Δεν υπήρχε και τηλεόραση στην Ελλάδα, φυσικά, αλλά από τη στιγμή που
άρχισα να παρακολουθώ σαν παιδί -πρώτα- και σαν επαγγελματίας -πολύ
αργότερα- το αγγλικό και το παγκόσμιο ποδόσφαιρο, η συζήτηση, έπειτα από
κάθε μεγάλο τουρνουά, παραμένει η ίδια. Τι έφταιξε πάλι και δεν
μπόρεσαν οι «εφευρέτες» του ποδοσφαίρου να φτάσουν στον τελικό και να
κατακτήσουν το τρόπαιο; Συστήματα έχουν αλλάξει, προπονητές επίσης,
μέχρι Ιταλός έκατσε στον πάγκο τους, γεγονός που συνιστά προσβολή
βαρύτατη στην ποδοσφαιρική τους παράδοση.
Ομως έναν ποδοσφαιρικό θρίαμβο που να προκαλέσει πανηγύρια μεθυσμένων Εγγλέζων στη Ρίτζεντ στριτ και στην Τραφάλγκαρ, ή Αγγλίδες που ψάχνουν αφορμή να αποδείξουν πως έχουν θέση στην τρίτη σελίδα της «Sun», δεν έχουμε δει ακόμη. Εχουν περάσει 46 χρόνια από το Παγκόσμιο Κύπελλο. Δεν είναι αρκετά; Πιστεύω ότι κανείς δεν παραγνωρίζει την σπουδαία συμβολή των Εγγλέζων στη διάδοση του ποδοσφαίρου. Βραζιλιάνοι και Αργεντινοί γνώρισαν το ποδόσφαιρο χάρη στους Εγγλέζους, η Μπαρτσελόνα στις πρώτες μέρες της είχε Εγγλέζους προέδρους και ποδοσφαιριστές. Στην Ελλάδα από Εγγλέζους πρωτοπαίχτηκε το ποδόσφαιρο, στη Θεσσαλονίκη.
Και η λατρεία πολλών φίλων του ποδοσφαίρου σε όλη την υφήλιο για το αγγλικό ποδόσφαιρο έχει κυρίως ιστορικές ρίζες. Πολλές φορές, έχω αναρωτηθεί ποια ακριβώς είναι η επιπλέον προσφορά των Εγγλέζων στο άθλημα, πέρα από την ιστορική πλευρά αυτής της προσφοράς. Ισως μπορούμε να θεωρήσουμε ότι μας προσέφεραν την αντίληψη του fair play και ένα επιθετικό πνεύμα στα αγωνιστικά χαρακτηριστικά του αθλήματος, που Εγγλέζος καλλιέργησε -ας πούμε- τα πρώτα 25 χρόνια της ιστορίας του Αγιαξ και ένας άλλος Εγγλέζος, γνώριμός μας, ο Βικ Μπάκιγχαμ διατήρησε στη συνέχεια πριν παραδώσει στον Μίχελς.
Σε επίπεδο τεχνικής εξέλιξης το μόνο σύστημα που οι λεγόμενοι πατέρες του ποδοσφαίρου έφεραν στο άθλημα ήταν το «WM» του Χέρμπερτ Τσάπμαν, εκεί στα μέσα της δεκαετίας του '20. Ολα τα άλλα αναπτύχθηκαν από Ούγγρους, Βραζιλιάνους, Ιταλούς, Αργεντινούς ή Ολλανδούς. Και οι «πατέρες» του ποδοσφαίρου δεν έχουν καταφέρει να έχουν στην προθήκη των τροπαίων της ομοσπονδίας τους ούτε καν ένα ζευγάρι κυπέλλων μεγάλων διοργανώσεων.
Δεν είναι λίγες οι φορές που ένιωθα αμηχανία όταν προσπαθούσα να εξηγήσω σε αρκετούς φίλους αυτό το ιδιότυπο καθεστώς προνομίων που απολάμβαναν οι Εγγλέζοι στο παγκόσμιο ποδόσφαιρο. Και δεν εννοώ φυσικά τη μόνιμη θέση αντιπροέδρου στη ΦΙΦΑ, ένα προνόμιο που τους δόθηκε μετά τον Δεύτερο Παγκόσμιο Πόλεμο.
Οι πολλές «εθνικές»
Εκείνη η θέση του αντιπροέδρου τους δόθηκε τότε σαν αναγνώριση της συμβολής τους στη διάδοση του ποδοσφαίρου. Χαλάλι, λες, και είμαστε εντάξει και με την ιστορία. Αλλά για το άλλο, το σκανδαλώδες προνόμιο, τι να πει κάποιος; Ενα προνόμιο που μπορεί να αντανακλούσε την επιρροή μίας παγκόσμιας δύναμης, όπως ήταν πριν από το 1940 η Αγγλία, αλλά που σήμερα σε ένα παγκοσμιοποιημένο περιβάλλον δεν έχει κανένα νόημα και συνιστά απροκάλυπτη διάκριση εις βάρος άλλων, αναπτυσσόμενων ποδοσφαιρικά, χωρών.
Η χώρα, η Μεγάλη -κάποτε- Βρετανία, αντιπροσωπεύεται στις διεθνείς διοργανώσεις σε επίπεδο εθνικών ομάδων με 4 «εθνικές» ομάδες, Αγγλία, Σκωτία, Ουαλία και Β. Ιρλανδία, που εκτός από την πρώτη, δεν αντιπροσωπεύουν χώρες, αλλά περιοχές μίας και μόνο χώρας, ενώ η 4η είναι κατάλοιπο της αποικιοκρατικής αδηφάγου διαθέσεως του «βρετανικού λέοντα» που έχει γίνει... γατάκι για σαλόνι και συντροφιά σε γηραιές κυρίες.
Πέραν όλων των άλλων, λέγεται ότι αυτή η κατάτμηση του ποδοσφαιρικού υλικού δεν επέτρεψε ποτέ στην εθνική Αγγλίας να παρουσιάσει μία πολύ πληρέστερη ομάδα σε παγκόσμιο επίπεδο, ενώ καταδίκασε κάποιους προικισμένους Ουαλούς ποδοσφαιριστές, όπως ο Ράιαν Γκιγκς, να μείνουν εκτός Παγκοσμίου Κυπέλλου. Αν, λοιπόν, ένας προπονητής μίας ενοποιημένης εθνικής Αγγλίας και με την κατάργηση της απαράδεκτης «εθνικής» της Β. Ιρλανδίας είχε τη δυνατότητα να επιλέξει μία ομάδα με προοπτικές, θα κατάφερναν πολύ καλύτερα.
Η παραδοση και το γοητρο
Ομως, πέρα από τις προοπτικές μίας ενιαίας εθνικής Αγγλίας, αυτό το σκανδαλώδες προνόμιο των Εγγλέζων ενοχλεί πολλούς, αφού από το 1989 έχουν δημιουργηθεί πολλές νέες χώρες και η υπερεκπροσώπηση των Εγγλέζων στερεί από αυτές τις νέες χώρες τουλάχιστον τις ελπίδες για την πρόκριση σε μία μεγάλη διοργάνωση. Οι ενοχλήσεις αυτές έχουν μεταφερθεί και στη ΦΙΦΑ που το σκέφτεται, γιατί η όποια απόφαση δεν είναι εύκολη, αφού πρέπει να προσμετρηθούν πολιτικές και οικονομικές παράμετροι. Πέραν τούτων, με τη ΦΙΦΑ εμφανίζεται το οξύμωρο να έχει περισσότερα μέλη από τον ΟΗΕ. Υπέρ της ενοποίησης στην εκπροσώπηση των Εγγλέζων είχε ταχθεί και ο Πλατινί -σε ανύποπτο χρόνο και πριν γίνει πρόεδρος της ΟΥΕΦΑ- και αυτός είναι ένας ακόμη λόγος που οι Εγγλέζοι δεν τον γουστάρουν ιδιαίτερα, οι οποίοι, φυσικά, αντιδρούν σε ένα τέτοιο ενδεχόμενο επικαλούμενοι την παράδοση. Που δεν μπορεί, βέβαια, να είναι ισχυρότερη από το δίκαιο. Αλλά ποιος νοιάζεται τέτοιες εποχές;
Πηγή: sday.gr
Ομως έναν ποδοσφαιρικό θρίαμβο που να προκαλέσει πανηγύρια μεθυσμένων Εγγλέζων στη Ρίτζεντ στριτ και στην Τραφάλγκαρ, ή Αγγλίδες που ψάχνουν αφορμή να αποδείξουν πως έχουν θέση στην τρίτη σελίδα της «Sun», δεν έχουμε δει ακόμη. Εχουν περάσει 46 χρόνια από το Παγκόσμιο Κύπελλο. Δεν είναι αρκετά; Πιστεύω ότι κανείς δεν παραγνωρίζει την σπουδαία συμβολή των Εγγλέζων στη διάδοση του ποδοσφαίρου. Βραζιλιάνοι και Αργεντινοί γνώρισαν το ποδόσφαιρο χάρη στους Εγγλέζους, η Μπαρτσελόνα στις πρώτες μέρες της είχε Εγγλέζους προέδρους και ποδοσφαιριστές. Στην Ελλάδα από Εγγλέζους πρωτοπαίχτηκε το ποδόσφαιρο, στη Θεσσαλονίκη.
Και η λατρεία πολλών φίλων του ποδοσφαίρου σε όλη την υφήλιο για το αγγλικό ποδόσφαιρο έχει κυρίως ιστορικές ρίζες. Πολλές φορές, έχω αναρωτηθεί ποια ακριβώς είναι η επιπλέον προσφορά των Εγγλέζων στο άθλημα, πέρα από την ιστορική πλευρά αυτής της προσφοράς. Ισως μπορούμε να θεωρήσουμε ότι μας προσέφεραν την αντίληψη του fair play και ένα επιθετικό πνεύμα στα αγωνιστικά χαρακτηριστικά του αθλήματος, που Εγγλέζος καλλιέργησε -ας πούμε- τα πρώτα 25 χρόνια της ιστορίας του Αγιαξ και ένας άλλος Εγγλέζος, γνώριμός μας, ο Βικ Μπάκιγχαμ διατήρησε στη συνέχεια πριν παραδώσει στον Μίχελς.
Σε επίπεδο τεχνικής εξέλιξης το μόνο σύστημα που οι λεγόμενοι πατέρες του ποδοσφαίρου έφεραν στο άθλημα ήταν το «WM» του Χέρμπερτ Τσάπμαν, εκεί στα μέσα της δεκαετίας του '20. Ολα τα άλλα αναπτύχθηκαν από Ούγγρους, Βραζιλιάνους, Ιταλούς, Αργεντινούς ή Ολλανδούς. Και οι «πατέρες» του ποδοσφαίρου δεν έχουν καταφέρει να έχουν στην προθήκη των τροπαίων της ομοσπονδίας τους ούτε καν ένα ζευγάρι κυπέλλων μεγάλων διοργανώσεων.
Δεν είναι λίγες οι φορές που ένιωθα αμηχανία όταν προσπαθούσα να εξηγήσω σε αρκετούς φίλους αυτό το ιδιότυπο καθεστώς προνομίων που απολάμβαναν οι Εγγλέζοι στο παγκόσμιο ποδόσφαιρο. Και δεν εννοώ φυσικά τη μόνιμη θέση αντιπροέδρου στη ΦΙΦΑ, ένα προνόμιο που τους δόθηκε μετά τον Δεύτερο Παγκόσμιο Πόλεμο.
Οι πολλές «εθνικές»
Εκείνη η θέση του αντιπροέδρου τους δόθηκε τότε σαν αναγνώριση της συμβολής τους στη διάδοση του ποδοσφαίρου. Χαλάλι, λες, και είμαστε εντάξει και με την ιστορία. Αλλά για το άλλο, το σκανδαλώδες προνόμιο, τι να πει κάποιος; Ενα προνόμιο που μπορεί να αντανακλούσε την επιρροή μίας παγκόσμιας δύναμης, όπως ήταν πριν από το 1940 η Αγγλία, αλλά που σήμερα σε ένα παγκοσμιοποιημένο περιβάλλον δεν έχει κανένα νόημα και συνιστά απροκάλυπτη διάκριση εις βάρος άλλων, αναπτυσσόμενων ποδοσφαιρικά, χωρών.
Η χώρα, η Μεγάλη -κάποτε- Βρετανία, αντιπροσωπεύεται στις διεθνείς διοργανώσεις σε επίπεδο εθνικών ομάδων με 4 «εθνικές» ομάδες, Αγγλία, Σκωτία, Ουαλία και Β. Ιρλανδία, που εκτός από την πρώτη, δεν αντιπροσωπεύουν χώρες, αλλά περιοχές μίας και μόνο χώρας, ενώ η 4η είναι κατάλοιπο της αποικιοκρατικής αδηφάγου διαθέσεως του «βρετανικού λέοντα» που έχει γίνει... γατάκι για σαλόνι και συντροφιά σε γηραιές κυρίες.
Πέραν όλων των άλλων, λέγεται ότι αυτή η κατάτμηση του ποδοσφαιρικού υλικού δεν επέτρεψε ποτέ στην εθνική Αγγλίας να παρουσιάσει μία πολύ πληρέστερη ομάδα σε παγκόσμιο επίπεδο, ενώ καταδίκασε κάποιους προικισμένους Ουαλούς ποδοσφαιριστές, όπως ο Ράιαν Γκιγκς, να μείνουν εκτός Παγκοσμίου Κυπέλλου. Αν, λοιπόν, ένας προπονητής μίας ενοποιημένης εθνικής Αγγλίας και με την κατάργηση της απαράδεκτης «εθνικής» της Β. Ιρλανδίας είχε τη δυνατότητα να επιλέξει μία ομάδα με προοπτικές, θα κατάφερναν πολύ καλύτερα.
Η παραδοση και το γοητρο
Ομως, πέρα από τις προοπτικές μίας ενιαίας εθνικής Αγγλίας, αυτό το σκανδαλώδες προνόμιο των Εγγλέζων ενοχλεί πολλούς, αφού από το 1989 έχουν δημιουργηθεί πολλές νέες χώρες και η υπερεκπροσώπηση των Εγγλέζων στερεί από αυτές τις νέες χώρες τουλάχιστον τις ελπίδες για την πρόκριση σε μία μεγάλη διοργάνωση. Οι ενοχλήσεις αυτές έχουν μεταφερθεί και στη ΦΙΦΑ που το σκέφτεται, γιατί η όποια απόφαση δεν είναι εύκολη, αφού πρέπει να προσμετρηθούν πολιτικές και οικονομικές παράμετροι. Πέραν τούτων, με τη ΦΙΦΑ εμφανίζεται το οξύμωρο να έχει περισσότερα μέλη από τον ΟΗΕ. Υπέρ της ενοποίησης στην εκπροσώπηση των Εγγλέζων είχε ταχθεί και ο Πλατινί -σε ανύποπτο χρόνο και πριν γίνει πρόεδρος της ΟΥΕΦΑ- και αυτός είναι ένας ακόμη λόγος που οι Εγγλέζοι δεν τον γουστάρουν ιδιαίτερα, οι οποίοι, φυσικά, αντιδρούν σε ένα τέτοιο ενδεχόμενο επικαλούμενοι την παράδοση. Που δεν μπορεί, βέβαια, να είναι ισχυρότερη από το δίκαιο. Αλλά ποιος νοιάζεται τέτοιες εποχές;
Πηγή: sday.gr
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου