Στις μικρές Λίγκες, στις οποίες ανδρώθηκαν οι Πρωταθλητές Ευρώπης, δεν γεμίζουν τα γήπεδα και κανένα τηλεοπτικό κανάλι δεν ασχολείται με το να προβάλει το έργο που παρουσιάζεται με όπλο το τίποτε. Κανένας φορέας δεν στέκεται πλάι στους γονείς και τα συνολικότερα στηρίγματα αυτών των παιδιών, που έφτυσαν αίμα για να τα φέρουν στο πρώτο σκαλί της Ευρώπης. Οπότε, μάλλον, παραείναι υπερβολικό να κάνουμε λόγο για μεγαλείο ελληνικής ψυχής την ώρα που αναφερόμαστε σ΄ έναν οργανισμό, τα άτομα του οποίου ήταν πιθανότατα άγνωστα στον μέσο πανηγυρτζή των social media που αυτήν την ώρα τα αποθεώνει!
Έτσι συμβαίνει, όμως, κι αυτό είναι πράγματι άξιο μελέτης. Εδώ που δεν υπάρχει καμία σοβαρή υποδομή, εδώ που όταν ένας σύλλογος αποκτά έναν νεαρό παίκτη δοκιμάζεται στην κριτική, φυτρώνει λουλούδι μέσα στη λάσπη! Σ΄ αυτό μπορούμε να σταθούμε, αφήνοντας στην άκρη τη λεβεντιά κι όλα τα υπόλοιπα κλαρινογαμπρίστικα τσιτάτα. Η επιτυχία δεν ανήκει στους πολλούς, μα συγκεκριμένα σε όσους πίστεψαν και βρέθηκαν στον περίγυρο της ομάδας. Το μπάσκετ είναι το εθνικό σπορ των Ελλήνων. Έχει μάθει να πορεύεται με τα λιγότερα. Να μην απολαμβάνει την προβολή του ποδοσφαίρου και να βρίσκεται στο επίκεντρο όταν φέρνει διάκριση μόνο!
Χαλυβδώθηκε στην εσωστρέφεια αυτών που το ανάγουν σε πυρηνική φυσική, για να τρέφονται απ΄ αυτό! Λες και υπάρχει κάποιος άλλος λαός, πλην των Αμερικανών, στον οποίο κάθε παιδί που μαθαίνει να περπατά, πορεύεται με μία μπάλα στο χέρι σε ανοικτά γήπεδα. Χωρίς καμία απαίτηση, δίχως καμία βοήθεια, μόνο του μέσα στο συνολικότερο χάος του τόπου. Από το 1995 και το έπος της τότε Εφήβων στο Μουντομπάσκετ πέρασαν είκοσι χρόνια και το σπορ συνεχίζει να βρίσκει μαγιά στις μικρές ηλικίες. Αναδεικνύονται πρωταγωνιστές, με την ίδια συνέπεια μέσα στα ίδια κουσούρια.
Κάποιος έλεγε μετά από εκείνη τη μεγάλη νίκη επί της Αυστραλίας στο «ΟΑΚΑ», πώς ο Ευθύμης Ρεντζιάς θα μπορούσε να παίξει μπάσκετ μέχρι και στον πλανήτη Δία! Τότε που ελάχιστοι πίστευαν ότι ιερά τέρατα του σπορ, σαν τον Νίκο Γκάλη, θα βρουν αντικαταστάτες. Οι επόμενοι των τότε μεγάλων, ολοκληρώνουν τώρα την πορεία τους. Κι από πίσω έρχεται μία φουρνιά, της οποίας ξανά κάποιος ξένος ή κοινοτικός θα πάρει τη θέση προσωρινά ή μόνιμα. Ανεξάρτητα κι αν υπάρχουν ή όχι σύλλογοι που θα εμπιστευτούν τους Πρωταθλητές Ευρώπης, ο Παπαγιάννης, ο Σκουλίδας, ο Χαραλαμπόπουλος, ο Λούντζης, ο Δίπλαρος, ο Μιλεντίγεβιτς θα βρουν την άκρη τους. Διότι αυτό συμβαίνει στην Ελλάδα…
Με κάποιο μαγικό τρόπο η ανικανότητα και η αβλεψία καλύπτονται από τους νόμους της φύσης. Ώστε μετά από είκοσι χρόνια, όταν αυτά τα παιδιά, θα ολοκληρώνουν τη μεγάλη τους καριέρα (όσοι κάνουν) κάποιος άλλος περιστασιακός πανηγυρτζής να κάνει το κομμάτι του με την Εφήβων του 2035! Όποιος δεν καταλαβαίνει τη σημασία της επιτυχίας της ομάδας του, επίσης παρεξηγημένου, Ηλία Παπαθεοδώρου ας ρίξει μία ματιά στους ηττημένους. Σύνολο με μέταλλο, ποιότητα και απίθανη πρώτη ύλη. Στις μικρές ηλικίες οι Τούρκοι γαζώνουν και βγάζουν τη μία μεγάλη φουρνιά πίσω από την άλλη. Πού είναι, όμως, οι προηγούμενοι Σιπάχι και Μαχμούτογλου; Είχαν την αναμενόμενη εξέλιξη; Κι ας είναι οι υποδομές καλύτερες στη γειτονική χώρα και η οργάνωση σε υψηλό επίπεδο.
Τον ρόλο παίζουν οι ομάδες όμως. Εκεί το χρήμα ρέει άφθονο και οι πρώτες ύλες αυτές μένουν δίχως επεξεργασία. Ακόμη κι εδώ αυτό συμβαίνει στην τύχη, μια κι ελάχιστοι έχουν το πλάνο. Λόγω έλλειψης χρημάτων πολλές ομάδες θα γυρίσουν το βλέμμα σ΄ αυτά τα παιδιά. Για τη φθηνή λύση, όχι για την αξία τους. Η κατακλείδα είναι πώς έστω και από μία σειρά συγκυριών το μπάσκετ προχωρά κι αναπτύσσεται. Σε λίγο θα ξεχαστεί η επιτυχία και τα ελληνικά κουσούρια πάλι θα βγουν στην επιφάνεια σαν τα περιττώματα στη θάλασσα. Έστω και υπό αυτές τις συνθήκες έχουμε σπουδαίο μπάσκετ όμως, δείγμα για το που θα μπορούσαμε να είμαστε αν υπήρχε ένας συνολικότερος κρατικός προγραμματισμός και η ανάλογη μέριμνα. *Πηγή: sport-fm.gr*
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου