Χωρίς να πιάσει υψηλά επίπεδα απόδοσης (δεν αποτελεί θέσφατο αυτό στα διεθνή τουρνουά,στα οποία μετράει περισσότερο η σκοπιμότητα), η Εθνική ομάδα πήρε άριστα στα παιχνίδια του Ζάγκρεμπ, υπό την έννοια ότι τερμάτισε πρώτη στον 3ο όμιλο, με το απόλυτο 5/5 που ανέβασε την αυτοπεποίθηση των παικτών κι εξασφάλισε την διασταύρωση με έναν βατό αντίπαλο στην φάση των “16”. To Βέλγιο δεν μπορούσε σε καμία περίπτωση να σταθεί εμπόδιο για την πρόκρισή μας στους “8” της διοργάνωσης κι έτσι η ελληνική ομάδα ρίχτηκε στην μάχη του προημιτελικού με την Ισπανία, έχοντας δοκιμαστεί σε συνθήκες ντέρμπι, μόνο στην αναμέτρηση με την Κροατία, που τελικά εκ του αποτελέσματος, ήταν ίσως η πιο αρνητική έκπληξη του Eurobasket. Η νίκη μας στα σημεία μπροστά σε ένα κοινό 15.000 Κροατών, δημιούργησε την ψευδαίσθηση ότι η “επίσημη αγαπημένη” βρισκόταν σε καλό δρόμο και το “ζευγάρωμα” με την ελλιπή (και με προβλήματα τραυματισμών) “φούρια ρόχα”, την οποία γνωρίζει απ’ έξω κι ανακατωτά ο 48χρονος έμπειρος Έλληνας προπονητής (ζει κι εργάζεται εδώ και 9 χρόνια στην χώρα της Ιβηρικής χερσονήσου), επέτρεπε – για πρώτη φορά στα χρονικά των ελληνοϊσπανικών αναμετρήσεων, βάσιμη αισιοδοξία.
Παρ’ όλα αυτά, η Ελλάδα δεν τα κατάφερε για μία ακόμη φορά κόντρα στον “κακό της δαίμονα”. Κι αυτό, δε συνέβη μόνο επειδή δεν έπαιξε καλά, ούτε επειδή δεν είχε τις κατάλληλες μονάδες, αλλά ούτε επειδή δεν έχει καλό προπονητή. Κατά την προσωπική μου άποψη, η 5η ήττα σε ισάριθμα νοκ-άουτ (συμπεριλαμβανομένου και του τελικού του Μουντομπάσκετ της Ιαπωνίας) ματς με την Ισπανία, τα τελευταία 9 χρόνια, προήλθε κατά πρώτο λόγο επειδή δεν πιστέψαμε στην υπεροχή του ρόστερ μας, κατά δεύτερον επειδή δεν αξιοποιήσαμε σωστά τα “όπλα” που διαθέταμε και κατά τρίτον, επειδή εγκλωβιστήκαμε σε ένα μπάσκετ που ίσως δεν ήταν αυτό που θέλαμε να παίξουμε εξ’ αρχής. Τα υπόλοιπα είναι λίγο-πολύ γνωστά κι έχουν αναλυθεί σε μεγάλη έκταση εδώ στο gazzetta.gr, οπότε ας προχωρήσουμε ευθύς αμέσως στην αξιολόγηση των αγωνιστικών πεπραγμένων του Φώτη Κατσικάρη και των 12 εκλεκτών του, στην “Arena Zagreb” και στο “Stade Pierre Mauroy”.
Γιάννης Μπουρούσης
Τι έκανε: μ.ο. 11,1π., 5,5ρ., 1,6ασ. με 74,2% στις βολ., 61,2% στα διπ. & 25% στα τριπ. σε 19,4’
Σχόλιο: O ψηλός είναι “μυστήριο τρένο”! Αποτελεί μία... κατηγορία μόνος του κι επειδή έχει αδικήθεί πολύ στην καριέρα του (αλλά και αδικήσει ο ίδιος σφόδρα τον εαυτό του), πολλές φορές νιώθει ότι το όλο σύμπαν συνομωτεί εναντίον του και αισθανόμενος την ανάγκη να αντιδράσει, λειτουργεί σαν οδοστρωτήρας και παίρνει λάθος αποφάσεις! Η δήλωσή του περί χαράς των δημοσιογράφων όταν η Εθνική ομάδα αποτυγχάνει – ίσως να μην υπάρχουν πιο πιστοί οπαδοί της – ήταν εξαιρετικά ατυχής κι έσπασε τα κοντέρ! Αυτός είναι ο Μπουρούσης, όμως... Ένας παρορμητικός γίγας με ψυχούλα μικρού παιδιού, που έστω κι αν τρώγεται συνεχώς με τα ρούχα του, πονάει όσο λίγοι την “επίσημη αγαπημένη” (δεν έχει λείψει ποτέ με δική του πρωτοβουλία), είναι μποέμ και ωραίος τύπος στην παρέα, γι’ αυτό και σχεδόν κανείς δεν του κρατάει κακία. Τα δύο τελευταία χρόνια ειδικά, που γεννήθηκαν οι δύο του κόρες του, έχει κάνει ελάχιστες διακοπές και δεν ήταν υγιής. Αγωνιστικά κι ενώ προερχόταν από πλήρη αγωνιστική απραξία, για δεύτερη σερί διεθνή διοργάνωση ήταν εκ των βασικών πρωταγωνιστών. Στα περίπου 20 λεπτά που βρισκόταν στο παρκέ, η ελληνική ομάδα είχε απ’ όλα. Ριμπάουντ, αποτελεσματική άμυνα μέσα στη ρακέτα, δημιουργία και σκορ από τον σέντερ της, πολύ σωστά screens στη μπάλα για το pick’n’roll και γενικά πολύ έξυπνο παιχνίδι. Ήταν αυτός που περιμέναμε να είναι κι αν έπαιζε περισσότερο με την Ισπανία (αποβλήθηκε με 5 φάουλ), ίσως να είχαμε προκριθεί στην τετράδα. Σε αριθμούς ήταν πρώτος σκόρερ της ομάδας μας στο Eurobasket και 8ος σε ποσοστό ευστοχίας στα δίποντα σε όλο το τουρνουά. Στην κατάσταση που παρουσιάστηκε, έδειξε ότι έχει ακόμη πολύ μπάσκετ μέσα του, εξέθεσε απόλυτα τον Πάμπλο Λάσο, που τον παραγκώνισε πέρυσι στη Ρεάλ και πραγματικά αποτελεί απορίας άξιο πως και γιατί καμία ομάδα υψηλού επιπέδου Ευρωλίγκα, δεν τον υπέγραψε. Θα πάει στην Κίνα και στα μέσα Φεβρουαρίου που τελειώνει το κινεζικό πρωτάθλημα, μάλλον θα επιστρέψει στην Ευρώπη.
Βαθμός: B+
Νίκος Ζήσης
Τι έκανε: μ.ο. 7,4π., 1,6ρ., 2,6ασ. με 71,4% στις βολ., 53,8% στα διπ. & 38,9% στα τριπ. σε 18,6’
Σχόλιο: Ο αρχηγός είχε φέτος τον πιο περιορισμένο ρόλο σε σχέση με τα δύο τελευταία χρόνια στην Εθνική ομάδα. Ερχόταν από τον πάγκο, παίζοντας “άσος” και “δυάρι” και με βάση τον χρόνο συμμετοχής και τον τρόπο χρησιμοποίησής του, ήταν πολύ θετικός. Μπορεί να αστόχησε σε δύο μεγάλα σουτ και μία βολή που πόνεσαν στον προημιτελικό με την Ισπανία, τα συνολικά ποσοστά ευστοχίας του σε δίποντα και τρίποντα, όμως και ιδίως η αναλογία ασίστ/λαθών (21/3), δείχνουν το πόσο σοβαρός και ουσιαστικός ήταν. Δεν εκβίασε προσπάθειες, αντιθέτως έκανε σωστές επιλογές, όταν είχε την μπάλα στα χέρια του και προσέφερε ηρεμία στην ομάδα και σωστή κυκλοφορία της μπάλας στην επίθεση. Σε γενικές γραμμές κυμάνθηκε στα επίπεδα που απαιτούσαν οι περιστάσεις του τουρνουά. Δεν ξέρω αν ασπάζεται την άποψη ότι αδικήσαμε τους εαυτούς μας κόντρα στον “κακό μας δαίμονα”, έχοντας υποφέρει όσο λίγοι στην καριέρα του από τους Ισπανούς, όμως, ο ίδιος γνωρίζει καλύτερα από μας, αν μπορούσαμε ή δεν μπορούσαμε να τους νικήσουμε φέτος.
Βαθμός: Β
Βασίλης Σπανούλης
Τι έκανε: μ.ο. 11,4π., 2,3ρ., 5,3ασ. & 2,9λ. με 72,7% στις βολ., 43,3% στα διπ. & 38,5% στα τριπ. σε 27,6'
Σχόλιο: Στο “κύκνειο άσμα” του με την Εθνική ομάδα, είχε καλές και κακές στιγμές, αλλά αυτό είναι λογικό κι αναμενόμενο, καθώς πλέον όλες οι αντίπαλες άμυνες επικεντρώνουν την τακτική τους στο μαρκάρισμά του και είναι μόνιμα περικυκλωμένος από δύο και τρεις παίκτες. Το εκπληκτικό δεύτερο ημίχρονο που έκανε κόντρα στην Κροατία και τα μεγάλα σουτ που έβαλε (16π., 6ασ.), ουσιαστικά χάρισαν στην Ελλάδα την πρωτιά του 3ου ομίλου κι ανάγκασαν όλο το Ζάγκρεμπ να υποκλιθεί στο μεγαλείο του. Πολύ καλός ήταν και εναντίον της Σλοβενίας (19π., 6ασ.) καθώς επίσης και στο τελευταίο παιχνίδι της καριέρας του με “γαλανόλευκη” κόντρα στη Λετονία (16π.), ωστόσο, επειδή μιλάμε για τον Σπανούλη, όλοι περιμέναμε πολύ περισσότερα στο πιο δύσκολο και καθοριστικό παιχνίδι του τουρνουά, κόντρα στην Ισπανία, στο οποίο δεν μπόρεσε να είναι ο πραγματικός του εαυτός. Παρ’ αυτά, σε μέσο όρο, ήταν πρώτος σκόρερ και πασέρ μαζι με τον Καλάθη (9ος στο τουρνουά), έχοντας τον μεγαλύτερο χρόνο συμμετοχής. Δεν πρέπει να τίθεται καμία αμφιβολία για το αν ο “Kill Bill” είχε την αποδοχή όλων των διεθνών, ως το “πρώτο βιολί” του αντιπροσωπευτικού συγκροτήματος και για το αν ο Κατσικάρης προσάρμοσε τον τρόπο παιχνιδιού της ομάδας στο στυλ του Βασίλη. Ειδικότερα, οι Ισπανοί όμως, έχουν μάθει να τον αντιμετωπίζουν αποτελεσματικά και μοιραία η μία και μοναδική ήττα μας, ήρθε με προβλέψιμο τρόπο αντίδρασης από τον φυσικό ηγέτη της Εθνικής ομάδας. Δε νομίζω ότι είναι υπερβολικό να υποστηρίξει κανείς ότι οι προσδοκίες όλων ήταν μεγαλύτερες από τη συνολική εικόνα που παρουσίασε στο παρκέ. Όπως και να ‘χει όμως, ανεξάρτητα από την τελική έκβαση της προσπάθειας, αυτό που μένει είναι η δήλωση του Γκασόλ μετά την επική εμφάνισή του στον ημιτελικό με τη Γαλλία... «Ο Σπανούλης σημάδεψε το μπάσκετ!», είπε ο βέβαιος MVP της διοργάνωσης και αυτό τα λέει όλα. Άλλωστε στον αθλητισμό, αυτό που μένει δεν ούτε οι νίκες, ούτε οι ήττες, αλλά η διάρκεια και ο Billy ήταν, είναι και θα είναι συνεχώς ψηλά... Έτσι θα τον θυμούνται και τα τρία από τα τέσσερα παιδιά του (σ.σ.: η ούτε δύο μηνών κόρη του, θα έχει απλά να λέει ότι ήταν παρούσα στο “αντίο” του μπαμπά της)...
Βαθμός: Β-
Νικ Καλάθης
Τι έκανε: μ.ο. 9,9π., 2,3ρ., 5,3ας. & 1,6λ. με 66,7% στις βολ., 52,8% στα διπ. & 61,1% στα τριπ. σε 25,1’
Σχόλιο: Ήταν ο παίκτης με την μεγαλύτερη βελτίωση στη διάρκεια του τουρνουά. Εμφανίστηκε εντελώς εκτός φόρμας στην προετοιμασία και οι εμφανίσεις του στα πρώτα φιλικά προετοιμασίας, προκάλεσαν προβληματισμό. Παρ’ όλα αυτά, ο Νικ δούλεψε σκληρά για να καλύψει το χαμένο έδαφος και παρ’ ότι το αγωνιστικό του στυλ δεν ταιριάζει με του Σπανούλη, όταν άρχισαν οι αγώνες προσαρμόστηκε αποτελεσματικά στις απαιτήσεις του βασικού point-guard της Εθνικής ομάδας. Έβαλε σωστά τα χέρια του και το κορμί του στην άμυνα, δυσκολεύοντας την δράση των αντίπαλων γκαρντ, πήρε επί το πλείστον σωστές αποφάσεις έχοντας για πολύ χρόνο την μπάλα στα χέρια του (42/13 η αναλογία ασίστ/λαθών), “τρύπησε” άμυνες και το σημαντικότερο και μη αναμενόμενο, ήταν ο καλύτερος σουτέρ της Ελλάδας πίσω από τα 6,75 (11/18 τριπ.), με μίνιμουμ δύο προσπάθειες σε κάθε αγώνα. Παρ’ ολίγο να ανατρέψει την ήττα από την Ισπανία (14π. & 7ασ.) και σε γενικές γραμμές έβρισκε συνεχώς τον τρόπο να έχει σημαντικό ρόλο στην ανάπτυξη του παιχνιδιού, χωρίς πάντα αυτό να προκύπτει με ορθόδοξο τρόπο.
Βαθμός: Β+
Στράτος Περπέρογλου
Τι έκανε: μ.ο. 1,5π. & 0,5ρ. με 100% στις βολ., 28,6% στα διπ. & 14,3% στα τριπ. σε 6,8’
Σχόλιο: Στις αρχικές σκέψεις του προπονητή, ο ρόλος του μάλλον ήταν πολύ σημαντικότερος απ’ αυτόν που τελικά είχε. Απλά στην εξέλιξη της προετοιμασίας, το τεχνικό επιτελείο άλλαξε άποψη για τον τρόπο χρησιμοποίησης του Αντετοκούνμπο (προοριζόταν περισσότερο ως “τεσσάρι”) και μοιραία το σχήμα που ήθελε τον Στράτο να εναλλάσσεται μεταξύ περιφέρειας (για να σουτάρει) και ρακέτας (για να “ποστάρει”), εφαρμόστηκε από ελάχιστα έως καθόλου. Ο Περπέρογλου δεν είναι ο παίκτης που θα μπει στο γήπεδο για 3-5 λεπτά σε ένα παιχνίδι και θα βρει τον τρόπο να κάνει αισθητή την παρουσία του, ξέροντας ότι αν δεν του βγουν οι δύο πρώτες προσπάθειες, θα επιστρέψει στον πάγκο και δύσκολα θα ξαναπαίξει. Παρ’ όλα αυτά, προσπάθησε να ανταποκριθεί όσες φορές του ζητήθηκε, είχε υπομονή, αποδέχθηκε στωϊκά το ρόλο του και ήταν εξαιρετικός συμπαίκτης. Δεν μπορεί να κριθεί γιατί χρησιμοποιήθηκε ελάχιστα.
Βαθμός: Δεν μπορεί να βαθμολογηθεί
Κώστας Σλούκας
Τι έκανε: μ.ο. 5,0π., 1,6ρ., 2,9ασ. & 1,3λ. με 75,0% στις βολ., 55,3% στα διπ. & 33,3% στα τριπ. σε 17,5’
Σχόλιο: Σε αντίθεση με τον “Πέρπε”, ο 25χρονος Θεσσαλονικιός point-guard της Φενέρμπαχτσέ, είναι “μανούλα” στο να μπαίνει “κρύος” στο γήπεδο και με την γρήγορη εκτέλεση και την ταχύτατη διείσδυση και το λέϊ-απ, να ανοίγει τις άμυνες και να αλλάζει σε χρόνο-ρεκόρ το ρυθμό ενός αγώνα. Χωρίς να συμβάλει στο σκοράρισμα (2π.), πήρε τον περισσότερο χρόνο συμμετοχής του (24’) στον δεύτερο αγώνα με την Κροατία και στο σχήμα με τους τρεις κοντούς (με Σπανούλη και Ζήση), με το οποίο γυρίσαμε το ματς από το -10, αλλά η σταδιακή βελτίωση του Καλάθη στο τουρνουά, μοιραία τον κατέστησε 4ο στην ιεραρχία των γκαρντ της ελληνικής ομάδας. Στην κακή βραδιά του Σπανούλη με την Ισπανία, ίσως έπρεπε να είχε χρησιμοποιηθεί περισσότερο και όχι μόλις 4 λεπτά, με ρίσκο όμως στην υστέρηση που θα δημιουργούνταν στο αμυντικό match-up με τους δύο Σέρχιο, τον Ροντρίγκεθ και τον Γιούλ. Σε γενικές γραμμές, για όσο βρέθηκε στον αγωνιστικό χώρο προσπάθησε να πάρει πρωτοβουλίες και να δείξει ότι αξίζει μεγαλύτερης εμπιστοσύνης... Απλά δεν ήταν εύκολο να υποσκελίσει κάποιον από τους τρεις “κοντούς” που ήταν μπροστά του.
Βαθμός: Β-
Κώστας Καϊμακόγλου
Τι έκανε: μ.ο. 2,1π., 1,1ρ., 0,7ασ. & 0,6λ. με 50,0% στις βολ., 60,0% στα διπ. & 25,0% στα τριπ. σε 10,7’
Σχόλιο: Μπήκε στην δωδεκάδα, πιο πολύ για τη συνέπειά την οποία έδειχνε στην εκτέλεση των περιορισμένων καθηκόντων του και την εμπειρία του. Ο Κατσικάρης πίστευε ότι ο Αγραβάνης ταίριαζε περισσότερο για έναν αμυντικό ρόλο 5-7 λεπτών, ανάμεσα σε Μπουρούση και Κουφό λόγω της δύναμής και του physical παιχνιδιού του. Ο “Κάϊ” προτιμήθηκε γιατί ο μικρός δεν κρίθηκε έτοιμος και αρκετά ώριμος για να πάρει το “βάπτισμα του πυρός” και στην πορεία ο Αντετοκούνμπο βγήκε στο “3”, με αποτέλεσμα ο Πρίντεζης να χρειάζεται ένα back-up. Όσο χρησιμοποιήθηκε ο Κώστας ήταν θετικός κυρίως σε αμυντικογενείς αποστολές κι αν έβαζε 1-2 ελεύθερα τρίποντα που πέρυσι τα είχε, τότε θα είχε παίξει περισσότερο. Καλύτερή του στιγμή, η εξαφάνιση του Σάριτς στο 4ο δεκάλεπτο του αγώνα με την Κροατία.
Βαθμός: Γ+
Κώστας Κουφός
Τι έκανε: μ.ο. 10,0π., 6,6ρ., 0,5ασ., 0,4κλ., 0,9κοψ. & 0,6λ. με 53,3% στις βολ. & 56,3% στα διπ. σε 20,8’
Σχόλιο: Ο 26χρονος Ελληνοαμερικανός σέντερ των Σακραμέντο Κινγκς, με το μεγάλο του κορμί, έδωσε μεγάλο βάθος και ύψος μέσα στη ρακέτα, συνέβαλε τα μέγιστα στις δεύτερες και τρίτες επιθέσεις που έπαιρνε η Ελλάδα με την έφεση που είχε στο επιθετικό ριμπάουντ, ενώ η επαφή που είχε με το καλάθι έδωσε στο παιχνίδι μας περισσότερες επιλογές στο σκοράρισμα. Η μεγάλη και χτυπητή του αδυναμία, όμως, την οποία και πληρώσαμε στο μαρκάρισμα του Ρέγιες κατά κύριο λόγο, αλλά και στην όποια περιστροφή τον ανάγκαζε να αλλάζει παίκτη, εντοπίζεται στην αμυντική διάταξη. Ο Κώστας υστερεί πολύ στην προσωπική άμυνα, εκτός αν ο αντίπαλος ανέβει ψηλά, αλλά και στο διάβασμα των φάσεων και επίσης έχει άλλη νοοτροπία και δεν μπορεί καταλάβει την σημασία και να μπει πλήρως στη νοοτροπία ενός νοκ-άουτ αγώνα. Τα στατιστικά του δείχνουν ότι ήταν πολύ καλός, αλλά όσοι βλέπουν μπάσκετ, καταλαβαίνουν η παρουσία του στην πεντάδα είχε θετικά αλλά κι αρνητικά.
Βαθμός: Β-
Γιώργος Πρίντεζης
Τι έκανε: μ.ο. 10,6., 2,6ρ., 1,9ασ., 0,3κλ., 0,6λ. με 90,9% στις βολ., 60,0% στα διπ. & 41,2% στα τριπ. σε 24,1’
Σχόλιο: Ίσως ο πιο αξιόπιστος και σταθερός παίκτης της Εθνικής ομάδας στο 39ο Ευρωμπάσκετ. Υψηλό επίπεδο δημιουργίας κι εκτέλεσης με πλάτη και πρόσωπο στο καλάθι, ουσιαστικές επιλογές, υψηλά ποσοστά ευστοχίας σε σουτ εντός πεδιάς και βολές, σημαντικές αποφάσεις σε δύσκολες στιγμές και μεγάλα καλάθια, ο “Πριντ” δεν βγήκε μπροστά μόνο σε παιχνίδια που δεν χρειαζόταν (με Γεωργία και Ολλανδία) και υστέρησε μόνο στο ριμπάουντ που δεν είναι και η ειδικότητά του. Καλύτερές του στιγμές, η εμφάνιση της πρεμιέρας με τα Σκόπια (18π., 4ρ. με 8/9 σουτ), καθοριστικός ήταν στις νίκες επί της Κροατίας (13π. & 4ρ.) και της Σλοβενίας (16π., 3ρ με 6/8 σουτ), ενώ ήταν από τους ελάχιστους που είχαν καλή απόδοση (13π., 4ρ. με 6/11 σουτ) στη μοναδική ήττα μας στο τουρνουά από την Ισπανία. Μεγαλύτερο παράσημο για τον τον 30χρονο φόργουορντ του Ολυμπιακού και μελλοντικό captain της “επίσημης αγαπημένης” (αν τελικά αποχωρήσουν οι Ζήσης και Μπουρούσης) , όμως, είναι η δήλωση που έκανε αμέσως μετά τη νίκη επί της Λετονίας και την κατάληψη της 5ης θέσης στην Ευρώπη. «Είμαστε περήφανοι για ό,τι καταφέραμε και είναι χαρά μας να παίζουμε για την χώρα μας! Προσωπικά και τελευταίοι να ήξερα ότι θα βγαίναμε, κάθε καλοκαίρι θα ήμουν στην διάθεση της Εθνικής.»! Είπατε τίποτε;
Βαθμός: Α
Κώστας Παπανικολάου
Τι έκανε: μ.ο. 1,8π., 1,4κλ., 0,8ασ., 0,8λ. με 50% στις βολ. & 66,7% στα διπ. σε 10,0’
Σχόλιο: Στην εφετινή προσπάθεια της Εθνικής ομάδας, είχε πιο υποβαθμισμένο ρόλο ακόμη κι από το Eurobasket του 2011 στη Λιθουανία (μ.ο. 3,7π., 3,3ρ. & 1,1ασ.), οπότε και έκανε το ντεμπούτο στην Εθνική ανδρών! Κι όλα αυτά, ενώ προερχόταν από την πρώτη χρονιά που έπαιξε στο ΝΒΑ, υπό το “βάρος” ενός μεγάλου συμβολαίου (σχεδόν 5 εκατομμυρίων δολαρίων ετησίως) που του έδωσαν οι Ρόκετς, για να τον αποκτήσουν από την Μπαρτσελόνα. Ο Κώστας, όμως, ήταν άτυχος γιατί μετά από ένα απρόσμενα ελπιδοφόρο ξεκίνημα στο Χιούστον, τραυματίστηκε δύο φορές με αποτέλεσμα να χάσει την θέση του στο rotation και να χάσει τελείως τον αγωνιστικό του ρυθμό (από την αρχή του 2015, έπαιξε σε ελάχιστα κι αδιάφορα ματς, έχοντας μικρό χρόνο συμμετοχής), κάτι που του συνέβη για πρώτη φορά στην καριέρα του. Με του επέστρεψε στην Ελλάδα στρώθηκε στη δουλειά, αλλά όποιος έχει παίξει μπάσκετ, γνωρίζει καλά ότι όσο προπόνηση και να κάνει κάποιος, οι αγώνες – με ελευθερία κινήσεων, εμπιστοσύνη από τον προπονητή και σεβαστό χρόνο συμμετοχής – είναι αυτοί που σε βοηθούν να βρεις τον χαμένο σου εαυτό. Αυτό στην εφετινή Εθνική ομάδα δεν μπορούσε να γίνει για μεγάλο χρονικό διάστημα, έστω κι αν ο coach Κατσικάρης πίστευε και πιστεύει πολύ στις ικανότητες του Παπανικολάου. Αυτός ήταν και ο λόγος για τον οποίο δεν τον έκοψε, ελπίζοντας σε σταδιακή αγωνιστική ανάκαμψή του. Η πληθωρική παρουσία του Αντετοκούνμπο, που όσο περνούσε ο καιρός γινόταν ολοένα και πιο χρήσιμος σε συνδυασμό με την ανάγκη να χρησιμοποιείται αρκετά και το σχήμα με τους τρεις κοντούς, περιόρισε σημαντικά τον χρόνο του “Παπ”, που πάντως επέδειξε τρομερή ωριμότητα και απέδειξε πόσο καλή νοοτροπία έχει ως αθλητής.
Βαθμός: Γ+
Βαγγέλης Μάντζαρης
Τι έκανε: μ.ο. 1,4π. & 1,2ρ. με 60,0% στις βολ. & 100% στα διπ. σε 8,0’
Σχόλιο: Ο Βαγγέλης έκανε καλή προετοιμασία και τα αγωνιστικά του χαρακτηριστικά (ψηλό point-guard με έφεση στις αμυντικές αποστολές και συνέπεια στην οργάνωση του παιχνιδιού), “κλείδωσαν” από νωρίς την θέση του στην 12άδα, από την στιγμή που ο ομοσπονδιακός τεχνικός αποφάσισε να πάει στο Eurobasket με πέντε “κοντούς”. Καλύτερή του στιγμή στο τουρνουά, η ψυχραιμία, η ετοιμότητα και το “κρύο αίμα” που είχεστον αγώνα με την Κροατία, όταν κλήθηκε να αντικαταστήσει για λιγότερο από δύο λεπτά τον ματωμένο Σπανούλη, που είχε κερδίσει φάουλ και δικαίωμα για 3 βολές. Ο 25χρονος point-guard τις έβαλε όλες και μείωσε στους 7 πόντους, σε ένα κρίσιμο σημείο που η Ελλάδα προσπαθούσε να κρατηθεί σε κοντινή απόσταση στο σκορ, πριν επιχειρήσει την μεγάλη αντεπίθεση της 4ης περιόδου. Πήρε χρόνο συμμετοχής (4π., 2ρ.., 1ασ. σε 19’), ουσιαστικά μόνο στο μοναδικό αδιάφορο ματς της 1ης φάσης με την Ολλανδία (στο οποίο δεν έπαιξε ο “V-Span” και υπήρχαν τέσσερα γκαρντ), ενώ χρησιμοποιήθηκε 13 λεπτά στο πρώτο νοκ-άουτ παιχνίδι με το Βέλγιο, παίρνοντας καλό βαθμό στα οργανωτικά κι αμυντικά του καθήκοντα (4ριμπ.)
Βαθμός: Δεν μπορεί να βαθμολογηθεί
Γιάννης Αντετοκούνμπο
Τι έκανε: μ.ο. 9,8π., 6,9ρ., 1,1ασ., 0,9κοψ. & 1,1λ. με 61,5% στις βολ., 57,1% στα διπ. & 38,5% στα τριπ. σε 24,4’
Σχόλιο: Από την προετοιμασία κιόλας και τα πρώτα φιλικά παιχνίδια, φάνηκε ότι ο Γιάννης θα έχει πολύ σημαντικό ρόλο στην εφετινή προσπάθεια της Εθνικής. Η επίδρασή του στην άμυνα, η ικανότητά του να κρύβει το καλάθι, να κόβει σουτ και να μαζεύει τα ριμπάουντ και η πολυδιάστατη συμμετοχή του στην επίθεση, ιδίως σε καταστασεις ένας εναντίον ενός αλλά και στο ανοιχτό γήπεδο, σε συνδυασμό με την αξιοσημείωτη βελτίωση του μακρινού του σουτ, ανάγκασε τον Φώτη, να τον καθιερώσει στην βασική πεντάδα σε θέση “3”. Το αντιπροσωπευτικό συγκρότημα, έπαιξε ελάχιστα το στυλ μπάσκετ που του ταιριάζει και ο “Κούνμπο” χρειάστηκε λίγο χρόνο για να προσαρμοστεί και να βρει τον τρόπο να είναι παραγωγικός και αποτελεσματικός στην επίθεση, σε καταστάσεις πέντε εναντίον πέντε στο μισό γήπεδο, όπου οι αποστάσεις δεν είναι αυτές που έχει συνηθίσει στο ΝΒΑ. Μετά από τα δύο πρώτα αναγνωριστικά ματς με τα Σκόπια (9π., 2ρ. & 2κλ.) και την Κροατία (6π., 3ρ.), ο Αντετοκούνμπο άρχισε να ανεβαίνει με τη Γεωργία (12π., 3ρ. & 2κοψ.), έκανε “double-double” (11π., 11ρ. & 3ασ.) με την Ολλανδία και το Βέλγιο (10π., 10ρ.) και ήταν ο πολυτιμότερος παίκτης μας στην ήττα από την Ισπανία (12π., 17ρ. & 2κοψ.). Κατά την άποψή μου, είναι ο παίκτης πάνω στον οποίο πρέπει να χτιστεί η νέα Εθνική ανδρών, γιατί πέρα από τα σπάνια αθλητικά προσόντα που διαθέτει, έχει την επιθυμία να γίνει ο νέος ηγέτης της. Συμπερασματικά, ήταν πολύ καλύτερος του αναμενόμενου και αν τον ευνοούσαν οι συνθήκες, θα μπορούσε να έχει ακόμη μεγαλύτερο impact στην διοργάνωση. Ήταν 3ος σε χρόνο συμμετοχής, 1ος ριμπάουντερ της Ελλάδας στο τουρνουά, βελτίωσε τα ποσοστά του σε δίποντα και τρίποντα και υστέρησε μόνο στις βολές.
Βαθμός: Α-
Φώτης Κατσικάρης
Τι έκανε: 7 νίκες – 1 ήττα
Σχόλιο: Είναι ένας από ελάχιστους προπονητές στο παγκόσμιο μπάσκετ, που έχει συνολικό ρεκόρ 12-2 σε δύο διαδοχικές διοργανώσεις (24-7 μαζί με τα φιλικά) και έχει αποτύχει! Τόσο δύσκολη ήταν η δουλειά του Φώτη Κατσικάρη στην Εθνική Ελλάδας. Ας το αναλύσουμε όμως, λίγο, γιατί το θέμα χωράει συζήτηση. Πέρυσι, που ο 48χρονος τεχνικός δεν είχε τον Σπανούλη στο ρόστερ, έπαιξε ένα διαφορετικό στυλ μπάσκετ, σκεπτόμενο μεν, συνάμα όμως, με έμφαση στην γρήγορη εκτέλεση, το οποίο αποδέχτηκαν πλήρως και υπηρέτησαν οι παίκτες, κάνοντάς το ελκυστικό στον κόσμο. Έχασε όμως στο κρίσιμο νοκ-άουτ παιχνίδι της φάσης των “16” από τους Σέρβους, που έπαιζαν τα... ρέστα τους, επειδή δεν είχε έναν “μπαρουτοκαπνισμένο” ηγέτη για να πάρει την ομάδα πάνω του, όπως οι αντίπαλοί μας (Τεόντοσιτς, Μπιέλιτσα), καθώς επίσης και γιατί ο Μπουρούσης, ήταν απελπιστικά μόνος του μέσα στη ρακέτα κι έγινε “σάντουϊτς” από τους ψηλούς των “ορλόβι”.
Φέτος, ο ομοσπονδιακός έβγαζε “καντήλες” όταν διάβαζε ή άκουγε ότι η επιλογή του ρόστερ αποτελεί έναν ευχάριστο πονοκέφαλο. «Ξέρει κανείς κάποιον που χαίρεται όταν πονάει το κεφάλι του;», έλεγε χαρακτηριστικά... Προσωπικά, γνωρίζοντας την φιλοσοφία του, έχω την αίσθηση ότι ο Φώτης προσπάθησε να συνδυάσει δύο διαφορετικά στυλ μπάσκετ, για να μπορέσει να “παντρέψει” εκείνο που του αρέσει και στο οποίο ταιριάζουν τα χαρακτηριστικά του Αντετοκούνμπο, του Καλάθη και του Πρίντεζη, με τον τρόπο με τον οποίο έχει μάθει να παίζει και να είναι αποτελεσματικός ο Σπανούλης. Αυτό το εγχείρημα ίσως να πετύχαινε κάποια στιγμή σε διασυλλογικό επίπεδο, που ο προπονητής και οι παίκτες έχουν σχεδόν 9 μήνες στην διάθεσή τους να δουλέψουν πράγματα στις προπονήσεις και να τα εφαρμόσουν στους αγώνες, χωρίς την πίεση του αποτελέσματος μίας διεθνούς αναμέτρησης, σε συνθήκες που η όποια ήττα προκαλεί εθνική... γκρίνια.
Φρονώ λοιπόν, ότι ο Κατσικάρης έδωσε τα κλειδιά της Εθνικής στον αρχηγό του Ολυμπιακού (και καλά έκανε, αφού ο Billy ξέρει καλύτερα από τον καθένα να ηγηθεί μίας ομάδας και να “βγάλει το φίδι από την τρύπα” στις δύσκολες στιγμές), ωστόσο, στην πορεία διαπίστωσε ότι η ομάδα του θα πάει όσο μακριά την οδηγήσει ο Γιάννης Αντετοκούνμπο! Μετά από δύο γεμάτες χρονιές στο ΝΒΑ, το “ελληνικό θεριό” των Μπακς παρουσιάστηκε έτοιμο να σηκώσει πολύ μεγαλύτερο βάρος απ’ ότι πιθανά να περίμενε και το τεχνικό επιτελείο. Δεν είναι καθόλου τυχαίο ότι ο χρόνος συμμετοχής του “Κούνμπο” και οι προσπάθειες του, αυξάνονταν από παιχνίδι σε παιχνίδι και ότι η αυτοπεποίθηση του ήταν εμφανώς μεγαλύτερη, καθώς εξελισσόταν το τουρνουά. Η ταχύτητα ανέβαινε όταν ο φυσικός ηγέτης της Εθνικής ήταν στον πάγκο και το πόδι πήγαινε στο φρένο, όταν ο Βασίλης επέστρεφε στο παρκέ, περιορίζοντας τον 20χρονο φόργουορντ σε πιο αμυντικό και συμπληρωματικό ρόλο.
Όλα αυτά, μέχρι να έρθουν τα δύσκολα και το νοκ-άουτ ματς με την Ισπανία, δεν επηρέαζαν την ομάδα, που ήταν αήττητη και έδειχνε ικανή να “λυγίσει” τη “φούρια ρόχα”. Αυτό φάνηκε και από την ολική επαναφορά που έκανε, ανατρέποντας μία διαφορά 9 πόντων και περνώντας μπροστά στο σκορ, βασιζόμενη στην ταχύτητα των Καλάθη, Αντετοκούνμπο και στην κυριαρχία του “βενιαμίν” του αντιπροσωπευτικού συγκροτήματος στην άμυνα και τα ριμπάουντ. Όταν, όμως, σταματήσαμε να τρέχουμε και γυρίσαμε στο στατικό μπάσκετ, οι Ισπανοί έκαναν τις αμυντικές προσαρμογές στον Σπανούλη, ο Αντετοκούνμπο επέστρεψε στις γωνίες, ο Κουφός ξέχασε τις οδηγίες του scouting ότι ο Ρέγιες πάει μόνο δεξιά και μοιραία, μείναμε για 8’50” στην 4η περίοδο με μόλις ένα καλάθι (ενα τρίποντο του Αντετοκούνμπο).
Ο Σλούκας, που ίσως θα έπρεπε να χρησιμοποιηθεί να περισσότερο, δεν μπήκε γιατί προφανώς ο coach (ποιος θα έπαιρνε διαφορετική απόφαση και τι θα άκουγε αν το έκανε) επέλεξε να πάει στα κρίσιμα με τον “Kill-Bill” ελπίζοντας στην ικανότητά του να πετύχει μεγάλα σουτ. Από τα παραπάνω λοιπόν, προκύπτει ότι ο ομοσπονδιακός προπονητής προσπάθησε να διαχειριστεί και να αξιοποιήσει όσο καλύτερα γινόταν τους εξαιρετικούς παίκτες που είχε στην διάθεσή του προς όφελος της ομάδας, αλλά πιθανώς το σύνολο δεν μπόρεσε ποτέ να αποκτήσει την αγωνιστική ταυτότητα που ο ίδιος ήθελε. Το έργο του, όμως, ήταν πάρα πολύ δύσκολο και δεν μπαίνω καν στην διαδικασία να αναλύσω, τι σημαίνει – σε επίπεδο διαχείρισης των ισορροπιών ανάμεσα σε 12 πρωτοκλασάτους πρωταθλητές, να βρεθεί η χρυσή τομή για να είναι όλοι, όσο γίνεται ευχαριστημένοι...
Βαθμός: Β-
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου