Η ζωή του Ζιλμπέρτο Σίλβα θα μπορούσε να γίνει άνετα βιβλίο. Ξεκινώντας στα 13 του χρόνια ως ταπετσέρης, έφθασε σήμερα να έχει κατακτήσει Παγκόσμιο Κύπελλο και να είναι αρχηγός της «σελεσάο». Και αφού πρόλαβε στα παιδικά του χρόνια να παίξει μπάλα ξυπόλυτος στις αλάνες της πόλης, Λαγκόα ντα Πράτα.Αυτός, ο Μέσι και ο ΡιμπερίΗ αποκάλυψη του Ζιλμπέρτο έγινε σε μία άκρως συγκινητική συνέντευξη που παραχώρησε ο άσος του Παναθηναϊκού στην εφημερίδα «Independent», η οποία τον επέλεξε μαζί με άλλους δυο μεγάλους άσους του παγκοσμίου ποδοσφαίρου τον Μέσι και τον Ριμπερί να μιλήσει για τα δύσκολα παιδικά του χρόνια, την Ουσίνα Λουσιάνα (την πόλη που μεγάλωσε και δεν υπάρχει πια) τη μετακόμιση της οικογένειάς του και τα δύσκολα παιδικά χρόνια στη φτώχια μέχρι να έρθει τελικά η καταξίωση.
Η πόλη που δεν υπάρχει πια!
Η αφήγηση του Ζιλμπέρτο ξεκινάει ως εξής: «Η Ουσίνα Λουσιάνα, η πόλη που μεγάλωσα, δεν υπάρχει πια. Είναι λυπηρό. Το μόνο που έχει απομείνει είναι το εργοστάσιο ζάχαρης που εργαζόταν ο πατέρας μου, 200 χιλ. από το Μπέλο Οριζόντε. Κατά τη δεκαετία του 80’ ξέσπασε μια απεργία στο εργοστάσιο με σκοπό την αύξηση των μισθών. Ωστόσο, η απεργία δεν είχε οργανωθεί καλά κι ο έλεγχος χάθηκε. Ακολούθησαν μάχες με την αστυνομία και πολλοί εργάτες απολύθηκαν, ανάμεσά τους και ο πατέρας μου. Έτσι με πολλούς ακόμη ανθρώπους αναγκαστήκαμε να μετακομίσουμε».
Τα χρόνια της ξενιτιάς και οι αλάνες
Στη συνέχεια ο Βραζιλιάνος εξιστορεί: «Τότε πήγαμε στην πόλη Λαγκόα ντα Πράτα που βρισκόταν 5 χιλ. μακριά. Από τη στιγμή που φύγαμε άρχισαν να κατεδαφίζουν τα σπίτια τα οποία είχαμε ζήσει. Ωστόσο, στο χωριό ήμασταν περικυκλωμένοι από συγγενείς και φίλους. Ήταν πολύ όμορφα. Δεν ήμασταν άνετα αλλά εκεί είχα όλα τα άλλα. Παίζαμε ποδόσφαιρο όλη την ώρα όταν ήμασταν παιδιά. Ήταν κι άλλα χωριά εκεί τα οποία χτίστηκαν από τους ανθρώπους που απολύθηκαν από το εργοστάσιο της ζάχαρης. Σε κάθε χωριό υπήρχε μια αλάνα. Δεν υπήρχε χόρτο αλλά μπορούσαμε να παίξουμε ποδόσφαιρο. Ήμασταν πάντοτε ξυπόλυτοι. Αν φορούσαμε τα παπούτσια μας για να παίξουμε ποδόσφαιρο τότε δεν είχαμε άλλα για να πάμε σχολείο».
«Ξυπόλητος στις πέτρες»
«Θυμάμαι αυτές τις σκληρές πλαστικές μπάλες που ήταν δύσκολο να τις χτυπήσεις. Στον δρόμο η επιφάνεια δεν ήταν ομαλή και καλυπτόταν από πέτρες. Και εμείς δεν φορούσαμε τίποτα. Μάθαμε να προσαρμοζόμαστε σε κάθε έδαφος και στον τρόπο που αναπηδούσε η κάθε μπάλα. Νομίζω ότι αυτό έκανε τη διαφορά στον τρόπου που μάθαμε να παίζουμε».
Η άρρωστη μητέρα και το εργοτάξιο
«Εκεί στη Λαγκόα Ντα Πράτα υπήρχε μια μικρή ακαδημία ποδοσφαίρου στην οποία ο ιδιοκτήτης με κάλεσε να συμμετάσχω. Στα 13 μου μπήκα σε μια τοπική ομάδα τη Λαγκόα και δούλευα ταπετσέρης. Αλλά στη συνέχεια είχαμε κάποια προβλήματα στο σπίτι, ήταν άρρωστη η μητέρα μου και αποφάσισα να σταματήσω το ποδόσφαιρο για αν εργάζομαι πλήρως έτσι ώστε να συνεισφέρω στο σπίτι για την αφορά φαμράκων. Όταν είπα στον ιδιοκτήτη της ακαδημίας ότι πρέπει να σταματήσω για βρω δουλειά, με βοήθησε να εργαστώ σε ένα εργοτάξιο. Ήταν πολύ δύσκολη δουλειά και από την πρώτη μέρα κουράστηκα».
Στα 16 άρχισε η δουλειά…
«Μου άρεσε να πιστεύουν ότι θα μπορούσα να γίνω ποδοσφαιριστής. Η Αμέρικα Μινέιρο μίλησε για μένα και για ένα άλλο παιδί που έπαιζε στην ομάδα. ''Γιατί να μην έρθει να δοκιμαστεί;''. Τότε ήμουν 16 και ο φίλος μου ένα χρόνο μεγαλύτερος. Πήγαμε μαζί στο Μπέλο Οριζόντε για να μας δοκιμάσουν. Εγώ πέρασα, αλλά εκείνος όχι. Αυτό ήταν. Μπήκα στο Under-16. Τα βρήκα σκούρα. Έπρεπε να φύγω από το σπίτι. Η μητέρα μου ήταν καλύτερα αλλά έπρεπε να πάω σε ένα ξονοδοχείο μαζί με τους συμπαίκτες μου. Οι προπονήσεις ήταν πολύ σκληρές και διπλές καθημερινά. Ο προπονητής μας Έντσο Γκαούτσο ήταν πολύ σκληρός και μας φώναζε πολύ. Στα 16 η απλή χαρά του παιχνιδιού είχε τελειώσει για μένα και είχε αρχίσει η δουλειά.
«Ήμουν τυχερός»
Έπειτα από 4,5 χρόνια στην Αμέρικα Μινέιρο κατέληξα και πάλι στην Λαγκόα ντα Πράτα, που δούλεψα σε εργοστάσιο. Τελικά επέστρεψα και τα πράγματα εξελίχθηκαν τόσο γρήγορα όσο ένα αεροπλάνο που απογειώνεται.
Όταν κοιτάζω πίσω στο παρελθόν, σκέφτομαι από πού ξεκίνησα και πού βρίσκομαι τώρα. Πώς θα μπορούσα να φανταστώ τι θα μου συνέβαινε; Πώς θα μπορούσα να φανταστώ ότι θα κατακτήσω το Παγκόσμιο Κύπελλο; Πώς μπορώ να τα εξηγήσω όλα αυτά τώρα; Είχα ανθρώπους που με έβαλαν στο σωστό δρόμο. Ήμουν τυχερός. Πήρα τη δεύτερη ευκαιρία και την εκμεταλλεύτηκα».
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου