Οι Μεξικάνοι σήκωσαν την κόκκινη σημαία που σήμαινε πως δεν θα πάρουν αιχμαλώτους – θα ήταν μια μάχη μέχρις εσχάτων. Ο διοικητής των Αμερικανών, Ουίλιαμ Τράβις, έγραψε την επιστολή προς τους ανωτέρους του, που έμελε να μείνει στην ιστορία. Ζητούσε προμήθειες και ενίσχυση σημειώνοντας δε, πως ήταν αποφασισμένος να πεθάνει σαν στρατιώτης με τιμή.
«Νίκη ή θάνατος». Με αυτή την φράση, αλλά κυρίως την εξέλιξη της μάχης του Άλαμο όπου κανένας από τη φρουρά δεν έμεινε ζωντανός μαχόμενοι σκληρά, ο Τράβις και η ομάδα του πέρασαν στον πάνθεον του ηρωισμού.
Θα μου πείτε, εμείς σαν Έλληνες έχουμε x1000 τέτοιες ιστορίες από τα αρχαία και τα νεότερα χρόνια. Γιατί έπρεπε να φέρω σαν παράδειγμα το Άλαμο;
Μόλις σε κάτι λιγότερο από 66 χρόνια από τη μάχη του Άλαμο και κάμποσα χιλιάδες χιλιόμετρα μετρά, γεννιόταν το άθλημα που σαν Ελλάδα θα μας έκανε να χαμογελάσουμε ουκ ολίγες φορές από το 1968 και μετά. Ο Τζέιμς Νέισμιθ ήταν μεν Καναδός, αλλά το άθλημα της καλαθόσφαιρας γεννήθηκε στο Σπρίνγκφιλντ της Μασσαχουσέττης των ΗΠΑ.
Στις 15 Μαΐου του 2015, μιαν άλλη ομάδα περικυκλώθηκε για τα καλά κατά τη διάρκεια μιας ακόμα επαναστατικής πράξης. Μια ερυθρόλευκη ομάδα μπάσκετ, τα έβρισκε σκούρα από πανύψηλους Ρώσους, γρήγορους Αμερικανούς και παμπόνηρους Σέρβους και Γάλλους.
Αυτή η ερυθρόλευκη ομάδα είχε τον δικό της Τράβις. Σπανούλη τον λένε. Με το δικό του «γράμμα» προς φίλους και αντιπάλους διαμήνυε το δικό του… Victory or Death. Εξάλλου πάτησε αυτά τα χώματα. Για πολλούς, η εκτόξευσή του οφείλεται και στον ένα χρόνο στο Χιούστον, λίγα χιλιόμετρα μακριά από το Άλαμο.
Ο Ολυμπιακός θα ζούσε ή θα πέθαινε με τον ηγέτη του στην πρώτη γραμμή. Όπως θα το κάνει και με την αρμάδα του Πάμπλο Λάσο το βράδυ της Κυριακής (17/05). Όπως θα το κάνει και με την επόμενη μεγαλύτερη ή μικρότερη «στρατιά» που θα βρεθεί μπροστά του.
Η ομάδα των Αγγελόπουλων βάλθηκε να μας δώσει «μασημένη» τροφή την ιστορία των Αυτοκρατοριών και το πως χτίζονται. Μάχη-μάχη. Πόντος-πόντος. Χωρίς φόβο. Με την ήττα να είναι καλύτερος φίλος από τη νίκη.
Η έμπνευση για την σκληρή καθημερινότητα, μπορεί για κάποιους να είναι δύσκολο να έρθει μέσα από ιστορικές μάχες 200 ετών, αλλά είναι λίγο ευκολότερο βλέποντας κάθε φορά μια ομάδα που δεν κάνει κάτι παραπάνω από το να δουλεύει σκληρά, να πετυχαίνει. Έχοντας πρώτα φάει τα μούτρα της…
Το γκρουπ του Γιάννη Σφαιρόπουλου, είτε τα καταφέρει απέναντι στην Ρεάλ Μαδρίτης προσθέτοντας το τέταρτο αστέρι στην φανέλα, είτε χάσει με είκοσι πόντους, παρέδωσε ακόμα ένα μάθημα πειθαρχίας και πίστης στον στόχο.
Αν ο αθλητισμός υπάρχει (και) για να στέλνει μηνύματα, το φάιναλ φορ ήδη έχει κερδηθεί. Για το γυαλιστερό τρόπαιο ωστόσο, θα πρέπει να περιμένουμε λίγες ώρες…
*Πηγή: superbasket.gr*
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου