Θα είμαι ειλικρινής από την αρχή: κατά τη γνώμη μου, όπως και το 2007,
όταν επέστρεψε, έτσι και τώρα, που, καθώς φαίνεται, μάλλον αποχωρεί
οριστικά από τον Παναθηναϊκό, η υπόθεση «Γιώργος Καραγκούνης» είναι μια
υπόθεση όχι κυρίως αγωνιστική, αλλά κυρίως «επικοινωνιακή». Συμβολισμών
και χαρακτήρα περισσότερο και λιγότερο ουσίας ποδοσφαιρικής.
Στην ποδοσφαιρική και μόνον θεώρηση των πραγμάτων, αν θέλουμε να είμαστε ειλικρινείς με τον εαυτό μας (και εγώ, επειδή ποτέ δεν έκανα ρεπορτάζ Παναθηναϊκού είχα την άνεση να είμαι έτσι και στα γραπτά μου), ο Καραγκούνης της τελευταίας 5ετίας τη διαφορά δεν την έκανε με τα αγωνιστικά του κατορθώματα.
Χαφ «παλαιάς κοπής» και μάλλον «ειδικών ρόλων» (κυρίως ανασταλτικών, εκτέλεσης στημένων φάσεων και κρατήματος της μπάλας), ο Γιώργος Καραγκούνης έπαιξε αυτά τα χρόνια πολύ περισσότερο απ’ όσο άντεχε η τεχνική του κατάρτιση και η μέτρια μακρινή μπαλιά του το ρόλο του πλέι-μέικερ. Κι αυτό είχε κόστος και για την εικόνα του, αλλά και για την ομάδα.
Αν έκανε σε κάτι τη διαφορά, ως παίκτης, αυτό αφορούσε ανέκαθεν στο πάθος του, που τον καθιστούσε αν όχι ηγετική πάντως κεντρική μορφή της ομάδας. Και, ειδικά στον Παναθηναϊκό, ανέκαθεν αφορούσε και στην… καταγωγή του. Γέννημα-θρέμμα της Παιανίας, ο «Γιώργαρος» αγαπήθηκε από τον κόσμο της ομάδας όπως μόνο τέτοιου είδους, παθιασμένοι και «συμβολικοί» παίκτες μπορούν να αγαπηθούν. Και τον βοήθησαν σ’ αυτό και οι συγκυρίες:
Κεντρική φιγούρα της γενιάς της «Ριζούπολης», ο Καραγκούνης έφυγε από την Παιανία για την Ίντερ (και όχι για τον Ολυμπιακό, όπως π.χ. ο Νικοπολίδης, αργότερα) και στη συνέχεια βαπτίστηκε και στην «κολυμπήθρα» του EURO 2004, που αγιοποίησε ακόμη και παίκτες (και όχι μόνο…) με το εν πέμπτον της αξίας του, πόσο μάλλον τον ίδιο.
Και μ’ αυτές τις αναμνήσεις και σκέψεις στο μυαλό τον υποδέχθηκε με λατρεία ο κόσμος το 2007 και μετά από δύο μάλλον μέτριες χρονιές στη Μπενφίκα. Όχι επειδή ήταν ο… «Τσάβι» της εποχής, αλλά κυρίως επειδή ήταν ο «δικός τους Γιώργαρος». Και επειδή η επιστροφή του ήταν πιθανόν να σηματοδοτούσε και μια έμπρακτη μεταστροφή στις ιδεοληψίες και τις πρακτικές μιας διοίκησης με την οποία η κόντρα τους ήταν μεγάλη. Μια, έστω έμμεση αναγνώριση κάποιων λαθών της, μια απόπειρα να επαναφέρει λίγο συναίσθημα στη διαχείριση της ομάδας, μα χειρονομία καλής θέλησης προς την κερκίδα…
Στα πέντε χρόνια που μεσολάβησαν από τότε, η ιστορία έγραψε ό,τι έγραψε στα διοικητικά και η κρίση έφτασε σήμερα τον Παναθηναϊκό να επιδιώκει τη συντήρησή του έως και μέσω του οβολού του κόσμου. Του ίδιου κόσμο που, είμαι βέβαιος και σήμερα θα συζητά για τον Καραγκούνη. Αλλά και πάλι με τον ίδιο τρόπο: όχι επειδή θα πιστεύει ότι η απουσία του θα καταδικάσει αγωνιστικά την ομάδα. Αλλά επειδή θα βλέπει ένα σύμβολο να αποχωρεί με όχι τον καταλληλότερο τρόπο.
Διότι νομίζω ότι απ’ όσα έχω πει, είναι φανερό ότι, αγωνιστικά, την άποψη του Φερέιρα συμμερίζομαι σχετικά με την παραμονή ή όχι του ποδοσφαιριστή. Και στο κάτω κάτω της γραφής, 100% δικό του θέμα είναι, αναλαμβάνει τις ευθύνες του και κρίνεται από τα αποτελέσματά του.
Όμως (εδώ και ένα μήνα) αναρωτιέμαι: αφού αυτή η άποψη του Πορτογάλου δεν είναι κρυφή, γιατί το θέμα έπρεπε να φτάσει να γίνει μελόδραμα του Αυγούστου; Για ποιο λόγο παρουσιάζονται ακόμη και δημόσια να διαφωνούν διοίκηση και προπονητής για το ζήτημα; Και, πάνω απ’ όλα: σ’ έναν Παναθηναϊκό που, λόγω έλλειψης χρημάτων θα είναι εφέτος περισσότερο από κάθε άλλη φορά ομάδα του προπονητή της κυρίως, γιατί το ζήτημα αυτό καθαυτό να είναι η παραμονή ή όχι του Καραγκούνη, με τους τάδε ή τους δείνα όρους, αντί να είναι το πότε θα γίνει ένα σπουδαίο, μεγάλο φιλικό προς τιμήν του;
Ίσως, για να δώσω μια πιθανή απάντηση, επειδή ο Παναθηναϊκός θα κατατρύχεται πάντοτε απ’ αυτή την αδυναμία: είτε να μη μπορεί να αποδεχθεί καν τα ινδάλματά του είτε να μη μπορεί να τα διαχειριστεί όπως τους πρέπει. Ούτε όταν γεννιούνται, ούτε όταν ενηλικιώνονται ούτε όταν έρχεται η στιγμή να χωρίσουν οι δρόμοι τους….
Πηγή: Sport24.gr
Στην ποδοσφαιρική και μόνον θεώρηση των πραγμάτων, αν θέλουμε να είμαστε ειλικρινείς με τον εαυτό μας (και εγώ, επειδή ποτέ δεν έκανα ρεπορτάζ Παναθηναϊκού είχα την άνεση να είμαι έτσι και στα γραπτά μου), ο Καραγκούνης της τελευταίας 5ετίας τη διαφορά δεν την έκανε με τα αγωνιστικά του κατορθώματα.
Χαφ «παλαιάς κοπής» και μάλλον «ειδικών ρόλων» (κυρίως ανασταλτικών, εκτέλεσης στημένων φάσεων και κρατήματος της μπάλας), ο Γιώργος Καραγκούνης έπαιξε αυτά τα χρόνια πολύ περισσότερο απ’ όσο άντεχε η τεχνική του κατάρτιση και η μέτρια μακρινή μπαλιά του το ρόλο του πλέι-μέικερ. Κι αυτό είχε κόστος και για την εικόνα του, αλλά και για την ομάδα.
Αν έκανε σε κάτι τη διαφορά, ως παίκτης, αυτό αφορούσε ανέκαθεν στο πάθος του, που τον καθιστούσε αν όχι ηγετική πάντως κεντρική μορφή της ομάδας. Και, ειδικά στον Παναθηναϊκό, ανέκαθεν αφορούσε και στην… καταγωγή του. Γέννημα-θρέμμα της Παιανίας, ο «Γιώργαρος» αγαπήθηκε από τον κόσμο της ομάδας όπως μόνο τέτοιου είδους, παθιασμένοι και «συμβολικοί» παίκτες μπορούν να αγαπηθούν. Και τον βοήθησαν σ’ αυτό και οι συγκυρίες:
Κεντρική φιγούρα της γενιάς της «Ριζούπολης», ο Καραγκούνης έφυγε από την Παιανία για την Ίντερ (και όχι για τον Ολυμπιακό, όπως π.χ. ο Νικοπολίδης, αργότερα) και στη συνέχεια βαπτίστηκε και στην «κολυμπήθρα» του EURO 2004, που αγιοποίησε ακόμη και παίκτες (και όχι μόνο…) με το εν πέμπτον της αξίας του, πόσο μάλλον τον ίδιο.
Και μ’ αυτές τις αναμνήσεις και σκέψεις στο μυαλό τον υποδέχθηκε με λατρεία ο κόσμος το 2007 και μετά από δύο μάλλον μέτριες χρονιές στη Μπενφίκα. Όχι επειδή ήταν ο… «Τσάβι» της εποχής, αλλά κυρίως επειδή ήταν ο «δικός τους Γιώργαρος». Και επειδή η επιστροφή του ήταν πιθανόν να σηματοδοτούσε και μια έμπρακτη μεταστροφή στις ιδεοληψίες και τις πρακτικές μιας διοίκησης με την οποία η κόντρα τους ήταν μεγάλη. Μια, έστω έμμεση αναγνώριση κάποιων λαθών της, μια απόπειρα να επαναφέρει λίγο συναίσθημα στη διαχείριση της ομάδας, μα χειρονομία καλής θέλησης προς την κερκίδα…
Στα πέντε χρόνια που μεσολάβησαν από τότε, η ιστορία έγραψε ό,τι έγραψε στα διοικητικά και η κρίση έφτασε σήμερα τον Παναθηναϊκό να επιδιώκει τη συντήρησή του έως και μέσω του οβολού του κόσμου. Του ίδιου κόσμο που, είμαι βέβαιος και σήμερα θα συζητά για τον Καραγκούνη. Αλλά και πάλι με τον ίδιο τρόπο: όχι επειδή θα πιστεύει ότι η απουσία του θα καταδικάσει αγωνιστικά την ομάδα. Αλλά επειδή θα βλέπει ένα σύμβολο να αποχωρεί με όχι τον καταλληλότερο τρόπο.
Διότι νομίζω ότι απ’ όσα έχω πει, είναι φανερό ότι, αγωνιστικά, την άποψη του Φερέιρα συμμερίζομαι σχετικά με την παραμονή ή όχι του ποδοσφαιριστή. Και στο κάτω κάτω της γραφής, 100% δικό του θέμα είναι, αναλαμβάνει τις ευθύνες του και κρίνεται από τα αποτελέσματά του.
Όμως (εδώ και ένα μήνα) αναρωτιέμαι: αφού αυτή η άποψη του Πορτογάλου δεν είναι κρυφή, γιατί το θέμα έπρεπε να φτάσει να γίνει μελόδραμα του Αυγούστου; Για ποιο λόγο παρουσιάζονται ακόμη και δημόσια να διαφωνούν διοίκηση και προπονητής για το ζήτημα; Και, πάνω απ’ όλα: σ’ έναν Παναθηναϊκό που, λόγω έλλειψης χρημάτων θα είναι εφέτος περισσότερο από κάθε άλλη φορά ομάδα του προπονητή της κυρίως, γιατί το ζήτημα αυτό καθαυτό να είναι η παραμονή ή όχι του Καραγκούνη, με τους τάδε ή τους δείνα όρους, αντί να είναι το πότε θα γίνει ένα σπουδαίο, μεγάλο φιλικό προς τιμήν του;
Ίσως, για να δώσω μια πιθανή απάντηση, επειδή ο Παναθηναϊκός θα κατατρύχεται πάντοτε απ’ αυτή την αδυναμία: είτε να μη μπορεί να αποδεχθεί καν τα ινδάλματά του είτε να μη μπορεί να τα διαχειριστεί όπως τους πρέπει. Ούτε όταν γεννιούνται, ούτε όταν ενηλικιώνονται ούτε όταν έρχεται η στιγμή να χωρίσουν οι δρόμοι τους….
Πηγή: Sport24.gr
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου