Η βραδιά αυτή ήρθε σαν επιστέγασμα μια ολόκληρης πορείας, ήρθε σαν η σφραγίδα σ' αυτό που έχτισαν βήμα-βήμα και κόντρα σε μπόλικη δυσπιστία ο Αναστασίου και οι παίκτες του από το ξεκίνημα της σεζόν.
Και πάνω απ' όλα, ήρθε απόλυτα φυσιολογικά από πλευράς ποδοσφαιρικής λογικής.
Όσοι είχατε διαβάσει τις απόψεις μου πριν τον τελικό και εδώ και παντού, ίσως και να μην χρειάζεται να ξαναδιαβάσετε το σημερινό. Πολλοί είχαν βιαστεί να μου καταλογίσουν "οπαδική ματιά' στην απολυτότητα με την οποία έλεγα ότι ο Παναθηναϊκός είναι το αδιαφιλονίκητο φαβορί του τελικού και σαν τέτοιο πρέπει να μπει και να παίξει.
Κάποιοι φίλοι του ΠΑΟΚ, έστειλαν πικρόχολα μηνύματα σε στιλ... υποτιμάς τον ΠΑΟΚ, ποδόσφαιρο δεν είναι μόνο η Αθήνα και τα σχετικά.
Τελικά δεν χρειάστηκαν παρά δυο μέρες για να διαπιστώσουν και οι μεν και οι δε, πως το ποδόσφαιρο έχει και λογική και μέτρο και δικαιοσύνη αν το σέβεσαι.
Γιατί όταν λέγαμε ότι ο Παναθηναϊκός έτσι όπως είναι αυτή την στιγμή δεν υπάρχει περίπτωση να αντιμετωπίσει πρόβλημα απ' αυτόν τον ΠΑΟΚ, όταν λέγαμε ότι από την στιγμή που λείπει ο Αθανασιάδης δεν υπάρχει άλλος παίκτης στον ΠΑΟΚ να σκοράρει, όταν λέγαμε ότι ο Σαλπιγγίδης δεν μπορεί να παίξει εναντίον του Παναθηναϊκού και θα είναι ωσεί παρόν στο γήπεδο, δεν τα λέγαμε γιατί εκφράζαμε την... ελπίδα ή την... προτίμησή μας.
Αλλά λέγαμε αυτό που φαινόταν ολοκάθαρα αν παρακολουθούσες τις δύο ομάδες στο τελευταίο χρονικό διάστημα.
Στο τελικό λοιπόν κατέβηκαν δύο ομάδες.
Η μία ο Παναθηναϊκός δηλαδή, για να πάρει το κύπελλο και το πήρε.
Και η άλλη, ο ΠΑΟΚ δηλαδή, για να... παίξει στο τελικό. Δείχνοντας πως δεν πίστευε ούτε καν στο βάθος του μυαλού της ,ότι θα μπορούσε να σηκώσει κούπα ειδικά στην... καταραμένη Αθήνα και όλα τα σχετικά.
Κι αυτό βγήκε από τα πρώτα λεπτά της αναμέτρησης.
Από το πως πήγαιναν στις προσωπικές μονομαχίες οι παίκτες της κάθε ομάδας.
Από το πως παρατάχθηκαν στο γήπεδο οι δύο ομάδες.
Από το ύφος -που φαινόταν στα κοντινά πλάνα- με το οποίο πήγαιναν οι παίκτες της κάθε ομάδας να πάρουν την μπάλα και να χτυπήσουν φάουλ, πλάγιο άουτ και κόρνερ.
Εκεί ακριβώς φαινόταν ολοκάθαρα πως οι παίκτες με τα ασπρόμαυρα δεν είχαν καμία τύχη απέναντι σ' αυτούς που φορούσαν τα πράσινα.
Ό,τι και γινόταν όπως και αν εξελισσόταν το παιχνίδι.
Κι όταν μάλιστα ο Μπέργκ έκανε την... εκκίνηση σ' αυτή την τρομερή βραδιά που πραγματοποίησε σήμερα πετυχαίνοντας το 1-0, εκεί η σεμνή τελετή τελείωσε.
Ο Παναθηναϊκός ήταν θέμα χρόνου να φτάσει το σκορ σε πολύ ψηλό επίπεδο, ο δε ΠΑΟΚ έδειχνε πως ακόμα και αν του έβγαιναν τα λογικά δεκάλεπτα που ο Παναθηναϊκός δεν θα έπαιζε στο ίδιο τέμπο, δεν θα μπορούσε με τίποτε να τα υπερασπίσει και να διεκδικήσει κάτι καλύτερο από την βραδιά του στο ΟΑΚΑ σ' αυτόν τον τελικό.
Από κει και πέρα ο μεγάλος πρωταγωνιστής ήταν ο Μπεργκ. Δεν σηκώνει δεύτερη κουβέντα αυτό, Όπως επίσης ότι ο Νάνο αν δεν πετύχαινε αυτά τα τρία εκπληκτικά γκολ ο Σουηδός ίσως και να διεκδικούσε με αξιώσεις τον τίτλο του καλύτερου παίκτη του Παναθηναϊκού.
Όμως η βραδιά ανήκει κατά κύριο λόγο στον Αναστασίου και τους συνεργάτες του. Δεν βγαίνουν συνήθως MVP οι προπονητές, αλλά αυτός ο Παναθηναϊκός είναι μια πεντακάθαρη απεικόνιση της δουλειάς του τεχνικού του επιτελείου κατά πρώτον και της στήριξης που είχαν απ' όλους από την πρώτη στιγμή και ανεξάρτητα από τα αποτελέσματα.
Αλλά πολλά και... τρομερά δεν χρειάζονται.
Η βραδιά είναι πράσινη και μάλιστα καταπράσινη. Ο Παναθηναϊκός επέστρεψε στις κούπες και οι φίλοι του σ' όλο τον κόσμο ξανατραγουδάνε όχι μόνο επειδή αγαπάνε την ομάδα τους ανεξάρτητα από τα αποτελέσματα, αλλά γιατί αυτή τη φορά έχουν στα χέρια τους το αποτέλεσμα και πάνω απ' όλα έχουν και την ΚΟΥΠΑ.
Πηγή: sportdog.gr
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου