Μαγκιά είναι…!!

Ο Μιχάλης Τσόχος είδε το ντέρμπι της Τούμπας με ένα ηλίθιο χαμόγελο ζωγραφισμένο στα μούτρα του και γράφει για αυτό χωρίς να είναι σφιγμένη η καρδιά του και τα χέρια του να χτυπούν νευρικά το πληκτρολόγιο, όπως μετά από κάθε ελληνικό ντέρμπι…

Προσπαθώ πάντα να ασχολούμαι σε κάθε ποδοσφαιρικό ματς και δη σε ελληνικό ντέρμπι με τα όσα γίνονται μέσα στις τέσσερις γραμμές και μόνο με αυτά. Με το ποδόσφαιρο δηλαδή. Απεχθάνομαι τις συζητήσεις για την βία, για τα επεισόδια, για την διαιτησία, για το αν αυτός ή άλλος προκάλεσε και όσο είναι δυνατόν προσπαθώ να κάνω focus στο ποδόσφαιρο. Προφανώς δεν είναι εύκολο και δεν τα καταφέρνω πάντα σε απόλυτο βαθμό, αλλά προσπαθώ…

ADVERTISEMENT

Για πρώτη φορά μετά από ένα ελληνικό ντέρμπι δεν θέλω να κάνω focus στο ποδόσφαιρο και πολύ το χαίρομαι κιόλας. Δεν θέλω να κάνω focus στο ποδόσφαιρο γιατί τα όσα έγιναν έξω από τις τέσσερις γραμμές μοιάζουν με αυτονόητα, αλλά στην Ελλάδα δεν είναι. Ποτέ δεν ήταν. Σε κανένα γήπεδο. Σε άλλο λιγότερο, σε άλλο περισσότερο, ποτέ δεν ήταν αυτονόητα τα αυτονόητα…
Στην Τούμπα όμως όσα συνέβησαν έξω από τις τέσσερις γραμμές ήταν όχι απλώς απολαυστικά, αλλά θα έλεγα λυτρωτικά…
Η πρώτη εικόνα με τους ποδοσφαιριστές του Ολυμπιακού να πηγαίνουν με τον Ρομπέρτο να κρατάει στο χέρι του ένα στεφάνι, ακριβώς μπροστά από την Θύρα 4 για να το καταθέσουν και να μην πέφτει όχι αντικείμενο, αλλά ούτε μπινελίκι, ήταν μία επική σκηνή. Να την πάρει η Σούπερ Λίγκα και να την στείλει σε όλα τα τηλεοπτικά δίκτυα ως διαφημιστικό σποτ της. Να παίζει η εικόνα και να ακολουθεί το σλόγκαν «αυτό είναι το ελληνικό ποδόσφαιρο…». Μέχρι και χορηγό για το πρωτάθλημα μπορεί να βρείτε ρε μπαγάσες…
Εχουμε φτάσει στο σημείο, το αυτονόητο να θεωρείται μαγκιά, αλλά ας μην το ζαλίζω άλλο… Μαγκιά του Ολυμπιακού και των παικτών του που πήγαν με το στεφάνι στα χέρια στη Θύρα 4 για να τιμήσουν την μνήμη των παιδιών που χάθηκαν στα Τέμπη. Μαγκιά των φίλων του ΠΑΟΚ που τους υποδέχτηκαν όπως τους υποδέχτηκαν. Χωρίς ούτε ένα μπινελίκι, πόσο μάλλον αντικείμενο…
Μαγκιά και του Ρομπέρτο που μετά τη λήξη του ματς σχολίασε ότι «το σημαντικό δεν ήταν η νίκη, αλλά αυτή η σκηνή…». Μαγκιά και των οπαδών του ΠΑΟΚ που μετά την ήττα, η οποία μάλιστα διαγράφηκε πολύ νωρίς, δεν έκαναν το παραμικρό στην Τούμπα. Μαγκιά της διοίκησης του ΠΑΟΚ που κάνει αγώνα εδώ και μήνες για να διατηρήσει την Τούμπα μία πολύ καυτή έδρα, χωρίς όμως ακρότητες. Και το πετυχαίνει με πολύ κόπο και πολύ κόστος, αλλά το πετυχαίνει…

Μαγκιά των πρωταγωνιστών για τα όσα είπαν μετά την λήξη του ματς. Όχι μόνο του Ρομπέρτο, αλλά και του Μακ που μίλησε για «δίκαιη νίκη του Ολυμπιακού», αλλά και του Τούντορ ο οποίος όχι μόνο μετά το ντέρμπι, αλλά γενικά στις δηλώσεις του μετά τα ματς λέει πάντα την αλήθεια. Την Πέμπτη μετά το ματς με την Ντόρτμουντ τον έβλεπα live να δηλώνει ότι «πήγαμε να κλέψουμε το ματς και μπορεί να μην τα καταφέραμε αλλά είμαστε ευχαριστημένοι…». Δεν το λέει εύκολα προπονητής το πήγα να κλέψω τη νίκη, συνήθως μιλάει για την τακτική, για το σχέδιο, για τα όπλα της ομάδας του. Ο Τούντορ μιλάει την γλώσσα της αλήθειας. Όπως την χρησιμοποίησε και μετά το ντέρμπι για να αναγνωρίσει την ποιότητα του Ολυμπιακού.
Ακόμη και ο… ιδιαίτερος πανηγυρισμός του Ιντέγιε, δεν σήκωσε θύελλα, δεν στάθηκε η αφορμή για να τιναχτούν τα πάντα στον αέρα και μετά να χρησιμοποιηθεί ως άλλοθι, όπως τόσες και τόσες φορές έχει συμβεί σε άλλα ματς με «προκλητικούς» πανηγυρισμούς.
Είναι πραγματικά υπέροχο να βλέπεις τον Ολυμπιακό και τον ΠΑΟΚ να μεγαλώνουν και να ωριμάζουν με αυτόν τον τρόπο. Γιατί και οι δύο μεγάλωσαν και ωρίμασαν μετά από αυτό το ματς. Ο Ολυμπιακός γιατί διαπίστωσε ότι φτάνει απλώς μία κίνηση καλής θέλησης για να δείξει τον σεβασμό του στον αντίπαλο και να μην μιλάει συνεχώς για ζούγκλες και πόλεμο και ο ΠΑΟΚ γιατί κατάλαβε ότι και η ήττα από τον Ολυμπιακό στην Τούμπα στο πρόγραμμα είναι και δεν αποτελεί το τέλος του κόσμου. Και κυρίως το κατάλαβαν οι οπαδοί του. Όταν ξέρεις να χάνεις και κυρίως ξέρεις γιατί χάνεις, θα έρθει πολύ γρήγορα η στιγμή που θα νικάς.
ΥΓ. Συνήθως κάνω focus στο ποδόσφαιρο και τα υπόλοιπα τα αφήνω για το Υ.Γ.
Τώρα το ανάποδο λοιπόν. Οι όποιες αψιμαχίες, ακόμη και τα άσχημα χτυπήματα με ενοχλούν, αλλά είναι μέρος του παιχνιδιού και πρέπει πάντα να τα δεχόμαστε ως τέτοια. Με εξιτάρει η καλή συμπεριφορά του Ρομπέρτο που σήκωσε τον Κωσταντινίδη και τον παρηγορούσε μετά τον τραυματισμό του, με ενοχλεί το βίαιο μαρκάρισμα του Τζαβέλλα στο 5’ στον Φορτούνη, αλλά είναι μέρος του παιχνιδιού και ως τέτοιο πρέπει να αντιμετωπίζεται και όχι ως λόγος για εκδίκηση, κρέμασμα, κ.τ.λ.π. Αν φτάσουμε δε και στο σημείο, να τσεκάρουμε το βίντεο και να βάζουμε και μία τιμωρία όπως έγινε στην Αγγλία με τον Ντιέγκο Κόστα πρόσφατα, όλα τέλεια. Αυτή είναι η μόνη τιμωρία για έναν ποδοσφαιριστή και όχι η ποινικοποίηση του άσχημου τάκλιν ή του χτυπήματος με πρόθεση εκτός φάσης. Τρείς, πέντε αγωνιστικές. Ότι προβλέπεται και τέλος…
Οσο για τη νίκη του Ολυμπιακού ήταν δίκαιη και προφανώς επιτεύχθηκε λόγω της ποιότητας των παικτών του όπως είπε και ο Τούντουρ. Ο Φορτούνης είναι ο Νο1 χαφ του ελληνικού ποδοσφαίρου, ο Πέλκας προσπαθεί να γίνει. Ο Ολυμπιακός έχει την ποιότητα να ρίχνει τον Καμπιάσο στο ματς ως αλλαγή, για να το «κλειδώσει» και διαθέτει την ποιότητα του Ρομπέρτο κάτω από τα δοκάρια του για να μην επιτρέπει στον ΠΑΟΚ να ξαναμπεί στο παιχνίδι. Ο Σίλβα έχοντας αυτά τα υπέροχα υλικά στα χέρια του φαίνεται πώς φτιάχνει και μία πολύ καλή ομάδα που ξέρει τι θέλει στο γήπεδο και πώς να το πάρει.
Και ο ΠΑΟΚ έχει όμως να σταθεί στο ματς, εκτός από το να δει τι έκανε λάθος. Εχει να σταθεί στο ότι δεν το παράτησε. Με 2-0 στην πλάτη στο πρώτο ημίχρονο και με την κούραση από την υπερπροσπάθεια κόντρα στην Ντόρτμουντ πριν από 72 ώρες, δεν εγκατέλειψε ποτέ το ντέρμπι και προσπάθησε με ότι όπλα διέθετε να ξαναμπεί σε αυτό. Δεν ήταν δύσκολο, αν αυτή η ομάδα του Τούντορ δεν είχε χαρακτήρα, να έρθει η κατάρρευση…

*Πηγή: gazzetta.gr*