O Aλέξης Σπυρόπουλος γράφει για το σκάνδαλο των στημένων ματς.
Aναλυτικά το άρθρο του:
Το τσουνάμι των διαλόγων δείχνει, πιά, να κόπασε. Ο,τι ήταν να διακινηθεί απ' τους δικηγόρους στην παρούσα φάση, διακινήθηκε. Το υλικό σώθηκε.
Ολοι, έχουν τα δικά τους για τους δικούς τους. Εχουν, όμως, και για τους άλλους. Και μοίραζαν. Αφειδώς και αφιλοκερδώς. Ο,τι στην κάθε περίπτωση συνέφερε, ως ελιγμός ημέρας. Ακριβώς γι' αυτό, εκείνος που είπε κάποτε το "σπεύδε βραδέως" ήταν σοφός κι έμεινε, η ατάκα, στην ιστορία. Θέλει κράτει. Οχι βεβιασμένες εκτιμήσεις. Πολύ περισσότερο, όχι βεβιασμένες κινήσεις.
Ο Σταύρος Αδαμίδης δεν είναι σοφός. Φαίνεται να τον καθοδηγεί ένα μάλλον αχαλίνωτο άγχος, να ηγηθεί των δυνάμεων της υγείας του ποδοσφαίρου. Βιάζεται για τον ρόλο. Βιάστηκε, αφρενάριστος, και εδώ. Τότε, του έβγαλαν τις δύο συνομιλίες με τον Μπιγκ Μακ. Ρόμπα. Μεταξένια μεν, με το σεις και με το σας. Υπεράνω όλων, αγωγή και σέβας. Αλλά, πάλι, ρόμπα.
Τώρα, το νούμερο-ένα άγχος ενόψει των μελλούμενων είναι, καταφανώς, ο Ολυμπιακός. Πειραιώς, όχι Βόλου. Θα τον ρίξουν, δεν θα τον ρίξουν, θα παίξει Τσάμπιονς Λιγκ, δεν θα παίξει Τσάμπιονς Λιγκ, θα του αφαιρέσουν πόντους, δεν θα του αφαιρέσουν πόντους. Οι πάντες, και οι κόκκινοι και οι απέναντι απ' τους κόκκινους, αυτό πρώτα ρωτάνε. Μετά, τα υπόλοιπα. Το αντιλήφθηκα και στο live την Τρίτη το απόγευμα εδώ στο Contra.gr, απ' τις ερωτήσεις σας. Εγκράτεια, όμως. Οχι φόρα, ώσπου να σχηματίσουμε την όλη εικόνα.
Οι πρώτες ενδείξεις όμως, ό,τι και να σκαρφίζεται η επικοινωνία, πράγματι δεν είναι αμελητέες. Αν ήμουν Ολυμπιακός, δεν θα τις καταφρονούσα. Θα τις έπαιρνα στα πάρα πολύ σοβαρά. Και είναι άλλο θέμα, μια αναδρομική ειρωνεία ίσως, ότι όντως η εποχή της Παράγκας πριν 10-15 χρόνια έδινε απείρως περισσότερους λόγους να υποβιβαζόταν ο Ολυμπιακός, αν μη τι άλλο με κριτήριο τη συχνότητα και την αγριότητα των χειρουργείων, απ' όσους (λόγους) ενδεχομένως ανιχνεύει κανείς εδώ.
Σπεύδοντας βραδέως πάντοτε, ένα δειλό-δειλό συμπέρασμα που μας επιτρέπεται απ' τα ευρήματα να βγάλουμε είναι ότι οι δημοσιογράφοι παίρνουν το εύσημο. Τους το δίνει, το κουβεντολόι των πρωταγωνιστών. 'Η και η συμπεριφορά ορισμένων πρωταγωνιστών, στους δημοσιογράφους που πέτυχαν μπροστά τους προσερχόμενοι στην Αστυνομική Διεύθυνση. Τους την έπεσαν, όσο και όπως προλάβαιναν. Οποτεδήποτε, δε, συνομιλεί ο οποιοσδήποτε με τον οποιονδήποτε κι έρχεται η συζήτηση στους δημοσιογράφους, ο κοινός τόπος είναι η απέχθειά τους. Η βδελυγμία τους, για τους δημοσιογράφους. Ενα, όχι εύσημο, κανονικό παράσημο. Εψαξα να βρω ένα, έστω ένα, διάλογο απ' τον οποίο να προκύπτει ότι (οι ύποπτοι) βασίζονται στην όποια δημοσιογραφική αβάντα. Δεν υπέπεσε στην αντίληψή μου, ούτ' ένας.
Μια ενδιαφέρουσα απάντηση, στην αιτίαση ότι λίγο-πολύ, γενικώς ως Τύπος, "δεν τα λέτε δεν τα γράφετε" τους εκθρέψαμε. Μία αβάσιμη αιτίαση. Και το ότι μας βρίζουν, αυτό δεν είναι το μοναδικό (αντ)επιχείρημα. Εάν αποδελτιωθούν και συγκεντρωθούν όλα τα κατά καιρούς δημοσιεύματα γι' αυτούς τους "δύσκολους τύπους", που παίζουν τα παιγνίδια έτσι όπως τα παίζουν, θα διαπιστωθούν δύο πράγματα. Ενα, ότι δημοσιογράφοι, με την ευθύνη της υπογραφής τους, εξάντλησαν τις τεχνικές γραφής. Ανέλαβαν ρίσκο, ν' απειληθούν. Πάτησαν ως το ακροτελεύτιο μέτρο του διαθέσιμου γηπέδου...πριν τη διαχωριστική γραμμή της αγωγής και της όποιας εν συνεχεία ταλαιπωρίας. Δεύτερο, ότι το συγκεκριμένο υλικό, για να χωρέσει, χρειάζεται τόμο. Ενα ντοσιέ, ή δύο, δεν αρκούν.
Εάν η κριτική είναι ότι οι δημοσιογράφοι όφειλαν να διαβούν και τη διαχωριστική γραμμή της αγωγής, προκειμένου να ικανοποιηθεί το μένος του αναγνώστη που θα ήθελε να τα δει γραμμένα "χύμα στο κύμα", ετούτο είναι άλλης τάξεως ζήτημα. Μια ολόκληρη, ξεχωριστή, συζήτηση.
Πηγή: contra.gr
Το τσουνάμι των διαλόγων δείχνει, πιά, να κόπασε. Ο,τι ήταν να διακινηθεί απ' τους δικηγόρους στην παρούσα φάση, διακινήθηκε. Το υλικό σώθηκε.
Ολοι, έχουν τα δικά τους για τους δικούς τους. Εχουν, όμως, και για τους άλλους. Και μοίραζαν. Αφειδώς και αφιλοκερδώς. Ο,τι στην κάθε περίπτωση συνέφερε, ως ελιγμός ημέρας. Ακριβώς γι' αυτό, εκείνος που είπε κάποτε το "σπεύδε βραδέως" ήταν σοφός κι έμεινε, η ατάκα, στην ιστορία. Θέλει κράτει. Οχι βεβιασμένες εκτιμήσεις. Πολύ περισσότερο, όχι βεβιασμένες κινήσεις.
Ο Σταύρος Αδαμίδης δεν είναι σοφός. Φαίνεται να τον καθοδηγεί ένα μάλλον αχαλίνωτο άγχος, να ηγηθεί των δυνάμεων της υγείας του ποδοσφαίρου. Βιάζεται για τον ρόλο. Βιάστηκε, αφρενάριστος, και εδώ. Τότε, του έβγαλαν τις δύο συνομιλίες με τον Μπιγκ Μακ. Ρόμπα. Μεταξένια μεν, με το σεις και με το σας. Υπεράνω όλων, αγωγή και σέβας. Αλλά, πάλι, ρόμπα.
Τώρα, το νούμερο-ένα άγχος ενόψει των μελλούμενων είναι, καταφανώς, ο Ολυμπιακός. Πειραιώς, όχι Βόλου. Θα τον ρίξουν, δεν θα τον ρίξουν, θα παίξει Τσάμπιονς Λιγκ, δεν θα παίξει Τσάμπιονς Λιγκ, θα του αφαιρέσουν πόντους, δεν θα του αφαιρέσουν πόντους. Οι πάντες, και οι κόκκινοι και οι απέναντι απ' τους κόκκινους, αυτό πρώτα ρωτάνε. Μετά, τα υπόλοιπα. Το αντιλήφθηκα και στο live την Τρίτη το απόγευμα εδώ στο Contra.gr, απ' τις ερωτήσεις σας. Εγκράτεια, όμως. Οχι φόρα, ώσπου να σχηματίσουμε την όλη εικόνα.
Οι πρώτες ενδείξεις όμως, ό,τι και να σκαρφίζεται η επικοινωνία, πράγματι δεν είναι αμελητέες. Αν ήμουν Ολυμπιακός, δεν θα τις καταφρονούσα. Θα τις έπαιρνα στα πάρα πολύ σοβαρά. Και είναι άλλο θέμα, μια αναδρομική ειρωνεία ίσως, ότι όντως η εποχή της Παράγκας πριν 10-15 χρόνια έδινε απείρως περισσότερους λόγους να υποβιβαζόταν ο Ολυμπιακός, αν μη τι άλλο με κριτήριο τη συχνότητα και την αγριότητα των χειρουργείων, απ' όσους (λόγους) ενδεχομένως ανιχνεύει κανείς εδώ.
Σπεύδοντας βραδέως πάντοτε, ένα δειλό-δειλό συμπέρασμα που μας επιτρέπεται απ' τα ευρήματα να βγάλουμε είναι ότι οι δημοσιογράφοι παίρνουν το εύσημο. Τους το δίνει, το κουβεντολόι των πρωταγωνιστών. 'Η και η συμπεριφορά ορισμένων πρωταγωνιστών, στους δημοσιογράφους που πέτυχαν μπροστά τους προσερχόμενοι στην Αστυνομική Διεύθυνση. Τους την έπεσαν, όσο και όπως προλάβαιναν. Οποτεδήποτε, δε, συνομιλεί ο οποιοσδήποτε με τον οποιονδήποτε κι έρχεται η συζήτηση στους δημοσιογράφους, ο κοινός τόπος είναι η απέχθειά τους. Η βδελυγμία τους, για τους δημοσιογράφους. Ενα, όχι εύσημο, κανονικό παράσημο. Εψαξα να βρω ένα, έστω ένα, διάλογο απ' τον οποίο να προκύπτει ότι (οι ύποπτοι) βασίζονται στην όποια δημοσιογραφική αβάντα. Δεν υπέπεσε στην αντίληψή μου, ούτ' ένας.
Μια ενδιαφέρουσα απάντηση, στην αιτίαση ότι λίγο-πολύ, γενικώς ως Τύπος, "δεν τα λέτε δεν τα γράφετε" τους εκθρέψαμε. Μία αβάσιμη αιτίαση. Και το ότι μας βρίζουν, αυτό δεν είναι το μοναδικό (αντ)επιχείρημα. Εάν αποδελτιωθούν και συγκεντρωθούν όλα τα κατά καιρούς δημοσιεύματα γι' αυτούς τους "δύσκολους τύπους", που παίζουν τα παιγνίδια έτσι όπως τα παίζουν, θα διαπιστωθούν δύο πράγματα. Ενα, ότι δημοσιογράφοι, με την ευθύνη της υπογραφής τους, εξάντλησαν τις τεχνικές γραφής. Ανέλαβαν ρίσκο, ν' απειληθούν. Πάτησαν ως το ακροτελεύτιο μέτρο του διαθέσιμου γηπέδου...πριν τη διαχωριστική γραμμή της αγωγής και της όποιας εν συνεχεία ταλαιπωρίας. Δεύτερο, ότι το συγκεκριμένο υλικό, για να χωρέσει, χρειάζεται τόμο. Ενα ντοσιέ, ή δύο, δεν αρκούν.
Εάν η κριτική είναι ότι οι δημοσιογράφοι όφειλαν να διαβούν και τη διαχωριστική γραμμή της αγωγής, προκειμένου να ικανοποιηθεί το μένος του αναγνώστη που θα ήθελε να τα δει γραμμένα "χύμα στο κύμα", ετούτο είναι άλλης τάξεως ζήτημα. Μια ολόκληρη, ξεχωριστή, συζήτηση.
Πηγή: contra.gr
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου