Η γλώσσα και ειδικότερα η ελληνική δεν είναι µία.
Είναι πολλές. Υπάρχουν τα καλιαρντά σαν διάλεκτος των οµοσέξουαλς.
Υπάρχουν τα «ποδανά» σαν γλώσσα του πεζοδροµίου. Γράφει ο Κώστας
Καίσαρης.
Ξεκινάνε όλες τις λέξεις ανάποδα, βάζοντας σαν πρώτη συλλαβή τη
λήγουσα. Για να µην καταλαβαίνουν τι λένε οι γύρω γύρω. Κι όπως είναι
εκπαιδευµένοι και τα λένε γρήγορα, κανένας δεν παίρνει χαµπάρι.
Αν συµφωνούν δηλαδή µε κάποιον και θέλουν να το τονίσουν µε την έκφραση «βάλε πέντε στο χέρι» για να κάνουν χάι φάιβ, το λένε «λεβά ντεπέ στο ρίχε». Τη δικιά τους γλώσσα, όµως, δεν έχουν µόνο όσοι κινούνται στο περιθώριο. Στο Χρηµατιστήριο, φερ' ειπείν, όταν υπάρχει πτώση στον δείκτη, τη βαφτίζουν «διόρθωση».
Αντε εσύ αν είσαι αµύητος, να καταλάβεις τι σηµαίνει. Τη δικιά τους γλώσσα έχουν οι γιατροί και οι δικηγόροι. Και πολύ περισσότερο οι πολιτικοί. Το «είµαι βαθιά συγκινηµένος» π.χ. του Ανδρέα Παπανδρέου είναι ο ορισµός της αρλούµπας. Υπάρχει δηλαδή και ρηχή συγκίνηση; Μετριούνται τα αισθήµατα και τα συναισθήµατα µε υποδεκάµετρο; Δεν είναι µόνο αυτό όµως. Οπως οι περιθωριακοί που λέγαµε πιο πάνω δεν θέλουν να ξέρουν τι λένε οι διπλανοί τους, έτσι και οι πολιτικοί έχουν κατά κάποιο τρόπο την ίδια ανάγκη.
Δεν µιλάνε δηλαδή για απολύσεις στο Δηµόσιο, που χτυπάει άσχηµα στ' αυτί. Εχουν εφεύρει την «εργασιακή εφεδρεία». Το πήδηµα που έχει φάει ο κοσµάκης µε τις µειώσεις µισθών, το φάγωµα των επιδοµάτων, τις έκτακτες εισφορές και όλα τα συναφή, το αποκαλούν «µεσοπρόθεσµο πρόγραµµα σταθερότητας και ανάπτυξης». Αντε εσύ ο µαλάκας να βγάλεις άκρη και συµπέρασµα. Κι όταν δεν λένε άλλα αντί άλλων, µιλάνε κατά κανόνα µε παροιµίες.
Ολοι τους: Από τον εµβληµατικό Χαρίλαο Φλωράκη, µε το «ή στραβός είναι ο γιαλός ή στραβά αρµενίζουµε», µέχρι τον σπιθαµιαίο Σηµίτη µε «το µαχαίρι θα φτάσει στο κόκαλο». Και δυο φορές µάλιστα. Και για το Σάµινα και για τη Ρικοµέξ. Και φτάνουµε στον υπουργό του Σάµινα τον Παπουτσή, που σήµερα προστατεύει δήθεν τον πολίτη. Τι δήλωσε για τον νεκρό στο Ηράκλειο: «Ο κόµπος έφτασε στο χτένι».
Δηλώσεις έκανε και ο ωραίος Μπρούµελ
ΚΑΤ' αρχάς, δεν µπορώ να αποδώσω ευθύνη στον έστω και δήθεν υπουργό Δηµοσίας Τάξης, επειδή δέκα από δω και δέκα από κει αποφασίσανε να δώσουνε ραντεβού για να πλακωθούνε µε χέρια, ρόπαλα και µαχαίρια, µέχρι θανάτου. Επιλογή τους ήταν. Ούτε µπορεί να ξέρει η αστυνοµία πότε και πού θα δώσουνε ραντεβού, ώστε να είναι παρούσα.
Αν είναι όµως να µιλήσεις ως αρµόδιος υπουργός, µίλα σαν κανονικός άνθρωπος. Οχι σαν πολιτικός. Δηλώσεις όµως επί του θέµατος έκανε και ωραίος Μπρούµελ της κυβέρνησης. Ο Γερουλάνος που ως υπουργός Τουρισµού έχει την ευθύνη και την εποπτεία και για τον αθλητισµό. Τι είπε λοιπόν ο ποιητής: «Η βία είναι κοινωνικό φαινόµενο...». Τι άλλο θα µπορούσε να ήταν δηλαδή; Μια σκέτο από γιουβέτσι ή «δύο φορές κουκιά µε λάδι» που φωνάζανε τα γκαρσόνια στον µάγειρα; Δεν σταµάτησε όµως εκεί:
«Οι σύνδεσµοι των οπαδών είναι χώροι παρανοµίας. Εκεί βρίσκονται όπλα, εκεί βρίσκονται ναρκωτικά». Η τελευταία µεγάλη ανακάλυψη πριν απ' αυτή του Γερουλάνου ότι οι σύνδεσµοι οπαδών είναι τίγκα στη φούντα και στα πυροµαχικά, ανατρέχει στο φάρµακο κατά της ποδάγρας. Και προφανώς ο κ. Γερουλάνος, όπως όλοι οι υπουργοί στην Ελλάδα, θεωρεί ότι πληρώνεται για να κάνει διαπιστώσεις και να τις εκφράζει δηµόσια. Οχι για να πράττει και ν' αποφασίζει. Η συνέχεια είναι ακόµα καλύτερη:
«Είναι κάτι που έχουµε συζητήσει πάρα πολύ µε τον υπουργό Προστασίας του Πολίτη». Τροµερό. Σαν να τους βλέπω τώρα, τον έναν απέναντι στον άλλον: «Τι λες, σύντροφε Χρήστο; Εκεί στους συνδέσµους φιλάθλων µήπως έχουνε τίποτα λοστάρια, κάµες και σιδερένιες γροθιές;». «Απ' ό,τι ξέρω, σύντροφε Παύλο, έτσι είναι. Δίκιο έχεις. Σου λέω ακόµα ότι όπως µ' έχουνε ενηµερώσει οι δικοί µου τα γραφεία τους είναι τίγκα στη φούντα και στα ντουµάνια. Μπάφους να δούνε τα µάτια σου».
Κι εδώ έρχεται η ώρα να δράσει η αποφασιστική πολιτεία, διά στόµατος πάντα Παύλου Γερουλάνου: «Αλλάζουµε το νοµικό πλαίσιο». Προφανώς η µέχρι τώρα νοµοθεσία επιτρέπει στους συνδέσµους και την κατοχή και τη χρήση όπλων και ναρκωτικών. Χαίρετε.
Θα έκανε λαµπρή καριέρα στο Χόλιγουντ ο Λοβέρδος
ΑΝ µιλάµε βέβαια για τους ζεν πρεµιέ της κυβέρνησης η καριέρα που θα είχε κάνει στον κινηµατογράφο ο Ανδρέας Λοβέρδος αν αντί για την πολιτική είχε στραφεί στην έβδοµη τέχνη θα ήταν λαµπρή. Το Χόλιγουντ θα ήταν στα πόδια του. Το πρόσωπό του, είτε προφίλ είτε ανφάς, γράφει.
Οι λευκές ανταύγειες στα µαύρα µαλλιά του, είτε φυσικές είτε τεχνητές, απαστράπτουν κάτω από τον φακό. Η εκφορά του λόγου του καταπληκτική. Θα µπορούσε ταυτόχρονα να διαπρέψει και ως σεναριογράφος. Ο πρόσφατος λόγος του στη Βουλή των Ελλήνων τσάκισε κόκκαλα:
«Το ένα εκατοµµύριο δηµόσιοι υπάλληλοι που ταλαιπωρούν δέκα εκατοµµύρια Ελληνες έφτασε τα πράµατα εδώ που είναι σήµερα». Ιδού λοιπόν ο σοσιαλισµός του 21ου αιώνα, όπως εκφράζεται διά στόµατος Ανδρέα Λοβέρδου στα εννιά εκατοµµύρια, µη δηµοσίους υπαλλήλους Ελληνες.
Σαν να βγάζει λόγο κατά του κιτς ο Φλωρινιώτης
«Μην είσαστε µαλάκες. Η καταστροφή της χώρας είναι οι δηµόσιοι υπάλληλοι. Αν διώξουνε διακόσιες-τρακόσιες χιλιάδες από δαύτους λύθηκε το πρόβληµα. Από τους µισθούς τους που θα γλιτώσουµε θα περισσέψουν λεφτά για όλους τους άλλους. Μέχρι που θα µειωθούν οι φορολογικοί συντελεστές και ο ΦΠΑ». Ο απόλυτος συνδυασµός του αµοραλισµού µε τον τυχοδιωκτισµό.
Σε πολιτικό επίπεδο βέβαια για να µην παρεξηγηθούµε. Σαν άνθρωπος όπως είπαµε ο Λοβέρδος είναι και ωραίος και συµπαθής. Ούτε ο Πάγκαλος θα τολµούσε να εκστοµίσει τέτοια χυδαιότητα. Αφού σκέπτεται αντί να σκίσει τα πτυχία του πολιτικού προβοκάτορα να τα παραδώσει σε σεµνή τελετή στον Ανδρέα Λοβέρδο, να τον χρίσει διάδοχό του, να αποσυρθεί από την πολιτική και ν' ασχοληθεί αποκλειστικά µε την αύξηση του βάρους του.
Το να µιλάει ένας υπουργός και του ΠΑΣΟΚ µάλιστα κατά των δηµοσίων υπαλλήλων και του δηµοσίου τοµέα, είναι σαν να βγάζει λόγο κατά του κιτς ο Γιάννης Φλωρινιώτης.
Αν συµφωνούν δηλαδή µε κάποιον και θέλουν να το τονίσουν µε την έκφραση «βάλε πέντε στο χέρι» για να κάνουν χάι φάιβ, το λένε «λεβά ντεπέ στο ρίχε». Τη δικιά τους γλώσσα, όµως, δεν έχουν µόνο όσοι κινούνται στο περιθώριο. Στο Χρηµατιστήριο, φερ' ειπείν, όταν υπάρχει πτώση στον δείκτη, τη βαφτίζουν «διόρθωση».
Αντε εσύ αν είσαι αµύητος, να καταλάβεις τι σηµαίνει. Τη δικιά τους γλώσσα έχουν οι γιατροί και οι δικηγόροι. Και πολύ περισσότερο οι πολιτικοί. Το «είµαι βαθιά συγκινηµένος» π.χ. του Ανδρέα Παπανδρέου είναι ο ορισµός της αρλούµπας. Υπάρχει δηλαδή και ρηχή συγκίνηση; Μετριούνται τα αισθήµατα και τα συναισθήµατα µε υποδεκάµετρο; Δεν είναι µόνο αυτό όµως. Οπως οι περιθωριακοί που λέγαµε πιο πάνω δεν θέλουν να ξέρουν τι λένε οι διπλανοί τους, έτσι και οι πολιτικοί έχουν κατά κάποιο τρόπο την ίδια ανάγκη.
Δεν µιλάνε δηλαδή για απολύσεις στο Δηµόσιο, που χτυπάει άσχηµα στ' αυτί. Εχουν εφεύρει την «εργασιακή εφεδρεία». Το πήδηµα που έχει φάει ο κοσµάκης µε τις µειώσεις µισθών, το φάγωµα των επιδοµάτων, τις έκτακτες εισφορές και όλα τα συναφή, το αποκαλούν «µεσοπρόθεσµο πρόγραµµα σταθερότητας και ανάπτυξης». Αντε εσύ ο µαλάκας να βγάλεις άκρη και συµπέρασµα. Κι όταν δεν λένε άλλα αντί άλλων, µιλάνε κατά κανόνα µε παροιµίες.
Ολοι τους: Από τον εµβληµατικό Χαρίλαο Φλωράκη, µε το «ή στραβός είναι ο γιαλός ή στραβά αρµενίζουµε», µέχρι τον σπιθαµιαίο Σηµίτη µε «το µαχαίρι θα φτάσει στο κόκαλο». Και δυο φορές µάλιστα. Και για το Σάµινα και για τη Ρικοµέξ. Και φτάνουµε στον υπουργό του Σάµινα τον Παπουτσή, που σήµερα προστατεύει δήθεν τον πολίτη. Τι δήλωσε για τον νεκρό στο Ηράκλειο: «Ο κόµπος έφτασε στο χτένι».
Δηλώσεις έκανε και ο ωραίος Μπρούµελ
ΚΑΤ' αρχάς, δεν µπορώ να αποδώσω ευθύνη στον έστω και δήθεν υπουργό Δηµοσίας Τάξης, επειδή δέκα από δω και δέκα από κει αποφασίσανε να δώσουνε ραντεβού για να πλακωθούνε µε χέρια, ρόπαλα και µαχαίρια, µέχρι θανάτου. Επιλογή τους ήταν. Ούτε µπορεί να ξέρει η αστυνοµία πότε και πού θα δώσουνε ραντεβού, ώστε να είναι παρούσα.
Αν είναι όµως να µιλήσεις ως αρµόδιος υπουργός, µίλα σαν κανονικός άνθρωπος. Οχι σαν πολιτικός. Δηλώσεις όµως επί του θέµατος έκανε και ωραίος Μπρούµελ της κυβέρνησης. Ο Γερουλάνος που ως υπουργός Τουρισµού έχει την ευθύνη και την εποπτεία και για τον αθλητισµό. Τι είπε λοιπόν ο ποιητής: «Η βία είναι κοινωνικό φαινόµενο...». Τι άλλο θα µπορούσε να ήταν δηλαδή; Μια σκέτο από γιουβέτσι ή «δύο φορές κουκιά µε λάδι» που φωνάζανε τα γκαρσόνια στον µάγειρα; Δεν σταµάτησε όµως εκεί:
«Οι σύνδεσµοι των οπαδών είναι χώροι παρανοµίας. Εκεί βρίσκονται όπλα, εκεί βρίσκονται ναρκωτικά». Η τελευταία µεγάλη ανακάλυψη πριν απ' αυτή του Γερουλάνου ότι οι σύνδεσµοι οπαδών είναι τίγκα στη φούντα και στα πυροµαχικά, ανατρέχει στο φάρµακο κατά της ποδάγρας. Και προφανώς ο κ. Γερουλάνος, όπως όλοι οι υπουργοί στην Ελλάδα, θεωρεί ότι πληρώνεται για να κάνει διαπιστώσεις και να τις εκφράζει δηµόσια. Οχι για να πράττει και ν' αποφασίζει. Η συνέχεια είναι ακόµα καλύτερη:
«Είναι κάτι που έχουµε συζητήσει πάρα πολύ µε τον υπουργό Προστασίας του Πολίτη». Τροµερό. Σαν να τους βλέπω τώρα, τον έναν απέναντι στον άλλον: «Τι λες, σύντροφε Χρήστο; Εκεί στους συνδέσµους φιλάθλων µήπως έχουνε τίποτα λοστάρια, κάµες και σιδερένιες γροθιές;». «Απ' ό,τι ξέρω, σύντροφε Παύλο, έτσι είναι. Δίκιο έχεις. Σου λέω ακόµα ότι όπως µ' έχουνε ενηµερώσει οι δικοί µου τα γραφεία τους είναι τίγκα στη φούντα και στα ντουµάνια. Μπάφους να δούνε τα µάτια σου».
Κι εδώ έρχεται η ώρα να δράσει η αποφασιστική πολιτεία, διά στόµατος πάντα Παύλου Γερουλάνου: «Αλλάζουµε το νοµικό πλαίσιο». Προφανώς η µέχρι τώρα νοµοθεσία επιτρέπει στους συνδέσµους και την κατοχή και τη χρήση όπλων και ναρκωτικών. Χαίρετε.
Θα έκανε λαµπρή καριέρα στο Χόλιγουντ ο Λοβέρδος
ΑΝ µιλάµε βέβαια για τους ζεν πρεµιέ της κυβέρνησης η καριέρα που θα είχε κάνει στον κινηµατογράφο ο Ανδρέας Λοβέρδος αν αντί για την πολιτική είχε στραφεί στην έβδοµη τέχνη θα ήταν λαµπρή. Το Χόλιγουντ θα ήταν στα πόδια του. Το πρόσωπό του, είτε προφίλ είτε ανφάς, γράφει.
Οι λευκές ανταύγειες στα µαύρα µαλλιά του, είτε φυσικές είτε τεχνητές, απαστράπτουν κάτω από τον φακό. Η εκφορά του λόγου του καταπληκτική. Θα µπορούσε ταυτόχρονα να διαπρέψει και ως σεναριογράφος. Ο πρόσφατος λόγος του στη Βουλή των Ελλήνων τσάκισε κόκκαλα:
«Το ένα εκατοµµύριο δηµόσιοι υπάλληλοι που ταλαιπωρούν δέκα εκατοµµύρια Ελληνες έφτασε τα πράµατα εδώ που είναι σήµερα». Ιδού λοιπόν ο σοσιαλισµός του 21ου αιώνα, όπως εκφράζεται διά στόµατος Ανδρέα Λοβέρδου στα εννιά εκατοµµύρια, µη δηµοσίους υπαλλήλους Ελληνες.
Σαν να βγάζει λόγο κατά του κιτς ο Φλωρινιώτης
«Μην είσαστε µαλάκες. Η καταστροφή της χώρας είναι οι δηµόσιοι υπάλληλοι. Αν διώξουνε διακόσιες-τρακόσιες χιλιάδες από δαύτους λύθηκε το πρόβληµα. Από τους µισθούς τους που θα γλιτώσουµε θα περισσέψουν λεφτά για όλους τους άλλους. Μέχρι που θα µειωθούν οι φορολογικοί συντελεστές και ο ΦΠΑ». Ο απόλυτος συνδυασµός του αµοραλισµού µε τον τυχοδιωκτισµό.
Σε πολιτικό επίπεδο βέβαια για να µην παρεξηγηθούµε. Σαν άνθρωπος όπως είπαµε ο Λοβέρδος είναι και ωραίος και συµπαθής. Ούτε ο Πάγκαλος θα τολµούσε να εκστοµίσει τέτοια χυδαιότητα. Αφού σκέπτεται αντί να σκίσει τα πτυχία του πολιτικού προβοκάτορα να τα παραδώσει σε σεµνή τελετή στον Ανδρέα Λοβέρδο, να τον χρίσει διάδοχό του, να αποσυρθεί από την πολιτική και ν' ασχοληθεί αποκλειστικά µε την αύξηση του βάρους του.
Το να µιλάει ένας υπουργός και του ΠΑΣΟΚ µάλιστα κατά των δηµοσίων υπαλλήλων και του δηµοσίου τοµέα, είναι σαν να βγάζει λόγο κατά του κιτς ο Γιάννης Φλωρινιώτης.
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου