Η υπερβολή είναι ιδίωμα του λαού μας κι εκεί εντάσσεται η διαπίστωση ότι ο Παναθηναϊκός έχει χάσει (!) το ευρωπαϊκό του DNA.
Γράφει ο Δημήτρης Στρατής...
Διαχρονικά αυτό που θα μας ξεχωρίζει από τους άλλους είναι η πίστη των περισσότερων (πότε στα μουλωχτά, πότε με πιο ενθουσιώδεις αντιδράσεις) ότι ο σύλλογος είναι σε θέση να πάρει αποτέλεσμα κόντρα σ' οποιαδήποτε ομάδα, εκτός κι αν αντιμετωπίζει “υπολογιστές” (όπως η τωρινή Μπαρτσελόνα ή παλιότερα ο Άγιαξ του Φαν Γκάαλ).
Έχει μπολιαστεί τόσο το κλαμπ και ο οπαδός από το κατόρθωμα του 1971, που πολλές φορές στα παρελθόν πιστέψαμε ότι τις επιτυχίες τις έφερνε η φανέλα μόνη της, σε εποχές που το ρόστερ παραήταν προβληματικό. Επί Μαλεζάνι, έπαιρνες 0-0 από τη Μπάρτσα στην Αθήνα, νικούσες τη Βέρντερ που εκείνη την εποχή είχε την πιο επιθετική ομάδα της Ευρώπης. Επί Σουμ έριχνες τρία στους Ρέιντζερς χωρίς πέντε βασικούς, με τον Σκάζνι (!) πήρες εκτός έδρας 1-1 από την Άρσεναλ με λίμπερο Ηλία Κώτσιο (!)
Να θυμηθούμε τη νίκη επί της Σεβίλλης όταν ήσουν με “Μπίδη”, Γκαλίνοβιτς, Νίλσον, Βόουτερ, Άντριτς (...) κι οι Ανδαλουσιανοί έπαιζαν την καλύτερη μπάλα στην Ισπανία; Το “διπλό” στο Μιλάνο με Γκούμα, Γκαλίνοβιτς, Σαριέγκι, Σπυρόπουλο (...καταλαβαίνετε) να “καταπίνουν” Μαϊκόν, Αντριάνο, Ιμπράημοβιτς, Χούλιο Κρουζ; Αποτελέσματα δύσκολο να εξηγηθούν με καθαρά ποδοσφαιρικά κριτήρια. Από εμάς αποδόθηκαν στο βάρος της φανέλας, από τους άλλους (κλασικά) στο “φάρδος”.
Διαβάστε ολόκληρο το σχόλιο στο leoforos.gr
Διαχρονικά αυτό που θα μας ξεχωρίζει από τους άλλους είναι η πίστη των περισσότερων (πότε στα μουλωχτά, πότε με πιο ενθουσιώδεις αντιδράσεις) ότι ο σύλλογος είναι σε θέση να πάρει αποτέλεσμα κόντρα σ' οποιαδήποτε ομάδα, εκτός κι αν αντιμετωπίζει “υπολογιστές” (όπως η τωρινή Μπαρτσελόνα ή παλιότερα ο Άγιαξ του Φαν Γκάαλ).
Έχει μπολιαστεί τόσο το κλαμπ και ο οπαδός από το κατόρθωμα του 1971, που πολλές φορές στα παρελθόν πιστέψαμε ότι τις επιτυχίες τις έφερνε η φανέλα μόνη της, σε εποχές που το ρόστερ παραήταν προβληματικό. Επί Μαλεζάνι, έπαιρνες 0-0 από τη Μπάρτσα στην Αθήνα, νικούσες τη Βέρντερ που εκείνη την εποχή είχε την πιο επιθετική ομάδα της Ευρώπης. Επί Σουμ έριχνες τρία στους Ρέιντζερς χωρίς πέντε βασικούς, με τον Σκάζνι (!) πήρες εκτός έδρας 1-1 από την Άρσεναλ με λίμπερο Ηλία Κώτσιο (!)
Να θυμηθούμε τη νίκη επί της Σεβίλλης όταν ήσουν με “Μπίδη”, Γκαλίνοβιτς, Νίλσον, Βόουτερ, Άντριτς (...) κι οι Ανδαλουσιανοί έπαιζαν την καλύτερη μπάλα στην Ισπανία; Το “διπλό” στο Μιλάνο με Γκούμα, Γκαλίνοβιτς, Σαριέγκι, Σπυρόπουλο (...καταλαβαίνετε) να “καταπίνουν” Μαϊκόν, Αντριάνο, Ιμπράημοβιτς, Χούλιο Κρουζ; Αποτελέσματα δύσκολο να εξηγηθούν με καθαρά ποδοσφαιρικά κριτήρια. Από εμάς αποδόθηκαν στο βάρος της φανέλας, από τους άλλους (κλασικά) στο “φάρδος”.
Διαβάστε ολόκληρο το σχόλιο στο leoforos.gr
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου