Στο Final Four προκρίθηκαν οι καλύτεροι!

Γράφει ο Παναγιώτης Χορόζογλου

Η αλήθεια είναι ότι αυτό ακριβώς που συνέβη το βράδυ της Παρασκευής ήταν εξ αρχής το αναμενόμενο. Επιβεβαιώθηκε μετά το αρχικό 2-0, δημιουργήθηκε ελπίδα στο 2-1, όνειρα στο 2-2 και τελικώς επιστροφή στην πραγματικότητα.
Με σκληρό τρόπο και κάπως ανώμαλα για τον Παναθηναϊκό που τα είδε όλα απέναντι στην ΤΣΣΚΑ στο πέμπτο και τελευταίο παιχνίδια της σειράς, πιο νορμάλ για τον Ολυμπιακό, που ζόρισε πολύ την Ρεάλ, τις έβαλε πολλά προβλήματα στο 3ο και 4ο ματς, αλλά αυτή την φορά στη Μαδρίτη, ήταν προφανές ότι οι «ερυθρόλευκοι» δεν μπορούσαν. Οι καλύτερες ομάδες ήταν αυτές που τελικά προκρίθηκαν. Δεν υπάρχει καμία αμφιβολία για αυτό. Και δεν είναι κακό. Αντιθέτως είναι απολύτως φυσιολογικό όλοι να κάνουν τον κύκλο τους. Και ο Ολυμπιακός που μετά από δύο συνεχόμενα χρόνια στην κορυφή της Ευρώπης θα πρέπει να παραδώσει το στέμμα του, αλλά και ο Παναθηναϊκός που δύο χρόνια μετά, συνεχίζει να ζει την μετά Ομπράντοβιτς εποχή. Δεν είναι και εύκολο, κι ας έχει ήδη δύο τίτλους χωρίς τον «Ζοτς». Η περίπτωση Αλβέρτη έχει τρομερό ενδιαφέρον και θα δοκιμαστεί σε πολύ σημαντικό βαθμό από εδώ και πέρα.
Επιστροφή στα ματς της Παρασκευής. Οι 44 πόντοι του Παναθηναϊκού και το γεγονός ότι αποτελούν αρνητικό ρεκόρ μία σχεδόν 60ετούς ιστορίας στην Ευρώπη, είναι αρκετό για να μην χρειάζονται περισσότερα σχόλια. Απλά να προστεθεί η παρουσία του Τεόντοσιτς. Μόλις μετά το τέταρτο παιχνίδι γράφαμε για το πόσο μόνος φαίνεται ο Τζάκσον, τώρα που λείπει ο τρελό-Μίλος. Ο Τεόντοσιτς δεν έκανε θαύματα, αλλά για πρώτη φορά η ΤΣΣΚΑ έπαιξε φυσιολογικά. Την ίδια ώρα ο Παναθηναϊκός απλά δεν έπαιξε τίποτα, ήταν άστοχος, εγκλωβισμένος και καταδικασμένος.
Ο Ολυμπιακός δεν πήγε κανένα παιχνίδι στην παράταση, αλλά έπεσε πιο φυσιολογικά. Απλά αυτή την φορά, όσο κι αν προσπαθούσε ήταν φανερό ότι δεν μπορούσε να πλησιάσει. Δεν είχε την δυνατότητα και τις λύσεις, για να αισθανθεί τόσο κοντά την ανάσα του η Ρεάλ. Δεν είχε ουσιαστικά και τον Ντάστον. Ο Αμερικανός που έκανε τρομερά πράγματα στα προηγούμενα ματς, φυσικά και δικαιούνταν ένα μέτριο έως κακό παιχνίδι, αλλά όπως είπαμε από την πρώτη στιγμή, ένας Σπανούλης δεν φτάνει.
Όπως και να το δει κανείς, ο αποκλεισμός και των δύο έγινε με το κεφάλι ψηλά. Ακόμη και για τον Παναθηναϊκό των 44 πόντων. Πόσοι περίμεναν το 3-2, όταν ξεκινούσαν οι σειρές; Ελάχιστοι. Ούτε και ο υπογράφων κι αυτό είχε καταγραφεί σε προηγούμενα σχόλια. Η εξέλιξη και της μίας, αλλά και της άλλης σειράς ήταν μία ευχάριστη έκπληξη, ανέβασε στα ύψη το ενδιαφέρον των πλέι οφ, η Ευρωλίγκα «πούλησε» καλά, αλλά υπήρχε ένα όριο. Ολυμπιακός και Παναθηναϊκός έφτασαν μέχρι εκεί. Δεν το ξεπέρασαν και τώρα επιστρέφουν στο Ελληνικό πρωτάθλημα. Εδώ που τα λέμε, καιρός είναι να ξεκινήσει κι αυτό το ρημάδι το πρωτάθλημά μας. Λάστιχο το έχουμε κάνει. Από τρεις εβδομάδες διακοπή ερχόμαστε, σε δεκαήμερο κενό πάμε και μετά, όπως συμβαίνει συνήθως, θα αρχίσουν τα ματς με τρελό ρυθμό, λες και μας κυνηγά κανείς. Υπάρχει και η Εθνική, είναι και το Παγκόσμιο, θα πει κανείς. Ναι, αλλά εάν υπήρχε πραγματική βιασύνη, θα υπήρχε, ήδη, και προπονητής. Οπότε, αυτή η δικαιολογία, ας μην «παίξει» καλύτερα.
Κλείνουμε, με μία μαγική εικόνα από την Μαδρίτη. Ο τρόπος με τον οποίο αποχαιρέτησε η Ρεάλ, αυτός ο τεράστιος οργανισμός τον πρώην προπονητή της Μπαρτσελόνα Τίτο Βιλανόβα, ήταν ένα τεράστιο μάθημα για όλους μας. Και εύκολο μάθημα μάλιστα, αλλά είναι δεδομένο ότι και σε αυτό μετεξεταστέοι θα μείνουμε. Δυστυχώς.

Πηγή:superbasket.gr