Η εμπειρία ήταν πραγματικά μοναδική. Αυτός άλλωστε είναι και ο λόγος που
αποφάσισα να την μοιραστώ μαζί σας. Το Clasico το παρακολούθησα στο
Λονδίνο στο οποίο βρίσκομαι τις τελευταίες ημέρες. Για την ακρίβεια το
παρακολούθησα σε μία από τις κλασικές pub που υπάρχουν σχεδόν σε κάθε
γωνιά της πόλης και είναι κατάλληλα προετοιμασμένες για μεγάλες
ποδοσφαιρικές βραδιές.
Το Σάββατο όταν πέρασα έξω από αυτήν που ήταν πολύ κοντά στο ξενοδοχείο μου είδα στον μαυροπίνακα γραμμένο με κιμωλία το πρόγραμμα του Σαββατοκύριακου. Πουθενά το Clasico. Μέχρι και το Αστον Βίλα - Στόοουκ διαφήμιζαν, αλλά για το Ρεάλ - Μπάρτσα κουβέντα... Η αλήθεια είναι ότι δεν μου έκανε εντύπωση. Οσες φορές βρέθηκα στην Αγγλία ήταν κάτι παραπάνω από φανερό ότι οι Βρετανοί λατρεύουν το ποδόσφαιρο αλλά δεν έχουν ιδέα πέρα από αυτό που παίζεται εντός των συνόρων. Ποδόσφαιρο για αυτούς είναι ότι υπάρχει στο Νησί...
Δεν έδωσα και μεγάλη σημασία όντας βέβαιος ότι στη χειρότερη θα το δω στο λόμπι του ξενοδοχείου όπου είχα τσεκάρει ότι είχε Skysports. Δεν μπήκα καν στον κόπο να ρωτήσω αν η pub θα είναι ανοικτή την ώρα του ματς.
Την Κυριακή το βράδυ σχεδόν μια ώρα πριν από την έναρξη του Clasico κατευθυνόμουν προς το ξενοδοχείο, προκειμένου να είμαι εκεί νωρίς και να βρω θέση μπροστά στην TV, διότι είχα διαπιστώσει ότι στο ξενοδοχείο έμεναν και Ισπανοί. Περνώντας έξω από την pub είδα όχι μόνο ότι ήταν ανοικτή, αλλά ότι είχε και πολύ κόσμο. Μπήκα και ρώτησα αν θα προβάλει το Ρεάλ - Μπάρτσα. Ο μπάρμαν χαμογέλασε. "Φυσικά κύριε γιατί νομίζετε ότι είναι όλοι αυτοί εδώ..." μου είπε και με προέτρεψε να κάτσω σε μία καλή γωνία με εξαιρετική θέα στον προτζέκτορα.
Η pub ήταν από τις μεγάλες με τρία διαφορετικά επίπεδα και τουλάχιστον 10 οθόνες παρακολούθησης των αγώνων. Μέχρι να αρχίσει το ματς είχε γεμίσει από θαμώνες αλλά κι από ανθρώπους σαν και εμένα που ήταν εκεί για πρώτη φορά.
Στο επίπεδο που καθόμουν εγώ ήμασταν περίπου 40 άτομα. Τέσσερις - πέντε Ισπανοί και Ισπανίδες, τρεις Ιάπωνες, δύο Ιταλοί, δύο Ινδοί, και οι υπόλοιποι Βρετανοί. Η εμπειρία της παρακολούθησης του Clasico με αυτό το διαφορετικό μωσαϊκό εθνικοτήτων ήταν μοναδική.
Αν η πόλη του Λονδίνου είναι ξεχωριστή λόγω αυτής της αρμονικής συνύπαρξης τόσο διαφορετικών λαών με τόσο διαφορετικές κουλτούρες, αν το Λονδίνο γενικά είναι η πόλη της παγκοσμιοποίησης, τότε το Clasico είναι το ποδοσφαιρικό ματς που ενώνει διαφορετικούς λαούς, εθνικότητες και κουλτούρες περισσότερο από κάθε άλλο αθλητικό και ίσως όχι μόνο, γεγονός.
Δεν χρειάστηκαν παρά 30 αγωνιστικά λεπτά για να διαπιστώσω ότι όλοι όσοι ήταν στην pub δεν είχαν πάει απλά για να δουν το ματς. Πολύ περισσότερο δεν βρέθηκαν εκεί τυχαία, αλλά όλοι τους, μηδενός εξαιρουμένου, υποστήριζαν την Ρεάλ ή την Μπαρτσελόνα. Ακόμη και οι Βρετανοί! Μάλιστα ένας 70χρονος Σκωτσέζος με τόσο βαριά προφορά (ίσως και λόγω της μπύρας που είχε καταναλώσει) που με δυσκόλευε να καταλάβω όλα όσα έλεγε, προσπαθούσε να με πείσει ότι ως φίλος της Σέλτικ, ήταν αυτονόητο ότι υποστήριζε την Μπάρτσα. Όλα τα φανταζόμουν αλλά ότι ένας 70χρονος Σκωτσέζος θα έβρισκε και ιδεολογικό υπόβαθρο στην προτίμηση του στην Μπαρτσελόνα, ομολογώ πως όχι. Όταν μάλιστα του είπα ότι εγώ δεν είμαι με κάποια από τις δύο, διότι συμπαθώ την Μπιλμπάο με ρώτησε. "Έλληνας μου είπες ότι είσαι ή Ιρλανδός;"
Στο ημίχρονο η μισή pub άδειασε. Έξω για ένα τσιγάρο μέχρι να αρχίσει το δεύτερο μέρος. Τότε είναι που δημιουργήθηκε ένα μεγάλο υπαίθριο πάνελ σχολιασμού του πρώτου ημιχρόνου. Οι απόψεις και ο τρόπος έκφρασής τους δεν απείχε πολύ από αυτά που θα άκουγες σε μία ελληνική καφετέρια στο ημίχρονο ενός Clasico. Πολύ διαιτησία, μεγάλη σιγουριά ότι η καλύτερη ομάδα είναι αυτή που υποστήριζε ο καθένας και μεγάλη κουβέντα για το Μέσι vs Ρονάλντο. Υπήρχε όμως και γνώση του αντικειμένου. Για το πόσο χρήσιμος είναι ο Μόντριτς, για την σημασία του καλού Ινιέστα, για την πολυτέλεια να έχεις Νεϊμάρ μαζί με Μέσι ή Μπέιλ μαζί με Κριστιάνο.
Το δεύτερο τσιγάρο όλοι το κάναμε μισό, αφού το δεύτερο ημίχρονο ξεκινούσε. Οι αντιδράσεις στο πέναλτι της Ρεάλ εντυπωσιακές. Για λίγα δεύτερα όσοι υποστήριζαν Ρεάλ ζητούσαν και κόκκινη κάρτα. Μετά όταν το ριπλέι έδειξε ότι η ανατροπή ήταν εκτός περιοχής ο κακός χαμός από τους υποστηρικτές της Μπάρτσα.
Περιττό νομίζω να σας περιγράψω τι έγινε στα άλλα δύο πέναλτι, σε αυτά που δόθηκαν υπέρ της Μπάρτσα. Η ένταση στα πρόσωπα όλων ήταν τόσο μεγάλη που δεν είχες την παραμικρή απορία για το πώς γίνεται σε μία pub του Λονδίνου άνθρωποι από τόσο διαφορετικές χώρες και κουλτούρες να αγκαλιάζονται και να πανηγυρίζουν σαν μικρά παιδιά το γκολ που έβαλε μία ισπανική ομάδα σε μία άλλη ισπανική.
Δεν είχα σοβαρή αμφιβολία αλλά πλέον το έζησα κιόλας. Το Ρεάλ - Μπάρτσα δεν είναι το μεγαλύτερο ντέρμπι στον πλανήτη, είναι το ντέρμπι του πλανήτη...
Μου το... είπε και ο Μάις στο λόμπι του ξενοδοχείου όπου με είδε να γράφω για πάνω από μία ώρα στο iPad. "Συγγραφέας είστε κύριε;" με ρώτησε. Έβαλα τα γέλια και του απάντησα εξηγώντας του την δουλειά μου και την χώρα προέλευσης μου... "Και τι γράφετε, αν επιτρέπεται, τόση ώρα;" με ρώτησε. "Για το Ρεάλ - Μπαρτσελόνα" του είπα και πήγα να του εξηγήσω, αλλά δεν χρειάστηκε.
Ο Μάις είναι ένα νεαρό παιδί από τον μακρινό Μαυρίκιο στον Ινδικό Ωκεανό, που σπουδάζει στην Αγγλία και το βράδυ δουλεύει σερβίροντας ποτά στο ξενοδοχείο. Όταν λοιπόν του είπα τι γράφω τόση ώρα, μου έφερε ένα κερασμένο ουίσκι από αυτόν με έναν όρο. "Να γράψετε ότι για μία ακόμη φορά ο Μέσι απέδειξε ότι είναι καλύτερος του Κριστιάνο..."
Οκ Μάις, το έγραψα. Άλλωστε καλύτερο φινάλε από αυτό το... κερασμένο ουίσκι δεν πρόκειται να έβρισκα για επίλογο στο κομμάτι μου. Σε ευχαριστώ και για τα δυο λοιπόν...
Το Σάββατο όταν πέρασα έξω από αυτήν που ήταν πολύ κοντά στο ξενοδοχείο μου είδα στον μαυροπίνακα γραμμένο με κιμωλία το πρόγραμμα του Σαββατοκύριακου. Πουθενά το Clasico. Μέχρι και το Αστον Βίλα - Στόοουκ διαφήμιζαν, αλλά για το Ρεάλ - Μπάρτσα κουβέντα... Η αλήθεια είναι ότι δεν μου έκανε εντύπωση. Οσες φορές βρέθηκα στην Αγγλία ήταν κάτι παραπάνω από φανερό ότι οι Βρετανοί λατρεύουν το ποδόσφαιρο αλλά δεν έχουν ιδέα πέρα από αυτό που παίζεται εντός των συνόρων. Ποδόσφαιρο για αυτούς είναι ότι υπάρχει στο Νησί...
Δεν έδωσα και μεγάλη σημασία όντας βέβαιος ότι στη χειρότερη θα το δω στο λόμπι του ξενοδοχείου όπου είχα τσεκάρει ότι είχε Skysports. Δεν μπήκα καν στον κόπο να ρωτήσω αν η pub θα είναι ανοικτή την ώρα του ματς.
Την Κυριακή το βράδυ σχεδόν μια ώρα πριν από την έναρξη του Clasico κατευθυνόμουν προς το ξενοδοχείο, προκειμένου να είμαι εκεί νωρίς και να βρω θέση μπροστά στην TV, διότι είχα διαπιστώσει ότι στο ξενοδοχείο έμεναν και Ισπανοί. Περνώντας έξω από την pub είδα όχι μόνο ότι ήταν ανοικτή, αλλά ότι είχε και πολύ κόσμο. Μπήκα και ρώτησα αν θα προβάλει το Ρεάλ - Μπάρτσα. Ο μπάρμαν χαμογέλασε. "Φυσικά κύριε γιατί νομίζετε ότι είναι όλοι αυτοί εδώ..." μου είπε και με προέτρεψε να κάτσω σε μία καλή γωνία με εξαιρετική θέα στον προτζέκτορα.
Η pub ήταν από τις μεγάλες με τρία διαφορετικά επίπεδα και τουλάχιστον 10 οθόνες παρακολούθησης των αγώνων. Μέχρι να αρχίσει το ματς είχε γεμίσει από θαμώνες αλλά κι από ανθρώπους σαν και εμένα που ήταν εκεί για πρώτη φορά.
Στο επίπεδο που καθόμουν εγώ ήμασταν περίπου 40 άτομα. Τέσσερις - πέντε Ισπανοί και Ισπανίδες, τρεις Ιάπωνες, δύο Ιταλοί, δύο Ινδοί, και οι υπόλοιποι Βρετανοί. Η εμπειρία της παρακολούθησης του Clasico με αυτό το διαφορετικό μωσαϊκό εθνικοτήτων ήταν μοναδική.
Αν η πόλη του Λονδίνου είναι ξεχωριστή λόγω αυτής της αρμονικής συνύπαρξης τόσο διαφορετικών λαών με τόσο διαφορετικές κουλτούρες, αν το Λονδίνο γενικά είναι η πόλη της παγκοσμιοποίησης, τότε το Clasico είναι το ποδοσφαιρικό ματς που ενώνει διαφορετικούς λαούς, εθνικότητες και κουλτούρες περισσότερο από κάθε άλλο αθλητικό και ίσως όχι μόνο, γεγονός.
Δεν χρειάστηκαν παρά 30 αγωνιστικά λεπτά για να διαπιστώσω ότι όλοι όσοι ήταν στην pub δεν είχαν πάει απλά για να δουν το ματς. Πολύ περισσότερο δεν βρέθηκαν εκεί τυχαία, αλλά όλοι τους, μηδενός εξαιρουμένου, υποστήριζαν την Ρεάλ ή την Μπαρτσελόνα. Ακόμη και οι Βρετανοί! Μάλιστα ένας 70χρονος Σκωτσέζος με τόσο βαριά προφορά (ίσως και λόγω της μπύρας που είχε καταναλώσει) που με δυσκόλευε να καταλάβω όλα όσα έλεγε, προσπαθούσε να με πείσει ότι ως φίλος της Σέλτικ, ήταν αυτονόητο ότι υποστήριζε την Μπάρτσα. Όλα τα φανταζόμουν αλλά ότι ένας 70χρονος Σκωτσέζος θα έβρισκε και ιδεολογικό υπόβαθρο στην προτίμηση του στην Μπαρτσελόνα, ομολογώ πως όχι. Όταν μάλιστα του είπα ότι εγώ δεν είμαι με κάποια από τις δύο, διότι συμπαθώ την Μπιλμπάο με ρώτησε. "Έλληνας μου είπες ότι είσαι ή Ιρλανδός;"
Στο ημίχρονο η μισή pub άδειασε. Έξω για ένα τσιγάρο μέχρι να αρχίσει το δεύτερο μέρος. Τότε είναι που δημιουργήθηκε ένα μεγάλο υπαίθριο πάνελ σχολιασμού του πρώτου ημιχρόνου. Οι απόψεις και ο τρόπος έκφρασής τους δεν απείχε πολύ από αυτά που θα άκουγες σε μία ελληνική καφετέρια στο ημίχρονο ενός Clasico. Πολύ διαιτησία, μεγάλη σιγουριά ότι η καλύτερη ομάδα είναι αυτή που υποστήριζε ο καθένας και μεγάλη κουβέντα για το Μέσι vs Ρονάλντο. Υπήρχε όμως και γνώση του αντικειμένου. Για το πόσο χρήσιμος είναι ο Μόντριτς, για την σημασία του καλού Ινιέστα, για την πολυτέλεια να έχεις Νεϊμάρ μαζί με Μέσι ή Μπέιλ μαζί με Κριστιάνο.
Το δεύτερο τσιγάρο όλοι το κάναμε μισό, αφού το δεύτερο ημίχρονο ξεκινούσε. Οι αντιδράσεις στο πέναλτι της Ρεάλ εντυπωσιακές. Για λίγα δεύτερα όσοι υποστήριζαν Ρεάλ ζητούσαν και κόκκινη κάρτα. Μετά όταν το ριπλέι έδειξε ότι η ανατροπή ήταν εκτός περιοχής ο κακός χαμός από τους υποστηρικτές της Μπάρτσα.
Περιττό νομίζω να σας περιγράψω τι έγινε στα άλλα δύο πέναλτι, σε αυτά που δόθηκαν υπέρ της Μπάρτσα. Η ένταση στα πρόσωπα όλων ήταν τόσο μεγάλη που δεν είχες την παραμικρή απορία για το πώς γίνεται σε μία pub του Λονδίνου άνθρωποι από τόσο διαφορετικές χώρες και κουλτούρες να αγκαλιάζονται και να πανηγυρίζουν σαν μικρά παιδιά το γκολ που έβαλε μία ισπανική ομάδα σε μία άλλη ισπανική.
Δεν είχα σοβαρή αμφιβολία αλλά πλέον το έζησα κιόλας. Το Ρεάλ - Μπάρτσα δεν είναι το μεγαλύτερο ντέρμπι στον πλανήτη, είναι το ντέρμπι του πλανήτη...
Μου το... είπε και ο Μάις στο λόμπι του ξενοδοχείου όπου με είδε να γράφω για πάνω από μία ώρα στο iPad. "Συγγραφέας είστε κύριε;" με ρώτησε. Έβαλα τα γέλια και του απάντησα εξηγώντας του την δουλειά μου και την χώρα προέλευσης μου... "Και τι γράφετε, αν επιτρέπεται, τόση ώρα;" με ρώτησε. "Για το Ρεάλ - Μπαρτσελόνα" του είπα και πήγα να του εξηγήσω, αλλά δεν χρειάστηκε.
Ο Μάις είναι ένα νεαρό παιδί από τον μακρινό Μαυρίκιο στον Ινδικό Ωκεανό, που σπουδάζει στην Αγγλία και το βράδυ δουλεύει σερβίροντας ποτά στο ξενοδοχείο. Όταν λοιπόν του είπα τι γράφω τόση ώρα, μου έφερε ένα κερασμένο ουίσκι από αυτόν με έναν όρο. "Να γράψετε ότι για μία ακόμη φορά ο Μέσι απέδειξε ότι είναι καλύτερος του Κριστιάνο..."
Οκ Μάις, το έγραψα. Άλλωστε καλύτερο φινάλε από αυτό το... κερασμένο ουίσκι δεν πρόκειται να έβρισκα για επίλογο στο κομμάτι μου. Σε ευχαριστώ και για τα δυο λοιπόν...
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου