Τελικά, η Ισπανία ήταν βαρετή; Και όλοι εμείς που ισχυριζόμασταν ότι
μας έπαιρνε ο ύπνος στα παιχνίδια πριν από τον τελικό του Κιέβου πρέπει
να πάμε να κρυφτούμε; Συνήθως, λέμε ότι η αλήθεια βρίσκεται κάπου στη
μέση. Ε, ας το χωνέψουμε… Με τους «φούριας ρόχας» η πραγματικότητα
βρίσκεται στα… άκρα.
Οντως ήταν για ύπνο τα περισσότερα ματς της ομάδας του Βιθέντε Ντελ Μπόσκε μέχρι τον τελικό. Εκεί όπου μας φύλαγαν το καλύτερο. Και δικαίως αποθεώνονται από όλο τον πλανήτη οι «tricampeones» για τα απίστευτα κατορθώματά τους είτε αυτά έχουν να κάνουν με αριθμούς είτε με τη γενικότερη εικόνα που παρουσίασαν.
Οποιος δεν ζαλίστηκε ή δεν ένιωσε υπνηλία από τις 648 πάσες που αντάλλαξαν στο τουρνουά ο Τσάβι με τον Ινιέστα (η αποθέωση της… ανακύκλωσης του ποδοσφαίρου) λέει ψέματα. Όπως είναι γελοίο μιλάμε για… χάπια (άλλη φοβερή ιστορία αυτή για να απομυθοποιήσεις την αξία μιας ομάδας) σκεπτόμενοι το πώς γίνεται να τρέχουν έτσι οι μόνιμοι πρωταθλητές Ευρώπης.
Καταλαβαίνω απόλυτα τον Φάμπρεγας όταν χαρακτηρίζει άσχετους όσους αποκαλούσαν βαρετό το θέαμα των Ισπανών, κατανοώ όμως και τους άμοιρους θεατές που ταξίδεψαν πολλά χιλιόμετρα για να πάνε να δούνε τον προημιτελικό της Ισπανίας με τη Γαλλία και στο τέλος αναγκάστηκαν να αποδοκιμάσουν τους παίκτες για το αποκρουστικό θέαμα.
Κάπου εδώ ξεφυτρώνει ο Βιθέντε Ντελ Μπόσκε, γνωστός και ως ταβερνιάρης σε όσους φθονούν τους επιτυχημένους, ο οποίος είχε τη φαεινή ιδέα να κατεβάσει την Ισπανία χωρίς κλασικό φορ σε όλη σχεδόν τη διοργάνωση (μοναδική εξαίρεση το ματς με την Ιρλανδία).
Βέβαια, για το αν είναι επιτυχημένος ο Ντελ Μπόσκε, το αποδεικνύουν οι επιτυχίες του. Τσάμπιονς Λιγκ και πρωταθλήματα με τη Ρεάλ, Παγκόσμιο Κύπελλο και δύο Euro με την εθνική ομάδα. Κανείς δεν μπορεί να συγκριθεί μαζί του. Ο πρώτος, βέβαια, που τον φθονεί και τρώει τα λυσσακά του είναι ο Ζοσέ Μουρίνιο.
Εκείνο που απέδειξε περίτρανα ο Ντελ Μπόσκε σε αυτή τη διοργάνωση ήταν ότι το περιβόητο 4-6-0 μοιάζει με την επιτομή του επιθετικού ποδοσφαίρου και παίζεται χωρίς… επιθετικό. Ακούγεται οξύμωρο αλλά είναι η πραγματικότητα, για την πρώτη ομάδα στην ιστορία του Euro που ξεκίνησε και τελείωσε τη διοργάνωση (κόντρα στον ίδιο αντίπαλο) με την ίδια ενδεκάδα.
Οσο για το μυστικό της επιτυχίας κόντρα στη «σκουάντρα ατζούρα», έχει να κάνει κυρίως με τον τρόπο που αμυνόταν η Ισπανία. Η εξουδετέρωση του Αντρέα Πίρλο, ώστε να καταστραφεί το περίφημο «διαμάντι» του Τσέζαρε Πραντέλι στα χαφ, φαίνεται ξεκάθαρα στον πίνακα του «Guardian». Οι κινήσεις του Ινέστα και του Σίλβα, όπως και των ακραίων μπακ Αρμπελόα, Ζόρντι Αλμπα είναι χωρίς την μπάλα.
Στην επίθεση τα πράγματα ήταν πιο απλά. Το playstation ήταν άριστα προγραμματισμένο, με τον Φάμπρεγας να υποκρίνεται το νούμερο 9, αλλά στην ουσία να προκαλεί αναστάτωση στο κεντρικό αμυντικό δίδυμο για να ανοίγουν οι χώροι για τους Σίλβα και Ινιέστα.
Επιπλέον, ο Τσάβι ήταν αρκετά πιο φρέσκος και βρέθηκε να παίζει πιο μπροστά από τους Αλόνσο και Μπουσκέτς, με συνέπεια να βγάζει τις τελικές πάσες με εξαιρετική άνεση. Αν προσθέσουμε και το υψηλό τέμπο στο παιχνίδι των Ισπανών, που χαμήλωνε όποτε εκείνοι το αποφάσιζαν, έχουμε όλη την εξήγηση για το 2-0 μέχρι η Ιταλία να μείνει με 10 παίκτες.
Ο Πραντέλι προσπάθησε να απαντήσει στο ημίχρονο με την αλλαγή του Ντι Νατάλε, που έπαιξε στα όρια το τεχνικό οφσάιντ και το έσπασε μία φορά στην καλύτερη ευκαιρία των Ιταλών για το 2-1, αλλά όταν έχασε τον Τιάγκο Μότα (πολλοί λένε ότι βιάστηκε να κάνει τις τρεις αλλαγές πριν συμπληρωθεί μία ώρα αγώνα) η παράσταση έλαβε τέλος. Το 4-0 είναι άδικο για την «σκουάντρα ατζούρα», αλλά από την άλλη η επιτυχία των Ισπανών ήρθε τόσο άνετα που ο Ντελ Μπόσκε έφτασε στο σημείο να χειροκροτεί καθιστός τα δύο γκολ στο τέλος.
Οσοι τον λένε υποτιμητικά ταβερνιάρη, είναι προτιμότερο να καταλάβουν ότι ανήκει στην ελίτ των προπονητών που έγραψαν ξεχωριστή ιστορία στο ποδόσφαιρο.
Πηγή: Sentragoal.gr
Οντως ήταν για ύπνο τα περισσότερα ματς της ομάδας του Βιθέντε Ντελ Μπόσκε μέχρι τον τελικό. Εκεί όπου μας φύλαγαν το καλύτερο. Και δικαίως αποθεώνονται από όλο τον πλανήτη οι «tricampeones» για τα απίστευτα κατορθώματά τους είτε αυτά έχουν να κάνουν με αριθμούς είτε με τη γενικότερη εικόνα που παρουσίασαν.
Οποιος δεν ζαλίστηκε ή δεν ένιωσε υπνηλία από τις 648 πάσες που αντάλλαξαν στο τουρνουά ο Τσάβι με τον Ινιέστα (η αποθέωση της… ανακύκλωσης του ποδοσφαίρου) λέει ψέματα. Όπως είναι γελοίο μιλάμε για… χάπια (άλλη φοβερή ιστορία αυτή για να απομυθοποιήσεις την αξία μιας ομάδας) σκεπτόμενοι το πώς γίνεται να τρέχουν έτσι οι μόνιμοι πρωταθλητές Ευρώπης.
Καταλαβαίνω απόλυτα τον Φάμπρεγας όταν χαρακτηρίζει άσχετους όσους αποκαλούσαν βαρετό το θέαμα των Ισπανών, κατανοώ όμως και τους άμοιρους θεατές που ταξίδεψαν πολλά χιλιόμετρα για να πάνε να δούνε τον προημιτελικό της Ισπανίας με τη Γαλλία και στο τέλος αναγκάστηκαν να αποδοκιμάσουν τους παίκτες για το αποκρουστικό θέαμα.
Κάπου εδώ ξεφυτρώνει ο Βιθέντε Ντελ Μπόσκε, γνωστός και ως ταβερνιάρης σε όσους φθονούν τους επιτυχημένους, ο οποίος είχε τη φαεινή ιδέα να κατεβάσει την Ισπανία χωρίς κλασικό φορ σε όλη σχεδόν τη διοργάνωση (μοναδική εξαίρεση το ματς με την Ιρλανδία).
Βέβαια, για το αν είναι επιτυχημένος ο Ντελ Μπόσκε, το αποδεικνύουν οι επιτυχίες του. Τσάμπιονς Λιγκ και πρωταθλήματα με τη Ρεάλ, Παγκόσμιο Κύπελλο και δύο Euro με την εθνική ομάδα. Κανείς δεν μπορεί να συγκριθεί μαζί του. Ο πρώτος, βέβαια, που τον φθονεί και τρώει τα λυσσακά του είναι ο Ζοσέ Μουρίνιο.
Εκείνο που απέδειξε περίτρανα ο Ντελ Μπόσκε σε αυτή τη διοργάνωση ήταν ότι το περιβόητο 4-6-0 μοιάζει με την επιτομή του επιθετικού ποδοσφαίρου και παίζεται χωρίς… επιθετικό. Ακούγεται οξύμωρο αλλά είναι η πραγματικότητα, για την πρώτη ομάδα στην ιστορία του Euro που ξεκίνησε και τελείωσε τη διοργάνωση (κόντρα στον ίδιο αντίπαλο) με την ίδια ενδεκάδα.
Οσο για το μυστικό της επιτυχίας κόντρα στη «σκουάντρα ατζούρα», έχει να κάνει κυρίως με τον τρόπο που αμυνόταν η Ισπανία. Η εξουδετέρωση του Αντρέα Πίρλο, ώστε να καταστραφεί το περίφημο «διαμάντι» του Τσέζαρε Πραντέλι στα χαφ, φαίνεται ξεκάθαρα στον πίνακα του «Guardian». Οι κινήσεις του Ινέστα και του Σίλβα, όπως και των ακραίων μπακ Αρμπελόα, Ζόρντι Αλμπα είναι χωρίς την μπάλα.
Στην επίθεση τα πράγματα ήταν πιο απλά. Το playstation ήταν άριστα προγραμματισμένο, με τον Φάμπρεγας να υποκρίνεται το νούμερο 9, αλλά στην ουσία να προκαλεί αναστάτωση στο κεντρικό αμυντικό δίδυμο για να ανοίγουν οι χώροι για τους Σίλβα και Ινιέστα.
Επιπλέον, ο Τσάβι ήταν αρκετά πιο φρέσκος και βρέθηκε να παίζει πιο μπροστά από τους Αλόνσο και Μπουσκέτς, με συνέπεια να βγάζει τις τελικές πάσες με εξαιρετική άνεση. Αν προσθέσουμε και το υψηλό τέμπο στο παιχνίδι των Ισπανών, που χαμήλωνε όποτε εκείνοι το αποφάσιζαν, έχουμε όλη την εξήγηση για το 2-0 μέχρι η Ιταλία να μείνει με 10 παίκτες.
Ο Πραντέλι προσπάθησε να απαντήσει στο ημίχρονο με την αλλαγή του Ντι Νατάλε, που έπαιξε στα όρια το τεχνικό οφσάιντ και το έσπασε μία φορά στην καλύτερη ευκαιρία των Ιταλών για το 2-1, αλλά όταν έχασε τον Τιάγκο Μότα (πολλοί λένε ότι βιάστηκε να κάνει τις τρεις αλλαγές πριν συμπληρωθεί μία ώρα αγώνα) η παράσταση έλαβε τέλος. Το 4-0 είναι άδικο για την «σκουάντρα ατζούρα», αλλά από την άλλη η επιτυχία των Ισπανών ήρθε τόσο άνετα που ο Ντελ Μπόσκε έφτασε στο σημείο να χειροκροτεί καθιστός τα δύο γκολ στο τέλος.
Οσοι τον λένε υποτιμητικά ταβερνιάρη, είναι προτιμότερο να καταλάβουν ότι ανήκει στην ελίτ των προπονητών που έγραψαν ξεχωριστή ιστορία στο ποδόσφαιρο.
Πηγή: Sentragoal.gr
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου