Το να έχει ο ΠΑΟΚ τόσα προβλήματα είναι κάτι που δεν το περίμενα τόσο άμεσα. Όμως η αλήθεια είναι πως οι επιλογές που έγιναν, αυτές που δεν έγιναν και τα στελέχη που χάθηκαν οδηγούν την ομάδα στον κατήφορο.
Εγώ βεβαίως και δεν είμαι ευχαριστημένος από την ανακοίνωση που εξέδωσαν οι 32 σύνδεσμοι. Υπάρχει καλύτερος τρόπος και σίγουρα ύφος πιο κατανοητό, ώστε να αναφερθείς σε ένα πρόβλημα. Οι χαρακτηρισμοί προς τον πρόεδρο του ΠΑΟΚ είναι προσβλητικοί για τον σύλλογο πάνω απ όλα.
Αλλά η ουσία είναι το γεγονός της απομάκρυνσης των οργανωμένων από τη «γραμμή Ζαγοράκη».
Το θέμα είναι πως πολλοί πλέον ενεργοί ΠΑΟΚτσήδες δεν έχουν όραμα. Και δεν έχουν όραμα, γιατί δεν τους δίνεται από την κεφαλή.
Χάθηκαν δύο σημαντικά μυαλά μέσα από τον μηχανισμό της ομάδας, όπως ο Σάντος και ο Βρύζας, επιλέχτηκε ο Παύλος Δερμιτζάκης με ένα τιμ που ουδέποτε είχε δουλέψει μαζί, δεν ήρθαν στελέχη ώστε να αναπτυχθεί εταιρικά η ΠΑΕ, ενώ η επικοινωνία -λόγω προεδρικής λογικής- πάσχει σε βαθμό τέτοιο, ώστε ο μέσος ΠΑΟΚτσής να αισθάνεται πως κανένας δεν τον υπολογίζει.
Έρχεται ο Τσινιάρης στην Τούμπα, κάνει ότι γουστάρει και βγαίνει «λάδι». Έρχεται ο διευθυντής των ΜΑΤ, ρίχνει δακρυγόνα μέσα στον κοσμάκη, λιποθυμάνε κοριτσάκια και παιδάκια έξω από τα επίσημα του ΠΑΟΚ, και κανείς δεν ξέρει το όνομα αυτού που έδωσε εντολή.
Η ουσία είναι πως η αντίδραση των οργανωμένων έχει να κάνει με κάτι που ο Ζαγοράκης δεν μπορεί να προσφέρει αν δεν αλλάξει τρόπο σκέψης. Δηλαδή να κάνει τον ΠΑΟΚ… ανοιχτό κλαμπ.
Αυτό που κατανοώ είναι πως ο εκνευρισμός όλων προέρχεται από το γεγονός πως οι επιλογές του προέδρου είναι λίγες και πολύ κοντινές του. Πως ο ΠΑΟΚ είναι ένα κλειστό κλαμπ, που για έναν αδιευκρίνιστο ρόλο δεν ανοίγει ώστε να βελτιωθεί η λειτουργία του.
Αυτό που μπορώ να συμπληρώσω εγώ, ως δική μου σκέψη, είναι πως ο Ζαγοράκης επέλεξε έναν δρόμο απομόνωσης, βάζοντας δίπλα του ανθρώπους που είναι λογικό να μην μπορούν να σηκώσουν ανάστημα. Τα πήρε όλα πάνω του ουσιαστικά. Και μέσα από αυτή την καθημερινή τριβή είναι λογικό να μην βελτιώνεται ο ίδιος, αλλά και ο ΠΑΟΚ. Αφού δεν κρίνεται εκ των έσω και δεν αμφισβητείται εκ των έσω.
Το αποτέλεσμα είναι να αμφισβητείται εκ των έξω και με τρόπο που τουλάχιστον τον αδικεί. Όπως και το έργο του στον ΠΑΟΚ, τον οποίο πήρε διαλυμένο και τον έκανε πρωταγωνιστή. Η κατηφόρα που ξεκίνησε είναι αναστρέψιμη, αρκεί να φύγει από την απομόνωση στην οποία ο ίδιος έβαλε τον εαυτό του. Και υπάρχουν οι άνθρωποι που θα του βάλουν πλάτες εφόσον κατανοήσει τα λάθη του, γιατί πάνω απ' όλα δεν είναι ούτε λαμόγιο ούτε κλέφτης, ούτε κάποιος τυχάρπαστος όπως θέλουν να τον παρουσιάσουν οι «οχτροί».
ΥΓ. Η ήττα από τον Άρη την περασμένη Κυριακή είναι μιας πρώτης τάξεως ευκαιρία να καταλάβουμε το πόσο λάθος ρότα έχουμε πάρει και στο αγωνιστικό. Το να χάνεις από τον Άρη στην Τούμπα, είναι το ίδιο με το να χάνεις από τον Ολυμπιακό Βόλου, την Τρίπολη και τον Πανσερραϊκό. Είναι βαθμοί δικοί σου, που για κάποιον λόγο χάνονται.
Το λάθος του Δερμιτζάκη στην αλλαγή του Βιτόλο έπαιξε τον ρόλο του, όπως και ο τρόπος που σφύριξε ο Τσινιάρης στο πρώτο ημίχρονο.
Η ΚΕΔ τον έβγαλε «λάδι», αλλά επί της ουσίας ο Γιάννης ο Κόντης, ο άνθρωπος που πούλησε ευρωπαϊκό ποδοσφαιρικό πολιτισμό στο συνδρομητικό με την παρέμβασή του, καρφώθηκε από μόνος του. «Όλοι γνωρίζουμε το ήθος του κ. Πιλάβιου», «έχουμε πολύ καλούς Έλληνες διαιτητές που πρέπει να τους αφήσουμε να σφυρίξουν χωρίς πίεση», ήταν οι φράσεις που «έδωσαν» τον Τσινιάρη και βγήκαν από το στόμα του Γιάννη Κόντη. Η Έλλη Λαμπέτη αν ζούσε, θα αισθανόταν … ανταγωνισμό.
Όχι πως το πρόβλημα του ΠΑΟΚ είναι μόνο η διαιτησία, η ΕΠΟ και όλοι αυτοί οι απόγονοι του Κάρολου Κουν που έχουν μαζευτεί και κάνουν το κομμάτι τους, αλλά όχι και πως θα σταματήσουμε να αναφερόμαστε σε αυτό, επειδή κάποιοι αισθάνονται πως ο ΠΑΟΚ πρέπει να κερδίζει και τη διαιτησία.
Από εκεί και πέρα, αν ο Δερμιτζάκης μείνει στην ομάδα, θα προσπαθήσει να πείσει πως έχει καταλάβει το πρόβλημα και βέβαια θα προσπαθήσει να διορθώσει κάποια κακώς κείμενα. Κάτι που, πλέον, μου φαντάζει… ανέκδοτο.
