Δευτέρα 2 Ιουλίου 2012

Το τέλος του μπάσκετ προ των πυλών!!

Οι "αιώνιοι" αδυνατούν όχι μόνο να διεκδικήσουν στοιχειωδώς τους καλούς προπονητές και τους σοβαρούς παίκτες της Ευρώπης, αλλά -κυρίως- να κρατήσουν και τα βασικά στελέχη τους. Γράφει ο Ιάκωβος Φιλιππούσης.
Το τέλος του μπάσκετ προ των πυλών!
Δεν έχω καμία αμφιβολία, μετά όσα διαβάζω στη διάρκεια του Σαββατοκύριακου από το ρεπορτάζ των "αιωνίων", πως βρισκόμαστε σε μια πρωτοφανή "κατηφόρα", που ουδέποτε είχαμε φανταστεί, όλοι εμείς οι μπασκετικοί...
Οι "αιώνιοι" αδυνατούν εμφανώς πλέον, με βάση τα νέα οικονομικά δεδομένα όχι μόνο να διεκδικήσουν στοιχειωδώς τους καλούς προπονητές και τους σοβαρούς παίκτες της Ευρώπης, αλλά -κυρίως- να κρατήσουν και τα βασικά στελέχη τους, τα οποία, το ένα μετά το άλλο, αναζητούν την "τύχη" τους στο εξωτερικό και σε "Πολιτείες" όπου το χρήμα...ρέει και -το πιο σημαντικό- καταβάλλεται στην ώρα του...
Είδατε τι λένε οι συνάδελφοι στα ρεπορτάζ των τελευταίων 48 ωρών για τον Βουγιούκα, τον Πρίντεζη, τον Καιμακόγλου, τον Καλάθη, τον Σοφοκλή, ο Ζήσης (προς δικαίωσην της στήλης, από τις αρχές Ιουνίου, όταν κάποιοι επικαλούντο την... κουμπαριά με τον Σπανούλη) "ψήφισε" Μπιλμπάο, άγνωστο είναι το μέλλον για Περπέρογλου, Σάρας, Νίκολας, Ντόρσει, Λοου, Μπατιστ και... πάει λέγοντας!!!!
Τι κρίμα...
Θέλω να επαναλάβω ότι σέβομαι απόλυτα τόσο τις πραγματικές αιτίες, όσο και τις επικοινωνιακές τακτικές των "αιωνίων", στην πλαίσιο της απόφασης δραστικών περικοπών. Τα έζησα στον πολύ "φτηνότερο" από πλευράς μπάτζετ Πανελλήνιο και αντιλαμβάνομαι τον "πόνο" των μετόχων σε ένα από ετών τραγικό επιχειρηματικό κλίμα και αθλητικό πεδίο. Είναι πραγματικά απαράδεκτο δε, κάποιος να ρίχνει...υποχρεωτικά τα χρήματα του σ ένα... βαρέλι χωρίς πάτο και στη συνέχεια να μην μπορεί καν να απεμπλακεί απ αυτό!!!
Στην τελική, αφενός τα χρήματα είναι δικά τους κι εκείνοι αποφασίζουν τι θα τα κάνουν, αφετέρου ξοδεύτηκαν... με τη σέσουλα στο παρελθόν και μάλιστα "έπιασαν τόπο" με την κατάκτηση τροπαίων εντός κι εκτός συνόρων, κι επιπλέον, οι συνθήκες στην Ελλάδα είναι άθλιες τόσο σε επίπεδο χρήματος, όσο και κοινωνικών συνθηκών, ώστε κανείς... μόνον προκαλεί πια δίνοντας εκατομμύρια σε αραπάδες απλά για να βάζουν καλάθια, όταν στις επιχειρήσεις του ευαγγελίζεται μόνον τη λέξη "συρρίκνωση"....
Αυτό που θεωρώ ωστόσο "αχίλλειο πτέρνα" για την συνολική πρακτική των "αιωνίων", κι αυτό προφανώς θα αντιληφθούν άμεσα, γρήγορα και με επίπονο τρόπο είναι ο ανεξήγητα συναισθηματικός τρόπος που αντιμετώπισαν τους ως σήμερα προπονητές τους, τους παίκτες τους, τους μάνατζερς και γενικώς το πραγματικά απάνθρωπο, άφιλο, άκρως συμφεροντολογικό και αποκλειστικώς κερδοσκοπικό περιβάλλον και σύστημα του αθλήματος, αλλά και τον αναχρονιστικό και εκ προοιμίου "χρεωκοπημένο" τρόπο, με τον οποίο προσπαθούν να κρατήσουν παίκτες μεγάλης αξίας και να πείσουν ότι είναι ακόμα "ζωντανοί" στην αγορά!!!
Το πρωτοσκέφτηκα όταν ο Παναθηναικός επιχείρησε να πείσει τον Ομπράντοβιτς να παραμείνει, μετά την ανακοίνωση της "διαδοχής" στην προεδρία και την μείωση του μπάτζετ, με επιχειρήματα... την αγάπη του κόσμου, τα 13 χρόνια τίτλων, τα αμέτρητα εκατομμύρια που χάλασαν οι Γιαννακόπουλοι και πολλά άλλα που είχαν αναφορά στο παρελθόν και όχι το μέλλον. Δεν έκανα αναφορά, γιατί σεβάστηκα αυτή την σχέση Γιαννακόπουλων-Ομπράντοβιτς.
"'Εβγαλα το καπέλο", στη συνέχεια, στον Ίβκοβιτς, ο οποίος με την ανακοίνωση του πραγματικά "δώρισε" την ανακούφιση στην διοίκηση του Ολυμπιακού, και κάλυψε τους λόγους της αποχώρησής του μ ένα "πέπλο" που άφησε τους πάντες "ατσαλάκωτους". Κατάλαβα όμως τι επίκειται, γι αυτό και τόσο καιρό σας γράφω για μιά νέα οδυνηρή πραγματικότητα στο μπάσκετ με τίτλους "επτωχεύσαμεν", "έκλεισε η κάνουλα για πάντα" κλπ
Τώρα όμως η καθημερινότητα είναι θλιβερή και εξελίσεται σε αληθινή "τραγωδία"! Και επειδή οι παίκτες, ιδιαίτερα οι ξένοι, και οι μάνατζερς τους "φωτογραφίζονται" ένας προς ένας στο...λεξικό, εκεί που βρίσκεται το λήμμα "αχάριστος", είναι εμφανές ότι οι διοικήσεις των "αιωνίων", όσο ψύχραιμες κι αν είναι, όσο επαγγελματικά κι αν λειτουργούν, όση επιχειρηματική παιδεία κι αν έχουν, πιστεύω ότι βρίσκονται μπροστά σε μιά αναπάντεχα αλγεινή πραγματικότητα, που περιέγραψα στην 2η και 3η παράγραφο του σημειώματος αυτού.
Τι εννοώ? Απλά ότι οι πρόεδροι, οι μάνατζερς των ομάδων και κυρίως οι οπαδοί τους αντιλαμβάνονται πια με τον πλέον επώδυνο τρόπο ότι ο επαγγελματισμός και ο συναισθηματισμός είναι ασύμβατες έννοιες! Με βάση την επιστήμη της γεωμετρίας, δηλαδή, απλώς... δεν θα συναντηθούν ποτέ!
Για να γίνω ξεκάθαρος: είναι βέβαιο πως παίκτες όπως ο Καιμάκόγλου π.χ., ο οποίος επί 3 χρόνια έπαιξε στο Μαρούσι... σχεδον δωρέαν ελέω Βωβού κι έφτασε τα 28 του χρόνια για να πάρει τα πρώτα του σοβαρά χρήματα (την τελευταία διετία) στον Παναθηναικό, δεν θα μείνει στο τριφύλλι, εφόσον η προσφορά του υπολείπεται οιασδήποτε ομάδας στην Ευρώπη, ότι κι αν (υποθετικά) τον συνδέει με τον Παναθηναικό, ότι κι αν γράφουν οι ελληνικές εφημερίδες, ότι κι αν λέει αυτός στο twitter, ότι κι αν κάνουν οι οργανωμένοι οπαδοί... Αντίστοιχα, το ίδιο θα πράξει ο πολύ νεότερος Βουγιούκας και ο κατά πολύ γηραιότερος Μπατίστ! Κι ο Πρίντεζης, που έπαιζε μεν στον Ολυμπιακό με τα λεφτά της Μάλαγα, αλλά με την ερυθρόλευκη φανέλα κέρδισε τα πάντα, και πάει λέγοντας...
(Δεν έχω κάτι με τα παιδιά, ούτε λαικίζω, ούτε προσάπτω κάτι, το αντίθετο, μάλιστα... Αυτοί είναι οι νόμοι της αγοράς, τους οποίους και οι δικοί μας επέβαλαν στο παρελθόν. Περιγράφω την σκληρή πραγματικότητα που πλέον καλούνται ν αντιμετωπίσουν οι "αιώνιοι", οι οποίοι ως τώρα πάντα έπαιρναν όποιον ήθελαν!!!)
Και δεν είναι μόνον το γεγονός ότι αυτοί όλοι οι αθλητές προσπαθούν μέσα σε 15 χρόνια καριέρας να εισπράξουν όσα άλλοι εργαζόμενοι δεν βγάζουν σε 40 χρόνια επώδυνης εργασίας και να εξασφαλιστούν για το υπόλοιπο της ζωής τους, αλλά και το περιβάλλον τους: γονείς, αδέλφια, σύζυγοι και φιλενάδες, ιδιαίτερα ακριβό επίπεδο ζωής, ανειλημμένες οικονομικές υποχρεώσεις, ανταγωνισμός με άλλους αντίστοιχους αθλητές, και κυρίως οι μάνατζερς τους, οι οποίοι κυνηγούν το ευρώ και το δολάριο όπως ο μυρίζεται ο... καρχαρίας το αίμα και εξοργίζεται ο... ταύρος στη θέα το κόκινου πανιού!!!!
Σήμερα, Έλληνες μάνατζερς, όπως ο Λότσος, ο Δημητρόπουλος, ο Παπαδάκης, ο Αγγελάκης μίλουν "για πλάκα" με τον Μεσίνα, τον Πασκουάλ, τον Λάσο, τον Ιβάνοβιτς, τον Σκαριόλο, τον Μπλατ και τους ιδιοκτήτες των μεγάλων ευρωπαικών κλαμπ. Ξένοι, αληθινοί "λύκοι" της αγοράς, όπως ο Ραζνάτοβιτς, ο Γιάμπλαν, ο Σκοτι, ο Μπαλντούτσι, ο Ζάνικ, διαχειρίζονται Έλληνες παίκτες με τεράστιο όνομα στην Ευρώπη. Την ίδια ώρα Τούρκοι, Ισραηλινοί και Ρώσοι ρίχνουν εκατομμύρια στην αγορά, Ισπανοί και Ιταλοί καταφέρνουν κι επιβιώνουν σε κάποιες μεμονομένες περιπτώσεις... Τι πιστεύετε, ότι όλοι αυτοί θα αφήσουν τους παίκτες να λειτουργήσουν συναισθηματικά και να χάνουν προμήθειες του 10% και σπουδαίες πολύπλευρες σχέσεις με μεγάλες ομάδες ή ότι θα λυπηθούν τον Ολυμπιακό και τον Παναθηναικό?
Ξέρετε, τι λένε, στην πραγματικότητα? Πως...ότι είχαν να πάρουν απ αυτούς το πήραν και τώρα πάνε σε άλλες αγορές, με οικονομικά δεδομένα άπιαστα πλέον για την Ελλάδα. Κάποιοι απ αυτούς δε αρνούνται πλέον να στείλουν παίκτη στην Ελλάδα, ακόμα και για συμβόλαιο 50 χιλιάδων ευρώ!!!!
Εξ ου και ο απίθανος ρολίστας Καλάθης, αυτός ο εκπληκτικά υπερτιμημένος γυρολόγος με τις απροσδιόριστες ρίζες, ο οποίος υπάρχει στο μπάσκετ μόνο και μόνο χάρη στον Ομπράντοβιτς, κατέληξε από το όνειρο του ΝΒΑ στο... μη ευρισκόμενο στον χάρη Κούμπαν (σα δε ντρεπόμαστε, δηλαδή), γι αυτό και ο Ζήσης...ούτε που άκουσε για επιστροφή στην Ελλάδα, γι αυτό και οι σοβαροί Έλληνες βρίσκονται όλοι μ ένα εισιτήριο αναχώρησης στο χέρι... Το χειρότερο: παίκτες Έλληνες με ελάχιστη παρουσία στην Α1 συζητούν να παίξουν στην Σουηδία, την Πολωνία και τη Γερμανία και ξένοι προτιμούν τον ΑΠΟΕΛ από τον ΠΑΟΚ!!!
Αν προσθέσετε σ αυτά και την έλλειψη υψηλών αγωνιστικών στόχων, λόγω της ύφεσης και μικρής δυναμικότητας των νέων ομάδων των "αιωνίων", και κατά συνέπεια την επιπλέον απώλεια χρημάτων από τα "διαφυγόντα" μπόνους, το άθλιο πρωτάθλημά μας, την "τυφλή" βία στα ντέρμπι Αθήνας και Θεσσαλονίκης, αντιλαμβάνεστε για τι είδους κλίμα διαπραγματεύσεων και διαδικασία αποφάσεων μιλάμε...
Δυστυχώς αυτή είναι η πραγματικότητα στο ελληνικό μπάσκετ, στην μετά Κωνσταντινούπολη εποχή, και οφείλουμε όχι απλά να το αναγνωρίσουμε, αλλά και να μάθουμε να ζούμε με αυτό για μερικά χρόνια ακόμα.... Μην στενοχωριέστε, λοιπόν, ότι κι αν διαβάζετε για τις ομάδες σας, γιατί ακόμα είναι Ιούλιος και μόλις το 2012!
Πηγή: pamesports.gr

Δεν υπάρχουν σχόλια: