Το
άγαλμά του κοσμεί την πλευρά του Strettford End στο Old Trafford,
αποτίοντας φόρο τιμής σε έναν ζωντανό θρύλο της Μάντσεστερ Γιουνάιτεντ.
Με τη φανέλα των «Κόκκινων Διαβόλων», ο Λο σημείωσε 236 γκολ, κάνοντας
τον γνωστό του πανηγυρισμό με το χέρι να δείχνει τον ουρανό σημείο
κατατεθέν για τα πιτσιρίκια που μεγάλωσαν με τον Σκωτσέζο ως είδωλο.
Πριν ο αείμνηστος Ματ Μπάμπσι όμως τον πάρει στη Γιουνάιτεντ το 1962, ο
Ντένις Λο πέρασε μία δύσκολη χρονιά στην Τορίνο. Με αφορμή την επέτειο
που έκανε ντεμπούτο στο ποδόσφαιρο, στις 24 Δεκεμβρίου του 1956, σε
ηλικία μόλις 16 ετών με τη φανέλα της Χάντερσφιλντ, το FourFourTwo του gazzetta.gr θυμάται την περίοδο που τέθηκε αντιμέτωπος με το Κατενάτσιο
.
Ο Λο πήγε στην Τορίνο την περίοδο που έψαχνε λίγη από τη χαμένη της αίγλη. Εκείνη που χάθηκε στη Σουπέργκα, στο αεροπορικό δυστύχημα τον Μάιο του 1969. Ο πρόεδρος Φερούτσιο Νόβο προσπάθησε μετά την τραγωδία να χτίσει εκ νέου την «Grande Torino», χωρίς όμως να τα καταφέρει, παρότι αρχικά αρκετοί καλοί ποδοσφαιριστές, με οδηγό την αλληλεγγύη, εντάχθηκαν στην Γκρανάτα. Το 1959, 10 χρόνια μετά τη Σουπέργκα, η Γκρανάτα υποβιβάστηκε στη Serie B. Δεν έμεινε για πολύ στα χαμηλά. Η σεζόν 1960-61 την βρήκε εκ νέου στη Serie A, με μια δυνατή νεανική ομάδα, η οποία συν τοις άλλοις συμπεριελάμβανε τους Έντζο Μπεαρζότ και Τζιόρτζιο Φερίνι, που έγιναν θρύλοι. Η νέα διοίκηση όμως ήθελε περισσότερα. Να βάλει δύσκολα στις διεκδικήτριες και κυρίως στη Γιουβέντους.
Ο αθλητικός διευθυντής, Τζίτζι Περονάτσε, ειχε δει στο Μάντσεστερ τον άνθρωπο που ήταν ικανός να το πραγματοποιήσει. Και ο ίδιος, ήταν ο κατάλληλος για να τον πάρει στην Ιταλία. Ο πρώην κίπερ της Καλάμπρια κανόνιζε φιλικά ανάμεσα στον βρετανικό στρατό και ιταλικές ομάδες στα τέλη του Δεύτερου Παγκοσμίου Πολέμου και στη συνέχεια εξελίχθηκε σε υπερατζέντης της εποχής. Είχε παίξει ρόλο στη μεταγραφή του Τζίμι Γκριβς στη Μίλαν και του Τζέρι Χίτσενς στην Ίντερ. Ωστόσο, με την Τορίνο είχε ιδιαίτερη σχέση, φέρνοντας τον Τζέσε Κάρβερ στον πάγκο της από το 1953.
Έτσι, το 1961-62, της πήγε «πακέτο» δύο παίκτες με απίστευτη προοπτική. Τον Τζο Μπέικερ, ο οποίος τότε ήταν 21 ετών και αποτελούσε έναν από τους πιο υποσχόμενους επιθετικούς στο Νησί και τον Ντένις Λο. Ο Σκωτσέζος που είχε δείξει με τη Μάντσεστερ Σίτι ότι μπορεί να κάνει τη διαφορά, ήταν ο μεγάλος του πόθος. Η μεταγραφή πραγματοποιήθηκε, παρότι η Ίντερ προσπάθησε να την «χαλάσει» για να πάρει η ίδια τον ταλαντούχο από το Αμπερντίν. O Λο είδε την Ιταλία ως μια νέα περιπέτεια, χωρίς να γνωρίζει σχεδόν τίποτα για την ομάδα στην οποία πήγαινε, ενώ βρήκε την ευκαιρία να πάρει και περισσότερα χρήματα.
Το ποδόσφαιρο που συνάντησε όμως, ήταν εντελώς διαφορετικό. Όπως τονίζει σε συνέντευξή του στο περιοδικό Blizzard, την οποία ο δημοσιογράφος Ντόμινικ Μπλις μας παραχώρησε για να δημοσιεύσουμε, το κατενάτσιο του Ελένιο Ερέρα, που είχε βρει πλήρη εφαρμογή στο πρωτάθλημα, ήταν πολύ δύσκολο εμπόδιο. «Δύο παίκτες μάρκαραν εμένα και δύο μάρκαραν τον Τζο (Μπέικερ) όταν έπαιρνε τη μπάλα σε θέση φορ. Αλλά και στους δικούς τους επιθετικούς πήγαιναν δύο δικοί μας παίκτες. Ήταν επομένως περισσότερο θέμα του ποιος θα κάνει τα περισσότερα λάθη. Έμαθα πολλά από αυτό. Όταν επέστρεψα στην Αγγλία ένιωθα ότι κανείς δεν με μάρκαρε! Αισθανόμουν ότι είχα περισσότερο χώρο. Πήρα πολλά από το γεγονός ότι έπρεπε να αντιμετωπίσω το διπλό μαρκάρισμα.
Μας κλοτσούσαν συνέχεια κάποιοι από αυτούς και τότε, όταν πήγαινες σε μια διαφορετική χώρα, δεν ήξερες τι έχεις να αντιμετωπίσεις. Κυρίως όταν πηγαίναμε στη Σικελία. Έλεγαν: "Κανείς δεν θα νικήσει εδώ. Κανείς δεν πρόκειται να βγει από τον αγωνιστικό χώρο!". Σιγά-σιγά έμαθε. Όχι μόνο να δέχεται κλωτσιές, ενώ η μπάλα παιζόταν αλλού, αλλά και να τις επιστρέφει. Να προσαρμόζεται σε ένα περισσότερο σωματικό και άγριο παιχνίδι από αυτό που είχε συνηθίσει. Πέτυχε 10 γκολ. Εκ πρώτης όψεως μπορεί να μην φαίνονται πολλά, αλλά τον έκαναν πρώτο σκόρερ της «Τόρο». Και μάλιστα χωρίς να παίζει σέντερ φορ.
Ωστόσο, δεν απόλαυσε το ποδόσφαιρο. Όπως συνεχίζει στη συνέντευξή του στο αγγλικό περιοδικό, σε ερώτηση για το αν η Ιταλία ήταν περισσότερο ανεπτυγμένη τακτικά: «Όχι. Αλά το κατενάτσιο σήμαινε ότι ήταν πολύ αμυντικογενείς. Κανείς δεν ήθελε να δεχθεί γκολ και όποιος σκόραρε πρώτος, έδειχνε ότι θα νικήσει. Δεν συνέβαινε πάντα, αλλά αισθάνονταν έτσι. Οπότε ήταν περισσότερο αμυντικοί από οτιδήποτε άλλο. Ωστόσο, ήταν μπροστά σε θέματα προπόνησης, σε σχέση με τη Βρετανία. Απόλαυσα αυτή την πλευρά. Προπονούμασταν πολύ περισσότερο με τη μπάλα. Πάντα, στις ασκήσεις είχαμε μπάλα και προσπαθήσαμε να το μεταφέρουμε αυτό και στην Αγγλία».
Ο
Λο προσαρμόστηκε στις δυσκολίες, παρότι στην αρχή τα βρήκε δύσκολα. Ένα
μεγάλο σοκ ήταν όταν στην περίοδο της προετοιμασίας στα βουνά η
τουαλέτα ήταν... μια τρύπα στο έδαφος! Επίσης, κανείς δεν μιλούσε
αγγλικά και έπρεπε να μάθει να καταλαβαίνει ιταλικά. Οι αναμνήσεις της
τραγωδίας ήταν ακόμα νωπές, επηρεάζοντας την ατμόσφαιρα. Μέσα σε όλα,
είχε και ένα τρακάρισμα με τον Τζο Μπέικερ, ο οποίος... οδήγησε από τα
δεξιά, έχοντας συνηθίσει στα μέρη του. Ο Λο τη γλίτωσε φτηνά, αφού το
αμάξι καταστράφηκε, αλλά ο ίδιος έκανε μόνο μερικά ράμματα στο χέρι του.
Κάπου εκεί άρχισε να καταλαβαίνει ότι η Ιταλία δεν είναι και το πλέον
κατάλληλο μέρος για να συνεχίσει την καριέρα του. Ζήτησε μεταγραφή, αλλά
κανείς δεν τον άκουσε. Το... τελειωτικό χτύπημα ήταν ένα ματς με τη
Νάπολι, στο οποίο αποβλήθηκε. Αργότερα του είπαν ότι η αποβολή του έγινε
κατόπιν συνεννόησης του Μπενιαμίνο Σάντος, προπονητή της Τορίνο, με τον
διαιτητή, επειδή εκτέλεσε ένα πλάγιο λάθος!
«Ο Τζο και ο Ντένις δεν ήταν καθόλου χαρούμενοι με το αρνητικό στιλ παιχνιδιού. Μερικές φορές ο Λο αντιμετώπιζε και τέσσερις αμυντικούς, ενώ του έλειπε και το σπίτι του. Ξόδεψε τα περισσότερα χρήματα σε πτήσεις για το Αμπερντίν», τονίζει ο Τζον Ρόμπερτς, παλιός δημοσιογράφος από το Μάντσεστερ, ενώ ο Φρεντ Έιρ, ο οποίος είχε περάσει από τη Σίτι την περίοδο του Λο υποστήριζε: «Μπορούσαμε να δούμε την απογοήτευσή του, αφού δεξ μπορούσε να φτάσει τα δικά του στάνταρ. Ήξερε ότι μπορεί να παίξει καλύτερα αν φύγει».
Η αναχώρησή του ήταν επεισοδιακή. Η Τορίνο ήθελε να τον πουλήσει στην Γιουβέντους και εκείνος απλά επιβιβάστηκε σε ένα αεροπλάνο και πήγε στο Αμπερντίν, αφήνοντας τα πράγματα του πίσω! Μόλις διάβασε το ρεπορτάζ στην εφημερίδα, επιβιβάστηκε σε ένα ταξί και πήγε στο αεροδρόμιο, χωρίς να πει κουβέντα σε άνθρωπο. Τελικά, στις 10 Ιουλίου του 1962 η Μάντσεστερ Γιουνάιτεντ έκανε ρεκόρ στη Βρετανία, δαπανόντας 115.000 λίρες για την απόκτησή του. Οι μέρες δόξας επιτέλους είχαν φτάσει. Και η σκληρή εμπειρία της Ιταλίας τον βοήθησε ώστε να τις ζήσει καλύτερα.
.Ο Λο πήγε στην Τορίνο την περίοδο που έψαχνε λίγη από τη χαμένη της αίγλη. Εκείνη που χάθηκε στη Σουπέργκα, στο αεροπορικό δυστύχημα τον Μάιο του 1969. Ο πρόεδρος Φερούτσιο Νόβο προσπάθησε μετά την τραγωδία να χτίσει εκ νέου την «Grande Torino», χωρίς όμως να τα καταφέρει, παρότι αρχικά αρκετοί καλοί ποδοσφαιριστές, με οδηγό την αλληλεγγύη, εντάχθηκαν στην Γκρανάτα. Το 1959, 10 χρόνια μετά τη Σουπέργκα, η Γκρανάτα υποβιβάστηκε στη Serie B. Δεν έμεινε για πολύ στα χαμηλά. Η σεζόν 1960-61 την βρήκε εκ νέου στη Serie A, με μια δυνατή νεανική ομάδα, η οποία συν τοις άλλοις συμπεριελάμβανε τους Έντζο Μπεαρζότ και Τζιόρτζιο Φερίνι, που έγιναν θρύλοι. Η νέα διοίκηση όμως ήθελε περισσότερα. Να βάλει δύσκολα στις διεκδικήτριες και κυρίως στη Γιουβέντους.
Ο αθλητικός διευθυντής, Τζίτζι Περονάτσε, ειχε δει στο Μάντσεστερ τον άνθρωπο που ήταν ικανός να το πραγματοποιήσει. Και ο ίδιος, ήταν ο κατάλληλος για να τον πάρει στην Ιταλία. Ο πρώην κίπερ της Καλάμπρια κανόνιζε φιλικά ανάμεσα στον βρετανικό στρατό και ιταλικές ομάδες στα τέλη του Δεύτερου Παγκοσμίου Πολέμου και στη συνέχεια εξελίχθηκε σε υπερατζέντης της εποχής. Είχε παίξει ρόλο στη μεταγραφή του Τζίμι Γκριβς στη Μίλαν και του Τζέρι Χίτσενς στην Ίντερ. Ωστόσο, με την Τορίνο είχε ιδιαίτερη σχέση, φέρνοντας τον Τζέσε Κάρβερ στον πάγκο της από το 1953.
Έτσι, το 1961-62, της πήγε «πακέτο» δύο παίκτες με απίστευτη προοπτική. Τον Τζο Μπέικερ, ο οποίος τότε ήταν 21 ετών και αποτελούσε έναν από τους πιο υποσχόμενους επιθετικούς στο Νησί και τον Ντένις Λο. Ο Σκωτσέζος που είχε δείξει με τη Μάντσεστερ Σίτι ότι μπορεί να κάνει τη διαφορά, ήταν ο μεγάλος του πόθος. Η μεταγραφή πραγματοποιήθηκε, παρότι η Ίντερ προσπάθησε να την «χαλάσει» για να πάρει η ίδια τον ταλαντούχο από το Αμπερντίν. O Λο είδε την Ιταλία ως μια νέα περιπέτεια, χωρίς να γνωρίζει σχεδόν τίποτα για την ομάδα στην οποία πήγαινε, ενώ βρήκε την ευκαιρία να πάρει και περισσότερα χρήματα.
Το ποδόσφαιρο που συνάντησε όμως, ήταν εντελώς διαφορετικό. Όπως τονίζει σε συνέντευξή του στο περιοδικό Blizzard, την οποία ο δημοσιογράφος Ντόμινικ Μπλις μας παραχώρησε για να δημοσιεύσουμε, το κατενάτσιο του Ελένιο Ερέρα, που είχε βρει πλήρη εφαρμογή στο πρωτάθλημα, ήταν πολύ δύσκολο εμπόδιο. «Δύο παίκτες μάρκαραν εμένα και δύο μάρκαραν τον Τζο (Μπέικερ) όταν έπαιρνε τη μπάλα σε θέση φορ. Αλλά και στους δικούς τους επιθετικούς πήγαιναν δύο δικοί μας παίκτες. Ήταν επομένως περισσότερο θέμα του ποιος θα κάνει τα περισσότερα λάθη. Έμαθα πολλά από αυτό. Όταν επέστρεψα στην Αγγλία ένιωθα ότι κανείς δεν με μάρκαρε! Αισθανόμουν ότι είχα περισσότερο χώρο. Πήρα πολλά από το γεγονός ότι έπρεπε να αντιμετωπίσω το διπλό μαρκάρισμα.
Μας κλοτσούσαν συνέχεια κάποιοι από αυτούς και τότε, όταν πήγαινες σε μια διαφορετική χώρα, δεν ήξερες τι έχεις να αντιμετωπίσεις. Κυρίως όταν πηγαίναμε στη Σικελία. Έλεγαν: "Κανείς δεν θα νικήσει εδώ. Κανείς δεν πρόκειται να βγει από τον αγωνιστικό χώρο!". Σιγά-σιγά έμαθε. Όχι μόνο να δέχεται κλωτσιές, ενώ η μπάλα παιζόταν αλλού, αλλά και να τις επιστρέφει. Να προσαρμόζεται σε ένα περισσότερο σωματικό και άγριο παιχνίδι από αυτό που είχε συνηθίσει. Πέτυχε 10 γκολ. Εκ πρώτης όψεως μπορεί να μην φαίνονται πολλά, αλλά τον έκαναν πρώτο σκόρερ της «Τόρο». Και μάλιστα χωρίς να παίζει σέντερ φορ.
Ωστόσο, δεν απόλαυσε το ποδόσφαιρο. Όπως συνεχίζει στη συνέντευξή του στο αγγλικό περιοδικό, σε ερώτηση για το αν η Ιταλία ήταν περισσότερο ανεπτυγμένη τακτικά: «Όχι. Αλά το κατενάτσιο σήμαινε ότι ήταν πολύ αμυντικογενείς. Κανείς δεν ήθελε να δεχθεί γκολ και όποιος σκόραρε πρώτος, έδειχνε ότι θα νικήσει. Δεν συνέβαινε πάντα, αλλά αισθάνονταν έτσι. Οπότε ήταν περισσότερο αμυντικοί από οτιδήποτε άλλο. Ωστόσο, ήταν μπροστά σε θέματα προπόνησης, σε σχέση με τη Βρετανία. Απόλαυσα αυτή την πλευρά. Προπονούμασταν πολύ περισσότερο με τη μπάλα. Πάντα, στις ασκήσεις είχαμε μπάλα και προσπαθήσαμε να το μεταφέρουμε αυτό και στην Αγγλία».
Ο
Λο προσαρμόστηκε στις δυσκολίες, παρότι στην αρχή τα βρήκε δύσκολα. Ένα
μεγάλο σοκ ήταν όταν στην περίοδο της προετοιμασίας στα βουνά η
τουαλέτα ήταν... μια τρύπα στο έδαφος! Επίσης, κανείς δεν μιλούσε
αγγλικά και έπρεπε να μάθει να καταλαβαίνει ιταλικά. Οι αναμνήσεις της
τραγωδίας ήταν ακόμα νωπές, επηρεάζοντας την ατμόσφαιρα. Μέσα σε όλα,
είχε και ένα τρακάρισμα με τον Τζο Μπέικερ, ο οποίος... οδήγησε από τα
δεξιά, έχοντας συνηθίσει στα μέρη του. Ο Λο τη γλίτωσε φτηνά, αφού το
αμάξι καταστράφηκε, αλλά ο ίδιος έκανε μόνο μερικά ράμματα στο χέρι του.
Κάπου εκεί άρχισε να καταλαβαίνει ότι η Ιταλία δεν είναι και το πλέον
κατάλληλο μέρος για να συνεχίσει την καριέρα του. Ζήτησε μεταγραφή, αλλά
κανείς δεν τον άκουσε. Το... τελειωτικό χτύπημα ήταν ένα ματς με τη
Νάπολι, στο οποίο αποβλήθηκε. Αργότερα του είπαν ότι η αποβολή του έγινε
κατόπιν συνεννόησης του Μπενιαμίνο Σάντος, προπονητή της Τορίνο, με τον
διαιτητή, επειδή εκτέλεσε ένα πλάγιο λάθος!«Ο Τζο και ο Ντένις δεν ήταν καθόλου χαρούμενοι με το αρνητικό στιλ παιχνιδιού. Μερικές φορές ο Λο αντιμετώπιζε και τέσσερις αμυντικούς, ενώ του έλειπε και το σπίτι του. Ξόδεψε τα περισσότερα χρήματα σε πτήσεις για το Αμπερντίν», τονίζει ο Τζον Ρόμπερτς, παλιός δημοσιογράφος από το Μάντσεστερ, ενώ ο Φρεντ Έιρ, ο οποίος είχε περάσει από τη Σίτι την περίοδο του Λο υποστήριζε: «Μπορούσαμε να δούμε την απογοήτευσή του, αφού δεξ μπορούσε να φτάσει τα δικά του στάνταρ. Ήξερε ότι μπορεί να παίξει καλύτερα αν φύγει».
Η αναχώρησή του ήταν επεισοδιακή. Η Τορίνο ήθελε να τον πουλήσει στην Γιουβέντους και εκείνος απλά επιβιβάστηκε σε ένα αεροπλάνο και πήγε στο Αμπερντίν, αφήνοντας τα πράγματα του πίσω! Μόλις διάβασε το ρεπορτάζ στην εφημερίδα, επιβιβάστηκε σε ένα ταξί και πήγε στο αεροδρόμιο, χωρίς να πει κουβέντα σε άνθρωπο. Τελικά, στις 10 Ιουλίου του 1962 η Μάντσεστερ Γιουνάιτεντ έκανε ρεκόρ στη Βρετανία, δαπανόντας 115.000 λίρες για την απόκτησή του. Οι μέρες δόξας επιτέλους είχαν φτάσει. Και η σκληρή εμπειρία της Ιταλίας τον βοήθησε ώστε να τις ζήσει καλύτερα.
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου