Στο Καλλιμάρμαρο, στον τερματισμό του Μαραθωνίου, δεν είχα βρεθεί ξανά. Και ήταν συγκλονιστικό να βλέπεις έναν παντελώς άγνωστο στον κόσμο αθλητή να κάνει τον κόσμο να δακρύζει τερματίζοντας γονατιστός τα τελευταία μέτρα, έχοντας μπει στο στάδιο πηγαίνοντας δεξιά-αριστερά από την κούραση, τρεμάμενος.
Αλλοι τερμάτιζαν φορώντας κράνη και ασπίδες, άλλες με σημαίες των χωρών τους, ορισμένοι Ελληνάρες σταματούσαν για να φιλήσουν, γονατισμένοι, τη σημαία, κάποιοι άλλοι έβγαζαν ακόμη και τα παπούτσια στον ιερό χώρο. Η πίστη του τερματισμού, 42 χιλιόμετρα είναι αυτά.
Τιμώντας έτσι μια μάχη που έγινε 2.500 χρόνια πριν, τη μάχη του Μαραθώνα. Εκεί που ο Μιλτιάδης δικαιώθηκε πλήρως για τις –ρηξικέλευθες, θεωρητικά- επιλογές του στη μάχη με τους Πέρσες: να εμπλακεί με το πεζικό όσο πιο σύντομα γινόταν ώστε να αποφύγει τις απώλειες από τους τοξότες, να επιμηκύνει το μέτωπο ώστε να είναι ίσο με το μέτωπο των Περσών και το δεξιό και το αριστερό κέρας να είναι ισχυρά, αποδυναμώνοντας το κέντρο.
Τα πλάγια τμήματα προχώρησαν μπροστά, το κέντρο έχανε και την κατάλληλη στιγμή στράφηκαν προς το κέντρο, περικυκλώνοντας τους Πέρσες.
Δεν ξέρω αν ο Νίκος Νιόπλιας έχει μελετήσει Μιλτιάδη, σίγουρα όμως έκανε κάτι αντίστοιχο. Αποδυνάμωσε το κέντρο του με την παρουσία του Πλεσί, που να κόψει μπορεί αλλά είχε… μηδέν σωστές μεταβιβάσεις, αλλά κυρίως με το κακό ματς του Κατσουράνη που ουδείς κατάλαβε τι εντολές είχε ή τι διάολο έκανε στο πρώτο ημίχρονο.
Το στοίχημα (αλλά πήγε… κουβά, εντέλει) του Ερνέστο Βαλβέρδε με την παρουσία του Μιραλάς ως φορ, ενός παίκτη που είναι φύσει και θέσει εξτρέμ, ίσως αποδώσει κόντρα σε Κέρκυρα και Ολυμπιακό Βόλου, ίσως αποδώσει για λίγο σε ένα ντέρμπι (όπως και έγινε) αλλά αποτελέσματα δεν θα φέρνει συνέχεια. Αποτέλεσμα τούτου ο Ολυμπιακός να πατήσει ελάχιστα την περιοχή του Τζόρβα, ακόμη και το (υπέροχο) γκολ ήρθε από μακρινό σουτ.
Ο Νιόπλιας, σαν άλλος… Μιλτιάδης, ενισχύει τα άκρα του και παίζει πολύ με τον Χριστοδουλόπουλο και τον Γκαρσία, στην επανάληψη. Τα δύο γκολ μέσα σε λίγα λεπτά έρχονται από προσπάθειες των εν λόγω εξτρέμ, τη στιγμή που ο Βαλβέρδε βλέπει αβοήθητος από τον πάγκο τι γίνεται και, ουσιαστικά, κοιμάται. Όπως και θα μπορούσε να είχε αλλάξει από την ανάπαυλα τον «ψαρωμένο» Φετφατζίδη αλλά φοβήθηκε το ρίσκο.
Το ρίσκο που φοβόταν, ως και το Σάββατο, ο Νιόπλιας, και το πήρε με τη διπλή αλλαγή στην ανάπαυλα.
Διάβαζα, παραμονές του ντέρμπι, κάποιον να γράφει ότι «ο Νιόμπλιας (σ.σ. ναι με –μ!) πρέπει να καταλάβει πως η δουλειά του είναι να διαβάζει τα παιχνίδια πριν αυτά ξεκινήσουν και όχι να τα αναλύει μετά στους δημοσιογράφους». Υπό την έννοια ότι ο Νιόπλιας δεν έχει πλάνο, ενώ ο Βαλβέρδε έχει.
Sorry αλλά πλάνο με τον Μέλμπεργκ σε θέση δεξιού εξτρέμ να προσπαθεί να σεντράρει, τον Ραούλ Μπράβο να εκτίθεται από τον Χριστοδουλόπουλο και τον Ριέρα να μη δικαιολογεί (ξανά) ούτε το 10% των χρημάτων που δαπανήθηκαν το καλοκαίρι, εγώ προσωπικά δεν βλέπω.
Αντιθέτως, φάνηκε ποιος είχε πλάνο και ποιος όχι με τις αλλαγές στην ανάπαυλα.
Οσο για το πέναλτι και την αποβολή; Είναι καραμπινάτα (και πέναλτι και αποβολή), ενδεικτικά πως στο «Φως» την Κυριακή δεν γράφτηκε απολύτως τίποτα για… σφαγή αλλά για την ταυτότητα του Βαλβέρδε, που του την πήρε ο Νιόπλιας.
Και, για να γυρίσουμε στον Κρουγκλόφ, η πίστη του Νιόπλια στην ομάδα και στους παίκτες του είναι αυτό που έκρινε το σαββατιάτικο ντέρμπι.
Επιμέλεια : Kouvanezos
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου