Αφορμή για αυτό το tribute στον εκπληκτικό εκείνο μεσοεπιθετικό από την Λωραίνη στάθηκε η πριν από ώρες επιβεβαίωση της υποψηφιότητας του για την μεγάλη καρέκλα της FIFA. Μία θέση που φαίνεται να του ταιριάζει πλέον γάντι, μιας και όπως έχει δείξει από το 2007 ως πρόεδρος της UEFA, έχει την ίντριγκα και το παρασκήνιο στο αίμα του. Το θέμα βέβαια δεν είναι το πως, πόσο και γιατί όσοι τον γουστάραμε τρελά τότε, ξενερώνουμε να τον βλέπουμε με τη γραβάτα να το παίζει ποδοσφαιροπατέρας. Το κείμενο είναι για όσα υπέροχα χάρισε νωρίτερα: τότε που με το μαλλί σχεδόν αφάνα και το κοντό, κολλητό παντελονάκι δεν σταματούσε να αραδιάζει μαγικές στιγμές.
Η καταγραφή τους ξεκινάει σε τοπικό επίπεδο από την Ζουφ. Εκεί άρχισε να κάνει τα δικά του και το 1971, σε ηλικία μόλις 16 ετών τον ξεχώρισε η Μετς. Μόνο που ο γιατρός της ομάδας αφού τον εξέτασε, εισηγήθηκε να μην υπογράψει ο μικρός, καθώς είχε ασθενική καρδιά. Τελικά ένα χρόνο αργότερα αφού είδε κι απόειδε, πήγε στους αναπληρωματικούς της Νανσί, στην οποία προπονητής ήταν ο πατέρας του, Αλντο. Εκεί τρέλανε κόσμο με το καλημέρα, όταν στο πρώτο του επίσημο ματς κόντρα στη Βαλανσιέν, σημείωσε χατ τρικ. Την επόμενη σεζόν όμως εξαιτίας τραυματισμού δεν μπόρεσε να βοηθήσει και η Νανσί υποβιβάστηκε. Βέβαια στη Ligue2 με 17 γκολ έκανε εύκολα τη διαφορά, την επανέφερε στο Σαμπιονά και το 1978 την οδήγησε στην κατάκτηση του Κυπέλλου.
Τότε ήρθε και η κλήση του για το Μουντιάλ στα γήπεδα της Αργεντινής, πράγμα τρομερά σπάνιο για παίκτη της Νανσί. Το 1979 ακολούθησε η μεταγραφή στη Σεντ Ετιέν, με την οποία εξελίχτηκε ακόμα περισσότερο και έφτασε στην κορυφή του πρωταθλήματος (1981), χάνοντας και δύο τελικούς Κυπέλλου (1981, 1982). Το σημαντικότερο όμως ήταν ότι μαζί της έπαιξε σε ευρωπαϊκές διοργανώσεις και έφτιαξε το όνομα του εκτός συνόρων. Βέβαια η εκτόξευση θα ερχόταν με την 4η θέση στο Μουντιάλ της Ισπανίας (1982), η οποία έφερε και την αγορά του από τη Γιουβέντους.
Εκείνα τα πέντε χρόνια που πέρασε στο Τορίνο ήταν μυθικά. Υπό τις οδηγίες του Τζοβάνι Τραπατόνι και έχοντας στο πλευρό του μία εκπληκτική ομάδα με τρομερά σπουδαίους παίκτες όπως οι Τζοφ, Σιρέα, Τζεντίλε, Ταρντέλι, Μπέτεγκα, Καμπρίνι, Μπόνιεκ, Ρόσι, ο Πλατινί έφτασε στον Θεό. Τον χαμένο τελικό του Πρωταθλητριών (1983) ακολούθησε η κατάκτηση του Κυπελλούχων (1984), για να έρθει το Πρωταθλητριών του 1985 και λίγους μήνες μετά το Διηπειρωτικό. Εκείνη η τριετία 1983-'85 υπήρξε μοναδική για τον Γάλλο, καθώς όχι μόνο τελείωσε και στις τρεις σεζόν ως πρώτος σκόρερ της Σέριε Α', αλλά βραβεύτηκε σερί με τη «Χρυσή Μπάλα», κάτι που νωρίτερα είχε κάνει μόνο ο Γιόχαν Κρόιφ και μετέπειτα ο Λιονέλ Μέσι.
Φυσικά για να γιγαντωθεί ο μύθος του χρειαζόταν και τις επιτυχίες με την Εθνική. Στο EURO του 1984, ο Βασιλιάς πήρε από το χέρι τη σπουδαία φουρνιά των Μπατς, Μπατιστόν, Μποσίς, Τιγκανά, Φερναντέζ, Ζιρές, Αμορός, Λακόμπ και με εννέα δικά του γκολ(!) της χάρισε τον πρώτο τίτλο της. Δύο χρόνια αργότερα στα γήπεδα του Μεξικού και πάλι παίζοντας μπαλάρα, την πήγε στην 3η θέση του κόσμου. Πλέον δεν χωρούσε αμφιβολία, ο Πλατινί ήταν ένας από τους κορυφαίους όλων των εποχών και ο δεύτερος καλύτερος εκείνης της γενιάς, λίγο πίσω μόνο από τον αξεπέραστο Ντιέγο Μαραντόνα.
Ο «Le Roi» υπήρξε ένας από τους πιο εγκεφαλικούς, ευφυείς ποδοσφαιριστές που εμφανίστηκαν ποτέ. Ντελικάτος και λεπτεπίλεπτος στις κινήσεις του σχεδόν όσο ο Κρόιφ, ήταν ένας από τους ελάχιστους για τους οποίους ισχύει εκείνο το αξίωμα με τη... μπάλα που δακρύζει, όταν δεν βρίσκεται στα πόδια τους. Τα αγγίγματα του με το τόπι ήταν από έναν άλλον ποδοσφαιρικό πλανήτη και η φαντασία του κάλπαζε σε ένα ανώτερο επίπεδο, όπου δεν χωρούν λογικές και προβλέψεις. Ετσι δεν μπορούσε και κανείς να προβλέψει το που θα έστελνε τη μπάλα. Η μαεστρική οργάνωση, η αντίληψη του χώρου και του χρόνου, οι μπαλιές τρύπες και πάνω απ' όλα τα τελειώματα του. Το φάλτσο απέκτησε άλλη έννοια και μαζί με τον Βραζιλιάνο Ζίκο θεωρήθηκαν οι θεμελιωτές των τρομερών εκτελέσεων φάουλ που απέκτησαν την ονομασία «μπανάνα».
Μόνο που ήταν τεμπελάκος. Δεν δούλευε στις προπονήσεις και βαριόταν να κάνει αυτά που όφειλε για να βελτιωθεί. Ηταν ο απόλυτος θιασώτη αυτού που οι Ιταλοί αποκαλούν «μπρίο», μα έπαιζε μόνο για το δικό του γούστο, για το κέφι του. Γι' αυτό άλλωστε χωρίς λόγο σταμάτησε λίγο πριν τα 32 του, ενώ θα μπορούσε να παίξει κι άλλο. Ηθελε να φύγει στο peak του και το έκανε όπως όλα τα υπόλοιπα: με στιλ, το 1987, στα καλύτερα του.
«Ο Μισέλ ήταν από εκείνους που μισούσαν την προπόνηση. Θυμάμαι ότι συνήθιζε να μου λέει, όποτε τον μάλωνα για κάποια άσκηση που δεν έκανε σωστά: “Κόουτς δεν θα τρέξουμε 5.000 μέτρα στους Ολυμπιακούς. Για μπαλίτσα πάμε. Θα παίξουμε με τα πόδια και το μυαλό». Σε εκείνη την ατάκα του Τραπατόνι συμπεριλαμβάνεται όλη η αγωνιστική φιλοσοφία εκείνου του παικταρά που μάγεψε μόνο με το δώρο που του χάρισε ο Θεός της μπάλας. Του ηγέτη με το αγύμναστο, αδύναμο σώμα και τα ελάχιστα τρεξίματα στους αγώνες. Εκείνου του παιδιού με την ασθενική καρδιά που στα 16 του απορρίφθηκε από τη Μετς και που μπόρεσε να ανέβει στο Πάνθεον μόνο με το απύθμενο ταλέντο του. Φανταστείτε τι θα λέγαμε για εκείνον τώρα εάν είχε πλαισιώσει τα χαρίσματα του με λίγη παραπάνω δουλειά...
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου