Ο Χρήστος Σταθόπουλος γράφει για τον Παναθηναϊκό που έδειξε το μέλλον του.
Αυτό δεν το φανταζόταν κανείς. Ο Παναθηναϊκός να βγαίνει στο γήπεδο και να
κάνει πλάκα σε έναν ΠΑΟΚ που θυμήθηκε να παίξει από το 25' έως το 45'.
Οι ομάδες, λοιπόν, έτσι είναι.
Για τις μεγάλες λέω, σαν αυτές που ανήκει ο Παναθηναϊκός. Διότι όσο πεσμένο και να είναι το τριφύλλι, όσα οικονομικά προβλήματα και να έχει,
έδειξε τον πλούτο και το μεγαλείο της ψυχής του.
Η ομάδα των Αλαφούζου-Αναστασίου-Νταμπίζα
έφτασε στην «κορυφή». Ναι, γι' αυτόν τον Παναθηναϊκό,
το τετράμπαλο στον ευκατάστατο ΠΑΟΚ
και το Κύπελλο Ελλάδας ψηλά στον αττικό ουρανό, είναι η εφετινή κορυφή
μέχρι την επόμενη. Αυτό παρακολουθήσαμε στο χόρτο του ΟΑΚΑ.
Το... μέλλον του Παναθηναϊκού, που μόνο καλό θα είναι. Οι «πράσινοι» έκαναν πολλούς να καταπιούν τη γλώσσα τους. Όλους εκείνους που στην αρχή της χρονιάς
τους είχαν... πεσμένους στη Β' Εθνική. Τώρα, σήκωσαν κούπα και βάζουν πλώρη για το μεγάλο στόχο της σεζόν που θα τους δώσει κλωτσιά προς τα μπρος: το
Τσάμπιονς Λιγκ μέσω των πλέι οφ, «έξοδο» που στο δεύτερο μισό της σεζόν έδειξαν ότι αξίζουν και με το παραπάνω.
Τους λόγους τους ξέρουμε όλοι: είναι οικονομικοί και τίποτα -σε αυτή την περίπτωση-
δεν αποκλείει «επιστροφή» Γιαννακόπουλου ή εξεύρεση, με μεγαλύτερη ευκολία, επενδυτή που θα εξυγιάνει το σύλλογο.
Είχα γράψει σε αυτή τη στήλη πριν από μερικές μέρες, ότι
ο Παναθηναϊκός τελικά θα είναι ο κερδισμένος της χρονιάς, υπό προϋποθέσεις.
Από τη... Β' Εθνική, στο Κύπελλο Ελλάδας και στη διεκδίκηση του Τσάμπιονς Λιγκ, ποιος μπορεί να πει το αντίθετο; Μάλλον κανείς. Αντίθετα, ο ΠΑΟΚ
διέψευσε πολλούς και ειδικά τον κόσμο του.
Με εξαίρεση την αναλαμπή του πρώτου ημιχρόνου και την κίνηση του
Γεωργιάδη με Κίτσιου-Λούκας (να τους αλλάξει θέση), δεν έπαιξε.
Έκανε ευκαιρίες. Αλλά δεν τις έβαλε. Οπότε, είναι ως μη γενόμενες.
«Γενόμενες» είναι
οι τρεις γκολάρες του καλύτερου σέντερ φορ (μην πω και παίκτη) του πρωταθλήματος, που ακούει στο όνομα
Μάρκους Μπεργκ. Ο Σουηδός δεν είναι «σεντερφοράρα» που λέγανε οι πατεράδες μας.
Είναι μέγα μυαλό.
Είμαι σίγουρος, άλλωστε, πως αυτό σας έχει μείνει από όλο το ματς. O
Γλύκος να περιμένει τη σέντρα και ο πρώτος σκόρερ των «πρασίνων» να τον
πικραίνει με ένα γλυκό και πανέξυπνο πλασάρισμα στην εσωτερική, στην
κλειστή γωνία για να το πούμε πιο ποδοσφαιρικά. Αλλά και το κερασάκι,
που χόρεψε τη μισή άμυνα του αντιπάλου.
Ο Αναστασίου έχει κάνει άθλο εφέτος, αλλά στον
τελικό δεν έκανε πολλά. Είχε την τύχη να διαθέτει γεμάτη φαρέτρα, να
κατεβάσει ένα ορθολογικό σχήμα, την τύχη να μην μπορεί ο ΠΑΟΚ να βρει
δίχτυα στο δεύτερο μισό του πρώτου ημιχρόνου και φυσικά τα πρώτα του
βιολιά σε πλήρη αρμονία. Μπεργκ, Νάνο, Πράνιτς και Μέντες ανέλαβαν το
ρόλο του προπονητή μέσα στο γήπεδο και
όλα πήραν το δρόμο τους. Όπως το Κύπελλο στον Παναθηναϊκό και οι Θεσσαλονικείς πίσω στην πόλη τους,
με την απογοήτευση ότι έχασαν με κάτω τα χέρια από το σύνολο που έχουν
από κάτω κατά τη διάρκεια όλου του μαραθωνίου της Σούπερ Λίγκας.
YΓ. Εννοείται ότι
οι απουσίες Κατσουράνη-Αθανασιάδη
έπαιξαν το ρόλο τους. Όμως, ομάδα με απαιτήσεις από τον εαυτό της, δεν
στέκεται σε δύο παίκτες, ούτε δέχεται με απάθεια τέσσερα γκολ σε ένα
μεγάλο ματς.
Πηγή: gazzetta.gr
