Κρίνονται λόγω ονόματος και όχι αξίας!

Ο Θανάσης Ασπρούλιας και ο Σπύρος Καβαλιεράτος σχολιάζουν τις επιλογές των δύο αιωνίων για την αντικατάσταση του Ντούντα και του Ζοτς...

Απαριθμούν θετικά κι αρνητικά, καλούν όμως τον κόσμο να μην τους κρίνει με βάση το όνομα (όπως γίνεται μέχρι τώρα), αλλά την πραγματική τους αξία. Με την οποία, μάλλον, ελάχιστοι έχουν ασχοληθεί μέχρι σήμερα.

ΘΑΝΑΣΗΣ ΑΣΠΡΟΥΛΙΑΣ

 

Αξίζουν την ευκαιρία

 

Το μεγαλύτερο λάθος που θα μπορούσαν να κάνουν ο Παναθηναϊκός και ο Ολυμπιακός, θα ήταν να αναζητήσουν τους ...αντικαταστάτες του Ομπράντοβιτς και του Ιβκοβιτς. Η προπονητική αύρα, η γνώση και η διαχείριση νέων και πιο πεπειραμένων παικτών των δύο κόουτς ¨κούμπωσαν” στην Αθήνα και τον Πειραιά. Αμφότεροι ήταν και είναι one of a kind και στο κάτω κάτω, πως μπορεί να εξηγηθεί το γεγονός ότι ο Ντούντα, δύο ευρωπαϊκά έχει κατακτήσει στην καριέρα του, και τα δύο με την ίδια ομάδα με απόσταση 15 ετών το ένα από το άλλο; Αν και στο μεσοδιάστημα βρέθηκε ως ηγέτης σε ομάδες με αμύθητα χρήματα, μπάτζετ που θα ζήλευε και ο Μίδας, συνθήκες που παρέπεμπαν στο βάθος του μέλλοντος. Κι όμως, δεν τα κατάφερε. Απέτυχε! Στον Ολυμπιακό, όμως, πέτυχε. Οπως και ο Ζοτς, ο οποίος όμως είναι διαφορετική περίπτωση από τον Ντούντα. Θέλω να πω, ότι για τους δύο αιώνιους, οι δύο “συγγενικές” λόγω κουμπαριάς φιγούρες, καλώς ή κακώς, είναι αναντικατάστατες. Εστω κι αν στη ζωή κυριαρχεί το απόφθεγμα πως... “Ουδείς αναντικατάστατος”. Αυτό δε σημαίνει πως Ντούντα και Ζοτς θα ευδοκιμούσαν εσαεί κι αιωνίως στο κλίμα της Αττικής. Κάποια στιγμή θα ερχόταν η ώρα που θα έπρεπε να αποχωρήσουν. Θα μπορούσε να γίνει με διαφορετικό τρόπο βεβαίως, αλλά αυτή είναι μία κουβέντα που έχει υπεραναλυθεί μέχρι τούδε. Επιμένω λοιπόν, λέγοντας ότι το μεγαλύτερο λάθος που θα μπορούσαν να κάνουν οι ομάδες και η πιο ανειλικρινής στάση που θα μπορούσαν να τηρήσουν θα ήταν η διανομή της ελπίδας ότι στόχος είναι να βρεθεί κάποιος ισάξιος, ή τέλος πάντων, κάποιος που να συνεχίσει το έργο των δύο κουμπάρων από εκεί που οι ίδιοι το σταμάτησαν. Θα ήταν ανειλικρινές διότι πολύ απλά, δεν υπάρχουν τέτοιοι προπονητές. Κι αν υπάρχουν κανά δυο, ήταν αδύνατον να έρθουν στην Ελλάδα να εργαστούν υπό αυτές τις συνθήκες. Ακόμα και κόουτς δεύτερης κλάσης, αλλά με θεωρητικά βαρύ όνομα, όπως Ζντοβτς, Σπάχια, Ιβάκοβιτς (πια), που ενδεχομένως θα μπορούσαν να αποδεχτούν τις ελληνικές προτάσεις, θα αποτελούσαν το ιδανικό άλλοθι των οπαδών για κατακραυγή στην υποθετική περίπτωση που οι αιώνιοι βαρυγκομούσαν αγωνιστικά.

Είμαι της άποψης, ότι κυρίως λόγω της παρουσίας μεγάλων Σέρβων προποπονητών, που έδειξαν το δρόμο (ανεξαρτήτως αν η σχολή των πλάβι έχει στερέψει πια) οι Ελληνες κόουτς είναι οι καλύτεροι της Ευρώπης. Το εννοώ! Και δε με απασχολεί καθόλου το γεγονός ότι ουδείς από τους Μπαρτζώκα ή Πεδουλάκη, οι οποίοι θα καλύψουν τα κενά των κουμπάρων, δεν είχαν ποτέ προτάσεις από μεγάλες ομάδες του εξωτερικού. Μου είναι παντελώς αδιάφορο. Ιδιαίτερα, οι δύο προαναφερθέντες, όπως ο Κατσικάρης, ο Ζούρος και ο Σφαιρόπουλος, ανήκουν στην ελίτ της ευρωπαϊκής κάστας των προπονητών πρώτης γραμμής. Με στεναχωρεί και μου προκαλεί εκνευρισμό το γεγονός ότι όλοι όσοι έσπευσαν να καταδικάσουν τις επιλογές των αιώνιων, το έκαναν με βάση το όνομα του διαδόχου και ότι την πραγματική αξία του. Διότι πλην των λιγοστών ακραιφνών μπασκετικών οπαδών, που συνδέουν τη λατρεία τους για το μπάσκετ με όλη τη διαστρωμάτωση του αθλήματος και νιώθουν την ίδια έλξη, βλέποντας αγώνες της Ευρωλίγκα όσο και ματς φωτιά στην Α2, οι υπόλοιποι ουδέποτε ασχολήθηκαν πραγματικά με την αξία του κάθε προπονητή. Διότι δεν κάθισαν ποτέ να δουν αγώνες του Πανιωνίου με τον ΚΑΟΔ, ή του Περιστερίου με τον Ικαρο... Και μην έχετε αμφιβολία για αυτό. Πιστεύω δε, ότι όχι μόνο οι φίλαθλοι, αλλά και καμπόσοι από το σινάφι το δικό μου, δεν έχουν τη γνώση να κρίνουν την αξία ή την έλλειψη ποιότητας ενός προπονητή. Αν θέλετε βάλτε κι εμένα μέσα σε αυτούς, διότι για να είμαι ειλικρινής θεωρώ ότι το μπάσκετ είναι πολύ δύσκολο άθλημα για τον εκάστοτε κόουτς και όλοι εμείς, ιδιαίτερα άμαθοι για να κρίνουμε το έργο ενός κόουτς. Είναι πολύ εύκολο να καταδικάσεις τον οποιονδήποτε που προσπαθεί και δουλεύει. Προσωπικά το αποφεύγω, διότι όλη την εβδομάδα που ο κάθε κόουτς ιδρώνει και ξεϊδιρώνει, του βγαίνουν τα μάτια μπροστά στο βίντεο και συζητά ατελείωτες ώρες με τους συνεργάτες του, είναι οξύμωρο να βρεθώ εγώ, ή οποιοσδήποτε να ισχυριστώ ότι αυτός ο άνθρωπος είναι ...μάγειρας, δεν κάνει, είναι άχρηστος κτλ κτλ... Είναι άδικο κι ελαφρώς ανήθικο για να είμαι ειλικρινής. Μου αρέσει να αναγνωρίζω όμως, αυτούς για τους οποίους είμαι σίγουρος ότι κάνουν καλά τη δουλειά τους. Με μεράκι, με φαντασία, με γνώσεις, με αδιάλειπτη διάθεση για μάθηση κι ανάπτυξη, με ιδέες. Και σίγουρα σε αυτή την κατηγορία ανήκει τόσο ο Πεδουλάκης, όσο και ο Μπαρτζώκας. Είτε το αποδέχεστε, είτε όχι! Και με δεδομένο αυτό, αμφότεροι αξίζουν να έχουν την ευκαιρία. Ισως αν ήταν διαφορετικές οι συνθήκες της χώρας, κι ο ένας κι ο άλλος, δε θα συναντούσαν ποτέ αυτή την ευκαιρία, αλλά νισάφι πια με το μεγαλόπιασμα των Ελλήνων. Η φούσκα συνολικά στη χώρα έσκασε, χρήματα πια δεν υπάρχουν και στο κάτω κάτω της γραφής, τα τσιμέντα στο αεροδρόμιο έχουν γκρεμιστεί χιλιάδες φορές. Ηρθε η ώρα να δούμε πόσα απίδια πιάνει και ο δικός μας σάκος. Το χωράφι που γεννά τους καρπούς είναι εύφορο, πολύ εύφορο. Ο Μπαρτζώκας και ο Πεδουλάκης είναι δύο παιδιά που έχουν αφιερώσει τη ζωή τους στο μπάσκετ, είναι σοβαροί και ...κανονικοί προπονητές. Με δική τους φιλοσοφία και οπτική γωνία απέναντι στο μπάσκετ. Στηρίζω απόλυτα την επιλογή και των δύο ομάδων. Και φυσικά στηρίζω τον Πεδουλάκη (όσο και τον Μπαρτζώκα), διότι στη νέα σελίδα που ανοίγεται, ο Παναθηναϊκός δεν είχε ανάγκη από κάποιον που θα παρουσιαζόταν ως κλώνος του Ομπράντοβιτς. Είχε ανάγκη από κάποιον που να είναι πραγματικά καλός προπονητής. Κι ο Αρτζι είναι τέτοιος.

Τέλος θα συμφωνήσω με τον κάτωθι υπογράφοντας και θα κάνω κάτι που δεν το έχω ξανακάνει ποτέ... Θα αντιγράψω τον επίλογό του, ο οποίος με βρίσκει απόλυτα σύμφωνο...

“Ο,τι έχουν μάθει ως τώρα, πρέπει να το ξεχάσουν και οι δυο τους. Στον Ολυμπιακό και τον Παναθηναϊκό πρέπει να ασχοληθούν μόνο με το μπάσκετ, μόνο με αυτό που ξέρουν να κάνουν καλά. Αν οι φόβοι τους, το κυνήγι εχθρών και η αναζήτηση συνομωσιών χαλάσουν το μυαλό τους, είναι χαμένοι από χέρι. Και δεν θα βγάλουν καν τη σεζόν”.

 

 

ΣΠΥΡΟΣ ΚΑΒΑΛΙΕΡΑΤΟΣ

 

Μπάσκετ ξέρουν, αλλά αυτό δεν φτάνει

 

Ας αφήσουμε τα μισόλογα και ας μπούμε απευθείας στο θέμα μας. Ο Ολυμπιακός επέλεξε τον Γιώργο Μπαρτζώκα, ο Παναθηναϊκός τον Αργύρη Πεδουλάκη. Δηλαδή οι αιώνιοι διάλεξαν από την ελληνική αγορά και αμέσως μείωσαν το κόστος του προπονητικού τιμ κατά 1/3 οι ερυθρόλευκοι και κατά 1/4 οι πράσινοι.
Εγινε, λοιπόν, ήδη η οικονομία κλίμακας που υπαγορεύουν οι συνθήκες της αγοράς. Βέβαια ό,τι αγοράσεις παίρνεις, γι αυτό και οι δύο ομάδες δεν έχουν πλέον στον πάγκο τους κορυφαίους προπονητές στην Ευρώπη, αλλά ικανούς Ελληνες. Αυτή είναι η πραγματικότητα, δεν τίθεται θέμα συζήτησης.
Το ερώτημα είναι το εξής... Από τους διαθέσιμους προπονητές στην αγορά, είναι ο Μπαρτζώκας και ο Πεδουλάκης οι καλύτεροι; Μπορεί και ναι, μπορεί και όχι. Από τους Ελληνες προπονητές είναι οι καλύτεροι; Για άλλους ναι, για άλλους όχι. Ομως ποιος συμφωνεί ως προς το ποιος είναι ο καλύτερος Ελληνας; Ακόμα και ο Παναγιώτης Γιαννάκης που έχει πάρει ευρωπαϊκό τίτλο με την Εθνική, αμφισβητήθηκε και πολεμήθηκε. Ο Κατσικάρης και ο Ζούρος έχουν σημαντική πορεία στο εξωτερικό, αλλά ο ένας έχει συμβόλαιο στην Μπιλμπάο, ο άλλος δεν προτιμήθηκε από κανέναν. Ομως και αυτοί οι δύο έχουν καλές και κακές στιγμές. Εχουν και υποστηριχτές και αμφισβητίες. Αλλος προπονητής που μπορούσε να πάρει δουλειά στους αιώνιους ήταν ο Σφαιρόπουλος, η περίπτωση όμως δεν συζητήθηκε καν από τον Ολυμπιακό για απροσδιόριστους λόγους.
Ενδεχομένως στην πορεία να αποδειχθεί ότι ο Μπαρτζώκας και ο Πεδουλάκης δεν κάνουν για Ολυμπιακό ή Παναθηναϊκό. Ομως για ποιον δεν θα υπήρχε αμφιβολία; Οποιος κι αν έπαιρνε τη δουλειά, τα ίδια θα ίσχυαν. Θέλετε να πούμε και κάτι άλλο; Από τους ξένους προπονητές που έπεσαν στο τραπέζι, ήταν κανείς εξ ορισμού καλύτερος από τους Ελληνες; Εχει επιτυχίες ο Κρις Φλέμινγκ, αλλά στην Ελλλάδα δεν τον έχουμε δει. Στην Γερμανία έχει δουλέψει, στους "16" της Ευρωλίγκα δεν έχει εμφανιστεί. Ο Ιβάνοβιτς έχει περισσότερο όνομα και λιγότερες επιτυχίες, ο Γιασικεβίτσιους ήταν επικοινωνιακό τρικ και όχι προπονητής, ο Ζντοβτς έχει καλές συστάσεις, αλλά στην Σπάρτακ Αγία Πετρούπολης απέτυχε. Και δεν έχει και τρομερό βιογραφικό.
Με βάση, λοιπόν, τα δεδομένα που υπήρχαν, ορθώς ο Ολυμπιακός και ο Παναθηναϊκός επέλεξαν Ελληνες. Αν επέλεξαν τους σωστούς Ελληνες θα φανεί στην πράξη, αλλά ας ρίξουμε και μια ματιά στην Ευρώπη. Δείτε τους προπονητές στην Μπαρτσελόνα και τη Ρεάλ... Δείτε τους προπονητές στην Τουρκία και στην Ιταλία. Σε πόσες περιπτώσεις βοηθοί πήραν προαγωγή ή προτιμήθηκαν... εγχώριοι κόουτς; Ο Ομπράντοβιτς, ο Μεσίνα, ο Ιβκοβιτς είναι άλλη κλάση, λίγοι μπορούν να τους πληρώσουν και να τους κάνουν όλα τα... χατήρια. Ακόμα και οι πλούσιοι Τούρκοι, είδατε ποιους έχουν στον πάγκο τους. Οι Ισπανοί εμπιστεύονται τον Πασκουάλ και τον Λάσο. Μόνο στην Ελλάδα έχουμε μεγαλομανία, ίσως και γιατί ο πήχης ανέβηκε ψηλά με τον Ζοτς εδώ και 13 χρόνια και τον Ντούντα φέτος.
Πλέον το ελληνικό μπάσκετ πρέπει να αντισταθεί μέσω της γνώσης και όχι του πλούτου. Χρειάζεται λοιπόν, προσοχή στις επιλογές. Ο Μπαρτζώκας και ο Πεδουλάκης πρέπει να στηριχθούν με καλούς παίκτες, όχι απαραίτητα ακριβούς, γιατί η επόμενη μέρα είναι μεγαλύτερο στοίχημα για τους Αγγελόπουλους και τον Δ. Γιαννακόπουλο, παρά για τους δύο προπονητές...
Οσο για τους δύο κόουτς; Ο μεγάλος αντίπαλός τους είναι το ίδιο το μυαλό τους. Μπάσκετ ξέρουν πάρα πολύ και οι δύο, όμως τέτοιο φορτίο δεν έχουν ξανασηκώσει στη ζωή τους. Εχουν να διαχειριστούν μια κατάσταση που ανά πάσα ώρα και στιγμή μπορεί να τους ρίξει στο καναβάτσο, είναι εντελώς ψυχολογικό το θέμα. Το ζητούμενο είναι να κλείσουν τα αυτιά τους και να ξεφύγουν από αυτό που έχουν βιώσει ως τώρα. Από τα στενά όρια της γειτονιάς. Ο Ολυμπιακός και ο Παναθηναϊκός είναι άλλα μεγέθη κι αυτό είναι το δύσκολο κομμάτι για τους δύο... Ο,τι έχουν μάθει ως τώρα, πρέπει να το ξεχάσουν και οι δυο τους. Στον Ολυμπιακό και τον Παναθηναϊκό πρέπει να ασχοληθούν μόνο με το μπάσκετ, μόνο με αυτό που ξέρουν να κάνουν καλά. Αν οι φόβοι τους, το κυνήγι εχθρών και η αναζήτηση συνομωσιών χαλάσουν το μυαλό τους, είναι χαμένοι από χέρι. Και δεν θα βγάλουν καν τη σεζόν.

πηγή: gazzetta.gr