Ρε σεις είναι δυνατόν να παίζετε με την ψυχή και τη ζωή μας;

Ο Βασίλης Σαμπράκος φρίττει με την φανατική συμπεριφορά των πολιτικών και την στάση των media και αναρωτιέται τι άλλο πρέπει να γίνει για να ενωθούν οι Ελληνες και να βάλουν εθνικό στόχο.

Οπως εσύ, δεν φανταζόμουν ότι θα ζήσω υπό αυτές τις συνθήκες. Οπως εσύ όταν άρχισα να σκέφτομαι αυτή την πιθανότητα έχτιζα εντελώς διαφορετικά αυτό το σενάριο στο κεφάλι μου. Είχα την αφέλεια να φαντάζομαι ότι στις στιγμές που η δοκιμασία θα άρχιζε να ξεπερνά την φαντασία μου εμείς εδώ θα ήμασταν ενωμένοι και θα επιχειρούσαμε να βρούμε τρόπους και να στήσουμε μηχανισμούς για να το αντέξουμε. Οτι θα βάζαμε σε απόλυτη προτεραιότητα την αλληλεγγύη, προκειμένου να μείνουμε ψύχραιμοι, και ότι θα αναδεικνυόταν στην στιγμή σε ζήτημα εθνικής ανάγκης η εκπόνηση ενός σχεδίου.

ADVERTISEMENT

Για να εκπονήσεις σχέδιο όμως, μου έχει διδάξει η ιστορία και η ζωή, χρειάζεται κρύο κεφάλι, γνώση και εμπειρία. Σκεφτόμουν λοιπόν ότι η πολιτική ηγεσία στην Ελλάδα θα επεδίωκε να κάνει ακριβώς αυτό: μια σύνθεση ψυχραιμίας, γνώσης και εμπειρίας προκειμένου να φτιάξει τον ιδανικό, αν υπάρχει τέτοιος, επεξεργαστή δεδομένων για την διαχείριση μιας τόσο μεγάλης εθνικής κρίσης με διορατικότητα.
Γι' αυτό σήμερα όλο αυτό που συμβαίνει, το οποίο ξεπερνά τη φαντασία μου, με κάνει να φρίττω καθημερινά. Φρίττω και συγχρόνως απελπίζομαι κάθε στιγμή που διαπιστώνω ότι την σημερινή στιγμή οι πολιτικοί, κυβερνητικοί και μη, τη διαχειρίζονται με το μυαλό και τη συνείδηση της προηγούμενης ημέρας. Με μόνο ή τουλάχιστον κύριο στόχο την εξυπηρέτηση των κομματικών ή μη μικροσυμφερόντων τους. Ακόμη και τώρα δεν εννοούν να καταλάβουν ότι το ελάχιστο χρέος τους, κι αυτό που απαιτεί η στιγμή και ο Ελληνας από αυτούς, είναι να πείσουν με λόγο και πράξεις ότι βάζουν το “εγώ” στην υπηρεσία του “εμείς”. Αν είχαν την ελάχιστη εμπειρία, την εμπειρία δεκαπέντε λεπτών στην ουρά ενός ΑΤΜ ή ενός σούπερ μάρκετ θα συμπεριφέρονταν αλλιώς. Διότι θα ένιωθαν ή τουλάχιστον θα καταλάβαιναν ότι πρέπει να υποκριθούν ότι νιώθουν όπως νιώθεις, όπως νιώθω και ότι είναι αναγκασμένοι να το σεβαστούν προκειμένου να επιβιώσουν, όχι απλώς πολιτικά. Αυτοί όμως συνεχίζουν να ζουν στη γυάλα και να σηκώνουν χωρίς όριο λεφτά από το ΑΤΜ. Δεν δοκιμάζονται, δεν νιώθουν, δεν καταλαβαίνουν.
Στο gazzetta απορούσαμε τις τελευταίες μέρες βλέποντας την επισκεψιμότητα να εκτινάσσεται αντί να μειώνεται λόγω του περιορισμένου ενδιαφέροντος για τα αθλητικά. Απορήσαμε βλέποντας τα κοινωνικά σημειώματά μας να κάνουν ρεκόρ αναγνωσιμότητας, τα οποία δεν έχουν επιτευχθεί με αθλητικά σημειώματα. Πολύ σύντομα αντιληφθήκαμε την εξήγηση: συμβαίνει επειδή ο μέσος Ελληνας δεν αντέχει τα “πολιτικά” media και αναζητεί με αγωνία έναν άλλο, πιο ήπιο τρόπο ενημέρωσης, ένα πιο ήπιο εργαλείο ενημέρωσης και κατανόησης των όσων συμβαίνουν και καθορίζουν το σήμερα και το αύριο της ζωής του.
Πώς είναι δυνατόν να μην το καταλαβαίνουν οι τηλεοράσεις, τα ραδιόφωνα και τα sites αυτό; Πώς είναι δυνατόν να μαζεύουν όλους αυτούς τους φανατικούς υπηρέτες κομματικών, επιχειρηματικών και λοιπών συμφερόντων και να τους δίνουν βήμα σε αυτή την πιο δύσκολη στιγμή της Ελλάδας των τελευταίων δεκαετιών; Διάβαζα το σχόλιο ενός μεγάλου δημοσιογράφου σχετικά με το χαμηλό επίπεδο αναστήματος των σημερινών πολιτικών και απορούσα: αφού το ξέρεις, το βλέπεις, γιατί καλείς αυτούς και όχι τους επιστήμονες, τους τεχνοκράτες και τους αναλυτές του σήμερα και του αύριο για μια ψύχραιμη συζήτηση πάνω σε αυτό που συμβαίνει και θα συμβεί; Πώς είναι δυνατόν να σε ενοχλεί το επίπεδο ποιότητας όλων αυτών και την ίδια στιγμή να τους δίνεις τηλεοπτικό και ραδιοφωνικό αέρα για να δηλητηριάσουν κι άλλο τη σκέψη και την ψυχή του Ελληνα; Ακόμη και σήμερα, που η Ελλάδα καταρρέει, σε απασχολούν τα νούμερα της τηλεθέασής σου;
Ολα όσα συμβαίνουν έχουν ήδη ξεπεράσει τη φαντασία μου. Πολλά αδυνατώ να τα κατανοήσω. Την στρατηγική του Πρωθυπουργού, το γεγονός ότι ακόμη και σήμερα, με τη χώρα χρεοκοπημένη, δεν έχει γίνει συνάντηση όλων των πολιτικών αρχηγών, το ότι οι της “αντιπολίτευσης” καταφέρνουν το ένα χτύπημα πίσω από το άλλο στην Ελλάδα στην πιο δύσκολη στιγμή της, τη στάση των media, το ότι ουδείς προτείνει το αυτονόητο, έναν συνασπισμό όλων των δημοκρατικών δυνάμεων της Βουλής προκειμένου να εμφανιστούν ενωμένοι απέναντι στους ξένους. Ολα αυτά με κάνουν να νιώθω πιο μαλάκας από ποτέ και πιο αδύναμος από ποτέ. Διότι όλοι αυτοί που φέρουν την ιστορική ευθύνη να μου εγγυηθούν ότι θα ζω σε ανθρώπινες συνθήκες στον τόπο μου κάνουν ό,τι μπορούν για να διχαστούμε, να πιαστούμε στα χέρια, να σκοτωθούμε μεταξύ μας. Μου έχει ήδη συμβεί να χρειαστεί να χωρίσω έναν 78χρονο και έναν 74χρονο που ήρθαν στα χέρια μπροστά μου, στην ουρά του ΑΤΜ. Τρέμω στην ιδέα ότι αυτή θα είναι στο εξής η ρουτίνα της ζωής μου. Απελπίζομαι που δεν βλέπω να υπάρχει κανείς ικανός να αποτρέψει τον εθνικό διχασμό.
Εχω μελετήσει πολύ περισσότερο από οποιονδήποτε σημερινό πολιτικό τα φαινόμενα του φανατισμού. Συμβαίνει επειδή ζω στα γήπεδα, μέσα στον φανατισμό, στην διάρκεια των τελευταίων 35 ετών. Την έχω στο πετσί μου τη βία που παράγει ο φανατισμός και μάλιστα για πολύ πιο ασήμαντους λόγους. Εχω δει να ξεκοιλιάζονται, μπροστά στα μάτια μου, από οπαδικό φανατισμό για ομάδες. Ισως γι' αυτό σήμερα να είμαι πιο ανήσυχος από όλα αυτά τα νούμερα που επιμένουν να τρέφουν με δηλητήριο τους φανατικούς του “ναι” και του “όχι”. Επειδή σε αντίθεση με αυτούς το βλέπω και το νιώθω αυτό που έρχεται. Αυτό που, για να είμαι ακριβής, έχει έρθει.
Δεν ξέρω ποιος φέρει τη μεγαλύτερη ευθύνη, από όσους σήμερα επιμένουν να παίζουν με την ψυχή, τη νοημοσύνη και τη ζωή μας, για αυτό που θα συμβεί. Ξέρω και καταλαβαίνω όμως ότι είναι εκατοντάδες χιλιάδες, αν όχι εκατομμύρια, οι Ελληνες που νιώθουν σαν κι εμένα. Επειδή όμως εμείς δεν είμαστε φανατικοί, δεν θα οργανωθούμε ποτέ, δεν θα γίνουμε στρατός, δεν θα μας βάλουν λεωφορεία για να κάνουμε πορεία, γι' αυτό και δεν θα συναντηθούμε ποτέ στην πραγματική ζωή, αφού δεν υπάρχει ηγέτης, μπροστάρης για να μας εμπνεύσει και να μας ενώσει. Αφού λοιπόν δεν πρόκειται να σε δω ποτέ από κοντά για να στα πω όλα αυτά και να τα μοιραστούμε, τα μοιράζομαι μαζί σου ψηφιακά. Κουράγιο, και καλή μας τύχη.

*Πηγή: gazzetta.gr*