Είναι τότε που οι απογοητευμένοι οπαδοί των ηττημένων της Παρασκευής σέρνουν το σαρκίο τους προς το γήπεδο, συζητώντας τι πήγε στραβά και πώς βρέθηκε στο καναβάτσο η ομαδάρα τους.
Πολλοί μάλιστα αδιαφορούν για το ματς της (ανύπαρκτης) παρηγοριάς και ανοίγουν δίαυλο επικοινωνίας με το διψασμένο για εισιτήρια κοινό του τελικού. Δεν τους αδικώ. Εάν πουλήσει κάποιος 600 ευρώ ένα εισιτήριο που στον ίδιο κόστισε 60, βγάζει με μία κίνηση τα έξοδα του ταξιδιού.
Ή καταλήγει σε κελί ισπανικής φυλακής.
Έξω από το «Παλάθιο ντε Ντεπόρτες», οπαδοί του Ολυμπιακού άνοιγαν πηγαδάκια με τους Τούρκους και προσπαθούσαν να τους πείσουν ότι ο Ομπράντοβιτς είναι άχρηστος, υπερτιμημένος και χαραμοφάης. «Two years, no cups for Fener! And he spends so much money! Malakas, we tell you»!
Ο Τούρκος το ζύμωσε λίγο μέσα στο μυαλό του, ώσπου γύρισε στον φίλο του με το ύφος του Κύρου Γρανάζη όταν ανάβει πάνω απ’το κεφάλι του το λαμπάκι: «He is right!»
Tην ίδια στιγμή, η Φενέρμπαχτσε έχανε από την ΤΣΣΚΑ με 24-4 στον μικρό τελικό. Πολλοί από τους οπαδούς της προτίμησαν τη λιακάδα στον πεζόδρομο της οδού Γκόγια, έξω ακριβώς από το γήπεδο.
Η Φενέρ θύμισε στις αντιδράσεις της τον Άρη του 1988, αλλά το κοινό του Άρη ουδέποτε γύρισε την πλάτη του στην ομάδα. Το «Φλάντερς Εξπο» της Γάνδης γέμισε με απέραντο κίτρινο και στον μικρό τελικό.
Η Φενέρ που έφαγε σχεδόν 100 πόντους από τη Ρεάλ εισέπραξε άλλους 27 από την ΤΣΣΚΑ στην πρώτη περίοδο. Την απογοήτευση την έχει ζωγραφισμένη στις φανέλες της. Σαν Άρης της Γάνδης. Αλλού πατούσε, αλλού βρισκόταν, αλλού σούταρε.
Του χρόνου, βέβαια, θα έχει μετατρέψει τα παθήματα σε μαθήματα. Ο Ομπραντοβιτς θα επιστρέψει δριμύτερος, αλλά όχι με τον Σαβάς και με τον Ζόριτς και με τον Μελίχ Μαχμούτογλου.
Για την ΤΣΣΚΑ, δεν βάζω πια το χέρι μου στη φωτιά. Ο Τεοντόσιτς, πάντως, κάθεται στον πάγκο με πολιτικά. Προχθές κυκλοφόρησε ράδιο αρβύλα ότι οι συμπαίκτες του τον πλάκωσαν στο ξύλο μέσα στα αποδυτήρια: παραμύθι της Χαλιμάς, αλλά βγαλμένο από τη ζωή!
Έτσι όπως πάει ο Μίλος, θα καταντήσει στα 30 του κάτοικος Κατάρ για το εφ’άπαξ.
Σε δυόμισυ ώρες αρχίζει ο τελικός, αλλά οι φίλοι του Ολυμπιακού λιάζονται στην πόλη και ψωνίζουν στα καταστήματα, που (και) τις Κυριακές είναι ανοιχτά μέχρι το βράδυ.
Στο γήπεδο ήρθαν νωρίς μόνο όσοι φανατικοί ήρθαν στη Μαδρίτη για να βρίσουν τον Ομπράντοβιτς και τον Ιτούδη. Δεν είναι λίγοι, ούτε όμως πολλοί. Μέσα στην αραιοκατοικημένη κερκίδα της Φενέρ, είμαι βέβαιος ότι αργότερα θα εμφανιστούν κόκκινα κασκόλ.
Εσύ, στο μεταξύ, ο δημοσιογράφος, είσαι καβάλα στο άλογο. Η χειρότερη κατάρα σ’ένα φάιναλ-φορ είναι να ασχολείσαι υποχρεωτικά τον μικρό τελικό και να κάνεις ερωτήσεις σχετικές με συλλογή συντριμμιών. «Πώς θα μαζέψετε τα κομμάτια σας μετά το προχθεσινό;»
Επειτα, καλύπτεις δύο ξένες ομάδες στο ματς του τίτλου και αδιαφορείς πλήρως για την έκβασή του. Πίκρα.
Μου έχει τύχει αρκετές φορές σε φάιναλ-φορ, αλλά οι περισσότερες ήταν στην αρχαιότητα. Στα τρία φάιναλ-φορ του Άρη. Το 1993, με τον ΠΑΟΚ, όπου τουλάχιστον κοιμόμουν στο σπίτι μου. Το 1999, με τον Ολυμπιακό στο Μόναχο. Και το 2005, με τον Παναθηναϊκό στη Μόσχα.
Σε όλες τις υπόλοιπες περιπτώσεις, η μία τουλάχιστον ελληνική ομάδα κέρδιζε την πρόκριση στον τελικό. Δεκαπέντε στις 21! Δεκαπέντε από τις τελευταίες δεκαεπτά. Τι δουλειά έχουμε εμείς στον μικρό τελικό; Μικρό είναι το μάτι σας!
Ολα αυτά σημαίνουν, ότι η αφεντομουτσουνάρα μας πήγαινε και πηγαίνει στο γήπεδο κατά τις 7μμ, φορτωμένη με ψώνια, με ήλιο και με αλκοόλ στα όρια της νηφαλιότητας.
Α, και με 9 κύπελλα, που περιμένουν – απόψε ελπίζω, τη δεκάτη, την «decima» όπως λένε εδώ. Η Ρεάλ έχει 8 και απειλεί να μας ισοφαρίσει. Μήπως πρέπει να τη βάλουμε στη θέση της;
Στο μπάσκετ τουλάχιστον, εμείς οι τυχεροί Έλληνες είμαστε οι ευλογημένοι της Ευρώπης.
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου