Η φυγή του, το καλοκαίρι του 2003, δεν εξέπληξε κανέναν. Παρότι ήταν ο αγαπημένος της κερκίδας, έκανε το λάθος να συγκρουστεί με το μεγάλο αφεντικό και στη σύγκρουση αυτή μόνο ένας μπορούσε να είναι ο νικητής.Η επιστροφή του όμως, σχεδόν επτά χρόνια αργότερα, ήταν θριαμβευτική. Γιατί ο Ντέιβιντ Μπέκαμ, παρά τις αδυναμίες του, δεν έφυγε ποτέ από τις καρδιές των οπαδών της Μάντσεστερ Γιουνάιτεντ. Οπαδός της ομάδας και ο ίδιος, δεν έπαψε να δηλώνει δημόσια την αφοσίωση και την αγάπη του σ’ αυτή.
Με τον καιρό, το χάσμα που τον χώριζε από τον Άλεξ Φέργκιουσον, τον προπονητή που τον ανέδειξε, γεφυρώθηκε. Μετακομίζοντας, πρώτα στη Μαδρίτη και μετά στο Λος Άντζελες και στο Μιλάνο, πήρε μαζί του τα φώτα της δημοσιότητας που τόσο ενοχλούσαν τον Φέργκι και άφησε την ανάμνηση του καλού παιδιού και παίκτη, που δεν ξέχασε τι σήμαιναν γι’ αυτόν τα χρόνια που πέρασε στο Ολντ Τράφορντ.
Έτσι, η ρεβάνς του αγώνα με τη Μίλαν για τους 16 του Τσάμπιονς Λιγκ εξελίχθηκε σε μια βραδιά Μπέκαμ. Βοήθησε και το γεγονός ότι η Γιουνάιτεντ είχε κερδίσει στο πρώτο ματς, ενώ έκανε ακόμη πιο εύκολο το έργο της πρόκρισης με ένα γκολ στην αρχή.
Ξεσηκωμός
Σε κάθε περίπτωση, πάντως, οι οπαδοί με τα χρυσοπράσινα κασκόλ -σύμβολο της διαρκούς πλέον διαμαρτυρίας τους εναντίον των ιδιοκτητών της ομάδας- είχαν αποφασίσει να υποδεχτούν με τον καλύτερο τρόπο το δικό τους παιδί…
Από τη στιγμή που πάτησε το πόδι του στον αγωνιστικό χώρο για την προθέρμανση, ο Μπέκαμ έγινε αντικείμενο θερμών εκδηλώσεων. Τον χειροκροτούσαν και ανταπέδιδε. Του τραγουδούσαν και χαμογελούσε. Πανό που τον καλωσόριζαν ξεπηδούσαν από διάφορες γωνιές του γηπέδου και τα φλας των μηχανών άστραφταν πιο συχνά από ποτέ. Το αποκορύφωμα ήταν τη στιγμή που στήθηκε στην άκρη της κεντρικής γραμμής για να μπει στο -τελειωμένο πια υπέρ της Γιουνάιτεντ- παιχνίδι.
Η μπάλα ήταν στην περιοχή της Μίλαν, αλλά κανείς δεν έδινε σημασία. Όρθιοι, πάνω από 70.000 άνθρωποι είχαν μάτια μόνο για τον Ντέιβιντ. Τα χρυσοπράσινα κασκόλ ανέμιζαν στον αέρα και το τραγούδι δυνάμωνε. Η εικόνα έμοιαζε μ’ εκείνη της εποχής που κυριαρχούσε στο Ολντ Τράφορντ και μικρά κορίτσια τσίριζαν στο αντίκρισμά του σα να ήταν ποπ σταρ ή αγόρια μιμούνταν το κάθε διαφορετικό κούρεμά του.
Οικειότητα
Υπήρχε όμως μια σημαντική διαφορά. Η ατμόσφαιρα ήταν πιο ζεστή. Αυτή η συνεύρεση είχε ένα τόνο οικειότητας. Ήταν μια επιστροφή στο σημείο αναφοράς. Κάποιοι τόλμησαν να ζητήσουν εν χορώ από τον Φέργκιουσον να ξαναπάρει τον Μπέκαμ στην ομάδα. Όχι πως το πίστευαν, αλλά θεώρησαν καλό να τονίσουν ότι εκεί ανήκει στην πραγματικότητα.
«Ανατρίχιασα», έλεγε μετά ένας οπαδός. Κι ένας άλλος: «Δεν έχω ξαναδεί κάτι τέτοιο». Κάποιοι είπαν ότι είδαν δάκρια να κυλούν στα μάτια του. Και στο τέλος, όταν όλοι οι άλλοι είχαν φύγει και μόνο ο Ροναλντίνιο στεκόταν στην είσοδο της φυσούνας κοιτώντας αμήχανα και χειροκροτώντας κι αυτός το συμπαίκτη του, ο Μπέκαμ έσκυψε και πήρε ένα κασκόλ που του πέταξαν από το πέταλο των φανατικών, το Στρέτφορντ Εντ.
Συμβολική κίνηση
Ήταν ένα από τα χιλιάδες χρυσοπράσινα… Το πέρασε γύρω από το λαιμό του και χάθηκε στη φυσούνα. Η παράσταση έλαβε τέλος. Οι αποχωρούντες οπαδοί δε μιλούσαν για το ματς, για τα γκολ του Ρούνι, τη θριαμβευτική επικράτηση, την ανυπαρξία της Μίλαν, τον επόμενο αντίπαλο. Μιλούσαν μόνο για τον Μπέκαμ.
Ο ίδιος είπε ότι πήρε το κασκόλ γιατί είχε τα χρώματα της Νιούτον Χιθ, από την οποία προήλθε η Γιουνάιτεντ, και ότι αυτό δε σημαίνει πως προσχωρεί στη διαμαρτυρία των οπαδών. Δεν είπε όμως ότι την καταδικάζει. Κι αυτό ήταν αρκετό για όσους ήθελαν να ερμηνεύσουν την κίνηση ως συμβολική. Άλλωστε, όλοι στην Αγγλία γνωρίζουν και αναγνωρίζουν το ταλέντο του Μπέκαμ να στρέφει τα φώτα επάνω του… Αν και τη νύχτα της 10ης Μαρτίου στο Ολντ Τράφορντ δε χρειαζόταν να κάνει τίποτε για να τον προσέξουν… Έφτανε που ήταν εκεί.
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου