Δεν
τρέχουν από τα μπατζάκια μας αυτή την εποχή οι λόγοι για να αισθανόμαστε
όμορφα, οπότε τους ψάχνουμε σαν τους ψύλλους στ’ άχυρα. Αυτό εάν μη τι
άλλο είναι αξιοπρεπές κι ελπίζω να μείνουμε εκεί και να μην τους
ψάχνουμε αυτούς τους λόγους ακόμη και στους κάδους των σκουπιδιών...
ADVERTISEMENT
Το καταλαβαίνουν, είτε πρόκειται για βολεμένους αυτόχθονες είτε για παρατυχόντες τουρίστες αλλά ακόμη κι αν ήταν αναίσθητοι, θα προσγειωνόντουσαν στην οδυνηρή πραγματικότητα, βλέποντας ή συμμετέχοντας οι ίδιοι στις ουρές οι οποίες βαστάνε μέχρι αργά τη νύχτα στα ATM των Τραπεζών και αντικρίζοντας πρόσωπα που τα χαρακώνουν η αγωνία και η ανησυχία...
Τι μας σώζει; Να κερδίσουμε το τζόκερ, γι αυτό λοιπόν δυο μέρες τώρα τη βγάζω από το πρωί ως το βράδυ σε ένα πρακτορείο ΠΡΟΠΟ που βρίσκεται στον περιφερειακό δρόμο της Νάουσας (της Πάρου), έχει απ’ έξω μια παρκαρισμένη μηχανή με σημάδια σκουριάς στο τιμόνι, λόγω της νησιωτικής υγρασίας, και ένα τεράστιο κλουβί γεμάτο από καναρίνια και με το που μπαίνεις βλέπεις όλους τους τοίχους καλυμμένους από λάβαρα, φωτογραφίες, τρόπαια, μετάλλια και διπλώματα, ενώ την ίδια στιγμή εισπνέεις μια πολύ έντονη μπασκετίλα!
Δεν ξέρω εάν από την περιγραφή και από το γεωγραφικό στίγμα που έδωσα, το μαρτύρησα ήδη, αλλά, αυτό είναι το βασίλειο του Φάνη!
Εδώ και έξι χρόνια ο κατά πολλούς πιο ταλαντούχος και χαρισματικός παίκτης του μπάσκετ που γέννησε η Ελλάδα, κατοικοεδρεύει στην Πάρο: τα παράτησε όλα στην Αθήνα κι ενώ ως παίκτης ήταν καλοπερασάκιας και είχε συνηθίσει στην αφθονία, ξαφνικά είδε τη ζωή να του γυρίζει το πρόσωπο της και να του καταφέρνει το ένα κτύπημα μετά το άλλο!
Ανάθεμα με εάν τα γράφω όλα αυτά, για να προκαλέσω τάχα τον οίκτο για τον Χριστοδούλου: δεν θα τον ανεχόταν ο ίδιος, αλλά ούτε κι ελόγου μου, που άλλωστε είμαι-και το δηλώνω εδώ και δεκαετίες- ο μεγαλύτερος θιασώτης του κινήματος του... Φανισμού!
Είναι ο Φάνης και είναι καλά!
Είναι καλά (και προσδοκά προσεχώς να γίνει καλύτερα) με τη γυναίκα του, τη Νάνσυ, η οποία κατάγεται κιόλας από την Πάρο, με τις τρεις υπέροχες κόρες τους -κι ενώ η μία μετά την άλλη μεγαλώνουν και χαράζουν τον δρόμο τους- με το πρακτορείο ΠΡΟΠΟ (που ταλαιπωρήθηκε πολύ μέχρι να το ανοίξει), με τα πουλάκια του, με τη μηχανή του, με τα γυαλιά της πρεσβυωπίας, με σαφώς λιγότερα κιλά, με το δεξιό πόδι του ανεξίτηλα σημαδεμένο από τη θρόμβωση που λίγο έλειψε να αποβεί μοιραία, με τα ανεκτίμητα ενθυμήματα της καριέρας του...
Α, για να μην το ξεχάσω: και με μια μπάλα του μπάσκετ, που γράφει πάνω «Πανιώνιος» και την έχει κάτω από το γκισέ για ώρα ανάγκης!
Ε, σε μια τέτοια ώρα ανάγκης τον έπιασα στο φιλότιμο, παράτησε για λίγο τη δουλειά του και πήγαμε σε ένα κοντινό σχολικό γήπεδο μπάσκετ για να θυμηθεί την τέχνη του και να την προσφέρει απλόχερα στο παραληρών κοινό!
Το πόσο καλός εξακολουθεί να είναι στην τέχνη την οποία διακόνησε, θα το διαπιστώσουν ιδίοις όμμασιν όσοι παρακολουθήσουν το ντοκιμαντέρ / αφιέρωμα του OTE TV, με αφορμή την επιστροφή της Εθνικής ομάδας στο Ζάγκρεμπ, όπου παρουσιάστηκε η πρώτη εκδοχή του «βάλτο (χοντρό) αγόρι μου» στον ημιτελικό του Ευρωμπάσκετ του 1989 με τη Σοβιετική Ένωση αλλά και την συνέντευξη/ εξομολόγηση του Φάνη, ο οποίος μίλησε για πρώτη φορά στη ζωή του επί παντός του επιστητού...
Είναι ο Φάνης, είναι καλά και άμα λάχει, φωνάζει «δεν θα πεθάνουμε ποτέ κουφάλα νεκροθάφτη»!
Είναι ο Φάνης, είναι καλά, αλλά βάζει τα κλάματα όταν σκέπτεται το δράμα του μπασκετικού πατέρα του, του Μάκη Δενδρινού, που μάλιστα αυτές τις μέρες (εάν δεν πάθαινε την ανακοπή καρδιάς και δεν διακομιζόταν κατεπειγόντως στο νοσοκομείο) αναμενόταν να αριβάρει στην αγαπημένη του Πάρο....
Για να πω την αμαρτία μου κι εμένα μου ‘φυγε ένα δάκρυ, χθες το βράδυ, όταν περπατώντας στα καλντερίμια της Νάουσας πέρασα από μια γωνία όπου κάθονταν δυο τρεις ντόπιοι και είχαν δίπλα τους μια καρέκλα. «Εδώ κάθεται ο Μάκης» μου είπαν. «Μέχρι να γυρίσει, κανείς δεν επιτρέπεται να του την πιάσει»!
ΥΓ: Βάστα ρε Μάκη και γύρνα στη γωνιά σου, για να μη μένει απαρηγόρητη η καρέκλα και να μη βουρκώνει στη σκέψη σου ο Φάνης...
