Αν ήμουν στο Δημοτικό και μου ζητούσε ο δασκάλος να γράψω μία έκθεση ιδεών χρησιμοποιώντας ως αρχική πρόταση τον παραπάνω κανόνα, δε νομίζω να είχα να γράψω πολλά. Τα όσα έγραφα θα επικεντρώνονταν, πολύ απλά, σε τρεις βασικούς άξονες.
1η Ερώτηση: "Διαλέγουν" οι ποδοσφαιριστές των ελληνικών ομάδων παιχνίδια;
Οι απαντήσεις στη συγκεκριμένη ερώτηση είναι διφορούμενες. Άλλοι λένε ναι, άλλοι λένε όχι. Οι πρώτοι στηρίζουν το επιχείρημά τους στο γεγονός ότι ομάδες όπως ο Άρης αλώνουν το "Βιθέντε Καλντερόν" (έδρα της μέχρι πρώτινος κατόχου του Europa League) και μέσα σε διάστημα λιγότερο του ενός μήνα ηττώνται στην έδρα τους από την Ξάνθη. Άρα οι ποδοσφαιριστές επιλέγουν σε ποιο παιχνίδι θα δώσουν όλο τους το είναι (συνυπολογίζοντας και την αναμενόμενη κούραση) επιδιώκοντας προβολή στο εξωτερικό και μεταγραφή σε μεγαλύτερο πρωτάθλημα. Λογικό!!! Οι μεν δεύτεροι υποστηρίζουν πως η διαφορά στο πάθος που επιδεικνύουν οι ποδοσφαιριστές των ελληνικών ομάδων μεταξύ ελληνικών και ευρωπαϊκών αγώνων οφείλεται στο γεγονός και μόνο ότι ένας αγώνας με μεγάλη ευρωπαϊκή ομάδα και το ενδεχόμενο νίκης επί αυτής αυξάνουν την καψούρα του ποδοσφαιριστή για το ποδόσφαιρο. Ότι δηλαδή οι ποδοσφαιριστές ξετρελαίνονται στην ιδέα να επικρατήσουν ενός μεγάλου ευρωπαϊκού κλαμπ. Εξίσου λογικό!!!
2η Ερώτηση: Φταίει η κούραση από τους ανα τρεις μέρες αγώνες που δίνει μια ελληνική ομάδα;
Εδώ λίγο πολύ οι απαντήσεις μοιάζουν μεταξύ τους και συνοψίζονται σε ένα λιτό και κατανοητό "ναι". Πολλοί είναι, βέβαια, αυτοί που είναι πιο σκληροί με τις ομάδες τους θεωρώντας πως οι ομάδες τους δε θα έπρεπε να κουράζονται:
"- Και γιατί να κουράζονται; Τόσες χιλιάδες ευρώ τον χρόνο παίρνουν..."
"- Και ο Τσάβι με τον Ινιέστα γιατί δεν κουράζονται δηλαδή;"
3η Ερώτηση: Μήπως φταίει το γεγονός ότι οι ποδοσαφαιριστές των ελληνικών ομάδων μετά από μεγάλη ευρωπαϊκή νίκη "ξενερώνουν" με το να παίζουν στο ελληνικό πρωτάθλημα;
"Ναι, πως να έχει το ίδιο πάθος ο Πάμπλο Γκαρσία με την Κέρκυρα, όταν πριν τρεις μέρες ήταν ένας από αυτούς που πήραν μεγάλη νίκη-πρόκριση στο Ζάγκρεμπ;", θα πει κάποιος
"Όχι, ο Πάμπλο Γκαρσία είναι νικητής και παίζει πάντα με πάθος για να νικήσει ακόμη και τον Φοίνηκα Πολίχνης...", θα πει κάποιος άλλος
Η δική μου απάντηση συνοψίζεται σε τρεις αράδες κειμένου: "Κούραση και ξανά κούραση. Οι ελληνικές ομάδες δεν είναι συνηθισμένες στο Κυριακή-Πέμπτη-Κυριακή. Ο Πάμπλο Γκαρσία και ο χ Πάμπλο Γκαρσία δε θέλει να χάνει ούτε από την Αναγέννηση Επανομής. Όσο για το παράδειγμα με τον Τσάβι και τον Ινιέστα είναι το λιγότερο αστείο!"
Αποτέλεσμα; Ο Άρης να έχει πέρασει στους "32" του Europa League από όμιλο με ομάδες όπως η Ατλέτικο Μαδρίτης, η Μπάγιερ Λεβερκούζεν και η Ρόζενμποργκ, ενώ στο ελληνικό πρωτάθλημα να είναι 9ος, ενώ ο Π.Α.Ο.Κ. να είναι και αυτός στους "32" (με ευκολότερο, ομολογουμένως, από τον Άρη όμιλο) και να απέχει 13 πόντους από τον πρώτο Ολυμπιακό με το κλείσιμο μόλις του πρώτου γύρου.
Κάτι τρέχει με τον Ηρακλή:
Τι, όμως, ακόμη δεν μπορώ να συνειδητοποιήσω... Ένας Ηρακλής άψυχος στην έδρα του με ομάδες όπως ο Ολυμπιακός Βόλου, ο Εργοτέλης και ο Πανσερραϊκός και ψυχωμένος μασώντας σίδερα στα εντός έδρας μεγάλα ντέρμπι με Ολυμπιακό, Άρη και Α.Ε.Κ. Τα μαθηματικά μου δε γίνεται να μέ προδίδουν σ' αυτήν την περίπτωση. Με τα δεδομένα αυτά ο Ηρακλής είναι 10ος με 19 βαθμούς, ενώ αν έδειχνε την ίδια ψυχή και στους αγώνες με τον Βόλο, τον Εργοτέλη και τον Πανσερραϊκό θα ήταν 3ος με 25 βαθμούς!
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου