Ενας χρόνος πέρασε από τον πρόωρο χαμό του Αντόνιο Ντε Νίγκρις. Ο άτυχος ποδοσφαιριστής της Λάρισας υπέστη καρδιακό επεισόδια και άφησε την τελευταία του πνοή στον ύπνο του, σκορπίζοντας την θλίψη στον χώρο του ελληνικού αθλητισμού αλλά κυρίως στην οικογένειά του.
Εναν χρόνο μετά, η σύζυγος του, Σόνια δεν μπορεί ακόμη να πιστέψει τι συνέβη στη ζωή της. Σε συνέντευξη που παραχώρησε σε μεξικάνικη εφημερίδα, αναφέρεται στις τραγικές στιγμές που έζησε και τις δυσκολίες που αντιμετωπίζει, μη έχοντας δίπλα της τον Αντόνιο.
«Προσπάθησα να βρω παρηγοριά στην πραγματικότητα και στις μνήμες», λέει κοιτώντας τις φωτογραφίες του χαμογελαστού Τάνο. Λέει ότι βρήκε τη δύναμη να ζήσει λόγω της 5χρονης κόρης της Μιράντα. «Έχω επικεντρωθεί στη Μιράντα, είναι η προτεραιότητά της ζωής μου. Δεν είχε ζήσει ποτέ στο Μόντερέι και τώρα πάει στο νηπιαγωγείο», τονίζει.
Πάλη με την ρουτίνα
Και συνεχίζει: «Από τότε που έφτασα άρχισα να παλεύω με τη ρουτίνα και κατάφερα να μην δείχνω τόσο λυπημένη. Με βοήθησαν η αδερφή μου και ένας φίλος και δόξα τω Θεό η κόρη μου είναι πολύ ευπροσάρμοστη. Πήγε στο νηπιαγωγείο και είναι συνεχώς ανάμεσα σε παιδιά».
Η μικρή Μιράντα που μιλάει Ισπανικά, Αγγλικά και κάποια τουρκικά, έχει μακριά σκούρα μαλλιά, λευκό δέρμα και ένα χαμόγελο που μοιάζει με αυτό του πατέρα της. Λέει ότι ο μπαμπάς της νοιάζεται γι' αυτήν κι τη μητέρα της από τον ουρανό, και τρέχει για να γεμίσει φιλιά τη μητέρα της Σόνια, όταν δει ένα δάκρυ να τρέχει στα μάγουλά της.
Η Σόνια έχει πτυχίο στο διεθνές εμπόριο όμως έχει αφιερώσει τον εαυτό της στη Μιράντα. «Το χρονικό διάστημα που μοιραστήκαμε μαζί του είναι σύντομο αλλά η ουσία είναι ότι πρέπει να προχωρήσουμε μπροστά», λέει...
Θυμάται όμως προσωπικές τους στιγμές: «Το 2000 με είχε προσκαλέσει στο γήπεδο και όταν σκόραρε μου έστειλε ένα φιλί. Μετά από τρία χρόνια παντρευτήκαμε στο Κανκούν, στις 28 Ιουνίου 2003». Από τότε έζησαν σε πολλές χώρες: «Πάντα ανησυχούσε για εμάς και κυρίως για να μεγαλώσει σωστά η Μιράντα. Ήμασταν πάντα μαζί, όλη μέρα μετά τις προπονήσεις».
Η μοιραία βραδιά...
Θυμήθηκε και τη μοιραία βραδιά. Είδαν οι τρεις τους μια ταινία και στη συνέχεια, ο Αντόνιο πήγε τη Μιράντα στο κρεβάτι της να κοιμηθεί. «Τον άκουγα να ροχαλίζει και ξαφνικά, το πρόσωπό του έπεσε στον ώμο του. Αναψα το φως και έφερα οινόπνευμα νομίζοντας ότι είχε λιποθυμήσει. Όμως δεν αντέδρασε».
Στη Λάρισα είχε λίγο καιρό και οι φίλοι που είχαν κάνει δεν ήταν πολλοί. Είχε μόλις τέσσερα τηλέφωνα από την ομάδα και δεν γνώριζε ποιόν καλούσε. Τελικά, κάλεσε έναν φίλο του Αντόνιο, του οποίου η σύζυγος ήταν από το Μεξικό. Αυτοί κάλεσαν τελικά ασθενοφόρο. Οταν έφτασε, δεν της επέτρεψαν να συνοδεύσει τον Αντόνιο στο ασθενοφόρο.
Η Σόνια περιγράφει και τις τραγικές στιγμές στο νοσοκομείο: «Είδα μια νοσοκόμα που έβγαινε από το χώρο όπου ήξερα ότι ήταν ο Αντόνιο, γνωρίζοντας επίσης ότι δεν υπήρχε άλλος ασθενής. Την είδα να κρατά μια φιάλη με φυσιολογικό ορό και αυτό με καθησύχασε. Άνοιξα την πόρτα και είδε ένα λευκό σεντόνι πάνω του και ένας γιατρός μου έδωσε τα πράγματά του, μου χτύπησε την πλάτη και μου είπε στα αγγλικά ότι λυπάται για την απώλεια».
«Δεν ήταν ποτέ άρρωστος»
Η ώρα ήταν τέσσερις τα ξημερώματα και δεν ήξερε τι να κάνει. «Προσπάθησα να μιλήσω με τα αδέρφια του Αντόνιο και μίλησα με τον Αλντο». Όταν η Σόνια επέστρεψε στο σπίτι ήταν ήδη εκεί αστυνομικοί και δημοσιογράφοι. Η ομάδα είχε ειδοποιήσει την πρεσβεία και έναν ψυχολόγο.
«Θέλω να διευκρινίσω ότι δεν ήταν ποτέ άρρωστος», λέει η Σόνια και προσθέτει: «Η καρδιά του ήταν λίγο μεγαλύτερη και κάθε έξι μήνες έκανε εξετάσεις. Δεν ήξερα ότι θα μπορούσε να πεθάνει για το τίποτα. Πονάω τόσο πολύ. Αυτός ποτέ δεν θα τολμούσε να ρισκάρει να μας αφήσει μόνους μας αν ήξερε τον κίνδυνο».
«Ο μπαμπάς δεν θέλει να μας βλέπει λυπημένες»
Η Μιράντα λέει: «’Μην κλαις’ της είπα ‘ο μπαμπάς δεν θέλει να μας βλέπει λυπημένες».
Ο αδελφός του Αντόνιο, ο νεαρός Αλντο βοήθησε όσο κανείς την Σόνια και την Μιράντα... «Και όταν κατέκτησε το πρωτάθλημα, του είπα ότι ΄ο αδελφός σου θα είναι πολύ περήφανος για σένα. Πλέον, έχει περάσει ένας χρόνος και ακόμη συνεχίζω να λαμβάνω γράμματα και μηνύματα από φιλάθλους. Σκέφτομαι ότι ο Τόνιο χαίρεται που βλέπει τόση συμπαράσταση από τον κόσμο».
Εναν χρόνο μετά, η σύζυγος του, Σόνια δεν μπορεί ακόμη να πιστέψει τι συνέβη στη ζωή της. Σε συνέντευξη που παραχώρησε σε μεξικάνικη εφημερίδα, αναφέρεται στις τραγικές στιγμές που έζησε και τις δυσκολίες που αντιμετωπίζει, μη έχοντας δίπλα της τον Αντόνιο.
«Προσπάθησα να βρω παρηγοριά στην πραγματικότητα και στις μνήμες», λέει κοιτώντας τις φωτογραφίες του χαμογελαστού Τάνο. Λέει ότι βρήκε τη δύναμη να ζήσει λόγω της 5χρονης κόρης της Μιράντα. «Έχω επικεντρωθεί στη Μιράντα, είναι η προτεραιότητά της ζωής μου. Δεν είχε ζήσει ποτέ στο Μόντερέι και τώρα πάει στο νηπιαγωγείο», τονίζει.
Πάλη με την ρουτίνα
Και συνεχίζει: «Από τότε που έφτασα άρχισα να παλεύω με τη ρουτίνα και κατάφερα να μην δείχνω τόσο λυπημένη. Με βοήθησαν η αδερφή μου και ένας φίλος και δόξα τω Θεό η κόρη μου είναι πολύ ευπροσάρμοστη. Πήγε στο νηπιαγωγείο και είναι συνεχώς ανάμεσα σε παιδιά».
Η μικρή Μιράντα που μιλάει Ισπανικά, Αγγλικά και κάποια τουρκικά, έχει μακριά σκούρα μαλλιά, λευκό δέρμα και ένα χαμόγελο που μοιάζει με αυτό του πατέρα της. Λέει ότι ο μπαμπάς της νοιάζεται γι' αυτήν κι τη μητέρα της από τον ουρανό, και τρέχει για να γεμίσει φιλιά τη μητέρα της Σόνια, όταν δει ένα δάκρυ να τρέχει στα μάγουλά της.
Η Σόνια έχει πτυχίο στο διεθνές εμπόριο όμως έχει αφιερώσει τον εαυτό της στη Μιράντα. «Το χρονικό διάστημα που μοιραστήκαμε μαζί του είναι σύντομο αλλά η ουσία είναι ότι πρέπει να προχωρήσουμε μπροστά», λέει...
Θυμάται όμως προσωπικές τους στιγμές: «Το 2000 με είχε προσκαλέσει στο γήπεδο και όταν σκόραρε μου έστειλε ένα φιλί. Μετά από τρία χρόνια παντρευτήκαμε στο Κανκούν, στις 28 Ιουνίου 2003». Από τότε έζησαν σε πολλές χώρες: «Πάντα ανησυχούσε για εμάς και κυρίως για να μεγαλώσει σωστά η Μιράντα. Ήμασταν πάντα μαζί, όλη μέρα μετά τις προπονήσεις».
Η μοιραία βραδιά...
Θυμήθηκε και τη μοιραία βραδιά. Είδαν οι τρεις τους μια ταινία και στη συνέχεια, ο Αντόνιο πήγε τη Μιράντα στο κρεβάτι της να κοιμηθεί. «Τον άκουγα να ροχαλίζει και ξαφνικά, το πρόσωπό του έπεσε στον ώμο του. Αναψα το φως και έφερα οινόπνευμα νομίζοντας ότι είχε λιποθυμήσει. Όμως δεν αντέδρασε».
Στη Λάρισα είχε λίγο καιρό και οι φίλοι που είχαν κάνει δεν ήταν πολλοί. Είχε μόλις τέσσερα τηλέφωνα από την ομάδα και δεν γνώριζε ποιόν καλούσε. Τελικά, κάλεσε έναν φίλο του Αντόνιο, του οποίου η σύζυγος ήταν από το Μεξικό. Αυτοί κάλεσαν τελικά ασθενοφόρο. Οταν έφτασε, δεν της επέτρεψαν να συνοδεύσει τον Αντόνιο στο ασθενοφόρο.
Η Σόνια περιγράφει και τις τραγικές στιγμές στο νοσοκομείο: «Είδα μια νοσοκόμα που έβγαινε από το χώρο όπου ήξερα ότι ήταν ο Αντόνιο, γνωρίζοντας επίσης ότι δεν υπήρχε άλλος ασθενής. Την είδα να κρατά μια φιάλη με φυσιολογικό ορό και αυτό με καθησύχασε. Άνοιξα την πόρτα και είδε ένα λευκό σεντόνι πάνω του και ένας γιατρός μου έδωσε τα πράγματά του, μου χτύπησε την πλάτη και μου είπε στα αγγλικά ότι λυπάται για την απώλεια».
«Δεν ήταν ποτέ άρρωστος»
Η ώρα ήταν τέσσερις τα ξημερώματα και δεν ήξερε τι να κάνει. «Προσπάθησα να μιλήσω με τα αδέρφια του Αντόνιο και μίλησα με τον Αλντο». Όταν η Σόνια επέστρεψε στο σπίτι ήταν ήδη εκεί αστυνομικοί και δημοσιογράφοι. Η ομάδα είχε ειδοποιήσει την πρεσβεία και έναν ψυχολόγο.
«Θέλω να διευκρινίσω ότι δεν ήταν ποτέ άρρωστος», λέει η Σόνια και προσθέτει: «Η καρδιά του ήταν λίγο μεγαλύτερη και κάθε έξι μήνες έκανε εξετάσεις. Δεν ήξερα ότι θα μπορούσε να πεθάνει για το τίποτα. Πονάω τόσο πολύ. Αυτός ποτέ δεν θα τολμούσε να ρισκάρει να μας αφήσει μόνους μας αν ήξερε τον κίνδυνο».
«Ο μπαμπάς δεν θέλει να μας βλέπει λυπημένες»
Η Μιράντα λέει: «’Μην κλαις’ της είπα ‘ο μπαμπάς δεν θέλει να μας βλέπει λυπημένες».
Ο αδελφός του Αντόνιο, ο νεαρός Αλντο βοήθησε όσο κανείς την Σόνια και την Μιράντα... «Και όταν κατέκτησε το πρωτάθλημα, του είπα ότι ΄ο αδελφός σου θα είναι πολύ περήφανος για σένα. Πλέον, έχει περάσει ένας χρόνος και ακόμη συνεχίζω να λαμβάνω γράμματα και μηνύματα από φιλάθλους. Σκέφτομαι ότι ο Τόνιο χαίρεται που βλέπει τόση συμπαράσταση από τον κόσμο».
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου