθεση του χθες και του σήμερα μόνον σύμπτωση
δεν είναι. Στον ΠΑΟΚ του Ιβάν Σαββίδη… Στη γη της Επαγγελίας δηλαδή,
στην σύγχρονη ιστορία του ΠΑΟΚ παίκτες και προπονητές οφείλουν που είναι
παρόντες. Να εμπνέονται. Τούτο δε, επειδή αντιλαμβάνονται σε ποια
ομάδα και για ποιόν κόσμο παίζουν! Αλλιώς; Στο καλό. Και να μας γράφουν…
Η οφειλή τους φυσικά, δεν εκφράζεται με λόγια. Όπως πράττουν ουκ
ολίγοι εξ αυτών στην Τούμπα. Η οφειλή τους πρέπει να εκφράζεται με έργα!
Μόνο με έργα.
Και σήμερα κόντρα στον Αστέρα δίνεται μία ακόμη… Η τελευταία ευκαιρία
σε όλους τους, να αρθούν στο ύψος των περιστάσεων. Ακόμη και στα πλέι
οφ υπάρχουν προοπτικές ανταπόκρισης στις οφειλές τους. Κόντρα στον
Ατρόμητο - εμείς τουλάχιστον – διείδαμε χαραμάδα φωτός. Για να δούμε
σήμερα. Θα χαθεί η χαραμάδα ή θα φανεί πλέον, δέσμη φωτός; *Πηγή: metrosport.gr*
