Ο Νικόλας Ακτύπης γράφει γιατί ο Παναθηναϊκός οφείλει όχι απλά να εξετάσει, αλλά να ντύσει άμεσα ξανά στα πράσινα τους Ζιλμπέρτο και Καραγκούνη εφόσον το θέμα δεν κολλάει στο οικονομικό.
Χωρίς πολλές εισαγωγές ας μπούμε στην ουσία του θέματος που
έχει προβάλει ο Τύπος και αφορά το ενδεχόμενο οι Γιώργος Καραγκούνης και
Ζιλμπέρτο να επιστρέψουν στον Παναθηναϊκό. Σύμφωνα με το Goal αυτή
είναι μια σκέψη του Γιάννη Αλαφούζου η οποία και εξετάζεται.
Με τα προβλήματα που έχουν δημιουργηθεί στην ομάδα από την αρχή της σεζόν είναι λογικό ο πρόεδρος του συλλόγου να έχει θέσει άλλες προτεραιότητες και να έχει ιεραρχήσει με διαφορετικό τρόπο τις άμεσες ανάγκες του «τριφυλλιού».
Ίσως -κι εφόσον δεν τίθεται ζήτημα οικονομικών απαιτήσεων ή απροθυμίας των δύο παλιών άσων- θα έπρεπε αυτή η ιδέα να είναι από τις πρώτες που θα υλοποιηθούν.
Το φετινό πισωγύρισμα είναι σίγουρα πικρό και επίπονο για όλους εκείνους που έχουν ακόμη την τρέλα και την ψυχή να ασχολούνται με την ομάδα, αλλά δεν έχει φέρει τους «πράσινους» σε φάση όπου το restart αποτελεί αναγκαιότητα. Για να χρησιμοποιήσουμε έναν άλλο όρο δανεισμένο από την τεχνολογία των υπολογιστών, ας πούμε ότι απαιτείται ένα restore point, μια επαναφορά στην προ διετίας κατάσταση. Σ’ εκείνη την περίοδο που το «τριφύλλι» έβγαζε υγεία μέσα κι έξω από το γήπεδο και αυτό έμοιαζε αρκετό για να αποζημιώσει τους οπαδούς του και να δημιουργήσει ελπίδα.
Μια ρεαλιστική αποτίμηση της κατάστασης στο «πράσινο» στρατόπεδο θα ξεκινούσε από τη διαπίστωση πως ο Παναθηναϊκός για πολλούς και διάφορους λόγους έχει σταματήσει να είναι ελκυστικός προορισμός για παίκτες μεγάλης αξίας. Δύσκολα κάποιος θα αποφάσιζε να κάνει στάση καριέρας στη Λεωφόρο και να αγωνιστεί σε μια ομάδα που ίσως δεν διαθέτει ούτε το μπάτζετ ούτε το απαραίτητο status για να τους δελεάσει.
Και για να γίνουμε πιο συγκεκριμένοι, δεν θα μπορούσε να ντύσει στα πράσινα έναν εν ενεργεία αρχηγό της εθνικής Βραζιλίας, όπως ήταν ο «Αόρατος Τοίχος», ούτε ένα τεράστιο ταλέντο που να εξελιχθεί σε πραγματικό τοτέμ του ελληνικού ποδοσφαίρου σαν τον «Τυπάρα». Αυτούς τους δύο, λοιπόν, σκέφτεται να προσεγγίσει ώστε να πλαισιώσουν την προσπάθεια…
Θα πρέπει γρήγορα η σκέψη να μετατραπεί σε πράξη. Εάν δεν μιλάμε για θέμα οικονομικών απαιτήσεων ή απροθυμίας, τουλάχιστον… Ακόμη κι αν δεν υπάρχει συγκεκριμένη θέση και ρόλος για να καλύψουν αυτοί οι δύο, στην ανάγκη ας δημιουργηθούν τέτοιοι κομμένοι και ραμμένοι στα δικά τους μέτρα. Τόσο αναγκαίοι είναι… Ειδικά για την περίπτωση «Κάρα» θα δινόταν μια ιστορική ευκαιρία να αμβλυνθούν κάπως οι εντυπώσεις για εκείνη την επανένωση που δεν έγινε ποτέ...
Δεν παίζει ρόλο μόνο το γεγονός πως μιλάμε για προσωπικότητες που απολαμβάνουν το γενικότερο σεβασμό με την πορεία τους όλα τα χρόνια της καριέρας τους. Ας αφήσουμε κατά μέρος και τις εμπειρίες που κουβαλούν, την αναγνωρισιμότητά τους διεθνώς ή ότι μιλάμε για ανθρώπους με απίστευτο πάθος για το ποδόσφαιρο. Υπάρχουν και δύο παράγοντες, ακόμη, που έχουν σημασία μεγαλύτερη από εκείνη που αντιλαμβάνεται κάποιος σε πρώτη ανάγνωση.
Πρόκειται για ζωντανά κομμάτια της ιστορίας του Παναθηναϊκού. Η ιδιότητά τους δεν εξαντλείται ή περιορίζεται από το γενικότερο όρο «παλαίμαχοι» που συνήθως στην Ελλάδα αντιμετωπίζονται ως γραφικές… αναγκαιότητες.
Υπάρχει η ζώσα μνήμη στο μυαλό των παιδιών στην κερκίδα που τους έχει συνδέσει με την τελευταία πραγματικά μεγάλη (και στα μέτρα που της αξίζει) ομάδα του «τριφυλλιού». Αυτό δεν είναι μια λεπτομέρεια, αλλά στοιχείο με ειδικό βάρος στο άθλημα και επακόλουθα μας οδηγεί και στο δεύτερο χαρακτηριστικό γνώρισμά τους που μπορεί να κάνει τη διαφορά. Έχουν παίξει μπάλα στο υψηλότερο δυνατό επίπεδο, γνωρίζουν την πίεση που δημιουργεί ο πρωταθλητισμός κι έχουν πανηγυρίσει τίτλους. Κάτι που στο τωρινό ρόστερ αποτελεί -από ανάγκη- είδος προς εξαφάνιση και κάνει την ενεργοποίηση των Ζιλμπέρτο και Καραγκούνη σίγουρα όχι προσθήκες που θα αλλάξουν από τη μια μέρα στην άλλη την αγωνιστική ταυτότητα της ομάδας, αλλά οπωσδήποτε μια πολύ καλή αρχή προς αυτήν την κατεύθυνση.
*Πηγή: sport-fm.gr*
Με τα προβλήματα που έχουν δημιουργηθεί στην ομάδα από την αρχή της σεζόν είναι λογικό ο πρόεδρος του συλλόγου να έχει θέσει άλλες προτεραιότητες και να έχει ιεραρχήσει με διαφορετικό τρόπο τις άμεσες ανάγκες του «τριφυλλιού».
Ίσως -κι εφόσον δεν τίθεται ζήτημα οικονομικών απαιτήσεων ή απροθυμίας των δύο παλιών άσων- θα έπρεπε αυτή η ιδέα να είναι από τις πρώτες που θα υλοποιηθούν.
Το φετινό πισωγύρισμα είναι σίγουρα πικρό και επίπονο για όλους εκείνους που έχουν ακόμη την τρέλα και την ψυχή να ασχολούνται με την ομάδα, αλλά δεν έχει φέρει τους «πράσινους» σε φάση όπου το restart αποτελεί αναγκαιότητα. Για να χρησιμοποιήσουμε έναν άλλο όρο δανεισμένο από την τεχνολογία των υπολογιστών, ας πούμε ότι απαιτείται ένα restore point, μια επαναφορά στην προ διετίας κατάσταση. Σ’ εκείνη την περίοδο που το «τριφύλλι» έβγαζε υγεία μέσα κι έξω από το γήπεδο και αυτό έμοιαζε αρκετό για να αποζημιώσει τους οπαδούς του και να δημιουργήσει ελπίδα.
Μια ρεαλιστική αποτίμηση της κατάστασης στο «πράσινο» στρατόπεδο θα ξεκινούσε από τη διαπίστωση πως ο Παναθηναϊκός για πολλούς και διάφορους λόγους έχει σταματήσει να είναι ελκυστικός προορισμός για παίκτες μεγάλης αξίας. Δύσκολα κάποιος θα αποφάσιζε να κάνει στάση καριέρας στη Λεωφόρο και να αγωνιστεί σε μια ομάδα που ίσως δεν διαθέτει ούτε το μπάτζετ ούτε το απαραίτητο status για να τους δελεάσει.
Και για να γίνουμε πιο συγκεκριμένοι, δεν θα μπορούσε να ντύσει στα πράσινα έναν εν ενεργεία αρχηγό της εθνικής Βραζιλίας, όπως ήταν ο «Αόρατος Τοίχος», ούτε ένα τεράστιο ταλέντο που να εξελιχθεί σε πραγματικό τοτέμ του ελληνικού ποδοσφαίρου σαν τον «Τυπάρα». Αυτούς τους δύο, λοιπόν, σκέφτεται να προσεγγίσει ώστε να πλαισιώσουν την προσπάθεια…
Θα πρέπει γρήγορα η σκέψη να μετατραπεί σε πράξη. Εάν δεν μιλάμε για θέμα οικονομικών απαιτήσεων ή απροθυμίας, τουλάχιστον… Ακόμη κι αν δεν υπάρχει συγκεκριμένη θέση και ρόλος για να καλύψουν αυτοί οι δύο, στην ανάγκη ας δημιουργηθούν τέτοιοι κομμένοι και ραμμένοι στα δικά τους μέτρα. Τόσο αναγκαίοι είναι… Ειδικά για την περίπτωση «Κάρα» θα δινόταν μια ιστορική ευκαιρία να αμβλυνθούν κάπως οι εντυπώσεις για εκείνη την επανένωση που δεν έγινε ποτέ...
Δεν παίζει ρόλο μόνο το γεγονός πως μιλάμε για προσωπικότητες που απολαμβάνουν το γενικότερο σεβασμό με την πορεία τους όλα τα χρόνια της καριέρας τους. Ας αφήσουμε κατά μέρος και τις εμπειρίες που κουβαλούν, την αναγνωρισιμότητά τους διεθνώς ή ότι μιλάμε για ανθρώπους με απίστευτο πάθος για το ποδόσφαιρο. Υπάρχουν και δύο παράγοντες, ακόμη, που έχουν σημασία μεγαλύτερη από εκείνη που αντιλαμβάνεται κάποιος σε πρώτη ανάγνωση.
Πρόκειται για ζωντανά κομμάτια της ιστορίας του Παναθηναϊκού. Η ιδιότητά τους δεν εξαντλείται ή περιορίζεται από το γενικότερο όρο «παλαίμαχοι» που συνήθως στην Ελλάδα αντιμετωπίζονται ως γραφικές… αναγκαιότητες.
Υπάρχει η ζώσα μνήμη στο μυαλό των παιδιών στην κερκίδα που τους έχει συνδέσει με την τελευταία πραγματικά μεγάλη (και στα μέτρα που της αξίζει) ομάδα του «τριφυλλιού». Αυτό δεν είναι μια λεπτομέρεια, αλλά στοιχείο με ειδικό βάρος στο άθλημα και επακόλουθα μας οδηγεί και στο δεύτερο χαρακτηριστικό γνώρισμά τους που μπορεί να κάνει τη διαφορά. Έχουν παίξει μπάλα στο υψηλότερο δυνατό επίπεδο, γνωρίζουν την πίεση που δημιουργεί ο πρωταθλητισμός κι έχουν πανηγυρίσει τίτλους. Κάτι που στο τωρινό ρόστερ αποτελεί -από ανάγκη- είδος προς εξαφάνιση και κάνει την ενεργοποίηση των Ζιλμπέρτο και Καραγκούνη σίγουρα όχι προσθήκες που θα αλλάξουν από τη μια μέρα στην άλλη την αγωνιστική ταυτότητα της ομάδας, αλλά οπωσδήποτε μια πολύ καλή αρχή προς αυτήν την κατεύθυνση.
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου