Ήταν 12 Σεπτεμβρίου 1993, όταν ο Αλεσάντρο Ντελ Πιέρο αγωνίστηκε για πρώτη φορά με τη Γιουβέντους. Την Κυριακή, 12 Σεπτεμβρίου 2010, γιορτάζει τα 17α γενέθλια του στη Μεγάλη Κυρία. Ο αγώνας με την Σαμπντόρια στο Τορίνο έχει ξεχωριστή σημασία για τον αρχηγό των «μπιανκονέρι» και στην επίσημη ιστοσελίδα του έγραψε 17 λόγους -επιλεγμένους ανάμεσα σε χιλιάδες άλλους, όπως αναφέρει χαρακτηριστικά- για τους οποίους αξίζει όλη αυτή η πορεία του σε αυτά τα χρόνια. Ακολουθεί αναλυτικά το μήνυμα του Ντελ Πιέρο στους τιφόζι της Γιούβε.
«17 χρόνια πέρασαν από το ντεμπούτο μου στη Serie A με τη Γιουβέντους. Ακολουθούν 17 λόγοι για να γιορτάσω αυτά τα... γενέθλια, 17 λόγοι (επιλεγμένοι ανάμεσα σε χιλιάδες άλλους) που δείχνουν ότι αξίζει να είμαι μέρος αυτής της μακράς ιστορίας.
17) Για να φορέσω για πρώτη φορά την αυθεντική bianconera φανέλα και όχι αυτή που αγόραζα από τα καταστήματα πιτσιρικάς...
16) Για να τη φορέσω για δεύτερη, τρίτη, τέταρτη, 637η φορά και συνεχίζω...
15) Για να ακούω τους τιφόζι να τραγουδάνε: «Ποτέ δε θα σε βαρεθούμε, πάντα θα είμαστε στο πλευρό σου, είσαι ό,τι πιο όμορφο υπάρχει... Αλεσάντρο Ντελ Πιέρο ολέ».
14) Για τον θυμό, για τα δάκρυα. Μετά από μία ήττα, μετά από έναν τραυματισμό. Μετά τον μεγαλύτερο τραυματισμό: Στις 8 Νοεμβρίου 1998. Με άλλαξε αυτό, με βοήθησε.
13) Για να ζήσω την εμπειρία του ακόλουθου διαλόγου. «Καλημέρα Αλεσάντρο, πώς είσαι; Έχεις ξυπνήσει;». «Οχι. Για να είμαι ειλικρινής κοιμάμαι». «Ωραία, τότε είναι η ώρα για να ξυπνήσεις». Ήταν 06:00 τα ξημερώματα και το πρόσωπο που μου τηλεφώνησε ήταν ο Avvocato.
12) Για να παρακολουθώ την πορεία της μπάλας από την μακρινή μπαλιά του Αλεσάντρο Ορλάντο, να σταματήσω να την παρακολουθώ και ενστικτωδώς να προσπαθήσω να βρω την μπάλα και να τη στείλω στα δίχτυα, κρεμώντας τον τερματοφύλακα, με το εξωτερικό φάλτσο και σουτ στην κίνηση: Ήταν η 4η Δεκεμβρίου 1994, από 0-2 έγινε το 3-2 με το γκολ μου, που σήμανε την αντεπίθεση για το Scudetto.
11) Για να πετύχω το γκολ που σήμαινε ότι γινόμασταν παγκόσμιοι πρωταθλητές σε συλλογικό επίπεδο: Στις 26 Νοεμβρίου 1996, στο Τόκιο, 1-0 τη Ρίβερ Πλέιτ στο 82ο λεπτό.
10) Για τη φανέλα μου. Την κέρδισα με σκληρή δουλειά. Δεν την άφησα ποτέ. Το όνομα μου είναι πάνω της, είναι δική μου, από την ημέρα που αποφασίστηκε να υπάρχουν ονόματα πάνω στις φανέλες... Ήρθα την κατάλληλη στιγμή!
9) Για να υπάρξω συμπαίκτης με τους Αντόνιο, Τζιανλούκα, Ρομπέρτο, Μορένο, Φαμπρίτσιο, Μικελάντζελο, Τσίρο, Άντζελο, Τζιανκάρλο, Αντρέα, Ντίνο, Σέρτζιο, Γιούργκεν, Πάουλο, Ντιντιέ, Ζινεντίν, Φίλιπο, Νταβίντ, Νικολά, Μάσιμο, Αλέσιο, Λούκα, Βλαντιμίρ, Ατίλιο, Πιέτρο, Κριστιάν, Αλέν, Ραφαέλε, Μικέλε, Εντγκαρ, Φάμπιο, Ζλάταν, Πούμα, Πάτρικ, Μανουέλ, Μάουρο, Μαρτσέλο, Μαρκ, Ιγκόρ, Λιλιάν, Τζίτζι, Πάβελ, Πάολο, Στέφεν, Κλαούντιο, Τζόναθαν, Εμανουέλε, Τζιόρτζιο, Ντιέγκο, Αμα, Κριστιάνο, Αλεξάντερ, Χασάν, Ζντένεκ, Βιτσέντζο, Κριστιάν, Μόμο, Σεμπάστιαν, Αλμπέρτο, Σιμόνε και όλους τους υπόλοιπους...
8) Για την 5η Μαΐου 2002.
7) Για τα 29 Scudetti.
6) Για όλα τα κύπελλα.
5) Για να πετύχω το 200ο μου γκολ με τη Γιουβέντους. Να το πετύχω εναντίον της Φροζινόνε. Και να είμαι υπερήφανος που το πέτυχα εναντίον της Φροζινόνε στη Serie B.
4) Για τον Γκαετάνο Σιρέα και όλα όσα σημαίνει, για τη Γιουβέντους και όσους αγαπάνε το ποδόσφαιρο.
3) Για τον Τζιαμπιέρο Μπονιπέρτι και όλα όσα αντιπροσωπεύει, για τη Γιουβέντους και για μένα.
2) Για τον λόγο που δεν ξεχνάω ποτέ από πού ήρθα. Και για αυτό έφτασα εδώ που έφτασα.
1) Για το χθες και το σήμερα της Γιουβέντους. Πάνω από όλα, όμως, για τη Γιουβέντους του αύριο».
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου