«Μια μέρα χωρίς ποδόσφαιρο, είναι μια χαμένη μέρα»

Άνθρωπος των έργων κι όχι των λόγων. Διακεκριμένος ως ποδοσφαιριστής, αλλά εξαιρετικός ως προπονητής, ο Έρνστ Χάπελ ήταν ένας θρύλος των πάγκων. Μετά από μια καριέρα ως αμυντικός (1942-1959) που είχε ως αποκορύφωμα την τρίτη θέση με την εθνική Αυστρίας στο Παγκόσμιο Κύπελλο το 1954, πήρε την μπαγκέτα του και άρχισε να διευθύνει σαν μαέστρος τις ομάδες που ανέλαβε. Γεννηθηκε στις 29 Νοεμβρίου το 1925 και απεβίωσε 66 χρόνια αργότερα στις 14 Νοεμβρίου το 1992.

Λάτρευε τη ζώνη στην άμυνα, αφού θεωρούσε ότι το μαν του μαν είναι για γαϊδούρια, όπως και το επιθετικό ποδόσφαιρο, αφού προτιμούσε ένα σκορ 5-4 όπως έλεγε παρά 1-0. Δεν ήθελε πολλούς ανθρώπους γύρω του, παρά μόνον τους απολύτως απαραίτητους, ενώ οι σχέσεις του με τους ποδοσφαιριστές του ήταν καθαρά επαγγελματικές, ποτέ φιλικές.

Ο Έρνστ Χάπελ ήταν άνθρωπος που θα έπαιρνε ρίσκο, που δοκίμαζε, που άλλαζε, που διόρθωνε. Η αγαπημένη του ατάκα έλεγε τόσα λίγα, αλλά σήμαινε τόσα πολλά: «Μια μέρα χωρίς ποδόσφαιρο, είναι μια χαμένη μέρα»

Η αμυντική του καριέρα

Διακόσιες σαράντα φορές φόρεσε τη φανέλα της Ραπίντ Βιέννης, η οποία ήταν η μία από τις δύο(!) ομάδες στις οποίες αγωνίστηκε. Μπακ με αίσθηση της μπάλας, με καλή τεχνική και ωριμότητα στο παιχνίδι του, έγινε γρήγορα το αγαπημένο «παιδί» της εξέδρας. Τις χρονιές 1955 και 1956 αγωνίστηκε με την Ρασίνγκ Κλαμπ του Παρισιού και σε 49 συμμετοχές είχε 9 γκολ. Τα τρόπαιά του, έξι πρωταθλήματα (1946, 1948, 1951, 1952, 1954, 1957) και ένα κύπελλο Αυστρίας (1946).

Ο καλύτερος προπονητής της Αυστρίας

Μετά απογειώθηκε! Ως προπονητής πήρε πρωταθλήματα σε τέσσερις διαφορετικές χώρες, δύο Τσάμπιονς Λιγκ (τότε Πρωταθλητριών) με διαφορετικές ομάδες, ενώ οδήγησε την Ολλανδία στην δεύτερη θέση του Παγκοσμίου Κυπέλλου το 1978.

Όλα ξεκίνησαν με την Άντο Ντεν Χάαγκ το 1962 και το Κύπελλο Ολλανδίας, από την οποία έφυγε και πήγε στην Φέγενορντ. Με την ομάδα του Ρότερνταμ σάρωσε. Τσάμπιονς Λιγκ, πρωτάθλημα και Διηπειρωτικό. Το κατόρθωμά του αυτό επανέλαβε και με το Αμβούργο το 1982, όταν πήρε για δεύτερη φορά το κορυφαίο ευρωπαϊκό τρόπαιο συλλόγων, πράγμα που έχουν πετύχει μόλις άλλοι δύο προπονητές, ο Ότμαρ Χίτζφελντ (Ντόρτμουντ και Μπάγερν) και ο Ζοσέ Μουρίνιο (Πόρτο και Ίντερ). Το πέρασμά του από τις Σεβίλλη, Κλαμπ Μπριζ και Τιρόλ άφησε ανεξίτηλο το στίγμα του και τη νοοτροπία του εκεί.

Ο τελευταίος του σταθμός ήταν η εθνική Αυστρίας, αφού στις 14 Νοεμβρίου 1992 απεβίωσε σε ηλικία 66 ετών, έχοντας καρκίνο στον πνεύμονα. Προς τιμήν του η ποδοσφαιρική ομοσπονδία της Αυστρίας έδωσε το όνομά του στο μεγαλύτερο στάδιο, το “Πράτερσταντιον” της Βιέννης.