Την ίδια στιγμή, οι μηνύσεις δίνουν και παίρνουν, μεταξύ παραγόντων και σχολιαστών, μεταξύ δημοσιογράφων και παραγωγών, μετά των πάντων.
Είναι ξεκάθαρο πλέον, πως βρισκόμαστε σε ένα μεταβατικό στάδιο. Πως η σήψη έπιασε πάτο.
Δεν είναι μόνο θέμα των ΜΜΕ αυτό, είναι γενικότερο. Σε όλα τα επίπεδα υπάρχει θέμα.
Στη πολιτική, ακούς κάποιον να μιλάει και δεν ακούς τι λέει. Το μόνο που σου βγαίνει είναι μία άρνηση προς το πρόσωπό του. Τίποτα περισσότερο.
Από την άλλη, δεν υπάρχει ρευστό ούτε για καλημέρα. Η ανεργία ξεπερνά πλέον το 25%, αλλά και αυτοί που δουλεύουν παίρνουν ψίχουλα. Καμία στρατηγική της Πολιτείας δεν στοχοποιεί την μείωση του κόστους ζωής και όλα οδεύουν μαθηματικά στην αντίδραση.
Εγώ το βλέπω το έργο καιρό τώρα να έρχεται και για αυτό με πιάνει υπερβολικός κυνισμός σε σχεδόν όλες μου τις σκέψεις. Αλλά δεν βλέπω καμία αλλαγή των όσων ορίζουν την καθημερινότητά μας.
Για παράδειγμα, η Θεσσαλονίκη, μία πόλη με τεράστιες δυνατότητες, πάει να εγκλωβιστεί πάλι στα δίχτυα των κομμάτων εξουσίας.
Την ώρα που αποχωρεί ο Παπαγεωργόπουλος – επιτέλους – η επιλογή της δυνατής στο Δήμο Νέας Δημοκρατίας, είναι ο Γκιουλέκας. Καλό παιδί, αλλά συντηρητικός. Η χαρά της κάθε πεθεράς. Τέτοιο αγόρι θα ήθελε για την κόρη της, όμως αν ελπίζουμε πως με τον συγκεκριμένο θα σπάσουμε αυγά για να κάνουμε ομελέτα, είναι σα να περιμένουμε από την Μπεζεντάκου να τραγουδήσει όπερα. Ο βασιλιάς, ο στρατός μας και μία ηθική βγαλμένη από τα βιβλία του Ιούλιου Βερν, που θυμίζει στις γιαγιάδες το γούστα που έβγαζαν μικρές.
Πάλι θα πρέπει να αποφασίσουν για εμένα οι γιαγιάδες, οι παππούδες και οι βολεμένοι. Το ΠΑΣΟΚ από την πλευρά του, δεν έχει αποφασίσει ακόμη ποιον θα κατεβάσει. Αυτοί μάλλον το κάνουν επίτηδες, δεν μπορεί να εξηγηθεί αλλιώς. Και στις προηγούμενες εκλογές το ίδιο έκαναν.
Η αλήθεια είναι πως τα κόμματα εξουσίας, δεν έχουν κεραίες στον κόσμο. Για την ακρίβεια, δεν μπορούν να κατανοήσουν πως τα πάντα έφτασαν στο τέλμα και πως πρέπει να αλλάξουν οι πολιτικές τους επιλογές.
Πως πρέπει να φρεσκάρουν το παρηκμασμένο σύστημά τους, πριν είναι αργά για τους ίδιους και για όλους μας.
Εκτός βέβαια κι αν ο στόχος τους είναι να μας εξαντλήσουν και την τελευταία μας ελπίδα για αλλαγή. Με κόστος βέβαια, την αντίδραση που θα υποστούν όταν ο κόσμος φτάσει στο αμήν.
Για αυτόν λοιπόν, αισθάνομαι πολύ τυχερός που ασχολούμαι με το ποδόσφαιρο. Αυτό το σαθρό, βρώμικο ή όπως αλλιώς θέλετε πείτε το.
Τουλάχιστον σε αυτό, υπάρχει εναλλαγή συναισθημάτων, εκνευρισμός, χαρά, μίσος της στιγμής, κατανόηση, συμπάθειες, αντιπάθειες και ότι άλλο μπορεί να φανταστεί ο κοινός νους.
Με αυτό, καταλαβαίνεις τουλάχιστον πως δεν πέθανες, έχεις κάτι να περιμένεις, μια Κυριακή, ένα Σάββατο, ένα ταξίδι στο εξωτερικό, στην ελληνική περιφέρεια, με παρέα ή ακόμη και μόνος. Έχει καταντήσει το μοναδικό διέξοδο.
ΥΓ Επειδή πολλά σχόλια του προηγούμενου άρθρου – κάτι αναμενόμενο – δεν κατανόησαν τον στόχο του, εξηγώ κάποια πράγματα.
Αν θεωρούσα πως το κοινό, η μάζα ή το κάθε άτομο ξεχωριστά δεν έχει την δυνατότητα να κατανοήσει πως πρέπει να φιλτράρει σε μία εποχή υπερπληροφόρησης τα πάντα, δεν θα το έγραφα.
Κακά τα ψέματα, ο ανταγωνισμός στα ΜΜΕ είναι τεράστιος όμως και θα πρέπει το κοινό που επιλέγει να ενημερωθεί από αυτά, να είναι σε θέση να τσεκάρει ποιοι τους προσφέρουν ενημέρωση, γνώση και γενικά μία οπτική που θα το βοηθήσει να διευρύνει τη σκέψη του.
Το να μην σου έχουν μάθει να επιλέγεις, δε σημαίνει πως είσαι πρόβατο, βόδι ή μοσχάρι. Ηθικό μου χρέος με αυτά που ζω καθημερινά απέναντι στο αναγνωστικό μου κοινό, είναι να του πω πως ακόμη και εγώ μπορεί να είμαι αστείος, άρα μη με διαβάζετε. Αν δεν σας προσφέρω κάτι, σβήστε με.
Ίσως το έκανα με τρόπο τέτοιο που δεν συνηθίζεται, αλλά αυτός είμαι. Σπάνια κάνω κάτι που συνηθίζεται ή σκέφτομαι με την κοινή λογική.
Κατανοώ κάποια σχόλια φίλων που δεν ξέρουν πως λειτουργώ χρόνια τώρα, αλλά αυτοί που με γνωρίζουν κυρίως από το ράδιο που είναι πιο άμεσο, κατανοούν πως έχω μία διαφορετικότητα από το μέσο όρο.
Ποτέ δεν είπα πως είμαι άγιος, ποτέ δεν το έπαιξα ο μετρ της ηθικής και ποτέ δεν απέκρυψα την σκέψη μου. Ακόμη και όταν αυτή ξέφευγε, με αποτέλεσμα βέβαια να βρεθώ ουκ ολίγες φορές στη δικαστική αίθουσα και στο πειθαρχικό της Ένωσης Συντακτών. Αλλά εγώ τουλάχιστον, τα κουσούρια μου τα πληρώνω και αισθάνομαι πολλές φορές πως είμαι από τους ελάχιστους που το κάνουν σε αυτή τη χώρα.
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου