Ο Δημοσθένης Καρμοίρης γράφει για τη συνωμοσία του σύμπαντος, τα κακά,
στραβά κι ανάποδα της βραδιάς του ντέρμπι, τη mea culpa του Μίτσελ, αλλά
και για την επιστροφή του χαμόγελου στο λαό του Ολυμπιακού
Όταν σε μία από τις απολαυστικότερες βραδιές του στο Champions League ο
Ολυμπιακός έβαζε 6 στη Λεβερκούζεν, που πριν λίγο διάστημα ήταν
φιναλίστ ευρωπαϊκού τελικού, δεν αρκούσε εκείνη η ασύγκριτη εμφάνιση του
Τζόλε ή από μόνο του, το ισοπεδωτικό παιχνίδι των «ερυθρολεύκων».
Έπρεπε να συνωμοτήσει το σύμπαν για να γράψει η ιστορία το εμφαντικό
6-2 στη Ριζούπολη. Ήταν απίθανος ο Ολυμπιακός και κάκιστοι από την άλλη
οι Γερμανοί.
Έτσι συμβαίνει, πάντοτε, εκεί που τα σκορ προκαλούν αίσθηση. Τότε που
πραγματικά και το πιο τρελό σενάριο επιστημονικής φαντασίας αδυνατεί να
υπογράψει μια τέτοια εξέλιξη και κατάληξη αγώνα.
Όλα πήγαν στραβά για τον Ολυμπιακό και κατ’ ευχή για τον Παναθηναϊκό. Αυτά συμβαίνουν κάθε 2-3 δεκαετίες και αν…
Σάμπως δύο «4άρες» δεν έχει φάει ο ΠΑΟ στο Κύπελλο, μία στη Λεωφόρο, μία στο Καραϊσκάκη;
Ούτε κέρμα στο «διπλό»
Άκουγα κάπου ένα φίλο του Παναθηναϊκού, ακροατή, που με τιμιότητα ο
άνθρωπος όταν ρωτήθηκε από μικροφώνου: «Θα ‘βαζες 100 ευρώ αν στα
δώριζα, στοίχημα για αυτό το 0-3;», απάντησε: «Αμφιβάλλω αν θα έσπρωχνα
και κέρμα μονό-ευρώ για ποντάρισμα (και να τσέπωνα τα άλλα 99), ακόμα
και στο ‘διπλό’ του Παναθηναϊκού».
Ακριβώς αυτό. Ούτε καν σε νίκη του ΠΑΟ δεν «πήγαινε» από πουθενά το
πράμα, βάση λογικής κι αυτό στο βάθος του κεφαλιού τους το είχαν από τον
Αλαφούζο και τον Αναστασίου, ως τον τελευταίο «πράσινο» οπαδό.
Το θέμα είναι ότι πολλές ώρες μετά το τελευταίο σφύριγμα του
Σιδηρόπουλου, και οι Παναθηναϊκοί και οι Ολυμπιακού, το ίδιο ρεφρέν
σιγοψιθυρίζουν: «Όνειρο ζω και μη με ξυπνάτε τώρα». Οι μεν το
απολαμβάνουν, τσιμπιούνται για να κατανοήσουν την πραγματικότητα, να το
καλό-πιστέψουν ότι δεν πρόκειται για αυταπάτη αλλά για γεγονός.
Και οι δε, για να προσπεράσουν τον απρόβλεπτο εφιάλτη, το απίστευτο, το ακατανόητο, το… κουλό, το παλαβό, το «δεν υπάρχει».
Στην μπάλα όλα υπάρχουν, όλα συμβαίνουν, όλα μπαίνουν, όλα χάνονται.
Όπως την περασμένη Τρίτη ο Ολυμπιακός απέδειξε ότι στον αγωνιστικό χώρο
δεν αραδιάζονται και δεν παίζουν οι δεσμίδες χαρτονομισμάτων, τα
αστρονομικά κασέ των ποδοσφαιριστών και οι «αστρικές» αποστάσεις των
budget, φωνάζοντας σε όλο τον πλανήτη που του έβγαζε το καπέλο για την
«υποταγή» της Μάντσεστερ Γιουνάιτεντ: This is football, με τον ίδιο
τρόπο, αλλά στα… ελληνικά, επαναλήφθηκε η ίδια «ρήση»: Αυτό είναι το
ποδόσφαιρο.
Η μπάλα, η θηλυκιά, η άτιμη, η… πρόστυχη (α, ρε Όσιμ, όπου να ‘σαι, ν’ αγιάσει το στόμα σου)!
Έγραφα από την παραμονή του ντέρμπι, για πολλοστή φορά στην καριέρα
μου, σε σημείο που να καταντάω κουραστικός, ότι προγνωστικά δεν γίνονται
σε κλασικές, παραδοσιακές αναμετρήσεις δύο φανελών που… ζυγίζουν
τόνους.
Όπως επίσης και ότι η ροή του ματς θα εξελισσόταν με βάση τις
«αποφάσεις» του Ολυμπιακού. Ενός Ολυμπιακού, όμως, που θα είχε έστω…
κατιτίς από τα καλούδια της μεγαλουργίας του εναντίον της Γιουνάιτεντ.
Κι όχι μιας ομάδας που δεν ανέδειξε ακόμα κι έναν διακριθέντα!
Δικαίωμα στην κακή εμφάνιση, στη μία παντελώς αγνώριστη αγωνιστική
συμπεριφορά, έχουν όλες οι ομάδες στη γη. Μην τρελαθούμε κιόλας. Δεν
γίνεται να σου πηγαίνουν όλα και πάντα πρίμα.
Το πολύ κακό για τους «ερυθρόλευκους», τον κόσμο και τη διοίκηση, ήταν
ότι όλα τα στραβά – που είπε και ο Μίτσελ – κι ανάποδα, έτυχαν μαζί, σε
έναν αγώνα και σε τι αγώνα. Σε ντέρμπι με τον Παναθηναϊκό, πάνω στην
κυριολεξία της λέξης και της έννοιας «γόητρο».
Εδώ παρά λίγο - έβαλε ο Θεός το χέρι του - να είχαμε «ντράβαλα» με το παλικαράκι τον Ολαϊτάν.
Η συγκλονιστική σκηνή με την πτώση του στο έδαφος θα μείνει άσβηστη από τις μνήμες όλων. Ευτυχώς που το παιδί είναι καλά.
Με την ευκαιρία θέλω να σταθώ και να εξάρω τις εσπευσμένες, ανθρώπινες
αντιδράσεις του Κουτρουμπή, του Λαγού, όλων των παικτών του Παναθηναϊκού
και του Αναστασίου, σε εκείνο το εφιαλτικό χρονικό διάστημα που το
ρολόι είχε σταματήσει και οι ανάσες είχαν κοπεί, ώσπου να δούμε τον
«Μιχαλάκη» να σαλεύει ξαπλωμένος στο φορείο.
Η βραδιά είχε ξεκινήσει λάθος για τον Ολαϊτάν και τον Ολυμπιακό κάποια
λεπτά νωρίτερα, όταν το κοντρόλ που (δεν) κάνει, φάτσα με τον Καπίνο
έτοιμος για το 1-0, πιθανά να είναι και το χειρότερό του, από την ημέρα
που άρχισε να κλοτσάει μπάλα!
Ύστερα το σοκ με τον τραυματισμό του, ο επηρεασμός για αρκετά λεπτά
ώσπου να συνέλθουν οι συμπαίκτες του στο τερέν… Κι όλο αυτό, μια
επιπρόσθετη «ζημιά» στην έλλειψη δυνάμεων και φρεσκάδας από την
υπερπροσπάθεια της Τρίτης, που έδεσε πρόσθετα βαρίδια στα πόδια των
«ερυθρολεύκων».
Το εύκολο λάθος από την άμυνα (από ένα τέτοιο του Μανωλά προέρχεται το
πρώτο γκολ του Πράνιτς, ενώ «γκέλα» του Παπαδόπουλου είναι ουσιαστικά
και το 0-2 στην μονομαχία με τον Μπεργκ), τα «πουλήματα» στο κέντρο, οι
ατομικές ημιτελείς προσπάθειες και, ασφαλώς, το χαμένο πέναλτι του
Τσόρι, δείχνουν ξεκάθαρα την έλλειψη αυτοσυγκέντρωσης, καθαρού μυαλού,
πειθαρχίας στο γήπεδο.
Στοιχεία που κατά κύριο λόγο οφείλονται σε κούραση.
Δεν αναφέρομαι τόσο στα χιλιόμετρα που «κατάπιαν» οι πρωταθλητές στο
ματς με την Μάντσεστερ. Είναι και αυτά, αλλά περισσότερο είναι το
άδειασμα από ψυχικές δυνάμεις, αφού για αυτό το 2-0 επί των Εγγλέζων
απαιτήθηκε να «στραγγίξουν» όλα τα… ρεζερβουάρ. Σταγόνα δεν έμεινε.
Θα ‘ταν αλλιώς
Εκ του αποτελέσματος προκύπτει η mea culpa που, εν ολίγοις και
ακροθιγώς, έκανε – ύστερα από σχετική ερώτηση στη συνέντευξη Τύπου – ο
Μίτσελ.
Έγραψα άρθρο το Σάββατο, προτού πληροφορηθώ την αποστολή για το ματς
και αναφερόμουνα σε Ιμπαγάσα, Σέποβιτς και σε (τουλάχιστον μικρό)
rotation της ομάδας.
Όταν αντιλήφθηκα ότι ο Αργεντινός (κυρίως) αλλά και ο Σέρβος
(προερχόμενος από χατ τρικ στο Ηράκλειο όπως και να ‘χε) θα ήταν εκτός
18άδας, ένιωσα σίγουρα έκπληξη.
Τώρα, κατόπιν εορτής, θα πω κι εγώ όπως προφανώς και ο ίδιος ο Ισπανός,
ότι στον 1ο γύρο, στη σειρά αγώνων με Μπενφίκα, ΠΑΟ και ΠΑΟΚ, του είχε
βγει η χρησιμοποίηση ίδιας 11άδας.
Αυτή τη φορά δεν επαναλήφθηκε το ίδιο. Έτσι κι αλλιώς είπαμε, μπάλα
είναι. Ο θρίαμβος από την συντριβή χωρίζονται από λεπτομέρειες, από μια
κλωστή.
Αν ο Ολαϊτάν είχε κοντρολάρει νορμάλ και άνοιγε το σκορ τώρα ίσως να λέγαμε άλλα…
Υ.Γ.: Η κλάση του Ολυμπιακού, η εμπειρία, το επίπεδό
του, είναι τέτοια που η διαχείριση της βαριάς ήττας της Κυριακής δεν με
προβληματίζει στο ελάχιστο. Ξέρω ότι οι χαρές θα είναι διπλάσιες,
τριπλάσιες, πολλοστές σε μέγεθος, αξία και ποσότητα, για τον
«ερυθρόλευκο» λαό.
Και θα είναι άμεση, ταχεία, η αλλαγή συναισθημάτων…
Υ.Γ.1: Bye, bye, Mr. Stefens. Ο ΠΑΟΚ έδιωξε τον «Φρανκσενστάιν».
Το έχω γράψει από τις 18 Φεβρουαρίου.
Ο Ολλανδός θα «πήγαινε» ή από την Μπενφίκα ή από τον Ολυμπιακό. Δεν πρόλαβε από τον Ολυμπιακό…
Πηγή: sportdog.gr
