Η Ιταλία κόντρα σε Αγγλία-Γερμανία ήταν που ξύπνησε το θηρίο. Κι άπαξ και η Ισπανία ξύπνησε, προέκυψε το 4-0. Πριν από το παιχνίδι, όλοι μίληγαν για άντερ. Για μηδέν-μηδέν που θα πήγαινε μέχρι το 90 και βάλε. Για σφιχτό ματς, για παράταση και πέναλτι. Βλέπετε ήταν και το Ισπανία-Πορτογαλία, που είχε δημιουργήσει λάθος εντυπώσεις.
Στα τουρνουά ακόμα και ομάδες όπως η Ισπανία, κάνουν ένα κακό ματς. Η Ισπανία το έκανε κόντρα στους Πορτογάλους. Η νύστα που είχαν προκαλέσει ήταν αφόρητη. Κι ήταν ιδιαίτερα τυχεροί, όταν λίγο πριν το 90 ο Ρονάλντο μόνος απέναντι στον Κασίγιας δεν τους έστειλε αδιάβαστους, αλλά έστειλε τη μπάλα στα περιστέρια. Κάπως έτσι ήταν τα δεδομένα πριν από τον τελικό. Η Ιταλία ήταν αυτή που θα κοίταγε στα μάτια το φαβορί. Όλος ο κόσμος μ' αυτή ασχολείτο: με τον Μπουφόν, με τον Πίρλο, τα δύο γκολ του Μπαλοτέλι στον ημιτελικό που έστειλαν για τσάι την Μέρκελ. Για τον Πραντέλι, που με το παλιομοδήτικο 3-5-2 ήταν κοντά στο να κάνει το θαύμα.
Πράγματι οι Ιταλοί δεν πήγαν αυτή τη φορά σε τουρνουά σαν κλεφτοκοτάδες. Να κλέβουν βαθμούς και παιχνίδια και να προχωράνε στη διοργάνωση λάου-λάου. Είδα το ματς της πρεμιέρας του ομίλου Ισπανία-Ιταλία στο Γκντανσκ και το είχα διαπιστώσει από το πρώτο χέρι. Σαφώς και οι Ισπανοί ήταν αυτοί που είχαν βγάλει τις περισσότερες φάσεις. Τα 2-3 τετ-α-τετ της Ιταλίας, όμως, πέρα από το γκολ του Ντινατάλε, είχαν δείξει ότι αυτή η ομάδα θα προχωρήσει στη διοργάνωση. Τα αποτελέσματα, αλλά περισσότερο οι εμφανίσεις, με Αγγλία και Γερμανία, το επιβεβαίωσαν.
Και είχαν σαν αποτελέσματα να ξυπνήσουν τους Ισπανούς. Κανείς, πλέον, δεν ήταν δυνατόν να υποτιμήσει τον Μπαλοτέλι. Να αγνοήσει τον Πίρλο. Να θεωρήσει την Ιταλία εύκολη, όπως πιθανόν να είχε συμβεί με την Πορτογαλία, όταν η πρόκριση ήρθε από το δοκάρι και μέσα στο τελευταίο πέναλτι του Φάμπρεγκας.
Η Ισπανία μπήκε στον τελικό σαν Ισπανία. Κι αυτό φάνηκε από τα πρώτα λεπτά. Μέχρι τότε η Ισπανία αν και πρωταθλήτρια κόσμου και Ευρώπης ήταν κουρασμένη. Αυτή που έπαιζε βαρετό ποδόσφαιρο. Με τους παίκτες της Μπαρτσελόνα να προέρχονται από μια σεζόν που σχεδόν τα είχαν χάσει όλα. Ιδού, όμως, που στο ποδόσφαιρο και ειδικότερα στα τουρνουά, το κάθε παιχνίδι είναι διαφορετικό. Το κάθε παιχνίδι δεν είναι ίδιο με το προηγούμενο. Η Ισπανία ανέβασε την απόδοση της, σύμφωνα με τα κυβικά της.
Η Ιταλία, δεν έκανε αυτή τη φορά την υπέρβαση και οι ποδοσφαιριστές της, κατέβηκαν στις πραγματικές τους διαστάσεις. Κάτι που για τον Τσάβι και τον Ινιέστα είναι απλό και εύκολο, για τον Πίρλο είναι από τα καλύτερα χάιλαϊτς της καριέρας του. Κάπως έτσι προέκυψε το αναπάντεχο 4-0. Το πολλά με λίγα, ποδοσφαιρικά όμως είναι 100/100 εξηγήσιμο.
Αν κι εδώ που τα λέμε με την Ιταλία να παίζει με δέκα από το 60', ο τελικός θα έμεινε ίσως στο 2-0, αν δεν έμπαινε μέσα ο Τόρες, που έβαλε ένα και έδωσε άλλο ένα. Έχουν κι αυτή την πολυτέλεια οι Ισπανοί. Όταν ένας Τόρες δεν είναι 100/100 στα καλά του, να τον κρατάνε στον πάγκο. Έχουν αυτή την ικανότητα οι μεγάλες ομάδες: να κρατάνε το καλύτερο παιχνίδι τους εκεί που το χρειάζονται: για τον τελικό. Κι αυτό έκανε η Ισπανία. Κράταγε το καλύτερο για το τέλος. Ειδικά όταν είδε ότι οι Ιταλοί δεν είναι παίξε-γέλασε. Ο Ινιέστα έκανε επίσης το καλύτερο του παιχνίδι στον τελικό.
Οι Ιταλοί με βάση τις δυνατότητες τους, δεν ήταν κακοί. Η Ισπανία δεν είναι από τις ομάδες που αν σκοράρει πρώτη μπορείς να της γυρίσεις το ματς. Οι Ιταλοί τουλάχιστον για ένα διάστημα το προσπάθησαν. Ήταν προφανές, όμως, ότι θα την πάταγαν στην κόντρα. Τη πάτησαν στο 42, όταν έγινε το 2-0 κι ο Τελικός ουσιαστικά είχε κριθεί. Κάποιες φορές τα πράγματα στο ποδόσφαιρο είναι πολύ περισσότερο απλά, από ότι τα περιμένεις. Κερδίζει ο καλύτερος κι αυτές οι τρεις λέξεις τα λένε όλα. Ούτε Αγγλία ήταν η Ισπανία για να την παίξει μονότερμα η Ιταλία, ούτε Γερμανία με τρύπια άμυνα για να έχει εύκολη δουλειά ο Μπαλοτέλι.
Πηγή: sport24.gr
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου