Για κλάματα, ακόμα και χωρίς δακρυγόνα

Τι μέρα κι αυτή η σημερινή… Για να κλαίς. Δίχως καν να χρειάζονται δακρυγόνα. Το κέντρο της Αθήνας σπαράσσεται από συγκρούσεις, το μεσοπρόθεσμο πέρασε κανονικά και με το νόμο, όλα φαίνεται να πηγαίνουν από το κακό στο χειρότερο και κανείς δεν μπορεί να προβλέψει τι θα γίνει από εδώ και πέρα.

Όσο για το ποδόσφαιρο και γενικά τον αθλητισμό; Χάλια μαύρα κι εκεί. Κασέτες, στημένα, εισαγγελείς, προφυλακίσεις. Αλλά κι αποχωρήσεις μεγάλων επιχειρηματιών, απουσία μεταγραφών κλπ.
Κι εμείς τι κάνουμε; Γυρνάμε λίγο τον χρόνο πίσω. Σε κάποιες άλλες εποχές, σχετικά πρόσφατες. Πόσο έχει ο μήνας σήμερα; 29 Ιουνίου. Θυμόσαστε πριν εφτά χρόνια τι γινόταν τέτοιες μέρες; Όλη η Ελλάδα είχε ηθικό μέχρι τα ύψη. Φούσκωνε σαν παγώνι.
Λεφτά στις τσέπες των περισσότερων υπήρχαν. Το κράτος είχε πετύχει ανάπτυξη σημαντική και η ύφεση φαινόταν απίθανο σενάριο. Οι δουλειές φούντωναν. Κι όλος ο κόσμος περίμενε με ανυπομονησία την έναρξη του μεγάλου γεγονότος. Τους ολυμπιακούς αγώνες της Αθήνας! Ένας γλυκός πυρετός σε όλα τα επίπεδα που θα μας έκανε το κέντρο της γης τον Αύγουστο.
Κι όχι μόνο αυτό. Στις 25 Ιουνίου η εθνική Ελλάδας είχε κερδίσει στα γήπεδα της Πορτογαλίας την Γαλλία. Αλά Ζιντάν ο Ζαγοράκης σε εκείνο το ματς. Το παιχνίδι της ζωής του είχε κάνει, όπως κι άλλοι διεθνείς. Και λίγες μέρες αργότερα, την 1^ηΙουλίου, η εθνική πανηγύριζε την πρόκριση στον τελικό μετά τη νίκη επί της Τσεχίας. Τέτοιες μέρες, δηλαδή, όλη η Ελλάδα ήταν στο πόδι. Περνούσε τις μεγαλύτερες αθλητικές στιγμές της ιστορίας της…
Όλα διαφορετικά  ήταν πριν μόλις εφτά χρόνια. Και σήμερα πού είμαστε; Στο μηδέν! Τόσο ανάποδα έχει γυρίσει η κατάσταση. Και γι’ αυτό λέμε ότι είναι για κλάματα, ακόμα και χωρίς δακρυγόνα...