Στο twitter και το facebook, η Εθνική ομάδα μπάσκετ συναντούσε τα
καλύτερα απενοχοποιητικά άλλοθι. Αιχμηρά μεν, χιουμοριστικά και δεκτικά,
αλλά όπως είναι γνωστό μεταξύ σοβαρού κι αστείου λέγονται τα πιο σοβαρά
πράγματα.
Παρακολουθώντας, αργά το βράδυ της Πέμπτης (ή αν θέλετε νωρίς το πρωί της Παρασκευής), την... αθλητική θηριωδία των Αμερικάνων απέναντι στους δύσμοιρους Νιγηριανούς, τους δήμιους των ελληνικών ολυμπιακών ονείρων, έστω και χάριν αστεϊσμού, κάποιοι θα σκέφτηκαν... «Ευτυχώς γλιτώσαμε το ρεζιλίκι».
Αποψη αρρωστημένη και καθόλα ένοχη, αφού η συμμετοχή στο μεγάλο συναπάντημα των λαών δε μετριέται από το αριθμητήρι της οργής, την οποία αναζητούν πεδίο να ξεσπάσουν οι μαντράχαλοι του Σιζέφσκι.
Οκ, σιχαίνομαι την ισοπέδωση και είναι γεγονός ότι πέραν όλων των άλλων, ότι στην παράσταση των Αμερικάνων κόντρα στη Νιγηρία, ο κόσμος απόλαυσε ένα άνευ προηγουμένου θέαμα, αυτό που διαχρονικά φέρει τη σφραγίδα των Αμερικάνων.
Πολύ περισσότερο στο μπάσκετ. Εκαστος στο είδος του, και ο ανώνυμος NBAer στα καρφώματα. Ας μην το υπεραναλύσουμε, ωστόσο, όταν η «κουβέντα» (aka το ματς) έρθει στην τακτική, μάλλον θα πρέπει να βρούμε μεγαλύτερο σάκο για να βάλουμε τα ...απίδια μας.
Ναι, συμφωνώ αγαπημένε μου αναγνώστη, ότι όσα δε φτάνει η αλεπού τα κάνει κρεμαστάρια και ακόμα περισσότερο συμφωνώ στο γεγονός ότι όπως κι αν έχει, το υπερηχητικό σκάφος των Αμερικάνων, έγινε αποδεκτό με χειροκροτήματα απ' όλο τον κόσμο. Σπάζοντας το ένα ρεκόρ μετά το άλλο.
Στην αρχή μάλιστα υπέθεσα ότι τα καλόπαιδα του Σιζέφσκι, είχαν στοιχηματίσει ...1000 Bucks μεταξύ τους, ότι μπορούν να γίνουν η πρώτη ομάδα που θα πετύχει 100 πόντους σε ένα ημίχρονο. Εν συνεχεία, με τη βοήθεια ενός φίλου, του Μάνου (παλιού συνεργάτη) συνειδητοποίησα ότι κυνηγούν σαν λαβωμένα λιοντάρια
τον μαγικό αριθμό 44... Τη διαφορά δηλαδή με την οποία νικούσε η μία, μοναδική κι ανεπανάληπτη Dream Team το 1992.
Οταν μάλιστα, προς το τέλος του πρώτου ημίχρονο, είδα τον Λεμπρόν να μορφάζει απογοητευμένος, τινάζοντας τα χέρια αριστερά εμφανώς λυπημένος για μία χαμένη άμυνα κι ένα καλάθι του ελληνικού Εφιάλτη Ομπασοχάν, σχεδόν πείστηκα.
Δε θα γίνουν Dream Team, ποτέ!
Κάνοντας το συνήγορο του διαβόλου απέναντι στην ίδια την κρίση μου, την τοποθέτησή μου, θα έλεγα ότι όσο κι αν ο Κόμπε δε θα γίνει ποτέ Τζόρνταν (έστω κι αν είναι μοναδικός παίκτης στην ιστορία που τον έχει πλησιάσει περισσότερο), και κατ' αντιστοιχία οι υπόλοιποι με τα παιδιά της Dream Team, είναι γεγονός ότι τα 29 τρίποντα που σημείωσαν, είναι συγκομιδή για υπόκλιση.
Οσα ντραγκ τεστ κι αν κάνεις, όσα αναβολικά κι αν πάρει κανείς (διότι είμαι σίγουρος ότι στα καφενεία ακούγονται τέτοιου είδους επιχειρήματα), όσο γομάρι κι αν είναι, ή υπέρτερος σε σωματικά κι αθλητικά προσόντα, τίποτα δε μπορεί να σε μάθει να σουτάρεις καλύτερα.
Στα τελευταία δύο ματς, υπάρχουν ολόκληρα δεκάλεπτα που οι ΗΠΑ αστοχούν σε 3 και 4 επιθέσεις συνολικά. Μόνο! Ε, αυτό χωράει χειροκρότημα. Από την άλλη πλευρά όμως, όπως και να 'χει κι όσες Νιγηρίες αν συντρίψουν στο διάβα τους, ο (ομολογουμένως αξιαγάπητος) Κόμπε και η παρέα του, δε θα γίνουν Μάικλ και Dream Team, ποτέ! Κι ας ξεκινήσει η ιστορία των ρεκόρ να γράφεται από σήμερα, κι ας είναι αυτοί που θα μηδενίσουν το κοντέρ των ανδραγαθημάτων της ομάδας του Τσακ Ντέιλι.
Οι... λόγοι!
Οι λόγοι μπορεί να είναι πολλοί, εγώ θα επιχειρήσω να κάνω μία αναφορά σε κάποιους από αυτούς, κάποιοι εκ των οποίων, δε βαρύνουν ως ευθύνη τους νυν σφετεριστές της λέξης Dream...
1. Ο πρώτος είναι πρώτος: Το 1992, στη Βαρκελώνη έγινε λαϊκό προσκύνημα και ολόκληρη η οικουμένη είχε στραμμένο το βλέμμα της, στον Τζόρνταν και την παρέα του, δεδομένου ότι η ΠΡΩΤΗ φορά... Η πρώτη φορά, που ο μαγικός κόσμος του ΝΒΑ, θα συγκεντρωνόταν στο ραντεβού των Ολυμπιακών Αγώνων, μάχιμος, σύσσωμος με τα πιο εκλεκτά τέκνα του για να διεκδικήσει το χρυσό μετάλλιο. Ε, η πρώτη φορά, αγαπητοί μου, δεν μπορεί να γίνει ποτέ δεύτερη. Και η πρώτη φορά είναι ... η πρώτη Period!
2. Ο εφευρέτης και η εξέλιξη.... Κοιτάζω το νόμισμα από την αντίθετη όψη του. Δεν αποθεώνω τους νυν Αμερικάνους που επιδιώκουν να συντρίψουν τα ρεκόρ που σημειώθηκαν ακριβώς 20 χρόνια πριν... Καταδικάζω και λαμβάνω ως αλαζονεία, ανικανότητα και ανεπάρκεια το γεγονός ότι όλα τα προηγούμενα χρόνια δε βρέθηκε κάποια ομάδα να ...εξελίξει τα ρεκόρ του Μάικ και του Μάτζικ. Στον παγκόσμιο αθλητισμό, όλα τα ρεκόρ σπάνε ...την επόμενη μέρα, όχι την προηγούμενη. Και πλην ελάχιστων περιπτώσεων, που μπορεί να έγιναν μάλιστα σε ιδιαίτερες κλιματολογικές συνθήκες, τα περισσότερα ρεκόρ διαρκούν λιγότερα από 20 χρόνια. Αρα, μου είναι αδύνατον, να αποθεώσω αυτούς που κατάφεραν να κάνουν το αυτονόητο, όντας πραγματικά οι καλύτεροι.
3. Αλλος ανοίγει το δρόμο, άλλος τον περπατάει... Από τη στιγμή, που είναι ανθρωπίνως αδύνατον να συνυπάρξουν αυτές οι δύο ομάδες ταυτοχρόνως και να κριθούν αυτοστιγμεί, το μόνο σίγουρο είναι ότι το αβάτζο ανήκει στον νυν και όχι στον πρώην. Με λίγα λόγια, οι σημερινοί αστέρες του ΝΒΑ θα είναι πάντα οι κυνηγοί... Θα συμφωνείτε ότι είναι άλλο να δημιουργείς ένα όριο από το μηδέν που κράτησε 20 χρόνια και άλλο να στοχεύεις να το ξεπεράσεις. Το 1992, το όριο δημιουργήθηκε, το 2012 μπορεί και να σπάσει. Η ανθρώπινη φύση μαρτυρά ότι για έναν ικανό άνθρωπο είναι πιο εύκολο να ξεπεράσει έναν στόχο, παρά να τον γεννήσει και μάλιστα να τον διατηρήσει τόσα χρόνια.
4. Σε έχω δει κάπου κάπου σε ξέρω... Σήμερα το ΝΒΑ είναι ένα πολυφυλετικό προϊόν, που ανοίγει την αγκαλιά του προς όλους, που υποδέχεται με τεράστια ευκολία παίκτες από όλες τις γωνιές της Γης και τα πρόσωπα, οι φιγούρες, τα κατορθώματα είναι πολύ πιο οικεία στον φίλαθλο, απ'ό,τι ήταν το 1992. Τότε, η μάζωξη της USA Basketball με Τζόρνταν, Μάτζικ, Πίπεν, Μπερντ κτλ κτλ έμοιαζε σαν να να ζωντανεύει ένας παγκόσμιος θρύλος. Σαν να αποκτούν μορφή, σάρκα και οστά, πρόσωπα που περιβάλλονταν από ένα μύθο, δεδομένου ότι το ΝΒΑ, ειδικά στην Ελλάδα τότε, ήταν αρκετά μακρινό....
Τότε, κάποια στιγμιότυπα από το All Star παρακολουθούσαμε εβδομάδες αργότερα και καθόμασταν σαν χάνοι μπροστά από τις οθόνες (της ΕΡΤ και της σαββατιάτικης αθλητικής εκπομπής), πιστεύοντας ότι το ΝΒΑ είναι ο διαγωνισμός καρφωμάτων. Αρα, είναι διαφορετικό να είσαι μύθος από ένας εξαιρετικά γνώριμος (στην εποχή της πληροφορίας) σταρ. Οσο μεγάλος σταρ κι αν είσαι!
5. Παίκτες αφίσες... Ρίξτε μία ματιά στα ρόστερ των δύο ομάδων.. Και προσπαθήστε να θυμηθείτε, εσείς που ήσασταν νεαροί τότε, και διαβάστε οι αγέννητοι. Στην ομάδα του 1992, υπήρχαν παίκτες σύμβολα, παίκτες αφίσες σε δωμάτια, παίκτες προσωπικότητες, παίκτες που επί χρόνια το όνομά τους ήταν συνώνυμο του ΝΒΑ. Παίκτες που αποτελούσαν από μόνοι τους αιτία να υποστηρίξει κάποιος το Σικάγο, το Πόρτλαντ, το Ντιτρόιτ, το Σαν Αντόνιο, τη Γιούτα. Οπως και να 'χει καλοί φίλοι, είναι πολύ δύσκολο για κάποιον να θυμάται το όνομα ...Γουέστμρπουκ, ή να απαντήσει στην ερώτηση: Που παίζει ο Χάρντεν; Κι αυτή είναι η σκληρή πραγματικότητα.
Δε θα υποκατασταθεί
Αυτά, μπορεί να συμφωνείτε, μπορεί να διαφωνείτε και το μόνον σίγουρο είναι ότι κάθε γενιά δημιουργεί και υπερασπίζεται τα δικά της είδωλα, αυτά με τα οποία μεγαλώνει μαζί. Είναι δεδομένο ότι στα σημερινά παιδιά, το όνομα Νίκος Γκάλης, ακούγεται όπως στα δικά μας αυτά ακουγόταν το όνομα του Γιώργου Κολοκυθά, του Γιώργου Αμερικάνου, ή του Καλιγκάρις. Μεγάλοι παίκτες μεν, τους οποίους δεν είδαμε ποτέ όμως σε δράση.
Υπάρχουν και κάποια πράγματα τα οποία είναι αδιαπραγμάτευτα. Οπως στο ελληνικό μπάσκετ δε θα βρεθεί άλλος Νίκος Γκάλης (για ένα εκατομμύριο λόγους, που ξεφεύγουν της αθλητικής ικανότητας) τα επόμενα 50 ή και περισσότερα χρόνια, έτσι και στο ΝΒΑ, ο Μάικλ Τζόρνταν και εκείνη η Dream Team δε θα υποκατασταθεί από καμία σύγχρονη σφετερίστρια, όσο όμορφη κι αν είναι.
Πηγή: Goal
Παρακολουθώντας, αργά το βράδυ της Πέμπτης (ή αν θέλετε νωρίς το πρωί της Παρασκευής), την... αθλητική θηριωδία των Αμερικάνων απέναντι στους δύσμοιρους Νιγηριανούς, τους δήμιους των ελληνικών ολυμπιακών ονείρων, έστω και χάριν αστεϊσμού, κάποιοι θα σκέφτηκαν... «Ευτυχώς γλιτώσαμε το ρεζιλίκι».
Αποψη αρρωστημένη και καθόλα ένοχη, αφού η συμμετοχή στο μεγάλο συναπάντημα των λαών δε μετριέται από το αριθμητήρι της οργής, την οποία αναζητούν πεδίο να ξεσπάσουν οι μαντράχαλοι του Σιζέφσκι.
Οκ, σιχαίνομαι την ισοπέδωση και είναι γεγονός ότι πέραν όλων των άλλων, ότι στην παράσταση των Αμερικάνων κόντρα στη Νιγηρία, ο κόσμος απόλαυσε ένα άνευ προηγουμένου θέαμα, αυτό που διαχρονικά φέρει τη σφραγίδα των Αμερικάνων.
Πολύ περισσότερο στο μπάσκετ. Εκαστος στο είδος του, και ο ανώνυμος NBAer στα καρφώματα. Ας μην το υπεραναλύσουμε, ωστόσο, όταν η «κουβέντα» (aka το ματς) έρθει στην τακτική, μάλλον θα πρέπει να βρούμε μεγαλύτερο σάκο για να βάλουμε τα ...απίδια μας.
Ναι, συμφωνώ αγαπημένε μου αναγνώστη, ότι όσα δε φτάνει η αλεπού τα κάνει κρεμαστάρια και ακόμα περισσότερο συμφωνώ στο γεγονός ότι όπως κι αν έχει, το υπερηχητικό σκάφος των Αμερικάνων, έγινε αποδεκτό με χειροκροτήματα απ' όλο τον κόσμο. Σπάζοντας το ένα ρεκόρ μετά το άλλο.
Στην αρχή μάλιστα υπέθεσα ότι τα καλόπαιδα του Σιζέφσκι, είχαν στοιχηματίσει ...1000 Bucks μεταξύ τους, ότι μπορούν να γίνουν η πρώτη ομάδα που θα πετύχει 100 πόντους σε ένα ημίχρονο. Εν συνεχεία, με τη βοήθεια ενός φίλου, του Μάνου (παλιού συνεργάτη) συνειδητοποίησα ότι κυνηγούν σαν λαβωμένα λιοντάρια
τον μαγικό αριθμό 44... Τη διαφορά δηλαδή με την οποία νικούσε η μία, μοναδική κι ανεπανάληπτη Dream Team το 1992.
Οταν μάλιστα, προς το τέλος του πρώτου ημίχρονο, είδα τον Λεμπρόν να μορφάζει απογοητευμένος, τινάζοντας τα χέρια αριστερά εμφανώς λυπημένος για μία χαμένη άμυνα κι ένα καλάθι του ελληνικού Εφιάλτη Ομπασοχάν, σχεδόν πείστηκα.
Δε θα γίνουν Dream Team, ποτέ!
Κάνοντας το συνήγορο του διαβόλου απέναντι στην ίδια την κρίση μου, την τοποθέτησή μου, θα έλεγα ότι όσο κι αν ο Κόμπε δε θα γίνει ποτέ Τζόρνταν (έστω κι αν είναι μοναδικός παίκτης στην ιστορία που τον έχει πλησιάσει περισσότερο), και κατ' αντιστοιχία οι υπόλοιποι με τα παιδιά της Dream Team, είναι γεγονός ότι τα 29 τρίποντα που σημείωσαν, είναι συγκομιδή για υπόκλιση.
Οσα ντραγκ τεστ κι αν κάνεις, όσα αναβολικά κι αν πάρει κανείς (διότι είμαι σίγουρος ότι στα καφενεία ακούγονται τέτοιου είδους επιχειρήματα), όσο γομάρι κι αν είναι, ή υπέρτερος σε σωματικά κι αθλητικά προσόντα, τίποτα δε μπορεί να σε μάθει να σουτάρεις καλύτερα.
Στα τελευταία δύο ματς, υπάρχουν ολόκληρα δεκάλεπτα που οι ΗΠΑ αστοχούν σε 3 και 4 επιθέσεις συνολικά. Μόνο! Ε, αυτό χωράει χειροκρότημα. Από την άλλη πλευρά όμως, όπως και να 'χει κι όσες Νιγηρίες αν συντρίψουν στο διάβα τους, ο (ομολογουμένως αξιαγάπητος) Κόμπε και η παρέα του, δε θα γίνουν Μάικλ και Dream Team, ποτέ! Κι ας ξεκινήσει η ιστορία των ρεκόρ να γράφεται από σήμερα, κι ας είναι αυτοί που θα μηδενίσουν το κοντέρ των ανδραγαθημάτων της ομάδας του Τσακ Ντέιλι.
Οι... λόγοι!
Οι λόγοι μπορεί να είναι πολλοί, εγώ θα επιχειρήσω να κάνω μία αναφορά σε κάποιους από αυτούς, κάποιοι εκ των οποίων, δε βαρύνουν ως ευθύνη τους νυν σφετεριστές της λέξης Dream...
1. Ο πρώτος είναι πρώτος: Το 1992, στη Βαρκελώνη έγινε λαϊκό προσκύνημα και ολόκληρη η οικουμένη είχε στραμμένο το βλέμμα της, στον Τζόρνταν και την παρέα του, δεδομένου ότι η ΠΡΩΤΗ φορά... Η πρώτη φορά, που ο μαγικός κόσμος του ΝΒΑ, θα συγκεντρωνόταν στο ραντεβού των Ολυμπιακών Αγώνων, μάχιμος, σύσσωμος με τα πιο εκλεκτά τέκνα του για να διεκδικήσει το χρυσό μετάλλιο. Ε, η πρώτη φορά, αγαπητοί μου, δεν μπορεί να γίνει ποτέ δεύτερη. Και η πρώτη φορά είναι ... η πρώτη Period!
2. Ο εφευρέτης και η εξέλιξη.... Κοιτάζω το νόμισμα από την αντίθετη όψη του. Δεν αποθεώνω τους νυν Αμερικάνους που επιδιώκουν να συντρίψουν τα ρεκόρ που σημειώθηκαν ακριβώς 20 χρόνια πριν... Καταδικάζω και λαμβάνω ως αλαζονεία, ανικανότητα και ανεπάρκεια το γεγονός ότι όλα τα προηγούμενα χρόνια δε βρέθηκε κάποια ομάδα να ...εξελίξει τα ρεκόρ του Μάικ και του Μάτζικ. Στον παγκόσμιο αθλητισμό, όλα τα ρεκόρ σπάνε ...την επόμενη μέρα, όχι την προηγούμενη. Και πλην ελάχιστων περιπτώσεων, που μπορεί να έγιναν μάλιστα σε ιδιαίτερες κλιματολογικές συνθήκες, τα περισσότερα ρεκόρ διαρκούν λιγότερα από 20 χρόνια. Αρα, μου είναι αδύνατον, να αποθεώσω αυτούς που κατάφεραν να κάνουν το αυτονόητο, όντας πραγματικά οι καλύτεροι.
3. Αλλος ανοίγει το δρόμο, άλλος τον περπατάει... Από τη στιγμή, που είναι ανθρωπίνως αδύνατον να συνυπάρξουν αυτές οι δύο ομάδες ταυτοχρόνως και να κριθούν αυτοστιγμεί, το μόνο σίγουρο είναι ότι το αβάτζο ανήκει στον νυν και όχι στον πρώην. Με λίγα λόγια, οι σημερινοί αστέρες του ΝΒΑ θα είναι πάντα οι κυνηγοί... Θα συμφωνείτε ότι είναι άλλο να δημιουργείς ένα όριο από το μηδέν που κράτησε 20 χρόνια και άλλο να στοχεύεις να το ξεπεράσεις. Το 1992, το όριο δημιουργήθηκε, το 2012 μπορεί και να σπάσει. Η ανθρώπινη φύση μαρτυρά ότι για έναν ικανό άνθρωπο είναι πιο εύκολο να ξεπεράσει έναν στόχο, παρά να τον γεννήσει και μάλιστα να τον διατηρήσει τόσα χρόνια.
4. Σε έχω δει κάπου κάπου σε ξέρω... Σήμερα το ΝΒΑ είναι ένα πολυφυλετικό προϊόν, που ανοίγει την αγκαλιά του προς όλους, που υποδέχεται με τεράστια ευκολία παίκτες από όλες τις γωνιές της Γης και τα πρόσωπα, οι φιγούρες, τα κατορθώματα είναι πολύ πιο οικεία στον φίλαθλο, απ'ό,τι ήταν το 1992. Τότε, η μάζωξη της USA Basketball με Τζόρνταν, Μάτζικ, Πίπεν, Μπερντ κτλ κτλ έμοιαζε σαν να να ζωντανεύει ένας παγκόσμιος θρύλος. Σαν να αποκτούν μορφή, σάρκα και οστά, πρόσωπα που περιβάλλονταν από ένα μύθο, δεδομένου ότι το ΝΒΑ, ειδικά στην Ελλάδα τότε, ήταν αρκετά μακρινό....
Τότε, κάποια στιγμιότυπα από το All Star παρακολουθούσαμε εβδομάδες αργότερα και καθόμασταν σαν χάνοι μπροστά από τις οθόνες (της ΕΡΤ και της σαββατιάτικης αθλητικής εκπομπής), πιστεύοντας ότι το ΝΒΑ είναι ο διαγωνισμός καρφωμάτων. Αρα, είναι διαφορετικό να είσαι μύθος από ένας εξαιρετικά γνώριμος (στην εποχή της πληροφορίας) σταρ. Οσο μεγάλος σταρ κι αν είσαι!
5. Παίκτες αφίσες... Ρίξτε μία ματιά στα ρόστερ των δύο ομάδων.. Και προσπαθήστε να θυμηθείτε, εσείς που ήσασταν νεαροί τότε, και διαβάστε οι αγέννητοι. Στην ομάδα του 1992, υπήρχαν παίκτες σύμβολα, παίκτες αφίσες σε δωμάτια, παίκτες προσωπικότητες, παίκτες που επί χρόνια το όνομά τους ήταν συνώνυμο του ΝΒΑ. Παίκτες που αποτελούσαν από μόνοι τους αιτία να υποστηρίξει κάποιος το Σικάγο, το Πόρτλαντ, το Ντιτρόιτ, το Σαν Αντόνιο, τη Γιούτα. Οπως και να 'χει καλοί φίλοι, είναι πολύ δύσκολο για κάποιον να θυμάται το όνομα ...Γουέστμρπουκ, ή να απαντήσει στην ερώτηση: Που παίζει ο Χάρντεν; Κι αυτή είναι η σκληρή πραγματικότητα.
Δε θα υποκατασταθεί
Αυτά, μπορεί να συμφωνείτε, μπορεί να διαφωνείτε και το μόνον σίγουρο είναι ότι κάθε γενιά δημιουργεί και υπερασπίζεται τα δικά της είδωλα, αυτά με τα οποία μεγαλώνει μαζί. Είναι δεδομένο ότι στα σημερινά παιδιά, το όνομα Νίκος Γκάλης, ακούγεται όπως στα δικά μας αυτά ακουγόταν το όνομα του Γιώργου Κολοκυθά, του Γιώργου Αμερικάνου, ή του Καλιγκάρις. Μεγάλοι παίκτες μεν, τους οποίους δεν είδαμε ποτέ όμως σε δράση.
Υπάρχουν και κάποια πράγματα τα οποία είναι αδιαπραγμάτευτα. Οπως στο ελληνικό μπάσκετ δε θα βρεθεί άλλος Νίκος Γκάλης (για ένα εκατομμύριο λόγους, που ξεφεύγουν της αθλητικής ικανότητας) τα επόμενα 50 ή και περισσότερα χρόνια, έτσι και στο ΝΒΑ, ο Μάικλ Τζόρνταν και εκείνη η Dream Team δε θα υποκατασταθεί από καμία σύγχρονη σφετερίστρια, όσο όμορφη κι αν είναι.
Πηγή: Goal
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου