To
δυσκολότερο εισιτήριο για αγώνα ποδοσφαίρου στην Αγγλία, με τις
προφανείς εξαιρέσεις, είναι αυτό της Boxing Day, δηλαδή της 26ης Δεκεμβρίου. Και μετά, της 1ης Ιανουαρίου.
Είχα περισσότερες πιθανότητες να βρω θέση στο επόμενο διαστημικό λεωφορείο για τον πλανήτη Άρη, παρά για το μεθαυριανό (12 το μεσημέρι, παρακαλώ) Τόττεναμ-Μάντσεστερ Γιουνάιτεντ ή για το πρωτοχρονιάτικο Τόττεναμ-Τσέλσι.
Οι φίλαθλοι αντιμετωπίζουν τη μπάλα ως γιορτή και ζεσταίνουν το κεφάλι τους με τον σκούφο του αη-Βασίλη. Η θαλπωρή του σπιτιού μπορεί να περιμένει λίγο. Οι γιορτές ευνοούν όχι μόνο τον άρτον, αλλά και τα θεάματα.
Στο ΝΒΑ, η παραμονή των Χριστουγέννων είναι αργία, αλλά ανήμερα της 25ης Δεκεμβρίου γιορτάζει όλο το πρωτάθλημα.
Tα ονόματα των ομάδων που θα αναμετρηθούν φέτος αποτελούν πειστήριο εμπορικότητας και φέρνουν ξεσηκωμό: Σαν Αντόνιο-Οκλαχόμα, Κλίπερς-Γκόλντεν Στέιτ, Μαϊάμι-Κλήβελαντ, Λέικερς-Μπουλς. Ο Λεμπρόν επιστρέφει στο παλιό του σπίτι και η γη τρέμει.
Παραδοσιακά, τα χριστουγεννιάτικα ντέρμπι του ΝΒΑ συμπίπτουν με την έναρξη της τηλεοπτικής κάλυψης σε εθνικό δίκτυο, παλαιότερα από το NBC και τώρα από το ΑΒC.
Στα 15 χρόνια της δικής του καριέρας, ο Μάικλ Τζόρνταν δεν έφαγε ποτέ γαλοπούλα με την οικογένειά του. Πάντοτε περνούσε τα Χριστούγεννα στο γήπεδο.
Οι Αγγλοι παίζουν ποδόσφαιρο όχι μόνο τα Χριστούγεννα, αλλά και το Πάσχα.
Το ίδιο κάνουν και λαοί που έχουν τη θρησκεία κορώνα στο κεφάλι τους: οι Ισπανοί, οι Γάλλοι, οι Ιταλοί. Αλλοι βγαίνουν στο παλκοσένικο το Μεγάλο Σάββατο, άλλοι την Κυριακή της Ανάστασης.
Οι Αμερικανοί αφήνουν κενή τη Μέρα των Ευχαριστιών, αλλά φορτώνουν τις υπόλοιπες αργίες με αθλητικούς αγώνες και με αλυσίδα τηλεοπτικών μεταδόσεων. Θεωρείται περιζήτητη prime time, βλέπετε, το απογευματάκι μίας σχόλης. Είναι πολλά τα λεφτά, Άρη.
Εμείς γιατί βάζουμε λουκέτο στα γήπεδα τις μέρες της ραστώνης; Για ποιο λόγο μετατρέψαμε σε θέσφατο την πολυήμερη διακοπή των Χριστουγέννων και του Πάσχα; Γιατί να μη γίνονται αγώνες ανήμερα μίας εθνικής επετείου;
Θυμάμαι τον ΠΣΑΚ μίας άλλης εποχής –επί προεδρίας Παναγιώτη Φασούλα- να απειλεί με απεργία επειδή είχε οριστεί αγωνιστική στις 24 ή 25 Μαρτίου.
«Θέλουν να μας μετατρέψουν σε άλογα κούρσας», διαμαρτυρόταν μπροστά στα μικρόφωνα ο μετέπειτα βουλευτής και δήμαρχος.
Εν τέλει δόθηκε λύση από την αστυνομία, η οποία δήλωσε ως συνήθως ανήμπορη να αστυνομεύσει ταυτόχρονα παρελάσεις και γήπεδα. Ανίκανη εννοούσε, αλλά τέλος πάντων. Δεν είναι άλλωστε δική της δουλειά να περιπολεί στους αθλητικούς χώρους.
Η επιθυμία των αθλητών για οικογενειακή θαλπωρή και ξεκούραση τις μέρες των γιορτών εξελίχθηκε σε αδιαπραγμάτευτο δικαίωμα και άφησε τα γήπεδα σκοτεινά. Η Ελλάδα πρέπει να είναι πια η μοναδική χώρα που διακόπτει τις αθλητικές εκδηλώσεις της το τετραήμερο της Πασχαλιάς.
Η 27η Δεκεμβρίου είναι φέτος εργάσιμη για το μπάσκετ (όπως και η 30ή ελέω Ευρωλίγκας), αλλά το ποδόσφαιρο λείπει σε ταξίδι για μελομακάρονα μέχρι τις 3 Ιανουαρίου. Χρειάζεται χρόνο για να προετοιμάσει το αρνί του Πάσχα.
Μήπως τη διαβάζουμε ανάποδα την εξίσωση;
Οι αθλητές δεν είναι σαν τους υπόλοιπους εργαζόμενους. Δουλεύουν στη βιομηχανία του θεάματος, όπως οι ηθοποιοί, οι τραγουδιστές, οι μουσικοί, οι διασκεδαστές κάθε είδους. Και οι δημοσιογράφοι, εάν το θέλετε. Εικοσιεπτά χρόνια τώρα, αμφιβάλλω αν πέρασε χρονιά χωρίς να δουλέψω Πάσχα, Χριστούγεννα ή Πρωτοχρονιά, χώρια τα Σαββατοκύριακα.
Η λοιπή showbiz δεν κατεβάζει τα ρολά τις αργίες. Αντιθέτως, τις περιμένει για να πουλήσει εισιτήρια και για να γνωρίσει πιένες. Ο Δεκέμβριος είναι για τους υπαλλήλους της ο μήνας που θρέφει τους έντεκα.
Τα θέατρα, οι μουσικές σκηνές, οι κινηματογράφοι, οι μπουζουκλερί, λειτουργούν αυτές τις ημέρες μέχρι εξαντλήσεως των αποθεμάτων ενέργειας. Και οι καρέκλες γεμίζουν. Ελεύθερος χρόνος, καλή καρδιά, γεμάτο πορτοφόλι και καταναλωτική διάθεση.
Γιατί λοιπόν να εξαιρείται η μπάλα από τον κανόνα; Γιατί να μη διεξάγονται αγώνες ποδοσφαίρου και μπάσκετ το μεσημέρι της 26ης Δεκεμβρίου ή το απόγευμα της Πρωτοχρονιάς ή το βράδυ της Λαμπρής, με φτηνό οικογενειακό εισιτήριο; Θα μας χαλάσει μήπως την επίπλαστη κατάνυξη και την ψεύτικη αγάπη;
Αλλά τι κάθομαι και γράφω; Απορώ και με την αφέλειά μου, ώρες ώρες. Ελλάδα είναι εδώ. Το βασίλειο της παρακμής. Ποιος θέλει να περάσει ένα γιορτινό δίωρο γεμίζοντας τα αυτάκια των παιδιών του με βρισιές και χυδαιότητες;
Στην Αγγλία, στην Αμερική και στις υπόλοιπες χώρες του πρώτου, δεύτερου και τρίτου κόσμου, ο αθλητισμός είναι συνήθως γιορτή, διασκέδαση και απόλαυση. Εδώ το γήπεδο είναι χτικιό, υπόνομος και μίσος.
Τώρα που το ξανασκέφτομαι, το δίκαιο το έχουν οι αθλητές μας. «Καλά Χριστούγεννα» θέλουν να ακούσουν χρονιάρες μέρες και όχι «γ*μώ το Χριστό σας». Ευχές, όχι κατάρες. Και οι διαιτητές. Και οι προπονητές. Και οι δημοσιογράφοι.
Καλά Χριστούγεννα, λοιπόν, και μακριά από τα γήπεδα. Μακριά κι αγαπημένοι.
Είχα περισσότερες πιθανότητες να βρω θέση στο επόμενο διαστημικό λεωφορείο για τον πλανήτη Άρη, παρά για το μεθαυριανό (12 το μεσημέρι, παρακαλώ) Τόττεναμ-Μάντσεστερ Γιουνάιτεντ ή για το πρωτοχρονιάτικο Τόττεναμ-Τσέλσι.
Οι φίλαθλοι αντιμετωπίζουν τη μπάλα ως γιορτή και ζεσταίνουν το κεφάλι τους με τον σκούφο του αη-Βασίλη. Η θαλπωρή του σπιτιού μπορεί να περιμένει λίγο. Οι γιορτές ευνοούν όχι μόνο τον άρτον, αλλά και τα θεάματα.
Στο ΝΒΑ, η παραμονή των Χριστουγέννων είναι αργία, αλλά ανήμερα της 25ης Δεκεμβρίου γιορτάζει όλο το πρωτάθλημα.
Tα ονόματα των ομάδων που θα αναμετρηθούν φέτος αποτελούν πειστήριο εμπορικότητας και φέρνουν ξεσηκωμό: Σαν Αντόνιο-Οκλαχόμα, Κλίπερς-Γκόλντεν Στέιτ, Μαϊάμι-Κλήβελαντ, Λέικερς-Μπουλς. Ο Λεμπρόν επιστρέφει στο παλιό του σπίτι και η γη τρέμει.
Παραδοσιακά, τα χριστουγεννιάτικα ντέρμπι του ΝΒΑ συμπίπτουν με την έναρξη της τηλεοπτικής κάλυψης σε εθνικό δίκτυο, παλαιότερα από το NBC και τώρα από το ΑΒC.
Στα 15 χρόνια της δικής του καριέρας, ο Μάικλ Τζόρνταν δεν έφαγε ποτέ γαλοπούλα με την οικογένειά του. Πάντοτε περνούσε τα Χριστούγεννα στο γήπεδο.
Οι Αγγλοι παίζουν ποδόσφαιρο όχι μόνο τα Χριστούγεννα, αλλά και το Πάσχα.
Το ίδιο κάνουν και λαοί που έχουν τη θρησκεία κορώνα στο κεφάλι τους: οι Ισπανοί, οι Γάλλοι, οι Ιταλοί. Αλλοι βγαίνουν στο παλκοσένικο το Μεγάλο Σάββατο, άλλοι την Κυριακή της Ανάστασης.
Οι Αμερικανοί αφήνουν κενή τη Μέρα των Ευχαριστιών, αλλά φορτώνουν τις υπόλοιπες αργίες με αθλητικούς αγώνες και με αλυσίδα τηλεοπτικών μεταδόσεων. Θεωρείται περιζήτητη prime time, βλέπετε, το απογευματάκι μίας σχόλης. Είναι πολλά τα λεφτά, Άρη.
Εμείς γιατί βάζουμε λουκέτο στα γήπεδα τις μέρες της ραστώνης; Για ποιο λόγο μετατρέψαμε σε θέσφατο την πολυήμερη διακοπή των Χριστουγέννων και του Πάσχα; Γιατί να μη γίνονται αγώνες ανήμερα μίας εθνικής επετείου;
Θυμάμαι τον ΠΣΑΚ μίας άλλης εποχής –επί προεδρίας Παναγιώτη Φασούλα- να απειλεί με απεργία επειδή είχε οριστεί αγωνιστική στις 24 ή 25 Μαρτίου.
«Θέλουν να μας μετατρέψουν σε άλογα κούρσας», διαμαρτυρόταν μπροστά στα μικρόφωνα ο μετέπειτα βουλευτής και δήμαρχος.
Εν τέλει δόθηκε λύση από την αστυνομία, η οποία δήλωσε ως συνήθως ανήμπορη να αστυνομεύσει ταυτόχρονα παρελάσεις και γήπεδα. Ανίκανη εννοούσε, αλλά τέλος πάντων. Δεν είναι άλλωστε δική της δουλειά να περιπολεί στους αθλητικούς χώρους.
Η επιθυμία των αθλητών για οικογενειακή θαλπωρή και ξεκούραση τις μέρες των γιορτών εξελίχθηκε σε αδιαπραγμάτευτο δικαίωμα και άφησε τα γήπεδα σκοτεινά. Η Ελλάδα πρέπει να είναι πια η μοναδική χώρα που διακόπτει τις αθλητικές εκδηλώσεις της το τετραήμερο της Πασχαλιάς.
Η 27η Δεκεμβρίου είναι φέτος εργάσιμη για το μπάσκετ (όπως και η 30ή ελέω Ευρωλίγκας), αλλά το ποδόσφαιρο λείπει σε ταξίδι για μελομακάρονα μέχρι τις 3 Ιανουαρίου. Χρειάζεται χρόνο για να προετοιμάσει το αρνί του Πάσχα.
Μήπως τη διαβάζουμε ανάποδα την εξίσωση;
Οι αθλητές δεν είναι σαν τους υπόλοιπους εργαζόμενους. Δουλεύουν στη βιομηχανία του θεάματος, όπως οι ηθοποιοί, οι τραγουδιστές, οι μουσικοί, οι διασκεδαστές κάθε είδους. Και οι δημοσιογράφοι, εάν το θέλετε. Εικοσιεπτά χρόνια τώρα, αμφιβάλλω αν πέρασε χρονιά χωρίς να δουλέψω Πάσχα, Χριστούγεννα ή Πρωτοχρονιά, χώρια τα Σαββατοκύριακα.
Η λοιπή showbiz δεν κατεβάζει τα ρολά τις αργίες. Αντιθέτως, τις περιμένει για να πουλήσει εισιτήρια και για να γνωρίσει πιένες. Ο Δεκέμβριος είναι για τους υπαλλήλους της ο μήνας που θρέφει τους έντεκα.
Τα θέατρα, οι μουσικές σκηνές, οι κινηματογράφοι, οι μπουζουκλερί, λειτουργούν αυτές τις ημέρες μέχρι εξαντλήσεως των αποθεμάτων ενέργειας. Και οι καρέκλες γεμίζουν. Ελεύθερος χρόνος, καλή καρδιά, γεμάτο πορτοφόλι και καταναλωτική διάθεση.
Γιατί λοιπόν να εξαιρείται η μπάλα από τον κανόνα; Γιατί να μη διεξάγονται αγώνες ποδοσφαίρου και μπάσκετ το μεσημέρι της 26ης Δεκεμβρίου ή το απόγευμα της Πρωτοχρονιάς ή το βράδυ της Λαμπρής, με φτηνό οικογενειακό εισιτήριο; Θα μας χαλάσει μήπως την επίπλαστη κατάνυξη και την ψεύτικη αγάπη;
Αλλά τι κάθομαι και γράφω; Απορώ και με την αφέλειά μου, ώρες ώρες. Ελλάδα είναι εδώ. Το βασίλειο της παρακμής. Ποιος θέλει να περάσει ένα γιορτινό δίωρο γεμίζοντας τα αυτάκια των παιδιών του με βρισιές και χυδαιότητες;
Στην Αγγλία, στην Αμερική και στις υπόλοιπες χώρες του πρώτου, δεύτερου και τρίτου κόσμου, ο αθλητισμός είναι συνήθως γιορτή, διασκέδαση και απόλαυση. Εδώ το γήπεδο είναι χτικιό, υπόνομος και μίσος.
Τώρα που το ξανασκέφτομαι, το δίκαιο το έχουν οι αθλητές μας. «Καλά Χριστούγεννα» θέλουν να ακούσουν χρονιάρες μέρες και όχι «γ*μώ το Χριστό σας». Ευχές, όχι κατάρες. Και οι διαιτητές. Και οι προπονητές. Και οι δημοσιογράφοι.
Καλά Χριστούγεννα, λοιπόν, και μακριά από τα γήπεδα. Μακριά κι αγαπημένοι.
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου