Ένα από τα πολλά τραγούδια που ακούγονται στις κερκίδες του «La
Bombonera» είναι το «Bostero Soy», το οποίο ξεκινάει με τον στίχο του
τίτλου. Ακριβώς 107 χρόνια μετά τη μέρα όπου πέντε Γενοβέζοι φίλοι
συνέλλαβαν την ιδέα της ίδρυσης του κλαμπ, στην Plaza Solis του Μπουένος
Άιρες, η Μπόκα Τζούνιορς εξακολουθεί να δίνει χαρά και να αποτελεί έναν
από τους πιο στέρεους πυλώνες του οικοδομήματος του ποδοσφαίρου
παγκοσμίως.
Γράφει ο Γιάννης Τσαούσης για το Fight Club.Το πόσο μεγάλο μέγεθος αποτελεί η ομάδα δεν έχει λόγο να καταγραφεί
εδώ, με νοσταλγική διάθεση και αναφορά στα πρωταθλήματα του παρελθόντος.
Αυτό έχει γίνει και θα ξαναγίνει σε άπειρα σχετικά άρθρα και βιβλία,
από ανθρώπους που κατέχουν το λατινοαμερικανικό ποδόσφαιρο και το
συσχετισμό του με την κουλτούρα της περιοχής. Ας πούμε μόνο πως
πρόκειται για το πιο επιτυχημένο κλαμπ της Αργεντινής, τη μόνη ομάδα
-μαζί με τη Μίλαν- που έχει κατακτήσει 18 διεθνείς τίτλους και, το πιο
τιμητικό απ’ όλα, ότι αποτελεί τον ένα πόλο του σπουδαιότερου ντέρμπι
στον κόσμο -του Superclasico με αντίπαλο τη Ρίβερ Πλέιτ.
Στους οπαδούς της η Μπόκα πυροδότησε το πάθος, «έδωσε λόγο ύπαρξης»
όπως σίγουρα θα ‘λέγαν κάποιοι απ’ αυτούς. Σε ‘μας τους Ευρωπάιους όμως,
αυτό που «κληροδότησε» είναι ποδοσφαιρικές μνήμες, σπουδαίες στιγμές
από μερικούς από τους σημαντικότερους παίκτες που φόρεσαν τη φανέλα της
τα τελευταία 30 χρόνια: Τον Όσκαρ Ρουγκέρι (ή «Κεφάλα», όπως ήταν το
παρατσούκλι του), κεντρικό αμυντικό που αναδείχτηκε στην Μπόκα και
κατέκτησε το ΠΚ του 1986. Τους πιο σύγχρονους Βάλτερ Σάμουελ και Νικολάς
Μπουρντίσο, οι παρουσίες των οποίων με τη φανέλα των «Los Xeneizes»
τους άνοιξαν το δρόμο για να κάνουν καριέρα στην Ισπανία και την Ιταλία.
Τον σπουδαίο σκόρερ Ροντρίγκο Παλάσιο, που ίσως να έδειχνε περισσότερο
από το ταλέντο του σε μια ομάδα καλύτερη από τη Τζένοα. Τον Κάρλος Τέβεζ
φυσικά, που ντεμπούταρε με τη φανέλα της στα 17 του και τρία χρόνια
αργότερα μετακόμισε με το ποσό-ρεκόρ (για την εποχή) των 15εκ. ευρώ στην
Κορίνθιανς, πριν πάει στην Αγγλία. Τον «τοπικό ήρωα» Ρολάντο Σκιάβι ο
οποίος επέστρεψε στην ομάδα από την οποία είχε φύγει το 2005, στα 38 του
πλέον, για να τη βοηθήσει να κατακτήσει την Απερτούρα του 2011, όπως κι
έγινε.
Πέρα και πάνω απ’ όλους αυτούς, όμως, στέκεται η «αγία τριάδα»:
Αριστερά ο Μάρτιν Παλέρμο, που έκλεισε την καριέρα του φορώντας συνολικά
για δέκα χρόνια τη φανέλα της Μπόκα και σημειώνοντας γι’ αυτήν 236 γκολ
σε 404 παιχνίδια. Δεξιά ο Χουάν Ρομάν Ρικέλμε, ζωντανός θρύλος, έχει
ήδη συμπληρώσει έντεκα χρόνια στην ομάδα και συνεχίζει, έχοντας «γράψει»
334 αγώνες και 79 γκολ στο κοντέρ. Στη μέση ο Ντιέγκο. Που αγάπησε και
λατρεύτηκε από τον κόσμο στο «Λα Μπομπονέρα» τη σεζόν 1981-82, πριν
πάρει μεταγραφή για την Μπαρτσελόνα, και επέστρεψε εκεί το 1995 για να
κλείσει την καριέρα του. Το τελευταίο του παιχνίδι ήταν στις 25
Οκτωβρίου 1997, με αντίπαλο τη Ρίβερ. Η Μπόκα κέρδισε με 2-1. Επειδή
όμως καμιά φορά τα ποδοσφαιρικά παραμύθια δημιουργούν την πιο όμορφη
πραγματικότητα, οι τρεις ήρωές μας πρωταγωνιστούν κι εκεί: Ο -37χρονος
τότε- Ντιέγκο ξεκινάει βασικός το παιχνίδι κι αντικαθίσταται στο
ημίχρονο από τον -19χρονο τότε- Ρικέλμε. Λίγο αργότερα, ο Παλέρμο
πετυχαίνει το νικητήριο γκολ. Κάπου στο Μπουένος Άιρες η ιστορία αυτή
μεταφέρεται εδώ και χρόνια με ζωηρές χειρονομίες από έναν μεγαλύτερο σ’
έναν μικρότερο. Κι αυτός είναι ένας λόγος από μόνος του για να είναι η
Μπόκα «χαρά στην καρδιά».
πηγή: sport-fm.gr
