36ο Ευρωμπάσκετ
(7-20 Σεπτεμβρίου 2009, Γκντανσκ, Πόζναν, Βαρσοβία, Μπίντγκος, Λοτζ, Βρτότσλαβ, Κατοβίτσε/ Πολωνία)
Στο βάθρο: 1. Ισπανία, 2. Σερβία, 3. Ελλάδα. Η Ελλάδα κατέκτησε το χάλκινο μετάλλιο με 6 νίκες και 3 ήττες
Hταν το βράδυ της 20ής Σεπτεμβρίου του 2009 που γκρεμίστηκαν όλοι οι φούρνοι όχι μονάχα στην Ισπανία, αλλά και σε ολόκληρη τη «Γηραιά Ήπειρο»! Ο λόγος; Μετά από ένα σωρό (για την ακρίβεια, έξι) ασημένια μετάλλια, εκ των οποίων το πρώτο κόσμησε τη συλλογή της στην παρθενική διοργάνωση, το μακρινό 1935 κι αφού πριν από δυο χρόνια στη Μαδρίτη οι σαμπάνιες είχαν μείνει στην κατάψυξη, η «φούρια ρόχα» εδέησε να στεφθεί πρωταθλήτρια Ευρώπης, για πρώτη φορά στη μακρά ιστορία της!
«Όλε», που λένε κι αυτοί σε τέτοιες περιπτώσεις!
Το αστείο της υπόθεσης είναι ότι οι Ισπανοί κατέκτησαν τον τίτλο, αφού προηγουμένως βρέθηκαν ένα βήμα από τον γκρεμό! Στη δεύτερη φάση τερμάτισαν στην τέταρτη θέση (πίσω από τη Σλοβενία, την Τουρκία και τη Σερβία) και προκρίθηκαν in extremis στην οκτάδα, αλλά εκεί βρήκαν τον (πραγματικό) εαυτό τους και δεν άφησαν τους αντιπάλους τους να πάρουν ανάσα: στον προημιτελικό «καθάρισαν» με 86-66 τους Γάλλους, οι οποίοι για άλλη μια φορά, σε εκείνη τη διοργάνωση αποδείχτηκαν «γατάκια», στον ημιτελικό συνέχισαν το σερί τους με την αφεντιά μας (82-64), ενώ στον τελικό πήραν την εκδίκηση τους από τους «πλάβι» (85-63) για την ήττα τους στην πρώτη φάση.
Μετά την τέταρτη θέση στην οποία είχε υποχωρήσει το 2007, η ελληνική ομάδα επέστρεψε στο βάθρο, κατακτώντας (όπως το 1949 στο Κάιρο) το χάλκινο μετάλλιο, με προπονητή τον Γιόνας Καζλάουσκας, που έμελλε να ριφθεί (κι αυτός) στην πυρά, μετά από έναν χρόνο στην Τουρκία. Ελλείψει του Παπαλουκά και του Διαμαντίδη, ο Βασίλης Σπανούλης υπήρξε ο αδιαμφισβήτητος ηγέτης της ομάδας, ολοκληρώνοντας την πιο χρυσοποίκιλτη σεζόν της καριέρας του, στην οποία πέτυχε το triple crown με τον Παναθηναϊκό, βγήκε MVP στο Φάιναλ Φορ της Ευρωλίγκας, φόρεσε το χάλκινο μενταγιόν με την Εθνική και συν τοις άλλοις γέννησε και το πρώτο του παιδί!
Η πορεία της Εθνικής άρχισε με τη νίκη της (μέσα σε πολύ φορτισμένη ατμόσφαιρα) επί της πρώην Γιουγκοσλαβικής Δημοκρατίας της Μακεδονίας και κατέληξε με τη λύτρωση της κόντρα στη Σλοβενία. Ενδιαμέσως απ’ άκρου σε άκρο της πολωνικής ενδοχώρας, η ελληνική ομάδα έζησε εκ διαμέτρου αντίθετες στιγμές: από την ευχάριστη έκπληξη της... ήττας της από τους Γάλλους μέχρι την επιβίωση της στο τρομακτικό θρίλερ με την Τουρκία!
Οι πέντε αλησμόνητες «εικόνες» μου
-Η ανανεωμένη και νεανική ομάδα που παρέταξε η Σερβία προσφερόταν για πειράματα, συμπεριλαμβανομένου του φουτουριστικού μπάσκετ που ανέκαθεν εξιτάριζε τον Ιβκοβιτς! Σε μια συνέντευξη που μου είχε δώσει το 1997, τις παραμονές της συμμετοχής του (πρωταθλητή Ευρώπης) Ολυμπιακού στο Τουρνουά McDonalds του Παρισιού, ο Ντούντα μου είχε εξομολογηθεί πως το απωθημένο του ήταν να διαθέτει και να κοουτσάρει μια ομάδα με πέντε δίμετρους παίκτες. Ε, λοιπόν, αυτό ακριβώς συνέβη στην Πολωνία, όταν σε κάποιον αγώνα (αποτρελάθηκε και) έπαιξε με τον Τέπιτς στο «1», τον Μπιέλιτσα στο «2», τον Σαβάνοβιτς στο «3», τον Πέροβιτς στο «4» και τον Κρστιτς στο «5»!
-Η διεξαγωγή του Ευρωμπάσκετ στην Πολωνία έδωσε την ευκαιρία σε πολύ κόσμο να επισκεφθεί το στρατόπεδο συγκέντρωσης του Αουσβιτς και να δει από κοντά τον τόπο στον οποίο μαρτύρησαν εκατομμύρια Εβραίοι, κατά τη διάρκεια του Β’ Παγκοσμίου Πολέμου. Ανάμεσα στους επισκέπτες του μνημείου ήταν και ολόκληρη η αποστολή της Εθνικής ομάδας του Ισραήλ, που μάλιστα ήταν αντίπαλος της ελληνικής στον όμιλο του Πόζναν. Δεν ήμουν από αυτούς που βρήκαν χρόνο γι αυτή την επίσκεψη, αλλά δεν θα ξεχάσω κιόλας τα χαρακωμένα (από τα δάκρυα0 πρόσωπα των παικτών του Ισραήλ, όταν επέστρεψαν στο ξενοδοχείο, ούτε επίσης την πολύ παραστατική διήγηση του Σβι Σερφ.
-Στις 15 Σεπτεμβρίου στο Μπίντγκος η Ελλάδα και η Γαλλία αναμετρήθηκαν σε ένα ντέρμπι στο οποίο καμιά από τις δύο ομάδες δεν ήθελε να νικήσει, ώστε να αποφύγει στον χιαστί προημιτελικό την Ισπανία. Ούτως ή άλλως η Εθνική είχε αναγάγει τους «τρικολόρ» σε πελάτες της, αλλά το συγκεκριμένο ματς εξελίχθηκε με πολύ περίεργο τρόπο κι αυτό που επιθυμούσαμε, μας το πρόσφερε με γενναιοδωρία, αλλά και με περισσή αφέλεια ο Νάντο ντε Κολό. Ο νυν γκαρντ των των Σπερς ευστόχησε στο τελευταίο σουτ και έδωσε τη νίκη στους Γάλλους, αλλά οι συμπαίκτες του άφριζαν από το κακό τους και του την έπεσαν χοντρά! Όταν ο δράστης πήγε να κάνει high five με τον Τιριάφ, ο συμπαίκτης του λίγο έλειψε να τον κουτουπώσει, ενώ ο πάντοτε ομιλητικός και ευπροσήγορος Τόνι Πάρκερ ήταν τόσο σκασμένος, ώστε φόρεσε το φούτερ με την κουκούλα του και δεν δέχτηκε να πει ούτε μια κουβέντα προς τους δημοσιογράφους.
-(Συνέχεια εκ του προηγουμένου) Κι ενώ οι αφελείς Γάλλοι πλήρωσαν ακριβά τη γκάφα του Ντε Κολό, έπεσαν πάνω στους Ισπανούς και εκτροχιάστηκαν από τη ζώνη των μεταλλίων, η ελληνική ομάδα βρέθηκε απέναντι στην Τουρκία. Στο τέλος της (μακράς) βραδιάς, η Εθνική επιβίωσε (76-74) της παράτασης, των λαθών της που ευτυχώς δεν απέβησαν μοιραία και του τρίποντου του Τουντσερί το οποίο λίγο έλειψε να μας στείλει αδιάβαστους. Για προφανείς λόγους αυτός ο προημιτελικός κατέχει περίοπτη θέση στα «business as usual» θρίλερ με τα οποία ανατράφηκε και μεγάλωσε η «επίσημη αγαπημένη». Οταν πλέον ήχησε για τελευταία φορά η κόρνα, ο Νίκος Ζήσης, με μπόλικη δόση θυμοσοφίας, σχολίασε ότι «η Ιστορία δεν επαναλαμβάνεται, αλλά απλώς συνεχίζεται», ενώ ο τότε πρωτάρης στην Εθνική και άμαθος σε τέτοιες καταστάσεις, ο τότε πρωτάρης Νικ Καλάθης εκστασιάστηκε τόσο πολύ που είπε ότι «όσα έγιναν απόψε, πρέπει να τα ανεβάσουμε στο... youtube»!
-Ο μικρός τελικός στο Κατοβίτσε εξελίχθηκε σε μια ραψωδία του Σχορτσανίτη, που μπήκε στο γήπεδο δίκην μπουλντόζας και ισοπέδωσε τα πάντα στο διάβα του, οδηγώντας με 23 πόντους την Εθνική στην κατάκτηση του χάλκινου μεταλλίου. Μετά τις πράξεις το ρεσιτάλ του «Βig Sofo» είχε συνέχεια και στα λόγια, με μια εκπληκτική για την αλληγορία και τη διατύπωση της δήλωση που έκανε στη συνέντευξη που έδωσε στη Νίκη Μπάκουλη και δημοσιεύθηκε στην εφημερίδα «SportDay»: «Τώρα που έμαθα πόσο καρπερά είναι τα χωράφια της επιτυχίας, είμαι αποφασισμένος να τα σκάψω με τα ίδια μου τα χέρια»!
-ΥΓ: Εδώ ολοκληρώνεται το αφιέρωμα στα 13 Ευρωμπάσκετ στα οποία υπήρξα αυτόπτης μάρτυς. Τη διοργάνωση του 2011 στη Λιθουανία δεν την παρακολούθησα δια ζώσης και δύο χρόνια αργότερα (ενώ ανακαλώ τις εικόνες και τις στιγμές από το παρελθόν) βρίσκομαι στη Λιουμπλιάνα. Ελπίζω λοιπόν πως, πρώτα ο θεός, την επόμενη φορά που θα καταπιαστώ με το ίδιο αφιέρωμα, η αναφορά μου στο Ευρωμπάσκετ του 2013 να ΄χει μπόλικες ελληνικές ιστορίες και να μη χαντακωθεί από τον Μπελινέλι και από τον Κοπόνεν!
(7-20 Σεπτεμβρίου 2009, Γκντανσκ, Πόζναν, Βαρσοβία, Μπίντγκος, Λοτζ, Βρτότσλαβ, Κατοβίτσε/ Πολωνία)
Στο βάθρο: 1. Ισπανία, 2. Σερβία, 3. Ελλάδα. Η Ελλάδα κατέκτησε το χάλκινο μετάλλιο με 6 νίκες και 3 ήττες
Hταν το βράδυ της 20ής Σεπτεμβρίου του 2009 που γκρεμίστηκαν όλοι οι φούρνοι όχι μονάχα στην Ισπανία, αλλά και σε ολόκληρη τη «Γηραιά Ήπειρο»! Ο λόγος; Μετά από ένα σωρό (για την ακρίβεια, έξι) ασημένια μετάλλια, εκ των οποίων το πρώτο κόσμησε τη συλλογή της στην παρθενική διοργάνωση, το μακρινό 1935 κι αφού πριν από δυο χρόνια στη Μαδρίτη οι σαμπάνιες είχαν μείνει στην κατάψυξη, η «φούρια ρόχα» εδέησε να στεφθεί πρωταθλήτρια Ευρώπης, για πρώτη φορά στη μακρά ιστορία της!
«Όλε», που λένε κι αυτοί σε τέτοιες περιπτώσεις!
Το αστείο της υπόθεσης είναι ότι οι Ισπανοί κατέκτησαν τον τίτλο, αφού προηγουμένως βρέθηκαν ένα βήμα από τον γκρεμό! Στη δεύτερη φάση τερμάτισαν στην τέταρτη θέση (πίσω από τη Σλοβενία, την Τουρκία και τη Σερβία) και προκρίθηκαν in extremis στην οκτάδα, αλλά εκεί βρήκαν τον (πραγματικό) εαυτό τους και δεν άφησαν τους αντιπάλους τους να πάρουν ανάσα: στον προημιτελικό «καθάρισαν» με 86-66 τους Γάλλους, οι οποίοι για άλλη μια φορά, σε εκείνη τη διοργάνωση αποδείχτηκαν «γατάκια», στον ημιτελικό συνέχισαν το σερί τους με την αφεντιά μας (82-64), ενώ στον τελικό πήραν την εκδίκηση τους από τους «πλάβι» (85-63) για την ήττα τους στην πρώτη φάση.
Μετά την τέταρτη θέση στην οποία είχε υποχωρήσει το 2007, η ελληνική ομάδα επέστρεψε στο βάθρο, κατακτώντας (όπως το 1949 στο Κάιρο) το χάλκινο μετάλλιο, με προπονητή τον Γιόνας Καζλάουσκας, που έμελλε να ριφθεί (κι αυτός) στην πυρά, μετά από έναν χρόνο στην Τουρκία. Ελλείψει του Παπαλουκά και του Διαμαντίδη, ο Βασίλης Σπανούλης υπήρξε ο αδιαμφισβήτητος ηγέτης της ομάδας, ολοκληρώνοντας την πιο χρυσοποίκιλτη σεζόν της καριέρας του, στην οποία πέτυχε το triple crown με τον Παναθηναϊκό, βγήκε MVP στο Φάιναλ Φορ της Ευρωλίγκας, φόρεσε το χάλκινο μενταγιόν με την Εθνική και συν τοις άλλοις γέννησε και το πρώτο του παιδί!
Η πορεία της Εθνικής άρχισε με τη νίκη της (μέσα σε πολύ φορτισμένη ατμόσφαιρα) επί της πρώην Γιουγκοσλαβικής Δημοκρατίας της Μακεδονίας και κατέληξε με τη λύτρωση της κόντρα στη Σλοβενία. Ενδιαμέσως απ’ άκρου σε άκρο της πολωνικής ενδοχώρας, η ελληνική ομάδα έζησε εκ διαμέτρου αντίθετες στιγμές: από την ευχάριστη έκπληξη της... ήττας της από τους Γάλλους μέχρι την επιβίωση της στο τρομακτικό θρίλερ με την Τουρκία!
Οι πέντε αλησμόνητες «εικόνες» μου
-Η ανανεωμένη και νεανική ομάδα που παρέταξε η Σερβία προσφερόταν για πειράματα, συμπεριλαμβανομένου του φουτουριστικού μπάσκετ που ανέκαθεν εξιτάριζε τον Ιβκοβιτς! Σε μια συνέντευξη που μου είχε δώσει το 1997, τις παραμονές της συμμετοχής του (πρωταθλητή Ευρώπης) Ολυμπιακού στο Τουρνουά McDonalds του Παρισιού, ο Ντούντα μου είχε εξομολογηθεί πως το απωθημένο του ήταν να διαθέτει και να κοουτσάρει μια ομάδα με πέντε δίμετρους παίκτες. Ε, λοιπόν, αυτό ακριβώς συνέβη στην Πολωνία, όταν σε κάποιον αγώνα (αποτρελάθηκε και) έπαιξε με τον Τέπιτς στο «1», τον Μπιέλιτσα στο «2», τον Σαβάνοβιτς στο «3», τον Πέροβιτς στο «4» και τον Κρστιτς στο «5»!
-Η διεξαγωγή του Ευρωμπάσκετ στην Πολωνία έδωσε την ευκαιρία σε πολύ κόσμο να επισκεφθεί το στρατόπεδο συγκέντρωσης του Αουσβιτς και να δει από κοντά τον τόπο στον οποίο μαρτύρησαν εκατομμύρια Εβραίοι, κατά τη διάρκεια του Β’ Παγκοσμίου Πολέμου. Ανάμεσα στους επισκέπτες του μνημείου ήταν και ολόκληρη η αποστολή της Εθνικής ομάδας του Ισραήλ, που μάλιστα ήταν αντίπαλος της ελληνικής στον όμιλο του Πόζναν. Δεν ήμουν από αυτούς που βρήκαν χρόνο γι αυτή την επίσκεψη, αλλά δεν θα ξεχάσω κιόλας τα χαρακωμένα (από τα δάκρυα0 πρόσωπα των παικτών του Ισραήλ, όταν επέστρεψαν στο ξενοδοχείο, ούτε επίσης την πολύ παραστατική διήγηση του Σβι Σερφ.
-Στις 15 Σεπτεμβρίου στο Μπίντγκος η Ελλάδα και η Γαλλία αναμετρήθηκαν σε ένα ντέρμπι στο οποίο καμιά από τις δύο ομάδες δεν ήθελε να νικήσει, ώστε να αποφύγει στον χιαστί προημιτελικό την Ισπανία. Ούτως ή άλλως η Εθνική είχε αναγάγει τους «τρικολόρ» σε πελάτες της, αλλά το συγκεκριμένο ματς εξελίχθηκε με πολύ περίεργο τρόπο κι αυτό που επιθυμούσαμε, μας το πρόσφερε με γενναιοδωρία, αλλά και με περισσή αφέλεια ο Νάντο ντε Κολό. Ο νυν γκαρντ των των Σπερς ευστόχησε στο τελευταίο σουτ και έδωσε τη νίκη στους Γάλλους, αλλά οι συμπαίκτες του άφριζαν από το κακό τους και του την έπεσαν χοντρά! Όταν ο δράστης πήγε να κάνει high five με τον Τιριάφ, ο συμπαίκτης του λίγο έλειψε να τον κουτουπώσει, ενώ ο πάντοτε ομιλητικός και ευπροσήγορος Τόνι Πάρκερ ήταν τόσο σκασμένος, ώστε φόρεσε το φούτερ με την κουκούλα του και δεν δέχτηκε να πει ούτε μια κουβέντα προς τους δημοσιογράφους.
-(Συνέχεια εκ του προηγουμένου) Κι ενώ οι αφελείς Γάλλοι πλήρωσαν ακριβά τη γκάφα του Ντε Κολό, έπεσαν πάνω στους Ισπανούς και εκτροχιάστηκαν από τη ζώνη των μεταλλίων, η ελληνική ομάδα βρέθηκε απέναντι στην Τουρκία. Στο τέλος της (μακράς) βραδιάς, η Εθνική επιβίωσε (76-74) της παράτασης, των λαθών της που ευτυχώς δεν απέβησαν μοιραία και του τρίποντου του Τουντσερί το οποίο λίγο έλειψε να μας στείλει αδιάβαστους. Για προφανείς λόγους αυτός ο προημιτελικός κατέχει περίοπτη θέση στα «business as usual» θρίλερ με τα οποία ανατράφηκε και μεγάλωσε η «επίσημη αγαπημένη». Οταν πλέον ήχησε για τελευταία φορά η κόρνα, ο Νίκος Ζήσης, με μπόλικη δόση θυμοσοφίας, σχολίασε ότι «η Ιστορία δεν επαναλαμβάνεται, αλλά απλώς συνεχίζεται», ενώ ο τότε πρωτάρης στην Εθνική και άμαθος σε τέτοιες καταστάσεις, ο τότε πρωτάρης Νικ Καλάθης εκστασιάστηκε τόσο πολύ που είπε ότι «όσα έγιναν απόψε, πρέπει να τα ανεβάσουμε στο... youtube»!
-Ο μικρός τελικός στο Κατοβίτσε εξελίχθηκε σε μια ραψωδία του Σχορτσανίτη, που μπήκε στο γήπεδο δίκην μπουλντόζας και ισοπέδωσε τα πάντα στο διάβα του, οδηγώντας με 23 πόντους την Εθνική στην κατάκτηση του χάλκινου μεταλλίου. Μετά τις πράξεις το ρεσιτάλ του «Βig Sofo» είχε συνέχεια και στα λόγια, με μια εκπληκτική για την αλληγορία και τη διατύπωση της δήλωση που έκανε στη συνέντευξη που έδωσε στη Νίκη Μπάκουλη και δημοσιεύθηκε στην εφημερίδα «SportDay»: «Τώρα που έμαθα πόσο καρπερά είναι τα χωράφια της επιτυχίας, είμαι αποφασισμένος να τα σκάψω με τα ίδια μου τα χέρια»!
-ΥΓ: Εδώ ολοκληρώνεται το αφιέρωμα στα 13 Ευρωμπάσκετ στα οποία υπήρξα αυτόπτης μάρτυς. Τη διοργάνωση του 2011 στη Λιθουανία δεν την παρακολούθησα δια ζώσης και δύο χρόνια αργότερα (ενώ ανακαλώ τις εικόνες και τις στιγμές από το παρελθόν) βρίσκομαι στη Λιουμπλιάνα. Ελπίζω λοιπόν πως, πρώτα ο θεός, την επόμενη φορά που θα καταπιαστώ με το ίδιο αφιέρωμα, η αναφορά μου στο Ευρωμπάσκετ του 2013 να ΄χει μπόλικες ελληνικές ιστορίες και να μη χαντακωθεί από τον Μπελινέλι και από τον Κοπόνεν!
