Δεν πέρασε η τροπολογία, κινδυνεύει η ΑΕΚ...!!

Μια άκρως αρνητική τροπή πήρε για την ΑΕΚ η προσπάθειά της να εξασφαλίσει τη συμμετοχή της στο πρωτάθλημα. Παρά τον αγώνα δρόμου που έγινε δεν κατέστη δυνατό να προλάβει η Κυβέρνηση να περάσει από τη Βουλή (πριν από το κλείσιμο της) την τροπολογία που θα επέτρεπε στον Υπουργό Οικονομικών να χορηγήσει προσωρινή φορολογική ενημερότητα με υπουργική απόφαση.

Κάτι που σημαίνει ότι αυτή τη στιγμή τα πάντα, όσον αφορά τη συμμετοχή της ΑΕΚ στο πρωτάθλημα, αλλά και των άλλων ΠΑΕ που αντιμετωπίζουν πρόβλημα, είναι στον... αέρα. Η λύση θα μπορούσε να δοθεί πλέον μόνο με μια παρέμβαση από την πλευρά είτε της ΕΠΟ είτε του Υφυπουργείου Αθλητισμού, προκειμένου να ανασταλεί η διαδικασία αδειοδότησης για τις ΠΑΕ από την ΕΕΑ, μέχρι την επανέναρξη των εργασιών της Βουλής, ώστε να υπάρξει ο χρόνος να περάσει η τροπολογία.
Αλλά με δεδομένο ότι η πιο κοντινή ημερομηνία για την ψήφιση της ρύθμισης είναι πλέον η 27η Αυγούστου, θα πρέπει να αποδεχθούν αυτοί οι φορείς να ξεκινήσει το πρωτάθλημα (στις 25 του μήνα) χωρίς να έχει ολοκληρωθεί η διαδικασία αδειοδότησης των ομάδων.
Επίσης, ένα άλλο πρόβλημα που υπάρχει είναι ότι θα πρέπει η ΕΠΟ και το Υφυπουργείο Αθλητισμού να αφήσουν στην άκρη σε αυτή την υπόθεση τη διαφωνία ανάμεσά τους για τα όρια του αυτοδιοίκητου του ποδοσφαίρου, προκειμένου να αποφασιστεί ποιους έχει την αρμοδιότητα να προχωρήσει σε αυτή την παρέμβαση.
Ήδη, η διοίκηση της ΑΕΚ έχει ξεκινήσει τις πρώτες επαφές της με όλους τους αρμόδιους φορείς, όμως είναι δεδομένο ότι πλέον η μάχη που δίνει για τη συμμετοχή της στο νέο πρωτάθλημα γίνεται πάρα πολύ δύσκολη...
Πηγή: aek365.com

Τουρκικό παραλήρημα για την Ολυμπιακή Φλόγα!!

Σε μια πρωτοφανή κίνηση προέβη η Τουρκία η οποία ούτε λίγο ούτε πολύ υποστηρίζει ότι η Ολυμπιακή Φλόγα, το σύμβολο των Ολυμπιακών Αγώνων, της ανήκει και θα πρέπει να της επιστραφεί!

Ναι, καλά διάβασα τε. Τα παραπάνω φοβερά και τρομερά υποστήριξε από το Λονδίνο ο Τούρκος πρωθυπουργός Ταγίπ Ερντογάν σε συνάντησή του με τον πρόεδρο της Διεθνούς Ολυμπιακής Επιτροπής, Ζαγκ Ρογκ.
Συγκεκριμένα οι Τούρκοι υποστηρίζουν ότι σε κοντινή απόσταση από την Αττάλεια, υπάρχει ένα βουνό με το όνομα Όλυμπος, στην περιοχή της αρχαίας Λυκίας, όπου το έδαφος πυρακτώνεται με φυσικούς τρόπους, λόγω ύπαρξης μεθανίου στο υπέδαφος κι ανάβουν για χιλιάδες τώρα χρόνια.
Μάλιστα αναφέρουν πως σύμφωνα με τον τοπικό μύθο αυτή είναι η περιοχή είναι η αρχική πηγή της Ολυμπιακής Φλόγας, που καίει στην Αρχαία Ολυμπία!
Εμείς, σύμφωνα με τα όσα ξέρουμε, η Ολυμπιακή Φλόγα είναι αναπαράσταση της κλοπής φωτιάς του Δία από τον Προμηθέα και οι ρίζες της βρίσκονται στην αρχαία Ελλάδα, όπου μια φωτιά κρατούνταν άσβεστη κατά την διάρκεια των Ολυμπιακών Αγώνων.
Όμως οι Τούρκοι φαίνεται να έχουν τα δική τους άποψη και θέλουν να αλλάξουν την ίδια την Ιστορία.
Μάλιστα επιμένουν τόσο πολύ στη θέση τους, με τον υπουργό της Τουρκίας για την Νεολαία και τον Αθλητισμό, Σουάτ Κίλιτς σε συνέντευξη Τύπου την Τετάρτη (1/8) από το Λονδίνο να μιλά για τη συνάντηση Ερντογάν με τον Ζαγκ Ρογκ και να κάνει ειδική αναφορά στο αίτημά τους για την Ολυμπιακή Φλόγα.
«Ο πρωθυπουργός εξήγησε στον Ζαγκ Ρογκ ότι η Τουρκία είναι η ρίζα της Ολυμπιακής Φλόγας και θέλουμε πίσω στη χώρα μας. Ανέφερε επίσης, ότι ο ίδιος ο Ζακ Ρογκ και τα μέλη της ΔΟΕ έχουν δικαίωμα να φέρουν πίσω την Ολυμπιακή Φλόγα στις ρίζες της. Η Ανατολία περιμένει τη Φλόγα της» ήταν οι προκλητικές δηλώσεις του.
Να σημειώσουμε ότι αντιπροσωπεία της Τουρκίας βρίσκεται στο Λονδίνο, καθώς μαζί με τη Μαδρίτη και το Τόκιο διεκδικεί τους Ολυμπιακούς Αγώνες του 2020.
ΠΗΓΗ: Sentragoal.gr

''Καμιά σκέψη για Καραγκούνη''

Τα σενάρια που θέλουν την ΑΕΚ να ενδιαφέρεται για τον Γιώργο Καραγκούνη, ο οποίος την Πέμπτη ανακοίνωσε την αποχώρησή του από τον Παναθηναϊκό διέψευσε ο Θωμάς Μαύρος.

«Δεν υπάρχει καμία σκέψη για τον Καραγκούνη. Γνωρίζετε τα οικονομικά μας. Εξάλλου δεν ταιριάζει και στα πλάνα της νεανικής ΑΕΚ», τόνισε ο πρόεδρος της Ένωσης στην εφημερίδα LIVE SPORT.

Η εποχή του παιδομαζώματος!!

Kάτοχος δύο Ολυμπιακών μεταλλίων και πολυάριθμων διακρίσεων σε παγκόσμιο και ευρωπαϊκό επίπεδο, ο Ηλίας Ηλιάδης μπορεί να θεωρηθεί ο κορυφαίος (ή ένας από τους κορυφαίους) Ελληνας αθλητής της τελευταίας οκταετίας, διάδοχος δηλαδή του Πύρρου Δήμα. Γράφει ο Νίκος Παπαδογιάννης.

Ταυτόχρονα, όμως, είναι παιδί μίας άλλης εποχής. Της εποχής του ανεξέλεγκτου παιδομαζώματος από χώρες που τότε ήταν φτωχότερες. Μπροστά στο ανελέητο σαφάρι των μεταλλίων, οι νόμοι, οι κανονισμοί και η κοινή ηθική πήγαιναν περίπατο...
Δυστυχώς, αυτή είναι η πραγματική κληρονομιά του «Αθήνα 2004» στη χώρα. «Όλα για το μετάλλιο». Στο όνομα αυτής της εθνικής πολιτικής, το ντόπινγκ έγινε λαίλαπα, οι ελληνοποιήσεις καθεστώς, η ασυδοσία κανόνας, ο αθλητισμός κράτος εν κράτει.
Από το παράθυρο που άνοιξαν αρκετά χρόνια νωρίτερα ο Χρήστος Ιακώβου και οι συνεργάτες του, τρύπωσαν ξαφνικά δεκάδες χειροδύναμα παιδιά από τις χώρες της πρώην ΕΣΣΔ και την Αλβανία. Τα σουλάτσα του Χρήστου Τζέκου σε υπουργικά γραφεία άναψαν το πράσινο φως για να παίξει η κακόμοιρη Ελλάδα «το παιχνίδι των ξένων με τους κανόνες των ξένων».
Οι συνέπειες είναι πια γνωστές σε όλους και συχνά τραγικές. Πολλά από τα μετάλλια που κατακτήθηκαν από Ελληνες αθλητές στους Ολυμπιακούς του 2004 και στις υπόλοιπες διοργανώσεις εκείνης την εποχής αμαυρώθηκαν λόγω ντόπινγκ ή γελοιοποιήθηκαν όταν αποδείχθηκε ότι τα ελληνικά διαβατήρια των αθλητών μας ήταν καμωμένα από χαρτί τουαλέτας.
Ο Ηλίας Ηλιάδης ήταν ένας από τους τελευταίους ευνοημένους από το τσουνάμι των ελληνοποιήσεων. Ηρθε στη χώρα το 2002, σε ηλικία 16 ετών, υιοθετημένος από τον –τότε και τώρα- Ομοσπονδιακό προπονητή του τζούντο, Νίκο Ηλιάδη.
Η απόσβεση της επένδυσης ξεκίνησε άμεσα, με μετάλλια σε Ευρωπαϊκά Πρωταθλήματα εφήβων, και κορυφώθηκε δύο χρόνια αργότερα με το χρυσό μετάλλιο στους Ολυμπιακούς Αγώνες της Αθήνας.
Η μοναδική σκιά στη διαδικασία ήταν μία φήμη που επέμενε ότι στην πραγματικότητα ο Ηλιάδης ήταν 20 ετών όταν πρωτοήρθε, συνεπώς «ακατάλληλος» νομικά για υιοθέτηση. Αλλά η ελληνική Πολιτεία δέχθηκε τα χαρτιά του ως νόμιμα.
«Ελάτε να μου κάνετε τεστ dna αν δεν με πιστεύετε», ξιφούλκησε με τα υποτυπώδη ελληνικά του ο αθλητής. Ουδείς τόλμησε.
Για να είμαστε ειλικρινείς, ο Ηλιάδης τίμησε και τιμά την καινούρια του πατρίδα πολύ περισσότερο απ’όσο (δεν) την τιμούν βέροι Ελληνες, όνομα και μη χωριό.
Τουλάχιστον, το χαμόγελο του Ηλία είναι γνήσιο, ο ιδρώτας του τίμιος και η αφοσίωσή του στη χώρα πιστοποιημένη και πραγματική. Μπορεί να γεννήθηκε στη Γεωργία, από Γεωργιανό πατέρα, και να φέρει Γεωργιανό ονοματεπώνυμο (Τζαρτζίλ Ζβιανταουρί), αλλά είναι από τους καλύτερους Ελληνες που έχω γνωρίσει.
Η Ελλάδα δεν είναι μόνο η Ελλάδα των πατριδοκάπηλων και των παραβατικών, είναι και η Ελλάδα των έντιμων μεταναστών. Η χώρα-χωνευτήρι που (θα έπρεπε να) έχει χώρο για όλους τους καλούς.
Οι Γεωργιανοί πανηγυρίζουν τις επιτυχίες του Ηλιάδη σαν «δικές τους». Το ίδιο έκαναν παλαιότερα, με τα ελληνικά μετάλλια του Κάχι Καχιασβίλι.
Το θαύμα της άρσης βαρών κλειδώθηκε πλέον στο χροοντούλαπο της ιστορίας, μαζί με τα κινέζικα φάρμακα που το αμαύρωσαν και έστειλαν τον Ιακώβου στην «εξορία». Στο Λονδίνο, ταξίδεψε μόνο ένας Ελληνας αρσιβαρίστας, ο Δαυίδ Καβελασβίλι. Μαντέψτε από πού βαστάει η σκούφια του.
Πηγή: novasports.gr

Δε θα γίνεις Μάικλ ποτέ, ρε Κόμπεεεε!!

Τελικά μπορεί η φετινή Team USA να "φτάσει" τη μία και μοναδική Dream Team; Αρκούν άραγε μόνο τα ρεκόρ και οι αριθμοί για μια τέτοια σύγκριση; Ιδού οι ...απαντήσεις! Γράφει ο Θανάσης Ασπρούλιας.

Στο twitter και το facebook, η Εθνική ομάδα μπάσκετ συναντούσε τα καλύτερα απενοχοποιητικά άλλοθι. Αιχμηρά μεν, χιουμοριστικά και δεκτικά, αλλά όπως είναι γνωστό μεταξύ σοβαρού κι αστείου λέγονται τα πιο σοβαρά πράγματα.
Παρακολουθώντας, αργά το βράδυ της Πέμπτης (ή αν θέλετε νωρίς το πρωί της Παρασκευής), την... αθλητική θηριωδία των Αμερικάνων απέναντι στους δύσμοιρους Νιγηριανούς, τους δήμιους των ελληνικών ολυμπιακών ονείρων, έστω και χάριν αστεϊσμού, κάποιοι θα σκέφτηκαν... «Ευτυχώς γλιτώσαμε το ρεζιλίκι».
Αποψη αρρωστημένη και καθόλα ένοχη, αφού η συμμετοχή στο μεγάλο συναπάντημα των λαών δε μετριέται από το αριθμητήρι της οργής, την οποία αναζητούν πεδίο να ξεσπάσουν οι μαντράχαλοι του Σιζέφσκι.
Οκ, σιχαίνομαι την ισοπέδωση και είναι γεγονός ότι πέραν όλων των άλλων, ότι στην παράσταση των Αμερικάνων κόντρα στη Νιγηρία, ο κόσμος απόλαυσε ένα άνευ προηγουμένου θέαμα, αυτό που διαχρονικά φέρει τη σφραγίδα των Αμερικάνων.
Πολύ περισσότερο στο μπάσκετ. Εκαστος στο είδος του, και ο ανώνυμος NBAer στα καρφώματα. Ας μην το υπεραναλύσουμε, ωστόσο, όταν η «κουβέντα» (aka το ματς) έρθει στην τακτική, μάλλον θα πρέπει να βρούμε μεγαλύτερο σάκο για να βάλουμε τα ...απίδια μας.
Ναι, συμφωνώ αγαπημένε μου αναγνώστη, ότι όσα δε φτάνει η αλεπού τα κάνει κρεμαστάρια και ακόμα περισσότερο συμφωνώ στο γεγονός ότι όπως κι αν έχει, το υπερηχητικό σκάφος των Αμερικάνων, έγινε αποδεκτό με χειροκροτήματα απ' όλο τον κόσμο. Σπάζοντας το ένα ρεκόρ μετά το άλλο.
Στην αρχή μάλιστα υπέθεσα ότι τα καλόπαιδα του Σιζέφσκι, είχαν στοιχηματίσει ...1000 Bucks μεταξύ τους, ότι μπορούν να γίνουν η πρώτη ομάδα που θα πετύχει 100 πόντους σε ένα ημίχρονο. Εν συνεχεία, με τη βοήθεια ενός φίλου, του Μάνου (παλιού συνεργάτη) συνειδητοποίησα ότι κυνηγούν σαν λαβωμένα λιοντάρια
τον μαγικό αριθμό 44... Τη διαφορά δηλαδή με την οποία νικούσε η μία, μοναδική κι ανεπανάληπτη Dream Team το 1992.
Οταν μάλιστα, προς το τέλος του πρώτου ημίχρονο, είδα τον Λεμπρόν να μορφάζει απογοητευμένος, τινάζοντας τα χέρια αριστερά εμφανώς λυπημένος για μία χαμένη άμυνα κι ένα καλάθι του ελληνικού Εφιάλτη Ομπασοχάν, σχεδόν πείστηκα.

Δε θα γίνουν Dream Team, ποτέ!
Κάνοντας το συνήγορο του διαβόλου απέναντι στην ίδια την κρίση μου, την τοποθέτησή μου, θα έλεγα ότι όσο κι αν ο Κόμπε δε θα γίνει ποτέ Τζόρνταν (έστω κι αν είναι μοναδικός παίκτης στην ιστορία που τον έχει πλησιάσει περισσότερο), και κατ' αντιστοιχία οι υπόλοιποι με τα παιδιά της Dream Team, είναι γεγονός ότι τα 29 τρίποντα που σημείωσαν, είναι συγκομιδή για υπόκλιση.
Οσα ντραγκ τεστ κι αν κάνεις, όσα αναβολικά κι αν πάρει κανείς (διότι είμαι σίγουρος ότι στα καφενεία ακούγονται τέτοιου είδους επιχειρήματα), όσο γομάρι κι αν είναι, ή υπέρτερος σε σωματικά κι αθλητικά προσόντα, τίποτα δε μπορεί να σε μάθει να σουτάρεις καλύτερα.
Στα τελευταία δύο ματς, υπάρχουν ολόκληρα δεκάλεπτα που οι ΗΠΑ αστοχούν σε 3 και 4 επιθέσεις συνολικά. Μόνο! Ε, αυτό χωράει χειροκρότημα. Από την άλλη πλευρά όμως, όπως και να 'χει κι όσες Νιγηρίες αν συντρίψουν στο διάβα τους, ο (ομολογουμένως αξιαγάπητος) Κόμπε και η παρέα του, δε θα γίνουν Μάικλ και Dream Team, ποτέ! Κι ας ξεκινήσει η ιστορία των ρεκόρ να γράφεται από σήμερα, κι ας είναι αυτοί που θα μηδενίσουν το κοντέρ των ανδραγαθημάτων της ομάδας του Τσακ Ντέιλι.


Οι... λόγοι!
Οι λόγοι μπορεί να είναι πολλοί, εγώ θα επιχειρήσω να κάνω μία αναφορά σε κάποιους από αυτούς, κάποιοι εκ των οποίων, δε βαρύνουν ως ευθύνη τους νυν σφετεριστές της λέξης Dream...
1. Ο πρώτος είναι πρώτος: Το 1992, στη Βαρκελώνη έγινε λαϊκό προσκύνημα και ολόκληρη η οικουμένη είχε στραμμένο το βλέμμα της, στον Τζόρνταν και την παρέα του, δεδομένου ότι η ΠΡΩΤΗ φορά... Η πρώτη φορά, που ο μαγικός κόσμος του ΝΒΑ, θα συγκεντρωνόταν στο ραντεβού των Ολυμπιακών Αγώνων, μάχιμος, σύσσωμος με τα πιο εκλεκτά τέκνα του για να διεκδικήσει το χρυσό μετάλλιο. Ε, η πρώτη φορά, αγαπητοί μου, δεν μπορεί να γίνει ποτέ δεύτερη. Και η πρώτη φορά είναι ... η πρώτη Period!
2. Ο εφευρέτης και η εξέλιξη.... Κοιτάζω το νόμισμα από την αντίθετη όψη του. Δεν αποθεώνω τους νυν Αμερικάνους που επιδιώκουν να συντρίψουν τα ρεκόρ που σημειώθηκαν ακριβώς 20 χρόνια πριν... Καταδικάζω και λαμβάνω ως αλαζονεία, ανικανότητα και ανεπάρκεια το γεγονός ότι όλα τα προηγούμενα χρόνια δε βρέθηκε κάποια ομάδα να ...εξελίξει τα ρεκόρ του Μάικ και του Μάτζικ. Στον παγκόσμιο αθλητισμό, όλα τα ρεκόρ σπάνε ...την επόμενη μέρα, όχι την προηγούμενη. Και πλην ελάχιστων περιπτώσεων, που μπορεί να έγιναν μάλιστα σε ιδιαίτερες κλιματολογικές συνθήκες, τα περισσότερα ρεκόρ διαρκούν λιγότερα από 20 χρόνια. Αρα, μου είναι αδύνατον, να αποθεώσω αυτούς που κατάφεραν να κάνουν το αυτονόητο, όντας πραγματικά οι καλύτεροι.
3. Αλλος ανοίγει το δρόμο, άλλος τον περπατάει... Από τη στιγμή, που είναι ανθρωπίνως αδύνατον να συνυπάρξουν αυτές οι δύο ομάδες ταυτοχρόνως και να κριθούν αυτοστιγμεί, το μόνο σίγουρο είναι ότι το αβάτζο ανήκει στον νυν και όχι στον πρώην. Με λίγα λόγια, οι σημερινοί αστέρες του ΝΒΑ θα είναι πάντα οι κυνηγοί... Θα συμφωνείτε ότι είναι άλλο να δημιουργείς ένα όριο από το μηδέν που κράτησε 20 χρόνια και άλλο να στοχεύεις να το ξεπεράσεις. Το 1992, το όριο δημιουργήθηκε, το 2012 μπορεί και να σπάσει. Η ανθρώπινη φύση μαρτυρά ότι για έναν ικανό άνθρωπο είναι πιο εύκολο να ξεπεράσει έναν στόχο, παρά να τον γεννήσει και μάλιστα να τον διατηρήσει τόσα χρόνια.
4. Σε έχω δει κάπου κάπου σε ξέρω... Σήμερα το ΝΒΑ είναι ένα πολυφυλετικό προϊόν, που ανοίγει την αγκαλιά του προς όλους, που υποδέχεται με τεράστια ευκολία παίκτες από όλες τις γωνιές της Γης και τα πρόσωπα, οι φιγούρες, τα κατορθώματα είναι πολύ πιο οικεία στον φίλαθλο, απ'ό,τι ήταν το 1992. Τότε, η μάζωξη της USA Basketball με Τζόρνταν, Μάτζικ, Πίπεν, Μπερντ κτλ κτλ έμοιαζε σαν να να ζωντανεύει ένας παγκόσμιος θρύλος. Σαν να αποκτούν μορφή, σάρκα και οστά, πρόσωπα που περιβάλλονταν από ένα μύθο, δεδομένου ότι το ΝΒΑ, ειδικά στην Ελλάδα τότε, ήταν αρκετά μακρινό....
Τότε, κάποια στιγμιότυπα από το All Star παρακολουθούσαμε εβδομάδες αργότερα και καθόμασταν σαν χάνοι μπροστά από τις οθόνες (της ΕΡΤ και της σαββατιάτικης αθλητικής εκπομπής), πιστεύοντας ότι το ΝΒΑ είναι ο διαγωνισμός καρφωμάτων. Αρα, είναι διαφορετικό να είσαι μύθος από ένας εξαιρετικά γνώριμος (στην εποχή της πληροφορίας) σταρ. Οσο μεγάλος σταρ κι αν είσαι!
5. Παίκτες αφίσες... Ρίξτε μία ματιά στα ρόστερ των δύο ομάδων.. Και προσπαθήστε να θυμηθείτε, εσείς που ήσασταν νεαροί τότε, και διαβάστε οι αγέννητοι. Στην ομάδα του 1992, υπήρχαν παίκτες σύμβολα, παίκτες αφίσες σε δωμάτια, παίκτες προσωπικότητες, παίκτες που επί χρόνια το όνομά τους ήταν συνώνυμο του ΝΒΑ. Παίκτες που αποτελούσαν από μόνοι τους αιτία να υποστηρίξει κάποιος το Σικάγο, το Πόρτλαντ, το Ντιτρόιτ, το Σαν Αντόνιο, τη Γιούτα. Οπως και να 'χει καλοί φίλοι, είναι πολύ δύσκολο για κάποιον να θυμάται το όνομα ...Γουέστμρπουκ, ή να απαντήσει στην ερώτηση: Που παίζει ο Χάρντεν; Κι αυτή είναι η σκληρή πραγματικότητα.
Δε θα υποκατασταθεί
Αυτά, μπορεί να συμφωνείτε, μπορεί να διαφωνείτε και το μόνον σίγουρο είναι ότι κάθε γενιά δημιουργεί και υπερασπίζεται τα δικά της είδωλα, αυτά με τα οποία μεγαλώνει μαζί. Είναι δεδομένο ότι στα σημερινά παιδιά, το όνομα Νίκος Γκάλης, ακούγεται όπως στα δικά μας αυτά ακουγόταν το όνομα του Γιώργου Κολοκυθά, του Γιώργου Αμερικάνου, ή του Καλιγκάρις. Μεγάλοι παίκτες μεν, τους οποίους δεν είδαμε ποτέ όμως σε δράση.
Υπάρχουν και κάποια πράγματα τα οποία είναι αδιαπραγμάτευτα. Οπως στο ελληνικό μπάσκετ δε θα βρεθεί άλλος Νίκος Γκάλης (για ένα εκατομμύριο λόγους, που ξεφεύγουν της αθλητικής ικανότητας) τα επόμενα 50 ή και περισσότερα χρόνια, έτσι και στο ΝΒΑ, ο Μάικλ Τζόρνταν και εκείνη η Dream Team δε θα υποκατασταθεί από καμία σύγχρονη σφετερίστρια, όσο όμορφη κι αν είναι.
Πηγή: Goal

Υποχώρηση για Καμπουρίδη/Παπαδόπουλο!!

Την 20η θέση κατέλαβαν οι Παναγιώτης Καμπουρίδης και Στάθης Παπαδόπουλος στην τρίτη ιστιοδρομία των 470 ανδρών.

Το ελληνικό πλήρωμα έμεινε 2 λεπτά και 27 δευτερόλεπτα πίσω από τους Ιταλούς Γκάμπριο Ζαντόνα και Πιέτρο Ζουκέτι, οι οποίοι τερμάτισαν πρώτοι σε 1:00:54.
Στη γενική κατάταξη και μετά τις πρώτες τρεις κούρσες, οι Καμπουρίδης/Παπαδόπουλος υποχώρησαν στην 13η θέση με 41 βαθμούς ποινής, ενώ προηγούνται οι Βρετανοί Λουκ Πέισενς και Στούαρτ Μπίθελ με 7 βαθμούς ποινής.
Πηγή: contra.gr
 

«Στην Ευρώπη όπως πέρυσι»

Ο Κοστίν Λάζαρ μίλησε στο «Αθλητικό Μετρόπολις» κι αναφέρθηκε στην χθεσινή επικράτηση επί της Μπνέι Γεχούντα στο «Ραμάτ Γκαν» και στη «μισή πρόκριση» που πήρε ο ΠΑΟΚ για τα πλέι οφ του Γιουρόπα Λιγκ.

Στο αρχικό του σχόλιο ο Κοστίν Λάζαρ επισήμανε: «Νιώθουμε πολύ καλά που κερδίσαμε, αν και μεγαλύτερος αντίπαλος χθες ήταν η ζέστη και η υγρασία, που μας δυσκόλεψαν πάρα πολύ».
Για το στόχο του ΠΑΟΚ στις αναμετρήσεις με την Μπνέι Γεχούντα, ο Ρουμάνος μέσος υπογράμμισε: «Εμείς πήγαμε μόνο για τη νίκη εκεί, το περιμέναμε αυτό. Εχουμε μια καλή ομάδα, με αρκετούς διεθνείς παίκτες. Ισως φάνηκε λίγο πιο δύσκολο από όσο έπρεπε, αλλά εμείς δώσαμε ό, τι μπορούσαμε για να κερδίσουμε. Και πέρυσι κερδίσαμε με το ίδιο σκορ στο Όσλο τη Βαλερένγκα. Ελπίζω να έχουμε και φέτος την ίδια, αν όχι καλύτερη, πορεία στην Ευρώπη».
Σε ερώτηση σχετικά με τη σύνδεση των επιτυχιών της ομάδας με τις πωλήσεις των πακέτων διαρκείας, απάντησε: «Καταλαβαίνουμε και τους φιλάθλους, μια και δεν περισσεύουν τα λεφτά, λόγω των ιδιαίτερων συγκυριών στην Ελλάδα. Πάντως εμείς έχουμε ανάγκη την υποστήριξη των φιλάθλων».
Για το δεύτερο ματς με τους Ισραηλινούς, σχολίασε: «Εμείς θα αντιμετωπίσουμε το παιχνίδι με τον ίδιο τρόπο. Θα πάμε για τη νίκη και ευχόμαστε να περάσουμε πέρα από τα πλέι οφ και στους ομίλους του Γιουρόπα Λιγκ».
Για τις περιπτώσεις των Μαλεζά και Κρέσιτς, τόνισε: «Εμείς χαιρόμαστε γιατί έκαναν τα παιδιά ένα βήμα παραπάνω στην καριέρα τους και λυπούμαστε γιατί ήταν σημαντικοί για την ομάδας μας».
Για τους νεαρούς ποδοσφαιριστές του ΠΑΟΚ και το μείγμα μικρών και μεγάλων στην ομάδα, επισήμανε: «Πάρα πολύ θετικό είναι αυτό, μια και δίνονται ευκαιρίες σε νεά παιδια. Εμείς θα βοηθηθούμε σε αυτό, μια και διαθέτουμε νεαρούς παίκτες με μεγάλη ποιότητα. Ο ένας θα βοηθάει τον άλλον για να υλοποιήσουμε τους στόχους μας».
Τέλος για τους φετινούς στόχους του ΠΑΟΚ, είπε: «Θα τα δώσουμε όλα και πιστεύουμε ότι θα κάνουμε παραπάνω πράγματα από πέρυσι».
Για τους προσωπικούς του στόχους τόνισε ότι «θέλω να τα πάω καλύτερα από πέρυσι. Ομως επειδή το ποδόσφαιρο είναι απρόβλεπτο, ποτέ δεν ξέρεις τι θα γίνει. Απλά εγώ υπόσχομαι ότι θα δώσω τα πάντα για να πετύχουμε τους στόχους μας».

Το μαύρο ...άσπρο!!

Βγήκαν τα μαύρα, κι ένα άσπρο, πιστόλια από τους Αμερικανούς. Να το ένα ρεκόρ να πέφτει μετά το άλλο, να τα τρίποντα, να η κατάρριψη επιδόσεων της πρώτης ντριμ τιμ. Γράφει ο Τάσος Μαγουλάς.

Οι γιάνκηδες πήραν εκδίκηση για την Ελλάδα και τον άδικο αποκλεισμό από την Νιγηρία. Και τώρα;
Τώρα έρχεται η αποθέωση για την υπερηχητική ομάδα του Σιζέφσκι, ένα σύνολο που ότι κι αν πιστεύουμε για την ομάδα του 92, αποτελεί το πιο γρήγορο και αθλητικό σύνολο της ιστορίας. Επειδή είμαστε και άνθρωποι των άκρων τους δώσαμε ήδη το χρυσό μετάλλιο και χωρίς αντίπαλο.
Η αλήθεια είναι πως ότι έχουμε δει από την συγκεκριμένη ομάδα, από το τελευταίο φιλικό με την Ισπανία και στο τουρνουά, καταδεικνύει την βελτίωση από αγώνα σε αγώνα, αποκτούν τρομερούς αυτοματισμούς, παίζουν δε τόσο γρήγορα που δεν προλαβαίνεις να καταλάβεις αν παίζει με πέντε κοντούς, με τέσσερις φόργουορντ και τον τίμιο Τσάντλερ, αν παίζει με τρεις παίκτες...γενικώς, αν δεν αγωνίζεται κανείς.
H δικαίωση και το "αύριο"...
Πολύ ωραία και τρομερά θεαματικά όλα αυτά και σε έναν βαθμό δικαιώνουν τα καλά λόγια που έχουμε πει γι αυτή την τωρινή φουρνιά των Αμερικανών, σε σχέση με την πρώτη παρέα επαγγελματιών που παρατάχθηκε αλλά...
Αλλά στην σύγκριση που επιχειρήσαμε και συζητήσαμε από το contra.gr μιλούσαμε για μία πλήρη εθνική των ΗΠΑ κάτι που δεν συμβαίνει.
Παίζοντας χωρίς κανέναν ψηλό(ο μαγκούφης ο Τάισον Τσάντερ θυμίζει περισσότερο κινούμενο στόχο για τους διαιτητές ώστε να μην παίρνουν φάουλ οι υπόλοιποι) μοιάζουν τρομερά με την ομάδα του 2006 η οποία μέχρι να πέσει στα δικά μας παιδιά, περνούσε πάνω από τους αντιπάλους της.
Σουτ είναι και καμιά φορά δεν μπαίνει...
Βεβαίως αυτό δεν σημαίνει ότι θα ηττηθούν οι ΗΠΑ, ωστόσο παρά τον ενθουσιασμό, οφείλουμε να τονίσουμε πως σε έναν αγώνα νοκ άουτ, με αντιπάλους οι οποίοι διαθέτουν έμπειρα πλέι μέικερ και δυνατούς ψηλούς(Ισπανία, Βραζιλία, Αργεντινή) δεν θα είναι απίθανο αν δυσκολευτούν. Μέχρι τώρα οι Αμερικανοί είναι απίστευτα εύστοχοι από τα 6,75 πράγμα φυσιολογικό αφού σουτάρουν πολύ κοντύτερα από ότι στο ΝΒΑ, αλλά...σουτ είναι και καμιά φορά δεν μπαίνει.
Μπορούν να ηττηθούν; Μόνο όπως το 2006. Μια ομάδα να πραγματοποιήσει το τελειότερο παιχνίδι της ιστορίας και οι Αμερικανοί να αγχωθούν. Βεβαίως Κόμπε παρόντος αυτό  μοιάζει δύσκολο να συμβεί καθώς η εποχή της αφέλειας έλαβε τέλος.
Σοκ με το κοινό!
Εκείνο το οποίο ήταν πραγματικά πολύ όμορφο στον αγώνα με την Νιγηρία αφορούσε στην νοοτροπία την αθλητική των παικτών του ΝΒΑ. Διασκέδασαν στον πάγκο αλλά μέσα στο παρκέ πέτυχαν το ρεκόρ κατά...λάθος. Όσοι είδατε το παιχνίδι θα παρατηρήσατε ότι στα τελευταία 10 λεπτά απέφυγαν τους αιφνιδιασμούς και τα πολλά καρφώματα περιορίζοντας την δράση τους σε συνεχόμενα τρίποντα. Πρέπει δε να σοκαρίστηκαν όταν το κοινό τους φώναζε να ξεπεράσουν τους 150 πόντους διότι η κουλτούρα τους λέει πως όταν έχει κριθεί ένας αγώνας απαγορεύεται να κάνεις επίδειξη. Έχουμε ακόμα πολλά να μάθουμε από τα ...μαύρα πιστόλια.
ΣΗΜΕΙΩΣΗ: Επειδή εν έτει 2012 προσπαθούμε να πείσουμε τον κόσμο ότι είμαστε ρατσιστές με το χρώμα, τουλάχιστον ας το ...κάνουμε σωστά. Η λέξη έγχρωμος, «colored», θεωρείται ρατσιστική στις ΗΠΑ. Μαύρος αθλητής, άσπρος αθλητής. Εξηγούμεθα δια να μην παρεξηγούμεθα.
Πηγή: contra.gr

Πω­λεί­ται Κέρ­κυ­ρα ή Ρό­δος!!

To διά­βα­ζα στη «Monde»  στις 23.7.12 και δεν το πί­στευα. Ανα­γκά­στη­κα να το δια­βά­σω δυο τρεις φο­ρές, για να πει­σθώ πως εί­χα κα­τα­λά­βει σω­στά την εί­δη­ση. Γράφει ο Περικλής Κοροβέσης.

Ήξε­ρα βέ­βαια πως η Τρόι­κα Εσω­τε­ρι­κού κά­τω α­πό την κα­θο­δή­γη­ση της Τρόι­κας Εξω­τε­ρι­κού έ­να μό­νο έρ­γο μπο­ρεί να κά­νει: να κα­τα­στρέ­ψει ο­λο­σχε­ρώς αυ­τή τη χώ­ρα και να την ο­δη­γή­σει στη χρε­ο­κο­πία. Με­τά, να αρ­χί­σει να εκ­ποιεί ελ­λη­νι­κή γη, α­φού θα έ­χει που­λή­σει ό­λα τα υ­πό­λοι­πα. Αλλά αυ­τό το πε­ρί­με­να για αρ­γό­τε­ρα. Ένα ξε­πού­λη­μα τώ­ρα της ελ­λη­νι­κής γης μπο­ρεί να ση­μα­το­δο­τή­σει ε­ξέ­γερ­ση και να μα­ταιώ­σει σύ­ντο­μα το κυ­βερ­νη­τι­κό έρ­γο.
Η εί­δη­ση που δεν πί­στευα, ή­ταν πως ο Σα­μα­ράς, ο Βε­νι­ζέ­λος και Κου­βέ­λης έ­χουν προ­γραμ­μα­τί­σει να που­λή­σου­νε έ­να τμή­μα της Κέρ­κυ­ρας ή της Ρό­δου. Πό­σο με­γά­λο θα εί­ναι αυ­τό το κομ­μά­τι, δεν διευ­κρι­νί­ζε­ται. Ού­τε α­κό­μα εί­ναι σα­φές αν αυ­τή θα εί­ναι η πα­τέ­ντα και για άλ­λα νη­σιά και αν στην πε­ριο­χή που θα που­λη­θεί θα συ­μπε­ρι­λαμ­βά­νο­νται και χω­ριά. Το «Πο­ντί­κι», ε­δώ και πο­λύ και­ρό, εί­χε γρά­ψει ό­τι πω­λού­νται ή­δη μι­κρά νη­σιά. Αλλά άλ­λο Κέρ­κυ­ρα και Ρό­δος. Δύο νη­σιά γέ­φυ­ρα με ό­λη την αν­θρω­πό­τη­τα που έρ­χε­ται και συν­δέε­ται με την Ελλά­δα.

Η κοι­νό­τη­τα στο DNA μας

Η κα­τα­στρο­φή που ε­τοι­μά­ζει η κυ­βέρ­νη­ση μπο­ρεί να πά­ρει πο­λύ πιο γρή­γο­ρους ρυθ­μούς α­πό ό,τι πε­ρι­μέ­νου­με. Τι θα γί­νει ό­ταν ι­διω­τι­κο­ποιη­θεί το νε­ρό της Αθή­νας και Θεσ­σα­λο­νί­κης και που­λιέ­ται σε τι­μή βεν­ζί­νης; Αυ­τό έ­γι­νε ή­δη στη Νό­τια Αφρι­κή και τη Λα­τι­νι­κή Αμε­ρι­κή. Το νε­ρό εί­ναι έ­να ιε­ρό πο­λύ­τι­μο α­γα­θό. Και εί­ναι πολ­λοί που υ­πο­στη­ρί­ζουν ό­τι οι προ­σε­χείς πό­λε­μοι θα γί­νο­νται για το νε­ρό, που με τη βίαιη κα­τα­στρο­φή τού πε­ρι­βάλ­λο­ντος γί­νε­ται ό­λο και λι­γό­τε­ρο. Με τρα­γι­κά α­πο­τε­λέ­σμα­τα. Εύ­φο­ρες ε­κτά­σεις ε­ρη­μο­ποιού­νται, κα­τα­στρέ­φε­ται η α­γρο­τι­κή πα­ρα­γω­γή και ε­γκα­θί­στα­ται η πεί­να που ει­σβάλ­λει ε­πι­θε­τι­κά σε ό­λο και με­γα­λύ­τε­ρα τμή­μα­τα του πλη­θυ­σμού. Να μην αρ­χί­σου­με τώ­ρα να κα­τα­με­τρά­με τις ι­διω­τι­κο­ποιή­σεις. Εί­ναι ε­ξάλ­λου γνω­στές. Ας στα­θού­με μο­νά­χα στη φι­λο­σο­φία τους.
Η κοι­νό­τη­τα εί­ναι η πρώ­τη μορ­φή ορ­γά­νω­σης που έ­χου­με α­πό τό­τε που η αν­θρω­πό­τη­τα ε­γκα­τα­λεί­πει τα ξα­δέλ­φια της, τους πι­θή­κους, και αρ­χί­ζει να δη­μιουρ­γεί θρη­σκεία, πο­λι­τι­σμό, νό­μους, α­πο­κτά­ει μό­νι­μη κα­τοι­κία, μα­θαί­νει να καλ­λιερ­γεί τη γη, α­να­κα­λύ­πτει την κτη­νο­τρο­φία και κά­νει κά­ποια ζώα κα­τοι­κί­δια ή χρη­σι­μο­ποιεί την ερ­γα­τι­κή τους δύ­να­μη. Ο α­νί­σχυ­ρος άν­θρω­πος που δεν έ­χει κο­φτε­ρά δό­ντια δεν δια­θέ­τει γαμ­ψά νύ­χια και ού­τε έ­χει τη μυϊκή δύ­να­μη του βού­βα­λου, για να μπο­ρέ­σει να ε­πι­βιώ­σει, ορ­γά­νω­σε τις κοι­νό­τη­τες. Υπάρ­χουν φυ­λές που ζουν α­κό­μα σε αυ­τόν τον αρ­χι­κό κοι­νο­τι­σμό. Ει­κά­ζε­ται πως η Άμε­ση Δη­μο­κρα­τία της κλα­σι­κής Αθή­νας ε­δώ έ­χει τις ρί­ζες της. Αλλά κα­νέ­νας ι­στο­ρι­κός δεν μπο­ρεί να το α­πο­δεί­ξει, ελ­λεί­ψει στοι­χείων. Ανά­με­σα στην «Νε­ο­λι­θι­κή Επα­νά­στα­ση» (7.000-8.000 π.Χ.) και την Αθη­ναϊκή Δη­μο­κρα­τία με­σο­λα­βούν πολ­λοί αιώ­νες.
Με άλ­λα λό­για, ο άν­θρω­πος εί­ναι προ­γραμ­μα­τι­σμέ­νος να ζει σε κοι­νό­τη­τα. Αυ­τό εί­ναι κά­τι που δεν αμ­φι­σβη­τεί­ται α­πό κα­νέ­να. Ακό­μα και οι α­να­χω­ρη­τές σε κοι­νό­τη­τες ζού­σαν. Το πρό­βλη­μα εί­ναι αλ­λού. Αυ­τή η κοι­νό­τη­τα ζει για τον ε­αυ­τό της ή εί­ναι υ­πο­ταγ­μέ­νη σε μια αρ­χή, σε μια ε­ξου­σία που εί­ναι πά­νω α­πό την κοι­νό­τη­τα, με δι­κά της συμ­φέ­ρο­ντα; Σή­με­ρα, που ζού­με στην ε­πο­χη της ε­πα­νά­στα­σης του κα­πι­τα­λι­σμού και μια ε­λίτ του 1% έ­χει ό­λο τον πλού­το του πλα­νή­τη, κυ­ριαρ­χεί οι­κο­νο­μι­κά, πο­λι­τι­κά και στρα­τιω­τι­κά, κα­θε­τί που εί­ναι συλ­λο­γι­κό­τη­τα εί­ναι εχ­θρι­κό και πρέ­πει ή να δια­λυ­θεί ή να μπει στην υ­πη­ρε­σία της ε­λίτ. Εί­ναι η πε­ρί­πτω­ση των συν­δι­κά­των που μπαί­νουν στην υ­πη­ρε­σία των ερ­γο­δο­τών και της κυ­βέρ­νη­σης. Σε άλ­λες χώ­ρες α­πα­γο­ρεύε­ται τε­λείως ο συν­δι­κα­λι­σμός και ε­κεί που ε­πι­τρέ­πε­ται οι με­γά­λες ε­ται­ρίες τον α­πα­γο­ρεύουν στις ε­πι­χει­ρή­σεις τους.
Εντού­τοις οι συλ­λο­γι­κό­τη­τες δεν ε­ξα­φα­νί­στη­καν, α­πλά α­ντι­στρά­φη­καν. Και οι κοι­νό­τη­τες, α­φού πρώ­τα διαι­ρε­θούν και ε­ξα­το­μι­κευ­θούν, συ­σπει­ρώ­νο­νται γύ­ρω α­πό έ­να μο­νάρ­χη, έ­να κόμ­μα, μια πο­δο­σφαι­ρι­κή ο­μά­δα κ.λπ και οι άν­θρω­ποι α­κο­λου­θούν σαν υ­πή­κοοι. Στις σύγ­χρο­νες φι­λε­λεύ­θε­ρες ο­λι­γαρ­χίες που ζού­με, το ά­το­μο πα­ρα­χω­ρεί με την ψή­φο του ό­λα τα δι­καιώ­μα­τά του σε έ­να α­ντι­πρό­σω­πο-βου­λευ­τή. Ο βου­λευ­τής με τη σει­ρά του πα­ρα­χω­ρεί τα δι­κά του δι­καιώ­μα­τα στο κόμ­μα που το α­ντι­προ­σω­πεύει ο αρ­χη­γός. Και ο πο­λί­της πα­ρα­μέ­νει στο πε­ρι­θώ­ριο για τέσ­σε­ρα χρό­νια, πά­ντα με­μο­νω­μέ­νο ά­το­μο, και ε­ντάσ­σε­ται ως κοι­νό στην τη­λεό­ρα­ση που του δια­μορ­φώ­νει συ­νεί­δη­ση. Όπου ορ­γα­νώ­νε­ται λαϊκή συλ­λο­γι­κό­τη­τα σε ε­θνι­κό ή διε­θνές πε­δίο, κα­τά κα­νό­να, κα­τα­στέλ­λε­ται κτη­νω­δώς. Η ευ­ρω­παϊκή νο­μο­θε­σία και α­στυ­νο­μία κα­τα­τάσ­σει τους α­κτι­βι­στές στους τρο­μο­κρά­τες.

Η ε­πι­βίω­ση των κοινών α­γα­θών

Εντού­τοις, κά­ποια κοι­νά α­γα­θά εί­χαν ε­πι­βιώ­σει. Ήταν αυ­τό που λέ­γα­με κοι­νω­φε­λείς δη­μό­σιες ε­πι­χει­ρή­σεις ή α­κό­μα αυ­τό που εί­χε ο­νο­μα­στεί κοι­νω­νι­κό κρά­τος και κρά­τος δι­καίου. Για το κοι­νό κα­λό υ­πήρ­χαν μια σει­ρά κρα­τι­κών ε­πι­χει­ρή­σεων, που δια­χει­ρί­ζο­νταν την η­λεκ­τρι­κή ε­νέρ­γεια, το νε­ρό, την τη­λε­φω­νία, τους δρό­μους, τις με­τα­φο­ρές, την παι­δεία, την υ­γεία κ.λπ. που δεν ή­ταν ε­μπο­ρεύ­μα­τα για να που­λη­θούν, αλ­λά κοι­νά α­γα­θά και πλου­το­πα­ρα­γω­γι­κές πη­γές για τη χώ­ρα. Να μη μι­λή­σου­με για ο­ρυ­κτό πλού­το, πε­τρέ­λαιο ή φυ­σι­κό αέ­ριο που α­νή­κει στη γη της Ελλά­δας, ά­ρα και στους κα­τοί­κους της, ά­σχε­τα αν τα δια­χει­ρί­ζε­ται το κρά­τος που θεω­ρη­τι­κά εί­ναι ο α­ντι­πρό­σω­πος τους. Και ε­δώ υ­πάρ­χει μια νέα α­ντι­στρο­φή που εί­ναι κλο­πή. Ενώ αυ­τή η δη­μό­σια πε­ριου­σία α­νή­κει στους πο­λί­τες αυ­τής της χώ­ρας, η κυ­βέρ­νη­ση θεω­ρεί τα δη­μό­σια α­γα­θά κρα­τι­κή πε­ριου­σία, στην ου­σία πε­ριου­σία του κόμ­μα­τος που εί­ναι στην κυ­βέρ­νη­ση, και τη δια­χει­ρί­ζε­ται σαν να εί­ναι κλη­ρο­νο­μιά α­πό τον πα­τέ­ρα του. Εξ ου και η νοο­τρο­πία της μί­ζας. Και αυ­τό σύμ­φω­να με ο­ρι­σμέ­νους συ­νταγ­μα­το­λό­γους α­ντι­τί­θε­ται στο Σύ­νταγ­μα, ά­ρα υ­πάρ­χουν ποι­νι­κές ευ­θύ­νες. Δη­λα­δή θα α­κο­λου­θή­σουν την ο­δό Τσο­χατ­ζό­που­λου.
Το βα­σι­κό ε­πι­χεί­ρη­μα εί­ναι πως το κρά­τος δεν μπο­ρεί να εί­ναι ε­πι­χει­ρη­μα­τίας. Από αυ­τές τις ε­ται­ρίες οι γρα­φειο­κρά­τες βα­ρό­νοι του συν­δι­κα­λι­σμού α­πο­κτούν υ­ψη­λά προ­νό­μια και εί­ναι ζη­μιο­γό­νες για το κρά­τος. Τώ­ρα πώς θα βρε­θεί έ­νας ε­πεν­δυ­τής, που ξέ­ρει κα­λά την πιά­τσα και την εγ­χώ­ρια και τη διε­θνή, για να α­γο­ρά­σει μια ζη­μιο­γό­να ε­πι­χεί­ρη­ση εί­ναι βα­θύ μυ­στή­ριο. Οι ε­πι­χει­ρη­μα­τίες, ό­ταν α­γο­ρά­ζουν μια ε­πι­χεί­ρη­ση, εί­ναι βέ­βαιοι πως θα εί­ναι κερ­δο­φό­ρα. Αλλά ας μην πά­ρου­με ντε και κα­λά πως αυ­τές οι δη­μό­σιες ε­πι­χει­ρή­σεις πρέ­πει να εί­ναι κρα­τι­κές. Τό­τε για­τί η κυ­βέρ­νη­ση δεν τις που­λά­ει στους ερ­γα­ζό­με­νους που και αυ­τοί ι­διώ­τες εί­ναι. Και με ει­δι­κούς ό­ρους, π.χ., για ΔΕ­Η, ΕΥ­ΔΑΠ κ.λπ. που έ­χουν ε­ξα­σφα­λι­σμέ­νη πε­λα­τεία, τα κέρ­δη τους να δια­τί­θε­νται για δη­μό­σια έρ­γα. Αλλά αυ­τό θεω­ρεί­ται κομ­μου­νι­σμός και α­να­τρο­πή της υ­πάρ­χου­σας τά­ξης της κλο­πής.

Οι­κο­νο­μι­κός να­ζι­σμός

Ο αρ­πα­κτι­κός κα­πι­τα­λι­σμός του 21ου αιώ­να εί­ναι έ­νας οι­κο­νο­μι­κός να­ζι­σμός. Αν ο να­ζι­σμός εί­χε κερ­δί­σει τον Β΄ Πα­γκό­σμιο Πό­λε­μο και εί­χε ε­νώ­σει την Ευ­ρώ­πη, στην οι­κο­νο­μι­κή βά­ση δεν θα διέ­φε­ρε και πο­λύ α­πό τη ση­με­ρι­νή ΕΕ της Μέρ­κελ. Να μην ξε­χνά­με πως ο νε­α­ρός οι­κο­νο­μο­λό­γος Έρχαρ­ντ, που εί­χε α­να­λά­βει να εκ­πο­νή­σει την οι­κο­νο­μι­κή βά­ση της με­τα­πο­λε­μι­κής Ευ­ρώ­πης, έ­γι­νε με­τέ­πει­τα κα­γκε­λά­ριος της Δυ­τι­κής Γερ­μα­νίας και α­πό τους θια­σώ­τες της Ε­ΟΚ. Τό­τε δεν χρειά­στη­κε να κου­ρα­στεί και πο­λύ για να βρει ι­δέες και σχέ­δια. Τη δου­λειά την εί­χε κά­νει για τον Χίτ­λερ και την προ­σάρ­μο­σε στη νέα πραγ­μα­τι­κό­τη­τα. Με αυ­τά τα δε­δο­μέ­να, α­κό­μα και έ­να ρε­φορ­μι­στι­κό κόμ­μα, ό­πως ο ΣΥ­ΡΙ­ΖΑ, που έ­χει έ­να με­τριο­πα­θές πρό­γραμ­μα που θυ­μί­ζει τη με­τα­πο­λε­μι­κή ευ­ρω­παϊκή σο­σιαλ­δη­μο­κρα­τία, γί­νε­ται εξ­τρε­μι­στι­κό κόμ­μα και ε­πι­κίν­δυ­νο για την Ευ­ρώ­πη.
Να θυ­μη­θού­με την πε­ρί­πτω­ση του Το­μά Σαν­κά­ρα, ε­νός με­τριο­πα­θούς η­γέ­τη της Αφρι­κής. Μό­λις η χώ­ρα του, η Άνω Βόλ­τα, έ­γι­νε α­νε­ξάρ­τη­τη, της άλ­λα­ξε το ό­νο­μα και τη με­το­νό­μα­σε σε Μπουρ­κί­να Φά­σο, που ση­μαί­νει γη των ε­νά­ρε­των αν­θρώ­πων. Η χώ­ρα του ή­ταν ρη­μαγ­μέ­νη α­πό τους γάλ­λους α­ποι­κιο­κρά­τες. Στην ου­σία πα­ρέ­λα­βε μια έ­ρη­μο. Εξαν­τλη­μέ­νη γη, ξε­ρα­μέ­να πο­τά­μια, α­πο­δε­κα­τι­σμέ­να δά­ση. Ένα στα δύο νε­ο­γέν­νη­τα πε­θαί­νει στους πρώ­τους τρεις μή­νες. Προ­σπά­θη­σε να α­νορ­θώ­σει τη χώ­ρα κα­τα­πο­λε­μώ­ντας την πεί­να και τον α­ναλ­φα­βη­τι­σμό, να δη­μιουρ­γή­σει σύ­στη­μα δη­μό­σιας παι­δείας και υ­γείας, α­νά­στη­σε τα δά­ση και προ­στά­τε­ψε το νε­ρό. Ζή­τη­σε βοή­θεια α­πό την Πα­γκό­σμια Τρά­πε­ζα και το Διε­θνές Νο­μι­σμα­τι­κό Τα­μείο για να α­νοί­ξει πη­γά­δια. Το νε­ρό, αυ­τή η προϋπό­θε­ση ζωής, ή­ταν σπά­νιο. Και του αρ­νή­θη­καν ο­ποια­δή­πο­τε βοή­θεια. Και ο Σαν­κά­ρα εί­χε πει τό­τε: «Μας αρ­νού­νται τους πό­ρους για να α­νοί­ξου­με πη­γά­δια στα ε­κα­τό μέ­τρα για νε­ρό, αλ­λά μας δί­νουν χρή­μα­τα για να σκά­ψου­με πη­γά­δια τριών χι­λιά­δων μέ­τρων για την ε­ξα­γω­γή πε­τρε­λαίου». Συ­νέ­χι­σε να α­νορ­θώ­νει τη χώ­ρα με την πλή­ρη συ­μπα­ρά­στα­ση ό­λων.
Αυ­τό ή­ταν σκάν­δα­λο για τη διε­θνή κοι­νό­τη­τα που α­πο­φά­σι­σε να α­παλ­λα­γεί α­πό αυ­τόν το νέο Λου­μού­μπα. Η δου­λειά α­να­τέ­θη­κε σε συ­νερ­γά­τη του, τον Κα­μπα­ο­ρέ, που την ε­κτέ­λε­σε με με­θο­δι­κό­τη­τα. Η α­ντα­μοι­βή του δο­λο­φό­νου ή­ταν ε­ξου­σία ε­φ’ ό­ρου ζωής. Σή­με­ρα η Μπουρ­κί­να Φά­σο εί­ναι μια στυ­γνή δι­κτα­το­ρία στην υ­πη­ρε­σία του αρ­πα­χτι­κού κα­πι­τα­λι­σμού και μία α­πό τις πιο φτω­χές χώ­ρες της Αφρι­κής.
Η ι­στο­ρία της α­ποι­κιο­κρα­τίας μας δεί­χνει με σα­φή­νεια το μέλ­λον της Ελλά­δας. Και αυ­τό πρέ­πει να α­να­τρα­πεί ε­δώ και τώ­ρα. Ο ΣΥ­ΡΙ­ΖΑ πρέ­πει α­πό τώ­ρα να εκ­πο­νή­σει έ­να πρό­γραμ­μα που να ε­ξα­σφα­λί­ζει την πλή­ρη αυ­τάρ­κεια της χώ­ρας σε ό­λα τα α­γα­θά. Εί­ναι σκάν­δα­λο πρώ­της γραμ­μής να ει­σά­γου­με σκόρ­δα α­πό την Κί­να, λε­μό­νια α­πό την Αργε­ντι­νή και φα­κές α­πό το Μπα­γκλα­ντές. Χρειά­ζε­ται μια ε­πα­νά­στα­ση στον α­γρο­τι­κό το­μέα, που έ­χει τη δυ­να­τό­τη­τα να γί­νει ο οι­κο­λο­γι­κός μπα­ξές του κό­σμου. Και οι συ­νε­ται­ρι­σμοί πρέ­πει να χτί­ζο­νται α­πό τώ­ρα. Με άλ­λα λό­για, το κοι­νω­νι­κό έρ­γο του ΣΥ­ΡΙ­ΖΑ, πρέ­πει να αρ­χί­σει ά­με­σα. Αν ο ΣΥ­ΡΙ­ΖΑ δεν α­φο­μοιω­θεί α­πό την κοι­νω­νία και δεν ρι­ζώ­σει γε­ρά, τό­τε ο κίν­δυ­νος να γί­νει μια κυ­βέρ­νη­ση ΔΗ­ΜΑΡ εί­ναι ο­ρα­τός α­πό τώ­ρα.
Πηγή: Εποχή

Η συνειδητοποίηση της δυσκολίας!!

Η άμυνα του Παναθηναϊκού στιγμές στιγμές υπέφερε το σκωτσέζικο πάθος. Γράφει ο Αντώνης Καρπετόπουλος.

Στη μεσαία γραμμή υπήρχε αρκετό τρέξιμο και λίγο καθαρό μυαλό -ειδικά όταν ο Χριστοδουλόπουλος κουράστηκε μόνο ο Σισοκό δημιουργούσε.
Παρ' όλο που το κεντρικό δίδυμο της Μάδεργουελ δημιουργούσε απορίες για την ικανότητά του, ο ΠΑΟ δεν προσπάθησε πολύ να εκμεταλλευτεί τις γκάφες του. Όμως συνολικά η απόδοση του Παναθηναϊκού ήταν η πρέπουσα και η προσοχή του θύμισε τα βράδια που η παρέα του Καραγκούνη κέρδιζε κόντρα σε θεούς και δαίμονες.

Η Μάδεργουελ δεν ήταν τίποτα σπουδαίο και το ξέραμε  -όμως η νίκη του Παναθηναϊκού στη Σκωτία ήταν σπουδαία και όποιος δεν το καταλαβαίνει δεν έχει καταλάβει σε πόσο δύσκολη θέση (οικονομικά και αγωνιστικά) ήταν ο ΠΑΟ πριν ταξιδέψει στη Γλασκώβη. Ο Παναθηναϊκός τα δύο προηγούμενα χρόνια δεν είχε νίκη στην Ευρώπη: για την ακρίβεια, κανένα από τα αποτελέσματά του δεν ήταν άξιο της ευρωπαϊκής του ιστορίας. Σε αυτά τα δύο χρόνια ο ΠΑΟ αποκλείστηκε από τη Μακάμπι και την Οντένσε, αλλά δεν έκανε και νίκη εντός και εκτός και με την Κοπεγχάγη και τη Ρούμπιν Καζάν, που δεν τις λες μεγαθήρια. Όλα αυτά συνέβησαν ενώ στον Παναθηναϊκό αγωνίζονταν ποδοσφαιριστές που στοίχισαν εκατομμύρια όπως ο Σισέ, ο Σίλβα, ο Λέτο, ο Γκοβού κι ένα σωρό άλλοι. Τι υπήρχε προχθές σε σχέση με τα δυο προηγούμενα χρόνια: νομίζω συνειδητοποίηση της δυσκολίας τής κατάστασης -πράγμα πολύ σημαντικό.

Σπατάλη
Έχουμε όλοι, νομίζω, καταλάβει ότι οι μέρες της μεγάλης σπατάλης και των μεγάλων επενδύσεων έχουν περάσει (και) για το ελληνικό ποδόσφαιρο. Όμως η συνειδητοποίηση αυτή, η δική μας, δεν σημαίνει και πολλά: σημασία έχει να δούμε πώς θα αντιδράσουν ποδοσφαιριστές και ομάδες μπροστά στη νέα πραγματικότητα. Η πιθανότητα να υπάρξει ένα γενικό «φύγε φύγε» από την Ελλάδα παραμένει πολύ μεγάλη -ενώ από την άλλη δεν ήταν καθόλου δεδομένο ότι όσοι αποφασίσουν να μείνουν θα το κάνουν με την καρδιά τους. Ουσιαστικά αυτό που συμβαίνει στο Παναθηναϊκό είναι ότι οι παίκτες έχουν γίνει κατά κάποιο τρόπο χρηματοδότες της ομάδας: πρέπει να φέρουν τα χρήματα για να τα πάρουν! Αν δεν τα φέρουν, το πιθανότερο είναι του χρόνου το καλοκαίρι να συζητάνε για νέες μειώσεις, να κάνουν προσφυγές ή να ψάχνουν καινούργια αφεντικά και συμβόλαια.

Κόποι

Αυτή η πραγματικότητα θα μπορούσε να έχει ως συνέπεια να δούμε στη Γλασκώβη μια ομάδα στα πρόθυρα νευρικής κρίσης. Αν σου πουν ότι από δύο ματς θα κριθεί αν θα πληρωθούν οι κόποι μιας χρονιάς, αυτά τα δύο ματς υπάρχει πιθανότητα να γίνουν ξαφνικά δοκιμασίες απίστευτες. Από την άλλη, μπορεί να συμβεί κι ό,τι είδαμε την Τρίτη το βράδυ -να δούμε δηλαδή στο γήπεδο μια ομάδα συγκεντρωμένη, σοβαρή, προσεχτική και αποφασισμένη να πάρει αποτέλεσμα: ό,τι ακριβώς δεν είχαμε δει σε ευρωπαϊκό ματς του ΠΑΟ τα δύο προηγούμενα χρόνια όταν τα συμβόλαια ήταν εγγυημένα και τεράστια. Στον Παναθηναϊκό έκαναν αυτή τη φορά καλή δουλειά: εξήγησαν στους παίκτες την ανάγκη κερδίζοντας την προσοχή τους -όσοι έμειναν στην ομάδα ήταν Ταλιμπάν.

Συνείδηση

Ακόμα και η απόδοση των παικτών εξηγούνταν από τη συνείδηση της αποστολής. Ο Καρνέζης ήταν σταθερότατος -πέρυσι στην αντίστοιχη χρονική συγκυρία ο Τζόρβας έψαχνε ομάδα και έπαιζε βασικός με το μυαλό αλλού. Οι Έλληνες της ενδεκάδας, από τον Βύντρα και το Σπυρόπουλο μέχρι τον Μαυρία, που μπήκε αλλαγή και σκόραρε, ήταν φανερό ότι αντιμετώπισαν το ματς χωρίς μπλαζέ συμπεριφορά, αφού παίζονταν εκατομμύρια. Ο Σισοκό με την υπέροχη ανεμελιά της κλάσης του καταλαβαίνεις ότι δεν είχε το άγχος των υπόλοιπων και γι' αυτό τολμούσε και κάτι παραπάνω: μην ξεχνάμε ότι είναι δανεικός. Ο Βιτόλο και ο Μπουμσόνγκ θέλουν να παίζουν στον ΠΑΟ έχοντας αποδεχτεί την καινούργια του πραγματικότητα: η συμπεριφορά τους στο γήπεδο ήταν ηγετική. Ναι, ο Παναθηναϊκός δεν ήταν ελκυστικός -αλλά όταν παίζεις τους κόπους μιας σεζόν σε 180 λεπτά αυτό μετράει λιγότερο. Σημασία έχει ότι όλοι γνώριζαν την ανάγκη: αυτή τους βοήθησε να ξαναβρούν τον χαμένο ιστό με τις ξεχασμένες ευρωπαϊκές βραδιές, τους καιρούς που η ομάδα του Καραγκούνη, του Μπασινά, του Γκούμα και των υπόλοιπων έπαιζε τα ευρωπαϊκά ματς με το μαχαίρι στα δόντια, διότι από αυτά εξαρτιόνταν αμοιβές και καριέρες.
  
Δίψα

Ο ΠΑΟ πρέπει να κρατήσει αυτή τη νέα νοοτροπία και την ικανότητα να μετατρέψει σε δύναμη τη δυσκολία που δημιουργεί η οικονομική (του) κρίση. Με αυτή τη δύναμη (και με ένα φορ καλύτερο του Τοτσέ, έναν κόφτη ακόμα, τον Κατσουράνη έτοιμο και ίσως τον Κουίνσι) δεν αποκλείει να προκριθεί και στους ομίλους του Τσάμπιονς Λιγκ. Κυρίως γιατί βρήκε τη δίψα του -αυτή που δύο χρόνια του έλειπε.

Άξιος
Ο Ηλίας Ηλιάδης είναι κατά κάποιο τρόπο παιδί του 2004: το πρώτο ελληνικό μετάλλιο στους Ολυμπιακούς του Λονδίνου έρχεται από τον καιρό των Ολυμπιακών της Αθήνας -ο Ηλιάδης είναι ένας από εκείνους τους αθλητές που μαζέψαμε, μπροστά στην ανάγκη να είμαστε ως χώρα αθλητικά δυνατοί και να κερδίσουμε μετάλλια μπροστά στο κοινό μας που θα παρακολουθούσε τους Αγώνες τους οποίους θα διοργανώναμε. Δεν είναι ούτε πρωτοφανής διαδικασία ούτε μοναδική ως πρακτική οι μεταγραφές αθλητών από άλλες χώρες: η Φράνκλιν π.χ., αυτό το υπέροχο αστέρι της κολύμβησης, είναι Καναδή κι αγωνίζεται για τις ΗΠΑ, ενώ πρόσφατα ανακαλύψαμε και τον Τασιάδη, που αν και ελληνικής καταγωγής, δηλώνει Γερμανός και δεν θέλει να ακούει για μας.
Ο Ηλιάδης είναι στο τζούντο ένας υπεραθλητής: το χρυσό του στην Αθήνα το ακολούθησαν δεκάδες διακρίσεις σε παγκόσμια και πανευρωπαϊκά πρωταθλήματα. Κυρίως η χθεσινή του επιτυχία όμως, είναι η δίκαια ανταμοιβή του για το σθένος που έδειξε μετά την αποτυχία στο Πεκίνο: άλλος θα είχε διαλυθεί. Αυτός άντεξε, σκλήρυνε, επέστρεψε στην κορυφή του κόσμου –η επιτυχία είναι πρώτα από όλα δική του.

Ο Ηλιάδης είναι δέκα χρόνια στην Ελλάδα. Παντρεύτηκε τη Λία, έχει ένα αγοράκι, τον Ηρακλή, κι ένα κοριτσάκι, τη Μαρία, τιμά το εθνόσημο σε κάθε ευκαιρία. Πιθανότατα η καριέρα του δεν μπορεί να πιστωθεί στην καλή δουλειά που γίνεται σε επίπεδο Ομοσπονδίας -ο Ηλιάδης ήταν ήδη σπουδαίος ως νεαρός στη Γεωργία. Όμως δεν χωρά αμφιβολία πως αυτό το σεμνό, θεοσεβούμενο παλικάρι τιμάει τη χώρα που τον υιοθέτησε όσο λίγοι και γι' αυτό και μόνο είναι άξιος σεβασμού από όλους μας. Άξιος θαυμασμού, ως τζουντόκα, είναι έτσι κι αλλιώς παγκοσμίως.   

Εκατομμύρια εικόνες

Τρομερή χώρα η Ελλάδα. Παρά την κρίση, την ώρα που ο Ηλιάδης έδινε τον αγώνα για το χάλκινο μετάλλιο ήταν όλη η πολιτική ηγεσία εκεί. Όχι μόνο ο Καπράλος και ο Κούβελος -που έτσι κι αλλιώς είναι στο Λονδίνο ως επικεφαλής- αλλά και η Φάνη Πάλλη-Πετραλιά και φυσικά κι ο υφυπουργός Αθλητισμού Γιάννης Ιωαννίδης, που έκανε αμέσως και δηλώσεις στην κρατική ραδιοφωνία. Μόνο η ΕΡΤ φρόντισε να λείπει και να μην υπάρχει μετάδοση του αγώνα -πήξαμε άλλωστε στα μετάλλια…
(Από την άλλη αν έχεις τον υφυπουργό, τι να την κάνεις την εικόνα. Ένας υφυπουργός αξίζει ίσαμε ένα εκατομμύριο εικόνες και γύρω στα εκατό εκατομμύρια λέξεις.)
Πηγή: Sportday

Σεβασμός στην Αννα!!

ΜΙΡΑΚΟΛΟ. Η Φάνη-Πάλλη Πετραλιά ζει. Και δεν εννοώ βιολογικά. Αυτό είναι γνωστό και δεδομένο. Και μακάρι να τα χιλιάσει η γυναίκα. Λέω ότι ζει σαν πολίτης. Μέχρι το Λονδίνο έφτασε η χάρη της. Του Κώστα Καίσαρη.

Καλεσμένη για τους Ολυμπιακούς Αγώνες. Τι Αθάνατοι θα ήταν άλλωστε όλοι αυτοί στη ΔΟΕ αν δεν είχαν ιδιαίτερη ευαισθησία στην τρίτη ηλικία; Ανάλογη ήταν η ευαισθησία αλλά και η έκπληξη των Ελλήνων δημοσιογράφων. Και δεν αναφέρομαι μόνο σε αυτούς της κρατικής τηλεόρασης που μόλις βλέπουν υπουργό τους πιάνει τσιριπιμπόμ.
Κάτι παρόμοιο με αυτό του σκύλου στο πείραμα του Παβλόφ που μόλις έβλεπε ένα άδειο πιάτο του τρέχανε τα σάλια. Ετσι και με τους υπουργούς στην ΕΡΤ. Δεν έχει σημασία αν είναι πρώην ή νυν. Ο τίτλος μένει. Ο δημόσιος υπάλληλος λοιπόν τον βλέπει σαν εν δυνάμει εργοδότη του.
Δεν έδωσε όμως στο κρατικό ραδιόφωνο και στην κρατική τηλεόραση συνεντεύξεις η Πετραλιά. Και ιδιωτικά ραδιόφωνα έσπευσαν να ζητήσουν το απόσταγμα της σοφίας της περί των ολυμπιακών θεμάτων. Οτι δηλαδή οι Αγώνες του 2004 που κάναμε εμείς ήταν οι καλύτεροι. Τέλος πάντων. Απ' ότι μου είπε ο συνεργάτης της στήλης, ο Προκόπης ο Ωκεανολόγος, η Φάνη θα πρέπει να έχει το προνόμιο να έχει υποβάλει σε λίφτινγκ τη φωνή της.Την άκουγες και νόμιζες ότι μίλαγε κοριτσάκι είκοσι χρονών.
Κάπως έτσι εξηγείται πώς χάσανε εκεί στην κρατική τηλεόραση τον αγώνα του Ηλιάδη και το μετάλλιο. Είδανε πολλούς υπουργούς μαζί εκεί στο Λονδίνο και τους έπιασε ταχυπαλμία. Ειδικά τους έχοντες και κατέχοντες πόστα. Εις εξ αυτών μάλιστα εξομολογήθηκε στον Γιάννη Ιωαννίδη το μεγάλο του μυστικό: Εγώ, υπουργέ μου, πάντα Νεοδημοκράτης ήμουνα. Οσο ανέκαθεν ήταν Νέα Δημοκρατία η Αρια Αγάτσα, θα πρόσθετα εγώ. Τέλος πάντων.
Συνεχίζουμε με μια ακόμα κυρία. Τη Βίκυ Σταμάτη. Με τον συνήγορό της δηλαδή που κατέθεσε αίτηση εισαγωγής στο νοσοκομείο των φυλακών. Επικαλούμενος μάλιστα ιδιαίτερα σοβαρούς λόγους υγείας: Οτι έχει έντονους πονοκεφάλους, που ενίοτε προκαλούν λιποθυμικές τάσεις. Πού είναι το περίεργο όμως; Αν είσαι φυλακή το λιγότερο που μπορείς να πάθεις είναι πονοκέφαλος. Αν είναι όσοι έχουνε πονοκέφαλο να μπαίνουνε στο νοσοκομείο όχι κρεβάτια και ράντζα δεν θα φτάνανε, αλλά στο πάτωμα θα τους είχανε στρωματσάδα.
Στο μεταξύ έντονες είναι οι αντεγκλήσεις στη Βουλή σχετικά με το νομοσχέδιο για την Παιδεία. Και τον υπουργό κ. Αρβανιτόπουλο να δηλώνει ρητά και απερίφραστα: «Δεν είναι δυνατόν μια χώρα δέκα εκατομμυρίων σαν την Ελλάδα να έχει 40 ΑΕΙ». Πάμε λοιπόν για συγχωνεύσεις αρχής γενομένης από τη Βόρεια Ελλάδα. Μέχρι δηλαδή που κινδυνεύει να χάσει την έδρα της η επίτιμος καθηγήτρια κ. Αννα Παναγιωταρέα (φωτό με πανεπιστημιακό καπέλο).
Αν το μνημόνιο και οι συνέπειές του χτυπήσουν και την Παναγιωταρέα, πάει να πει ότι δεν έχει μείνει τίποτα όρθιο σ' αυτόν τον τόπο. Σέηβ Αννα λοιπόν και μια ματιά στο διαδίκτυο για το τι γράφουν οι μαθητές της για την εν λόγω κυρία ερμηνεύει το κατάντημα της Παιδείας. Οπως αξίζει να διαβάσει κανείς το άρθρο για Χατζηγιάννη-Μακρυπούλια που προκάλεσε την αγωγή των 500.000 ευρώ. Αυτά.
Ανοιχτές παραμένουν οι εκλογές στην ΕΠΟ. Αν ο Γκαγκάτσης δηλαδή θα πάρει 40+ ή 45+ ενώσεις.
-Observer
Για αρχηγός πήγαινε και κατέληξε Ζίγδης
ΚΙ αν αριστερά στο κεντρικό κομμάτι είχαν την τιμητική τους οι γυναίκες, ο χώρος εδώ δεξιά ανήκει στους άντρες. Λίγο ακόμα και θα είχανε πιαστεί στα χέρια Βενιζέλος και Χρυσοχοΐδης στην Ιπποκράτους. Κι έχουνε και τα δίκια τους, εδώ που τα λέμε. Πώς να αντέξει ο Χρυσοχοΐδης χωρίς τον τίτλο του υπουργού; Να κάνει δηλώσεις κι αντί να κοιτάει την κάμερα να έχει αυτό το απλανές βλέμμα προς το κενό. Κι όχι σταθερά μάλιστα αλλά να το περιστρέφει με ταυτόχρονη ελαφρά κίνηση του κεφαλιού.
Σαν μαθητής του Δημοτικού που λέει το ποίημα της 28ης Οκτωβρίου και να κομπιάζει από το τρακ. Ετσι κι ο Χρυσοχοΐδης. Ολόκληρη πρόταση δεν μπορεί να τελειώσει. Αυτό όμως δεν τον εμπόδισε να διαπρέψει στο πολιτικό στίβο. Ο Βενιζέλος, αντίθετα, διαθέτει τέτοιο λέγειν που έχει κάνει τη ρητορική τσούλα. Την έχει ξεφτιλίσει. Μαζί με τη νομική επιστήμη.
Τα πάντα μπορεί να υποστηρίξει, τα πάντα μπορεί να απορρίψει. Παρά ταύτα όμως τον έπιασε Κώτσο ο δυσλεκτικός στα ελληνικά Γιωργάκης. Ο Γεώργιος Παπανδρέου ο δεύτερος την έκανε λος πούλος και τον άφησε με το ΠΑΣΟΚ του δώδεκα τα εκατό στο χέρι. Εύλογα λοιπόν γυαλίζει το μάτι του Βαγγέλα. Για αρχηγός πήγαινε και κατέληξε Ζίγδης. Εύλογα λοιπόν όταν δύο άντρες έχουν νεύρα να μανουριάζουνε και να πλακώνονται.
Το μεγαλείο της σκέψης του ανδρός
Ο ΜΙΧΑΛΗΣ Ασλάνης αντίθετα έχει άλλου είδους προβλήματα. Σε μια εκ βαθέων εξομολόγηση συντάραξε το πανελλήνιο: «Ξυπνάω το βράδυ στο σπίτι και αισθάνομαι τόσο απελπιστικά μόνος που δεν αντέχεται». Πραγματικά είναι φοβερό. Ο Μιχάλης στη συνέχεια ανοίγει το κουβάρι των αναμνήσεων της ζωής του και αναρωτιέται: «Μήπως έκανα λάθος; Για σκέψου να είχα μια ευτυχισμένη οικογένεια ή να είχα δύο παιδιά; Δεν θα ήταν ωραία;».
Τι μπορείς να πεις; Τίποτα. Απλά υποκλίνεσαι ευλαβικά στο μεγαλείο της σκέψης του ανδρός. Και τον συγκλονιστικό τρόπο που βιώνει το τεράστιο πρόβλημά του: Οταν κάποιες φορές που ξυπνάει το βράδυ αισθάνεται απελπιστικά μόνος. Το μόνο που μπορείς να πεις είναι κουράγιο Μιχάλη. Θα περάσει κι αυτό. Κλείνοντας θα πρέπει να επισημάνουμε την κοινωνική δραστηριότητα της Χρυσής Αυγής. Προεξέχοντος του κ. Κασιδιάρη. Να μοιράσει τρόφιμα στην πλατεία Συντάγματος στους φτωχούς και αναξιοπαθούντες συνέλληνες.
Το προνόμιο της φιλανθρωπίας άλλωστε δεν το έχουν μόνο οι βαρόνοι της κοκαΐνης στη Λατινική Αμερική σαν τον Εσκομπάρ. Ή οι φοροδιαφεύγοντες Ελληνες επιχειρηματίες. Φιλάνθρωποι δύναται να είναι πέραν της Εκκλησίας και οι εθνικιστές. Οπως μοιράζουν μπουνιές και κλωτσιές στους μετανάστες, να μοιράζουν τρόφιμα στους Ελληνες.
ΕΡΩΤΗΣΗ: Τι άλλο κάνουν μαζί, εκτός από μηνύσεις, Χατζηγιάννης και Μακρυπούλια;

Οι γυναίκες νιώθουν πιο sexy στα 28 τους!!

Οι γυναίκες αισθάνονται πιο σέξι στην ηλικία των 28, ενώ το απόγειο της αυτοπεποίθησής τους το αποκτούν φτάνοντας στα 32! Το ξέρατε;

Αυτό συμπεραίνει έρευνα που διεξήγαγε η βρετανική εταιρεία προϊόντων γυναικείας υγιεινής, Lil-Lets, σχετικά με το πώς αντιμετωπίζουν οι γυναίκες τη θηλυκότητά τους.
Οι 28χρονες δηλαδή Megan Fox, Mila Kunis, Miranda Kerr, Bar Refaeli είναι μερικές από τις διάσημες καλλονές που αισθάνονται σέξι, ενώ στον αντίποδα οι 32χρονες Adriana Lima, Gisele, Alessandra Ambrosio και Jessica Alba έχουν μεγαλύτερη αυτοπεποίθηση από τις μικρές κυρίες.
Και μερικές ακόμη λεπτομέρειες για την έρευνα: τα 3/4 των γυναικών, που συμμετείχαν στην έρευνα και ήταν στην ηλικία των 28, είπαν ότι δε θα άλλαζαν τίποτα στο σώμα τους ακόμη και αν είχαν την ευκαιρία! Αν, ωστόσο, κάτι τέτοιο ήταν απαραίτητο, το 41% των γυναικών θα ήθελε να έχει μακρύτερα και πιο αδύνατα πόδια.
Οι περισσότερες, όμως, δείχνουν χαρούμενες με το σχήμα των γλουτών και του στήθους τους καθώς και με το μέγεθος των γοφών και της μέσης τους, ενώ το σημείο του σώματός τους για το οποίο δηλώνουν περισσότερο υπερήφανες είναι τα μάτια τους, με ποσοστό 23%.

πηγή: kamarinia.gr

Σούπερμαν Vs ιπτάμενου σκίουρου!!

Tο 2009 χρίστηκε ιππότης και φυσικά αποκαλείται από τότε "σερ", εκτός από "σούπερμαν"! Γράφει ο Βαγγέλης Μπρουδάκης.

Eίχε γυρίσει με τρία χρυσά από το Πεκίνο, είχε ήδη άλλο ένα από την Aθήνα και ένα ασημένιο από το Σίδνεϊ και πλην της βασιλικής τιμής ανακηρύχτηκε και επίτιμος διδάκτωρ σε τρία πανεπιστήμια!
Hταν ο σημαιοφόρος οικοδεσπότης την περασμένη Παρασκευή και χθες ο 36χρονος Σκωτσέζος από το Eδιμβούργο, Kρις Xόι (μαζί με τους Kένι και Kρέφελντ), κατέρριψε δις το παγκόσμιο ρεκόρ στο ομαδικό σπριντ στην ποδηλασία πίστας πιάνοντας πλέον στη χρυσή ζυγαριά τον θρύλο της κωπηλασίας για τη Mεγάλη Bρετανία, Στιβ Pεντγκρέιβ!
O Mάικλ Φελπς (HΠA) κατόρθωσε τελικά στα 200μ. μικτή ατομική να γίνει και ο μοναδικός κολυμβητής στην ιστορία με χρυσά σε τρεις συνεχόμενες ολυμπιακές διοργανώσεις και βέβαια ανέβηκε στα 20 μετάλλια, δύο παραπάνω πια από τη Λατίνινα! Σπουδαία νύχτα και για τον Kλάρι (HΠA) στα 200μ. ύπτιο, όχι επειδή νίκησε τον Λόχτι στο αγώνισμά του και με ολυμπιακό ρεκόρ, αλλά επειδή επιτέλους βγήκε στον αφρό αφού τα τελευταία χρόνια ήταν στη σκιά των πρώτων... Kατά τ' άλλα, οι Nεοζηλανδοί Kοεν και Σάλιβαν επιβεβαίωσαν τις παγκόσμιες πρωτιές τους στο διπλό σκιφ, όπως και ο Kαϊμπουλάεφ (Pωσία) στα -100κ. του τζούντο.
Oι Nοτιοαφρικάνοι σε «κουπιά-θρίλερ» (όλα τα μετάλλια κρίθηκαν σε διαφορά 32 εκατοστών του δευτερολέπτου) πήραν το τετραπλό σκιφ ελαφρών βαρών, στο διπλό τραπ στη σκοποβολή τα κατάφερε ο παγκόσμιος ρέκορντμαν Γουίλσον (M. Bρετανία), όπως και οι συμπατριώτες του Σκοτ και Mπέιλι στο σλάλομ διπλού κανόε, ενώ στο πινγκ πονγκ στον κινέζικο εμφύλιο νίκησε ο Zιανγκ... «Xρυσή των χρυσών» η 16χρονη Γκαμπριέλ Nτάγκλας (HΠA), ο «ιπτάμενος σκίουρος» (αν τη δείτε στους ασύμμετρους ζυγούς θα καταλάβετε γιατί) , στην ενόργανη. Mετά το ομαδικό πήρε και το ατομικό!
Oι ανίκητες από το 2006 HΠA έκαναν «βαρκάδα» στην οκτάκωπο με πηδαλιούχο, η Xάρισον χάρισε στην ίδια χώρα το πρώτο χρυσό της ιστορίας της στο τζούντο (-78κ.), οι Γερμανίδες Bόγκελ και Bέλτε είχαν σκανδαλώδη τύχη αφού ακυρώθηκαν η Kίνα και η Mεγάλη Bρετανία στο ομαδικό σπριντ ποδηλασίας πίστας, οι Iταλίδες Bετσάλι -Eρίγκο και Nτι Φραντζέσκα (δηλαδή όλο το βάθρο στο ξίφος μονομαχίας) φυσιολογικά πήραν και το ομαδικό, η Σόνι (HΠA) με παγκόσμιο ρεκόρ στα 200μ. πρόσθιο έγινε και η πρώτη που διατήρησε το χρυσό του Πεκίνου, ενώ η Kρομοβίτζογιο (Oλλανδία) νικώντας την προ διετίας μηνιγγίτιδά της κατέρριψε το ολυμπιακό ρεκόρ στα 10μ. ελεύθερο! Tέλος, η Kι (Kορέα) χρειάστηκε βολή παράτασης στην τοξοβολία, ενώ στο σλάλομ με καγιάκ τα κατάφερε η Φερ (Γαλλία)...
2. «Aιώνια» ασημένιος ο Γουάνγκ (Kίνα) στο πινγκ πονγκ, όπως το '04 και το '08! Xρυσά παίρνει μόνο στο ομαδικό και σε κάθε αποτυχία του θυμούνται ότι τα έμπλεξε πριν από την Aθήνα με τη 17χρονη Φαν Γινγκ η οποία αποβλήθηκε από την ομάδα λόγω κανονισμού που δεν επιτρέπει σχέσεις συναθλητών κάτω των 20 ετών... Aπό τον 36χρονο Σαρτόρι (Iταλία) στο διπλό σκιφ έλειπε μέχρι χθες το ασημένιο καθώς είχε χρυσό και χάλκινο από το Σίδνεϊ και την Aθήνα.
Tο πήρε μαζί με τον Mπατίστι. O Mογγόλος Nαϊντάν στα -100κ. στο τζούντο είδε πώς είναι να χάνεις (ήταν 1ος στο Πεκίνο), οι Γάλλοι στο ομαδικό σπριντ ποδηλασίας την πάτησαν όπως και το '08, ζευγάρωσε μετάλλια μετά το χάλκινο στα 100μ. ο Iριε (Iαπωνία) στα 200μ. ύπτιο, έφτασε τα 5 στο Λονδίνο (και 11 στο σύνολο μαζί με της Aθήνας και του Πεκίνου) ο Λόχτι (HΠA) στα 200μ. μικτή ατομική, βρετανικοί πανηγυρισμοί και στο τετραπλό σκιφ ελαφρών βαρών και στο σλάλομ του διπλού κανόε, ενώ ο Nτάιλμπι (Σουηδία) βολεύτηκε στο διπλό τραπ της σκοποβολής...
Θα μπορούσε να είναι «χρυσή των χρυσών», αλλά έπεσε πάνω στην Nτάγκλας! «Aσημένια των ασημένιων» για τις εμφανίσεις, την αγωνία και το αυθόρμητο κλάμα της η Bικτόρια Kόμοβα (Pωσία) στην ενόργανη. Mαζεύει ασημένια (στο ομαδικό, στο παγκόσμιο πρωτάθλημα) σε αντίθεση με τη μητέρα της, Bέρα Kολεσνίκοβα, τη δεκαετία του '80... H ιστορία της μοιάζει με της συνομήλικής της Tζέσικα Φοξ στο σλάλομ με καγιάκ.
Aυστραλέζα αν και γεννήθηκε στη Mασσαλία με τη μαμά. Mύριαμ, χάλκινη στην Aτλάντα και δύο φορές παγκόσμια πρωταθλήτρια και τον μπαμπά, Pίτσαρντ, πέντε φορές παγκόσμιο πρωταθλητή με συμμετοχή το '92 στη Bαρκελώνη! Kι άλλο μετάλλιο για τη Σουζούκι (Iαπωνία) στα 200μ. πρόσθιο με ρεκόρ Aσίας, βάθρο και για την παγκόσμια πρωταθλήτρια Γιερασιμένια (Λευκορωσία) στα 100μ. ελεύθερο, οι Pωσίδες είδαν -μετά το Πεκίνο- πώς είναι να ηττάσαι στο ξίφος μονομαχίας, οι Kινέζες με κατάρριψη δύο φορές του παγκόσμιου ρεκόρ ακυρώθηκαν στον τελικό του ομαδικού σπριντ ποδηλασίας, η Pομάν (Mεξικό) δεν ήταν ψύχραιμη στη βολή-παράταση της τοξοβολίας και η Γκίμπσον (Mεγάλη Bρετανία) υποτάχθηκε στα -78κ. του τζούντο...
3. «Xάλκινος των χάλκινων» ο 40χρονος Iτστοκ Kοπ (Σλοβενία) στο διπλό σκιφ (με παρτενέρ τον Σπικ από το 2000) στους 7ους (!) Oλυμπιακούς του Aγώνες! Στη Bαρκελώνη ήταν 3ος, στην Aτλάντα εκτός βάθρου, στο Σίδνεϊ χρυσός, στην Aθήνα ασημένιος, στο Πεκίνο εκτός μεταλλίων, ενώ το 2006 πήγε και στους Xειμερινούς ως σκιέρ! Eνας άλλος 40χρονος, ο Eμπεσεν (Δανία), πήρε το 5ο του συνεχόμενο μετάλλιο στο τετραπλό σκιφ ελαφρών βαρών (χρυσός στην Aτλάντα, στην Aθήνα και στο Πεκίνο, χάλκινος στο Σίδνεϊ ?του λείπει το ασημένιο)!
Tο μπαράζ στη σκοποβολή (διπλό τραπ) έδωσε αυτή τη φορά μετάλλιο στη Pωσία (Mόσιν), οι δίδυμοι Xοκσκόρνερ (Σλοβακία) στο σλάλομ του διπλού κανόε αποκαθηλώθηκαν μετά από τρία συνεχόμενα χρυσά, ο Γκρολ (Oλλανδία) στα -100κ. στο τζούντο είδε το ίδιο χρώμα όπως και πριν από τέσσερα χρόνια, ο Oβτσχάροφ (Γερμανία) στο πινγκ πονγκ δικαιώθηκε που έφυγε από την Oυκρανία λόγω Tσέρνομπιλ, για τον Λόχτι (HΠA) που έπεσε και στα 200μ. ύπτιο τα είπαμε δίπλα, ενώ ο Oύγγρος Tσεχ στα 200μ. μικτή ατομική έκανε πέντε τα ολυμπιακά του μετάλλια (3 ασημένια και ένα χάλκινο σε Aθήνα και Πεκίνο)... H Oντρι Tσεμέο (Γαλλία) στα -78κ. στο τζούντο (και παγκόσμια πρωταθλήτρια) έχει μοναδική οικογενειακή ιστορία.
O πατέρας της ήταν διεθνής ποδοσφαιριστής με το Kαμερούν τη δεκαετία του '80, η μητέρα της διεθνής χαντμπολίστρια και η ετεροθαλής αδελφή της επταθλήτρια στους Aγώνες και πρωταθλήτρια Eυρώπης στον κλειστό στίβο! Kάτι ανάλογο συμβαίνει και με τη Mουστάφινα (Pωσία) στην ενόργανη, καθώς ο πατέρας της, Φαρχάντ, ήταν χάλκινος στο Mόντρεαλ το '76 στην ελληνορωμαϊκή! Mια άλλη Pωσίδα, η Eφίμοβα, στα 200μ. πρόσθιο έκανε ευρωπαϊκό ρεκόρ...
Πηγή: Goal

"Nα βάλω και κανένα γκολ..."

Ο Μπερτράν Ρομπέρ, που έβγαλε την ασίστ χθες στο γκολ του Αθανασιάδη στο Ισραήλ κόντρα στην Μπνέι, μίλησε τόσο για τους στόχους του ΠΑΟΚ όσο και για τους δικούς του.

Συγκεκριμένα δήλωσε στον "Sport 103":
"Η νίκη δεν ήταν εύκολη. Ο ΠΑΟΚ έπαιζε μακριά από την έδρα του, γνωρίζαμε πως πρέπει να σκοράρουμε, χάθηκαν κάποιες ευκαιρίες αλλά τελικά πήραμε την νίκη.
Είναι πολύ σημαντική η εκτός έδρας νίκη. Διευκολύνει τα πράγματα. Στον επαναληπτικό θα είναι μια ευκαιρία να πανηγυρίσουμε την πρόκριση μαζί με τους φιλάθλους μας".
Για τους στόχους του ΠΑΟΚ, αλλά και τους δικούς του, ανέφερε:
"Κυρίαρχος στόχος θα είναι να περάσει στους ομίλους του Γιουρόπα Λιγκ. Οσο για εμένα εύχομαι να σκοράρω για να βοηθάω την ομάδα. Θα ήθελα να δώσει ο κόσμος του ΠΑΟΚ μαζικά το παρών, είναι δεδομένη η βοήθειά τους όταν βρίσκονται στο γήπεδο μας".

Τα 4,5+5,5 εκ. ευρώ του Σαββίδη!!

Πώς ακριβώς ορίζει το χρονοδιάγραμμα της επένδυσης του Ιβάν Σαββίδη στην ΠΑΕ ΠΑΟΚ το τριετές business plan που κατατέθηκε στην ΕΕΑ.

Δεν υπήρχαν ουσιαστικές αλλαγές τελικά στο τριετές business plan της πλευράς Σαββίδη, το οποίο κατατέθηκε στην Επιτροπή Επαγγελματικού Αθλητισμού.
Τα μέλη της ΕΕΑ πήραν στα χέρια τους το πλάνο που είχαν μελετήσει και την προηγούμενη εβδομάδα και έκριναν άκρως ρεαλιστικό, καθώς τα οικονομικά στοιχεία που αναφέρονται είναι προσαρμοσμένα στην εποχή λιτότητας που διανύει ο ΠΑΟΚ και ολόκληρο το ελληνικό επαγγελματικό ποδόσφαιρο.
Μέσα σ' αυτό γίνεται αναφορά στο χρονοδιάγραμμα ολοκλήρωσης της επένδυσης.
Σύμφωνα, λοιπόν, με όσα σημειώνονται, στην αύξηση μετοχικού κεφαλαίου που ολοκληρώνεται στις 16 Αυγούστου θα μπούνε 4,5 εκ. ευρώ (αν δεν υπάρχει εισροή άλλων χρημάτων θα αντιστοιχούν περίπου στο 37% των μετοχών), ενώ το υπόλοιπο του δανείου που έχει εξασφαλίσει η ΔΙΜΕΡΑ ΕΠΕ από την μητρική Donskoy Tabak για τον ΠΑΟΚ, ποσό 5,5 εκ. ευρώ, θα μπει στην επόμενη Α.Μ.Κ.
Πηγή: sport24.gr

Οι δύο καλύτεροι προπονητές!!

Ο Κώστας Νικολακόπουλος γράφει για τους κορυφαίους Έλληνες προπονητές, Σάκη Τσιώλη και Γιώργο Δώνη.

Οκέϊ, δεν κυρίευσαν τίποτα…κάστρα ο Παναθηναϊκός κι ο ΠΑΟΚ, κερδίζοντας στην Σκωτία και στο Ισραήλ, αλλά μην ξεχνάμε ότι πέρσι και πρόπερσι ακριβώς τέτοια εποχή ο Παναθηναϊκός κι ο Ολυμπιακός αντίστοιχα είχαν αποκλειστεί από ομάδα του Ισραήλ…
Και τέλος πάντων, στην κατάσταση που βρίσκεται η Ελλάδα και το ποδόσφαιρό της, καμία επιτυχία δεν πρέπει να υποτιμάμε. Ο Παναθηναϊκός είναι 99% στα πλέϊ οφς του Τσάμπιονς Λιγκ και τουλάχιστον στους ομίλους του Γιουρόπα Λιγκ κι ο ΠΑΟΚ ένα βήμα μακριά από τους ομίλους του Γιουρόπα Λιγκ. Με δύο νίκες 2-0 εκτός έδρας. Επιτυχίες είναι.

Ο δε Αστέρας δεν είναι εκτός πρόκρισης. Η Μαρίτιμο είναι πιο καλή ομάδα, αλλά δε φάνηκε μεγάλη διαφορά. Όσο η Τρίπολη κρατάει το μηδέν πίσω στη ρεβάνς, τόσο θα αγχώνει τους Πορτογάλους. Αλλά και 1-0 να χάνει, θα είναι πάντοτε μέσα στο παιχνίδι.

Εγώ νομίζω ότι ο Τσιώλης έκανε ένα καλό ματς τακτικής. Ήθελε να κρατήσει το μηδέν και να εκμεταλλευθεί κάποια δική του φάση, ως γηπεδούχος, για να πάρει τη νίκη. Όντως κι ο Αστέρας από λάθος (του αντίπαλου γκολκίπερ) σκόραρε, αλλά έτσι όπως εξελίχθηκε ο αγώνας, ήταν γκαντεμιά το γκολ που έφαγε και ισοφαρίστηκε.

Κι ο Τσιώλης μάλλον θα έχει τρελαθεί που έχασε μία δεύτερη καλύτερη στιγμή της καριέρας του, από ένα τραγικό σφάλμα Ισπανού! Πέρσι, από την απίστευτη γκέλα του Πουλίδο ο Αστέρας δεν πήγε στον τελικό του κυπέλλου και πήγε ο Ατρόμητος! Και τώρα, από την γκάφα του Ουσέρο ο Αστέρας μπορεί να μην προχωρήσει στην Ευρώπη…

Βέβαια, όταν έχεις τόσους Ισπανούς, θα πάρεις από αυτούς και καλά και άσχημα. Στην πρώτη κατηγορία ανήκουν τα γκολ του Χίμο Ναβάρο με την Μπακού και τώρα του Ράγιος με την Μαρίτιμο…Πάντως, για χθες ειδικά στη φάση του 1-1, λες και ήταν μοιραίο να μπει γκολ. Διότι, δεν ήταν μόνο η χοντράδα του Ουσέρο. Κι ο άλλος Ισπανός, ο Χουανίτο, μάρκαρε απερίγραπτα στη συνέχεια της φάσης. Τι πιο απλό πράγμα από το να έκανε ένα φάουλ έξω από την περιοχή.

Τέλος πάντων, νομίζω πως ο Τσιώλης και ο Δώνης, βλέποντας χθες και τον ΠΑΟΚ, συνεχίζουν να αποδεικνύουν γιατί είναι τα τελευταία χρόνια οι δύο καλύτεροι Έλληνες προπονητές…
Πηγή: sportfm.gr

O Tασιάδης και οι απόκληροι!!

Ο Δήμος Μπουλούκος γράφει από το Λονδίνο για την περίπτωση του αθλητή του κανόε καγιάκ Τασιάδη που ξαφνικά θυμήθηκε ότι η Ελλάδα δεν του έχει προσφέρει τίποτα.

Οι δηλώσεις που έκανε ο Γερμανός αθλητής του κανόε καγιάκ Τασιάδης στον εξαιρετικό συνάδελφο Γιάννη Γιαγκίνη, συζητήθηκαν και εδώ στο Λονδίνο.
Ο Τασιάδης, για όσους δεν το θυμόνται, κατέκτησε μετάλλιο με την Γερμανία στους Ολυμπιακούς Αγώνες και μετά στη συνέντευξη του, τόνισε ότι η Ελλάδα δεν του έχει προσφέρει τίποτα και δεν θα ήθελε ποτέ να αγωνιστεί με τα γαλανόλευκα.
Στο καλό και με τη νίκη, όπως λένε στην χώρα μας. Εάν δεν θέλει ο Τασιάδης μία, η Ελλάδα δεν θέλει είκοσι μία.
Και μπορεί να είναι αδόκιμο να μιλάω εκ μέρους της Ελλάδας, αλλά δεν μπορώ να μην έχω την άποψη μου στα θέματα πατριωτισμού, όπως δικαιούται ο κάθε υπήκοος της χώρας να έχει. Εθνική συνείδηση διαμορφώνεις επειδή πιστεύεις σε κάτι, δεν την αποκτάς έπειτα προσκλήσεως ή οικονομικών ανταλλαγμάτων.
Επίσης δεν μπορώ να μην δεχτώ την επίσημη θέση της Ομοσπονδίας κανόε καγιάκ του Προέδρου της Αντώνη Νικολόπουλου, ότι έκαναν πρόταση στον Τασιάδη να έρθει στην Ελλάδα και να αγωνίζεται με την Εθνική ομάδα της χώρας, αλλά η οικογένεια του το αρνήθηκε.
Αλλωστε παρόμοια προσφορά έγινε στον Χρήστο Τσακμάκη, ο οποίος ήταν 7ος Ολυμπιονίκης στο Πεκίνο και αγωνίστηκε και εδώ στο Λονδίνο, την οποία και αποδέχτηκε και παρότι στη μεγαλύτερη διάρκεια του χρόνου προπονείται στην Γερμανία, είναι μέλος της ελληνικής ομάδας.
Εκεί, όμως, που διαφωνήσω ακόμα περισσότερο, είναι στο βήμα που δίνουν οι συνάδερφοι μου και η μεγάλη πλειοψηφία του Τύπου, στον κάθε Τασιάδη για να τα χώνει στην Ελλάδα.
Κάποια στιγμή πρέπει να σταματήσει το τροπάριο ότι η χώρα μας μοιάζει με τον Κρόνο που τρώει τα παιδιά του. Δεν μπορεί η Ελλάδα σαν τον φτωχό συγγενή να παρακαλάει τον οποιονδήποτε έχει ελληνικές ρίζες να δηλώσει Ελληνας! Και σε τελική ανάλυση και να έχασε η Ελλάδα τον Τασιάδη μέσα από τα χέρια της, δεν χάθηκε ο κόσμος.
Αν κάνουμε τον υπολογισμό, τα μετάλλια που κατέκτησε η χώρα σε αντίστοιχες περιπτώσεις ομογενών που ήρθαν από το εξωτερικό (Πύρρος, Ηλιάδης κλπ) είναι περισσότερα και πιο λαμπερά.


πηγή: gazzetta.gr

Ηλία (Ηλιάδη) φαεινότερον!!

Ο Βασίλης Σκουντής γράφει για την επιτυχία του Ηλία Ηλιάδη.

Σε πείσμα του χαρακτηρισμού του ως πολεμικής τέχνης, τζούντο ή -για την ιαπωνική ακρίβεια των πραγμάτων- ju do σημαίνει «ο δρόμος της ευγένειας» και αυτός είναι ο ορισμός που του έδωσε από την πρώτη στιγμή ο γεννήτοράς του, ο περίφημος Τζίγκορο Κάνο.
Θεωρώ απαραίτητη αυτήν τη διευκρίνιση, διότι από τότε που αποφάσισε να ασχοληθεί με αυτήν την (όχι απλώς αθλητική δραστηριότητα αλλά) τέχνη ο Ηλιάδης, εκτός από τον δρόμο της ευγένειας αναγκάστηκε να διανύσει επίσης τον δρόμο της ξενιτιάς και της υιοθέτησης από έναν άλλο γονιό και από μιαν άλλη πατρίδα, με ό,τι αυτό συνεπάγεται.
Πλάκα πλάκα, τούτη η υιοθεσία είχε πολλά συνεπαγόμενα, διότι από τη στιγμή που μετανάστευσε στην Ελλάδα ο εκ Γεωργίας ορμώμενος και κατά κόσμον καλούμενος Τζαρτζίλ Ζβιανταουρί άνοιξε δουλειές με φούντες με την καινούργια πατρίδα του και την έκανε στην κυριολεξία να στέκεται προσοχή!
Το 2004, όντας ακόμη άγνωστος μεταξύ αγνώστων (όπως ο Πύρρος το 1992), στάθηκε κάγκελο στο ψηλότερο σκαλί του ολυμπιακού βάθρου την ώρα της ανάκρουσης του εθνικού ύμνου, το 2008 μπήκε πρώτος στη «Φωλιά του Πουλιού» του Πεκίνου, κρατώντας στα στιβαρά χέρια του την ελληνική σημαία
και προχθές το βράδυ έσπασε την ελληνική παρθενιά στο Λονδίνο!
Θα του το κρατάμε μανιάτικο, βεβαίως, διότι αντί για το προσδοκώμενο χρυσό, μας πρόσφερε ένα ψωροχάλκινο, αλλά απ' το ολότελα καλή κι η Ηλιάδαινα!
Αστειεύομαι, απλώς ελπίζω ότι εκτός από εμένα θα αστειεύονται επίσης και όλοι εκείνοι οι γνωστοί και μη εξαιρετέοι πατριδοκάπηλοι που σε κάθε ευκαιρία (και αυτή είναι πρώτης τάξεως) κάνουν λάβαρό τους την καθαρότητα της ελληνικής φυλής και θεωρούν μίασμα τον κάθε Ηλιάδη!
Για να το κλείνω αυτό το τόσο ενοχλητικό ζήτημα του αν και κατά πόσον ο (κάθε) Ηλιάδης νομιμοποιείται να εκπροσωπεί την Ελλάδα και του αν ο περιούσιος ελληνικός λαός δικαιούται να καμαρώνει για πάρτη του, επικαλούμαι μονάχα τη λογική και πάντως όχι την περιβόητη φράση του Ισοκράτη, η οποία παραποιείται σκοπίμως και χρησιμοποιείται κατά το δοκούν!
Για να μη μένουν κενά στην ιστορική διήγηση και στη σύνδεσή της με τα δρώμενα, ο Αθηναίος δικηγόρος και δάσκαλος της ρητορικής σε ένα εδάφιο του «Πανηγυρικού λόγου» του έγραψε το εξής, όπως ερμηνεύεται στη νέα ελληνική γλώσσα: «Είναι δε τόσο μεγάλη η απόσταση που χωρίζει την πολιτεία μας από τους άλλους ανθρώπους ως προς την πνευματική ανάπτυξη και την τέχνη του λόγου, ώστε οι μαθητές της έχουν γίνει διδάσκαλοι των άλλων και το όνομα των Ελλήνων είναι σύμβολο όχι πλέον της καταγωγής αλλά της πνευματικής ανυψώσεως, και να ονομάζονται Ελληνες εκείνοι που παίρνουν τη δική μας μόρφωση και όχι αυτοί που έχουν την ίδια καταγωγή».
Δεν θέλω να μπλέξω και άλλο με το τι είπε και τι πραγματικά εννοούσε ο Ισοκράτης, διότι περισσότερο απ' αυτό μετράει το τι είπε, το τι πραγματικά εννοεί, αλλά και όλα αυτά που κάνει για την (έστω δεύτερη) πατρίδα του ο Ηλίας, οπότε όλα τα άλλα τα ακούω βερεσέ!
Ο «Μr. Ippon» έβαλε την Ελλάδα στον παγκόσμιο χάρτη ενός αθλήματος που ακόμη και εμείς οι ξερόλες δημοσιογράφοι (οφείλουμε να αναγνωρίζουμε ότι) το μάθαμε το 1996 στην Ατλάντα, χάρη στην πορεία του Χάρη Παπαϊωάννου, που βγήκε έβδομος
και μπορεί να μη γίναμε ένα απέραντο τατάμι, αλλά διάβολε ένα βαζα-άρι, ένα γιούκο, ένα κόκα κι ένα ιππόν δεν μας ακούγονται πια σαν κινέζικα!
Είναι βεβαίως γιαπωνέζικα, αλλά εδώ και μία δεκαετία έγιναν και ελληνικά: έγιναν επίσης και ηλιαδικά, διότι, πλάκα πλάκα, τις παραμονές των Ολυμπιακών Αγώνων του Πεκίνου, που είχα καλεσμένο τον Ηλία στην «Κερκίδα του Σαββάτου» της ΕΤ1, είχα μετρήσει πόσοι Ηλιάδηδες ασχολούνται με το άθλημα και τους είχα βγάλει δώδεκα: έντεκα άντρες και μία γυναίκα, χώρια ο ομοσπονδιακός προπονητής!
Αυτό είναι που λένε οικογένεια Χωραφά!
Προχθές το απόγευμα ο κανακάρης αυτής της οικογένειας βάδισε και πάλι όχι μόνο στον δρόμο της ευγένειας αλλά και στον δρόμο του βάθρου για λογαριασμό μιας πατρίδας που δεν τον γέννησε, αλλά τον υιοθέτησε και αυτός της το ανταποδίδει στο πολλαπλάσιο.
Πηγή: Goal

Κάποιον για να το "κολλάει"

Το πρόβλημα του σκοραρίσματος θέλει να λύσει στην ομάδα του ο Κατσαβάκης που περιμένει νέα από τους διοικούντες τον Άρη.

Στην Ιταλία βρίσκεται από σήμερα το πρωί κλιμάκιο της επιτροπής σωτηρίας αποτελούμενο από τους Ζαμπέτα και Κατσιαούνη.
Οι διοικητικοί παράγοντες θα έχουν τη δυνατότητα να συνομιλήσουν απευθείας με τον έμπειρο τεχνικό και να τον ενημερώσουν για την πορεία των διαπραγματεύσεων για την απόκτηση δύο ακόμα έμπειρων (άνω των 24 ετών) ποδοσφαιριστών.
Οι δύο άντρες πάνε “εφοδιασμένοι” στο Πράτο καθώς τις προηγούμενες ώρες κατέγραψαν σημαντική πρόοδο στο κομμάτι αυτό. Σύμφωνα με τις πληροφορίες του AllAboutARIS το πρώτο όνομα στη λίστα αυτή τη στιγμή ταιριάζει απόλυτα στα χαρακτηριστικά που έχουν τεθεί εξ αρχής για την κορυφή της επίθεσης.
Πιο συγκεκριμένα, πρόκειται για υψηλόσωμο φορ με αρκετές παραστάσεις, γεμάτες χρονιές στα πόδια του και να διακρίνεται για την ικανότητά του να στέλνει τη μπάλα στα αντίπαλα δίχτυα.
Ο Μάκης Κατσαβάκης είναι αυτός που θα δώσει την τελική έγκριση για να συνεχιστούν οι διαπραγματεύσεις κάτι που δεν αποκλείεται να γίνει μέχρι το τέλος της ημέρας.
Πηγή: allaboutaris.com

Μακριά νυχτωμένοι!!

Όσοι ασχολούνται με το εμπόριο και γενικότερα με τις μικρομεσαίες επιχειρήσεις γνωρίζουν από πρώτο χέρι τις δυσκολίες της επιχειρηματικότητας. Γράφει ο Χρίστος Χαραλαμπόπουλος.

Πόσο μάλλον σε εποχές τέτοιας και τόσο βαθιάς κρίσης. Οι δυσκολίες αυτές μεγαλώνουν εκθετικά όταν το πεδίο της επιχειρηματικής δραστηριότητας εκτός από απαιτήσεις έχει και πάρα πολλές ιδιομορφίες. Και το σύγχρονο επαγγελματικό ποδόσφαιρο είναι ένα τέτοιο πεδίο. Ακόμη δεν έχει λυθεί η εξίσωση που θέλει μία ομάδα να είναι επιτυχημένη τόσο αγωνιστικά όσο και οικονομικά.

Αυτό δεν συμβαίνει μόνο εξαιτίας της αστάθειας του οικονομικού περιβάλλοντος, αλλά και της υψηλής αβεβαιότητας πάνω στην οποία ακροβατούν οι τύχες μίας ομάδας. Ας πούμε, ένα σουτ, που βρήκε το δοκάρι και δεν έδωσε τη νίκη σε μία ομάδα και συνακόλουθα την πρόκριση στους ομίλους του Τσάμπιονς Λιγκ, μπορεί να σημαίνει την απώλεια ενός ποσού το οποίο ξεκινά από τα 5 και μπορεί να φτάσει και τα 12 εκατομμύρια. Είναι πολύ ριψοκίνδυνο να ρισκάρεις επενδύσεις όταν η τύχη τους εξαρτάται από τα δύο ή τρία εκατοστά που θα παρεκκλίνει ένα σουτ για να βρει τον στόχο. Ή την ευμεταβλητότητα του χαρακτήρα ενός ποδοσφαιριστή, από την απόδοση του οποίου εξαρτάται σε μεγάλο βαθμό η απόδοση μίας ομάδας. Οι ιδιομορφίες της ποδοσφαιρικής επιχειρηματικότητας έχουν κατ' επανάληψη επισημανθεί, όπως και οι κίνδυνοι που προκαλούνται σε χώρες όπου το θεσμικό πλαίσιο είναι δυσλειτουργικό και ανεπαρκές, ενώ ο αθλητικές αρχές επιδεικνύουν μία θαυμαστή ανικανότητα.

Στην Ελλάδα κατ' επανάληψη έχει αποδειχθεί πως οι ποδοσφαιροπαράγοντες, αν εξαιρέσουμε εκείνους που διακρίνονται για αξιόποινες πράξεις, αγνοούν βασικές αρχές και των επιχειρήσεων και της διοίκησης αλλά και της οικονομίας. Αυτή η διαπίστωση επιβεβαιώθηκε σε εποχές που το οικονομικό περιβάλλον έδειχνε υγιές και γι' αυτόν ακριβώς τον λόγο στη σημερινή εποχή της κρίσης πολλές ομάδες μοιάζουν με άδεια κουφάρια που έχουν ήδη κατακρεουργήσει τα όρνεα. Όμως ακόμη και σε αυτή τη χρονική στιγμή άνθρωποι, οι οποίοι αναλαμβάνουν να σώσουν ομάδες που κινδυνεύουν ή που βρίσκονται στο χείλος του γκρεμού, δείχνουν ότι δεν έχουν καμία απολύτως επαφή με την πραγματικότητα.

Επιχειρούν να καλύψουν την έλλειψη χρημάτων με το «εύρημα» της λαϊκής βάσης, καλώντας τον κόσμο που αγαπά την ομάδα του να τη χρηματοδοτήσει με τις εισφορές του, τις οποίες φυσικά θα διαχειριστούν εκείνοι. Δεν έχουν αντιληφθεί την έκταση της οικονομικής κρίσης και την αδυναμία πολλών ανθρώπων να ανταποκριθούν στο κόστος μίας συνδρομής 150 ή 200 ευρώ. Από όλα τα είδη οικονομικής δραστηριότητας η εμπορία των συναισθημάτων είναι η πιο αισχρή.

Το εργοστάσιο και το προϊόν

Η μετάλλαξη του ποδοσφαίρου από παιχνίδι σε προϊόν, ειδικά στην Ευρώπη, συντελέσθηκε μέσα σε μία δεκαετία, από το 1985 στο 1995, αλλά στην Ελλάδα, παρ' ότι κατ' όνομα το ποδόσφαιρο έγινε επαγγελματικό από το 1979, άρχισε να αντιμετωπίζεται ως προϊόν μόλις την τελευταία πενταετία, με πάρα πολλές, όμως, στρεβλώσεις. Αγνοια των ιδιαιτεροτήτων της αγοράς, τυχοδιωκτικές συμπεριφορές, απουσία ειδικευμένων στελεχών και τρομακτικές υπερβολές σε συνδυασμό με αλόγιστες σπατάλες έχουν διαμορφώσει ένα ποδόσφαιρο κουρέλι.

Τώρα αρχίζουν κάποιοι να καταλαβαίνουν ότι είχαν δημιουργήσει μία φούσκα που, σε μεγάλο μέρος της, τη συντηρούσε η φοροδιαφυγή και το «μαύρο χρήμα», αφού η ποδοσφαιρική αγορά στην Ελλάδα αδυνατεί να συντηρήσει περισσότερες ΠΑΕ από όσες έχει η Γερμανία. Ούτε καν όσες έχει η Γερμανία. Είχαμε περισσότερες, αλλά έχοντας το 1/8 του γερμανικού πληθυσμού. Επίσης τώρα είναι που πολλοί ανακαλύπτουν τη σπουδαιότητα που έχει ένα ιδιόκτητο γήπεδο. Αν θέλεις να αντιμετωπίσεις το παιχνίδι ως προϊόν και να το πουλήσεις σε καταναλωτές που είναι και αρκετοί και πρόθυμοι να το αγοράσουν, πρέπει να έχεις στην κατοχή σου και ένα εργοστάσιο που να παράγει το προϊόν.

Αν η ομάδα είναι η φίρμα, το σήμα κατατεθέν, το brand name, τότε το γήπεδο είναι το εργοστάσιο. Αν η φίρμα είναι ο κράχτης, τότε η επένδυση είναι αδύνατο να προχωρήσει χωρίς εργοστάσιο. Και αν δεν υπάρχει εργοστάσιο, χρηματοδοτείς ή βρίσκεις χρηματοδότες για την ανέγερσή του. Χωρίς γήπεδο, πλέον, καμιά ποδοσφαιρική επένδυση δεν έχει τύχη. Από εκεί ξεκινούν όλα.

Υποκατάστατο του Θεού

Πρόκειται για μία ιστορία που, αν θυμάμαι καλά, έχει διηγηθεί ο Ασίμοφ. Οι επιστήμονες όλου του κόσμου έχουν συγκεντρωθεί σε ένα συνέδριο που έχει συγκαλέσει ο ΟΗΕ του μέλλοντος, για να κατασκευάσουν έναν υπολογιστή που θα είναι σε θέση να λύνει το οποιοδήποτε πρόβλημα απασχολεί τον άνθρωπο. Έπειτα από ένα πολύ μεγάλο χρονικό διάστημα και αρκετά πολύπλοκα προβλήματα που έπρεπε να επιλυθούν, ο υπερυπολογιστής που μπορεί να επικοινωνεί με την ομιλία γίνεται πραγματικότητα. Την ημέρα της δοκιμής του αποφασίζεται ο επικεφαλής της επιτροπής των επιστημόνων που τον κατασκεύασε να τον ρωτήσει ό,τι εκείνος κρίνει. Και η πρώτη ερώτηση που υποβάλλει ο επικεφαλής των επιστημόνων είναι: «Πες μας αυτό που πάντα ήθελε να μάθει ο άνθρωπος: υπάρχει Θεός;». Ο υπολογιστής, ύστερα από ένα ολόκληρο δευτερόλεπτο σιωπής, σβήνει μόνος του και αμέσως μετά ξανανοίγει και απαντά: «Τώρα υπάρχει». Σήμερα ο Θεός είναι οι τραπεζίτες, αλλά ήρθε καιρός να τελειώνουμε μ’ αυτές τις θρησκείες.
Πηγή: Sportday

Μπήκε στις καρδιές μέσα από την ευάλωτη εικόνα της ήττας!!

Ο Χρήστος Σωτηρακόπουλος για τον Μάικλ Φελπς.

Όταν διαγνώστηκε σε παιδική ηλικία πως πάσχει από το σύνδρομο ADHD, δηλαδή από διαταραχή ελλειμματικής προσοχής με υπερκινητικότητα (ΔΕΠΥ), η μητέρα του τον πήγε στη Βαλτιμόρη σε μία πισίνα.
Της είχαν πει πως το κολύμπι θα τον βοηθούσε να συγκεντρωθεί και με τα χρόνια ο Μάικλ Φελπς έφτασε να νιώθει καλύτερα στο νερό παρά στη στεριά, λέγοντας πως είναι το καταφύγιό του.

Πιθανότατα, όμως, δεν πρέπει να αισθάνθηκε πιο άβολα στο υγρό στοιχείο από εκείνα τα δευτερόλεπτα που ακολούθησαν την κούρσα των 200 μέτρων στην πεταλούδα το βράδυ της 31ης Ιουλίου του 2012.

Το ραντεβού με την ιστορία είχε κλειστεί. Ο Αμερικανός υπεραθλητής είχε ως στόχο να γίνει ο πρώτος άνδρας που θα διατηρούσε τίτλο στην κολύμβηση σε τρίτη σερί Ολυμπιάδα. Η ημερομηνία πέρασε στα κιτάπια των Ολυμπιακών Αγώνων ως μια βραδιά που γράφτηκε ιστορία, ωστόσο δεν εξελίχθηκαν όλα τόσο φυσιολογικά. Οι Μοίρες φαίνεται πως επέλεξαν να προσθέσουν και λίγο δράμα στη στιγμή, ώστε να μείνει για πάντα χαραγμένη στη μνήμη όσων την παρακολούθησαν.

Στο δικό του αγώνισμα, εκεί που δεν είχε χάσει από το 2001 σε οποιαδήποτε διοργάνωση, έδειχνε να έχει αγκαλιάσει τη νίκη. Απλά και μόνο η άνοδός του στο βάθρο –για να πάρει το 18ο μετάλλιο– θα ισοφάριζε το ρεκόρ της Λαρίσα Λατίνινα, της μυθικής γυμνάστριας από τη Σοβιετική Ένωση, από το 1952 έως το 1964, και το οποίο για σχεδόν μισό αιώνα παρέμενε απλησίαστο.

Μόνο που αυτό που θεωρείτο σίγουρο πριν από κάθε κούρσα του Φελπς τα τελευταία οκτώ χρόνια, δηλαδή το να ανέβει στο βάθρο, είχε δεχτεί ως απολυτότητα ένα σοβαρό πλήγμα. Ήδη την πρώτη μέρα των αγώνων απέτυχε να τερματίσει σε κάποιο αγώνισμα στην τριάδα, κάτι που γινόταν για πρώτη φορά από την εποχή που 15χρονο παιδί κατέβηκε στους αγώνες στο Σίδνεϊ το 2000!

Έχοντας ήδη 17 μετάλλια στη συλλογή του, ήταν ολοφάνερο πως κάθε κίνησή του, βγαίνοντας από νερό, δεν γινόταν πια με την ίδια άνεση με την οποία έκανε τις απλωτές για σχεδόν 12 χρόνια. Παρ' όλα αυτά έμοιαζε σίγουρος νικητής μέχρι τα 170 μέτρα στον τελικό της Τρίτης. Το κορμί του έδειχνε να αντέχει και παρ' ότι είχε αρχίσει να ζορίζεται, έμοιαζε να θέλει μία ακόμη μικρή υπέρβαση, να απλώσει τα χέρια και να τερματίσει πρώτος, ακουμπώντας οριστικά την ολύμπια αθανασία! Όπως σε όλα τα αρχαία δράματα, όμως, το απρόοπτο παραμόνευε. Τα ακροδάχτυλα του Νοτιοαφρικανού Κλος πρόλαβαν να ακουμπήσουν πρώτα! Σε χρόνο που μετριέται σε πέντε εκατοστά του δευτερολέπτου, πριν καν δηλαδή προλάβεις να ανοιγοκλείσεις τα μάτια, ο Φελπς είδε να γλιστράει μέσα από τα χέρια του το όνειρο. Την ίδια στιγμή που ισοφάριζε το ένα ρεκόρ, το άλλο έφευγε μακριά σαν τον καπνό που τον παίρνει ο αέρας. Παρ' ότι ανθρώπινα θα ήθελε εκείνη τη στιγμή να ουρλιάξει, έδωσε ιπποτικά το χέρι στον νικητή που βίωνε τη χαρά όχι μόνο του πρώτου του ολυμπιακού μεταλλίου, αλλά και τη μοναδική αίσθηση που συνοδεύει την ξεχωριστή στιγμή του να λυγίζεις τον ανίκητο!

Στην Αθήνα το 2004 ο Φελπς είχε κυνηγήσει για πρώτη φορά κάτι που έμοιαζε με όνειρο. Να καταφέρει δηλαδή να πάρει περισσότερα μετάλλια από τον Μαρκ Σπιτς. Δεν μπόρεσε να φτάσει τα επτά χρυσά του ανθρώπου που έγινε θρύλος το 1972 στο Μόναχο, αλλά τα έξι χρυσά και τα δύο χάλκινα προμήνυαν αυτό που θα συνέβαινε στο Πεκίνο. Κούρσα με κούρσα στην Κίνα ο Μάικλ Φελπς γλιστρώντας στο νερό κατάφερνε να προσωποποιήσει την αρμονία της φύσης με κινήσεις που δραπέτευαν από τη φαντασία. Έκανε το απόλυτο με την κατάκτηση των 8 χρυσών μεταλλίων και ουσιαστικά εκεί είχε ολοκληρώσει το έργο του. Ακόμη και αν δεν εμφανιζόταν ξανά σε βατήρα μεγάλων αγώνων, κανείς δεν θα μπορούσε να τον αμφισβητήσει. Ήταν και με τη βούλα ο κορυφαίος κολυμβητής όλων των εποχών. Μόνο που ο ίδιος είχε ένα ακόμη στόχο. Παίρνοντας την απόφαση να συμμετάσχει και στο Λονδίνο έβαζε τον πήχη ψηλά. Ήθελε τρία μετάλλια ακόμη ώστε να γίνει ο σημαντικότερος ολυμπιονίκης στη μοντέρνα ιστορία.

Τη στιγμή της απονομής για τα 200 μέτρα πεταλούδα ο Φελπς έπρεπε να καταπιεί την πίκρα του, κρατώντας με χαμόγελο για τους φωτογράφους και τις κάμερες το αργυρό μετάλλιο που τον ανέβαζε στο... Εβερεστ των ολυμπιονικών, αλλά όχι με τον τρόπο που επιθυμούσε. Το μυαλό του ταξίδευε ήδη αλλού: στην κούρσα της σκυταλοδρομίας 4x200, εκεί όπου θα επιχειρούσε να πάρει το 19ο μετάλλιο.

Ο εγωισμός του δεν του επέτρεπε ωστόσο να ήταν οτιδήποτε άλλο από χρυσό, αφού ήδη είχε λαβωμένη την πανοπλία της ανωτερότητας. Ο Φελπς έπεσε στο νερό κοιτώντας, όπως τότε που ήταν παιδί, μόνο ευθεία, αγνοώντας αν κολυμπάνε άλλοι! Τερμάτισε εμφατικά χαρίζοντας ένα ακόμη χρυσό μετάλλιο στην πλούσια ιστορία των ΗΠΑ στο νερό, κυρίως όμως βάζοντας το όνομά του πρώτο στη λίστα των υπεραθλητών που έχουν ξεχωρίσει σε Ολυμπιακούς Αγώνες.

Πριν κατακτήσει χρυσό μετάλλιο σε κάθε στυλ κολύμβησης (κάτι που ούτε ο Μαρκ Σπιτς είχε πετύχει) στο Πεκίνο το 2008, χρειάστηκε πρώτα να ξεπεράσει τον εαυτό του. Τότε η αμερικανική τηλεόραση είχε επιβάλει στο πρόγραμμα της κολύμβησης τους δικούς της κανόνες, με τους τελικούς να γίνονται πρωί και τους προκριματικούς απόγευμα, με συνέπεια ο Φελπς να δυσκολευτεί να φέρει σε ισορροπία το βιολογικό του ρολόι.

Στο Λονδίνο αυτός ο υπεραθλητής των 19 μεταλλίων απέδειξε πόσο σημαντικό είναι να έχεις κατακτήσει τα πάντα και όμως να αντιμετωπίζεις κάθε κούρσα σαν το πρώτο ραντεβού! Και το φοβερό είναι πως έγινε ακόμη πιο συμπαθής σε όλους μέσα από την ευάλωτη εικόνα της αποτυχίας, από την αξιοπρέπεια με την οποία αποδέχτηκε την ήττα του και το χαμόγελό του στο βάθρο δίπλα στους συναθλητές που τον βοήθησαν να πετύχει τον στόχο του. Ως πρώτος μεν, αλλά ως ίσος μεταξύ ίσων σε μία ομάδα σκυταλοδρομίας, ως ένας αληθινά μεγάλος κολυμβητής που είναι γήινος με αδυναμίες και κακές μέρες!
Πηγή: sday.gr

Νέοι Κλάους και Φορτούνηδες!!

Ο Κώστας Νικολακόπουλος γράφει στο blog του για κάποια καινούργια ταλέντα που μπορεί να ξεπεταχθούν.

Αν μη τι άλλο η κρίση στη χώρα μας και κατ΄ επέκταση και στο ποδόσφαιρό μας, θα δώσει τη δυνατότητα να ξεπεταχθούν νέα ταλέντα, Ελληνόπουλα, που υπό άλλες συνθήκες το πιθανότερο είναι να χάνονταν. Για παράδειγμα βλέποντας χθες τον Αστέρα και τον ΠΑΟΚ στα παιχνίδια τους στο Γιουρόπα Λιγκ, ευχαριστήθηκα που είδα κάποια νέα παιδιά, τα οποία εύκολα μπορεί να εξελιχθούν σε νέους Φορτούνηδες και Κλάους!
Στην Τρίπολη ο Κουρμπέλης (18,5) είχε πιάσει τον επικίνδυνο σέντερ φορ της Μαρίτιμο και τον είχε βιδώσει σε όλο το α΄ ημίχρονο. Και είναι τόσο πληθωρικός παίκτης που στο β΄ ημίχρονο ο προπονητής του τον πέρασε σε θέση δεύτερου αμυντικού χαφ. Μάλιστα, αποτέλεσε ατυχία ο τραυματισμός του παιδιού, καθώς υποχρεώθηκε ο Τσιώλης να γυρίσει πιο πίσω τον Ουσέρο, από τραγικό λάθος του οποίου προήλθε η ισοφάριση των Πορτογάλων...
Βέβαια, η απειρία είναι μεγάλο μειονέκτημα στο ποδόσφαιρο και δη στη θέση του στόπερ. Αυτό φάνηκε και σε μία στημένη φάση στην οποία έκανε λάθος ο μικρός και έχασε την ευκαιρία η Μαρίτιμο για γκολ. Όπως είχε φανεί και στο άλλο 1-1, πριν λίγες ημέρες με την αντίπαλο από το Αζερμπαϊτζάν, όταν σε ένα κόρνερ ο παίκτης που φρουρούσε ο Κουρμπέλης τον έβαλε στα δίκτυα και έτσι είχε έρθει η ισοφάριση. Όμως, θα πρέπει να συνειδητοποιήσουν όλες οι ομάδες ότι αν θέλουν να βγάλουν παίκτες, πρέπει να ρισκάρουν και λίγο, υφιστάμενες και κάποιες συνέπειες από τα ρίσκα...
Κι από τον Αστέρα πιστεύω ότι μπορεί να βγει κι ο αριστεροπόδαρος επιθετικός Μπακασέτας, 19άρης κι αυτός. Το παιδί ξέρει μπάλα, φτιάχνει φάσεις και μπαίνει στις φάσεις, θυμίζοντας λίγο Μήτρογλου. Ακόμη δεν παίρνει πολύ χρόνο συμμετοχής, αλλά λίγο που τον είχα δει τις προάλλες φάνηκε να έχει προδιαγραφές καλού κυνηγού.
Στον ΠΑΟΚ με εντυπωσίασε στο λίγο που έπαιξε αυτός ο Πέλκας. Ούτε 19 ετών κι έχει πάρει τη βαριά φανέλα με το Νο 10 του ΠΑΟΚ! Αλλά έδειξε κότσια ο μικρός. Και μπαλαδόρος καλός και πασαδόρος και την μπάλα κρατάει ωραία και την κυκλοφορεί. Ο Γιάννου είναι 22 κι άλλος τύπος παίκτη (μεσοκυνηγός), όμως δεν μου γεμίζει το μάτι, από όσα έχω δει τουλάχιστον. Αυτός ο Πέλκας όμως είναι φως φανάρι ότι αποτελεί περίπτωση.
Όπως μου αρέσει ο 22χρονος σέντερ μπακ Κάτσικας,τον οποίο είχα ξεχωρίσει στον Ηρακλή, πριν τον σοβαρό τραυματισμό του. Αυτός κι ο Σιόβας είναι οι καλύτεροι Έλληνες αριστεροπόδαροι στόπερ και δεν τους βλέπω πολύ καιρό μακριά από την εθνική. Ας μην είναι τα πιο γρήγορα σέντερ μπακ.
Τον Γεωργιάδη τον ξέρουμε, αλλά μην ξεχνάμε ότι είναι μόλις 24. Και φέτος μπορεί να είναι η χρονιά του, ειδικά αν παίξει περισσότερο από δεξιά.
Τον γκολκίπερ τον Γλύκο δεν τον έχω δει πολύ, όμως τουλάχιστον χθες ενέπνευσε εμπιστοσύνη.
Η ουσία είναι ότι υπάρχει ταλέντο στη Λίγκα μας. Και έστω λόγω της αφραγκίας των συλλόγων, μπορεί επιτέλους να ξεπεταχθεί.

πηγή: gazzetta.gr