Γράφει ο Νικόλας Ακτύπης
Η περιπέτεια της υγείας του Ουγιέ υπήρξε μάλλον η αφορμή για τη λύση της συνεργασίας των δύο πλευρών, όμως σε γενικές γραμμές το «πείραμα» με τους… ξένους θεωρήθηκε τόσο επιτυχημένο που διάδοχος του Γάλλου ήταν ο Ράφα Μπενίτεθ. Η πορεία των «κόκκινων» επί ημερών του γνωστή.
Σε πείσμα των προβλέψεων για το αντίθετο ή τις προσωπικές συμπάθειες και αντιπάθειες, η αλήθεια είναι πως οι ξένοι και ως προς την εθνικότητα και την κουλτούρα της Λίβερπουλ προπονητές, αποδείχθηκαν και οι πλέον επιτυχημένοι στη σύγχρονη ιστορία της ομάδας. Στην εποχή, δηλαδή, που ακολούθησε μετά το τελευταίο πρωτάθλημα που σήκωσε ο τότε αρχηγός Άλαν Χάνσεν το 1990.
Η πρόσληψη του Γιούργκεν Κλοπ στην τεχνική ηγεσία (αν κι εφόσον αυτό συμβεί) γίνεται με μοναδικό στόχο να επαναληφθεί σύντομα αυτή η σκηνή. Να επιστρέψει η ομάδα του Μέρσεϊσαϊντ στην κάποτε γνώριμη για εκείνη θέση, στην κορυφή. Για την ώρα φαίνεται πως το μεγαλύτερο αγκάθι για την επίτευξη συμφωνίας είναι η επιμονή του Γερμανού να μην βρίσκονται οι επιλογές του για προσθήκες ποδοσφαιριστώς υπό την εποπτεία της περίφημης επιτροπής μεταγραφών του συλλόγου.
Υπάρχουν λόγοι για τους οποίους η συγκεκριμένη τακτική έγινε θεσμός στην ομάδα και σε μεγάλο βαθμό ταυτίζονται με εκείνους που οδήγησαν στην απόλυση τόσο του Ουγιέ όσο και του Μπενίτεθ. Και οι δύο τα έκαναν μαντάρα στη διαχείριση των διαθέσιμων κεφαλαίων για ενίσχυση της ομάδας. Για την ακρίβεια, οι επιλογές τους αντί για ενίσχυση, οδήγησαν στην απόλυτη αποδυνάμωση του έμψυχου δυναμικού. Ελ Χατζί Ντιούφ, Σαλίφ Ντιαό, Μπρούνο Σεϊρού την περίοδο Ουγιέ και Αλμπέρτο Ακουϊλάνι, Γκλεν Τζόνσον ή Λούκας την εποχή παντοδυναμίας του Μπενίτεθ αποδείχτηκαν περίπου πεταμένα λεφτά…
Τώρα ο Κλοπ ζητεί και αυτός περίπου «λευκή επιταγή» προκειμένου να τρέξει τις μεταγραφές όπως επιθυμεί. Κρίνοντας από τον τρόπο που το έπραξε με την Ντόρτμουντ υπάρχει ελπίδα πως ανάλογα «εγκλήματα», όπως για παράδειγμα αυτό του Μπαλοτέλι, δεν θα επαναληφθούν.
Εφόσον η διοίκηση ανάψει το «πράσινο φως» ξέρει τι μπορεί να περιμένει από αυτόν. Στην Bundesliga έφερε επιτυχίες πολύ μεγαλύτερες από ό,τι προϊδέαζε το μπάτζετ. Ως τεχνικός της Λίβερπουλ ο Κλοπ θα έχει ανέσεις που δεν διέθετε παλιότερα. Περισσότερα χρήματα στη διάθεσή του και τη βεβαιότητα πως καμιά… Μπάγερν δεν θα του πάρει μέσα από τα χέρια τον νέο Λεβαντόφσκι που αυτός θα ντύσει στα κόκκινα.
Αν ο ενθουσιώδης, συναισθηματικός κι εξωστρεφής Κλοπ κατορθώσει να ξεσηκώσει το «Kop» και να αναπτυχθεί ο απίστευτος αμοιβαίος δεσμός με αυτόν που είχε με το «Yellow Wall» στη Βεστφαλία, βρίσκει για τον εαυτό του ένα παραπάνω πιθανό συστατικό επιτυχίας αλλά και «μαξιλαράκι» ασφαλείας για εκείνες τις δύσκολες μέρες που θα’ρθουν. Το πρόβλημα είναι πως οι απαιτήσεις της Λίβερπουλ και οι απανωτές αποτυχίες της ομάδας δεν επιτρέπουν μακρά περίοδο χάριτος.
Τουλάχιστον όχι τέτοια που θα είχε κάποιος άλλος στη θέση του. Που θα είχε ενδεχομένως ο Κάρλο Αντσελότι αν ήταν εκείνος που θα κέρδιζε την κούρσα της διαδοχής…
Σε κάθε περίπτωση, το Άνφιλντ «πεθαίνει» για έναν στρατηγό, για έναν ηγέτη. Εκείνον τον τύπο που θα εμπνεύσει, θα παρασύρει και θα ανεβάσει επίπεδο την ομάδα. Μετά τον Τζέραρντ, είναι σχεδόν αδύνατο να βρεθεί άξιος αντικαταστάτης του μέσα στο γήπεδο. Αντίθετα, ένας τέτοιος στον πάγκο είναι πολύ πιο εύκολο να προκύψει συγκρινόμενος με ό,το άφησε πίσω της η εποχή Ρότζερς και ο Κλοπ διαθέτει στοιχεία που του προσδίδουν στάτους «Μωυσή» που τον περιμένει ένας ολόκληρος λαός για να τον οδηγήσει στη Γη της Επαγγελίας. *Πηγή: sport-fm.gr*
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου